กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 04
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 04
หัวหมุน...
เพลิงฟ้าต้องมาลองชุดที่โบแวสั่งตัดให้เธอลอง และต้องเข้าเรียนหลักสูตรนางแบบ โดยไม่ให้แฟนสาวรู้อีก ดีที่โนราไม่อยู่ ต้องไปเดินแบบที่นิวยอร์คช่วงที่โบแวเปิดตัวชุดบลอสซั่มพอดี ทำให้เพลิงฟ้าโล่งใจไปได้
“อะไร ทำหน้าเหมือนเซ็งๆ นี่ได้เงินด้วย” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนพยักหน้ากับโค้ชสอนเดินแบบ “ไง ไหวไหม”
“ก็น่าจะไหว ถ้าหัดใส่ส้นสูงพวกนี้ ตัวสูงดี ไม่เหมือนนางแบบเอเชียทั่วไป” โจแอนน์ถอนหายใจยาว เพราะต้องขอเวลาวันละสองชั่วโมงเพื่อมาฝึกเดินให้ตัวตรงและเป็นธรรมชาติ
“คิดว่าพอได้ไหม” โบแวถามย้ำ เพราะไม่อยากให้งานของเขากลายเป็นหายนะ
“จ่ายเงินมาก็ได้หมดทุกอย่างนั่นแหละจ๊ะ สุดหล่อ” โจแอนน์ปล่อยให้เพลิงฟ้าหัดเดินไปต่อหน้ากระจก
บางทีเพลิงฟ้าก็คิดว่าตัวเองเดินผิดยังไง พอเดินไม่ตรงก็ตกใจ เมื่อโค้ชตีเข้าให้ “โอ๊ย!!!”
โจแอนน์ชี้ๆ ให้เดินตรงๆ ขณะที่เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว หันไปมองโบแวอย่างฝากไว้ก่อนขมวดคิ้ว แล้วเดินตามที่ถูกสอน จนโจแอนน์ถอนหายใจยาว
“พอก่อนๆ ทำไมต้องเกร็งอย่างนั้นด้วย ปกติเคยใส่กระโปรงเดินไหม จงภาคภูมิใจในตัวเองแล้วเดินโดยไม่คิดว่ามันเป็นรันเวย์สิ ลืมไปก่อนว่ามันเป็นเส้นตรงน่ะ” โจแอนพยายามหัดไม่ให้เพลิงฟ้าตื่นเวที
เพลิงฟ้าพยายามปรับตัวกับรองเท้าส้นสูงปี๊ด และกระโปรงยาวเพื่อไม่ให้สะดุดเวลาเดินจริง ฝึกมาเป็นเดือนแล้ว ก็ดีขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ขาดพลัง เพราะเธอไม่เคยต้องดูมีพลังมากถึงเพียงนี้
พอหมดชั่วโมง เธอก็ถอดรองเท้าแล้วเอาพาสเตอร์ออก เขาเอาน้ำเย็นมาให้ เธอก็ส่ายหน้า จนกระทั่งทำแผลใหม่อีก
“โกรธเหรอ” โบแวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
“ไม่มีอารมณ์” เพลิงฟ้าก้มหน้าทำแผลไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ถ้าไม่ไหว ฉันก็ไม่ฝืนใจเธอแล้ว ไม่แกล้งแฟนเธอด้วย พอใจหรือยัง” โบแวยื่นน้ำให้อีกที
เพลิงฟ้ารับมาเพราะทำแผลเสร็จแล้ว “เห็นฉันเป็นคนไม่รักษาคำพูดหรือยังไง ลงมือทำแล้วก็ต้องทำให้เสร็จสิ”
โบแวยิ้มออก แล้วปัดผมที่ย้อยลงมา พร้อมติดกิ๊บให้ “เปิดหน้าแล้วดูดีขึ้นเยอะ”
“ขอบใจ ฉันรู้หรอกว่าหน้าตาดี ไม่ต้องมีใครบอก” เพลิงฟ้าพูดไปอย่างนั้น
“ถามจริงๆ ทำไมทำตัวเป็นป้า ในเมื่อหน้าตาดี ตัวสูงแบบนี้ หาเงินในฐานะนางแบบได้สบายๆ” โบแวถามจริงๆ จังๆ เพราะรูปร่างสูงโปร่งของหล่อนก็จัดได้ว่าเดินแบบหาเงินได้ง่าย
“แล้วมีปัญหาอะไรกับการใช้ชีวิตฉันไม่ทราบ” เพลิงฟ้าตอบแบบหาเรื่องเล็กน้อย
“เอาเถอะ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ไปเถอะ ไปหาอะไรกินกัน” โบแวดึงแขนเพลิงฟ้าแล้วช่วยหิ้วกระเป๋า ขาเขายังไม่เอาเฝือกออก แต่เริ่มชินก็ถือว่าสะดวกมากกว่าเดิม
“ฉันเดินเองได้ คุณเถอะ เอาของมาให้ฉันถือเองดีกว่าน่า” เพลิงฟ้าช่วยตัวเองปล่อยเขาใช้ไม้ค้ำยันเดินเอง
บรรยากาศระหว่างเขากับเธอเป็นเหมือนเพื่อนกัน ต่างฝ่ายต่างพยศใส่กันบ้าง ช่วยกันบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่โบแวมั่นใจ เพลิงฟ้ามีบางสิ่งที่ปกปิดอยู่ และไม่ต้องการให้ใครเข้าไปแตะต้องสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง
**********************
“เฮ้ย พีช” เสียงปลายสายเรียกอีกฝ่าย “อยู่เปล่าวะ โทรทางไกลมันแพง”
“ทีหลังไม่ต้องโทรมาอีก” เพลิงฟ้ากดตัดสาย แล้ววางมือถือลง สักพักก็มีสายเข้ามาอีก เห็นแล้วก็รู้ว่าใครโทรมา ก่อนจะกดรับ “มึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ ไอ้แพร์”
“ไอ้พีช ต้องมึงกูด้วยเหรอวะ พี่ชายเลยนะเว๊ย” พุทธรักษ์คุยกับน้องสาวแล้วถอนหายใจยาวใส่
“มึงโทรมาพูดเรื่องแค่นี้ใช่ไหม ไอ้แพร์” เพลิงฟ้ามีน้ำเสียงดุดันแล้วจะกดตัดสาบ
“เดี๋ยวๆ เออ พูดก็ได้ แม่ถามว่าเมื่อไรจะกลับมาเที่ยวบ้าน” พุทธรักษ์ได้แต่ยอมแพ้น้องสาว
“กลับไปเพื่อ? ชีวิตกูตอนนี้อยู่ที่นี่ดีมาก ไม่จำเป็นต้องมีมึง แค่นี้นะ แล้วถ้าไม่มีใครเป็นอะไรไม่ต้องโทรมา เงินทองก็ส่งให้พ่อแม่ทุกเดือน เพราะงั้นอย่ามายุ่งอีก” เพลิงฟ้าจะกดตัดสาย ก่อนนึกขึ้นมาได้ “เมื่อไรจะตายๆ ไปซะ ทีหลังให้พ่อแม่โทรมา แค่นี้นะ”
สีหน้าเรียบตึงกดปิดเครื่องแบบไม่ต้องคิดมาก ใครที่เอาเบอร์ให้ไอ้เลวนี่โทรมาหาเธอ สงสัยจะแม่ แทนที่ต่อสายแล้วให้แม่พูด เสือกพูดเอง เธอจึงใส่อารมณ์เต็มที่
โบแวเป็นงงที่เห็นเธอทำท่าทางดุดันแบบนั้น จึงไม่กวนอารมณ์ เธอให้ขุ่นไปมากกว่านี้
เสียงกระแทกแก้วลงโต๊ะ หล่อนรินบรั่นดีแทนไวน์ ยกดื่ม พอเห็นเขาออกมาก็เทส่งให้ “ดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”
“ชวนคนป่วยกินเหล้าเนี่ยนะ” โบแวขมวดคิ้วแม้จะอยากดื่มก็เถอะ
“งั้นดื่มเผื่อ” เพลิงฟ้ายกดื่มอีก
“มีอะไร ทะเลาะกับโนราเหรอ” โบแวปฏิเสธแต่เห็นเธอดื่มก็แอบกลืนน้ำลาย เพราะอยากดื่ม แต่ติดที่ต้องกินยารักษาตัวเอง เขาอยากหายเร็วๆ เพราะอยากให้ถอดเฝือกออกทันเวลาที่พี่สาวแต่งงาน
“เปล่า อยากดื่มน่ะ” เพลิงฟ้าดื่มอีกเรื่อยๆ ทำให้เขารู้ว่าหล่อนคอแข็งพอดู แต่เพลิงฟ้าไม่ยอมบอกใครเรื่องนี้ เพราะต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอดื่มไม่เก่งมากกว่า
“ดื่มเก่งจริงๆ ไปดูรูปในห้องฉันดีกว่าน่า จะได้รู้ว่าตัวเองดูดีแค่ไหน” โบแวเอาภาพที่เพลิงฟ้าถ่ายแบบมา สงสัยเล็กน้อยที่ตอนถ่ายแบบดูเพลิงฟ้าไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไร แต่ตอนเดินแบบดูไม่ค่อยคุ้นนัก
“โอเค” เพลิงฟ้ายกขวดบรั่นดีขึ้นดื่ม แต่โบแวแย่งมาแล้วปิดปากขวด
“บรั่นดีถึงจะนุ่มคอ แต่มันก็เมาได้นะ มาเถอะ” โบแวเอาบรั่นดีไปเก็บแล้วลากเธอแบบให้เธอช่วยพยุงมาที่ห้องเขา แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ของเขาเอาภาพที่เธอไปถ่ายแบบทั้งสามชุดออกมา “เป็นไง”
“ก็ดี” เพลิงฟ้าเห็นการแต่งหน้าทำผมมาตั้งแต่วันที่ถ่ายแบบแล้วก็เฉยชา ก่อนพิงหัวเตียงไหล่ชนเขา
“ถามจริงๆ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” โบแวถามแล้วก็ดูงานของเขาไปพร้อมกัน
“เรื่องบางเรื่องไม่พูดถึงจะดีกว่า” เพลิงฟ้าไม่อยากพูดเรื่องบางเรื่องเท่าไรนัก
“พูดภาษาที่ฉันฟังไม่ออก แสดงว่าสายจากเมืองไทย” โบแวเดาไปตามเรื่อง แต่เพลิงฟ้าเอามือปิดปากเขา
สายตาสบกัน แววตาของเพลิงฟ้าดูจริงจังมาก และชวนน่าหลงใหล โบแวขยับเข้าไปใกล้ๆ ดึงมือของเพลิงฟ้าออกจากปากแล้วจูบริมฝีปากเธอแนบแน่น ต่างฝ่ายต่างขาดสติ เพลิงฟ้าเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา สักพักจูบแนบแน่นก็กลายเป็นจูบร้อนแรง เมื่อเพลิงฟ้าได้สติก็ผลักอกเขาเบาๆ ไม่เชิงขวัญหนี แค่เรียกสติเขาเท่านั้น
โบแวได้สติก็แตะที่ริมฝีปาก ถอนหายใจยาว “ขอโทษที่ทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว”
“ซื่อสัตย์กับตัวเองมันก็ดีแบบนี้แหละ นอนนะ” เพลิงฟ้าขยับหมอนแล้วนอนที่เตียงเขา
โบแวกลับสับสน ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ มีความสุขที่ได้เปลี่ยนแปลงเธอ แต่ก็รู้ว่าสำหรับเธอ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บางสิ่งที่เธอไม่ได้บอก บางสิ่งที่เธอพยายามเก็บเอาไว้ มันคืออะไรเป็นสิ่งที่เธออาจไม่มีวันบอกใคร
เขาก้มมองเธอที่นอนหันหน้ามาทางเขา รู้สึกว่าต่างก็ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานะนี้ดี ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไร
**********************
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น จนเพลิงฟ้าตกใจตื่น โบแวก็ลืมตาขึ้นมอง มารู้ตัวอีกทีเขากำลังกอดเพลิงฟ้านอนด้วยกัน แล้วใครเปิดประตู
