กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 12
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 12
ขณะที่โบแวเก็บเอกสารเสร็จหมดแล้วอยู่ในห้องทำงานก็โทรหาเพื่อน “เออมีอะไร”
“แกรู้ไหมว่าพีชไปถ่ายแบบกับใคร” ฌอง-ปิแยร์ได้ข่าวจากคู่หมั้นที่แสดงท่าทีสงสารเพลิงฟ้าอยู่มาก ก็โทรหาเพื่อนทันที
“ใคร พีชไม่เห็นบอก” โบแวเริ่มสงสัยแล้วว่าสิ่งที่เพลิงฟ้าพูดจะโกหก
“โนอา” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าเท่านั้น เพื่อนก็เดาเรื่องต่อได้
“บ้าชะมัด!!! รอยบวมนั่นฝีมือโนอาใช่ไหม ไอ้สารเลวเอ๊ย!!!” โบแวเดาเรื่องได้เลย ไม่งั้นเพื่อนก็คงไม่โทรมา
“ใช่ ฝีมือมันนั่นแหละ เพราะมันโกรธที่พีชไปด่ามันเรื่องฌาก” ฌอง-ปิแยร์เล่าข้ามไปช็อต
“แกว่าอะไรนะ อย่างพีชเนี่ยนะ ไปด่ามันเรื่องฌาก งงไปหมดแล้วนะ พีชไม่เคยว่าใครก่อน” โบแวถามเพื่อนอย่างงงๆ
“โอเค เล่าข้าม คืองี้นะ ทีมงานเขาเห็นว่าพีชโดนโนอาลวนลาม ที่ชัดที่สุดคือบีบนมหล่อนอย่างแรง หล่อนเลยกระทืบเท้าโนอาแล้วตบหน้า แล้วโนอาก็เลยด่าพีชว่าใช้เส้นแก พีชก็เลยด่ามันเรื่องฌากบ้าง มันก็เลยตบพีชลงไปกองกับพื้น ปากแตกเลย หน้าถึงได้บวมอย่างนั้น” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าโดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แค่เป็นห่วงเพลิงฟ้าเท่านั้น กลัวว่าจะมีคนมาหาเรื่องเธอเวลาเธอทำงาน
“ขอบใจที่บอก จะได้ไม่ต้องโง่เชื่อคำโกหกอยู่ได้ แค่นี้แหละนะ ขอไปจัดการอะไรสักอย่างก่อน” โบแวพูดแล้วก็ออกมา เห็นพ่ออยู่ก็ไม่สนใจเดินขึ้นชั้นสามไป แต่เสียงฝีเท้าของโบแวผิดปกติ ฌากจึงเป็นห่วง เห็นท่าทางเหมือนโกรธใครก็รีบตามขึ้นไป กลัวลูกมีเรื่องทะเลาะอะไรกันอีก
โบแวมาถึงห้องเพลิงฟ้าก็ทุบประตูดังลั่น จนเพลิงฟ้ามาเปิด เขาก็ขึ้นเสียงทันที “ทำไมต้องโกหกด้วย”
ฌากมั่นใจมากตอนที่โบแวทุบห้องนั่นเอง จึงหยุดแอบฟัง อยากรู้ว่ามันเรื่องอะไรแน่ จะเป็นเหมือนเลอากังวลหรือเปล่า เรื่องที่เพลิงฟ้าอาจไม่จริงใจกับลูกชาย
“โกหกเรื่องอะไร” เพลิงฟ้าถามงงๆ
“เรื่องที่สะดุดบ้าบอนั่นไง ฝีมือไอ้โนอามันตบเธอใช่ไหม ฌองโทรมาบอกฉันหมดแล้ว โกหกปกป้องมันทำไม” โบแวถามเสียงดังลั่น โดยลืมปิดประตูห้อง
“ใจเย็นๆ สิ โบแว ก็เพราะรู้ว่าคุณจะโกรธไง ถึงไม่บอกความจริง ฌองไม่ได้เล่าเหรอว่าฉันก็ผิดเหมือนกัน” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว
“ผิดอะไร ก็มันลวนลามเธอ เขาเห็นกันทั้งกองถ่าย” โบแวกระแทกเสียงดังลั่น “ไอ้สารเลวโนอา!! มันลวนลามเธอเพื่อยั่วโมโหฉันใช่ไหม ได้ผลล่ะ”
“ใจเย็นๆ” เพลิงฟ้าเข้ามากอดแขนเขา ห้ามไม่ให้เขาไปหาเรื่องกับโนอา
“ห้ามทำไม ไอ้เลวนั่นมันทำร้ายแม้แต่ผู้หญิง ไอ้หน้าตัวเมีย!!!” โบแวตะคอกเสียงดังลั่น
ฌากผลักประตูเข้ามาด้วยความโกรธ ก่อนจ้องลูกชายที่ยื้อกับเพลิงฟ้า ก่อนปรามลูกชาย “แกอย่าว่าโนอา โนอาไม่ใช่คนแบบนั้น”
“อย่ามาเข้าข้างมัน ไอ้สารเลวนั่นทำชั่วอะไรไว้บ้าง ผมรู้ดีที่สุด” โบแวเถียงแล้วจะออกไปจัดการให้ได้
ฌากฟังแล้วก็หึงคู่ขา จึงพูดแทน “เด็กแกมันก็บอกแล้วนี่ว่ามันก็ผิด ถ้ามันไม่ไปยั่วโนอา โนอาก็คงไม่สนใจมัน โนอาคงหมั่นไส้มัน ก็เลยแกล้งมันมากกว่า อย่าทำเหมือนตัวเองสวยเลิศนักเลย”
“ออกไปให้พ้นหน้าผม!!!” โบแวสั่งพ่อเขาชัดเจน
“แกไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน!!!” ฌากตะคอกกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร
เพลิงฟ้าไม่รู้จะทำยังไงก็เลยขอร้อง “ขอร้องนะคะ ฌาก ช่วยออกไปก่อนเถอะค่ะ”
“หุบปากนะ นังโสเภณี หล่อนมาเกาะลูกชายฉัน มันก็มากพอแล้ว” ฌากด่าเพลิงฟ้าแทน จึงไม่ทันระวัง เจอโบแวชกเข้าให้ทำให้เข้าเซเสียหลักออกไปที่ระเบียบ พยายามยึดเกาะราวระเบียง แต่ก็ไม่ไหวพลิกตัวไปเกือบตกจากระเบียงชั้นสาม แต่โบแวเข้ามาตัวเขาได้ทันแล้วลากเข้ามาในราวระเบียงแทน
ฌากตกใจนั่งลงกับพื้น โบแวก็เช่นกัน แต่พอได้สติ ฌากก็เข้าชกลูกชาย ทีนี้ก็ตะลุมบอนกันอยู่ที่พื้น เพราะโบแวสำนึกผิด ไม่ตอบโต้ แค่ปัดป้องเท่านั้น
“ไอ้ลูกอกตัญญู!!! แกคิดจะฆ่าพ่อเพื่อโสเภณีคนเดียวเลยเหรอ ไอ้ลูกหมา!!! ไอ้สารเลว!!!” ฌากต่อยๆ แล้วด่าไปด้วย
เพลิงฟ้าตกใจ รีบโทรบอกมอร์กาน “มอร์กานคะ ช่วยด้วยค่ะ ฌากกับโบแวทะเลาะกันใหญ่แล้ว ที่ชั้นสามค่ะ”
มอร์กานตกใจ ทิ้งโทรศัพท์แล้วบอกมารีกับปิแยร์ช่วยพยุง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าปิแยร์น่าจะไปถึงเร็วกกว่า “ปิแยร์รีบขึ้นไปห้ามสองคนนั่นที ชั้นสามนะ”
ปิแยร์ได้สติ รีบออกไปจากห้องพักที่ชั้นหนึ่งของมอร์กานแล้ว วิ่งขึ้นไปชั้นสามเห็นสองพ่อลูกกับต่อยกัน เพลิงฟ้าก็ได้แต่มองไม่รู้จะห้ามยังไงดี ปิแยร์เข้าไปจับฌากแล้วลากออกมา
“ไอ้ลูกชั่ว!!! มึงจะฆ่ากู!!!” ฌากโกรธจัดก็ตะโกนด่าลูกชาย
มอร์กานโดนหิ้วปีกสองข้างพยุงขึ้นบันไดมาอย่างทุลักทุเล “หยุดนะ ฌาก!!!!”
