กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๔ ฮันนีมูน (50%)
“ไม่ใช่โว้ย!” คนปฏิเสธหน้าดำหน้าแดง “ถึงอยากอยู่ก็เหอะ”
“โถ! นึกว่าจะเป็นคนดี แกนี่มันก็--นะครับ”
จิรสินถอนหายใจท่าทางหนักอกหนักใจ
“อยากให้น้องไว้ใจต้องทำยังไงวะ”
“หืม” อติยุทธถึงกับหัวเราะร่วน “เสือผู้หญิงอย่างแกนี่นะมาถามว่าทำยังไงผู้หญิงถึงใจอ่อน โว้ย! เอาไปพูดต่อจะมีใครเชื่อไหมวะเนี่ย”
“ไว้ใจโว้ยไม่ใช่ใจอ่อน!”
“มึงครับ ที่นั่งเป็นหมาหงอยอยู่นี่เพราะเมียไม่ใจอ่อนยอมให้กอดไม่ใช่เหรอ!!”
“ไปเล่นตรงโน้นเลยครับเพื่อน”
คำขู่ไม่มีผล อติยุทธระบายลมหายใจแล้วถาม
“เอาตรงๆ นะ ตั้งแต่เกิดเรื่องจนแต่งงานแกกับเขาใช้เวลาด้วยกันไปเท่าไหร่ล่ะ”
“ก็ตอนนี้เกือบๆ สองปีแล้ว”
“แล้วสองปีมานี่แกรู้ไหมล่ะว่าน้องเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร”
จิรสินถอนหายใจอีกรอบ “รู้ แต่น้องเขาจะรู้ว่าฉันชอบไม่ชอบอะไรไหมอันนั้นไม่รู้ว่ะ เขาเรียบๆ นิ่งๆ เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง”
“ก็คงไม่รู้หรอกถ้าไม่พูดไม่คุย” น้ำเสียงของอติยุทธจริงจัง “ต้องคุยกันครับคุณมึง เข้าใจไหมครับ อุตส่าห์ดั้นด้นพามาถึงที่นี่ บรรยากาศดีแบบนี้ ลมเย็น น้ำค้างมา หมอกมา ดาวเต็มฟ้า อะไรๆ ก็เป็นใจขนาดนี้ แค่บอกรักเขาไปจะยากอะไร ผู้หญิงน่ะถ้าผู้ชายทำถึงขนาดนี้แล้วแต่ยังเฉยอยู่ได้ก็แปลว่าเขาไม่มีใจ แกก็ควรทำใจได้เลย แล้วอย่ามาทำเป็นพระเอกซาดิสต์ปลุกปล้ำกันที่นี่ล่ะ พ่อแจ้งตำรวจจับจริงด้วยนะเออ”
“จะดีนะ” จิรสินเอ่ยยิ้มๆ
อติยุทธหรี่ตามองเริ่มไม่ไว้ใจ “ดีอะไร”
“ก็พระเอกสายปล้ำ”
“ไอ้เวร!” อติยุทธโยนหมอนใส่หน้าเพื่อน จิรสินที่รับไว้ทันกอดหมอนแทบอก สุดท้ายก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าทางหนักอกหนักใจไม่คลาย แต่อดขำไม่ได้กับคำพูดของเจ้าของรีสอร์ต
“นี่พูดเรื่องเมียนะครับ เรื่องจริงจัง ไม่ใช่จะพาไปเล่นตลกคาเฟ่!”