เพลิงฟ้ารีบวิ่งออกไปจากห้อง เห็นโนรากำลังหงุดหงิด จึงรีบอธิบาย “เมื่อคืนเมาแล้วก็ทำงานกับโบแวก็เลยเผลอหลับไป ไม่มีอะไรจริงๆ”
โนราหันกลับมา กระแทกลมหายใจ “พิสูจน์สิ”
เพลิงฟ้าถอนหายใจแล้วพาโนราไปที่ห้อง ปกติโนราจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถ้ามากรณีนี้ เธอคงต้องเริ่มก่อน จึงบอกโนราขอไปเตรียมตัว “รอก่อน ขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน”
โนราได้ยิ้ม รู้ว่าเพลิงฟ้าจะพิสูจน์ยังไง ช่วงนี้เธอสับสนมาก จนไม่รู้จะเริ่มทุกอย่างยังไง ทั้งความสัมพันธ์ที่เริ่มเงียบ เมื่อเธอไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน คนรักไม่เคยเริ่มก่อนอยู่แล้ว ปากจะแสดงความรักก็แค่กอดในอ้อมแขนเท่านั้น เธอก็ไม่มีแก่ใจจะรักษาความสัมพันธ์ และไม่อาจทำลายความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายไม่ผิด
เพลิงฟ้าออกมาเจอโบแวแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำ แปรงฟันแล้วล้างหน้าให้ตัวเองมีสติมากขึ้น ถอนหายใจยาวกับความสัมพันธ์ที่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องรักษาไว้
เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ประตูห้องของโบแวก็ปิดลง เพื่อนร่วมห้องธรรมดาคงไม่มีทางกลายเป็นอย่างอื่นได้แน่
เพลิงฟ้าก็เข้าไปในห้องพิสูจน์ให้โนราเห็น ด้วยการกอดจูบ โนราถอดเสื้อผ้ารออยู่แล้ว อะไรๆ ก็ง่ายเข้า สิ่งไหนที่โนราชอบ หล่อนก็ค้นก็หามาทิ้งไว้ ทำให้ในห้องมีเซ็กซ์ทอยอยู่เต็มลิ้นชัก เพื่อความสุขสม เพลิงฟ้าก็แค่ตามใจคนรักเท่านั้น
เสียงกรีดร้องของโนราดังลั่นเหมือนจงใจให้โบแวหงุดหงิด กับการแสดงความรักของเพลิงฟ้า และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อโบแวหงุดหงิด แล้วกินยานอนหลับไปหนึ่งเม็ด ทั้งที่เพิ่งตื่นนอน ถ้าขาปกติ เขาคงหาเรื่องกลับบ้าน ไม่ต้องมาทนฟัง แต่นี่ไปไหนไม่ได้ บอกตัวเองไม่ถูกว่าจะไปไหนดี
เหงื่อเต็มกายแต่เพลิงฟ้าก็ทำให้โนราพอใจได้ แม้จะไม่เต็มตื้นอย่างที่โนราต้องการ คนที่มีความต้องการทางเพศสูงอย่างโนราไม่อาจพอใจสิ่งที่ได้รับจากแฟนสาวเท่านั้น
เสียงหอบหายใจดังเป็นระยะ เพลิงฟ้าถอดอุปกรณ์จากร่างกายแล้วนอนมองเพดาน ไม่เชิงชอบสิ่งที่โนราชอบ แต่เพราะความสัมพันธ์ เธอก็ได้แต่ทำตามความต้องการของโนรา
“อย่าเพิ่งหยุดเลยนะ” โนราอ้อนวอนขอให้คนรักทำอีกเรื่อยๆ
“ขอพักเดี๋ยวสิ” เพลิงฟ้าบอกแล้วกอดโนราไว้เฉยๆ แล้วหล่อนก็เริ่มปลุกเร้าอารมณ์ของตัวเองกับเพลิงฟ้า ทำให้เพลิงฟ้าต้องตามใจ แต่ยังไม่ถึงสุดยอดของปรารถนา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดังนาน และดังเรื่อยๆ จนเพลิงฟ้าต้องผลักโนราออกก่อนแล้วรับสาย “สวัสดีค่ะ”
“เข้าออฟฟิศหน่อย งานมีปัญหา เดี๋ยวนี้” เสียงเจเนวีฟดังขึ้นที่ปลายสาย
“อืมๆ” เพลิงฟ้าต้องวางสายและหยุดโนราที่กำลังปฏิบัติการด้วยตัวเอง “ขอเข้าออฟฟิศก่อนนะ วีฟโทรมาเรื่องงาน เดี๋ยวค่อยกลับมาต่อ”
“ไม่นะ โธ่ พีช อยู่ก่อนสิ” โนราพยายามอ้อนวอน เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
“งานมีปัญหาจริงๆ ท่าทางวีฟโกรธอะไรอยู่ไม่รู้ ออฟฟิศแตกแน่ ถ้าไม่เข้าไป รักนะ” เพลิงฟ้าเข้ามาจูบคนรักดูดดื่ม พอจะถอนจูบโนราก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จนเพลิงฟ้าต้องรีบถอนตัวเออกมาแล้วเข้าห้องน้ำ แต่งตัวแล้วรีบออกไป
โนราถอนหายใจแรงๆ คลานขึ้นเตียงแล้วอยากจะกรี๊ดเพราะอารมณ์ที่ค้างคา พยายามข่มตานอน
**********************
เมื่อออกมาถึงออฟฟิศแล้วก็ต้องปวดหัว เพราะเจเนวีฟกำลังเถียงกับแอนน์เรื่องคอลัมน์ที่เขียนอยู่ ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมถอย ขณะที่เพลิงฟ้านั้นทำของแอนน์เสร็จแล้วเตรียมส่งโรงพิมพ์
“หยุด!!” เพลิงฟ้ารีบหยุดเพื่อนทั้งสองคนที่เถียงกันหน้าดำหน้าแดง ต่างต้องการเอาคอลัมน์ที่ตัวเองเขียนมาลง
“เธอต้องแก้แล้วเอาของฉันขึ้นแทน เรื่องของฉันรอนานไม่ได้นะ เพราะมันต้องลงสดๆ ไม่งั้นมันก็ไม่มีประโยชน์” เจเนวีฟคาดคั้นอดีตเพื่อนร่วมห้อง
“แต่ของฉันรอลงมาเป็นเดือนแล้ว เธอจะมาถอดของฉันได้ยังไง” แอนน์ก็ไม่ยอมเช่นกัน
“โทรบอกมารีหรือยัง” เพลิงฟ้าถามแทน เพราะมารีเป็นบรรณาธิการบริหาร
“บอกทำไม มารีเป็นคนเอาเรื่องของฉันวางแผนไว้แล้ว” แอนน์แย้งแล้วยังคงจ้องหน้าเจเนวีฟ
“แต่มารีบอกว่าให้เปลี่ยนเป็นเรื่องของฉันเมื่อวาน” เจเนวีฟเถียงกลับชนิดไม่มีใครยอมใคร
“พอที ที่เรียกมาเนี่ย มีเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ ใครก็สั่งฉันเอาคอลัมน์ไหนออกหรือใส่ไม่ได้นอกจากมารีกับปิแยร์ โทรเดี๋ยวนี้” เพลิงฟ้าหงุดหงิดก็ออกคำสั่ง
เจเนวีฟกับแอนน์ไม่มีใครโทร...เพลิงฟ้าจึงโทรเองและเปิดลำโพง “วีฟกับแอนน์แย่งกันลงคอลัมน์ คุณว่าไงมารี”
“หือ ฉันยังไม่สั่งแก้ไขอะไรนี่” มารีตอบกลับมาอย่างงุนงง แล้วอุ้มลูกอยู่ในมือ
“วีฟบอกว่าคุณให้เอาคอลัมน์ลงเมื่อวาน” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจ
“อ๋อ เอาลงปักษ์หน้า เพราะปักษ์นี้จะส่งโรงพิมพ์หลังมอร์กานตรวจสอบแล้ว ไม่ทันแล้วทำเล่มตัวอย่างส่งมอร์กานไปแล้ว ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกวีฟให้เคลียร์ แค่นี้ใช่ไหม” มารีถามซ้ำ เพราะกำลังดูลูกอยู่
“แต่มารีคะ ถ้าไม่รีบลงล่ะก็มันก็ไม่มีประโยชน์” เจเนวีฟพยายามจะดึงของตัวเองมาก่อน
“งั้นก็ไปคุยกับมอร์กานเอง” มารีย้อนแล้วกดตัดสายทันที รู้สึกไร้สาระที่มารบกวนเธอกับลูกน้อยในเวลานี้
เพลิงฟ้าหันมามองทุกคนแล้วถอนหายใจยาว “เอาล่ะ มีใครจะสั่งให้แก้ก็ต้องมอร์กาน พวกเธอก็ไปคุยกับมอร์กานเองแล้วกัน ฉันกลับล่ะ”
“พีช” เจเนวีฟพยายามจะลอบบี้เพื่อน “เธอส่งเล่มให้มอร์กานแล้วเหรอ”
“มารีน่าจะส่งแล้ว เพราะฉันส่งไฟล์ไปเมื่อต้นอาทิตย์แล้ว เอาล่ะแยกย้ายได้” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว แล้วหันหลังเตรียมตัวกลับไปหาแฟนสาว
“พีช ทำไมเธอไม่สนับสนุนฉัน” เจเนวีฟเข้ามาหาเรื่องเพื่อนทันที
“จะบ้าเหรอวีฟ เรื่องของคอลัมน์ก็ต้องให้มารีตัดสินใจ ฉันก็แค่คนทำกราฟฟิก อย่าหาเรื่องฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ” เพลิงฟ้าหงุดหงิดแล้วรีบไปเรียกแท็กซี่กลับ
“เธอน่าจะช่วยฉันคุยบ้าง ไม่ใช่ให้ยัยแอนน์เอาชนะฉัน” เจเนวีฟบ่นเพื่อนอย่างไม่พอใจ
“เรื่องพวกเธอพยายามเอาชนะกัน อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวดีกว่า ฉันไม่อยากยุ่งด้วย ตอนนี้ฉันมีปัญหามากพอแล้ว ขอร้องนะ” เพลิงฟ้าพยายามไม่ถือสาเพื่อนเท่าไร
“เธอโกรธเรื่องที่ฉันย้ายออกแล้วไม่บอกล่วงหน้าเหรอ” เจเนวีฟถามเพื่อนอย่างพยายามหาสาเหตุที่เพื่อนไม่เข้าข้าง
“บ้าหรือไง มันตั้งหลายเดือนแล้ว ฉันไม่คิดมากหรอกน่า” เพลิงฟ้าส่ายหน้าช้าๆ “ไปก่อนนะ”
เจเนวีฟขมวดคิ้วอย่างงอนๆ ที่เพื่อนไม่ช่วยสนับสนุนเธอเหมือนเคย แต่ทั้งหมดเป็นเธอคิดเอาเองทั้งนั้น เพลิงฟ้าไม่เคยเข้าข้างฝ่ายที่ผิดแม้จะเป็นเพื่อนกันก็ตาม
**********************
เสียงคลิกดังขึ้น ครั้งแรกเขาเบลออยู่ เพราะยังตื่นได้ไม่เต็มที่ ก่อนผงะเมื่อได้ยินเสียงคลิกที่สอง และบางอย่างที่กระแทกเข้ากับร่างกายเขา บางสิ่งที่อุ่นๆ กำลังกระตุ้นน้องชายเขาให้ตื่นเต็มที่ จนโบแวต้องตื่นแล้วจ้องร่างบางที่ขยับเป็นจังหวะขึ้นลง
“นี่มันอะไรกัน” โบแวตกใจ แล้วเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย
โนรากำลังสนุก ก่อนเขาจะส่งเสียงหล่อนก้มลงจูบเขาอย่างมันเขี้ยว สะโพกก็ขยับขึ้นลงตามจังหวะ
โบแวพูดไม่ได้ และปฏิเสธไม่ได้ ทั้งมือก็ถูกล็อก ร่างกายก็ถูกกระตุ้นอย่างหนัก เขาอยากจะผลักแต่มือโดนล็อกกับหัวเตียง จึงปล่อยโนราขืนใจเขาอยู่จนหล่อนพอใจกรีดร้องซ้ำๆ เร่งเร้าอารมณ์ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด
โบแวได้แต่อดกลั้นไว้ ไม่ยอมปล่อยตัวปล่อยใจจนเกินรั้ง จนโนราเสร็จสมด้วยตนเองหล่อนก็ซบลงที่อกเขา สีหน้าของหล่อนเหมือนคนกำลังติดยา ทำให้เขาตกใจ
เสียงกรีดร้องดังลั่นทำให้เพลิงฟ้ารีบมาดู เปิดห้องตัวเองแล้วไม่เห็นโนราก็เดาว่าเป็นห้องโบแว จึงรีบไปดู เห็นโนราซบอกเขาและนั่งคร่อมอยู่บนร่างก็เขานึกได้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้น จึงอุ้มโนราออกจากตัวโบแว ก่อนตบหน้าเรียกสติ เพราะโนราสลบไปแล้ว
“โนรา โนรา เกิดอะไรขึ้น” เพลิงฟ้าหันไปมองสภาพโบแวที่นอนเปลือยกางเกงหลุดมาแค่หน้าขา ก็ถอนหายใจ วางโนราลงแล้วห่มผ้าให้ “ขอโทษๆ ไม่คิดว่าโนราจะทำแบบนี้”
“ไม่คิดเหรอ? ผมสนหรือไง ผมโดนผู้หญิงขืนใจนะ” โบแวหลุดปากพูดอย่างโมโห เพราะเขายังอารมณ์ค้างอยู่ แต่ก็ไม่มีทางอยากมีอะไรกับใครทั้งสิ้น เมื่อกำลังโกรธ
“ขอโทษๆ” เพลิงฟ้าเห็นของเขายังโด่ก็ไม่รู้จะเอายังไงดี ขณะที่ตัวปัญหาก็หลับไม่ตื่น “เอางี้ฉันจะโทรไปเรียกผู้หญิงมาให้คุณแล้วกัน แล้วขอพาโนราไปโรงพยาบาลก่อนนะ สลบไม่ฟื้นเลย”
“เดี๋ยวก่อน ถอดไอ้นี้ออกก่อน” โบแวขยับข้อมือให้เธอดู
“อ๋อๆ ได้ๆ “เพลิงฟ้ารีบไปเอากุญแจมาไขให้
เวลานี้ไม่รู้ควรรู้สึกยังไงดี แต่ตอนนี้แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นก่อน จึงไขกุญแจให้เขา
“ฉันขอโทษนะ อย่าเอาเรื่องโนราเลยได้ไหม” เพลิงฟ้าขอร้องแทนคนรัก
“เอาเรื่อง? ถ้าใครรู้ว่าฉันโดนผู้หญิงขืนใจ คงมีคนเชื่อหรอก” โบแวพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันหมายถึง อย่าทำลายอนาคตโนราเลยนะ เดี๋ยวฉันพาโนราส่งโรงพยาบาลก่อน แล้วเดี๋ยวมาคุยด้วย” เพลิงฟ้าเอาผ้าห่มโนราแล้วพาเข้าห้องน้ำ ล้างคราบออกจากร่างกายหล่อนแล้วแต่งตัวพาไปโรงพยาบาล
พอถึงโรงพยาบาล หล่อนยังไม่ฟื้นสติดี เพลิงฟ้าได้แต่เป็นห่วง
“เธอจะดีขึ้นไหมคะ” เพลิงฟ้าถามพยาบาล หลังตรวจเสร็จ
“น่าจะดีขึ้น อาจเป็นผลของยาที่เธอเสพ” พยาบาลตอบตามที่หมอบอกมาอีกที
“ยังไงฝากดูแลเธอด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันไปทำธุระแล้วจะกลับมา” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็ออกไปจากโรงพยาบาล
เมื่อมาถึงบ้าน ก็ตรงไปห้องโบแว เห็นเขานอนพัก และไม่ได้เรียกผู้หญิงมาบำบัดความต้องการที่ค้างคา ก็เข้าไปคุยกับเขา โบแวสะดุ้งหันมามองอย่างระแวง
“ใจเย็นๆ ฉันเอง ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ล็อคประตูล่ะ” เพลิงฟ้าถาม แล้วถอนหายใจยาว
“จะบอกว่าที่มันเกิดขึ้นเพราะฉันไม่ระวังตัวเองว่างั้นเถอะ” โบแวหงุดหงิดที่เธอโยนความผิดมาให้
“ไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อย” เพลิงฟ้ามองต่ำลงไปที่จุดอ่อนไหวของเขา
โบแวมองตามแล้วรู้ทันทีว่าหล่อนสงสัยอะไร จึงบอกทันที “มองอะไร ฉันรู้น่าว่าต้องทำยังไงให้มันสงบ”
“ก็เป็นห่วงไง” เพลิงฟ้าบอกและมองเขาอย่างสงสาร
“ถ้าไม่ให้ฉันเอาเรื่องโนรา เธอก็ต้องรับผิดชอบแทน” โบแวบอกในตอนท้าย ทำท่างอนใส่เพลิงฟ้าด้วย
“แหม คุณก็ได้มีความสุขนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วอมยิ้ม
“ความสุข? ความสุขที่ต้องอดกลั้น หรือทรมานที่ต้องอดกลั้น กลัวหล่อนท้องกับฉันน่ะสิ ปกติฉันมีอะไรกับผู้หญิง ฉันใช้ถุงยางทุกครั้ง ฉันไม่เอาลูกจากผู้หญิงที่ฉันไม่ได้แต่งงานด้วยหรอกนะ ไม่ไหว” โบแวอธิบายความ
เพลิงฟ้าพยักหน้าช้าๆ เริ่มเข้าใจแล้วว่าความรับผิดชอบในฐานะเพลย์บอยเป็นยังไง อย่างน้อยก็ไม่สร้างปัญหาเพิ่มเด็กที่ไม่ต้องการขึ้นบนโลก แล้วก่อให้เกิดชีวิตที่วุ่นวายอีก
“เอาล่ะ ฉันรับผิดชอบก็ได้ เป็นอันว่าคุณไม่เอาเรื่องโนราแล้วนะ” เพลิงฟ้าย้ำอีกรอบ
“แต่มีข้อแม้ เอาหล่อนไปให้ไกลๆ อย่าให้หล่อนมาที่นี่อีก แค่นี้แหละ” โบแวบอกในตอนท้าย
“โอเคได้เลย ว่าแต่คุณย้ายออกตอนที่หายแล้วใช่ไหม” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจจะได้ประกาศหาผู้เช่า
โบแวส่ายหน้าช้าๆ “ยังไม่คิดได้ไหม ถ้าฉันย้ายออกเมื่อไร จะจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าเวลาที่เธอหาคนมาเช่าต่อยังไม่ได้ โอเคไหม”
เพลิงฟ้าพยักหน้า เพราะค่าเช่าระดับนี้สำหรับโบแวเป็นเงินเล็กน้อย เธอจึงไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะห้ามเขา ก่อนจะเอาหมอนหนุนเท้าที่เข้าเฝือกให้ เพราะเขาชอบลืมประจำ
โบแวก็ขอบคุณแล้วก็หลับตาพักผ่อน ปล่อยเพลิงฟ้าออกไปจัดการกับคนรักเอง
**********************
เมื่อถึงโรงพยาบาล เห็นโนรานั่งรออยู่ ท่าทางเพลียๆ ของคนรักก็เข้าไปกอด แต่โนรารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น หล่อนอายที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด ทั้งคนรักก็ไม่โกรธ และคอยปลอบใจเธออีกด้วย ที่สำคัญเธอทำให้โบแวโกรธแน่นอน
“ฉันเคลียร์กับโบแวแล้วนะ เขาจะไม่เอาเรื่องเธอ” เพลิงฟ้าบอกเล่า ไม่โกรธที่โนรามีอะไรกับโบแว แต่แปลกใจมาก จึงถาม “เธอเสพยาอะไร”
โนราเงยหน้ามองเพลิงฟ้า ก่อนร้องไห้ “คือว่า จำตอนที่ไปเดินแบบที่มอสโคได้ไหม”
“อืม จำได้สิ พอกลับมาเธอก็อิดโรย เอาแต่นอนนี่นะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าตามที่นึกออก
“คือจริงๆ ฉันโดนนายแบบที่นั่นมอมยาแล้วข่มขืนน่ะ” โนราเล่าความเสียงเบาๆ
“อะไรนะ!! ทำไมเธอไม่บอกฉัน แล้วนี่ได้แจ้งความไหม” เพลิงฟ้าโกรธขึ้นมาก็ตอนนี้เอง
“ไม่ได้แจ้งความ คือจริงๆ แล้วก็แค่ครั้งแรกล่ะ แต่หลังๆ ฉันเต็มใจเอง คือฉันเพิ่งค้นพบว่าชอบ เอ่อ ของผู้ชายจริงๆ มากกว่าของปลอมน่ะ แล้วฉันก็เลยกินยาปลุกเซ็กซ์น่ะ แล้ว เอ่อ ทำกับโบแว” โนราพยายามกลั้นร้องไห้ แล้วก็สารภาพความจริง
“แปลว่าอะไร” เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว แม้จะเข้าใจบ้างก็ตาม
“ฉันชอบมีอะไรกับผู้ชายน่ะ” โนราก็ถอนหายใจยาว ก่อนพูดกับเพลิงฟ้า “ขอโทษแต่ฉันคิดว่าแค่ความรักมันคงไม่พอ คือฉันต้องการมากกว่านี้”
เพลิงฟ้าถอนหายใจ จะว่าอกหักก็ไม่เชิง คงเพราะความรักมันก็ลดลงเรื่อยๆ เหมือนกับต้องการเคลียร์พื้นที่เพื่ออะไรสักอย่าง “เธอจะเลิกกับฉันว่างั้นเถอะ”
โนราก้มหน้าแล้วพยักหน้า
เพลิงฟ้าเชยคางของโนราขึ้น แล้วเช็ดน้ำตาให้ “เอาเถอะ อะไรที่เธอมีความสุข ฉันก็เห็นด้วยทั้งนั้นแหละ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”
“อืม” โนราถอนหายใจยาว
เพลิงฟ้าครุ่นคิด คาดว่าโนราคงไม่อยากยอมรับว่าความรักมันหายไปนานแล้ว แม้จะคบกันไม่ถึงปีก็ตาม เพราะต่างก็เติมเต็มสิ่งขาดหายไปไม่ได้ เพียงเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น
“เธอก็พักผ่อนให้หายแล้วเลิกเถอะยาพวกนั้น ไม่งั้นเธออาจติดโรคและต้องไปบำบัดเซ็กซ์แทนนะ อีกอย่างผู้ชายที่มันวางยาผู้หญิง ต่อให้เซ็กซ์มันดีแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้ความรู้สึกที่ขาดไปน่ะ มันดีขึ้นหรอกนะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ เดี๋ยวโทรให้เพื่อนมาคอยดูแลเถอะ ฉันจะเอาของของเธอไปคืนให้หมดเลย ไม่ต้องเครียด เรายังเป็นเพื่อนกัน”
เพลิงฟ้าลูบผมโนราอย่างเอ็นดู ก่อนขอตัวกลับ
โนราโทรหาเพื่อน มองเพลิงฟ้าออกไปจากห้องคนป่วยแล้วก็ถอนหายใจยาว รู้สึกเจ็บปวดกับการเลิกราครั้งนี้ แต่ก็ไม่อยากให้เพลิงฟ้าต้องมาเจอพฤติกรรมแย่ๆ ของตัวเองอีก
**********************
เมื่อถึงห้องพักแล้ว เพลิงฟ้าก็เห็นโบแวกำลังลวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็ถอนหายใจยาว สุดท้ายก็เดินไปลวกมานั่งทานด้วยกัน โดยไม่พูดอะไรมาก บรรยากาศเงียบๆ ที่ไม่ต้องมีอะไรมาก
“ไม่นอนเฝ้าแฟนเหรอ” โบแวถาม ตอนแรกว่าจะหาของกิน แต่ขี้เกียจจึงลวกของกินง่ายๆ
“เลิกกันแล้ว” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าก้มตากิน
โบแวมองอย่างงุนงง “ทะเลาะกัน?”