“ไม่หยุด!!! ไอ้ลูกชั่วนี่มันจะผลักฉันตกราวบันได” ฌากบอกภรรยาที่กำลังตกใจ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!” มอร์กานตะโกนเสียงดัง แผลที่มีอยู่ก็ใช่ว่าจะหายดี เพิ่งผ่านไปแค่เดือนเดียว
“คือว่า” เพลิงฟ้าจะเล่าความ
“มึงเงียบไปเลยนะ อีกระหรี่!!! มึงแหละตัวดีทำให้ลูกกูแข็งข้อกับกูทุกอย่างแล้วมันยังจะฆ่ากู” ฌากตะคอกเสียงดังลั่น
“เงียบก่อนได้ไหม ฌาก” มอร์กานถอนหายใจยาว แล้วบอกปิแยร์ “พาฌากไปห้องในสุดก่อน ให้ได้สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม”
ฌากโดนปิแยร์ลากไปห้องที่ว่างตามที่มอร์กานสั่ง ฌากโกรธมาก ต่อยกำแพงเสียงดังลั่น แล้วเดินลงชั้นล่างไป ไม่ยอมอยู่ในห้องใดๆ
โบแวนอนเอามือปิดหน้า เพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เสียใจไม่คิดว่าพ่อจะเสียหลัก ถลาไปจนเกือบตกระเบียง
“บอกแม่มาว่าเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานให้คนไปหาเก้าอี้มาให้เธอนั่ง แล้วค่อยถาม ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเป็นเรื่องในครอบครัว จึงบอกให้ทีมงานออกไปก่อน “พวกคุณลงไปข้างล่างก่อนเถอะ”
เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว เพลิงฟ้าก็เข้าไปพยุงโบแวที่กำลังร้องไห้ เพราะเขาตกใจที่พ่อเขาเกือบตายเพราะเขา โบแวสะบัดเล็กน้อยอย่างขัดใจ ก่อนคลานไปหาแม่ที่นั่งอยู่ ซบหน้าที่ตักแม่
“มีอะไรเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานถามลูกอย่างอ่อนโยน เพราะท่าทางโบแวไม่ได้ตั้งใจ
เสียงปิดประตูกระแทกดังลั่น คาดว่าฌากคงออกไปแล้ว
“ผมเกือบฆ่าพ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมโกรธที่พ่อเอาแต่ด่าพีช ทั้งที่พีชไม่ผิดอะไร” โบแวถอนหายใจแล้วเล่าความ “ผมต่อยพ่อ แล้วไม่ทันระวัง พ่อเซออกไปที่ระเบียง แล้วก็เกือบตกจากราวกั้น ดีที่ผมคว้าพ่อไว้ทัน ไม่งั้นผมไม่อยากคิดเลย”
“ใจเย็นๆ ลูกช่วยพ่อเขาไว้ทัน นั่นคือสิ่งสำคัญ” มอร์กานได้แต่ปลอบใจลูก นึกกลัวเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น “แล้วทำไมพ่อเอาแต่พีช”
โบแวเล่าสิ่งที่ทำให้เขาโกรธให้แม่ฟัง เขาเบื่อจะต้องมานั่งเก็บความลับของโนอา แต่ท้ายเขาก็ต้องถามตัวเอง “ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงเชื่อโนอามากอย่างนั้น ไม่เข้าใจทำไมดูไม่ออกว่าคนอย่างโนอามันชั่วเหมือนพี่สาวมัน”
“พ่อเขาคงเหงา พอลูกๆ โตก็แยกย้ายกันออกไป รีอาหาโนอามาให้พ่อ เพื่อกำจัดความเหงาของพ่อออกไป และจะได้ควบคุมพ่อของลูกไว้” มอร์กานสรุปสิ่งเหล่านี้ได้ง่ายๆ เมื่อไปพบจิตแพทย์ เพื่อหาทางออกใช้ชีวิต
“แม่ก็ได้ยินสิ่งที่พ่อด่าพีช พ่อเข้าข้างโนอาทุกอย่าง” โบแวถอนหายใจ เมื่อคลายเศร้า แต่เขาก็เสียใจที่ทำให้พ่อเกือบตาย
“อย่าโกรธพ่อเลยโบแว ลูกไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อเลยเหรอ การที่พ่อมีพรสวรรค์ด้านนี้ มีคนเข้ามามากมายเพื่อกอบโกยผลประโยชน์จากพ่อนะ พ่อต้องผิดหวังกับคนมาแล้วเท่าไร แล้ววันนี้พ่อก็ต้องผิดหวังกับลูกอีก ตอนนี้ปล่อยให้พ่อใจเย็นก่อน พ่ออาจจะเข้าใจได้ว่าลูกไม่เคยคิดฆ่าเขา มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด” มอร์กานปลอบใจลูกชาย มองเพลิงฟ้าที่มีท่าทางตื่นกลัวด้วยเช่นกัน เห็นรอบบวมบนหน้าแล้วถอนหายใจ
มอร์กานโล่งใจแล้วเห็นว่าคงคุยงานต่อไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น
“พาแม่ลงไปข้างล่างที แม่เป็นห่วงพ่อเขานะ ตอนนี้ไม่รู้เตลิดไปไหนแล้ว” มอร์กานบอกลูกชายอย่างเหนื่อยๆ
โบแวปาดน้ำตาแล้วอุ้มแม่ โดยให้เพลิงฟ้าลงไปก่อน เผื่อช่วยพยุง เพลิงฟ้าสวมชุดนอนแล้ว แต่ก็แค่เสื้อยืดกางเกงนอนเท่านั้น เธอไม่เคยแต่งตัวยั่วอารมณ์เขาอย่างที่ใครเข้าใจ
พอถึงชั้นล่าง โบแวก็อุ้มวางแม่ลงที่โซฟา แล้วรอคำสั่ง
“วันนี้แค่นี้ก่อน พวกคุณกลับไปเตรียมงานตามที่ว่ามาให้จบ ยังไงเดี๋ยวเราค่อยมาดูต่อนะ” มอร์กานสั่งความลูกน้องแล้วก็สั่งแยกย้าย ลูกน้องเธอก็เก็บข้าวของออกไป โบแวก็อุ้มแม่ไปที่ในห้อง
ปิแยร์เห็นหน้าเพลิงฟ้าบวมก็ถาม “ไปโดนอะไรมา ฌากเหรอ”
“เปล่าค่ะ สะดุดล้มน่ะค่ะ ตอนไปทำธุระ” เพลิงฟ้ายอมเล่าเรื่องโกหกดีกว่า
มารีก็ขมวดคิ้วแล้วถาม “มันเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นใช่ไหม”
“ค่ะ แต่อย่าถามเลยนะคะ ขอร้องค่ะ” เพลิงฟ้าก้มลงคำนับขอร้องทุกคน
“เอาล่ะๆ หวังว่าเรื่องคงไม่บานปลายนะ” ลูอิสหัวหน้าฝ่ายการตลาดบอกเพื่อตัดบท แล้วก็พากันกลับ
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาวแล้วปิดล็อกประตูให้เรียบร้อย คิดว่าฌากทะเลาะกับโบแวขนาดนี้คงไม่มีทางมาที่นี่ในเร็ววัน ก่อนโบแวออกมาเรียกเธอ
“แม่อยากคุยกับเธอ ฉันขึ้นไปรอที่ห้องนะ” โบแวบอกแล้วหลบตาเล็กน้อย เดินขึ้นชั้นบนไป
เพลิงฟ้าเข้าไปหามอร์กานในห้องแล้วถอนหายใจยาว “คือฉันก็มีส่วนผิด ตอนแรกโกหกให้โบแวสบายใจ ไม่คิดว่าจะมีคนโทรบอกเขาค่ะ ทำให้เขาโกรธจัด จะไปเอาเรื่องโนอา”
“เธอพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็อย่างว่าเพื่อนโบแวเยอะ เกิดเรื่องกับเธอ หมายถึงพีโอนี่ ก็ต้องโทรบอกเป็นธรรมดา ไงล่ะเบื่อหรือยังที่ต้องทำงานกับโนอาไปด้วยน่ะ” มอร์กานตบที่นอนด้านข้างให้เพลิงฟ้ามานั่ง
“หวังว่าจะเจอแค่งานนี้งานเดียวค่ะ แต่ฉันมีวิธีจัดการโนอาแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าเท่านั้น แต่ก็ตกใจเหมือนกันที่ฌากเกือบตาย
“เก่งนะ จัดการโนอาได้ แล้วโกรธที่ฌากด่าไหม” มอร์กานกลัวว่าเพลิงฟ้าจะยุให้โบแวโกรธพ่อไปอีก
“ไม่ค่ะ อะไรไม่จริงมันก็ผ่านหูไป อีกอย่างคนพูดพูดเพราะโกรธ อารมณ์ล้วนๆ ไม่ต้องถือสาดีกว่าค่ะ กลัวแต่โบแวจะโกรธฌากมากกว่าค่ะ” เพลิงฟ้าบอกตามตรงไม่ต้องประจบเจ้านาย รายได้ตอนนี้ที่เธอรับเรียกว่าอยู่ได้แบบไม่ต้องทำงานกับมอร์กานแล้วก็ได้
“คิดได้แบบนั้นก็ดี ใจเย็นๆ กับเขาสองคนหน่อยนะ” มอร์กานได้ฟังก็สบายใจ
“พักผ่อนเถอะนะคะ” เพลิงฟ้าเห็นมอร์กานใช้แขนข้างเดียวกับขาข้างเดียวก็ลำบากแทน นี่ฌากก็ไปไหนไม่รู้ ใจเธอก็กลัวว่ามอร์กานจะไม่สะดวก “ให้โบแวมานอนเป็นเพื่อนไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก มีอะไร ฉันจะโทรไปขึ้นเรียกเอง” มอร์กานไม่ลำบากนัก เพราะใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ไว้แล้วสำหรับกลางคืนแล้ว และยังไม่คิดโทรหาสามี กลัวสามีขับรถแล้วเป็นอันตราย
เพลิงฟ้าช่วยจัดท่านอนให้มอร์กานแล้วห่มผ้าให้
“พีช ช่วยพูดให้โบแวเขาใจเย็น ปลอบเขาหน่อย เขาตกใจมากนะที่เกือบทำพ่อเขาตาย ช่วยดูแลเขาดีๆ” มอร์กานถอนหายใจยาวอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่มีทางทำให้เขากับฌากแตกกันแน่นอนค่ะ” เพลิงฟ้าให้สัญญาแล้วล็อกประตูให้มอร์กาน จากนั้นก็เดินขึ้นชั้นสามไป เมื่อเปิดประตูเข้าไป เห็นเปิดแต่ไฟหัวเตียงเหมือนที่เปิดทิ้งไว้เท่านั้น ได้ยินโบแวพูดขึ้น คาดว่าเขาคงโทรหาพ่อ
“ผมขอโทษ มันเป็นอุบัติเหตุ พ่อฟังผมบ้าง” โบแวกำลังคุยโทรศัพท์กับฌาก
“แกจะให้ฉันฟังอะไร แกปกป้องนังโสเภณีนั่นแล้วทำร้ายฉัน” ฌกาถึงบ้านแล้วก็รับสายลูกตอบโต้กันอยู่พัก
“แต่ผมก็ช่วยพ่อไว้ทัน พ่อจะให้ผมขอโทษพ่อสักกี่ครั้ง ลึกๆ พ่อก็น่าจะรู้ว่าผมไม่เคยคิดร้ายกับพ่อเลย” โบแวพยายามชี้เหตุผล เขารู้ว่าพ่อรับฟังเสมอ
“เออ รู้แต่ตอนนี้หัวเสียและเสียขวัญ ฉันเฉียดตายมานะ” ฌากกระแทกน้ำเสียงใจลูก ระหว่างขับรถเขาทบทวนสีหน้าและท่าทางของลูกมาตลอดทาง
“งั้นโทรหาแม่หน่อย อย่าให้แม่กังวล” โบแวได้แต่ตัดบท รู้ว่าพ่อเปลี่ยนจากโกรธเป็นงอนแล้ว
“รู้แล้วน่า” ฌากตัดสายลูกทันที จากนั้นก็รีบโทรหาภรรยาแทน
โบแวหันมาเห็นเพลิงฟ้า ก็ถอนหายใจยาว
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณโกรธจัดแบบนั้น” เพลิงฟ้าได้แต่ขอโทษ ตอนแรกตั้งใจว่าโกหกเพื่อไม่ให้มีเรื่อง
“ฉันรู้ว่าเธอหวังดี อีกอย่างตอนนั้นพ่อก็อยู่ตรงนั้นด้วย ถ้าพ่อไม่ตามฉันมาก็คงไม่เกิดเรื่องอีกนั่นแหละ” โบแวไม่รู้จะโทษใคร
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างไม่มีใครตั้งใจให้เกิด...
