กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: บทที่ ๒๐ สุดทาง -จบตอน-, บทที่ ๒๑ สุดทาง ๑ (50%)
‘พิมพ์เหนื่อยแล้วค่ะพี่สิน เรื่องของเรา... พิมพ์จะทนไม่ไหวแล้ว’
จิรสินคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องเมื่อคืนนั้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันราวกับโบว์ เมื่อคิดหาทางว่าเขาควรทำอย่างไรต่อไปดี
เรื่องที่ศศิพิมพ์มันยากและเขาก็ไม่อยากทำมันเลย
“ไฮ” เสียงนั่นทำให้เขาเงยมอง ตีรณาอยู่ที่ประตูเธอเปิดเข้ามาโดยที่เคาะมันเลย “เป็นยังไงบ้างคะสิน ตี๊ว่าคุณดูแก่ลงไปเยอะเลยนะ”
“คุณมาทำไม”
คนฟังเบ้ปากก่อนนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน เธอยกขาขึ้นไขว่ห้าง ในมือที่โบกไปมาเป็นซองสีน้ำ
“ตี๊มาเพื่อความสะใจ เพราะใครบางคนกรรมกำลังตามสนอง”
ซองนั่นถูกวางลงตรงหน้าเขา
“ควรจ้างนักสืบตามดูพฤติกรรมเมียตัวเองได้แล้วนะสิน เผื่อวันหน้าอยากฟ้องหย่าขึ้นมาจะได้ไม่ต้องเสียค่าเลี้ยงดูเยอะ!”
“คุณจ้างนักสืบคอยตามพิมพ์!”
“ฉันเคยบอกเหรอว่าที่ทำนี่เพราะหวังดี” เธอยักไหล่ “แต่ก็โอเคนะเพราะฉันได้รู้เรื่องสนุกๆ อย่างคุณกำลังมีเขางอกบนหัว”
จิรสินสูดลมหายใจเข้าลึก มองแขกด้วยสายตาที่บ่งว่ากำลังข่มใจสุดๆ ครั้นเขาไม่เปิด ตีรณาก็นำเสนอเองทันควัน ซองนั่นถูกคว่ำของที่อยู่ข้างในร่วงกราว ภาพหลายสิบใบและ...
“ดูซะให้พอ จะว่ายังไงดีสวีตแบบนี้ จับมือถือแขน แหม... ตี๊ไม่อยากเชื่อนะว่าแค่เพื่อน”
พูดจบตีรณาก็ลุกขึ้นยืนและก้าวฉับๆ เปิดประตูห้องออกไป จิรสินขบกรามแน่นขณะก้มมองภาพเหล่านั้น ภาพของศศิพิมพ์และณวัฒน์ที่สนิทสนม สายตาของณวัฒน์ในภาพ ท่าทางเอื้อเฟื้อของภรรยาเขาทำให้คนมองถึงกับกำมือแน่น
จิรสินลุกขึ้นยืนหลังกวาดภาพเหล่านั้นมากองรวมกัน จากนั้นเขาก็เปิดประตูห้องออกไป ก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงานของภรรยา
“พี่อยากคุยกับพิมพ์”
ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ ศศิพิมพ์มองเขาแน่วนิ่งก่อนลุกขึ้นเดินตามสามีเข้าไปในห้อง ครั้นพอปิดประตูห้องทำงานลงและจิรสินก็หยุดยืนอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาหยิบรูปภาพขึ้นมาและเอ่ย
“พี่ได้รูปพวกนี้จากตี๊มา”
หลังออกจากบริษัทของจิรสินไม่ทันห้านาที ตีรณาก็ได้รับโทรศัพท์ เด็กฝึกงานหนึ่งในนั้นเธอจ้างด้วยเงินพิเศษให้คอยรายงานเรื่องของจิรสินกับศศิพิมพ์
“คุณสินหน้าเครียดออกมาตามคุณพิมพ์เข้าไปคุยในห้องทำงานทันทีที่คุณตี๊ออกไปเลยค่ะ”
ตีรณายิ้มหยัน เธออารมณ์ดีจนต่อมาหัวเราะได้
“ดีมาก ถ้ามีอะไรก็โทร.บอกฉันได้เลยไม่ต้องรอ”
“เอ่อ--” ปลายสายอึกอัก
นางแบบสาวเบ้ปาก “ฉันรู้ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”
“ขอบคุณค่ะ!” น้ำเสียงยินดีบอกชัด ตีรณาไม่ตอบแต่ตัดสาย เธอเคาะนิ้วกับพวงมาลัย ครุ่นคิดอยู่ครู่ก็ยิ้มร้าย
“เอาละ... คราวนี้ก็ถึงทีหาตัวร้ายให้เรื่องนี้แล้วสินะ”
หญิงสาวกดโทรศัพท์เลื่อนหารายชื่อและจัดการโทร.ออก
ณวัฒน์... คือเป้าหมายนั่น!
