กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 13
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 13
พอเขาไปถึงโรงพยาบาล เลอาก็ได้รับการดูแลเรียบร้อยดีแล้ว ทั้งพ่อทั้งแม่ก็ต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาลด้วย
“นังนั่นมันเลวจริงๆ มันทำร้ายลูกเรากับหลานเราเลยเรอะ” ฌากพูดอย่างมีอคติ เพราะเรื่องเมื่อคืนยังไม่ทันจาง ก็เกิดเรื่องกับลูกสาวเขาอีก
“เรื่องยังไม่ได้สอบสวน พ่อก็เอาแต่ว่าพีชอยู่นั่นแหละ” โบแวพูดตามตรง
“ไม่ได้สอบสวนอะไร พ่อถามทุกคนหมดแล้ว เลอาเรียกนังนั่นมาคุยเรื่องงาน นังนั่นไม่พอใจก็เลยแกล้งพี่แก พี่แกไม่รู้ว่าท้องก็เลยไม่ทันระวัง แกยังจะเข้าข้างมันอีก” ฌากหงุดหงิดกระชากเสื้อลูกชายจะชกอีกรอบ
“พอทั้งคู่แหละ” มอร์กานถอนหายใจยาว แล้วมองลูกสาวที่เหนื่อยเพลีย “หมอบอกว่าเลอายังไม่แท้ง แต่เพื่อป้องกันต่อไปต้องนอนอยู่บนเตียง เพราะครรภ์อ่อนแอ”
โบแวถอนหายใจยาว เริ่มไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร
“เธอต้องไล่มันออก” ฌากบอกภรรยาให้เด็ดขาด “ดูมันพอเกิดเรื่องมันรีบหนีความผิดไปไหนก็ไม่รู้ แล้วแกก็ไม่ต้องให้มันอยู่ในบ้านอีก ไล่มันออกไป”
“ฌาก!!!” มอร์กานเรียกสามีให้มีสติกว่านี้ “อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องในบริษัทฉันนะ ฉันยังไม่ไปยุ่งกับการบริหารงานของบริษัทคุณ อีกอย่างในห้องฉันมีกล้องวงจรปิด เดี๋ยวฉันจะเอาเหตุการณ์มาดูเอง จะได้รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร”
เลอาที่นอนพักอยู่ได้ยินก็รู้ว่าคำโกหกของตัวเองจะโดนเปิดโปง จึงห้าม “อย่าดูเลยค่ะ มันไม่มีอะไรน่าดู”
มอร์กานหันมามองลูกสาว เริ่มเดาเรื่องได้แล้วบ้าง เห็นลูกสาวหลบตาก็เข้าใจ “ทำไมต้องโกหกพ่อแม่ด้วย ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง ถ้ามันเป็นอย่างที่แกว่าจริง ทำไมจะดูภาพในกล้องไม่ได้”
ฌากขมวดคิ้วมองภรรยาพูดแปลกๆ จึงมองท่าทางของลูกสาว
“หนูไม่ได้บอกแบบนั้นสักหน่อยค่ะ หนูก็บอกตามที่หนูเข้าใจ” เลอาบอกตามตรง
“งั้นแม่จะเปิดดูช่วงเวลานั้นว่าเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานสรุป แล้วหันไปบอกลูกชาย “โบแวเอาคอมพิวเตอร์ให้แม่ แม่จะได้เปิดดู”
“ครับ” โบแวรับคำ พอดีเขาไปทำงาน จึงมีติดมือมาด้วย
“เอ่อ ต้องมาดูตอนนี้ด้วยเหรอคะ หนูเกือบเสียลูกไปนะคะ” เลอาพยายามห้าม
“เปิดเลยโบแว” มอร์กานอยากรู้มากขึ้น เมื่อลูกสาวทำท่าทางแบบนั้น
“พอ!!!” ฌากห้ามภรรยาแทน ก่อนมองทุกคนแล้วตัดสินใจ “เลอาต้องการพักผ่อน ถ้าอยากดูก็กลับไปดูที่บ้าน”
มอร์กานเข้าใจสถานการณ์แล้ว จึงพูดตัดบท “งั้นคุณดูแลเลอาจนกว่าฟรังซัวร์จะมา ฉันจะกลับบ้านกับโบแวเอง ไปกัน”
เลอาไม่รู้จะห้ามยังไง ได้แต่มองน้องชายเข็นรถพาแม่ออกไป
ฌากงุนงงหนัก จึงหันไปมองลูกสาว “มันเกิดอะไรขึ้นแน่”
เลอาไม่รู้จะโกหกยังไงได้แต่บอกความจริง
“ทำไมถึงทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้” ฌากตำหนิลูกสาวแล้วถอนหายใจยาว “ไม่รู้เหรอว่าในห้องแม่มีกล้องวงจรปิด”
“จะรู้เหรอคะ ทำแต่งานนี่นา” เลอาได้แต่แก้ตัวอ้อมแอ้ม
“ทำไมไม่รู้จักฉลาดเหมือนแม่บ้างนะ” ฌากต้องยอมรับความฉลาดของภรรยามากกว่าอยู่แล้ว
โบแวกลายเป็นคนที่ได้รับส่วนผสมที่ดีไปคนเดียว ทั้งพรสวรรค์ของพ่อและความฉลาดของแม่ แต่ก็ได้ข้อเสียไปมากเช่นกัน ทั้งเอาแต่ใจ ต้องได้ทุกอย่าง ใจร้อนและดื้อเต็มขั้น หากใครๆ ก็โกรธเขาไม่ลงเพราะความขี้อ้อนนั่นเอง
*************************
เสียงโทรศัพท์ของเพลิงฟ้าสั่นอยู่ไม่ห่างจากโนรา เพราะตอนนี้เธอเข้ามานั่งมองเพลิงฟ้าหลับ จึงเอาไปกดรับเพราะรู้ว่ามาจากโบแว
“สวัสดีค่ะ” โนรารับและโต้ตอบแทน
“พีชล่ะ” โบแวจำเสียงได้ว่าไม่ใช่เพลิงฟ้า เขาก็ถามหาเจ้าของโทรศัพท์
“พีชนอนพักอยู่ค่ะ มีอะไรคะ” โนราถามแต่ไม่ถามว่าใคร เพราะไม่จำเป็น
“แล้วเธอชื่ออะไร” โบแวถามจะได้รู้ว่าใครรับ
“โบแว คุณจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ ฉันโนราไง วันนี้พีชเครียดมาก เขาเล่าให้ฟังหมดทุกอย่าง ฉันเลยให้เขากินยานอนหลับ เขาจะได้พักผ่อนมากๆ ยังไงล่ะ” โนราบอกเล่า แต่โบแวตัดบท
“ถ้าเขาตื่นให้เขาโทรหาฉันด้วย” โบแวบอกลาแล้ววางสายทันที
โนรายิ้มแล้วเห็นเพลิงฟ้าออกมาจากห้อง มองโนราแล้วก็งง เธอจึงแก้ตัว “ขอยืมโทรศัพท์หน่อยน่ะ พอดีตัวแทนฉันโทรมาแต่แบตหมด หาสายชาร์ตไม่เจอน่ะ”
“เธอนี่ยังเอาของวางไว้ไม่เป็นที่เหมือนเดิมเลยนะ นี่กี่โมงแล้ว” เพลิงฟ้าถามก่อนหานาฬิกาในห้องมอง แล้วก็หิว “เดี๋ยวฉันคงต้องไปหาอะไรกินก่อนนะ”
“ไปกินกับฉันเถอะ มีร้านหนึ่งเปิดอยู่นะ เปิดถึงดึกเลย” โนราบอกแล้วก็ไม่ยอมให้เพลิงฟ้าปฏิเสธ เธอแต่งตัวรอแล้วก็คว้ากระเป๋าออกไปทันที
เพลิงฟ้าคิดว่าโบแวคงยังไม่กลับ เพราะถ้ากลับมาแล้วไม่เจอเธอก็คงโทรมาเอง เปิดเช็คโทรศัพท์ก็ไม่มีคนโทรเข้ามา โดยไม่รู้ว่าโนราลบข้อมูลการโทรเข้าทิ้งไปแล้ว อีกอย่างกลับไปก็ไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีก และถ้าถูกไล่ออกจากบ้านโบแว เธออาจต้องหาที่อยู่ชั่วคราวก่อน
*************************
ตีสองเสียงรถถึงดังขึ้น ฌากกลับมาตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเพลิงฟ้าเท่านั้น เธอไขประตูเข้าไปแล้วขึ้นไปชั้นบน ไม่คิดเลยว่าโนราจะลากยาวจนดึก แถมยังเมาไม่รู้เรื่องจนเธอต้องหิ้วปีกไปส่งถึงห้องนอน แล้วยังเกาะแจไม่ยอมปล่อย ยังขอนอนกับเธออีกด้วย เพลิงฟ้ามองว่าโนราคงเมาจนขาดสติ จึงจัดแจงให้โนรานอนแล้วก็รีบขับกลับบ้าน ตั้งใจว่าถ้าโบแวไล่ จะไปขอนอนกับโนราที่ให้กุญแจห้องไว้
เมื่อขึ้นมาชั้นสาม ก็ไขเข้าไปในห้อง เห็นโบแวนั่งทำงานอยู่ก็ตกใจ
“กลับดึกเลยนะ โนราอ้อนจนมาไม่ได้ล่ะสิ” โบแวพูดขึ้นทำให้เพลิงฟ้างง “ไม่ต้องงง ฉันรู้ว่าเธออยู่กับโนรา”
“เอ่อ คุณรู้ได้ยังไง” เพลิงฟ้าก็พาซื่อถาม
“ทำไมจะไม่รู้ตอนสองทุ่มฉันโทรไป โนรารับ” โบแวบอกสั้นๆ
“ไม่มี ก็ฉันดูแล้ว คุณไม่โทรเข้า ยังนึกเลยว่าคุณไปค้างบ้านมาร์ล่ากับร็อกแซนหรือเปล่า” เพลิงฟ้าบอกตามที่คิดไว้ เพราะเวลาเขาโกรธเธอ เขาจะหายไปหาสองสาวนั่นประจำ
โบแวขมวดคิ้ว ก่อนเปิดโทรศัพท์เขาแล้วเอาข้อมูลให้ดู “นี่ไง!!! เธอว่าฉันโกหกเหรอ ถ่ายไฟเก่าล่ะสิ”
เพลิงฟ้าก็งง เพราะเขาโทรหาเธอจริงๆ ดูระยะเวลาในการคุยแล้วก็คือได้คุยกับโนรา เพลิงฟ้ายกมือขึ้นลูบหน้า รู้แล้วว่าทำไมโนราดึงรั้งเธอไว้ “ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าโนราจะทำอย่างนี้เลย อืมว่าแต่เลอาเป็นยังไงบ้างคะ”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!!” โบแวหงุดหงิดคิดว่าเพลิงฟ้าเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมไม่มาหาฉัน ทำไมต้องไปหาโนราด้วย”
