กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต

ตอน: ๑๖ หวั่นไหว (25%)




ในความรู้สึกหลากหลายนั้นที่มีต่อกัญญา หนึ่งสิ่งที่เด่นชัดคือรำคาญและออกจะชังอยู่ไม่น้อย ธนวัฒน์ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับหญิงคนใด นอกจากเพื่อนร่วมงานคนนี้อีกแล้ว

“เรื่องวันนั้นมันก็แค่เมากัญ แล้วยังไง กัญอยากให้พี่รับผิดชอบเหมือนกับคุณสินเหรอ”

เป็นคำถามที่กระแทกใจกัญญาเสียจนเจ็บ... จุก

ธนวัฒน์เป็นผู้ชายปากร้ายได้อย่างที่ทำให้คนฟังน้ำตาร่วง หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ และกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ

“พี่เมา แล้วไงล่ะ ที่ทำลงไปก็เพราะเมา กัญมีสติครบถ้วนทำไมไม่ห้ามพี่ ทำไมถึงได้ยอมให้พี่ทำกับกัญเหมือนเป็นที่ระบายความคระ--” เสียงเพียะดังเกิดขึ้นในทันใด ข้างแก้มธนวัฒน์ชา และเขาก็หันควับกลับมามองมือตบด้วยดวงตาลุกจ้า แต่...

“ที่ตบไม่ใช่เพราะพี่วัฒน์พูดไม่ให้เกียรติผู้หญิง ไม่ใช่เพราะพูดไม่ถูก แต่ตบเพราะอยากให้พี่วัฒน์มีสติ” เธอเอ่ยและสูดลมหายใจเข้าลึก มือยังสั่นระริก ทั้งตัวนั้นเสียด้วยซ้ำที่สั่นเทิ้ม “ใช่! คนผิดคือกัญ กัญเสนอตัวไปส่งพี่วัฒน์ที่คอนโดเอง ยอมพี่วัฒน์เองทั้งๆ ที่ได้ยินพี่วัฒน์เรียกชื่อพิมพ์ตอนที่ดึงกัญเข้าไปกอด!”

เธอไม่ได้พูดเสียงดังเพราะเราอยู่กันที่สวนของออฟฟิศ

“กัญผิดเอง และกัญไม่ได้จะขอให้พี่รับผิดชอบ”

เป็นครั้งแรกที่ธนวัฒน์เห็นกัญญาฟิวส์ขาด เธอตาแดงก่ำแต่ยังกลั้นน้ำตาไว้ได้ หน้าตาเธอขาวซีดและตัวสั่นเทิ้ม

“กัญไม่ปฏิเสธหรอกว่าอยากได้พี่วัฒน์จนตัวสั่น” เธอเป็นคนพูดตรงๆ มาแต่ไหนแต่ไร “ไอ้ที่เฝ้าตามตื๊อทั้งที่ผู้ชายบอกว่าไม่เอาอยู่นี่มันหน้าด้านเต็มทน”

ธนวัฒน์เพิ่งได้สติ หลังถูกเธอพูดเปรยๆ ว่าจะเอาคลิปที่อัดไว้มาให้ทุกคนดูถ้าหากเขาไม่ยอมตามใจเธอ เขาพยายามอดทนแต่หลายครั้งเข้าก็ทนไม่ได้ อย่างเช่นวันนี้เธอเรียกร้องให้เขาตามลงมาที่สวน บอกมีเรื่องจะพูดด้วยดูเหมือนจะสั่งให้เขาทำอะไรอีก และเขาก็ระเบิด

“และนี่ก็จะเป็นการหน้าด้านครั้งสุดท้าย กัญรู้พี่วัฒน์เกลียดกันอย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ ไม่มีวันรัก ไม่มีวันเลย กัญก็แค่อยากจะบอก--” หญิงสาวเมินหน้าหนี ความรักที่เคยมีมันพังยับลงไปกับตา ความเชื่อที่ว่าอดทนเข้าไว้สักวันเขาคงรักเธอได้... มันไม่มีวันเป็นจริง