“มานอนเถอะ หน้าเธอนี่ทายาหรือยัง” โบแวพยายามวางเรื่องที่เกิดขึ้นลงไปก่อน
“ทาแล้วค่ะ นอนเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้วนะ” เพลิงฟ้าล็อกห้องแล้วขึ้นเตียงเพื่อนอนหลับ
โบแวก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากพักสายตา ดึงเพลิงฟ้ามากอดแล้วถอนหายใจเป็นระลอก เพลิงฟ้ารู้สึกเหนื่อยใจกับสิ่งที่เกิดในวันนี้ ไม่อยากเชื่อว่าวันเดียวจะเกิดอะไรขึ้นเยอะแยะ ป่านนี้ฌากคงเกลียดเธอแน่แล้ว
ถ้าจะผิดก็คงเพราะว่าโกหกด้วยความหวังดี
ถ้าเรื่องจะเกิด...เธอพยายามเลี่ยงก็คงยากเต็มที
********************
ร่างบางพลิกตัวบนเตียง รู้สึกถึงรอยระบมบนหน้า พลิกไปอีกด้านก็ไม่พบเขานอนอยู่ที่ก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะเขาทำอะไรตามใจตัวเองเสมอ จึงลุกไปจัดการตัวเอง สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดัง เพลิงฟ้าก็ออกมารับสาย เป็นแมเรียนนี่เอง
“นัดหมอให้ได้แล้วนะคะ เดี๋ยวคุณไปที่นี่ ฉันส่งแผนที่ไปให้แล้วค่ะ” แมเรียนบอกเล่าพร้อมบอกตารางนัดต่างๆ
เพลิงฟ้ารับคำแล้วตัดสาย ไม่จำเป็นต้องคุยเรื่องที่ฌอง-ปิแยร์บอกโบแวเรื่องที่เกิดขึ้นในกองถ่าย ยังไงแมเรียนก็คู่หมั้นฌอง-ปิแยร์ เจอเรื่องบางเรื่องก็มีคุยกันบ้างเป็นธรรมดา
เธอแต่งตัวเป็นพีโอนี่แล้วรีบออกไปจากบ้าน เห็นรถของฌากอยู่หน้าบ้านแล้ว แสดงว่ากลับมาหามอร์กานแน่นอน เธอก็รีบออกไปจะได้ไม่ต้องเจอฌากอีก
เธอขับรถไปหาหมอตามนัด ก่อนรับสายจากออฟฟิศ จึงเข้าไปหาเจ้านายเพื่อรับงานเพิ่ม
“ขอโทษทีที่เรียกมาในวันลา” ปิแยร์เห็นรอยบวมที่หน้ายุบแล้วก็โล่งใจ แต่สภาพที่มาเพลิงฟ้าต้องรีบทำผมยุ่ง ผมจึงยุ่งกว่าเดิมมากนัก “ว่าแต่เพิ่งตื่นนอนรึไง แต่งตัวก็โอเคอยู่นะ แต่ผมนี่สิ ไม่ได้หวีเหรอ”
“ขอโทษค่ะ ปิแยร์ รีบแต่งตัวไปหน่อยค่ะ ก็เลยขาดๆ เกินๆ ค่ะ” เพลิงฟ้ารีบแก้ เธอก็ลืมส่องกระจก รู้แต่ว่าต้องทำผมยุ่งๆ ผมที่เซ็ตไว้เรียบร้อย ฉีดสเปรย์เข้าทรงอย่างดี เธอต้องขยี้ให้มันฟูยุ่งๆ มันก็เลยยุ่งเกินกว่าปกติ
“เอาเถอะๆ นี่เป็นงานของฟีย์ คนอื่นเขาต้องไปรับงานอื่นหมด เรียกว่างานล้น มีแต่เธอนี่แหละที่เคลียร์งานเร็ว ภาพต้องแก้เยอะนะ โซอี้ไปทำอะไรก็ไม่รู้” ปิแยร์รับงานแล้วก็แจกต่อ
“ให้ช่างภาพถ่ายให้ใหม่ไม่ได้เหรอคะ” เพลิงฟ้าดูงานแล้วปวดหัวเลย
“ก็อยากจะทำอย่างนั้น แต่ไม่มีเวลาแล้ว มีวิธีไหนไหม ปวดหัวมาก ตากล้องมือใหม่ก็หนีเที่ยวแล้ว” ปิแยร์ปวดหัวการภาพที่ส่งมาให้
“มีค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเจ้านายถึงวิธีการแก้ไขภาพเล็กที่ไม่สามารถขยายให้เป็นภาพใหญ่ได้
“โอเค จริงสินะ มีวิธีนี้ด้วย เอางี้เดี๋ยวให้เด็กใหม่ไปทำให้ก่อน มะรืนนี้เธอค่อยมาทำก็ได้ ขอโทษที ช่วงนี้โปรเจคเยอะจนผมปวดหัวไปหมด แล้วมอร์กานบอกหรือยังว่าถ้าเจรจาให้ทางเมืองไทยเช่าลิขสิทธิ์แล้ว เธอจะต้องเป็นคนดูแลทำอาร์ตแล้วก็อาจต้องจ้างคนมาดูเนื้อหาด้วยน่ะ” ปิแยร์บอกเล่าลูกน้องสาว
“ยังไม่ทราบเลยค่ะ เอ่อ บอสคะ คือว่าคุณโอเคไหมกับการที่ฉันลางานบ่อยอย่างนี้” เพลิงฟ้าถามอย่างเกรงใจ
“พีช ตราบที่คุณยังทำงานให้ผมเสร็จตามกำหนดเวลาและละเอียดเรียบร้อย ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะลาไปไหน แม้แต่คุณอยู่กับบ้านทำงาน ผมก็ไม่แคร์” ปิแยร์บอกตามตรง ระดับเขาไม่ต้องให้ลูกน้องมาคอยนั่งเลียแข้งเลียขา ขอแค่ทำงานส่งให้ได้ตามกำหนด ก็จบทุกเรื่องแล้ว
เพลิงฟ้าจึงขอตัวกลับ ก่อนกลับก็เอาเอกสารที่ต้องศึกษาไปด้วย แล้วออกไปสั่งงานเด็กใหม่ ให้เอาภาพยี่สิบกว่าภาพนี้ไปทำใหม่
“ได้ครับ พีช” อีกฝ่ายตอบตกลง เธอก็กลับมาที่โต๊ะทำงาน ยังไม่ทันได้ไปไหน ก็มีคนโทรมาที่โต๊ะ เธอก็รับ “สวัสดีค่ะ”
“พีชเหรอ คุณเลอาเรียกพบ” เจนน่าบอกสั้นๆ แล้ววางสาย
เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเลอารู้ได้ยังไงว่าเธอมาทำงาน แต่ไม่คิดมาก รีบไปห้องทำงานมอร์กานที่เลอาใช้ทำงานจนกว่าห้องทำงานของเธอจะเสร็จ
เมื่อไปถึงเจนน่าก็รายงานเลอา สายตาเจนน่าทำให้เพลิงฟ้าสงสัย พอเข้าไปแล้ว ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก เลอาก็เดินเข้ามาตบหน้าเพลิงฟ้า เป็นคนละข้างกับโนอา เพราะเลอาถนัดซ้าย
“นังสารเลว หล่อนนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ เกือบทำให้โบแวต้องฆ่าพ่อตัวเอง” เลอาโกรธจากสิ่งที่พ่อเล่า
ดีที่แรงของเลอาไม่เท่าโนอา ทำให้เพลิงฟ้าไม่ปวดหน้าเท่า แต่ที่เจ็บคือเจ็บใจมากกว่า
“คุณเรียกฉันมาแค่นี้ใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าย้อนถาม พยายามข่มใจอย่างมากที่จะไม่ตอบโต้
เลอาได้ฟังก็จ้องกลับแล้วตบเข้าอีกที “ทำไมฉันจะเรียกหล่อนมาตบไม่ได้ พ่อฉันเกือบตายก็เพราะแก เธอนั่นมันตัวอับโชคจริงๆ พ่อแม่ฉันส่งเสริมเธอทุกอย่าง แต่เธอถือดีว่าเป็นคู่ขาโบแวแล้วยังยั่ยวยุให้โบแวทำร้ายพ่ออีก รู้ไหมว่าถ้าพ่อเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ โบแวต้องฆ่าตัวตายตามไปแน่ ผู้หญิงโง่ๆ แต่ฉลาดจับผู้ชายอย่างเธอนี่มันเลวจนฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”
เพลิงฟ้าข่มใจแล้วพูดขึ้น “ขอตัวค่ะ” จากหมุนตัวแล้วเดินออกไป แต่เลอากระชากเธอกลับมาทำให้เธอเสียหลักหมุนเอาสะโพกลงพื้น ขณะที่เลอาก็ไม่ปล่อยมือง่ายๆ จึงโดนเพลิงฟ้ากระชากลงไป เลอาจึงล้มเข่ากระแทกพื้นอย่างแรง
“โอ๊ย” เลอาร้องเสียงดังลั่น
เพลิงฟ้าโดนเลอาทับอยู่แล้ว แต่เข่าของเลอากระแทกพื้นอย่างแรง ข้อเท้าก็เหมือนจะเคล็ด เพราะรองเท้าส้นสูง เพลิงฟ้าตกใจเพราะไม่รู้เรื่องเลย รู้สึกว่าเข่าเธอจะโดนท้องของเลอาด้วย
“นี่แกคิดจะฆ่าฉันด้วยใช่ไหม” เลอาตะคอกเสียงดัง พลิกตัวลงนั่งกับพื้น เห็นเลือดไหลออกมาจากหว่างขา