บทที่ ๒๑ สุดทาง ๑ (50%)
ฟังนะวิธีเดียวที่คุณจะได้อยู่ในสายตาคุณพิมพ์อีกครั้ง มีแค่วิธีนี้เท่านั้นฉันไม่ได้จะให้คุณไปปล้ำเธอ ฉันก็แค่จะให้คุณเป็นฮีโร่ต่างหาก ในขณะที่สินจะเป็นผู้ชายที่ศศิพิมพ์เขี่ยทิ้ง เชื่อฉันเถอะ ฉันรู้จักสินดีกว่าใคร เขาไม่ชอบกินของเหลือจากใคร โดยเฉพาะการใช้ของร่วมกับคนอื่น ลองคิดดูสิถ้าหากเขาเจอคุณกับศศิพิมพ์ที่ห้องในโรงแรม สภาพไม่เรียบร้อยแบบนั้นเป็นใครก็ต้องคิด แต่ศศิพิมพ์จะเข้าใจว่าคุณเป็นคนที่ไปช่วยเธอ’
ณวัฒน์ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตีรณาเพียรบอกในระยะหลังนี้ เขายังไม่มั่นใจในแผนของหล่อนนักเลยต้องคิดให้หนัก เพราะหากพลาดเรื่องนี้ก็จะไม่จบไม่สิ้นเสียที
“ณุ” ศศิพิมพ์เอ่ยเรียกพลางเลื่อนแฟ้มงานไปตรงหน้าเขา ทว่าณวัฒน์กลับเหม่อ หญิงสาวผ่อนลมหายใจ “ณุจ๊ะ”
ชายหนุ่มกะพริบตามองหน้าเธอเหลอหลา
“วะ...ว่าไงนะพิมพ์ พิมพ์พูดอะไร”
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ “พิมพ์จะถามว่าณุคิดยังไง”
“อะไร”
“ก็รายงานสอบปีที่แล้วของบริษัทนั่นน่ะ พิมพ์เห็นณุจ้องเอาเป็นเอาตายก็เลยนึกว่าณุเจออะไรผิดปกติน่ะสิ”
“อ้อ” ตานี้เขายิ้มบ้าง “ก็นึกว่าอะไร โทษทีไม่ได้อ่านหรอกพอดีคิดอะไรเพลินๆ”
เราสองคนอยู่กันที่โต๊ะรับประทานอาหารที่ใช้เป็นโต๊ะทำงานชั่วคราว เย็นวันพุธแบบนี้ณัฐพงษ์มักมารับณวัฒน์ช้าเป็นปกติ จิรสินยังไม่กลับเขามีนัดเลี้ยงลูกค้า ดังนั้นทั้งบ้านจึงมีเราแค่สองคน
ศศิพิมพ์ยังตั้งหน้าตั้งตาดูรายงานในคอมพิวเตอร์ ช่วงนี้เธอไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ณวัฒน์เป็นห่วงเพราะเธอดูเปลี่ยนไป ศศิพิมพ์ดูเครียดๆ ในระยะสองสามเดือนหลังนี้ ดูเธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าที่ควร
“พิมพ์”
“หือ” แม้ขานรับแต่ไม่ได้เงยมอง
“ณุว่าพิมพ์ดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เลยนะ”
หญิงสาวชะงักไป และเงยมองคนพูด “พิมพ์รู้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ทุกอย่างมันแย่ไปหมดเลย”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางไว้บีบเบาๆ
“อดทนหน่อย อีกไม่นานคงดีขึ้น--”
เขาพูดไม่จบเพราะได้ยินเสียงเลื่อนเปิดประตูบ้าน จิรสินยืนอยู่ตรงนั้นและกำลังมองมาที่เขากับศศิพิมพ์ ท่าทางเขาไม่พอใจมากที่เห็นเราจับมือกัน