เพลิงฟ้ายิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้ทะเลาะกันเลย แต่โนราต้องการอย่างอื่นน่ะ เขาจึงขอเลิก”
โบแวก้มลงมองสีหน้าของเธอ แล้วก็ถาม “ไม่เสียใจเลยเหรอ”
“คนที่เรารักไปดี เราจะมานั่งเสียใจทำไมล่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วหันไปมอง ก็รู้ว่าหน้าเขาอยู่ใกล้ชิด จึงดันหน้าเขาไปให้ห่าง “ไม่ต้องจ้องขนาดนั้น ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็จะเก็บของไปส่งให้โนราที่ห้องเขา พรุ่งนี้เขาคงออกจากโรงพยาบาลแล้วมั้ง”
“อืม” โบแวทานของเขาต่อไปเงียบๆ แม้จะไม่เข้าใจท่าทีของเพลิงฟ้าเท่าไรนัก แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ถาม
ความเงียบกลายเป็นเรื่องที่ปกติสำหรับเขากับเธอ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนเช้าที่กอดก่ายกัน ทำให้ความรู้สึกที่แสนสับสนเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ
**********************
เฝือกไปแล้ว...
โบแวฮัมเพลงอารมณ์ดี โดยมีฌอง-ปิแยร์ออกอาการหมั่นไส้ที่เพื่อนมีความสุขที่จะได้กลับไปสู่อิสรภาพ
“ขอร้องนะ อย่ากลับไปซ่าอีก นี่กุญแจรถยนต์ ได้โปรดเถอะ” ฌอง-ปิแยร์ไม่อยากตามเป็นห่วงเพื่อน ที่ผ่านมาเพื่อนอยากไปไหนมาไหนต้องให้คนขับรถมาขับให้ แม้จะอยู่อพาร์ทเมนต์ของเพลิงฟ้าก็ตาม
บรรยากาศระหว่างเพื่อนกับเพลิงฟ้าก็ดูแปลกๆ แต่ก็ไม่ใช่ใกล้ชิดกันจนกลายเป็นความรัก เพราะเพลิงฟ้ามีแฟนเป็นผู้หญิง แม้เพื่อนเขาจะดูสวยสำหรับผู้ชายก็ตาม
“แล้วนี่แกจะย้ายกลับไปอยู่บ้านไหม” ฌอง-ปิแยร์ถามเพื่อนอย่างสงสัย
โบแวไม่คิดถึงเรื่องนั้นสักเท่าไร แต่เมื่อเพื่อนถามก็ต้องเริ่มคิด
“ว่าไงล่ะ แกจะมาอยู่ร่วมกับใครที่จะเพื่อนก็ไม่ใช่ จะลูกจ้างก็ไม่ใช่น่ะไม่ได้หรอกนะ คิดถึงมอร์กานบ้าง ยังไงมอร์กานก็นายจ้างโดยตรง และก็เป็นแม่แกด้วย เขาจะทำใจลำบาก ถ้าวันหนึ่งเกิดมีคนรู้ว่าแกอยู่กับลูกน้องเขา” ฌอง-ปิแยร์พยายามโน้มน้าวเพื่อนให้กลับไปอยู่บ้านแทนมากกว่า
แม้เพลิงฟ้าจะไม่แสดงท่าทีรักชอบโบแว บางทีดูจะไม่สนใจเท่าไรนักด้วย แต่ก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศบางอย่างที่ทำให้ชวนอึดอัดในบางที
“คงต้องกลับบ้าน” โบแวพูดแล้วรู้สึกใจหาย แต่ก็ไม่คิดมาก อยู่บ้านก็มีคนอยู่พอควร แม้จะไม่มีสมาชิกในครอบครัวก็ตาม เพราะเป็นการแก้ปัญหาครอบครัวที่ดีที่สุด
“เออดีแล้ว” ฌอง-ปิแยร์ตบไหล่เพื่อน
เขารู้สึกโล่งใจที่แยกเพื่อนกับพนักงานในบริษัทแม่เพื่อนได้ จะยังไงก็ไม่ควรจริงจังกันเกินไป แค่สนุกก็ไม่มีใครว่า แต่ถ้าจะจริงจังก็ต้องทำให้มันชัดเจน ไม่ใช่บอกว่าเพื่อนอย่างเดียว
พอธุระที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว โบแวก็ขับรถพาเพื่อนกลับ แต่พาฌอง-ปิแยร์ไปที่สำนักงานของแม่เขาแทนที่จะไปเก็บของ
“นี่แกมาทำอะไรที่นี่” ฌอง-ปิแยร์ถามอย่างงงๆ
“ก็มาหาแม่ไง จะให้มาหาใครล่ะ” โบแวตอบไปตามเรื่องแล้วก็ขึ้นไปหาแม่
วันนี้ดีหน่อยไม่ต้องมีไม้ค้ำยัน และทำความสะอาดขาขาวๆ ของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาใส่เสื้อผ้าตามปกติ แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ ตรงไปที่ห้องแม่เขา ผ่านเจนน่าที่หวังให้เขาชายตา แต่ครั้งนี้ผิดท่า เมื่อเขาสนใจจะเข้าไปหาแม่เขามากกว่า
มอร์กานเงยหน้าเห็นลูกชายเดินเข้ามาก็ยิ้มรับ “มาแล้วเหรอลูก”
โบแวเข้าไปสวมกอดแม่ “มาให้เห็นหน้าครับ ไม่เจอกันหลายเดือนเลย”
“ลูกแหละที่ไม่ยอมให้แม่เห็นหน้า กลัวใจลูกจะหนีหายไปไหน เลยไม่ได้ไปหา เห็นว่าสุขภาพแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ นี่เอาเฝือกออกแล้วดูดีนะ” มอร์กานเอาใจลูกชายสุดฤทธิ์ กลัวลูกชายจะหายไปอีก
“พีชดูแลผมดี” โบแวบอกสั้นๆ พยายามไม่ยกยอจนเกินงาม
“แน่ล่ะก็ลูกแม่นี่นะ” มอร์กานไม่เข้าข้างลูกจ้าง แล้วก็เชยคางมองลูกชายยิ้ม “ดีที่ไม่เสียโฉม ยังเป็นเจ้าชายอสูรได้อีกนาน”
“ผมหล่อจะตาย เป็นเจ้าชายอสูรได้ไง” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
“เจ้าชายตรงหน้าตาดีนี่แหละ แต่จะอสูรตอนทำตัวร้ายๆ นี่แหละ” มอร์กานถอนหายใจยาว เพราะสามียังมีโอกาสได้เจอลูกชาย และทำงานด้วยกัน แต่เธอไม่มีโอกาสเลย เพราะลูกชายไม่ยอมเอาขาเข้าเฝือกมาให้เธอดู แล้วเธอจะไปหาที่อพาร์ทเมนต์ของเพลิงฟ้าก็ไม่ยอมอีก ก็ได้แต่ทำใจรอจนลูกชายมาหาเองนี่แหละ
“โอเคเรื่องงานดีกว่าครับ” โบแวหอมแก้มแม่อีกรอบแล้วนั่งคุยเรื่องงานชุดบลอสซั่มของเขา เขาส่งไฟล์งาน ภาพนางแบบมาให้ แม่เขาสะดุดอยู่คนหนึ่ง ก่อนมองลูกชาย
“ฌอง ขอคุยกับโบแวตามลำพังซิ” มอร์กานไล่ฌอง-ปิแยร์ออกไป เมื่ออีกฝ่ายออกไป ก็คุยกับลูกชาย “อย่ายุ่งกับพีชเลยนะลูก”
“คนไหนเหรอครับ” โบแวทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ก็พีโอนี่นี่ไง แม่ไม่รู้นะว่าลูกทำยังไงไปดึงพีชมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พีชเขาคงไม่เต็มใจนักหรอก” มอร์กานรู้เบื้องหลังของเพลิงฟ้าดี จึงไม่อยากให้ลูกชายดึงเพลิงฟ้าเข้าวงการ ทั้งที่ตอนแรกเธอก็ตั้งใจจะดึงเข้าวงการ แต่เพราะบางเรื่องเกิดขึ้นเสียก่อน จึงไม่สามารถบังคับเพลิงฟ้าได้
“ใช่ครับ แต่ผมเคลียร์กับพีชเข้าใจแล้ว และเขายอมทำงานนี้ให้ผม เพราะผมมองว่าเขาเหมาะที่สุด แม่ไม่ต้องกังวลแทนหรอก ผมดึงพีชมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เพราะมองว่าเหมาะสมดีแล้ว” โบแวอธิบายและไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่นอน
มอร์กานได้แต่ถอนหายใจยาว
“อีกอย่างพีชติดหนี้ผมอีกเรื่อง ยังไงก็ต้องช่วยงานผมอีกแน่” โบแวพูดอย่างมั่นใจ
เสียงถอนหายใจดังขึ้น ใครจะดื้อเท่าโบแวเห็นจะเป็นฌาก เมื่อได้ตัดสินใจอะไรไปแล้วเปลี่ยนยาก
“ขอร้องอย่าทำร้ายเด็กคนนี้ ยังไงก็เป็นเด็กของน้าเวอจินี่ เพื่อนแม่” มอร์กานอุตส่าห์รับปากเพื่อนว่าจะดูแลเพลิงฟ้าอย่างดี ถึงจะไม่ได้เข้าไปสนิทใกล้ชิด แต่อะไรที่รับปากเพื่อนไว้ ยังไงเธอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด
“ถึงว่าล่ะ แม่พยายามปกป้องเด็กคนนี้เหลือเกิน ว่าแต่หล่อนมีปัญหาอะไรเก็บไว้เหรอครับ” โบแวก็อยากรู้เรื่องของเพลิงฟ้าอยู่บ้าง ติดปากหนัก ไม่ได้ถามเจ้าตัวซ้ำๆ พอถามแล้วไม่ตอบ เขาก็นิ่ง
“เป็นเรื่องที่แม่รับปากไว้ว่าจะไม่พูดถึง” มอร์กานไม่ยอมบอกลูกชาย เพราะมันเกี่ยวข้องกับคนหลายคน
“งั้นผมจะจ้างนักสืบไปสืบเอง” โบแวพยักหน้าช้าๆ เขาไม่ได้ขู่ เมื่อแม่ไม่บอกเขาก็มีวิธีที่จะหาข่าวเอง
“โบแว ทำไมไม่เชื่อแม่บ้าง อย่าไปยุ่งกับเด็กคนนี้เลยนะ เด็กคนนี้น่าสงสารจะแย่อยู่แล้ว เขาอยากทำงานที่ไม่ต้องเจอคนมากๆ แค่นี้ลูกน่าจะเข้าใจ” มอร์กานตัดพ้อลูกชายที่ไม่เชื่อฟัง ยังจะหาข่าวของเด็กสาวอีก
“ผมอยากรู้ ยิ่งมีเรื่องปิด ผมยิ่งสนใจ” โบแวบอกตบท้าย แล้วคุยเรื่องงานต่อ
“เอางี้ไหม ลูกลองไปถามพีชดู ถ้าพีชอนุญาต แม่ค่อยเล่า” มอร์กานพยายามไม่ให้ลูกไปสืบสาวราวเรื่องต่างๆ
โบแวหยุดคิดเล็กน้อย ท่าทางของเพลิงฟ้าคงไม่พอใจมากๆ แน่ ถ้าเขาทำแบบนั้น ก่อนเห็นด้วยกับแม่ “ก็ได้ครับ ผมจะลองไปถามพีชดู เรามาคุยเรื่องงานต่อดีกว่าไหมครับ”
เมื่อคุยงานเสร็จแล้วเขาก็นัดทานมื้อเย็นกับแม่ในอาทิตย์ถัดไป โดยมีอองรีเพื่อนชายของแม่ไปด้วย เขามองว่าอองรีเป็นหนุ่มใหญ่ใจดี จึงไม่ค่อยมีปัญหาเหมือนคู่ขาพ่อเท่าที่แต่ละคนหวังกอบโกยจากพ่อเขาทั้งนั้น จนล่าสุดโนอาหวังงาบเขาด้วย ซึ่งเขายิ่งไม่ชอบหน้าไปกันใหญ่
พอเขาออกมาก็แค่ยิ้มทักทายเจน่าเท่านั้น แล้วก็เดินไป ทำให้เจนน่าอารมณ์ค้าง เพราะหวังเคลมเขาอยู่ไม่น้อย แต่ก็มีคู่หมั้นหนุ่มคอยดามใจอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหานัก
**********************
หัวหมุน...