เพลิงฟ้าก็ต้องอธิบายอีก “มันไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจ พอเกิดเรื่องกับเลอา ฉันก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก เรื่องเมื่อคืนก็เพิ่งเกิด แล้วยังเลอาอีก พอดีโนราโทรมา ฉันไม่มีสติเลยไม่รู้จะทำยังไง โนราชวนไปดื่มกาแฟฉันก็เลยไปแค่นั้น ฉันก็เพลียมาก เพราะก่อนเกิดเรื่องไปหาหมอมา เรื่องหน้าที่บวมเนี่ยแหละค่ะ ไม่งั้นก็ถ่ายโฆษณาไม่ได้อีก เพลียมากๆ โนราก็เลยชวนไปนอนพัก ฉันกลัวว่ากลับมาจะเจอฌาก ก็รถฌากอยู่ ฉันไม่อยากมีเรื่องนี่คะ”
“เรื่องเลอาน่ะช่างมันเถอะ” โบแวพูดตัดบท เพราะเขากับแม่ได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วก็รู้เลยว่าเพลิงฟ้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และพ่อเขาก็ไม่ยอมพูดอะไร ไล่เขาขึ้นมาข้างบน ทั้งที่ถ้าเพลิงฟ้าผิดก็คงด่าสาดเสียเทเสีย
“ค่ะๆ” เพลิงฟ้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเตรียมไปอาบน้ำ แต่เขาขวางประตูห้องน้ำไว้
“ยังพูดไม่จบ” โบแวบอกแล้วมองไปที่เตียง
เพลิงฟ้าก็ได้แต่นั่งฟัง เพราะรู้สึกผิดเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นเพราะเธอ
“ไปทำอะไรกับโนรามา” โบแวกอดอกจ้องเอาคำตอบ
“ก็แค่ไปดินเนอร์ โนราอยากไปเที่ยวต่อก็ไปเป็นเพื่อนแค่นั้นค่ะ ส่งโนราแล้วก็รีบกลับ ยังคิดว่าคุณไปค้างบ้านสองสาวเลย” เพลิงฟ้าบอกและขมวดคิ้วว่าทำไมเขาต้องซักเรื่องโนรา ในเมื่อเรื่องของพี่สาวเขาน่าจะเป็นประเด็นสำคัญมากกว่า
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันไม่เคยไปค้างที่ไหนอีก เธอก็รู้นี่” โบแวซักไซ้ไล่เลียงเสียจนหงุดหงิด เพราะเขาไม่เคยทำอย่างนั้นอีกตั้งแต่ครั้งนั้น
“ฉันนึกว่าคุณโกรธฉัน นึกว่าจะไล่ฉันออก ปกติถ้าคุณอยู่บ้านแล้วฉันไม่กลับคุณต้องโทร แต่นี่ฉันไม่รู้ว่าคุณโทรน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ” เพลิงฟ้าถอนหายใจซ้ำๆ
“ถ้าฉันไล่เธอ แล้วเธอก็จะไปอยู่กับโนราสินะ” โบแวหงุดหงิดเพราะหวงเพลิงฟ้า...และไม่ยอมรับว่าลึกๆ แล้วเขาหึง…
“ถ้าไล่คืนนี้ ฉันก็คงต้องทำอย่างนั้นแหละ ดึกแบบนี้ฉันจะไปนอนที่ไหนได้ล่ะ” เพลิงฟ้าได้แต่ยอมรับความจริง
“พีช เธอคิดว่าฉันจะหูเบาเชื่อไปเสียทุกเรื่องเหรอ เธอไม่คิดเหรอว่าฉันไว้ใจเธอแค่ไหนให้เธอมานอนร่วมเตียงกับฉันทุกคืน ทั้งที่บางคืนไม่ได้มีอะไรกัน คิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้จักเธอดีพอ จนรู้ว่าเธอจะไม่ทำอะไรเลอา แม้ว่าเลอาจะกวนประสาทเธอแค่ไหนก็ตาม” โบแวย้อนถามทำเอาเพลิงฟ้าอึ้งไปนิด
“ฉันขอโทษ ฉันจะรู้ได้ยังไง พวกคุณเป็นพี่น้องกัน แล้วก็สนิทกันมากด้วย ฉันจะรู้ไหม” เพลิงฟ้าได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
“นี่ดื่มมาไหม” โบแวเข้ามาดมใกล้ๆ หากลิ่นแอลกอฮอล์ที่ตกค้าง
เพลิงฟ้าต้องผลักเขาออก แต่เขาโถมทับลงมาจนเธอต้องนอนไปบนเตียง ทำให้รู้ว่าเขารู้แต่แรกแล้วว่าเธอไม่ได้ดื่ม จึงห้ามเขาก่อน แต่คงยากแล้ว “ขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ”
“อาบทำไม ไว้อาบตอนเช้าก็ได้” โบแวไม่สนใจคำปฏิเสธเท่าไรนัก
“เดี๋ยวสิ นี่คุณยังมีอารมณ์อีกเหรอเนี่ย” เพลิงฟ้าถามแล้วทำให้เขาขำ
“เพิ่งมีตอนดมกลิ่นเหล้านี่แหละ” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
หากสุดท้ายเขาก็รู้ว่ายังไงเพลิงฟ้าก็ต้องตามใจเขาจนได้นั่นเอง
*************************
วันหยุดวันสุดท้าย แล้วเพลิงฟ้าก็ไม่ได้ไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจไว้ เหนื่อยมาทั้งวัน เพราะต้องรับมือคนในครอบครัวราฟาแร็ง รวมทั้งชายหนุ่มผมยาวจอมเอาแต่ใจแต่ขี้อ้อน ทำเอาเธอเพลียไปอีกครึ่งวัน รู้ว่าเขาลุกไปจากเตียงแต่ก็ยากจะลืมตาขึ้นมอง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเปิดเสียงตั้งแต่ส่งโนราเสร็จ ได้ยินว่าวันนี้โนรามีงานคงไม่ใช่เธอโทรหาแน่ๆ ต้องเป็นคนอื่น จึงกดรับแบบไม่ดูเบอร์ “สวัสดีค่ะ”
“ไงพีช” เสียงสดใสดังขึ้น ทำให้เพลิงฟ้ามึนงงไปบ้าง
“ใครน่ะ” เพลิงฟ้าถามปลายสายแล้วมึนงง
“นิกไง ไม่ได้เมมเบอร์ไว้เหรอ” นีกอลาเป็นงงที่เพลิงฟ้าถาม
“เปล่าไม่ได้ดูเบอร์” เพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้นจากหมอนแล้วมองหานาฬิกาข้อมือที่หัวเตียงรู้ว่าใกล้เที่ยงแล้วก็พยายามเรียกสติ ก่อนถาม “อยู่ไหนน่ะ”
“อยู่ปารีสแล้ว งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด ออกมาหาหน่อยสิ” นีกอลาไม่อยากเข้าไปที่บ้านของโบแว ไม่อยากมีเรื่องกับโบแว จึงเรียกเพลิงฟ้าออกมาข้างนอก
“อ๋อ ได้สิ” เพลิงฟ้ารับปากแบบไม่คิด ก่อนนึกขึ้นได้ว่าอยากอยู่บ้าน หากนีกอลาบอกสถานที่เสร็จสรรพ เธอก็ได้แต่รับคำ “โอเค เดี๋ยวเจอกันที่ร้านนะ”
“เดี๋ยวอะไร หนึ่งทุ่มจะไปรับ” นีกอลารู้ว่าเพลิงฟ้าเพิ่งตื่นนอน จึงรีบฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังมึนงง ขอให้เธอออกมาดินเนอร์ด้วย
“หือ??” เพลิงฟ้ายังงงไม่หาย ก่อนทวนคำ “ที่นัดเนี่ย ดินเนอร์เหรอ”
“ใช่ ก็ร้านมันเปิดแต่มื้อค่ำนี่ โอเคนะ เดี๋ยวไปรับ แต่งตัวหน่อยนะ ร้านมันหรูหน่อย” นีกอลาย้ำแล้วก็ตัดบทวางสายก่อนที่เพลิงฟ้าจะทันได้ปฏิเสธ
เพลิงฟ้าเอาผ้าห่มห่มตัวแล้วมึนงง พยายามตั้งสติ ก่อนสลัดความคิดทิ้งแล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สดชื่นก่อน พอออกมาได้ก็ถอนหายใจรู้ว่านีกอลาอาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันได้ระวัง ชวนเธอไปดินเนอร์ แล้ววันนี้เธอก็ไม่กล้าลงไปข้างล่างเพราะกลัวเจอฌาก จึงได้แต่มองที่อีกห้องดูว่ารถฌากอยู่ไหม เห็นว่าอยู่ก็กลับเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเอง
เมื่อหิว เธอก็นิ่งคิด ว่าจะไปไหนดี สุดท้ายลองดูรถสปอร์ตสีเหลืองของโบแวก็ไม่เห็น จึงตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าออกบ้านแต่วัน เพื่อจะได้หลีกเลี่ยงฌากแทน เธอเอารถที่โบแวให้ใช้ขับออกไปหาร้านกาแฟเพื่ออ่านงานต่างๆ ที่ปิแยร์ให้ดูเป็นตัวอย่าง มีเนื้อหาคอลัมน์ที่เมืองไทยส่งเป็นตัวอย่างด้วย เธอก็อ่านได้เรื่อยๆ เมื่อดูเสร็จก็เอางานด่วนมานั่งดูอีกที
พอโทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ เป็นพี่ชายโทรมา เพลิงฟ้าก็กดรับสาย “เออ”
“เออ ไอ้พีช คือว่าแกช่วยซื้อน้ำหอมส่งมาให้หน่อยได้ไหม ฝากนิกมาก็ได้ คือต้องการจริงๆ” พุทธรักษ์บอกน้องสาวอย่างจริงจัง
“ว่ามา” เพลิงฟ้ารอฟังรายละเอียดอยู่
พุทธรักษ์บอกรุ่นและขนาดเสร็จแล้วก็ถามอีก “มีโอกาสไหมที่แกจะถ่ายแบบคู่ฉันคือ มีคนรู้ว่าเราเป็นฝาแฝดกัน แล้วเขาอยากให้เราถ่ายแบบด้วยกันน่ะ”