“พี่วัฒน์... บอก”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก

“ว่าไม่ต้องทรมานเพราะกัญอีก”

ถึงจะได้ฟังแต่คนที่ถูกขู่มาตลอดก็ยังระแวง

“กัญจะมาไม้ไหน”

กัญญายิ้มเยาะ ไม่รู้เธอสมเพชเขาหรือสมเพชตัวเองกันแน่

“ไม่ได้มาไม้ไหนก็แค่มีเรื่องอยากบอกเท่านี้”

“กัญจะไม่เอาเรื่องคลิปหรือเรื่องคืนนั้นมาขู่พี่อีก นี่เหรอที่จะให้พี่เชื่อ”

“ใช่” เธอมองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คม

“ถึงไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร พี่วัฒน์ก็ให้เวลาพิสูจน์เองแล้วกันว่ากัญจะทำได้จริงๆ ไหม”

สีหน้าเขาดูแคลน ยิ้มเขาเยาะและกัญญาก็เกือบร้องไห้ออกมา หากมันก็สุดกลั้นเต็มทีแล้ว เธอหมุนตัวเดินจากมาเร็วๆ และพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ สะกดกลั้นทุกความรู้สึกนั้นให้กลับเข้าไปในอก

เธอไม่มีพ่อแม่ มีแค่ลุงกับป้า

เธอเกิดมาจากความผิดพลาดของแม่ ที่ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร

เธอโหยหาความรัก พยายามไขว่คว้า และตอนนี้ก็พบว่ามันมีแค่ความว่างเปล่า

น้ำตาหยดหนึ่งรินไหลและเธอก็ยกมือขึ้นปาดมันออก

เธอตัวคนเดียวจะอ่อนแอก็ไม่มีใครให้พึ่งพิง เพราะฉะนั้นจะต้องเข้มแข็งเข้าไว้

สี่ปีที่หลงรักเขาข้างเดียว และเกือบหกเดือนที่ผ่านมาเธอพยายามแล้ว ทำทุกอย่างแล้ว แต่ใจของธนวัฒน์ก็ไม่ได้เป็นของเธอ ยอมแม้กระทั่งทิ้งเกียรติของตัวเองเพื่อจะให้ได้มีเขาในชีวิต ทิ้งความภูมิใจทำตัวเหมือนผู้หญิงหน้าด้าน

ทิ้งค่าของตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว กว่าจะรู้ตัวก็พบว่าค่าของตัวเองถูกเหยียบย่ำจนเละไม่เหลือชิ้นดี

พอดีกว่า

กัญญาบอกตัวเอง พอแล้วพอที จากนี้ชีวิตใครก็ชีวิตมัน

สิบนาทีกว่าที่ธนวัฒน์จะปรับอารมณ์ให้เย็นพอที่จะกลับเข้าไปในออฟฟิศ

เขาไม่เจอกัญญาที่โต๊ะของเธอ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาเดินไปที่ครัวเข้าไปหากาแฟดื่มเพราะเห็นอาทิตย์ยืนอยู่ก่อนจึงตามเข้าไปสมทบ จากนั้นก็กลับมานั่งทำงานที่โต๊ะ เกือบชั่วโมงทีเดียวจึงได้รู้ว่ากัญญาเข้าไปในห้องทำงานของเจ้าของบริษัท

ชายหนุ่มยอมรับว่ารังเกียจตัวเองเหมือนกันที่แวบหนึ่ง รู้สึกว่ากัญญาเอาเรื่องระหว่างเราไปโพนทะนากับจิรศักดิ์




ดังปัณณ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ค. 2561, 21:17:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ค. 2561, 21:17:04 น.

จำนวนการเข้าชม : 774





<< บทที่ ๑๕ ระยะห่าง (75%)   ๑๖ หวั่นไหว -จบตอน- >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account