เกือบสามทุ่มจิรสินจึงได้เดินกลับบ้านพัก ทว่าก่อนที่จะกลับนั้นอติยุทธซึ่งยืนกอดอกมองมายิ้มๆ พูดทิ้งท้ายไว้ว่า
“รักเขามากล่ะสิ เสือลายพาดกลอนแบบแกถึงได้หงอเป็นแมวเชื่องๆ แบบนี้น่ะ”
จิรสินฟังแล้วยิ้ม ยิ้มนั้นละมุนอย่างที่สุด
“ก็รัก... ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะรักได้มากเท่านี้”
อติยุทธไม่ได้เอ่ยอันใด เพราะท่าทีตกอยู่ในห้วงรักจนเกินจะฉุดขึ้นมาได้นั้นมันบอกอยู่แล้วว่าอย่าพยายาม เขาพยักหน้ารับและรีบไล่เพื่อนกลับบ้านพักโดยไว
เมื่อจิรสินเดินกลับมาถึง แม่บ้านก็ลากลับทันทีที่เห็นเขา หล่อนบอกว่าศศิพิมพ์อยู่ชั้นสองตรงเฉลียงระเบียง และเมื่อเขาก้าวเข้าไปเธอก็หันมามองและส่งยิ้มให้ โทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ ให้เดาถ้าไม่เช็กงานก็คงเปิดเฟสบุ้คไปตามเรื่อง
แปลก จิรสินรู้สึกเหมือนรอยยิ้มของเธอมันไม่เหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรืออย่างไร แต่มันเป็นยิ้มที่หวานที่สุดที่เขาเคยได้รับมานับตั้งแต่พบหน้ากัน
ยิ้มนั่นหวานจนหัวใจเขาสั่น รู้สึกยอมได้ทุกอย่างหากเธอจะยิ้มเช่นนี้ให้กับเขาเพียงคนเดียวตลอดไป
“กลับมาแล้วหรือคะ”
เขาก้าวเข้าไปหาเมื่อขานรับ “จ้ะ คุยกันนานหน่อย ขอโทษทีนะพี่ทำให้พิมพ์รอหรือเปล่าคะ” แทนคำตอบมีเพียงรอยยิ้ม และเมื่อเดินเข้าไปหยุดและก้มมองกลับผิดคาด
เธอไม่ได้เช็กงาน ไม่ได้เล่นโซเชียล
เธอกำลังดูภาพวันแต่งงานของเรา
จิรสินทรุดลงนั่งอยู่ใกล้ๆ และถึงรู้ก็ยังถามด้วยหัวใจพองโต
“ดูอะไรอยู่” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยถามหลังจากที่นั่งลงเรียบร้อย ลมเย็นต้นหน้าฝนพัดกรูผ่านผิวให้ความรู้สึกยะเยือก
“ยายตาส่งรูปวันแต่งงานมาให้ค่ะ บอกว่าลืมเพราะใช้กล้องถ่ายหลายตัว การ์ดความจำหมดไปตั้งหลายอัน นี่ทำความสะอาดห้องแล้วเจอเข้าเลยส่งให้ทางเมล”
เธอเงยหน้ามองเขายิ้มตาหยี
“เข้าไปดูกันในห้องดีกว่าค่ะ ลมเย็นๆ เหมือนหมอกจะลงแล้วเดี๋ยวไม่สบาย”
“ขออยู่อีกพักนะคะ วันนี้เห็นว่าจะมีฝนดาวตก อีกอย่างฟ้าเปิดขนาดนี้ด้วย อยากดูจริงๆ ค่ะอยู่กรุงเทพฯ ไม่เคยได้เห็นเลย”
คนฟังอดยิ้มไม่ได้
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวจะออกมานั่งเป็นเพื่อนนะคะ”
แทนคำตอบคือการพยักหน้ารับ จิรสินกลับเข้าไปด้านในหลังจากนั้นและไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับออกมา เสื้อยืด กางเกงขายาวเนื้อนิ่มคือชุดนอนของเขา ผมที่เซ็ตตัวเป็นทรงนั่นพันกันยุ่ง พอทำให้รู้ว่าเขาคงสระผมมาด้วย
เขานั่งลงข้างเธออีกครั้ง คราวนี้มีผ้าห่มมาให้ด้วย เขาคลุมผ้าให้และเหมือนจงใจอ้อยอิ่งที่จะโอบกอดเธอไว้กลายๆ
“เดี๋ยวไม่สบายค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เขาไม่ตอบว่าอะไรแต่เงยหน้ามองฟ้า
ศศิพิมพ์ละสายตาจากหน้าจอมองตาม เป็นเพราะเขาปิดไฟชั้นบนดังนั้นจึงมองเห็นดาวบนท้องฟ้าชัด โชคดีแค่ไหนที่วันนี้ฟ้าเปิด แสงดาวนับไม่ถ้วนวิบวับวูบวาบราวกับเกล็ดเพชรต้องแสงไฟ
“โถ! นึกว่าจะเป็นคนดี แกนี่มันก็--นะครับ”
จิรสินถอนหายใจท่าทางหนักอกหนักใจ
“อยากให้น้องไว้ใจต้องทำยังไงวะ”
“หืม” อติยุทธถึงกับหัวเราะร่วน “เสือผู้หญิงอย่างแกนี่นะมาถามว่าทำยังไงผู้หญิงถึงใจอ่อน โว้ย! เอาไปพูดต่อจะมีใครเชื่อไหมวะเนี่ย”
“ไว้ใจโว้ยไม่ใช่ใจอ่อน!”