“เรื่องนี้ต้องถามแมเรียน ตอนนี้ฉันมีสังกัดแล้วล่ะ” เพลิงฟ้าบอกพี่ชายตามตรง
“หือ???” พุทธรักษ์ลากเสียงยาวด้วยความแปลกใจ
“ใช่แกฟังไม่ผิดหรอก” เพลิงฟ้าบอกเล่าคร่าวๆ
“โอ๊ย!!! ดีว่ะ เดี๋ยวลองเอาชื่อที่ติดต่อมาให้หน่อยดิ จะได้ส่งให้เขาไปคุยกันเอง แต่ไม่รับปากนะ ตัวแทนใหญ่ๆ แบบนั้น เขาไม่รับงานถูกๆ หรอกเนาะ” พุทธรักษ์พูดภาษาถิ่นกับน้องสาว
“เออ แค่นี้นะ ทำงานอยู่” เพลิงฟ้าไล่พี่ชายไปแล้วก็ทำงานของตัวเองไป
สักพักมอร์กานโทรหาเพลิงฟ้า เมื่อรับสายแล้วเธอก็คุยอย่างงุนงง “อะไรนะคะ”
“ตามนั้นแหละ ต่อไปนี้เธอก็รับงานแล้วมาทำที่บ้าน ไม่ต้องเข้าออฟฟิศ ฉันไม่อยากให้มีปัญหาวุ่นวาย ถึงเลอาจะไม่เข้าออฟฟิศแล้ว แต่คนที่ทำงานอยู่ก็พูดกันเยอะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ภาพพจน์ของเลอาไม่ดี เพราะเพิ่งเริ่มทำงาน เธอต้องเข้าใจนะ” มอร์กานโทรมาเพื่อแก้ปัญหา และไม่ได้โทรมาไล่เพลิงฟ้าออก ภาพจากกล้องวงจรปิดมันบอกได้ว่าเลอาไม่ระวังเอง
“ได้ค่ะ ว่าแต่ปิแยร์เข้าใจไหมคะ” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“แน่นอน ฉันกับปิแยร์ทำงานร่วมกันมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัท ต้องฝ่าฟันด้วยกันมาก็เยอะ เขาเข้าใจดีกว่าเธอเสียอีก เธอก็น่าจะรู้ว่าเขาควบคุมฝ่ายศิลป์ทั้งหมด ไม่ใช่แค่กราฟฟิคเท่านั้น ตากล้องและทุกคนที่จะทำให้เกิดความสวยงาม เขาดูแลทุกอย่าง เพราะงั้นเขาเข้าใจดี” มอร์กานบอกชัด ใจก็สงสารที่เพลิงฟ้าต้องมาผจญทุกอย่างเพราะลูกชายเธอเป็นเหตุ
“ค่ะ งั้นฉันก็ตกลง” เพลิงฟ้ารับคำมอร์กานอย่างดี
“นี่เธอออกไปข้างนอกล่ะสิ ฉันคิดอยู่ว่าจะย้ายไปอยู่กับฌากแทน ชีวิตโบแวจะได้สงบสุขเสียที” มอร์กานบอกเล่าแต่ยังไม่ถึงกับตัดสินใจ
“จะให้ฉันย้ายออกไหมคะ คุณจะได้สบายใจ” เพลิงฟ้าถามเพราะรู้สึกว่าชีวิตวุ่นวายเกินไป
“จะย้ายไปอยู่ที่ไหนล่ะ ช่างเถอะๆ อย่างมากฉันก็ว่าจะซื้อบ้านสักหลัง เงินที่เก็บๆ ไว้คงได้ใช้ล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ว่าแต่เวอนจินี่ยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม” มอร์กานก็เป็นห่วงเพื่อนเช่นกัน ไม่อยากให้มากังวลเรื่องเกี่ยวกับชีวิตเธอ
“ทำไมเวอจินี่ต้องรู้ด้วยคะ” เพลิงฟ้าฟังแล้วงุนงง
“อ๋อ ไม่รู้ก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้นะ” มอร์กานเข้าใจเพลิงฟ้าผิดไปเหมือนกัน คิดว่าเพลิงฟ้าจะบอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเวอจินี่
เพลิงฟ้าเป็นงง แต่ก็ตัดสายเมื่ออีกฝ่ายบอกลา เพลิงฟ้าศึกษางานแล้วรอเวลา ก่อนนึกขึ้นได้แล้วโทรหานีกอลา
“เอ้อ นิกไม่ต้องมารับนำ ฉันจะขับรถไปเอง โบแวให้รถไว้ใช้น่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าเมื่อเพื่อนรับสาย
“โอเคเลย งั้นขากลับส่งด้วยนะ” นีกอลาไม่อยากขับรถเช่นกัน จึงตอบรับง่ายๆ
“ได้สิ แต่อย่ากลับดึกนะ เมื่อวานโบแวบ่นจะตาย ออกไปกับโนรา จริงๆ แล้วออกไปหาหมอก่อน แล้วเข้าสำนักงาน ออกมามึนเลย ก็เลยไปนอนเล่นที่ห้องเพื่อน ตกเย็นเพื่อนชวนไปกินข้าว แล้วเขาอยากไปผับ ก็เลยไปต่อ ออกมาตอนเขาไม่ไหวแล้ว กว่าจะกลับถึงบ้าน โบแวบ่นเลย” เพลิงฟ้าบ่นแล้วถอนหายใจ แอบยิ้มเพราะท่าทางของโบแวอยู่เหมือนกัน แต่โบแวไม่พูดออกชัด เธอก็ไม่กล้าคิดมากกลัวว่าถึงเวลาต้องแยกจากกัน จะทำให้เจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ
นีกอลาได้ฟังก็เป็นงง ไหนบอกไม่จริงจัง ไปเที่ยวดึกก็โดนว่า จึงถามอ้อมๆ “เขาว่าอะไรเหรอ”
“ค่อยคุยกันตอนมื้อเย็นนะ เดี๋ยวไม่มีเรื่องคุย จะให้ไปรับที่บ้านไหม” เพลิงฟ้าถามอย่างไม่คิดมาก
“ไม่ต้องหรอก ไปเจอกันที่นั่นดีกว่า ขากลับค่อยกลับด้วยกัน” นีกอลาตัดบท รู้สึกว่ามันกลายเป็นความสัมพันธ์ของเพื่อนไปเสียแล้ว
เพลิงฟ้าก็วางสายแล้วทำงานต่อ เธอเลือกที่นั่งซึ่งข้างหลังเป็นกำแพง หันหน้าออกด้านนอก ใครจะได้ไม่แอบดูงานของเธอ และเธอจะได้ศึกษางานต่อ เพลิงฟ้าดื่มกาแฟดำไปเรื่อยๆ ทานของว่างพอประมาณ จนใกล้เวลาอาหารเย็น เธอก็เก็บของแล้วจ่ายเงินทุกอย่างขับรถไปตามนัด
ร้านอาหารหรูพอสมควร เธอไปนั่งรอก่อนเวลา เพราะไม่อยากมาสาย แต่คนมาสายน่ะคือนีกอลา เธอก็ทำใจแล้วว่านีกอลาไม่น่าจะเปลี่ยนนิสัย เพราะชอบมาสายประจำ
“ขอโทษทีงานไม่มันเสร็จสักที” นีกอลานั่งลงแล้วมองเพลิงฟ้าที่แต่งหน้าจัดเต็มพอควร “สวยอีกแล้ว นี่จ๊ะดอกไม้”
“ให้ทำไม แต่ก็ขอบใจนะ” เพลิงฟ้าก็รู้ว่าทำไมนีกอลาให้ แต่ทำเป็นไม่รู้ รับช่อกุหลาบสีขาวก้านยาวจัดช่อสวยมาถือไว้ ยิ้มให้คนมอบแล้ววางไว้ที่เก้าอี้ว่าง
นีกอลาถือโอกาสนั่งที่เก้าอี้ข้างมากกว่าเก้าอี้ตรงข้าม แล้วกุมมือซ้ายเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม “คิดถึงเธอมากเลยนะ แต่เพราะพักไปนาน ตัวแทนเขาก็เก่ง รีบรับงานให้ แต่ก็นะ ยังหนุ่มแน่นต้องรีบโกยงานก่อน”
“ดีแล้ว เก็บเงินไว้บ้าง จะได้สบายไง” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วสั่งอาหารพร้อมกัน เธอไม่สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย เพราะรู้ดีว่าต้องขับรถ
บรรยากาศโรแมนติกแบบนี้ โบแวไม่เคยมีให้เธอ แต่ทั้งโนรากับนีกอลาต่างก็แข่งขันกันจัดบรรยากาศแบบนี้มาให้ เธอก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธ ถ้าบอกตามตรง คงปฏิเสธได้ง่าย แต่น้ำใจของทั้งสองก็เป็นสิ่งที่เธอรักจะเผชิญหน้า โดยเฉพาะเธอไม่รู้ว่าจะมีอนาคตต่อไปยังไง ที่แน่ๆ โบแวคงไม่คิดจะมีอนาคตกับเธอ
“ถอนหายใจทำไม” นีกอลามองเพลิงฟ้าอย่างแปลกใจ เพราะหล่อนนิ่งเงียบนานมากกว่าจะถอนหายใจแบบนั้น
“คิดเรื่องอนาคตน่ะ ช่วงนี้มีแต่เรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้” เพลิงฟ้าบ่นไปอย่างนั้น
การจะก้าวเดินออกมาจากชีวิตโบแวก็เป็นเรื่องยากเช่นกัน เมื่อท่าทีของโบแวไม่ทำให้เขาผิดในสายตาเธอเลย มีแต่จะทำให้เธอลำบากใจมากขึ้น
“พรุ่งนี้เช้าไปทำบุญที่วัดกันนะ อยู่ปารีสนานไปก็คงไม่ได้เข้าวัดหรอกใช่ไหม” นีกอลาเชยคางเพลิงฟ้าแล้วยิ้มให้กำลังใจ
เขาก็เป็นชาวพุทธ เข้าวัดตามโอกาส แต่น้องสาวเลือกเป็นชาวคริสต์ ดีที่พ่อแม่ให้อิสระ เห็นเธอไม่สบายใจแบบนี้ เขาก็ชวนเธอไปวัด แต่อีกจุดประสงค์คืออยากจะทำกิจกรรมอื่นนอกจากทานข้าวดูหนังอะไรพวกนี้บ้าง เพราะคนอย่างเพลิงฟ้าไม่ชอบอะไรที่ฉาบฉวย
“กลัวจะเช้าเกินไปน่ะสิ พรุ่งนี้ต้องเข้าออฟฟิศแล้วล่ะ ทำงานด่วนงานเร่งน่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วถอนหายใจก่อนนึกได้ “จริงสินะ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปแล้วนี่นะ แค่เข้าไปเอางานกลับมาทำก็เท่านั้นเอง”
