กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๗ หลอมรวม (200%)
จิรสินนิ่งฟังไม่พูดอะไร เขาจูบที่ปลายจมูกรั้น แตะริมฝีปากเข้ากับเรียวปากสั่นระริกเพียงแผ่วเบา
“ให้พี่ไปด้วยไหมคะ ขับรถไปส่งพิมพ์ แต่พี่ไม่เข้าไปด้วย พี่รู้ถ้าเขาเห็นพี่มันคงทำร้ายใจเขามากเกินไป”
ศศิพิมพ์เบียดตัวเข้าหาและกอดเขาไว้
“ได้ใช่ไหมคะ พี่สินไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
“ได้สิคะ” เขากระซิบบอก กดจุมพิตที่หลังใบหู ฝ่ามือแข็งแรงลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังบอบบาง “ทำไมพี่ต้องว่าอะไรล่ะ แค่พิมพ์บอกเรื่องสำคัญแบบนี้กับพี่ พี่ก็ดีใจมากแล้ว”
เขาหยุดไม่พูดต่อและรอจนศศิพิมพ์ดึงตัวออกและเงยมอง
“เพราะมันทำให้พี่รู้ว่าพี่สำคัญกับพิมพ์มากแค่ไหนไงคะ” ชายหนุ่มลูบกลุ่มผมนุ่มมือไปมาแผ่วเบา “พี่รอมาตลอดนะตั้งแต่เราแต่งงานกัน พี่อยากให้พิมพ์เล่าเรื่องของเขาให้ฟังบ้าง อยากช่วยพิมพ์ให้สบายใจขึ้นอีกสักนิดก็ยังดี”
ศศิพิมพ์ฟังแล้วยิ้มทั้งน้ำตาคลอ เธอแตะจูบบางเบาที่คางสากของสามี ก่อนเผยอริมฝีปากรับจูบที่เขามอบให้ตอบแทนกิริยาน่ารักนั่น
การพูดกัน ทำให้เราเข้าใจกันและกันมากขึ้น มากขึ้น
จิรสินพลิกตัวนอนหงาย ขณะดึงร่างบอบบางให้เกยขึ้นมาอยู่บนตัว แสงไฟจางๆ จากด้านนอกสาดผ่านม่านหน้าตาเข้ามาส่องให้เกิดแสงเงา ชายหนุ่มยกตัวขึ้นจุมพิตคนรักที่โอบกอดไว้ และยิ่งเกร็งเมื่อมือเล็กๆ นั้นเริ่มจัดการกับเสื้อที่เขาสวมอยู่
ผ่านมาเกือบสามเดือนนับจากฮันนีมูน เธอไม่ค่อยเขินอายกับเขาเท่าไหร่แล้ว หนำซ้ำยังเป็นเด็กหัวไวที่เรียนรู้เก่งอีกด้วย
จากที่เคยคิดว่าหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ตอนนี้เขาหลงเธอจนหน้ามืด!