“มึงครับ ที่นั่งเป็นหมาหงอยอยู่นี่เพราะเมียไม่ใจอ่อนยอมให้กอดไม่ใช่เหรอ!!”
“ไปเล่นตรงโน้นเลยครับเพื่อน”
คำขู่ไม่มีผล อติยุทธระบายลมหายใจแล้วถาม
“เอาตรงๆ นะ ตั้งแต่เกิดเรื่องจนแต่งงานแกกับเขาใช้เวลาด้วยกันไปเท่าไหร่ล่ะ”
“ก็ตอนนี้เกือบๆ สองปีแล้ว”
“แล้วสองปีมานี่แกรู้ไหมล่ะว่าน้องเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร”
จิรสินถอนหายใจอีกรอบ “รู้ แต่น้องเขาจะรู้ว่าฉันชอบไม่ชอบอะไรไหมอันนั้นไม่รู้ว่ะ เขาเรียบๆ นิ่งๆ เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง”
“ก็คงไม่รู้หรอกถ้าไม่พูดไม่คุย” น้ำเสียงของอติยุทธจริงจัง “ต้องคุยกันครับคุณมึง เข้าใจไหมครับ อุตส่าห์ดั้นด้นพามาถึงที่นี่ บรรยากาศดีแบบนี้ ลมเย็น น้ำค้างมา หมอกมา ดาวเต็มฟ้า อะไรๆ ก็เป็นใจขนาดนี้ แค่บอกรักเขาไปจะยากอะไร ผู้หญิงน่ะถ้าผู้ชายทำถึงขนาดนี้แล้วแต่ยังเฉยอยู่ได้ก็แปลว่าเขาไม่มีใจ แกก็ควรทำใจได้เลย แล้วอย่ามาทำเป็นพระเอกซาดิสต์ปลุกปล้ำกันที่นี่ล่ะ พ่อแจ้งตำรวจจับจริงด้วยนะเออ”
“จะดีนะ” จิรสินเอ่ยยิ้มๆ
อติยุทธหรี่ตามองเริ่มไม่ไว้ใจ “ดีอะไร”
“ก็พระเอกสายปล้ำ”
“ไอ้เวร!” อติยุทธโยนหมอนใส่หน้าเพื่อน จิรสินที่รับไว้ทันกอดหมอนแทบอก สุดท้ายก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าทางหนักอกหนักใจไม่คลาย แต่อดขำไม่ได้กับคำพูดของเจ้าของรีสอร์ต
“นี่พูดเรื่องเมียนะครับ เรื่องจริงจัง ไม่ใช่จะพาไปเล่นตลกคาเฟ่!”