“ทำไมไม่ต้องเข้าแล้ว” นีกอลาเห็นท่าทางเซ็งๆ ก็งุนงง
“เมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ อย่าไปบอกเวอจินี่นะ ไม่อยากให้มอร์กานกับเวอจินี่อึดอัดเวลาเจอกัน” เพลิงฟ้าบอกเล่าอ้อมๆ
“เรื่องอะไร” นีกอลาก็ยิ่งสงสัย
“เมื่อวานเข้าไปที่ออฟฟิศแล้วเลอาก็เรียกเข้าไปต่อว่าแล้วก็ตบหน้าฉัน ฉันก็เลยถอยไม่อยากไปรองรับอารมณ์ แต่เลอาไม่ยอมหยุด เข้ามากระชากฉันใส่ส้นสูงอยู่เลยสะดุดหกล้มหมุนเอาก้นลง เลอาก็ไม่ปล่อยมือ ถลาเข้ามาท้องเขาเลยกระแทกเข้ากับเข่าฉัน มันไปโดนมดลูกเขาน่ะ เลือดออกเลย แต่ดีที่ไม่แท้ง แต่ครรภ์อ่อนแอแล้ว ก็เลยต้องอยู่บนเตียงตลอดเวลาไง จนกว่าจะคลอด” เพลิงฟ้าไม่เล่าละเอียดมาก
นีกอลาฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว “ทำไมต้องเรียกไปด่าด้วย”
“ก็เขาไม่พอใจเรื่องงานน่ะ” เพลิงฟ้าไม่บอกตามตรง ไม่อยากดึงใครต่อใครเข้ามาวุ่นวายไปหมด
“เออนะ วุ่นวายจริงๆ มอร์กานเลยไม่ให้เข้าออฟฟิศเหรอ” นีกอลาก็แค่เดาไปตามเรื่อง
“อืม ตัดปัญหาเรื่องปากหอยปากปูน่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วทานอาหารที่ทยอยมาทีละจาน
นีกอลาก็เล่าเรื่องงานตัวเองกับงานที่ต้องไปทำกับพุทธรักษ์ ยังชวนเพลิงฟ้าด้วย แต่เพลิงฟ้าบอกแล้วแต่ต้นสังกัดว่ายังไง พอบอกออกไปก็ทำให้นีกอลาทึ่งอีก เพราะต้นสังกัดของเพลิงฟ้าเรียกว่าไม่ธรรมดาเลย ไม่ได้มีแต่นางแบบนายแบบแต่มีดาราอยู่ด้วย เรียกว่าอนาคตของเพลิงฟ้าจะต้องสดใสแน่นอน
“ขอบใจนะที่เลี้ยงมื้อนี้” เพลิงฟ้ายิ้มให้มือก็ถือช่อดอกไม้แล้วเดินเล่นกับนีกอลา
“ต้องเลี้ยงดิ จะให้ขับไปส่งนี่” นีกอลาก็พูดติดตลก
“แหม ทั้งช่อดอกไม้ ทั้งดินเนอร์ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันยังคิดนะว่าจีบหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ” เพลิงฟ้าหัวเราะขำ พอวางเรื่องเก่าๆ ลงได้ ทุกอย่างก็ดูผ่อนคลายไปหมด
นีกอลาหยุดเดินแล้วขับมือเพลิงฟ้าขึ้นแล้วสบตา “ถ้าจีบล่ะได้ไหม ไม่ใช่เพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต แต่เพราะฉันยังคงรักเธอออยู่นะ ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ”
เพลิงฟ้าดึงมือกลับแล้วถอนหายใจ “ชีวิตทุกคนต้องเดินไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ชอบเดินถอยหลัง”
“โบแวก็คงไม่ได้จริงจังกับเธอเท่าไร ตอนนี้เธอก็เหมือนดอกไม้สวยๆ ที่เขาหยิบมาวางไว้ในแจกัน เมื่อไรเขาเจอดอกไม้ดอกใหม่ เขาก็คงไปจากเธอ” นีกอลาเตือนให้เพลิงฟ้าคิดให้ดีเรื่องโบแว
“เรื่องนั้นฉันรู้ดี” เพลิงฟ้าบอกตามตรง เธอไม่คาดหวังอนาคตข้างหน้ากับโบแวอยู่แล้ว
นีกอลาดึงเธอมากอดแล้วจูบที่ริมฝีปากอิ่มนิ่งนานให้สมกับที่โหยหามานาน จนเพลิงฟ้าผลักเขาเบาๆ เขาจึงถอย
“พอแล้ว ไม่ต้องพิสูจน์อะไร วันหนึ่งถ้าคิดว่ายังรัก ยังรอได้ เมื่อถึงเวลานั้น ให้มาถามอีกที” เพลิงฟ้าบอกแล้วถือช่อดอกไม้ตรงไปที่รถ เอาวางไว้ที่เบาะหลัง แล้วขึ้นรถ นีกอลาออกจะแปลกใจอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็นั่งที่ด้านข้างคนขับ
“เธอไม่โกรธเหรอ” เขาถามอย่างมึนงง
“ไม่โกรธ เพราะมันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไร ขอให้มันเป็นสิ่งสวยงามดีกว่าให้มันกลายเป็นสิ่งเลวร้ายล่ะนะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างสงบแล้วขับรถไปส่งนีกอลาที่บ้านญาติเขา
นีกอลาลงจากรถแล้วเคาะกระจก ก่อนเพลิงฟ้าเลื่อนกระจกลง เขาก็พูดขึ้น “ระหว่างรออาจมีใครสักคนเข้ามา”
“ก็ถือว่าเป็นโชคดีของนายไง นิก” เพลิงฟ้าบอกแล้วยิ้มให้ “ไม่ได้บอกให้รอแบบปิดตัวเอง แต่ไม่อยากให้ตั้งหน้าตั้งตารอ จนไม่เหลืออะไร”
เพลิงฟ้าบอกแล้วกวักมือเรียกเขาให้ก้มลงมา แล้วเธอก็หอมแก้มเขาเบาๆ “ขอบใจนะ”
นีกอลาได้แต่มองเพลิงฟ้าขับรถออกไป มันยากจะบอกได้ว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ คงยากจะถอนใจจากผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆ โดยไม่ได้พยายามอะไรเลย
หมดเวลานิ่งเฉยเลยแล้ว...รักต้องไขว่คว้า
*************************
เพลิงฟ้ากลับมาถึงบ้านก็รู้ว่าฌากไม่อยู่ แต่รถโบแวอยู่ก็ไม่คิดมาก คิดว่าคงทำงานอยู่ ไม่งั้นก็คงโทรหาเธอแล้ว เธอลงจากรถพร้อมงานของตัวเองกับช่อดอกไม้ ล็อกบ้านแล้วขึ้นชั้นสามไปเลย แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย
โบแวดูกล้องวงจรปิด เห็นเพลิงฟ้าจอดรถแล้วก็หยุดงานแล้วขึ้นไปชั้นบน เห็นช่อดอกไม้วางอยู่บนเตียงก็หงุดหงิด แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
เพลิงฟ้าล็อกประตูห้องแล้ว จึงไม่ล็อกประตูห้องน้ำ พอหันมาเจอโบแวสวมกอดจนตัวเขาเปียกก็ตกใจ “อะไรเนี่ย”
“อะไรล่ะ” โบแวถามกลับ ผมเขาก็เปียกไปด้วย แล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออกทั้งที่เปียกไปแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิคะ” เพลิงฟ้ารีบห้ามเขา เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
“เดี๋ยวอะไร ออกไปกับนีกอลาแล้วเพลียหรือไง” โบแวพูดอย่างหงุดหงิด
“ออกไปกับนีกอลา? ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด แค่กินข้าวเฉยๆ” เพลิงฟ้าไม่โกรธที่เขาพูดเหมือนหวงก้าง ก็อธิบายความ
“ช่อดอกไม้ ดินเนอร์สองต่อสอง แล้วยังไปส่งมันถึงบ้าน แน่ใจเหรอ” โบแวถามอย่างหวงๆ กระชากน้ำเสียงด้วย
“แน่ใจสิ ส่งแค่หน้าบ้านแล้วก็กลับ” เพลิงฟ้าพยายามห้ามโบแว แต่เขาก็จับเธอกดกับกำแพง เธอก็แทบดิ้นไม่หลุดแล้ว
“ไม่สงสัยเหรอว่าทำไมฉันรู้” โบแวถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะรู้ไหมคะ คงไม่ใช่จ้างนักสืบตามฉันนะ” เพลิงฟ้าถามเริ่มสงสัยแล้ว
“ฉันไม่จ้างแน่ แต่พ่อฉันทำไปแล้วล่ะ” โบแวไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าไรนัก รุกคืบหนักเข้าจนเพลิงฟ้าพูดไม่เป็นคำ สุดท้ายเธอก็ผลักเขา
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งค่ะ” เพลิงฟ้าพยายามห้ามเขา เพราะมันเป็นช่วงอันตราย
“มาถึงขนาดนี้แล้ว จะห้ามทำไม” โบแวหงุดหงิดที่โดนขัดใจ
“ไม่ใช่จะห้ามเลย แต่จะให้ป้องกันก่อนค่ะ” เพลิงฟ้าต้องคอยเตือนเขา
โบแวก็ถอนหายใจยาว อยู่บ้านเรียกว่าลิ้นชักหัวเตียงมีพร้อม ในห้องน้ำเขาก็มี จึงเดินไปหยิบมาใช้เท่านั้น
เพลิงฟ้าเห็นเขายอมแต่โดยดีก็โล่งใจ แล้วถ้าเขาอยากได้อะไรเธอก็ตามใจไปเสียหมด ไม่เห็นว่าการขัดใจเขามันจะดียังไง เพราะเขาก็ดีกับเธอเช่นกัน
*************************
พอเขาไปถึงโรงพยาบาล เลอาก็ได้รับการดูแลเรียบร้อยดีแล้ว ทั้งพ่อทั้งแม่ก็ต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาลด้วย