เพลิงฟ้าต้องมาลองชุดที่โบแวสั่งตัดให้เธอลอง และต้องเข้าเรียนหลักสูตรนางแบบ โดยไม่ให้แฟนสาวรู้อีก ดีที่โนราไม่อยู่ ต้องไปเดินแบบที่นิวยอร์คช่วงที่โบแวเปิดตัวชุดบลอสซั่มพอดี ทำให้เพลิงฟ้าโล่งใจไปได้
“อะไร ทำหน้าเหมือนเซ็งๆ นี่ได้เงินด้วย” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนพยักหน้ากับโค้ชสอนเดินแบบ “ไง ไหวไหม”
“ก็น่าจะไหว ถ้าหัดใส่ส้นสูงพวกนี้ ตัวสูงดี ไม่เหมือนนางแบบเอเชียทั่วไป” โจแอนน์ถอนหายใจยาว เพราะต้องขอเวลาวันละสองชั่วโมงเพื่อมาฝึกเดินให้ตัวตรงและเป็นธรรมชาติ
“คิดว่าพอได้ไหม” โบแวถามย้ำ เพราะไม่อยากให้งานของเขากลายเป็นหายนะ
“จ่ายเงินมาก็ได้หมดทุกอย่างนั่นแหละจ๊ะ สุดหล่อ” โจแอนน์ปล่อยให้เพลิงฟ้าหัดเดินไปต่อหน้ากระจก
บางทีเพลิงฟ้าก็คิดว่าตัวเองเดินผิดยังไง พอเดินไม่ตรงก็ตกใจ เมื่อโค้ชตีเข้าให้ “โอ๊ย!!!”
โจแอนน์ชี้ๆ ให้เดินตรงๆ ขณะที่เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว หันไปมองโบแวอย่างฝากไว้ก่อนขมวดคิ้ว แล้วเดินตามที่ถูกสอน จนโจแอนน์ถอนหายใจยาว
“พอก่อนๆ ทำไมต้องเกร็งอย่างนั้นด้วย ปกติเคยใส่กระโปรงเดินไหม จงภาคภูมิใจในตัวเองแล้วเดินโดยไม่คิดว่ามันเป็นรันเวย์สิ ลืมไปก่อนว่ามันเป็นเส้นตรงน่ะ” โจแอนพยายามหัดไม่ให้เพลิงฟ้าตื่นเวที
เพลิงฟ้าพยายามปรับตัวกับรองเท้าส้นสูงปี๊ด และกระโปรงยาวเพื่อไม่ให้สะดุดเวลาเดินจริง ฝึกมาเป็นเดือนแล้ว ก็ดีขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ขาดพลัง เพราะเธอไม่เคยต้องดูมีพลังมากถึงเพียงนี้
พอหมดชั่วโมง เธอก็ถอดรองเท้าแล้วเอาพาสเตอร์ออก เขาเอาน้ำเย็นมาให้ เธอก็ส่ายหน้า จนกระทั่งทำแผลใหม่อีก
“โกรธเหรอ” โบแวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
“ไม่มีอารมณ์” เพลิงฟ้าก้มหน้าทำแผลไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ถ้าไม่ไหว ฉันก็ไม่ฝืนใจเธอแล้ว ไม่แกล้งแฟนเธอด้วย พอใจหรือยัง” โบแวยื่นน้ำให้อีกที
เพลิงฟ้ารับมาเพราะทำแผลเสร็จแล้ว “เห็นฉันเป็นคนไม่รักษาคำพูดหรือยังไง ลงมือทำแล้วก็ต้องทำให้เสร็จสิ”
โบแวยิ้มออก แล้วปัดผมที่ย้อยลงมา พร้อมติดกิ๊บให้ “เปิดหน้าแล้วดูดีขึ้นเยอะ”
“ขอบใจ ฉันรู้หรอกว่าหน้าตาดี ไม่ต้องมีใครบอก” เพลิงฟ้าพูดไปอย่างนั้น
“ถามจริงๆ ทำไมทำตัวเป็นป้า ในเมื่อหน้าตาดี ตัวสูงแบบนี้ หาเงินในฐานะนางแบบได้สบายๆ” โบแวถามจริงๆ จังๆ เพราะรูปร่างสูงโปร่งของหล่อนก็จัดได้ว่าเดินแบบหาเงินได้ง่าย
“แล้วมีปัญหาอะไรกับการใช้ชีวิตฉันไม่ทราบ” เพลิงฟ้าตอบแบบหาเรื่องเล็กน้อย
“เอาเถอะ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ไปเถอะ ไปหาอะไรกินกัน” โบแวดึงแขนเพลิงฟ้าแล้วช่วยหิ้วกระเป๋า ขาเขายังไม่เอาเฝือกออก แต่เริ่มชินก็ถือว่าสะดวกมากกว่าเดิม
“ฉันเดินเองได้ คุณเถอะ เอาของมาให้ฉันถือเองดีกว่าน่า” เพลิงฟ้าช่วยตัวเองปล่อยเขาใช้ไม้ค้ำยันเดินเอง
บรรยากาศระหว่างเขากับเธอเป็นเหมือนเพื่อนกัน ต่างฝ่ายต่างพยศใส่กันบ้าง ช่วยกันบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่โบแวมั่นใจ เพลิงฟ้ามีบางสิ่งที่ปกปิดอยู่ และไม่ต้องการให้ใครเข้าไปแตะต้องสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง
**********************
“เฮ้ย พีช” เสียงปลายสายเรียกอีกฝ่าย “อยู่เปล่าวะ โทรทางไกลมันแพง”
“ทีหลังไม่ต้องโทรมาอีก” เพลิงฟ้ากดตัดสาย แล้ววางมือถือลง สักพักก็มีสายเข้ามาอีก เห็นแล้วก็รู้ว่าใครโทรมา ก่อนจะกดรับ “มึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ ไอ้แพร์”
“ไอ้พีช ต้องมึงกูด้วยเหรอวะ พี่ชายเลยนะเว๊ย” พุทธรักษ์คุยกับน้องสาวแล้วถอนหายใจยาวใส่
“มึงโทรมาพูดเรื่องแค่นี้ใช่ไหม ไอ้แพร์” เพลิงฟ้ามีน้ำเสียงดุดันแล้วจะกดตัดสาบ
“เดี๋ยวๆ เออ พูดก็ได้ แม่ถามว่าเมื่อไรจะกลับมาเที่ยวบ้าน” พุทธรักษ์ได้แต่ยอมแพ้น้องสาว
“กลับไปเพื่อ? ชีวิตกูตอนนี้อยู่ที่นี่ดีมาก ไม่จำเป็นต้องมีมึง แค่นี้นะ แล้วถ้าไม่มีใครเป็นอะไรไม่ต้องโทรมา เงินทองก็ส่งให้พ่อแม่ทุกเดือน เพราะงั้นอย่ามายุ่งอีก” เพลิงฟ้าจะกดตัดสาย ก่อนนึกขึ้นมาได้ “เมื่อไรจะตายๆ ไปซะ ทีหลังให้พ่อแม่โทรมา แค่นี้นะ”
สีหน้าเรียบตึงกดปิดเครื่องแบบไม่ต้องคิดมาก ใครที่เอาเบอร์ให้ไอ้เลวนี่โทรมาหาเธอ สงสัยจะแม่ แทนที่ต่อสายแล้วให้แม่พูด เสือกพูดเอง เธอจึงใส่อารมณ์เต็มที่
โบแวเป็นงงที่เห็นเธอทำท่าทางดุดันแบบนั้น จึงไม่กวนอารมณ์ เธอให้ขุ่นไปมากกว่านี้
เสียงกระแทกแก้วลงโต๊ะ หล่อนรินบรั่นดีแทนไวน์ ยกดื่ม พอเห็นเขาออกมาก็เทส่งให้ “ดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”
“ชวนคนป่วยกินเหล้าเนี่ยนะ” โบแวขมวดคิ้วแม้จะอยากดื่มก็เถอะ
“งั้นดื่มเผื่อ” เพลิงฟ้ายกดื่มอีก
“มีอะไร ทะเลาะกับโนราเหรอ” โบแวปฏิเสธแต่เห็นเธอดื่มก็แอบกลืนน้ำลาย เพราะอยากดื่ม แต่ติดที่ต้องกินยารักษาตัวเอง เขาอยากหายเร็วๆ เพราะอยากให้ถอดเฝือกออกทันเวลาที่พี่สาวแต่งงาน
“เปล่า อยากดื่มน่ะ” เพลิงฟ้าดื่มอีกเรื่อยๆ ทำให้เขารู้ว่าหล่อนคอแข็งพอดู แต่เพลิงฟ้าไม่ยอมบอกใครเรื่องนี้ เพราะต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอดื่มไม่เก่งมากกว่า
“ดื่มเก่งจริงๆ ไปดูรูปในห้องฉันดีกว่าน่า จะได้รู้ว่าตัวเองดูดีแค่ไหน” โบแวเอาภาพที่เพลิงฟ้าถ่ายแบบมา สงสัยเล็กน้อยที่ตอนถ่ายแบบดูเพลิงฟ้าไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไร แต่ตอนเดินแบบดูไม่ค่อยคุ้นนัก
“โอเค” เพลิงฟ้ายกขวดบรั่นดีขึ้นดื่ม แต่โบแวแย่งมาแล้วปิดปากขวด
“บรั่นดีถึงจะนุ่มคอ แต่มันก็เมาได้นะ มาเถอะ” โบแวเอาบรั่นดีไปเก็บแล้วลากเธอแบบให้เธอช่วยพยุงมาที่ห้องเขา แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ของเขาเอาภาพที่เธอไปถ่ายแบบทั้งสามชุดออกมา “เป็นไง”
“ก็ดี” เพลิงฟ้าเห็นการแต่งหน้าทำผมมาตั้งแต่วันที่ถ่ายแบบแล้วก็เฉยชา ก่อนพิงหัวเตียงไหล่ชนเขา
“ถามจริงๆ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” โบแวถามแล้วก็ดูงานของเขาไปพร้อมกัน
“เรื่องบางเรื่องไม่พูดถึงจะดีกว่า” เพลิงฟ้าไม่อยากพูดเรื่องบางเรื่องเท่าไรนัก
“พูดภาษาที่ฉันฟังไม่ออก แสดงว่าสายจากเมืองไทย” โบแวเดาไปตามเรื่อง แต่เพลิงฟ้าเอามือปิดปากเขา
สายตาสบกัน แววตาของเพลิงฟ้าดูจริงจังมาก และชวนน่าหลงใหล โบแวขยับเข้าไปใกล้ๆ ดึงมือของเพลิงฟ้าออกจากปากแล้วจูบริมฝีปากเธอแนบแน่น ต่างฝ่ายต่างขาดสติ เพลิงฟ้าเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา สักพักจูบแนบแน่นก็กลายเป็นจูบร้อนแรง เมื่อเพลิงฟ้าได้สติก็ผลักอกเขาเบาๆ ไม่เชิงขวัญหนี แค่เรียกสติเขาเท่านั้น
โบแวได้สติก็แตะที่ริมฝีปาก ถอนหายใจยาว “ขอโทษที่ทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว”
“ซื่อสัตย์กับตัวเองมันก็ดีแบบนี้แหละ นอนนะ” เพลิงฟ้าขยับหมอนแล้วนอนที่เตียงเขา
โบแวกลับสับสน ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ มีความสุขที่ได้เปลี่ยนแปลงเธอ แต่ก็รู้ว่าสำหรับเธอ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บางสิ่งที่เธอไม่ได้บอก บางสิ่งที่เธอพยายามเก็บเอาไว้ มันคืออะไรเป็นสิ่งที่เธออาจไม่มีวันบอกใคร
เขาก้มมองเธอที่นอนหันหน้ามาทางเขา รู้สึกว่าต่างก็ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานะนี้ดี ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไร
**********************
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น จนเพลิงฟ้าตกใจตื่น โบแวก็ลืมตาขึ้นมอง มารู้ตัวอีกทีเขากำลังกอดเพลิงฟ้านอนด้วยกัน แล้วใครเปิดประตู
เพลิงฟ้ารีบวิ่งออกไปจากห้อง เห็นโนรากำลังหงุดหงิด จึงรีบอธิบาย “เมื่อคืนเมาแล้วก็ทำงานกับโบแวก็เลยเผลอหลับไป ไม่มีอะไรจริงๆ”