ศศิพิมพ์มองสามีที่จ้องเขม็งมา เธอดึงมือออกจากการเกาะกุม ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ และสิ่งแรกที่จิรสินเอ่ยก็คือ
“ผมนึกว่าคุณกลับบ้านไปแล้วซะอีกครับคุณณวัฒน์”
“ผมนึกว่าคุณกลับบ้านไปแล้วซะอีกครับคุณณวัฒน์”
ณวัฒน์ยิ้มเยื้อน “พอดีผมยังไม่อยากกลับน่ะครับ”
“อ๋อ” จิรสินยิ้มเย็น “งั้นอย่าเพิ่งกลับนะครับ ผมขอเอาของขึ้นไปเก็บแล้วจะลงมาคุยด้วย เพราะผมว่าคุณดูเป็นคนคุยสนุกนะ ใครๆ ก็อยากจะคุยด้วย”
ศศิพิมพ์ผ่อนลมหายใจอย่างอึดอัด
“พี่สินจะเอาของขึ้นไปเก็บไม่ใช่หรือคะ” เธอแนะ และเขาก็มองมาที่เธอด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบนไป
“คุณสินไม่ค่อยชอบขี้หน้าณุจริงๆ ด้วยสินะ”
ศศิพิมพ์ฟังแล้วไม่ออกความเห็นว่าอย่างไร เธอทรุดลงนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง ยกมือขึ้นนวดขมับและได้แต่ทอดถอนใจ
ณวัฒน์มองท่าทีอ่อนล้าของเธอและสุดท้ายก็ตัดสินใจได้
ศศิพิมพ์ไม่มีความสุข เธอเหนื่อยล้ากับเรื่องเหล่านี้เต็มทีและเขาก็ควรจะช่วยเธอ
ความอึมครึมระหว่างจิรสินกับศศิพิมพ์ยังคงอยู่อย่างนั้น แม้จะผ่านไปอีกอาทิตย์ก็ตาม และตีรณาที่ควบคุมชักใยทุกคนก็กำลังมองอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
แผนของเธอกำลังจะสำเร็จ และมันก็เป็นวันนี้!
“แล้วคุณจะทำยังไง ให้พิมพ์กินยานอนหลับงั้นหรือ แล้วผู้ชายคนนั้นที่คุณจะจ้างมาน่ะเป็นใคร ไว้ใจได้หรือเปล่า”
ณวัฒน์ยังโทรศัพท์ซักเธออยู่นั่นเอง แม้ว่าจะพูดคุยตกลงกันเรื่องแผนจนเรียบร้อยแล้วก็ตาม ตีรณาชักรำคาญเพราะหมอนี่จุกจิกจนเกินเหตุ แต่แรกเธอคิดว่าจะเป็นผู้ชายโง่ๆ ซื่อๆ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้ว่าคิดผิด ณวัฒน์ฉลาดและรอบคอบเกินกว่า เขาหาทางอุดช่องโหว่ในแผนของเธอได้ทุกจุด
“คุยกันแล้วนี่คุณณวัฒน์ ก็ตามแผนเดิมนั่นแหละ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก คุณก็แค่รอในห้องนั้น ถ้าสินมาถึงแล้วฉันจะส่งข้อความไปบอก ต่อจากนั้นคุณก็จัดการตามแผนของเรา แค่นี้แล้วกัน”
นางแบบสาวกดตัดสาย ขณะเฝ้ามองศศิพิมพ์คุยกับหน้าม้าที่เธอจ้างมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ตีรณาไม่ได้ว่าจ้างโดยตรง เธอจ้างนายหน้าผ่านทางออนไลน์อีกที ไม่เปิดเผยชื่อ ไม่เปิดเผยตัว และทำเพียงส่งรูปถ่ายของศศิพิมพ์ให้นายหน้านำไปจัดการ