“นังนั่นมันเลวจริงๆ มันทำร้ายลูกเรากับหลานเราเลยเรอะ” ฌากพูดอย่างมีอคติ เพราะเรื่องเมื่อคืนยังไม่ทันจาง ก็เกิดเรื่องกับลูกสาวเขาอีก
“เรื่องยังไม่ได้สอบสวน พ่อก็เอาแต่ว่าพีชอยู่นั่นแหละ” โบแวพูดตามตรง
“ไม่ได้สอบสวนอะไร พ่อถามทุกคนหมดแล้ว เลอาเรียกนังนั่นมาคุยเรื่องงาน นังนั่นไม่พอใจก็เลยแกล้งพี่แก พี่แกไม่รู้ว่าท้องก็เลยไม่ทันระวัง แกยังจะเข้าข้างมันอีก” ฌากหงุดหงิดกระชากเสื้อลูกชายจะชกอีกรอบ
“พอทั้งคู่แหละ” มอร์กานถอนหายใจยาว แล้วมองลูกสาวที่เหนื่อยเพลีย “หมอบอกว่าเลอายังไม่แท้ง แต่เพื่อป้องกันต่อไปต้องนอนอยู่บนเตียง เพราะครรภ์อ่อนแอ”
โบแวถอนหายใจยาว เริ่มไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร
“เธอต้องไล่มันออก” ฌากบอกภรรยาให้เด็ดขาด “ดูมันพอเกิดเรื่องมันรีบหนีความผิดไปไหนก็ไม่รู้ แล้วแกก็ไม่ต้องให้มันอยู่ในบ้านอีก ไล่มันออกไป”
“ฌาก!!!” มอร์กานเรียกสามีให้มีสติกว่านี้ “อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องในบริษัทฉันนะ ฉันยังไม่ไปยุ่งกับการบริหารงานของบริษัทคุณ อีกอย่างในห้องฉันมีกล้องวงจรปิด เดี๋ยวฉันจะเอาเหตุการณ์มาดูเอง จะได้รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร”
เลอาที่นอนพักอยู่ได้ยินก็รู้ว่าคำโกหกของตัวเองจะโดนเปิดโปง จึงห้าม “อย่าดูเลยค่ะ มันไม่มีอะไรน่าดู”
มอร์กานหันมามองลูกสาว เริ่มเดาเรื่องได้แล้วบ้าง เห็นลูกสาวหลบตาก็เข้าใจ “ทำไมต้องโกหกพ่อแม่ด้วย ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง ถ้ามันเป็นอย่างที่แกว่าจริง ทำไมจะดูภาพในกล้องไม่ได้”
ฌากขมวดคิ้วมองภรรยาพูดแปลกๆ จึงมองท่าทางของลูกสาว
“หนูไม่ได้บอกแบบนั้นสักหน่อยค่ะ หนูก็บอกตามที่หนูเข้าใจ” เลอาบอกตามตรง
“งั้นแม่จะเปิดดูช่วงเวลานั้นว่าเกิดอะไรขึ้น” มอร์กานสรุป แล้วหันไปบอกลูกชาย “โบแวเอาคอมพิวเตอร์ให้แม่ แม่จะได้เปิดดู”
“ครับ” โบแวรับคำ พอดีเขาไปทำงาน จึงมีติดมือมาด้วย
“เอ่อ ต้องมาดูตอนนี้ด้วยเหรอคะ หนูเกือบเสียลูกไปนะคะ” เลอาพยายามห้าม
“เปิดเลยโบแว” มอร์กานอยากรู้มากขึ้น เมื่อลูกสาวทำท่าทางแบบนั้น
“พอ!!!” ฌากห้ามภรรยาแทน ก่อนมองทุกคนแล้วตัดสินใจ “เลอาต้องการพักผ่อน ถ้าอยากดูก็กลับไปดูที่บ้าน”
มอร์กานเข้าใจสถานการณ์แล้ว จึงพูดตัดบท “งั้นคุณดูแลเลอาจนกว่าฟรังซัวร์จะมา ฉันจะกลับบ้านกับโบแวเอง ไปกัน”
เลอาไม่รู้จะห้ามยังไง ได้แต่มองน้องชายเข็นรถพาแม่ออกไป
ฌากงุนงงหนัก จึงหันไปมองลูกสาว “มันเกิดอะไรขึ้นแน่”
เลอาไม่รู้จะโกหกยังไงได้แต่บอกความจริง
“ทำไมถึงทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้” ฌากตำหนิลูกสาวแล้วถอนหายใจยาว “ไม่รู้เหรอว่าในห้องแม่มีกล้องวงจรปิด”
“จะรู้เหรอคะ ทำแต่งานนี่นา” เลอาได้แต่แก้ตัวอ้อมแอ้ม
“ทำไมไม่รู้จักฉลาดเหมือนแม่บ้างนะ” ฌากต้องยอมรับความฉลาดของภรรยามากกว่าอยู่แล้ว
โบแวกลายเป็นคนที่ได้รับส่วนผสมที่ดีไปคนเดียว ทั้งพรสวรรค์ของพ่อและความฉลาดของแม่ แต่ก็ได้ข้อเสียไปมากเช่นกัน ทั้งเอาแต่ใจ ต้องได้ทุกอย่าง ใจร้อนและดื้อเต็มขั้น หากใครๆ ก็โกรธเขาไม่ลงเพราะความขี้อ้อนนั่นเอง
*************************
เสียงโทรศัพท์ของเพลิงฟ้าสั่นอยู่ไม่ห่างจากโนรา เพราะตอนนี้เธอเข้ามานั่งมองเพลิงฟ้าหลับ จึงเอาไปกดรับเพราะรู้ว่ามาจากโบแว
“สวัสดีค่ะ” โนรารับและโต้ตอบแทน
“พีชล่ะ” โบแวจำเสียงได้ว่าไม่ใช่เพลิงฟ้า เขาก็ถามหาเจ้าของโทรศัพท์
“พีชนอนพักอยู่ค่ะ มีอะไรคะ” โนราถามแต่ไม่ถามว่าใคร เพราะไม่จำเป็น
“แล้วเธอชื่ออะไร” โบแวถามจะได้รู้ว่าใครรับ
“โบแว คุณจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ ฉันโนราไง วันนี้พีชเครียดมาก เขาเล่าให้ฟังหมดทุกอย่าง ฉันเลยให้เขากินยานอนหลับ เขาจะได้พักผ่อนมากๆ ยังไงล่ะ” โนราบอกเล่า แต่โบแวตัดบท
“ถ้าเขาตื่นให้เขาโทรหาฉันด้วย” โบแวบอกลาแล้ววางสายทันที
โนรายิ้มแล้วเห็นเพลิงฟ้าออกมาจากห้อง มองโนราแล้วก็งง เธอจึงแก้ตัว “ขอยืมโทรศัพท์หน่อยน่ะ พอดีตัวแทนฉันโทรมาแต่แบตหมด หาสายชาร์ตไม่เจอน่ะ”
“เธอนี่ยังเอาของวางไว้ไม่เป็นที่เหมือนเดิมเลยนะ นี่กี่โมงแล้ว” เพลิงฟ้าถามก่อนหานาฬิกาในห้องมอง แล้วก็หิว “เดี๋ยวฉันคงต้องไปหาอะไรกินก่อนนะ”
“ไปกินกับฉันเถอะ มีร้านหนึ่งเปิดอยู่นะ เปิดถึงดึกเลย” โนราบอกแล้วก็ไม่ยอมให้เพลิงฟ้าปฏิเสธ เธอแต่งตัวรอแล้วก็คว้ากระเป๋าออกไปทันที
เพลิงฟ้าคิดว่าโบแวคงยังไม่กลับ เพราะถ้ากลับมาแล้วไม่เจอเธอก็คงโทรมาเอง เปิดเช็คโทรศัพท์ก็ไม่มีคนโทรเข้ามา โดยไม่รู้ว่าโนราลบข้อมูลการโทรเข้าทิ้งไปแล้ว อีกอย่างกลับไปก็ไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีก และถ้าถูกไล่ออกจากบ้านโบแว เธออาจต้องหาที่อยู่ชั่วคราวก่อน
*************************
ตีสองเสียงรถถึงดังขึ้น ฌากกลับมาตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเพลิงฟ้าเท่านั้น เธอไขประตูเข้าไปแล้วขึ้นไปชั้นบน ไม่คิดเลยว่าโนราจะลากยาวจนดึก แถมยังเมาไม่รู้เรื่องจนเธอต้องหิ้วปีกไปส่งถึงห้องนอน แล้วยังเกาะแจไม่ยอมปล่อย ยังขอนอนกับเธออีกด้วย เพลิงฟ้ามองว่าโนราคงเมาจนขาดสติ จึงจัดแจงให้โนรานอนแล้วก็รีบขับกลับบ้าน ตั้งใจว่าถ้าโบแวไล่ จะไปขอนอนกับโนราที่ให้กุญแจห้องไว้
เมื่อขึ้นมาชั้นสาม ก็ไขเข้าไปในห้อง เห็นโบแวนั่งทำงานอยู่ก็ตกใจ
“กลับดึกเลยนะ โนราอ้อนจนมาไม่ได้ล่ะสิ” โบแวพูดขึ้นทำให้เพลิงฟ้างง “ไม่ต้องงง ฉันรู้ว่าเธออยู่กับโนรา”
“เอ่อ คุณรู้ได้ยังไง” เพลิงฟ้าก็พาซื่อถาม
“ทำไมจะไม่รู้ตอนสองทุ่มฉันโทรไป โนรารับ” โบแวบอกสั้นๆ
“ไม่มี ก็ฉันดูแล้ว คุณไม่โทรเข้า ยังนึกเลยว่าคุณไปค้างบ้านมาร์ล่ากับร็อกแซนหรือเปล่า” เพลิงฟ้าบอกตามที่คิดไว้ เพราะเวลาเขาโกรธเธอ เขาจะหายไปหาสองสาวนั่นประจำ
โบแวขมวดคิ้ว ก่อนเปิดโทรศัพท์เขาแล้วเอาข้อมูลให้ดู “นี่ไง!!! เธอว่าฉันโกหกเหรอ ถ่ายไฟเก่าล่ะสิ”
เพลิงฟ้าก็งง เพราะเขาโทรหาเธอจริงๆ ดูระยะเวลาในการคุยแล้วก็คือได้คุยกับโนรา เพลิงฟ้ายกมือขึ้นลูบหน้า รู้แล้วว่าทำไมโนราดึงรั้งเธอไว้ “ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าโนราจะทำอย่างนี้เลย อืมว่าแต่เลอาเป็นยังไงบ้างคะ”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!!” โบแวหงุดหงิดคิดว่าเพลิงฟ้าเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมไม่มาหาฉัน ทำไมต้องไปหาโนราด้วย”