เขาหอบหายใจถี่ และเป็นฝ่ายดึงเสื้อออกจากแขนโยนทิ้งไป ชายหนุ่มโอบกอดแผ่นหลังบอบบางและรั้งร่างเล็กนั้นให้นอนหงาย ตัวเขาจัดการกักกันเธอไว้ใต้ร่าง ลิ้มรสจูบ และโอบกอดแนบร่างแนบแน่น
ยามไม่มีเสื้อผ้ากั้นกลางเป็นช่วงเวลาที่เขาสบายใจอย่างที่สุด
ผิวเธอนุ่มเนียนชวนให้สัมผัส กอดเธอแล้วอบอุ่น ใจไม่ว่างโหวงเหมือนแต่ก่อน
จิรสินคลอเคลียแนบริมหู เขาพาเธอทะยานไปพร้อมกัน มือเรียวจิกเล็บกับแผ่นหลังเขา พุ่มทรวงแนบชิดเมื่อเธอเบียดตัวเข้าหา เรียวขาเธอเกาะเกี่ยวเขาไว้ราวกับเป็นคนคนเดียวกัน ยามเราหลอมรวมเขาพึงพอใจอย่างที่สุด
ทั้งน้ำเสียงอ่อนหวานยามร่ำร้องขอราวทาส
ทั้งลมหายใจหอบสะท้านที่เขามีสิทธิ์กำหนดให้เป็นไป
ทั้งเรือนร่างนี้ที่จะเกาะเกี่ยวหรือถูกผลักไสล้วนแต่เขากำหนด
มันเป็นสันดานชายที่ถึงอย่างไรก็อยากเป็นผู้ชนะ เป็นผู้นำ เป็นสันดานที่แก้ไม่หาย
ชายหนุ่มบดจูบกับริมฝีปากแสนหวานนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งแผ่วผิว ทั้งลึกซึ้งและยั่วล้อ การได้กลั่นแกล้งเธอเล็กน้อยเป็นสิ่งที่เขาอดจะทำเสียไม่ได้ ทั้งแววตาตัดพ้อ ทั้งถ้อยคำวอนขอ ล้วนแต่เป็นสิ่งพึงปรารถนาของเขาที่ต้องการจากเธอ
จิรสินยึดฝ่ามือบอบบางและกอบกุมไว้แน่น เขาคำรามเมื่อพาเธอก้ามข้ามความรู้สึกมากล้นที่แตกกระจาย
ชายหนุ่มหอบหายใจกับซอกคอชื้นเหงื่อ จงใจทิ้งตัวเองไว้ในตัวเธอให้นานที่สุด จิรสินยังกอดรัดร่างเล็กไว้ แตะจูบกับผิวนุ่มซ้ำๆ เขาอยากกอดเธอไว้อย่างนี้
แปลกไหม ทั้งๆ ที่ร่างกายบอบบางนี้เขาคุ้นชินแล้ว อีกทั้งยังครอบครอง ทั้งสำรวจตรวจตรามาแล้วนับไม่ถ้วนแต่กระนั้นก็ยังโหยหาไม่คลาย
เขารู้เสน่หามีวันจางขึ้นอยู่ก็แค่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น แต่สิ่งที่ผูกพันเขาไว้กับศศิพิมพ์ไม่ใช่เสน่หา หรือปรารถนา แต่เป็น...
หัวใจ... หัวใจของเธอที่แนบกับหัวใจเขา และมันเต้นไปพร้อมกัน
แสงแดดยามเช้าของวันอาทิตย์ ทอแสงสาดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาปลุกให้คนที่นอนอยู่ขยับตัวตื่น ศศิพิมพ์ขยับพลิกตัวมองเจ้าของท่อนแขนที่หนุนนอนมาทั้งคืนอย่างเป็นสุข
จิรสินยังหลับใหล ลมหายใจสม่ำเสมอ ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ใต้ผ้าห่มนี้เราเปลือยเปล่าและแนบชิดกันเกินกว่าจะมีอะไรมาแทรกได้ เมื่อคืนบทรักของเขาทั้งหนักหน่วงและอ่อนหวาน แล้วก็เป็นเธอที่ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนแข็งแรงเหมือนเช่นทุกที
เขาโอบกอดเธอไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คิดๆ มาแล้ว ใบหน้านวลเป็นมันก็ร้อนผ่าว ตอนนี้สองแก้มคงแดงเรื่อ หญิงสาวบอกตัวเองให้หยุดคิดทะลึ่งตึงตัง ก่อนเบือนสายตาไปยังใบหน้าคมเข้มที่เห็นอยู่ใกล้ๆ