เพลิงฟ้าตกใจ รีบถอยไปเรียกหน้าห้องเข้ามา “เจนน่าเรียกรถพยาบาล”
“เรียกทำไม” เจนน่าไม่ทำตามคำสั่งของเพลิงฟ้าอยู่แล้ว
“คุณเลอาตกเลือด” เพลิงฟ้ารีบบอก ทำให้เจนน่าตกใจไปด้วย รีบโทรเรียกรถพยาบาล ดีที่ใกล้ๆ
“แก อีบ้า อีชั่ว แกจะฆ่าฉันกับลูก” เลอาตะโกนเสียงดังแบบไม่อายใคร เธอชี้หน้าเพลิงฟ้า “นังตัวซวย”
เจ้าหน้าที่มาเร็วรีบเอาเลอาขึ้นรถเข็นแล้วพาไปโรงพยาบาล
เพลิงฟ้าโดนคนทั้งสำนักงานมองอย่างแปลกใจ ก่อนมารีเดินเข้ามาถาม
“มีอะไร พีช” มารีถามแล้วถอนหายใจยาว
“ฉันก็ไม่รู้เรื่องค่ะ คุณเลอาเรียกฉันมาด่าๆ แล้วพอฉันจะกลับ ก็เข้ามากระชาก ฉันใส่ส้นสูงเลยไม่ทันระวังก็เลยล้ม คุณเลอาไม่ปล่อยมือ ก็เลยล้มลงมาด้วย ท้องคงมากระแทกกับเข่า” เพลิงฟ้าเล่าให้มารีฟังแล้วถอนหายใจ ทำไมเรื่องซวยๆ ถึงตกมาที่เธอคนเดียว
“ให้ตายสิ พีช เมื่อวานก็ฌาก วันนี้ก็เลอา เธอจะอยู่รอดไหมเนี่ย” มารีถอนหายใจยาว
“ฉันต้องทำยังไง คือฉันไม่ได้ทำอะไร” เพลิงฟ้าไม่รู้จะแก้ไขปัญหาต่างๆ ยังไงแล้ว ก่อนโทรหาโบแว แต่โบแวไม่รับสาย เธอก็ได้แต่ถอนหายใจยาว แล้วไม่รู้จตะไปทางไหน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทน โนราโทรมา “ไง พีช”
“โนรา ฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” เพลิงฟ้าไม่รู้จะหาใครช่วย นิกอลาก็รับงานทันทีที่ขาหาย ตอนนี้ไปทำงานที่เมืองไทยยังไม่กลับ จะกลับพรุ่งนี้ เธอก็ไม่รู้จะคุยกับใครดี
“มีอะไรเกิดอะไรขึ้น เอางี้ออกมาหากาแฟดื่มกันนะ” โนราออกปากชวนด้วยความเป็นห่วง
เพลิงฟ้าก็พยักหน้า ออกไปจากสำนักงานแล้วไปขึ้นรถ ก่อนขับออกไปหาโนราที่ร้านกาแฟ ซึ่งไม่ห่างจากห้องพักของโนรา เมื่อไปถึงโนราสั่งกาแฟ แล้วเพลิงฟ้าก็เข้าไปสวมกอดโนราแล้วร้องไห้
“ใจเย็นๆ นั่งลงก่อน” โนรารู้สึกดีที่ได้เป็นที่พึ่งของเพลิงฟ้า
เพลิงฟ้าเล่าเรื่องคร่าวๆ ให้ฟังแล้วโนราก็ถอนหายใจ
“ไม่ไหวเลยนะ ทั้งโนอากับเลอา โนอาก็สารเลว เลอาก็หูเบา แล้วนี่ยังใส่ร้ายเธออีก” โนราสงสารเพลิงฟ้าที่ต้องมาเจอกับคนกลุ่มนี้
“ฉันสาบานได้ ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะ เธอก็รู้นี่ฉันไม่เคยไปยุ่งเรื่องคนอื่น” เพลิงฟ้าตั้งสติได้ก็ดื่มกาแฟดำเข้ม
“ฉันรู้สิ เธอขี้เกรงใจจะตาย” โนราวางมือบนมือเพลิงฟ้าเป็นเชิงปลอบ เธอคลุกวงในกับเพลิงฟ้ามาตั้งนาน ก็ต้องรู้ว่าเพลิงฟ้าเป็นคนยังไง
เพลิงฟ้าถอนหายใจเมื่อตั้งสติได้ แล้วก็ไม่รู้จะพูดหรือแก้ไขอะไรอีก
“อยู่กับฉันจนกว่าจะสบายใจก็ได้นะ” โนราบอกอย่างมีน้ำใจ
“เฮ้อ ช่างเถอะ ไม่รู้เขาแจ้งความไหม ฉันสาบานได้ว่าฉันแค่จะเดินออกไปจากห้อง แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ” เพลิงฟ้าขวัญเสียเพราะเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ต่อเนื่อง
“ใจเย็นๆ ไปนอนพักที่ห้องฉันก่อนไหม นี่หมอให้ยาอะไรบ้าง ขับรถจะอันตรายไหม” โนราเป็นห่วงความปลอดภัยของเพลิงฟ้ามากกว่า
“หมอน่ะไม่ได้ให้ยาที่ง่วงหรอก แต่ฉันน่ะ เพลียตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เพลิฟ้าบอกแล้วถอนหายใจยาว
“ไปพักห้องฉันก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องไปเจออุบัติเหตุไง” โนราเป็นห่วง
เพลิงฟ้านิ่งคิดอยู่พอสมควร ว่าตอนนี้เหมาะที่จะไปห้องของโนราไหม เพราะเวลาที่เลิกกันยังไม่มากจน
“กลัวโบแวคิดมากเหรอ นี่โบแวจริงจังใช่ไหม” โนราเลียบเคียงถาม
“เปล่าๆ ไปก็ได้ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นะ” เพลิงฟ้าตัดสินใจพักเรื่องต่างๆ
“ถามจริงๆ ที่เพลียเนี่ย เพราะเมื่อคืนโบแวเล่นหนักหรือเปล่า” โนราแกล้งถาม แกล้งล้อ
“เปล่าหรอก เมื่อคืนโบแวเครียดๆ น่ะ ไปเถอะ ง่วงจังเลย” เพลิงฟ้าเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยังไม่มีใครหา แปลว่าสถานการณ์คงยังไม่เลวร้ายเท่าไร
โนราหันไปสั่งของว่างอีกหลายอย่าง ก่อนควงแขนเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนมแบบเดิม แล้วพาไปที่ห้องพักเธอ ที่อยู่ไม่ห่างจากร้านกาแฟ เพลิงฟ้าจอดรถในที่ให้จอดแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียงของโนรา แล้วก็หลับให้สบายใจ
โนรานั่งยิ้มมองเพลิงฟ้าหลับ ยังไงก็เคยรัก คาดว่าจะทำให้กลับมารักได้ไม่ยาก คนอย่างเพลิงฟ้าต้องใช้ความดีเท่านั้น ใช้ความร้ายกาจไม่มีประโยชน์
********************
สำนักงานราฟาแร็งยิ่งใหญ่แสดงความเป็นหนึ่งในวงการแฟชั่นไม่แพ้รุ่นเก่าๆ เลย โบแวเอางานมาแจกลูกน้อง แล้วให้กลับไปทำกันที่บ้าน เพราะไม่ต้องการให้รีอาเข้ามายุ่ง แต่สุดท้ายก็ต้องเจอรีอาที่อยู่ๆ เดินเข้ามาในห้องประชุม
“รู้เรื่องเลอาหรือยัง” รีอาพูดสั้นๆ เป้ฯคำแรก เพราะโบแวไม่ยอมรับสายใคร ฌากจึงขอให้เธอมาบอกลูกชายเอง
“ประชุมอยู่ไม่ว่าง” โบแวพูดสั้นๆ ห้วนๆ ไม่ค่อยพอใจนัก
“เลอาโดนเด็กของเธอผลักจนล้มตกเลือดกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล” รีอารำคาญจึงตัดบทบอกให้จบๆ
โบแวขมวดคิ้ว แล้วถอนหายใจยาว “ขอบใจ”
รีอามองโบแวนิ่งและคุยงานต่อก็มองแล้วขมวดคิ้ว “ไม่รีบไปเยี่ยมพี่สาวหน่อยเหรอไง”
“ทำงานอยู่ คุยงานเสร็จจะไปเอง” โบแวพูดสั้นๆ แล้วมองให้หล่อนอกไปจะได้คุยงานต่อ “ออกไปสิ จะได้รีบคุย”
“งานของราฟาแร็งก็อยู่ในการพิจารณาของฉันทั้งนั้น ทำไมจะฟังไม่ได้” รีอาหาที่นั่งลง แต่โดนโบแวเข้าไปลากให้ออกไป “จะทำอะไรของเธอ”
“ออกไป!!! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับน้องชายตัวดีของเธอเลยนะ อย่ามาทำให้ฉันโมโหมากไปกว่านี้” โบแวกระชากรีอาแล้วผลักออกไป ก่อนปิดล็อกห้องประชุมแล้วคุยงานต่อจนเสร็จ
“เอาล่ะ มีคำถามอะไรอีกไหม” โบแวถามทีมงานของเขา และเมื่อไม่มีคำถาม เขาก็เก็บของของเขาแล้วออกไปที่โรงพยาบาล
เขาไม่เชื่อหรอกว่าเพลิงฟ้าจะทำร้ายเลอา...