เพลิงฟ้าก็ต้องอธิบายอีก “มันไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจ พอเกิดเรื่องกับเลอา ฉันก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก เรื่องเมื่อคืนก็เพิ่งเกิด แล้วยังเลอาอีก พอดีโนราโทรมา ฉันไม่มีสติเลยไม่รู้จะทำยังไง โนราชวนไปดื่มกาแฟฉันก็เลยไปแค่นั้น ฉันก็เพลียมาก เพราะก่อนเกิดเรื่องไปหาหมอมา เรื่องหน้าที่บวมเนี่ยแหละค่ะ ไม่งั้นก็ถ่ายโฆษณาไม่ได้อีก เพลียมากๆ โนราก็เลยชวนไปนอนพัก ฉันกลัวว่ากลับมาจะเจอฌาก ก็รถฌากอยู่ ฉันไม่อยากมีเรื่องนี่คะ”
“เรื่องเลอาน่ะช่างมันเถอะ” โบแวพูดตัดบท เพราะเขากับแม่ได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วก็รู้เลยว่าเพลิงฟ้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และพ่อเขาก็ไม่ยอมพูดอะไร ไล่เขาขึ้นมาข้างบน ทั้งที่ถ้าเพลิงฟ้าผิดก็คงด่าสาดเสียเทเสีย
“ค่ะๆ” เพลิงฟ้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเตรียมไปอาบน้ำ แต่เขาขวางประตูห้องน้ำไว้
“ยังพูดไม่จบ” โบแวบอกแล้วมองไปที่เตียง
เพลิงฟ้าก็ได้แต่นั่งฟัง เพราะรู้สึกผิดเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นเพราะเธอ
“ไปทำอะไรกับโนรามา” โบแวกอดอกจ้องเอาคำตอบ
“ก็แค่ไปดินเนอร์ โนราอยากไปเที่ยวต่อก็ไปเป็นเพื่อนแค่นั้นค่ะ ส่งโนราแล้วก็รีบกลับ ยังคิดว่าคุณไปค้างบ้านสองสาวเลย” เพลิงฟ้าบอกและขมวดคิ้วว่าทำไมเขาต้องซักเรื่องโนรา ในเมื่อเรื่องของพี่สาวเขาน่าจะเป็นประเด็นสำคัญมากกว่า
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันไม่เคยไปค้างที่ไหนอีก เธอก็รู้นี่” โบแวซักไซ้ไล่เลียงเสียจนหงุดหงิด เพราะเขาไม่เคยทำอย่างนั้นอีกตั้งแต่ครั้งนั้น
“ฉันนึกว่าคุณโกรธฉัน นึกว่าจะไล่ฉันออก ปกติถ้าคุณอยู่บ้านแล้วฉันไม่กลับคุณต้องโทร แต่นี่ฉันไม่รู้ว่าคุณโทรน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ” เพลิงฟ้าถอนหายใจซ้ำๆ
“ถ้าฉันไล่เธอ แล้วเธอก็จะไปอยู่กับโนราสินะ” โบแวหงุดหงิดเพราะหวงเพลิงฟ้า...และไม่ยอมรับว่าลึกๆ แล้วเขาหึง…
“ถ้าไล่คืนนี้ ฉันก็คงต้องทำอย่างนั้นแหละ ดึกแบบนี้ฉันจะไปนอนที่ไหนได้ล่ะ” เพลิงฟ้าได้แต่ยอมรับความจริง
“พีช เธอคิดว่าฉันจะหูเบาเชื่อไปเสียทุกเรื่องเหรอ เธอไม่คิดเหรอว่าฉันไว้ใจเธอแค่ไหนให้เธอมานอนร่วมเตียงกับฉันทุกคืน ทั้งที่บางคืนไม่ได้มีอะไรกัน คิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้จักเธอดีพอ จนรู้ว่าเธอจะไม่ทำอะไรเลอา แม้ว่าเลอาจะกวนประสาทเธอแค่ไหนก็ตาม” โบแวย้อนถามทำเอาเพลิงฟ้าอึ้งไปนิด
“ฉันขอโทษ ฉันจะรู้ได้ยังไง พวกคุณเป็นพี่น้องกัน แล้วก็สนิทกันมากด้วย ฉันจะรู้ไหม” เพลิงฟ้าได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
“นี่ดื่มมาไหม” โบแวเข้ามาดมใกล้ๆ หากลิ่นแอลกอฮอล์ที่ตกค้าง
เพลิงฟ้าต้องผลักเขาออก แต่เขาโถมทับลงมาจนเธอต้องนอนไปบนเตียง ทำให้รู้ว่าเขารู้แต่แรกแล้วว่าเธอไม่ได้ดื่ม จึงห้ามเขาก่อน แต่คงยากแล้ว “ขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ”
“อาบทำไม ไว้อาบตอนเช้าก็ได้” โบแวไม่สนใจคำปฏิเสธเท่าไรนัก
“เดี๋ยวสิ นี่คุณยังมีอารมณ์อีกเหรอเนี่ย” เพลิงฟ้าถามแล้วทำให้เขาขำ
“เพิ่งมีตอนดมกลิ่นเหล้านี่แหละ” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
หากสุดท้ายเขาก็รู้ว่ายังไงเพลิงฟ้าก็ต้องตามใจเขาจนได้นั่นเอง
*************************
วันหยุดวันสุดท้าย แล้วเพลิงฟ้าก็ไม่ได้ไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจไว้ เหนื่อยมาทั้งวัน เพราะต้องรับมือคนในครอบครัวราฟาแร็ง รวมทั้งชายหนุ่มผมยาวจอมเอาแต่ใจแต่ขี้อ้อน ทำเอาเธอเพลียไปอีกครึ่งวัน รู้ว่าเขาลุกไปจากเตียงแต่ก็ยากจะลืมตาขึ้นมอง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเปิดเสียงตั้งแต่ส่งโนราเสร็จ ได้ยินว่าวันนี้โนรามีงานคงไม่ใช่เธอโทรหาแน่ๆ ต้องเป็นคนอื่น จึงกดรับแบบไม่ดูเบอร์ “สวัสดีค่ะ”
“ไงพีช” เสียงสดใสดังขึ้น ทำให้เพลิงฟ้ามึนงงไปบ้าง
“ใครน่ะ” เพลิงฟ้าถามปลายสายแล้วมึนงง
“นิกไง ไม่ได้เมมเบอร์ไว้เหรอ” นีกอลาเป็นงงที่เพลิงฟ้าถาม
“เปล่าไม่ได้ดูเบอร์” เพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้นจากหมอนแล้วมองหานาฬิกาข้อมือที่หัวเตียงรู้ว่าใกล้เที่ยงแล้วก็พยายามเรียกสติ ก่อนถาม “อยู่ไหนน่ะ”
“อยู่ปารีสแล้ว งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด ออกมาหาหน่อยสิ” นีกอลาไม่อยากเข้าไปที่บ้านของโบแว ไม่อยากมีเรื่องกับโบแว จึงเรียกเพลิงฟ้าออกมาข้างนอก
“อ๋อ ได้สิ” เพลิงฟ้ารับปากแบบไม่คิด ก่อนนึกขึ้นได้ว่าอยากอยู่บ้าน หากนีกอลาบอกสถานที่เสร็จสรรพ เธอก็ได้แต่รับคำ “โอเค เดี๋ยวเจอกันที่ร้านนะ”
“เดี๋ยวอะไร หนึ่งทุ่มจะไปรับ” นีกอลารู้ว่าเพลิงฟ้าเพิ่งตื่นนอน จึงรีบฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังมึนงง ขอให้เธอออกมาดินเนอร์ด้วย
“หือ??” เพลิงฟ้ายังงงไม่หาย ก่อนทวนคำ “ที่นัดเนี่ย ดินเนอร์เหรอ”
“ใช่ ก็ร้านมันเปิดแต่มื้อค่ำนี่ โอเคนะ เดี๋ยวไปรับ แต่งตัวหน่อยนะ ร้านมันหรูหน่อย” นีกอลาย้ำแล้วก็ตัดบทวางสายก่อนที่เพลิงฟ้าจะทันได้ปฏิเสธ
เพลิงฟ้าเอาผ้าห่มห่มตัวแล้วมึนงง พยายามตั้งสติ ก่อนสลัดความคิดทิ้งแล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สดชื่นก่อน พอออกมาได้ก็ถอนหายใจรู้ว่านีกอลาอาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันได้ระวัง ชวนเธอไปดินเนอร์ แล้ววันนี้เธอก็ไม่กล้าลงไปข้างล่างเพราะกลัวเจอฌาก จึงได้แต่มองที่อีกห้องดูว่ารถฌากอยู่ไหม เห็นว่าอยู่ก็กลับเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเอง
เมื่อหิว เธอก็นิ่งคิด ว่าจะไปไหนดี สุดท้ายลองดูรถสปอร์ตสีเหลืองของโบแวก็ไม่เห็น จึงตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าออกบ้านแต่วัน เพื่อจะได้หลีกเลี่ยงฌากแทน เธอเอารถที่โบแวให้ใช้ขับออกไปหาร้านกาแฟเพื่ออ่านงานต่างๆ ที่ปิแยร์ให้ดูเป็นตัวอย่าง มีเนื้อหาคอลัมน์ที่เมืองไทยส่งเป็นตัวอย่างด้วย เธอก็อ่านได้เรื่อยๆ เมื่อดูเสร็จก็เอางานด่วนมานั่งดูอีกที
พอโทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ เป็นพี่ชายโทรมา เพลิงฟ้าก็กดรับสาย “เออ”
“เออ ไอ้พีช คือว่าแกช่วยซื้อน้ำหอมส่งมาให้หน่อยได้ไหม ฝากนิกมาก็ได้ คือต้องการจริงๆ” พุทธรักษ์บอกน้องสาวอย่างจริงจัง
“ว่ามา” เพลิงฟ้ารอฟังรายละเอียดอยู่
พุทธรักษ์บอกรุ่นและขนาดเสร็จแล้วก็ถามอีก “มีโอกาสไหมที่แกจะถ่ายแบบคู่ฉันคือ มีคนรู้ว่าเราเป็นฝาแฝดกัน แล้วเขาอยากให้เราถ่ายแบบด้วยกันน่ะ”
“เรื่องนี้ต้องถามแมเรียน ตอนนี้ฉันมีสังกัดแล้วล่ะ” เพลิงฟ้าบอกพี่ชายตามตรง
“หือ???” พุทธรักษ์ลากเสียงยาวด้วยความแปลกใจ
“ใช่แกฟังไม่ผิดหรอก” เพลิงฟ้าบอกเล่าคร่าวๆ
“โอ๊ย!!! ดีว่ะ เดี๋ยวลองเอาชื่อที่ติดต่อมาให้หน่อยดิ จะได้ส่งให้เขาไปคุยกันเอง แต่ไม่รับปากนะ ตัวแทนใหญ่ๆ แบบนั้น เขาไม่รับงานถูกๆ หรอกเนาะ” พุทธรักษ์พูดภาษาถิ่นกับน้องสาว