จิรสินอาจไม่ได้สมบูรณ์เพอร์เฟคมากนัก แถมยังออกจะร้ายกาจมากด้วย แต่กับเธอ กับเรา ศศิพิมพ์ว่าเขาเป็นคนดีใช้ได้ที่ควรรัก
เธอดึงผ้าห่มคลุมตัวขณะลุกขึ้นนั่ง ก่อนโน้มตัวลงไปจูบที่ปลายคางเขียวครึ้มแสนเบา
หญิงสาวก้าวลงจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไป เกือบสิบนาทีเธอก็โผล่ออกมาอีกครั้ง เห็นชัดว่าจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว แต่คนบนเตียงยังไม่รู้สึกตัว หญิงสาวไม่อยากกวนเขาและเธอจึงเดินออกจากห้องนอนไป
เสียงปิดประตูเบาๆ นั่นจิรสินได้ยินและปรือตามองงัวเงีย
ภรรยาเขาคงอยู่ที่ครัว ชายหนุ่มบอกตัวเองขณะลุกขึ้นนั่ง แม้จะนอนน้อยไปหน่อยแต่ก็อดยิ้มไม่ได้
คืนที่ผ่าน เขาสุขเสียจนบอกไม่ถูก และก็อาจจะสมหวังก็ได้
‘ตาว่าพี่ไปตรวจเหอะ ระหว่างพี่กับยายพิมพ์อาจมีคนเป็นหมัน!’
น้องสาวตัวดีเคยกระแหนะกระแหน
‘แต่งกันมาเกือบสองปี อีกไม่กี่เดือนจะสองปีแต่ยังไม่มีลูกกันเลย ทั้งๆ ที่พี่กับยายพิมพ์ก็ไม่ได้คุม งี้แสดงว่าพวกพี่สองคนต้องมีใครเป็นหมันล่ะ!’
ส่วนบิดาน่ะหรือ สั้นๆ ก็แค่...
‘หึ ไม่มีน้ำยา!’
เจ็บไหมล่ะ!!
แต่เอาเหอะ ถึงยังไม่มีแต่ต้องมีเร็วๆ นี้แน่ เขาจะขยันมากขึ้น ไม่มีวันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องมี ตอนนั้นเขาจะได้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า
นอกจากขนมจีนแล้ว เขาก็ยังมีน้ำยาด้วย!
‘พิมพ์ขอโทษ ขอโทษจริงๆ แต่พิมพ์... พิมพ์ไม่ได้รักณุ’
คำสั้นๆ แต่มีผลเลวร้ายนัก ณวัฒน์จำได้ เราเพิ่งคบกันได้แค่หนึ่งเดือน หลังจากเขาพยายามพิชิตใจศศิพิมพ์มาเป็นปีๆ แอบมอง คอยทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเห็นความดีมานานมากกว่านั้นแต่... แค่หนึ่งเดือน ความสุขที่เคยพองคับหัวอกก็ปลิดปลิวหาย
‘ทำไม’
เธออึกอักไม่กล้าสบตาเขา มือสองข้างบีบกันแน่น
‘พิมพ์รักคนอื่นอยู่แล้ว พิมพ์... พิมพ์ตัดใจจากเขาไม่ได้’
โหดร้ายนักไม่ต้องอธิบายเขาก็เข้าใจ เขา... รู้ด้วยซ้ำเธอรักใคร รู้แก่ใจว่าเธอคบกับเขาเพื่ออะไร แต่เขา... ทำเป็นไม่รู้ ทำไม่รู้เพราะไม่อยากรับรู้ให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้!
‘พิมพ์ไม่อยากทำร้ายณุ ไม่อยากทำอีกแล้ว ณุดีกับพิมพ์จนพิมพ์เกลียดตัวเอง เกลียดที่ทำกับณุแบบนี้’
เขาเองก็อยากจะเกลียดเธอ แต่เกลียดไม่ลง!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ส.ค. 2561, 19:36:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ส.ค. 2561, 19:36:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 715
| << ๑๗ หลอมรวม (150%) | ๑๗ หลอมรวม -จบตอน- >> |