********************
ขณะที่โบแวเก็บเอกสารเสร็จหมดแล้วอยู่ในห้องทำงานก็โทรหาเพื่อน “เออมีอะไร”
“แกรู้ไหมว่าพีชไปถ่ายแบบกับใคร” ฌอง-ปิแยร์ได้ข่าวจากคู่หมั้นที่แสดงท่าทีสงสารเพลิงฟ้าอยู่มาก ก็โทรหาเพื่อนทันที
“ใคร พีชไม่เห็นบอก” โบแวเริ่มสงสัยแล้วว่าสิ่งที่เพลิงฟ้าพูดจะโกหก
“โนอา” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าเท่านั้น เพื่อนก็เดาเรื่องต่อได้
“บ้าชะมัด!!! รอยบวมนั่นฝีมือโนอาใช่ไหม ไอ้สารเลวเอ๊ย!!!” โบแวเดาเรื่องได้เลย ไม่งั้นเพื่อนก็คงไม่โทรมา
“ใช่ ฝีมือมันนั่นแหละ เพราะมันโกรธที่พีชไปด่ามันเรื่องฌาก” ฌอง-ปิแยร์เล่าข้ามไปช็อต
“แกว่าอะไรนะ อย่างพีชเนี่ยนะ ไปด่ามันเรื่องฌาก งงไปหมดแล้วนะ พีชไม่เคยว่าใครก่อน” โบแวถามเพื่อนอย่างงงๆ
“โอเค เล่าข้าม คืองี้นะ ทีมงานเขาเห็นว่าพีชโดนโนอาลวนลาม ที่ชัดที่สุดคือบีบนมหล่อนอย่างแรง หล่อนเลยกระทืบเท้าโนอาแล้วตบหน้า แล้วโนอาก็เลยด่าพีชว่าใช้เส้นแก พีชก็เลยด่ามันเรื่องฌากบ้าง มันก็เลยตบพีชลงไปกองกับพื้น ปากแตกเลย หน้าถึงได้บวมอย่างนั้น” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าโดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แค่เป็นห่วงเพลิงฟ้าเท่านั้น กลัวว่าจะมีคนมาหาเรื่องเธอเวลาเธอทำงาน
“ขอบใจที่บอก จะได้ไม่ต้องโง่เชื่อคำโกหกอยู่ได้ แค่นี้แหละนะ ขอไปจัดการอะไรสักอย่างก่อน” โบแวพูดแล้วก็ออกมา เห็นพ่ออยู่ก็ไม่สนใจเดินขึ้นชั้นสามไป แต่เสียงฝีเท้าของโบแวผิดปกติ ฌากจึงเป็นห่วง เห็นท่าทางเหมือนโกรธใครก็รีบตามขึ้นไป กลัวลูกมีเรื่องทะเลาะอะไรกันอีก
โบแวมาถึงห้องเพลิงฟ้าก็ทุบประตูดังลั่น จนเพลิงฟ้ามาเปิด เขาก็ขึ้นเสียงทันที “ทำไมต้องโกหกด้วย”
ฌากมั่นใจมากตอนที่โบแวทุบห้องนั่นเอง จึงหยุดแอบฟัง อยากรู้ว่ามันเรื่องอะไรแน่ จะเป็นเหมือนเลอากังวลหรือเปล่า เรื่องที่เพลิงฟ้าอาจไม่จริงใจกับลูกชาย
“โกหกเรื่องอะไร” เพลิงฟ้าถามงงๆ
“เรื่องที่สะดุดบ้าบอนั่นไง ฝีมือไอ้โนอามันตบเธอใช่ไหม ฌองโทรมาบอกฉันหมดแล้ว โกหกปกป้องมันทำไม” โบแวถามเสียงดังลั่น โดยลืมปิดประตูห้อง
“ใจเย็นๆ สิ โบแว ก็เพราะรู้ว่าคุณจะโกรธไง ถึงไม่บอกความจริง ฌองไม่ได้เล่าเหรอว่าฉันก็ผิดเหมือนกัน” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว
“ผิดอะไร ก็มันลวนลามเธอ เขาเห็นกันทั้งกองถ่าย” โบแวกระแทกเสียงดังลั่น “ไอ้สารเลวโนอา!! มันลวนลามเธอเพื่อยั่วโมโหฉันใช่ไหม ได้ผลล่ะ”
“ใจเย็นๆ” เพลิงฟ้าเข้ามากอดแขนเขา ห้ามไม่ให้เขาไปหาเรื่องกับโนอา
“ห้ามทำไม ไอ้เลวนั่นมันทำร้ายแม้แต่ผู้หญิง ไอ้หน้าตัวเมีย!!!” โบแวตะคอกเสียงดังลั่น
ฌากผลักประตูเข้ามาด้วยความโกรธ ก่อนจ้องลูกชายที่ยื้อกับเพลิงฟ้า ก่อนปรามลูกชาย “แกอย่าว่าโนอา โนอาไม่ใช่คนแบบนั้น”
“อย่ามาเข้าข้างมัน ไอ้สารเลวนั่นทำชั่วอะไรไว้บ้าง ผมรู้ดีที่สุด” โบแวเถียงแล้วจะออกไปจัดการให้ได้
ฌากฟังแล้วก็หึงคู่ขา จึงพูดแทน “เด็กแกมันก็บอกแล้วนี่ว่ามันก็ผิด ถ้ามันไม่ไปยั่วโนอา โนอาก็คงไม่สนใจมัน โนอาคงหมั่นไส้มัน ก็เลยแกล้งมันมากกว่า อย่าทำเหมือนตัวเองสวยเลิศนักเลย”
“ออกไปให้พ้นหน้าผม!!!” โบแวสั่งพ่อเขาชัดเจน
“แกไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน!!!” ฌากตะคอกกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร
เพลิงฟ้าไม่รู้จะทำยังไงก็เลยขอร้อง “ขอร้องนะคะ ฌาก ช่วยออกไปก่อนเถอะค่ะ”
“หุบปากนะ นังโสเภณี หล่อนมาเกาะลูกชายฉัน มันก็มากพอแล้ว” ฌากด่าเพลิงฟ้าแทน จึงไม่ทันระวัง เจอโบแวชกเข้าให้ทำให้เข้าเซเสียหลักออกไปที่ระเบียบ พยายามยึดเกาะราวระเบียง แต่ก็ไม่ไหวพลิกตัวไปเกือบตกจากระเบียงชั้นสาม แต่โบแวเข้ามาตัวเขาได้ทันแล้วลากเข้ามาในราวระเบียงแทน
ฌากตกใจนั่งลงกับพื้น โบแวก็เช่นกัน แต่พอได้สติ ฌากก็เข้าชกลูกชาย ทีนี้ก็ตะลุมบอนกันอยู่ที่พื้น เพราะโบแวสำนึกผิด ไม่ตอบโต้ แค่ปัดป้องเท่านั้น
“ไอ้ลูกอกตัญญู!!! แกคิดจะฆ่าพ่อเพื่อโสเภณีคนเดียวเลยเหรอ ไอ้ลูกหมา!!! ไอ้สารเลว!!!” ฌากต่อยๆ แล้วด่าไปด้วย
เพลิงฟ้าตกใจ รีบโทรบอกมอร์กาน “มอร์กานคะ ช่วยด้วยค่ะ ฌากกับโบแวทะเลาะกันใหญ่แล้ว ที่ชั้นสามค่ะ”
มอร์กานตกใจ ทิ้งโทรศัพท์แล้วบอกมารีกับปิแยร์ช่วยพยุง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าปิแยร์น่าจะไปถึงเร็วกกว่า “ปิแยร์รีบขึ้นไปห้ามสองคนนั่นที ชั้นสามนะ”
ปิแยร์ได้สติ รีบออกไปจากห้องพักที่ชั้นหนึ่งของมอร์กานแล้ว วิ่งขึ้นไปชั้นสามเห็นสองพ่อลูกกับต่อยกัน เพลิงฟ้าก็ได้แต่มองไม่รู้จะห้ามยังไงดี ปิแยร์เข้าไปจับฌากแล้วลากออกมา
“ไอ้ลูกชั่ว!!! มึงจะฆ่ากู!!!” ฌากโกรธจัดก็ตะโกนด่าลูกชาย
มอร์กานโดนหิ้วปีกสองข้างพยุงขึ้นบันไดมาอย่างทุลักทุเล “หยุดนะ ฌาก!!!!”