โนราหันกลับมา กระแทกลมหายใจ “พิสูจน์สิ”
เพลิงฟ้าถอนหายใจแล้วพาโนราไปที่ห้อง ปกติโนราจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถ้ามากรณีนี้ เธอคงต้องเริ่มก่อน จึงบอกโนราขอไปเตรียมตัว “รอก่อน ขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน”
โนราได้ยิ้ม รู้ว่าเพลิงฟ้าจะพิสูจน์ยังไง ช่วงนี้เธอสับสนมาก จนไม่รู้จะเริ่มทุกอย่างยังไง ทั้งความสัมพันธ์ที่เริ่มเงียบ เมื่อเธอไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน คนรักไม่เคยเริ่มก่อนอยู่แล้ว ปากจะแสดงความรักก็แค่กอดในอ้อมแขนเท่านั้น เธอก็ไม่มีแก่ใจจะรักษาความสัมพันธ์ และไม่อาจทำลายความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายไม่ผิด
เพลิงฟ้าออกมาเจอโบแวแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำ แปรงฟันแล้วล้างหน้าให้ตัวเองมีสติมากขึ้น ถอนหายใจยาวกับความสัมพันธ์ที่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องรักษาไว้
เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ประตูห้องของโบแวก็ปิดลง เพื่อนร่วมห้องธรรมดาคงไม่มีทางกลายเป็นอย่างอื่นได้แน่
เพลิงฟ้าก็เข้าไปในห้องพิสูจน์ให้โนราเห็น ด้วยการกอดจูบ โนราถอดเสื้อผ้ารออยู่แล้ว อะไรๆ ก็ง่ายเข้า สิ่งไหนที่โนราชอบ หล่อนก็ค้นก็หามาทิ้งไว้ ทำให้ในห้องมีเซ็กซ์ทอยอยู่เต็มลิ้นชัก เพื่อความสุขสม เพลิงฟ้าก็แค่ตามใจคนรักเท่านั้น
เสียงกรีดร้องของโนราดังลั่นเหมือนจงใจให้โบแวหงุดหงิด กับการแสดงความรักของเพลิงฟ้า และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อโบแวหงุดหงิด แล้วกินยานอนหลับไปหนึ่งเม็ด ทั้งที่เพิ่งตื่นนอน ถ้าขาปกติ เขาคงหาเรื่องกลับบ้าน ไม่ต้องมาทนฟัง แต่นี่ไปไหนไม่ได้ บอกตัวเองไม่ถูกว่าจะไปไหนดี
เหงื่อเต็มกายแต่เพลิงฟ้าก็ทำให้โนราพอใจได้ แม้จะไม่เต็มตื้นอย่างที่โนราต้องการ คนที่มีความต้องการทางเพศสูงอย่างโนราไม่อาจพอใจสิ่งที่ได้รับจากแฟนสาวเท่านั้น
เสียงหอบหายใจดังเป็นระยะ เพลิงฟ้าถอดอุปกรณ์จากร่างกายแล้วนอนมองเพดาน ไม่เชิงชอบสิ่งที่โนราชอบ แต่เพราะความสัมพันธ์ เธอก็ได้แต่ทำตามความต้องการของโนรา
“อย่าเพิ่งหยุดเลยนะ” โนราอ้อนวอนขอให้คนรักทำอีกเรื่อยๆ
“ขอพักเดี๋ยวสิ” เพลิงฟ้าบอกแล้วกอดโนราไว้เฉยๆ แล้วหล่อนก็เริ่มปลุกเร้าอารมณ์ของตัวเองกับเพลิงฟ้า ทำให้เพลิงฟ้าต้องตามใจ แต่ยังไม่ถึงสุดยอดของปรารถนา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดังนาน และดังเรื่อยๆ จนเพลิงฟ้าต้องผลักโนราออกก่อนแล้วรับสาย “สวัสดีค่ะ”
“เข้าออฟฟิศหน่อย งานมีปัญหา เดี๋ยวนี้” เสียงเจเนวีฟดังขึ้นที่ปลายสาย
“อืมๆ” เพลิงฟ้าต้องวางสายและหยุดโนราที่กำลังปฏิบัติการด้วยตัวเอง “ขอเข้าออฟฟิศก่อนนะ วีฟโทรมาเรื่องงาน เดี๋ยวค่อยกลับมาต่อ”
“ไม่นะ โธ่ พีช อยู่ก่อนสิ” โนราพยายามอ้อนวอน เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
“งานมีปัญหาจริงๆ ท่าทางวีฟโกรธอะไรอยู่ไม่รู้ ออฟฟิศแตกแน่ ถ้าไม่เข้าไป รักนะ” เพลิงฟ้าเข้ามาจูบคนรักดูดดื่ม พอจะถอนจูบโนราก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จนเพลิงฟ้าต้องรีบถอนตัวเออกมาแล้วเข้าห้องน้ำ แต่งตัวแล้วรีบออกไป
โนราถอนหายใจแรงๆ คลานขึ้นเตียงแล้วอยากจะกรี๊ดเพราะอารมณ์ที่ค้างคา พยายามข่มตานอน
**********************
เมื่อออกมาถึงออฟฟิศแล้วก็ต้องปวดหัว เพราะเจเนวีฟกำลังเถียงกับแอนน์เรื่องคอลัมน์ที่เขียนอยู่ ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมถอย ขณะที่เพลิงฟ้านั้นทำของแอนน์เสร็จแล้วเตรียมส่งโรงพิมพ์
“หยุด!!” เพลิงฟ้ารีบหยุดเพื่อนทั้งสองคนที่เถียงกันหน้าดำหน้าแดง ต่างต้องการเอาคอลัมน์ที่ตัวเองเขียนมาลง
“เธอต้องแก้แล้วเอาของฉันขึ้นแทน เรื่องของฉันรอนานไม่ได้นะ เพราะมันต้องลงสดๆ ไม่งั้นมันก็ไม่มีประโยชน์” เจเนวีฟคาดคั้นอดีตเพื่อนร่วมห้อง
“แต่ของฉันรอลงมาเป็นเดือนแล้ว เธอจะมาถอดของฉันได้ยังไง” แอนน์ก็ไม่ยอมเช่นกัน
“โทรบอกมารีหรือยัง” เพลิงฟ้าถามแทน เพราะมารีเป็นบรรณาธิการบริหาร
“บอกทำไม มารีเป็นคนเอาเรื่องของฉันวางแผนไว้แล้ว” แอนน์แย้งแล้วยังคงจ้องหน้าเจเนวีฟ
“แต่มารีบอกว่าให้เปลี่ยนเป็นเรื่องของฉันเมื่อวาน” เจเนวีฟเถียงกลับชนิดไม่มีใครยอมใคร
“พอที ที่เรียกมาเนี่ย มีเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ ใครก็สั่งฉันเอาคอลัมน์ไหนออกหรือใส่ไม่ได้นอกจากมารีกับปิแยร์ โทรเดี๋ยวนี้” เพลิงฟ้าหงุดหงิดก็ออกคำสั่ง
เจเนวีฟกับแอนน์ไม่มีใครโทร...เพลิงฟ้าจึงโทรเองและเปิดลำโพง “วีฟกับแอนน์แย่งกันลงคอลัมน์ คุณว่าไงมารี”
“หือ ฉันยังไม่สั่งแก้ไขอะไรนี่” มารีตอบกลับมาอย่างงุนงง แล้วอุ้มลูกอยู่ในมือ
“วีฟบอกว่าคุณให้เอาคอลัมน์ลงเมื่อวาน” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจ
“อ๋อ เอาลงปักษ์หน้า เพราะปักษ์นี้จะส่งโรงพิมพ์หลังมอร์กานตรวจสอบแล้ว ไม่ทันแล้วทำเล่มตัวอย่างส่งมอร์กานไปแล้ว ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกวีฟให้เคลียร์ แค่นี้ใช่ไหม” มารีถามซ้ำ เพราะกำลังดูลูกอยู่
“แต่มารีคะ ถ้าไม่รีบลงล่ะก็มันก็ไม่มีประโยชน์” เจเนวีฟพยายามจะดึงของตัวเองมาก่อน
“งั้นก็ไปคุยกับมอร์กานเอง” มารีย้อนแล้วกดตัดสายทันที รู้สึกไร้สาระที่มารบกวนเธอกับลูกน้อยในเวลานี้
เพลิงฟ้าหันมามองทุกคนแล้วถอนหายใจยาว “เอาล่ะ มีใครจะสั่งให้แก้ก็ต้องมอร์กาน พวกเธอก็ไปคุยกับมอร์กานเองแล้วกัน ฉันกลับล่ะ”
“พีช” เจเนวีฟพยายามจะลอบบี้เพื่อน “เธอส่งเล่มให้มอร์กานแล้วเหรอ”
“มารีน่าจะส่งแล้ว เพราะฉันส่งไฟล์ไปเมื่อต้นอาทิตย์แล้ว เอาล่ะแยกย้ายได้” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว แล้วหันหลังเตรียมตัวกลับไปหาแฟนสาว
“พีช ทำไมเธอไม่สนับสนุนฉัน” เจเนวีฟเข้ามาหาเรื่องเพื่อนทันที
“จะบ้าเหรอวีฟ เรื่องของคอลัมน์ก็ต้องให้มารีตัดสินใจ ฉันก็แค่คนทำกราฟฟิก อย่าหาเรื่องฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ” เพลิงฟ้าหงุดหงิดแล้วรีบไปเรียกแท็กซี่กลับ
“เธอน่าจะช่วยฉันคุยบ้าง ไม่ใช่ให้ยัยแอนน์เอาชนะฉัน” เจเนวีฟบ่นเพื่อนอย่างไม่พอใจ
“เรื่องพวกเธอพยายามเอาชนะกัน อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวดีกว่า ฉันไม่อยากยุ่งด้วย ตอนนี้ฉันมีปัญหามากพอแล้ว ขอร้องนะ” เพลิงฟ้าพยายามไม่ถือสาเพื่อนเท่าไร
“เธอโกรธเรื่องที่ฉันย้ายออกแล้วไม่บอกล่วงหน้าเหรอ” เจเนวีฟถามเพื่อนอย่างพยายามหาสาเหตุที่เพื่อนไม่เข้าข้าง
“บ้าหรือไง มันตั้งหลายเดือนแล้ว ฉันไม่คิดมากหรอกน่า” เพลิงฟ้าส่ายหน้าช้าๆ “ไปก่อนนะ”
เจเนวีฟขมวดคิ้วอย่างงอนๆ ที่เพื่อนไม่ช่วยสนับสนุนเธอเหมือนเคย แต่ทั้งหมดเป็นเธอคิดเอาเองทั้งนั้น เพลิงฟ้าไม่เคยเข้าข้างฝ่ายที่ผิดแม้จะเป็นเพื่อนกันก็ตาม
**********************
เสียงคลิกดังขึ้น ครั้งแรกเขาเบลออยู่ เพราะยังตื่นได้ไม่เต็มที่ ก่อนผงะเมื่อได้ยินเสียงคลิกที่สอง และบางอย่างที่กระแทกเข้ากับร่างกายเขา บางสิ่งที่อุ่นๆ กำลังกระตุ้นน้องชายเขาให้ตื่นเต็มที่ จนโบแวต้องตื่นแล้วจ้องร่างบางที่ขยับเป็นจังหวะขึ้นลง
“นี่มันอะไรกัน” โบแวตกใจ แล้วเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย
โนรากำลังสนุก ก่อนเขาจะส่งเสียงหล่อนก้มลงจูบเขาอย่างมันเขี้ยว สะโพกก็ขยับขึ้นลงตามจังหวะ
โบแวพูดไม่ได้ และปฏิเสธไม่ได้ ทั้งมือก็ถูกล็อก ร่างกายก็ถูกกระตุ้นอย่างหนัก เขาอยากจะผลักแต่มือโดนล็อกกับหัวเตียง จึงปล่อยโนราขืนใจเขาอยู่จนหล่อนพอใจกรีดร้องซ้ำๆ เร่งเร้าอารมณ์ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด
โบแวได้แต่อดกลั้นไว้ ไม่ยอมปล่อยตัวปล่อยใจจนเกินรั้ง จนโนราเสร็จสมด้วยตนเองหล่อนก็ซบลงที่อกเขา สีหน้าของหล่อนเหมือนคนกำลังติดยา ทำให้เขาตกใจ
เสียงกรีดร้องดังลั่นทำให้เพลิงฟ้ารีบมาดู เปิดห้องตัวเองแล้วไม่เห็นโนราก็เดาว่าเป็นห้องโบแว จึงรีบไปดู เห็นโนราซบอกเขาและนั่งคร่อมอยู่บนร่างก็เขานึกได้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้น จึงอุ้มโนราออกจากตัวโบแว ก่อนตบหน้าเรียกสติ เพราะโนราสลบไปแล้ว
“โนรา โนรา เกิดอะไรขึ้น” เพลิงฟ้าหันไปมองสภาพโบแวที่นอนเปลือยกางเกงหลุดมาแค่หน้าขา ก็ถอนหายใจ วางโนราลงแล้วห่มผ้าให้ “ขอโทษๆ ไม่คิดว่าโนราจะทำแบบนี้”
“ไม่คิดเหรอ? ผมสนหรือไง ผมโดนผู้หญิงขืนใจนะ” โบแวหลุดปากพูดอย่างโมโห เพราะเขายังอารมณ์ค้างอยู่ แต่ก็ไม่มีทางอยากมีอะไรกับใครทั้งสิ้น เมื่อกำลังโกรธ
“ขอโทษๆ” เพลิงฟ้าเห็นของเขายังโด่ก็ไม่รู้จะเอายังไงดี ขณะที่ตัวปัญหาก็หลับไม่ตื่น “เอางี้ฉันจะโทรไปเรียกผู้หญิงมาให้คุณแล้วกัน แล้วขอพาโนราไปโรงพยาบาลก่อนนะ สลบไม่ฟื้นเลย”
“เดี๋ยวก่อน ถอดไอ้นี้ออกก่อน” โบแวขยับข้อมือให้เธอดู
“อ๋อๆ ได้ๆ “เพลิงฟ้ารีบไปเอากุญแจมาไขให้
เวลานี้ไม่รู้ควรรู้สึกยังไงดี แต่ตอนนี้แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นก่อน จึงไขกุญแจให้เขา
“ฉันขอโทษนะ อย่าเอาเรื่องโนราเลยได้ไหม” เพลิงฟ้าขอร้องแทนคนรัก
“เอาเรื่อง? ถ้าใครรู้ว่าฉันโดนผู้หญิงขืนใจ คงมีคนเชื่อหรอก” โบแวพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันหมายถึง อย่าทำลายอนาคตโนราเลยนะ เดี๋ยวฉันพาโนราส่งโรงพยาบาลก่อน แล้วเดี๋ยวมาคุยด้วย” เพลิงฟ้าเอาผ้าห่มโนราแล้วพาเข้าห้องน้ำ ล้างคราบออกจากร่างกายหล่อนแล้วแต่งตัวพาไปโรงพยาบาล
พอถึงโรงพยาบาล หล่อนยังไม่ฟื้นสติดี เพลิงฟ้าได้แต่เป็นห่วง
“เธอจะดีขึ้นไหมคะ” เพลิงฟ้าถามพยาบาล หลังตรวจเสร็จ
“น่าจะดีขึ้น อาจเป็นผลของยาที่เธอเสพ” พยาบาลตอบตามที่หมอบอกมาอีกที
“ยังไงฝากดูแลเธอด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันไปทำธุระแล้วจะกลับมา” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็ออกไปจากโรงพยาบาล
เมื่อมาถึงบ้าน ก็ตรงไปห้องโบแว เห็นเขานอนพัก และไม่ได้เรียกผู้หญิงมาบำบัดความต้องการที่ค้างคา ก็เข้าไปคุยกับเขา โบแวสะดุ้งหันมามองอย่างระแวง
“ใจเย็นๆ ฉันเอง ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ล็อคประตูล่ะ” เพลิงฟ้าถาม แล้วถอนหายใจยาว
“จะบอกว่าที่มันเกิดขึ้นเพราะฉันไม่ระวังตัวเองว่างั้นเถอะ” โบแวหงุดหงิดที่เธอโยนความผิดมาให้
“ไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อย” เพลิงฟ้ามองต่ำลงไปที่จุดอ่อนไหวของเขา
โบแวมองตามแล้วรู้ทันทีว่าหล่อนสงสัยอะไร จึงบอกทันที “มองอะไร ฉันรู้น่าว่าต้องทำยังไงให้มันสงบ”
“ก็เป็นห่วงไง” เพลิงฟ้าบอกและมองเขาอย่างสงสาร
“ถ้าไม่ให้ฉันเอาเรื่องโนรา เธอก็ต้องรับผิดชอบแทน” โบแวบอกในตอนท้าย ทำท่างอนใส่เพลิงฟ้าด้วย
“แหม คุณก็ได้มีความสุขนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วอมยิ้ม
“ความสุข? ความสุขที่ต้องอดกลั้น หรือทรมานที่ต้องอดกลั้น กลัวหล่อนท้องกับฉันน่ะสิ ปกติฉันมีอะไรกับผู้หญิง ฉันใช้ถุงยางทุกครั้ง ฉันไม่เอาลูกจากผู้หญิงที่ฉันไม่ได้แต่งงานด้วยหรอกนะ ไม่ไหว” โบแวอธิบายความ
เพลิงฟ้าพยักหน้าช้าๆ เริ่มเข้าใจแล้วว่าความรับผิดชอบในฐานะเพลย์บอยเป็นยังไง อย่างน้อยก็ไม่สร้างปัญหาเพิ่มเด็กที่ไม่ต้องการขึ้นบนโลก แล้วก่อให้เกิดชีวิตที่วุ่นวายอีก
“เอาล่ะ ฉันรับผิดชอบก็ได้ เป็นอันว่าคุณไม่เอาเรื่องโนราแล้วนะ” เพลิงฟ้าย้ำอีกรอบ
“แต่มีข้อแม้ เอาหล่อนไปให้ไกลๆ อย่าให้หล่อนมาที่นี่อีก แค่นี้แหละ” โบแวบอกในตอนท้าย
“โอเคได้เลย ว่าแต่คุณย้ายออกตอนที่หายแล้วใช่ไหม” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจจะได้ประกาศหาผู้เช่า
โบแวส่ายหน้าช้าๆ “ยังไม่คิดได้ไหม ถ้าฉันย้ายออกเมื่อไร จะจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าเวลาที่เธอหาคนมาเช่าต่อยังไม่ได้ โอเคไหม”
เพลิงฟ้าพยักหน้า เพราะค่าเช่าระดับนี้สำหรับโบแวเป็นเงินเล็กน้อย เธอจึงไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะห้ามเขา ก่อนจะเอาหมอนหนุนเท้าที่เข้าเฝือกให้ เพราะเขาชอบลืมประจำ
โบแวก็ขอบคุณแล้วก็หลับตาพักผ่อน ปล่อยเพลิงฟ้าออกไปจัดการกับคนรักเอง
**********************
เมื่อถึงโรงพยาบาล เห็นโนรานั่งรออยู่ ท่าทางเพลียๆ ของคนรักก็เข้าไปกอด แต่โนรารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น หล่อนอายที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด ทั้งคนรักก็ไม่โกรธ และคอยปลอบใจเธออีกด้วย ที่สำคัญเธอทำให้โบแวโกรธแน่นอน
“ฉันเคลียร์กับโบแวแล้วนะ เขาจะไม่เอาเรื่องเธอ” เพลิงฟ้าบอกเล่า ไม่โกรธที่โนรามีอะไรกับโบแว แต่แปลกใจมาก จึงถาม “เธอเสพยาอะไร”
โนราเงยหน้ามองเพลิงฟ้า ก่อนร้องไห้ “คือว่า จำตอนที่ไปเดินแบบที่มอสโคได้ไหม”
“อืม จำได้สิ พอกลับมาเธอก็อิดโรย เอาแต่นอนนี่นะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าตามที่นึกออก
“คือจริงๆ ฉันโดนนายแบบที่นั่นมอมยาแล้วข่มขืนน่ะ” โนราเล่าความเสียงเบาๆ
“อะไรนะ!! ทำไมเธอไม่บอกฉัน แล้วนี่ได้แจ้งความไหม” เพลิงฟ้าโกรธขึ้นมาก็ตอนนี้เอง
“ไม่ได้แจ้งความ คือจริงๆ แล้วก็แค่ครั้งแรกล่ะ แต่หลังๆ ฉันเต็มใจเอง คือฉันเพิ่งค้นพบว่าชอบ เอ่อ ของผู้ชายจริงๆ มากกว่าของปลอมน่ะ แล้วฉันก็เลยกินยาปลุกเซ็กซ์น่ะ แล้ว เอ่อ ทำกับโบแว” โนราพยายามกลั้นร้องไห้ แล้วก็สารภาพความจริง
“แปลว่าอะไร” เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว แม้จะเข้าใจบ้างก็ตาม
“ฉันชอบมีอะไรกับผู้ชายน่ะ” โนราก็ถอนหายใจยาว ก่อนพูดกับเพลิงฟ้า “ขอโทษแต่ฉันคิดว่าแค่ความรักมันคงไม่พอ คือฉันต้องการมากกว่านี้”
เพลิงฟ้าถอนหายใจ จะว่าอกหักก็ไม่เชิง คงเพราะความรักมันก็ลดลงเรื่อยๆ เหมือนกับต้องการเคลียร์พื้นที่เพื่ออะไรสักอย่าง “เธอจะเลิกกับฉันว่างั้นเถอะ”
โนราก้มหน้าแล้วพยักหน้า
เพลิงฟ้าเชยคางของโนราขึ้น แล้วเช็ดน้ำตาให้ “เอาเถอะ อะไรที่เธอมีความสุข ฉันก็เห็นด้วยทั้งนั้นแหละ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”
“อืม” โนราถอนหายใจยาว
เพลิงฟ้าครุ่นคิด คาดว่าโนราคงไม่อยากยอมรับว่าความรักมันหายไปนานแล้ว แม้จะคบกันไม่ถึงปีก็ตาม เพราะต่างก็เติมเต็มสิ่งขาดหายไปไม่ได้ เพียงเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น
“เธอก็พักผ่อนให้หายแล้วเลิกเถอะยาพวกนั้น ไม่งั้นเธออาจติดโรคและต้องไปบำบัดเซ็กซ์แทนนะ อีกอย่างผู้ชายที่มันวางยาผู้หญิง ต่อให้เซ็กซ์มันดีแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้ความรู้สึกที่ขาดไปน่ะ มันดีขึ้นหรอกนะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ เดี๋ยวโทรให้เพื่อนมาคอยดูแลเถอะ ฉันจะเอาของของเธอไปคืนให้หมดเลย ไม่ต้องเครียด เรายังเป็นเพื่อนกัน”
เพลิงฟ้าลูบผมโนราอย่างเอ็นดู ก่อนขอตัวกลับ
โนราโทรหาเพื่อน มองเพลิงฟ้าออกไปจากห้องคนป่วยแล้วก็ถอนหายใจยาว รู้สึกเจ็บปวดกับการเลิกราครั้งนี้ แต่ก็ไม่อยากให้เพลิงฟ้าต้องมาเจอพฤติกรรมแย่ๆ ของตัวเองอีก
**********************
เมื่อถึงห้องพักแล้ว เพลิงฟ้าก็เห็นโบแวกำลังลวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็ถอนหายใจยาว สุดท้ายก็เดินไปลวกมานั่งทานด้วยกัน โดยไม่พูดอะไรมาก บรรยากาศเงียบๆ ที่ไม่ต้องมีอะไรมาก
“ไม่นอนเฝ้าแฟนเหรอ” โบแวถาม ตอนแรกว่าจะหาของกิน แต่ขี้เกียจจึงลวกของกินง่ายๆ
“เลิกกันแล้ว” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าก้มตากิน
โบแวมองอย่างงุนงง “ทะเลาะกัน?”