หญิงสาวต้องเซฟตัวเองไว้ก่อน ในกรณีที่แผนล่มจะได้ไม่มีอะไรสาวมาถึงตัวเธอ แน่นอนเลขที่ไอดีนั่นก็ใช้หาตัวเธอไม่ได้ เพราะเธอใช้คอมพิวเตอร์จากร้านอินเตอร์เน็ต รวมถึงซิมโทรศัพท์ที่ใช้ว่าจ้างด้วย
จากตรงนี้เธอเห็นแค่แผ่นหลังของคนที่ถูกจ้างมา แม้จะขัดใจนิดหน่อยที่ผู้ชายคนนั้นเลือกนั่งเช่นนี้ก็ตาม เนื่องจากเสี่ยงที่ศศิพิมพ์จะมองเห็นเธอเข้า แต่เธอจะย้ายโต๊ะก็ไม่เหมาะเสียแล้ว
สักพักศศิพิมพ์ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ยาสลบที่เตรียมมาถูกใส่ลงในแก้วน้ำดื่ม ตีรณายิ้มกระหยิ่มอย่างพึงพอใจ และรอยยิ้มเหยียดนั้นก็ชัดเจนเมื่อศศิพิมพ์กลับมานั่งที่โต๊ะและยกแก้วน้ำนั่นขึ้นดื่ม
เธอกดส่งข้อความให้ชายที่จ้างมา
‘จัดการมันซะ ผู้ชายที่รออยู่ในห้องอย่าลืมซัดมันให้หมอบไปเลยล่ะ จากนั้นแกจะทำอะไรกับนังนี่ก็ขอหลักฐานแบบชัดๆ หน่อยแล้วกัน’
เก่งนัก
ตีรณายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ศศิพิมพ์ดูมึนๆ และถูกโอบประคองให้ลุกขึ้นยืน
ยาที่เธอหามาได้ออกฤทธิ์เร็วสมกับที่คนขายโฆษณา
สามสิบนาทีหลังจากนั้น เธอก็ถ่ายรูปศศิพิมพ์ ‘กำลังตระกองกอด’ กับ ‘ชายชู้’ เพื่อส่งให้จิรสินด้วยซิมโทรศัพท์อื่นในชื่อผู้หวังดี
นางแบบสาวมีความสุข
เธอยิ้มระรื่น ขณะพิมพ์ข้อความต่อท้ายภาพเหล่านั้น
‘ผู้หญิงคนนี้กำลังสวมเขาให้คุณ’
คิดมาถึงตรงนี้ก็เบ้ปาก จิรสินไม่ค่อยสนใจเล่นโซเชียล เธอถึงได้ลำบากลำบนส่ง MMS ให้เขาแทน
ตีรณาเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าก่อนลุกขึ้นและเดินตามไปยังชั้นที่ศศิพิมพ์ถูกพาตัวไป งานนี้ต้องรีบหน่อยเพราะคิดว่าจิรสินคงรีบมาราวกับเหาะ และถ้าอยากเห็นฉากเด็ดเธอต้องรีบไปประจำที่เหมือนกัน
หญิงสาวจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ นะว่าถ้าหากจิรสินมาเห็นเมียตัวเองนอนกอดกับ... ชายอื่น! เขาจะเป็นบ้าได้ขนาดไหน!!
ก็พอลองคิดดูมันคงแบบบันเทิงขั้นสุด
เมียที่รักหนักหนานอนเปลือยอยู่บนเตียง มีกลิ่นเหล้าคลุ้งในอากาศ แค่เท่านั้นก็เพียงพอ เธอมั่นใจ จิรสินจะไม่มีทางรับศศิพิมพ์กลับเข้าไปในชีวิตอีก และครั้งนี้เขาจะเหมือนกับตายทั้งเป็น เจ็บปวดทรมานสาสมแก่ใจเธอ!