“ไม่หยุด!!! ไอ้ลูกชั่วนี่มันจะผลักฉันตกราวบันได” ฌากบอกภรรยาที่กำลังตกใจ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!” มอร์กานตะโกนเสียงดัง แผลที่มีอยู่ก็ใช่ว่าจะหายดี เพิ่งผ่านไปแค่เดือนเดียว
“คือว่า” เพลิงฟ้าจะเล่าความ
“มึงเงียบไปเลยนะ อีกระหรี่!!! มึงแหละตัวดีทำให้ลูกกูแข็งข้อกับกูทุกอย่างแล้วมันยังจะฆ่ากู” ฌากตะคอกเสียงดังลั่น
“เงียบก่อนได้ไหม ฌาก” มอร์กานถอนหายใจยาว แล้วบอกปิแยร์ “พาฌากไปห้องในสุดก่อน ให้ได้สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม”
ฌากโดนปิแยร์ลากไปห้องที่ว่างตามที่มอร์กานสั่ง ฌากโกรธมาก ต่อยกำแพงเสียงดังลั่น แล้วเดินลงชั้นล่างไป ไม่ยอมอยู่ในห้องใดๆ
โบแวนอนเอามือปิดหน้า เพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เสียใจไม่คิดว่าพ่อจะเสียหลัก ถลาไปจนเกือบตกระเบียง
“บอกแม่มาว่าเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานให้คนไปหาเก้าอี้มาให้เธอนั่ง แล้วค่อยถาม ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเป็นเรื่องในครอบครัว จึงบอกให้ทีมงานออกไปก่อน “พวกคุณลงไปข้างล่างก่อนเถอะ”
เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว เพลิงฟ้าก็เข้าไปพยุงโบแวที่กำลังร้องไห้ เพราะเขาตกใจที่พ่อเขาเกือบตายเพราะเขา โบแวสะบัดเล็กน้อยอย่างขัดใจ ก่อนคลานไปหาแม่ที่นั่งอยู่ ซบหน้าที่ตักแม่
“มีอะไรเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานถามลูกอย่างอ่อนโยน เพราะท่าทางโบแวไม่ได้ตั้งใจ
เสียงปิดประตูกระแทกดังลั่น คาดว่าฌากคงออกไปแล้ว
“ผมเกือบฆ่าพ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมโกรธที่พ่อเอาแต่ด่าพีช ทั้งที่พีชไม่ผิดอะไร” โบแวถอนหายใจแล้วเล่าความ “ผมต่อยพ่อ แล้วไม่ทันระวัง พ่อเซออกไปที่ระเบียง แล้วก็เกือบตกจากราวกั้น ดีที่ผมคว้าพ่อไว้ทัน ไม่งั้นผมไม่อยากคิดเลย”
“ใจเย็นๆ ลูกช่วยพ่อเขาไว้ทัน นั่นคือสิ่งสำคัญ” มอร์กานได้แต่ปลอบใจลูก นึกกลัวเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น “แล้วทำไมพ่อเอาแต่พีช”
โบแวเล่าสิ่งที่ทำให้เขาโกรธให้แม่ฟัง เขาเบื่อจะต้องมานั่งเก็บความลับของโนอา แต่ท้ายเขาก็ต้องถามตัวเอง “ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงเชื่อโนอามากอย่างนั้น ไม่เข้าใจทำไมดูไม่ออกว่าคนอย่างโนอามันชั่วเหมือนพี่สาวมัน”
“พ่อเขาคงเหงา พอลูกๆ โตก็แยกย้ายกันออกไป รีอาหาโนอามาให้พ่อ เพื่อกำจัดความเหงาของพ่อออกไป และจะได้ควบคุมพ่อของลูกไว้” มอร์กานสรุปสิ่งเหล่านี้ได้ง่ายๆ เมื่อไปพบจิตแพทย์ เพื่อหาทางออกใช้ชีวิต
“แม่ก็ได้ยินสิ่งที่พ่อด่าพีช พ่อเข้าข้างโนอาทุกอย่าง” โบแวถอนหายใจ เมื่อคลายเศร้า แต่เขาก็เสียใจที่ทำให้พ่อเกือบตาย
“อย่าโกรธพ่อเลยโบแว ลูกไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อเลยเหรอ การที่พ่อมีพรสวรรค์ด้านนี้ มีคนเข้ามามากมายเพื่อกอบโกยผลประโยชน์จากพ่อนะ พ่อต้องผิดหวังกับคนมาแล้วเท่าไร แล้ววันนี้พ่อก็ต้องผิดหวังกับลูกอีก ตอนนี้ปล่อยให้พ่อใจเย็นก่อน พ่ออาจจะเข้าใจได้ว่าลูกไม่เคยคิดฆ่าเขา มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด” มอร์กานปลอบใจลูกชาย มองเพลิงฟ้าที่มีท่าทางตื่นกลัวด้วยเช่นกัน เห็นรอบบวมบนหน้าแล้วถอนหายใจ
มอร์กานโล่งใจแล้วเห็นว่าคงคุยงานต่อไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น
“พาแม่ลงไปข้างล่างที แม่เป็นห่วงพ่อเขานะ ตอนนี้ไม่รู้เตลิดไปไหนแล้ว” มอร์กานบอกลูกชายอย่างเหนื่อยๆ
โบแวปาดน้ำตาแล้วอุ้มแม่ โดยให้เพลิงฟ้าลงไปก่อน เผื่อช่วยพยุง เพลิงฟ้าสวมชุดนอนแล้ว แต่ก็แค่เสื้อยืดกางเกงนอนเท่านั้น เธอไม่เคยแต่งตัวยั่วอารมณ์เขาอย่างที่ใครเข้าใจ
พอถึงชั้นล่าง โบแวก็อุ้มวางแม่ลงที่โซฟา แล้วรอคำสั่ง
“วันนี้แค่นี้ก่อน พวกคุณกลับไปเตรียมงานตามที่ว่ามาให้จบ ยังไงเดี๋ยวเราค่อยมาดูต่อนะ” มอร์กานสั่งความลูกน้องแล้วก็สั่งแยกย้าย ลูกน้องเธอก็เก็บข้าวของออกไป โบแวก็อุ้มแม่ไปที่ในห้อง
ปิแยร์เห็นหน้าเพลิงฟ้าบวมก็ถาม “ไปโดนอะไรมา ฌากเหรอ”
“เปล่าค่ะ สะดุดล้มน่ะค่ะ ตอนไปทำธุระ” เพลิงฟ้ายอมเล่าเรื่องโกหกดีกว่า
มารีก็ขมวดคิ้วแล้วถาม “มันเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นใช่ไหม”
“ค่ะ แต่อย่าถามเลยนะคะ ขอร้องค่ะ” เพลิงฟ้าก้มลงคำนับขอร้องทุกคน
“เอาล่ะๆ หวังว่าเรื่องคงไม่บานปลายนะ” ลูอิสหัวหน้าฝ่ายการตลาดบอกเพื่อตัดบท แล้วก็พากันกลับ
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาวแล้วปิดล็อกประตูให้เรียบร้อย คิดว่าฌากทะเลาะกับโบแวขนาดนี้คงไม่มีทางมาที่นี่ในเร็ววัน ก่อนโบแวออกมาเรียกเธอ
“แม่อยากคุยกับเธอ ฉันขึ้นไปรอที่ห้องนะ” โบแวบอกแล้วหลบตาเล็กน้อย เดินขึ้นชั้นบนไป
เพลิงฟ้าเข้าไปหามอร์กานในห้องแล้วถอนหายใจยาว “คือฉันก็มีส่วนผิด ตอนแรกโกหกให้โบแวสบายใจ ไม่คิดว่าจะมีคนโทรบอกเขาค่ะ ทำให้เขาโกรธจัด จะไปเอาเรื่องโนอา”
“เธอพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็อย่างว่าเพื่อนโบแวเยอะ เกิดเรื่องกับเธอ หมายถึงพีโอนี่ ก็ต้องโทรบอกเป็นธรรมดา ไงล่ะเบื่อหรือยังที่ต้องทำงานกับโนอาไปด้วยน่ะ” มอร์กานตบที่นอนด้านข้างให้เพลิงฟ้ามานั่ง
“หวังว่าจะเจอแค่งานนี้งานเดียวค่ะ แต่ฉันมีวิธีจัดการโนอาแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าเท่านั้น แต่ก็ตกใจเหมือนกันที่ฌากเกือบตาย
“เก่งนะ จัดการโนอาได้ แล้วโกรธที่ฌากด่าไหม” มอร์กานกลัวว่าเพลิงฟ้าจะยุให้โบแวโกรธพ่อไปอีก
“ไม่ค่ะ อะไรไม่จริงมันก็ผ่านหูไป อีกอย่างคนพูดพูดเพราะโกรธ อารมณ์ล้วนๆ ไม่ต้องถือสาดีกว่าค่ะ กลัวแต่โบแวจะโกรธฌากมากกว่าค่ะ” เพลิงฟ้าบอกตามตรงไม่ต้องประจบเจ้านาย รายได้ตอนนี้ที่เธอรับเรียกว่าอยู่ได้แบบไม่ต้องทำงานกับมอร์กานแล้วก็ได้
“คิดได้แบบนั้นก็ดี ใจเย็นๆ กับเขาสองคนหน่อยนะ” มอร์กานได้ฟังก็สบายใจ
“พักผ่อนเถอะนะคะ” เพลิงฟ้าเห็นมอร์กานใช้แขนข้างเดียวกับขาข้างเดียวก็ลำบากแทน นี่ฌากก็ไปไหนไม่รู้ ใจเธอก็กลัวว่ามอร์กานจะไม่สะดวก “ให้โบแวมานอนเป็นเพื่อนไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก มีอะไร ฉันจะโทรไปขึ้นเรียกเอง” มอร์กานไม่ลำบากนัก เพราะใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ไว้แล้วสำหรับกลางคืนแล้ว และยังไม่คิดโทรหาสามี กลัวสามีขับรถแล้วเป็นอันตราย
เพลิงฟ้าช่วยจัดท่านอนให้มอร์กานแล้วห่มผ้าให้
“พีช ช่วยพูดให้โบแวเขาใจเย็น ปลอบเขาหน่อย เขาตกใจมากนะที่เกือบทำพ่อเขาตาย ช่วยดูแลเขาดีๆ” มอร์กานถอนหายใจยาวอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่มีทางทำให้เขากับฌากแตกกันแน่นอนค่ะ” เพลิงฟ้าให้สัญญาแล้วล็อกประตูให้มอร์กาน จากนั้นก็เดินขึ้นชั้นสามไป เมื่อเปิดประตูเข้าไป เห็นเปิดแต่ไฟหัวเตียงเหมือนที่เปิดทิ้งไว้เท่านั้น ได้ยินโบแวพูดขึ้น คาดว่าเขาคงโทรหาพ่อ
“ผมขอโทษ มันเป็นอุบัติเหตุ พ่อฟังผมบ้าง” โบแวกำลังคุยโทรศัพท์กับฌาก
“แกจะให้ฉันฟังอะไร แกปกป้องนังโสเภณีนั่นแล้วทำร้ายฉัน” ฌกาถึงบ้านแล้วก็รับสายลูกตอบโต้กันอยู่พัก
“แต่ผมก็ช่วยพ่อไว้ทัน พ่อจะให้ผมขอโทษพ่อสักกี่ครั้ง ลึกๆ พ่อก็น่าจะรู้ว่าผมไม่เคยคิดร้ายกับพ่อเลย” โบแวพยายามชี้เหตุผล เขารู้ว่าพ่อรับฟังเสมอ
“เออ รู้แต่ตอนนี้หัวเสียและเสียขวัญ ฉันเฉียดตายมานะ” ฌากกระแทกน้ำเสียงใจลูก ระหว่างขับรถเขาทบทวนสีหน้าและท่าทางของลูกมาตลอดทาง
“งั้นโทรหาแม่หน่อย อย่าให้แม่กังวล” โบแวได้แต่ตัดบท รู้ว่าพ่อเปลี่ยนจากโกรธเป็นงอนแล้ว
“รู้แล้วน่า” ฌากตัดสายลูกทันที จากนั้นก็รีบโทรหาภรรยาแทน
โบแวหันมาเห็นเพลิงฟ้า ก็ถอนหายใจยาว
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณโกรธจัดแบบนั้น” เพลิงฟ้าได้แต่ขอโทษ ตอนแรกตั้งใจว่าโกหกเพื่อไม่ให้มีเรื่อง
“ฉันรู้ว่าเธอหวังดี อีกอย่างตอนนั้นพ่อก็อยู่ตรงนั้นด้วย ถ้าพ่อไม่ตามฉันมาก็คงไม่เกิดเรื่องอีกนั่นแหละ” โบแวไม่รู้จะโทษใคร
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างไม่มีใครตั้งใจให้เกิด...