“เออ แค่นี้นะ ทำงานอยู่” เพลิงฟ้าไล่พี่ชายไปแล้วก็ทำงานของตัวเองไป
สักพักมอร์กานโทรหาเพลิงฟ้า เมื่อรับสายแล้วเธอก็คุยอย่างงุนงง “อะไรนะคะ”
“ตามนั้นแหละ ต่อไปนี้เธอก็รับงานแล้วมาทำที่บ้าน ไม่ต้องเข้าออฟฟิศ ฉันไม่อยากให้มีปัญหาวุ่นวาย ถึงเลอาจะไม่เข้าออฟฟิศแล้ว แต่คนที่ทำงานอยู่ก็พูดกันเยอะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ภาพพจน์ของเลอาไม่ดี เพราะเพิ่งเริ่มทำงาน เธอต้องเข้าใจนะ” มอร์กานโทรมาเพื่อแก้ปัญหา และไม่ได้โทรมาไล่เพลิงฟ้าออก ภาพจากกล้องวงจรปิดมันบอกได้ว่าเลอาไม่ระวังเอง
“ได้ค่ะ ว่าแต่ปิแยร์เข้าใจไหมคะ” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“แน่นอน ฉันกับปิแยร์ทำงานร่วมกันมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัท ต้องฝ่าฟันด้วยกันมาก็เยอะ เขาเข้าใจดีกว่าเธอเสียอีก เธอก็น่าจะรู้ว่าเขาควบคุมฝ่ายศิลป์ทั้งหมด ไม่ใช่แค่กราฟฟิคเท่านั้น ตากล้องและทุกคนที่จะทำให้เกิดความสวยงาม เขาดูแลทุกอย่าง เพราะงั้นเขาเข้าใจดี” มอร์กานบอกชัด ใจก็สงสารที่เพลิงฟ้าต้องมาผจญทุกอย่างเพราะลูกชายเธอเป็นเหตุ
“ค่ะ งั้นฉันก็ตกลง” เพลิงฟ้ารับคำมอร์กานอย่างดี
“นี่เธอออกไปข้างนอกล่ะสิ ฉันคิดอยู่ว่าจะย้ายไปอยู่กับฌากแทน ชีวิตโบแวจะได้สงบสุขเสียที” มอร์กานบอกเล่าแต่ยังไม่ถึงกับตัดสินใจ
“จะให้ฉันย้ายออกไหมคะ คุณจะได้สบายใจ” เพลิงฟ้าถามเพราะรู้สึกว่าชีวิตวุ่นวายเกินไป
“จะย้ายไปอยู่ที่ไหนล่ะ ช่างเถอะๆ อย่างมากฉันก็ว่าจะซื้อบ้านสักหลัง เงินที่เก็บๆ ไว้คงได้ใช้ล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ว่าแต่เวอนจินี่ยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม” มอร์กานก็เป็นห่วงเพื่อนเช่นกัน ไม่อยากให้มากังวลเรื่องเกี่ยวกับชีวิตเธอ
“ทำไมเวอจินี่ต้องรู้ด้วยคะ” เพลิงฟ้าฟังแล้วงุนงง
“อ๋อ ไม่รู้ก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้นะ” มอร์กานเข้าใจเพลิงฟ้าผิดไปเหมือนกัน คิดว่าเพลิงฟ้าจะบอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเวอจินี่
เพลิงฟ้าเป็นงง แต่ก็ตัดสายเมื่ออีกฝ่ายบอกลา เพลิงฟ้าศึกษางานแล้วรอเวลา ก่อนนึกขึ้นได้แล้วโทรหานีกอลา
“เอ้อ นิกไม่ต้องมารับนำ ฉันจะขับรถไปเอง โบแวให้รถไว้ใช้น่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าเมื่อเพื่อนรับสาย
“โอเคเลย งั้นขากลับส่งด้วยนะ” นีกอลาไม่อยากขับรถเช่นกัน จึงตอบรับง่ายๆ
“ได้สิ แต่อย่ากลับดึกนะ เมื่อวานโบแวบ่นจะตาย ออกไปกับโนรา จริงๆ แล้วออกไปหาหมอก่อน แล้วเข้าสำนักงาน ออกมามึนเลย ก็เลยไปนอนเล่นที่ห้องเพื่อน ตกเย็นเพื่อนชวนไปกินข้าว แล้วเขาอยากไปผับ ก็เลยไปต่อ ออกมาตอนเขาไม่ไหวแล้ว กว่าจะกลับถึงบ้าน โบแวบ่นเลย” เพลิงฟ้าบ่นแล้วถอนหายใจ แอบยิ้มเพราะท่าทางของโบแวอยู่เหมือนกัน แต่โบแวไม่พูดออกชัด เธอก็ไม่กล้าคิดมากกลัวว่าถึงเวลาต้องแยกจากกัน จะทำให้เจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ
นีกอลาได้ฟังก็เป็นงง ไหนบอกไม่จริงจัง ไปเที่ยวดึกก็โดนว่า จึงถามอ้อมๆ “เขาว่าอะไรเหรอ”
“ค่อยคุยกันตอนมื้อเย็นนะ เดี๋ยวไม่มีเรื่องคุย จะให้ไปรับที่บ้านไหม” เพลิงฟ้าถามอย่างไม่คิดมาก
“ไม่ต้องหรอก ไปเจอกันที่นั่นดีกว่า ขากลับค่อยกลับด้วยกัน” นีกอลาตัดบท รู้สึกว่ามันกลายเป็นความสัมพันธ์ของเพื่อนไปเสียแล้ว
เพลิงฟ้าก็วางสายแล้วทำงานต่อ เธอเลือกที่นั่งซึ่งข้างหลังเป็นกำแพง หันหน้าออกด้านนอก ใครจะได้ไม่แอบดูงานของเธอ และเธอจะได้ศึกษางานต่อ เพลิงฟ้าดื่มกาแฟดำไปเรื่อยๆ ทานของว่างพอประมาณ จนใกล้เวลาอาหารเย็น เธอก็เก็บของแล้วจ่ายเงินทุกอย่างขับรถไปตามนัด
ร้านอาหารหรูพอสมควร เธอไปนั่งรอก่อนเวลา เพราะไม่อยากมาสาย แต่คนมาสายน่ะคือนีกอลา เธอก็ทำใจแล้วว่านีกอลาไม่น่าจะเปลี่ยนนิสัย เพราะชอบมาสายประจำ
“ขอโทษทีงานไม่มันเสร็จสักที” นีกอลานั่งลงแล้วมองเพลิงฟ้าที่แต่งหน้าจัดเต็มพอควร “สวยอีกแล้ว นี่จ๊ะดอกไม้”
“ให้ทำไม แต่ก็ขอบใจนะ” เพลิงฟ้าก็รู้ว่าทำไมนีกอลาให้ แต่ทำเป็นไม่รู้ รับช่อกุหลาบสีขาวก้านยาวจัดช่อสวยมาถือไว้ ยิ้มให้คนมอบแล้ววางไว้ที่เก้าอี้ว่าง
นีกอลาถือโอกาสนั่งที่เก้าอี้ข้างมากกว่าเก้าอี้ตรงข้าม แล้วกุมมือซ้ายเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม “คิดถึงเธอมากเลยนะ แต่เพราะพักไปนาน ตัวแทนเขาก็เก่ง รีบรับงานให้ แต่ก็นะ ยังหนุ่มแน่นต้องรีบโกยงานก่อน”
“ดีแล้ว เก็บเงินไว้บ้าง จะได้สบายไง” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วสั่งอาหารพร้อมกัน เธอไม่สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย เพราะรู้ดีว่าต้องขับรถ
บรรยากาศโรแมนติกแบบนี้ โบแวไม่เคยมีให้เธอ แต่ทั้งโนรากับนีกอลาต่างก็แข่งขันกันจัดบรรยากาศแบบนี้มาให้ เธอก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธ ถ้าบอกตามตรง คงปฏิเสธได้ง่าย แต่น้ำใจของทั้งสองก็เป็นสิ่งที่เธอรักจะเผชิญหน้า โดยเฉพาะเธอไม่รู้ว่าจะมีอนาคตต่อไปยังไง ที่แน่ๆ โบแวคงไม่คิดจะมีอนาคตกับเธอ
“ถอนหายใจทำไม” นีกอลามองเพลิงฟ้าอย่างแปลกใจ เพราะหล่อนนิ่งเงียบนานมากกว่าจะถอนหายใจแบบนั้น
“คิดเรื่องอนาคตน่ะ ช่วงนี้มีแต่เรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้” เพลิงฟ้าบ่นไปอย่างนั้น
การจะก้าวเดินออกมาจากชีวิตโบแวก็เป็นเรื่องยากเช่นกัน เมื่อท่าทีของโบแวไม่ทำให้เขาผิดในสายตาเธอเลย มีแต่จะทำให้เธอลำบากใจมากขึ้น
“พรุ่งนี้เช้าไปทำบุญที่วัดกันนะ อยู่ปารีสนานไปก็คงไม่ได้เข้าวัดหรอกใช่ไหม” นีกอลาเชยคางเพลิงฟ้าแล้วยิ้มให้กำลังใจ
เขาก็เป็นชาวพุทธ เข้าวัดตามโอกาส แต่น้องสาวเลือกเป็นชาวคริสต์ ดีที่พ่อแม่ให้อิสระ เห็นเธอไม่สบายใจแบบนี้ เขาก็ชวนเธอไปวัด แต่อีกจุดประสงค์คืออยากจะทำกิจกรรมอื่นนอกจากทานข้าวดูหนังอะไรพวกนี้บ้าง เพราะคนอย่างเพลิงฟ้าไม่ชอบอะไรที่ฉาบฉวย
“กลัวจะเช้าเกินไปน่ะสิ พรุ่งนี้ต้องเข้าออฟฟิศแล้วล่ะ ทำงานด่วนงานเร่งน่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วถอนหายใจก่อนนึกได้ “จริงสินะ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปแล้วนี่นะ แค่เข้าไปเอางานกลับมาทำก็เท่านั้นเอง”
“ทำไมไม่ต้องเข้าแล้ว” นีกอลาเห็นท่าทางเซ็งๆ ก็งุนงง
“เมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ อย่าไปบอกเวอจินี่นะ ไม่อยากให้มอร์กานกับเวอจินี่อึดอัดเวลาเจอกัน” เพลิงฟ้าบอกเล่าอ้อมๆ
“เรื่องอะไร” นีกอลาก็ยิ่งสงสัย