มีข้อความเข้าที่โทรศัพท์เครื่องเดิมของเธอ เด็กฝึกงานที่เธอจ้างให้คอยสอดส่องจิรสินบอกว่าเขารีบร้อนออกมาจากออฟฟิศแล้ว
หญิงสาวมองนาฬิกา ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็เรียบร้อย
จิรสินคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องเมื่อคืนนั้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันราวกับโบว์ เมื่อคิดหาทางว่าเขาควรทำอย่างไรต่อไปดี
เรื่องที่ศศิพิมพ์มันยากและเขาก็ไม่อยากทำมันเลย
“ไฮ” เสียงนั่นทำให้เขาเงยมอง ตีรณาอยู่ที่ประตูเธอเปิดเข้ามาโดยที่เคาะมันเลย “เป็นยังไงบ้างคะสิน ตี๊ว่าคุณดูแก่ลงไปเยอะเลยนะ”
“คุณมาทำไม”
คนฟังเบ้ปากก่อนนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน เธอยกขาขึ้นไขว่ห้าง ในมือที่โบกไปมาเป็นซองสีน้ำ
“ตี๊มาเพื่อความสะใจ เพราะใครบางคนกรรมกำลังตามสนอง”
ซองนั่นถูกวางลงตรงหน้าเขา
“ควรจ้างนักสืบตามดูพฤติกรรมเมียตัวเองได้แล้วนะสิน เผื่อวันหน้าอยากฟ้องหย่าขึ้นมาจะได้ไม่ต้องเสียค่าเลี้ยงดูเยอะ!”
“คุณจ้างนักสืบคอยตามพิมพ์!”
“ฉันเคยบอกเหรอว่าที่ทำนี่เพราะหวังดี” เธอยักไหล่ “แต่ก็โอเคนะเพราะฉันได้รู้เรื่องสนุกๆ อย่างคุณกำลังมีเขางอกบนหัว”
จิรสินสูดลมหายใจเข้าลึก มองแขกด้วยสายตาที่บ่งว่ากำลังข่มใจสุดๆ ครั้นเขาไม่เปิด ตีรณาก็นำเสนอเองทันควัน ซองนั่นถูกคว่ำของที่อยู่ข้างในร่วงกราว ภาพหลายสิบใบและ...
“ดูซะให้พอ จะว่ายังไงดีสวีตแบบนี้ จับมือถือแขน แหม... ตี๊ไม่อยากเชื่อนะว่าแค่เพื่อน”
พูดจบตีรณาก็ลุกขึ้นยืนและก้าวฉับๆ เปิดประตูห้องออกไป จิรสินขบกรามแน่นขณะก้มมองภาพเหล่านั้น ภาพของศศิพิมพ์และณวัฒน์ที่สนิทสนม สายตาของณวัฒน์ในภาพ ท่าทางเอื้อเฟื้อของภรรยาเขาทำให้คนมองถึงกับกำมือแน่น
จิรสินลุกขึ้นยืนหลังกวาดภาพเหล่านั้นมากองรวมกัน จากนั้นเขาก็เปิดประตูห้องออกไป ก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงานของภรรยา
“พี่อยากคุยกับพิมพ์”
ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ ศศิพิมพ์มองเขาแน่วนิ่งก่อนลุกขึ้นเดินตามสามีเข้าไปในห้อง ครั้นพอปิดประตูห้องทำงานลงและจิรสินก็หยุดยืนอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาหยิบรูปภาพขึ้นมาและเอ่ย
“พี่ได้รูปพวกนี้จากตี๊มา”
หลังออกจากบริษัทของจิรสินไม่ทันห้านาที ตีรณาก็ได้รับโทรศัพท์ เด็กฝึกงานหนึ่งในนั้นเธอจ้างด้วยเงินพิเศษให้คอยรายงานเรื่องของจิรสินกับศศิพิมพ์
“คุณสินหน้าเครียดออกมาตามคุณพิมพ์เข้าไปคุยในห้องทำงานทันทีที่คุณตี๊ออกไปเลยค่ะ”
ตีรณายิ้มหยัน เธออารมณ์ดีจนต่อมาหัวเราะได้
“ดีมาก ถ้ามีอะไรก็โทร.บอกฉันได้เลยไม่ต้องรอ”
“เอ่อ--” ปลายสายอึกอัก
นางแบบสาวเบ้ปาก “ฉันรู้ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”
“ขอบคุณค่ะ!” น้ำเสียงยินดีบอกชัด ตีรณาไม่ตอบแต่ตัดสาย เธอเคาะนิ้วกับพวงมาลัย ครุ่นคิดอยู่ครู่ก็ยิ้มร้าย
“เอาละ... คราวนี้ก็ถึงทีหาตัวร้ายให้เรื่องนี้แล้วสินะ”
หญิงสาวกดโทรศัพท์เลื่อนหารายชื่อและจัดการโทร.ออก
ณวัฒน์... คือเป้าหมายนั่น!