“มานอนเถอะ หน้าเธอนี่ทายาหรือยัง” โบแวพยายามวางเรื่องที่เกิดขึ้นลงไปก่อน
“ทาแล้วค่ะ นอนเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้วนะ” เพลิงฟ้าล็อกห้องแล้วขึ้นเตียงเพื่อนอนหลับ
โบแวก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากพักสายตา ดึงเพลิงฟ้ามากอดแล้วถอนหายใจเป็นระลอก เพลิงฟ้ารู้สึกเหนื่อยใจกับสิ่งที่เกิดในวันนี้ ไม่อยากเชื่อว่าวันเดียวจะเกิดอะไรขึ้นเยอะแยะ ป่านนี้ฌากคงเกลียดเธอแน่แล้ว
ถ้าจะผิดก็คงเพราะว่าโกหกด้วยความหวังดี
ถ้าเรื่องจะเกิด...เธอพยายามเลี่ยงก็คงยากเต็มที
********************
ร่างบางพลิกตัวบนเตียง รู้สึกถึงรอยระบมบนหน้า พลิกไปอีกด้านก็ไม่พบเขานอนอยู่ที่ก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะเขาทำอะไรตามใจตัวเองเสมอ จึงลุกไปจัดการตัวเอง สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดัง เพลิงฟ้าก็ออกมารับสาย เป็นแมเรียนนี่เอง
“นัดหมอให้ได้แล้วนะคะ เดี๋ยวคุณไปที่นี่ ฉันส่งแผนที่ไปให้แล้วค่ะ” แมเรียนบอกเล่าพร้อมบอกตารางนัดต่างๆ
เพลิงฟ้ารับคำแล้วตัดสาย ไม่จำเป็นต้องคุยเรื่องที่ฌอง-ปิแยร์บอกโบแวเรื่องที่เกิดขึ้นในกองถ่าย ยังไงแมเรียนก็คู่หมั้นฌอง-ปิแยร์ เจอเรื่องบางเรื่องก็มีคุยกันบ้างเป็นธรรมดา
เธอแต่งตัวเป็นพีโอนี่แล้วรีบออกไปจากบ้าน เห็นรถของฌากอยู่หน้าบ้านแล้ว แสดงว่ากลับมาหามอร์กานแน่นอน เธอก็รีบออกไปจะได้ไม่ต้องเจอฌากอีก
เธอขับรถไปหาหมอตามนัด ก่อนรับสายจากออฟฟิศ จึงเข้าไปหาเจ้านายเพื่อรับงานเพิ่ม
“ขอโทษทีที่เรียกมาในวันลา” ปิแยร์เห็นรอยบวมที่หน้ายุบแล้วก็โล่งใจ แต่สภาพที่มาเพลิงฟ้าต้องรีบทำผมยุ่ง ผมจึงยุ่งกว่าเดิมมากนัก “ว่าแต่เพิ่งตื่นนอนรึไง แต่งตัวก็โอเคอยู่นะ แต่ผมนี่สิ ไม่ได้หวีเหรอ”
“ขอโทษค่ะ ปิแยร์ รีบแต่งตัวไปหน่อยค่ะ ก็เลยขาดๆ เกินๆ ค่ะ” เพลิงฟ้ารีบแก้ เธอก็ลืมส่องกระจก รู้แต่ว่าต้องทำผมยุ่งๆ ผมที่เซ็ตไว้เรียบร้อย ฉีดสเปรย์เข้าทรงอย่างดี เธอต้องขยี้ให้มันฟูยุ่งๆ มันก็เลยยุ่งเกินกว่าปกติ
“เอาเถอะๆ นี่เป็นงานของฟีย์ คนอื่นเขาต้องไปรับงานอื่นหมด เรียกว่างานล้น มีแต่เธอนี่แหละที่เคลียร์งานเร็ว ภาพต้องแก้เยอะนะ โซอี้ไปทำอะไรก็ไม่รู้” ปิแยร์รับงานแล้วก็แจกต่อ
“ให้ช่างภาพถ่ายให้ใหม่ไม่ได้เหรอคะ” เพลิงฟ้าดูงานแล้วปวดหัวเลย
“ก็อยากจะทำอย่างนั้น แต่ไม่มีเวลาแล้ว มีวิธีไหนไหม ปวดหัวมาก ตากล้องมือใหม่ก็หนีเที่ยวแล้ว” ปิแยร์ปวดหัวการภาพที่ส่งมาให้
“มีค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเจ้านายถึงวิธีการแก้ไขภาพเล็กที่ไม่สามารถขยายให้เป็นภาพใหญ่ได้
“โอเค จริงสินะ มีวิธีนี้ด้วย เอางี้เดี๋ยวให้เด็กใหม่ไปทำให้ก่อน มะรืนนี้เธอค่อยมาทำก็ได้ ขอโทษที ช่วงนี้โปรเจคเยอะจนผมปวดหัวไปหมด แล้วมอร์กานบอกหรือยังว่าถ้าเจรจาให้ทางเมืองไทยเช่าลิขสิทธิ์แล้ว เธอจะต้องเป็นคนดูแลทำอาร์ตแล้วก็อาจต้องจ้างคนมาดูเนื้อหาด้วยน่ะ” ปิแยร์บอกเล่าลูกน้องสาว
“ยังไม่ทราบเลยค่ะ เอ่อ บอสคะ คือว่าคุณโอเคไหมกับการที่ฉันลางานบ่อยอย่างนี้” เพลิงฟ้าถามอย่างเกรงใจ
“พีช ตราบที่คุณยังทำงานให้ผมเสร็จตามกำหนดเวลาและละเอียดเรียบร้อย ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะลาไปไหน แม้แต่คุณอยู่กับบ้านทำงาน ผมก็ไม่แคร์” ปิแยร์บอกตามตรง ระดับเขาไม่ต้องให้ลูกน้องมาคอยนั่งเลียแข้งเลียขา ขอแค่ทำงานส่งให้ได้ตามกำหนด ก็จบทุกเรื่องแล้ว
เพลิงฟ้าจึงขอตัวกลับ ก่อนกลับก็เอาเอกสารที่ต้องศึกษาไปด้วย แล้วออกไปสั่งงานเด็กใหม่ ให้เอาภาพยี่สิบกว่าภาพนี้ไปทำใหม่
“ได้ครับ พีช” อีกฝ่ายตอบตกลง เธอก็กลับมาที่โต๊ะทำงาน ยังไม่ทันได้ไปไหน ก็มีคนโทรมาที่โต๊ะ เธอก็รับ “สวัสดีค่ะ”
“พีชเหรอ คุณเลอาเรียกพบ” เจนน่าบอกสั้นๆ แล้ววางสาย
เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเลอารู้ได้ยังไงว่าเธอมาทำงาน แต่ไม่คิดมาก รีบไปห้องทำงานมอร์กานที่เลอาใช้ทำงานจนกว่าห้องทำงานของเธอจะเสร็จ
เมื่อไปถึงเจนน่าก็รายงานเลอา สายตาเจนน่าทำให้เพลิงฟ้าสงสัย พอเข้าไปแล้ว ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก เลอาก็เดินเข้ามาตบหน้าเพลิงฟ้า เป็นคนละข้างกับโนอา เพราะเลอาถนัดซ้าย
“นังสารเลว หล่อนนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ เกือบทำให้โบแวต้องฆ่าพ่อตัวเอง” เลอาโกรธจากสิ่งที่พ่อเล่า
ดีที่แรงของเลอาไม่เท่าโนอา ทำให้เพลิงฟ้าไม่ปวดหน้าเท่า แต่ที่เจ็บคือเจ็บใจมากกว่า
“คุณเรียกฉันมาแค่นี้ใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าย้อนถาม พยายามข่มใจอย่างมากที่จะไม่ตอบโต้
เลอาได้ฟังก็จ้องกลับแล้วตบเข้าอีกที “ทำไมฉันจะเรียกหล่อนมาตบไม่ได้ พ่อฉันเกือบตายก็เพราะแก เธอนั่นมันตัวอับโชคจริงๆ พ่อแม่ฉันส่งเสริมเธอทุกอย่าง แต่เธอถือดีว่าเป็นคู่ขาโบแวแล้วยังยั่ยวยุให้โบแวทำร้ายพ่ออีก รู้ไหมว่าถ้าพ่อเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ โบแวต้องฆ่าตัวตายตามไปแน่ ผู้หญิงโง่ๆ แต่ฉลาดจับผู้ชายอย่างเธอนี่มันเลวจนฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”
เพลิงฟ้าข่มใจแล้วพูดขึ้น “ขอตัวค่ะ” จากหมุนตัวแล้วเดินออกไป แต่เลอากระชากเธอกลับมาทำให้เธอเสียหลักหมุนเอาสะโพกลงพื้น ขณะที่เลอาก็ไม่ปล่อยมือง่ายๆ จึงโดนเพลิงฟ้ากระชากลงไป เลอาจึงล้มเข่ากระแทกพื้นอย่างแรง
“โอ๊ย” เลอาร้องเสียงดังลั่น
เพลิงฟ้าโดนเลอาทับอยู่แล้ว แต่เข่าของเลอากระแทกพื้นอย่างแรง ข้อเท้าก็เหมือนจะเคล็ด เพราะรองเท้าส้นสูง เพลิงฟ้าตกใจเพราะไม่รู้เรื่องเลย รู้สึกว่าเข่าเธอจะโดนท้องของเลอาด้วย
“นี่แกคิดจะฆ่าฉันด้วยใช่ไหม” เลอาตะคอกเสียงดัง พลิกตัวลงนั่งกับพื้น เห็นเลือดไหลออกมาจากหว่างขา
เพลิงฟ้าตกใจ รีบถอยไปเรียกหน้าห้องเข้ามา “เจนน่าเรียกรถพยาบาล”
“เรียกทำไม” เจนน่าไม่ทำตามคำสั่งของเพลิงฟ้าอยู่แล้ว
“คุณเลอาตกเลือด” เพลิงฟ้ารีบบอก ทำให้เจนน่าตกใจไปด้วย รีบโทรเรียกรถพยาบาล ดีที่ใกล้ๆ