เพลิงฟ้ายิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้ทะเลาะกันเลย แต่โนราต้องการอย่างอื่นน่ะ เขาจึงขอเลิก”
โบแวก้มลงมองสีหน้าของเธอ แล้วก็ถาม “ไม่เสียใจเลยเหรอ”
“คนที่เรารักไปดี เราจะมานั่งเสียใจทำไมล่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วหันไปมอง ก็รู้ว่าหน้าเขาอยู่ใกล้ชิด จึงดันหน้าเขาไปให้ห่าง “ไม่ต้องจ้องขนาดนั้น ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็จะเก็บของไปส่งให้โนราที่ห้องเขา พรุ่งนี้เขาคงออกจากโรงพยาบาลแล้วมั้ง”
“อืม” โบแวทานของเขาต่อไปเงียบๆ แม้จะไม่เข้าใจท่าทีของเพลิงฟ้าเท่าไรนัก แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ถาม
ความเงียบกลายเป็นเรื่องที่ปกติสำหรับเขากับเธอ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนเช้าที่กอดก่ายกัน ทำให้ความรู้สึกที่แสนสับสนเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ
**********************
เฝือกไปแล้ว...
โบแวฮัมเพลงอารมณ์ดี โดยมีฌอง-ปิแยร์ออกอาการหมั่นไส้ที่เพื่อนมีความสุขที่จะได้กลับไปสู่อิสรภาพ
“ขอร้องนะ อย่ากลับไปซ่าอีก นี่กุญแจรถยนต์ ได้โปรดเถอะ” ฌอง-ปิแยร์ไม่อยากตามเป็นห่วงเพื่อน ที่ผ่านมาเพื่อนอยากไปไหนมาไหนต้องให้คนขับรถมาขับให้ แม้จะอยู่อพาร์ทเมนต์ของเพลิงฟ้าก็ตาม
บรรยากาศระหว่างเพื่อนกับเพลิงฟ้าก็ดูแปลกๆ แต่ก็ไม่ใช่ใกล้ชิดกันจนกลายเป็นความรัก เพราะเพลิงฟ้ามีแฟนเป็นผู้หญิง แม้เพื่อนเขาจะดูสวยสำหรับผู้ชายก็ตาม
“แล้วนี่แกจะย้ายกลับไปอยู่บ้านไหม” ฌอง-ปิแยร์ถามเพื่อนอย่างสงสัย
โบแวไม่คิดถึงเรื่องนั้นสักเท่าไร แต่เมื่อเพื่อนถามก็ต้องเริ่มคิด
“ว่าไงล่ะ แกจะมาอยู่ร่วมกับใครที่จะเพื่อนก็ไม่ใช่ จะลูกจ้างก็ไม่ใช่น่ะไม่ได้หรอกนะ คิดถึงมอร์กานบ้าง ยังไงมอร์กานก็นายจ้างโดยตรง และก็เป็นแม่แกด้วย เขาจะทำใจลำบาก ถ้าวันหนึ่งเกิดมีคนรู้ว่าแกอยู่กับลูกน้องเขา” ฌอง-ปิแยร์พยายามโน้มน้าวเพื่อนให้กลับไปอยู่บ้านแทนมากกว่า
แม้เพลิงฟ้าจะไม่แสดงท่าทีรักชอบโบแว บางทีดูจะไม่สนใจเท่าไรนักด้วย แต่ก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศบางอย่างที่ทำให้ชวนอึดอัดในบางที
“คงต้องกลับบ้าน” โบแวพูดแล้วรู้สึกใจหาย แต่ก็ไม่คิดมาก อยู่บ้านก็มีคนอยู่พอควร แม้จะไม่มีสมาชิกในครอบครัวก็ตาม เพราะเป็นการแก้ปัญหาครอบครัวที่ดีที่สุด
“เออดีแล้ว” ฌอง-ปิแยร์ตบไหล่เพื่อน
เขารู้สึกโล่งใจที่แยกเพื่อนกับพนักงานในบริษัทแม่เพื่อนได้ จะยังไงก็ไม่ควรจริงจังกันเกินไป แค่สนุกก็ไม่มีใครว่า แต่ถ้าจะจริงจังก็ต้องทำให้มันชัดเจน ไม่ใช่บอกว่าเพื่อนอย่างเดียว
พอธุระที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว โบแวก็ขับรถพาเพื่อนกลับ แต่พาฌอง-ปิแยร์ไปที่สำนักงานของแม่เขาแทนที่จะไปเก็บของ
“นี่แกมาทำอะไรที่นี่” ฌอง-ปิแยร์ถามอย่างงงๆ
“ก็มาหาแม่ไง จะให้มาหาใครล่ะ” โบแวตอบไปตามเรื่องแล้วก็ขึ้นไปหาแม่
วันนี้ดีหน่อยไม่ต้องมีไม้ค้ำยัน และทำความสะอาดขาขาวๆ ของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาใส่เสื้อผ้าตามปกติ แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ ตรงไปที่ห้องแม่เขา ผ่านเจนน่าที่หวังให้เขาชายตา แต่ครั้งนี้ผิดท่า เมื่อเขาสนใจจะเข้าไปหาแม่เขามากกว่า
มอร์กานเงยหน้าเห็นลูกชายเดินเข้ามาก็ยิ้มรับ “มาแล้วเหรอลูก”
โบแวเข้าไปสวมกอดแม่ “มาให้เห็นหน้าครับ ไม่เจอกันหลายเดือนเลย”
“ลูกแหละที่ไม่ยอมให้แม่เห็นหน้า กลัวใจลูกจะหนีหายไปไหน เลยไม่ได้ไปหา เห็นว่าสุขภาพแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ นี่เอาเฝือกออกแล้วดูดีนะ” มอร์กานเอาใจลูกชายสุดฤทธิ์ กลัวลูกชายจะหายไปอีก
“พีชดูแลผมดี” โบแวบอกสั้นๆ พยายามไม่ยกยอจนเกินงาม
“แน่ล่ะก็ลูกแม่นี่นะ” มอร์กานไม่เข้าข้างลูกจ้าง แล้วก็เชยคางมองลูกชายยิ้ม “ดีที่ไม่เสียโฉม ยังเป็นเจ้าชายอสูรได้อีกนาน”
“ผมหล่อจะตาย เป็นเจ้าชายอสูรได้ไง” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
“เจ้าชายตรงหน้าตาดีนี่แหละ แต่จะอสูรตอนทำตัวร้ายๆ นี่แหละ” มอร์กานถอนหายใจยาว เพราะสามียังมีโอกาสได้เจอลูกชาย และทำงานด้วยกัน แต่เธอไม่มีโอกาสเลย เพราะลูกชายไม่ยอมเอาขาเข้าเฝือกมาให้เธอดู แล้วเธอจะไปหาที่อพาร์ทเมนต์ของเพลิงฟ้าก็ไม่ยอมอีก ก็ได้แต่ทำใจรอจนลูกชายมาหาเองนี่แหละ
“โอเคเรื่องงานดีกว่าครับ” โบแวหอมแก้มแม่อีกรอบแล้วนั่งคุยเรื่องงานชุดบลอสซั่มของเขา เขาส่งไฟล์งาน ภาพนางแบบมาให้ แม่เขาสะดุดอยู่คนหนึ่ง ก่อนมองลูกชาย
“ฌอง ขอคุยกับโบแวตามลำพังซิ” มอร์กานไล่ฌอง-ปิแยร์ออกไป เมื่ออีกฝ่ายออกไป ก็คุยกับลูกชาย “อย่ายุ่งกับพีชเลยนะลูก”
“คนไหนเหรอครับ” โบแวทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ก็พีโอนี่นี่ไง แม่ไม่รู้นะว่าลูกทำยังไงไปดึงพีชมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พีชเขาคงไม่เต็มใจนักหรอก” มอร์กานรู้เบื้องหลังของเพลิงฟ้าดี จึงไม่อยากให้ลูกชายดึงเพลิงฟ้าเข้าวงการ ทั้งที่ตอนแรกเธอก็ตั้งใจจะดึงเข้าวงการ แต่เพราะบางเรื่องเกิดขึ้นเสียก่อน จึงไม่สามารถบังคับเพลิงฟ้าได้
“ใช่ครับ แต่ผมเคลียร์กับพีชเข้าใจแล้ว และเขายอมทำงานนี้ให้ผม เพราะผมมองว่าเขาเหมาะที่สุด แม่ไม่ต้องกังวลแทนหรอก ผมดึงพีชมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เพราะมองว่าเหมาะสมดีแล้ว” โบแวอธิบายและไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่นอน
มอร์กานได้แต่ถอนหายใจยาว
“อีกอย่างพีชติดหนี้ผมอีกเรื่อง ยังไงก็ต้องช่วยงานผมอีกแน่” โบแวพูดอย่างมั่นใจ
เสียงถอนหายใจดังขึ้น ใครจะดื้อเท่าโบแวเห็นจะเป็นฌาก เมื่อได้ตัดสินใจอะไรไปแล้วเปลี่ยนยาก
“ขอร้องอย่าทำร้ายเด็กคนนี้ ยังไงก็เป็นเด็กของน้าเวอจินี่ เพื่อนแม่” มอร์กานอุตส่าห์รับปากเพื่อนว่าจะดูแลเพลิงฟ้าอย่างดี ถึงจะไม่ได้เข้าไปสนิทใกล้ชิด แต่อะไรที่รับปากเพื่อนไว้ ยังไงเธอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด
“ถึงว่าล่ะ แม่พยายามปกป้องเด็กคนนี้เหลือเกิน ว่าแต่หล่อนมีปัญหาอะไรเก็บไว้เหรอครับ” โบแวก็อยากรู้เรื่องของเพลิงฟ้าอยู่บ้าง ติดปากหนัก ไม่ได้ถามเจ้าตัวซ้ำๆ พอถามแล้วไม่ตอบ เขาก็นิ่ง
“เป็นเรื่องที่แม่รับปากไว้ว่าจะไม่พูดถึง” มอร์กานไม่ยอมบอกลูกชาย เพราะมันเกี่ยวข้องกับคนหลายคน
“งั้นผมจะจ้างนักสืบไปสืบเอง” โบแวพยักหน้าช้าๆ เขาไม่ได้ขู่ เมื่อแม่ไม่บอกเขาก็มีวิธีที่จะหาข่าวเอง
“โบแว ทำไมไม่เชื่อแม่บ้าง อย่าไปยุ่งกับเด็กคนนี้เลยนะ เด็กคนนี้น่าสงสารจะแย่อยู่แล้ว เขาอยากทำงานที่ไม่ต้องเจอคนมากๆ แค่นี้ลูกน่าจะเข้าใจ” มอร์กานตัดพ้อลูกชายที่ไม่เชื่อฟัง ยังจะหาข่าวของเด็กสาวอีก
“ผมอยากรู้ ยิ่งมีเรื่องปิด ผมยิ่งสนใจ” โบแวบอกตบท้าย แล้วคุยเรื่องงานต่อ
“เอางี้ไหม ลูกลองไปถามพีชดู ถ้าพีชอนุญาต แม่ค่อยเล่า” มอร์กานพยายามไม่ให้ลูกไปสืบสาวราวเรื่องต่างๆ
โบแวหยุดคิดเล็กน้อย ท่าทางของเพลิงฟ้าคงไม่พอใจมากๆ แน่ ถ้าเขาทำแบบนั้น ก่อนเห็นด้วยกับแม่ “ก็ได้ครับ ผมจะลองไปถามพีชดู เรามาคุยเรื่องงานต่อดีกว่าไหมครับ”
เมื่อคุยงานเสร็จแล้วเขาก็นัดทานมื้อเย็นกับแม่ในอาทิตย์ถัดไป โดยมีอองรีเพื่อนชายของแม่ไปด้วย เขามองว่าอองรีเป็นหนุ่มใหญ่ใจดี จึงไม่ค่อยมีปัญหาเหมือนคู่ขาพ่อเท่าที่แต่ละคนหวังกอบโกยจากพ่อเขาทั้งนั้น จนล่าสุดโนอาหวังงาบเขาด้วย ซึ่งเขายิ่งไม่ชอบหน้าไปกันใหญ่
พอเขาออกมาก็แค่ยิ้มทักทายเจน่าเท่านั้น แล้วก็เดินไป ทำให้เจนน่าอารมณ์ค้าง เพราะหวังเคลมเขาอยู่ไม่น้อย แต่ก็มีคู่หมั้นหนุ่มคอยดามใจอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหานัก
**********************
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ส.ค. 2561, 19:46:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ส.ค. 2561, 19:46:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 637
| << Designer's desire By คชสีห์ 03 | Designer's desire By คชสีห์ 05 >> |