“เมื่อวานเข้าไปที่ออฟฟิศแล้วเลอาก็เรียกเข้าไปต่อว่าแล้วก็ตบหน้าฉัน ฉันก็เลยถอยไม่อยากไปรองรับอารมณ์ แต่เลอาไม่ยอมหยุด เข้ามากระชากฉันใส่ส้นสูงอยู่เลยสะดุดหกล้มหมุนเอาก้นลง เลอาก็ไม่ปล่อยมือ ถลาเข้ามาท้องเขาเลยกระแทกเข้ากับเข่าฉัน มันไปโดนมดลูกเขาน่ะ เลือดออกเลย แต่ดีที่ไม่แท้ง แต่ครรภ์อ่อนแอแล้ว ก็เลยต้องอยู่บนเตียงตลอดเวลาไง จนกว่าจะคลอด” เพลิงฟ้าไม่เล่าละเอียดมาก
นีกอลาฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว “ทำไมต้องเรียกไปด่าด้วย”
“ก็เขาไม่พอใจเรื่องงานน่ะ” เพลิงฟ้าไม่บอกตามตรง ไม่อยากดึงใครต่อใครเข้ามาวุ่นวายไปหมด
“เออนะ วุ่นวายจริงๆ มอร์กานเลยไม่ให้เข้าออฟฟิศเหรอ” นีกอลาก็แค่เดาไปตามเรื่อง
“อืม ตัดปัญหาเรื่องปากหอยปากปูน่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วทานอาหารที่ทยอยมาทีละจาน
นีกอลาก็เล่าเรื่องงานตัวเองกับงานที่ต้องไปทำกับพุทธรักษ์ ยังชวนเพลิงฟ้าด้วย แต่เพลิงฟ้าบอกแล้วแต่ต้นสังกัดว่ายังไง พอบอกออกไปก็ทำให้นีกอลาทึ่งอีก เพราะต้นสังกัดของเพลิงฟ้าเรียกว่าไม่ธรรมดาเลย ไม่ได้มีแต่นางแบบนายแบบแต่มีดาราอยู่ด้วย เรียกว่าอนาคตของเพลิงฟ้าจะต้องสดใสแน่นอน
“ขอบใจนะที่เลี้ยงมื้อนี้” เพลิงฟ้ายิ้มให้มือก็ถือช่อดอกไม้แล้วเดินเล่นกับนีกอลา
“ต้องเลี้ยงดิ จะให้ขับไปส่งนี่” นีกอลาก็พูดติดตลก
“แหม ทั้งช่อดอกไม้ ทั้งดินเนอร์ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันยังคิดนะว่าจีบหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ” เพลิงฟ้าหัวเราะขำ พอวางเรื่องเก่าๆ ลงได้ ทุกอย่างก็ดูผ่อนคลายไปหมด
นีกอลาหยุดเดินแล้วขับมือเพลิงฟ้าขึ้นแล้วสบตา “ถ้าจีบล่ะได้ไหม ไม่ใช่เพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต แต่เพราะฉันยังคงรักเธอออยู่นะ ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ”
เพลิงฟ้าดึงมือกลับแล้วถอนหายใจ “ชีวิตทุกคนต้องเดินไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ชอบเดินถอยหลัง”
“โบแวก็คงไม่ได้จริงจังกับเธอเท่าไร ตอนนี้เธอก็เหมือนดอกไม้สวยๆ ที่เขาหยิบมาวางไว้ในแจกัน เมื่อไรเขาเจอดอกไม้ดอกใหม่ เขาก็คงไปจากเธอ” นีกอลาเตือนให้เพลิงฟ้าคิดให้ดีเรื่องโบแว
“เรื่องนั้นฉันรู้ดี” เพลิงฟ้าบอกตามตรง เธอไม่คาดหวังอนาคตข้างหน้ากับโบแวอยู่แล้ว
นีกอลาดึงเธอมากอดแล้วจูบที่ริมฝีปากอิ่มนิ่งนานให้สมกับที่โหยหามานาน จนเพลิงฟ้าผลักเขาเบาๆ เขาจึงถอย
“พอแล้ว ไม่ต้องพิสูจน์อะไร วันหนึ่งถ้าคิดว่ายังรัก ยังรอได้ เมื่อถึงเวลานั้น ให้มาถามอีกที” เพลิงฟ้าบอกแล้วถือช่อดอกไม้ตรงไปที่รถ เอาวางไว้ที่เบาะหลัง แล้วขึ้นรถ นีกอลาออกจะแปลกใจอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็นั่งที่ด้านข้างคนขับ
“เธอไม่โกรธเหรอ” เขาถามอย่างมึนงง
“ไม่โกรธ เพราะมันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไร ขอให้มันเป็นสิ่งสวยงามดีกว่าให้มันกลายเป็นสิ่งเลวร้ายล่ะนะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างสงบแล้วขับรถไปส่งนีกอลาที่บ้านญาติเขา
นีกอลาลงจากรถแล้วเคาะกระจก ก่อนเพลิงฟ้าเลื่อนกระจกลง เขาก็พูดขึ้น “ระหว่างรออาจมีใครสักคนเข้ามา”
“ก็ถือว่าเป็นโชคดีของนายไง นิก” เพลิงฟ้าบอกแล้วยิ้มให้ “ไม่ได้บอกให้รอแบบปิดตัวเอง แต่ไม่อยากให้ตั้งหน้าตั้งตารอ จนไม่เหลืออะไร”
เพลิงฟ้าบอกแล้วกวักมือเรียกเขาให้ก้มลงมา แล้วเธอก็หอมแก้มเขาเบาๆ “ขอบใจนะ”
นีกอลาได้แต่มองเพลิงฟ้าขับรถออกไป มันยากจะบอกได้ว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ คงยากจะถอนใจจากผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆ โดยไม่ได้พยายามอะไรเลย
หมดเวลานิ่งเฉยเลยแล้ว...รักต้องไขว่คว้า
*************************
เพลิงฟ้ากลับมาถึงบ้านก็รู้ว่าฌากไม่อยู่ แต่รถโบแวอยู่ก็ไม่คิดมาก คิดว่าคงทำงานอยู่ ไม่งั้นก็คงโทรหาเธอแล้ว เธอลงจากรถพร้อมงานของตัวเองกับช่อดอกไม้ ล็อกบ้านแล้วขึ้นชั้นสามไปเลย แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย
โบแวดูกล้องวงจรปิด เห็นเพลิงฟ้าจอดรถแล้วก็หยุดงานแล้วขึ้นไปชั้นบน เห็นช่อดอกไม้วางอยู่บนเตียงก็หงุดหงิด แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
เพลิงฟ้าล็อกประตูห้องแล้ว จึงไม่ล็อกประตูห้องน้ำ พอหันมาเจอโบแวสวมกอดจนตัวเขาเปียกก็ตกใจ “อะไรเนี่ย”
“อะไรล่ะ” โบแวถามกลับ ผมเขาก็เปียกไปด้วย แล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออกทั้งที่เปียกไปแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิคะ” เพลิงฟ้ารีบห้ามเขา เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
“เดี๋ยวอะไร ออกไปกับนีกอลาแล้วเพลียหรือไง” โบแวพูดอย่างหงุดหงิด
“ออกไปกับนีกอลา? ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด แค่กินข้าวเฉยๆ” เพลิงฟ้าไม่โกรธที่เขาพูดเหมือนหวงก้าง ก็อธิบายความ
“ช่อดอกไม้ ดินเนอร์สองต่อสอง แล้วยังไปส่งมันถึงบ้าน แน่ใจเหรอ” โบแวถามอย่างหวงๆ กระชากน้ำเสียงด้วย
“แน่ใจสิ ส่งแค่หน้าบ้านแล้วก็กลับ” เพลิงฟ้าพยายามห้ามโบแว แต่เขาก็จับเธอกดกับกำแพง เธอก็แทบดิ้นไม่หลุดแล้ว
“ไม่สงสัยเหรอว่าทำไมฉันรู้” โบแวถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะรู้ไหมคะ คงไม่ใช่จ้างนักสืบตามฉันนะ” เพลิงฟ้าถามเริ่มสงสัยแล้ว
“ฉันไม่จ้างแน่ แต่พ่อฉันทำไปแล้วล่ะ” โบแวไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าไรนัก รุกคืบหนักเข้าจนเพลิงฟ้าพูดไม่เป็นคำ สุดท้ายเธอก็ผลักเขา
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งค่ะ” เพลิงฟ้าพยายามห้ามเขา เพราะมันเป็นช่วงอันตราย
“มาถึงขนาดนี้แล้ว จะห้ามทำไม” โบแวหงุดหงิดที่โดนขัดใจ
“ไม่ใช่จะห้ามเลย แต่จะให้ป้องกันก่อนค่ะ” เพลิงฟ้าต้องคอยเตือนเขา
โบแวก็ถอนหายใจยาว อยู่บ้านเรียกว่าลิ้นชักหัวเตียงมีพร้อม ในห้องน้ำเขาก็มี จึงเดินไปหยิบมาใช้เท่านั้น
เพลิงฟ้าเห็นเขายอมแต่โดยดีก็โล่งใจ แล้วถ้าเขาอยากได้อะไรเธอก็ตามใจไปเสียหมด ไม่เห็นว่าการขัดใจเขามันจะดียังไง เพราะเขาก็ดีกับเธอเช่นกัน
*************************
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ส.ค. 2561, 21:56:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2561, 21:56:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 636
| << Designer's desire By คชสีห์ 12 | Designer's desire By คชสีห์ 14 >> |
konhin 25 ส.ค. 2561, 14:14:36 น.
เริ่มหึงเริ่มหวงแล้วหล่ะซิ แล้วเมื่อไหร่จะชัดเจน หรือรอให้จากไปก่อนน้อ
เริ่มหึงเริ่มหวงแล้วหล่ะซิ แล้วเมื่อไหร่จะชัดเจน หรือรอให้จากไปก่อนน้อ