บทที่ ๒๑ สุดทาง ๑ (50%)
ฟังนะวิธีเดียวที่คุณจะได้อยู่ในสายตาคุณพิมพ์อีกครั้ง มีแค่วิธีนี้เท่านั้นฉันไม่ได้จะให้คุณไปปล้ำเธอ ฉันก็แค่จะให้คุณเป็นฮีโร่ต่างหาก ในขณะที่สินจะเป็นผู้ชายที่ศศิพิมพ์เขี่ยทิ้ง เชื่อฉันเถอะ ฉันรู้จักสินดีกว่าใคร เขาไม่ชอบกินของเหลือจากใคร โดยเฉพาะการใช้ของร่วมกับคนอื่น ลองคิดดูสิถ้าหากเขาเจอคุณกับศศิพิมพ์ที่ห้องในโรงแรม สภาพไม่เรียบร้อยแบบนั้นเป็นใครก็ต้องคิด แต่ศศิพิมพ์จะเข้าใจว่าคุณเป็นคนที่ไปช่วยเธอ’
ณวัฒน์ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตีรณาเพียรบอกในระยะหลังนี้ เขายังไม่มั่นใจในแผนของหล่อนนักเลยต้องคิดให้หนัก เพราะหากพลาดเรื่องนี้ก็จะไม่จบไม่สิ้นเสียที
“ณุ” ศศิพิมพ์เอ่ยเรียกพลางเลื่อนแฟ้มงานไปตรงหน้าเขา ทว่าณวัฒน์กลับเหม่อ หญิงสาวผ่อนลมหายใจ “ณุจ๊ะ”
ชายหนุ่มกะพริบตามองหน้าเธอเหลอหลา
“วะ...ว่าไงนะพิมพ์ พิมพ์พูดอะไร”
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ “พิมพ์จะถามว่าณุคิดยังไง”
“อะไร”
“ก็รายงานสอบปีที่แล้วของบริษัทนั่นน่ะ พิมพ์เห็นณุจ้องเอาเป็นเอาตายก็เลยนึกว่าณุเจออะไรผิดปกติน่ะสิ”
“อ้อ” ตานี้เขายิ้มบ้าง “ก็นึกว่าอะไร โทษทีไม่ได้อ่านหรอกพอดีคิดอะไรเพลินๆ”
เราสองคนอยู่กันที่โต๊ะรับประทานอาหารที่ใช้เป็นโต๊ะทำงานชั่วคราว เย็นวันพุธแบบนี้ณัฐพงษ์มักมารับณวัฒน์ช้าเป็นปกติ จิรสินยังไม่กลับเขามีนัดเลี้ยงลูกค้า ดังนั้นทั้งบ้านจึงมีเราแค่สองคน
ศศิพิมพ์ยังตั้งหน้าตั้งตาดูรายงานในคอมพิวเตอร์ ช่วงนี้เธอไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ณวัฒน์เป็นห่วงเพราะเธอดูเปลี่ยนไป ศศิพิมพ์ดูเครียดๆ ในระยะสองสามเดือนหลังนี้ ดูเธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าที่ควร
“พิมพ์”
“หือ” แม้ขานรับแต่ไม่ได้เงยมอง
“ณุว่าพิมพ์ดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เลยนะ”
หญิงสาวชะงักไป และเงยมองคนพูด “พิมพ์รู้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ทุกอย่างมันแย่ไปหมดเลย”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางไว้บีบเบาๆ
“อดทนหน่อย อีกไม่นานคงดีขึ้น--”
เขาพูดไม่จบเพราะได้ยินเสียงเลื่อนเปิดประตูบ้าน จิรสินยืนอยู่ตรงนั้นและกำลังมองมาที่เขากับศศิพิมพ์ ท่าทางเขาไม่พอใจมากที่เห็นเราจับมือกัน
ศศิพิมพ์มองสามีที่จ้องเขม็งมา เธอดึงมือออกจากการเกาะกุม ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ และสิ่งแรกที่จิรสินเอ่ยก็คือ