เกือบสามทุ่มจิรสินจึงได้เดินกลับบ้านพัก ทว่าก่อนที่จะกลับนั้นอติยุทธซึ่งยืนกอดอกมองมายิ้มๆ พูดทิ้งท้ายไว้ว่า
“รักเขามากล่ะสิ เสือลายพาดกลอนแบบแกถึงได้หงอเป็นแมวเชื่องๆ แบบนี้น่ะ”
จิรสินฟังแล้วยิ้ม ยิ้มนั้นละมุนอย่างที่สุด
“ก็รัก... ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะรักได้มากเท่านี้”
อติยุทธไม่ได้เอ่ยอันใด เพราะท่าทีตกอยู่ในห้วงรักจนเกินจะฉุดขึ้นมาได้นั้นมันบอกอยู่แล้วว่าอย่าพยายาม เขาพยักหน้ารับและรีบไล่เพื่อนกลับบ้านพักโดยไว
เมื่อจิรสินเดินกลับมาถึง แม่บ้านก็ลากลับทันทีที่เห็นเขา หล่อนบอกว่าศศิพิมพ์อยู่ชั้นสองตรงเฉลียงระเบียง และเมื่อเขาก้าวเข้าไปเธอก็หันมามองและส่งยิ้มให้ โทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ ให้เดาถ้าไม่เช็กงานก็คงเปิดเฟสบุ้คไปตามเรื่อง
แปลก จิรสินรู้สึกเหมือนรอยยิ้มของเธอมันไม่เหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรืออย่างไร แต่มันเป็นยิ้มที่หวานที่สุดที่เขาเคยได้รับมานับตั้งแต่พบหน้ากัน
ยิ้มนั่นหวานจนหัวใจเขาสั่น รู้สึกยอมได้ทุกอย่างหากเธอจะยิ้มเช่นนี้ให้กับเขาเพียงคนเดียวตลอดไป
“กลับมาแล้วหรือคะ”
เขาก้าวเข้าไปหาเมื่อขานรับ “จ้ะ คุยกันนานหน่อย ขอโทษทีนะพี่ทำให้พิมพ์รอหรือเปล่าคะ” แทนคำตอบมีเพียงรอยยิ้ม และเมื่อเดินเข้าไปหยุดและก้มมองกลับผิดคาด
เธอไม่ได้เช็กงาน ไม่ได้เล่นโซเชียล
เธอกำลังดูภาพวันแต่งงานของเรา
จิรสินทรุดลงนั่งอยู่ใกล้ๆ และถึงรู้ก็ยังถามด้วยหัวใจพองโต
“ดูอะไรอยู่” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยถามหลังจากที่นั่งลงเรียบร้อย ลมเย็นต้นหน้าฝนพัดกรูผ่านผิวให้ความรู้สึกยะเยือก
“ยายตาส่งรูปวันแต่งงานมาให้ค่ะ บอกว่าลืมเพราะใช้กล้องถ่ายหลายตัว การ์ดความจำหมดไปตั้งหลายอัน นี่ทำความสะอาดห้องแล้วเจอเข้าเลยส่งให้ทางเมล”
เธอเงยหน้ามองเขายิ้มตาหยี
“เข้าไปดูกันในห้องดีกว่าค่ะ ลมเย็นๆ เหมือนหมอกจะลงแล้วเดี๋ยวไม่สบาย”
“ขออยู่อีกพักนะคะ วันนี้เห็นว่าจะมีฝนดาวตก อีกอย่างฟ้าเปิดขนาดนี้ด้วย อยากดูจริงๆ ค่ะอยู่กรุงเทพฯ ไม่เคยได้เห็นเลย”
คนฟังอดยิ้มไม่ได้
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวจะออกมานั่งเป็นเพื่อนนะคะ”
แทนคำตอบคือการพยักหน้ารับ จิรสินกลับเข้าไปด้านในหลังจากนั้นและไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับออกมา เสื้อยืด กางเกงขายาวเนื้อนิ่มคือชุดนอนของเขา ผมที่เซ็ตตัวเป็นทรงนั่นพันกันยุ่ง พอทำให้รู้ว่าเขาคงสระผมมาด้วย
เขานั่งลงข้างเธออีกครั้ง คราวนี้มีผ้าห่มมาให้ด้วย เขาคลุมผ้าให้และเหมือนจงใจอ้อยอิ่งที่จะโอบกอดเธอไว้กลายๆ
“เดี๋ยวไม่สบายค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เขาไม่ตอบว่าอะไรแต่เงยหน้ามองฟ้า
ศศิพิมพ์ละสายตาจากหน้าจอมองตาม เป็นเพราะเขาปิดไฟชั้นบนดังนั้นจึงมองเห็นดาวบนท้องฟ้าชัด โชคดีแค่ไหนที่วันนี้ฟ้าเปิด แสงดาวนับไม่ถ้วนวิบวับวูบวาบราวกับเกล็ดเพชรต้องแสงไฟ
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.ค. 2561, 21:46:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.ค. 2561, 21:46:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 751
| << ๑๔ ฮันนีมูน (25%) | ๑๔ ฮันนีมูน (75%) >> |