“แก อีบ้า อีชั่ว แกจะฆ่าฉันกับลูก” เลอาตะโกนเสียงดังแบบไม่อายใคร เธอชี้หน้าเพลิงฟ้า “นังตัวซวย”
เจ้าหน้าที่มาเร็วรีบเอาเลอาขึ้นรถเข็นแล้วพาไปโรงพยาบาล
เพลิงฟ้าโดนคนทั้งสำนักงานมองอย่างแปลกใจ ก่อนมารีเดินเข้ามาถาม
“มีอะไร พีช” มารีถามแล้วถอนหายใจยาว
“ฉันก็ไม่รู้เรื่องค่ะ คุณเลอาเรียกฉันมาด่าๆ แล้วพอฉันจะกลับ ก็เข้ามากระชาก ฉันใส่ส้นสูงเลยไม่ทันระวังก็เลยล้ม คุณเลอาไม่ปล่อยมือ ก็เลยล้มลงมาด้วย ท้องคงมากระแทกกับเข่า” เพลิงฟ้าเล่าให้มารีฟังแล้วถอนหายใจ ทำไมเรื่องซวยๆ ถึงตกมาที่เธอคนเดียว
“ให้ตายสิ พีช เมื่อวานก็ฌาก วันนี้ก็เลอา เธอจะอยู่รอดไหมเนี่ย” มารีถอนหายใจยาว
“ฉันต้องทำยังไง คือฉันไม่ได้ทำอะไร” เพลิงฟ้าไม่รู้จะแก้ไขปัญหาต่างๆ ยังไงแล้ว ก่อนโทรหาโบแว แต่โบแวไม่รับสาย เธอก็ได้แต่ถอนหายใจยาว แล้วไม่รู้จตะไปทางไหน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทน โนราโทรมา “ไง พีช”
“โนรา ฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” เพลิงฟ้าไม่รู้จะหาใครช่วย นิกอลาก็รับงานทันทีที่ขาหาย ตอนนี้ไปทำงานที่เมืองไทยยังไม่กลับ จะกลับพรุ่งนี้ เธอก็ไม่รู้จะคุยกับใครดี
“มีอะไรเกิดอะไรขึ้น เอางี้ออกมาหากาแฟดื่มกันนะ” โนราออกปากชวนด้วยความเป็นห่วง
เพลิงฟ้าก็พยักหน้า ออกไปจากสำนักงานแล้วไปขึ้นรถ ก่อนขับออกไปหาโนราที่ร้านกาแฟ ซึ่งไม่ห่างจากห้องพักของโนรา เมื่อไปถึงโนราสั่งกาแฟ แล้วเพลิงฟ้าก็เข้าไปสวมกอดโนราแล้วร้องไห้
“ใจเย็นๆ นั่งลงก่อน” โนรารู้สึกดีที่ได้เป็นที่พึ่งของเพลิงฟ้า
เพลิงฟ้าเล่าเรื่องคร่าวๆ ให้ฟังแล้วโนราก็ถอนหายใจ
“ไม่ไหวเลยนะ ทั้งโนอากับเลอา โนอาก็สารเลว เลอาก็หูเบา แล้วนี่ยังใส่ร้ายเธออีก” โนราสงสารเพลิงฟ้าที่ต้องมาเจอกับคนกลุ่มนี้
“ฉันสาบานได้ ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะ เธอก็รู้นี่ฉันไม่เคยไปยุ่งเรื่องคนอื่น” เพลิงฟ้าตั้งสติได้ก็ดื่มกาแฟดำเข้ม
“ฉันรู้สิ เธอขี้เกรงใจจะตาย” โนราวางมือบนมือเพลิงฟ้าเป็นเชิงปลอบ เธอคลุกวงในกับเพลิงฟ้ามาตั้งนาน ก็ต้องรู้ว่าเพลิงฟ้าเป็นคนยังไง
เพลิงฟ้าถอนหายใจเมื่อตั้งสติได้ แล้วก็ไม่รู้จะพูดหรือแก้ไขอะไรอีก
“อยู่กับฉันจนกว่าจะสบายใจก็ได้นะ” โนราบอกอย่างมีน้ำใจ
“เฮ้อ ช่างเถอะ ไม่รู้เขาแจ้งความไหม ฉันสาบานได้ว่าฉันแค่จะเดินออกไปจากห้อง แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ” เพลิงฟ้าขวัญเสียเพราะเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ต่อเนื่อง
“ใจเย็นๆ ไปนอนพักที่ห้องฉันก่อนไหม นี่หมอให้ยาอะไรบ้าง ขับรถจะอันตรายไหม” โนราเป็นห่วงความปลอดภัยของเพลิงฟ้ามากกว่า
“หมอน่ะไม่ได้ให้ยาที่ง่วงหรอก แต่ฉันน่ะ เพลียตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เพลิฟ้าบอกแล้วถอนหายใจยาว
“ไปพักห้องฉันก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องไปเจออุบัติเหตุไง” โนราเป็นห่วง
เพลิงฟ้านิ่งคิดอยู่พอสมควร ว่าตอนนี้เหมาะที่จะไปห้องของโนราไหม เพราะเวลาที่เลิกกันยังไม่มากจน
“กลัวโบแวคิดมากเหรอ นี่โบแวจริงจังใช่ไหม” โนราเลียบเคียงถาม
“เปล่าๆ ไปก็ได้ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นะ” เพลิงฟ้าตัดสินใจพักเรื่องต่างๆ
“ถามจริงๆ ที่เพลียเนี่ย เพราะเมื่อคืนโบแวเล่นหนักหรือเปล่า” โนราแกล้งถาม แกล้งล้อ
“เปล่าหรอก เมื่อคืนโบแวเครียดๆ น่ะ ไปเถอะ ง่วงจังเลย” เพลิงฟ้าเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยังไม่มีใครหา แปลว่าสถานการณ์คงยังไม่เลวร้ายเท่าไร
โนราหันไปสั่งของว่างอีกหลายอย่าง ก่อนควงแขนเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนมแบบเดิม แล้วพาไปที่ห้องพักเธอ ที่อยู่ไม่ห่างจากร้านกาแฟ เพลิงฟ้าจอดรถในที่ให้จอดแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียงของโนรา แล้วก็หลับให้สบายใจ
โนรานั่งยิ้มมองเพลิงฟ้าหลับ ยังไงก็เคยรัก คาดว่าจะทำให้กลับมารักได้ไม่ยาก คนอย่างเพลิงฟ้าต้องใช้ความดีเท่านั้น ใช้ความร้ายกาจไม่มีประโยชน์
********************
สำนักงานราฟาแร็งยิ่งใหญ่แสดงความเป็นหนึ่งในวงการแฟชั่นไม่แพ้รุ่นเก่าๆ เลย โบแวเอางานมาแจกลูกน้อง แล้วให้กลับไปทำกันที่บ้าน เพราะไม่ต้องการให้รีอาเข้ามายุ่ง แต่สุดท้ายก็ต้องเจอรีอาที่อยู่ๆ เดินเข้ามาในห้องประชุม
“รู้เรื่องเลอาหรือยัง” รีอาพูดสั้นๆ เป้ฯคำแรก เพราะโบแวไม่ยอมรับสายใคร ฌากจึงขอให้เธอมาบอกลูกชายเอง
“ประชุมอยู่ไม่ว่าง” โบแวพูดสั้นๆ ห้วนๆ ไม่ค่อยพอใจนัก
“เลอาโดนเด็กของเธอผลักจนล้มตกเลือดกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล” รีอารำคาญจึงตัดบทบอกให้จบๆ
โบแวขมวดคิ้ว แล้วถอนหายใจยาว “ขอบใจ”
รีอามองโบแวนิ่งและคุยงานต่อก็มองแล้วขมวดคิ้ว “ไม่รีบไปเยี่ยมพี่สาวหน่อยเหรอไง”
“ทำงานอยู่ คุยงานเสร็จจะไปเอง” โบแวพูดสั้นๆ แล้วมองให้หล่อนอกไปจะได้คุยงานต่อ “ออกไปสิ จะได้รีบคุย”
“งานของราฟาแร็งก็อยู่ในการพิจารณาของฉันทั้งนั้น ทำไมจะฟังไม่ได้” รีอาหาที่นั่งลง แต่โดนโบแวเข้าไปลากให้ออกไป “จะทำอะไรของเธอ”
“ออกไป!!! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับน้องชายตัวดีของเธอเลยนะ อย่ามาทำให้ฉันโมโหมากไปกว่านี้” โบแวกระชากรีอาแล้วผลักออกไป ก่อนปิดล็อกห้องประชุมแล้วคุยงานต่อจนเสร็จ
“เอาล่ะ มีคำถามอะไรอีกไหม” โบแวถามทีมงานของเขา และเมื่อไม่มีคำถาม เขาก็เก็บของของเขาแล้วออกไปที่โรงพยาบาล
เขาไม่เชื่อหรอกว่าเพลิงฟ้าจะทำร้ายเลอา...
********************
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ส.ค. 2561, 19:56:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ส.ค. 2561, 19:56:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 705
| << Designer's desire By คชสีห์ 11 | Designer's desire By คชสีห์ 13 >> |
konhin 20 ส.ค. 2561, 00:45:21 น.
น่าเดินออกมาจากชีวิตคนบ้านนี้มากกกกก โครตตตต ไม่มีเหตุผล
น่าเดินออกมาจากชีวิตคนบ้านนี้มากกกกก โครตตตต ไม่มีเหตุผล