“ผมนึกว่าคุณกลับบ้านไปแล้วซะอีกครับคุณณวัฒน์”
“ผมนึกว่าคุณกลับบ้านไปแล้วซะอีกครับคุณณวัฒน์”
ณวัฒน์ยิ้มเยื้อน “พอดีผมยังไม่อยากกลับน่ะครับ”
“อ๋อ” จิรสินยิ้มเย็น “งั้นอย่าเพิ่งกลับนะครับ ผมขอเอาของขึ้นไปเก็บแล้วจะลงมาคุยด้วย เพราะผมว่าคุณดูเป็นคนคุยสนุกนะ ใครๆ ก็อยากจะคุยด้วย”
ศศิพิมพ์ผ่อนลมหายใจอย่างอึดอัด
“พี่สินจะเอาของขึ้นไปเก็บไม่ใช่หรือคะ” เธอแนะ และเขาก็มองมาที่เธอด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบนไป
“คุณสินไม่ค่อยชอบขี้หน้าณุจริงๆ ด้วยสินะ”
ศศิพิมพ์ฟังแล้วไม่ออกความเห็นว่าอย่างไร เธอทรุดลงนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง ยกมือขึ้นนวดขมับและได้แต่ทอดถอนใจ
ณวัฒน์มองท่าทีอ่อนล้าของเธอและสุดท้ายก็ตัดสินใจได้
ศศิพิมพ์ไม่มีความสุข เธอเหนื่อยล้ากับเรื่องเหล่านี้เต็มทีและเขาก็ควรจะช่วยเธอ
ความอึมครึมระหว่างจิรสินกับศศิพิมพ์ยังคงอยู่อย่างนั้น แม้จะผ่านไปอีกอาทิตย์ก็ตาม และตีรณาที่ควบคุมชักใยทุกคนก็กำลังมองอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
แผนของเธอกำลังจะสำเร็จ และมันก็เป็นวันนี้!
“แล้วคุณจะทำยังไง ให้พิมพ์กินยานอนหลับงั้นหรือ แล้วผู้ชายคนนั้นที่คุณจะจ้างมาน่ะเป็นใคร ไว้ใจได้หรือเปล่า”
ณวัฒน์ยังโทรศัพท์ซักเธออยู่นั่นเอง แม้ว่าจะพูดคุยตกลงกันเรื่องแผนจนเรียบร้อยแล้วก็ตาม ตีรณาชักรำคาญเพราะหมอนี่จุกจิกจนเกินเหตุ แต่แรกเธอคิดว่าจะเป็นผู้ชายโง่ๆ ซื่อๆ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้ว่าคิดผิด ณวัฒน์ฉลาดและรอบคอบเกินกว่า เขาหาทางอุดช่องโหว่ในแผนของเธอได้ทุกจุด
“คุยกันแล้วนี่คุณณวัฒน์ ก็ตามแผนเดิมนั่นแหละ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก คุณก็แค่รอในห้องนั้น ถ้าสินมาถึงแล้วฉันจะส่งข้อความไปบอก ต่อจากนั้นคุณก็จัดการตามแผนของเรา แค่นี้แล้วกัน”
นางแบบสาวกดตัดสาย ขณะเฝ้ามองศศิพิมพ์คุยกับหน้าม้าที่เธอจ้างมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ตีรณาไม่ได้ว่าจ้างโดยตรง เธอจ้างนายหน้าผ่านทางออนไลน์อีกที ไม่เปิดเผยชื่อ ไม่เปิดเผยตัว และทำเพียงส่งรูปถ่ายของศศิพิมพ์ให้นายหน้านำไปจัดการ
หญิงสาวต้องเซฟตัวเองไว้ก่อน ในกรณีที่แผนล่มจะได้ไม่มีอะไรสาวมาถึงตัวเธอ แน่นอนเลขที่ไอดีนั่นก็ใช้หาตัวเธอไม่ได้ เพราะเธอใช้คอมพิวเตอร์จากร้านอินเตอร์เน็ต รวมถึงซิมโทรศัพท์ที่ใช้ว่าจ้างด้วย
จากตรงนี้เธอเห็นแค่แผ่นหลังของคนที่ถูกจ้างมา แม้จะขัดใจนิดหน่อยที่ผู้ชายคนนั้นเลือกนั่งเช่นนี้ก็ตาม เนื่องจากเสี่ยงที่ศศิพิมพ์จะมองเห็นเธอเข้า แต่เธอจะย้ายโต๊ะก็ไม่เหมาะเสียแล้ว
สักพักศศิพิมพ์ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ยาสลบที่เตรียมมาถูกใส่ลงในแก้วน้ำดื่ม ตีรณายิ้มกระหยิ่มอย่างพึงพอใจ และรอยยิ้มเหยียดนั้นก็ชัดเจนเมื่อศศิพิมพ์กลับมานั่งที่โต๊ะและยกแก้วน้ำนั่นขึ้นดื่ม
เธอกดส่งข้อความให้ชายที่จ้างมา
‘จัดการมันซะ ผู้ชายที่รออยู่ในห้องอย่าลืมซัดมันให้หมอบไปเลยล่ะ จากนั้นแกจะทำอะไรกับนังนี่ก็ขอหลักฐานแบบชัดๆ หน่อยแล้วกัน’
เก่งนัก
ตีรณายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ศศิพิมพ์ดูมึนๆ และถูกโอบประคองให้ลุกขึ้นยืน
ยาที่เธอหามาได้ออกฤทธิ์เร็วสมกับที่คนขายโฆษณา
สามสิบนาทีหลังจากนั้น เธอก็ถ่ายรูปศศิพิมพ์ ‘กำลังตระกองกอด’ กับ ‘ชายชู้’ เพื่อส่งให้จิรสินด้วยซิมโทรศัพท์อื่นในชื่อผู้หวังดี
นางแบบสาวมีความสุข
เธอยิ้มระรื่น ขณะพิมพ์ข้อความต่อท้ายภาพเหล่านั้น
‘ผู้หญิงคนนี้กำลังสวมเขาให้คุณ’
คิดมาถึงตรงนี้ก็เบ้ปาก จิรสินไม่ค่อยสนใจเล่นโซเชียล เธอถึงได้ลำบากลำบนส่ง MMS ให้เขาแทน
ตีรณาเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าก่อนลุกขึ้นและเดินตามไปยังชั้นที่ศศิพิมพ์ถูกพาตัวไป งานนี้ต้องรีบหน่อยเพราะคิดว่าจิรสินคงรีบมาราวกับเหาะ และถ้าอยากเห็นฉากเด็ดเธอต้องรีบไปประจำที่เหมือนกัน
หญิงสาวจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ นะว่าถ้าหากจิรสินมาเห็นเมียตัวเองนอนกอดกับ... ชายอื่น! เขาจะเป็นบ้าได้ขนาดไหน!!
ก็พอลองคิดดูมันคงแบบบันเทิงขั้นสุด
เมียที่รักหนักหนานอนเปลือยอยู่บนเตียง มีกลิ่นเหล้าคลุ้งในอากาศ แค่เท่านั้นก็เพียงพอ เธอมั่นใจ จิรสินจะไม่มีทางรับศศิพิมพ์กลับเข้าไปในชีวิตอีก และครั้งนี้เขาจะเหมือนกับตายทั้งเป็น เจ็บปวดทรมานสาสมแก่ใจเธอ!
มีข้อความเข้าที่โทรศัพท์เครื่องเดิมของเธอ เด็กฝึกงานที่เธอจ้างให้คอยสอดส่องจิรสินบอกว่าเขารีบร้อนออกมาจากออฟฟิศแล้ว
หญิงสาวมองนาฬิกา ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็เรียบร้อย
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ส.ค. 2561, 21:04:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ส.ค. 2561, 21:04:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 763
| << ๒๐ สุดทาง (100%) | บทที่ ๒๑ สุดทาง ๑ -จบตอน- >> |
์nuch 20 ส.ค. 2561, 23:28:26 น.
โหลด e-book แระ ทนไม่ไหว
โหลด e-book แระ ทนไม่ไหว