กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 14
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 14
เมื่อทุกอย่างจบลงบนเตียง เพลิงฟ้าพลิกตัวแล้วจะลุกขึ้น รู้สึกอาบน้ำก็เหมือนไม่ได้อาบ เพราะโบแวลากกลับไปที่เตียงหลายรอบ รอบนี้เขาหลับแล้ว เธอจึงลุกหาน้ำดื่มแทน ตั้งใจจะตื่นเช้าไปทำบุญกับนีกอลา แล้วไปรับงานกลับมาทำในห้อง
เหมือนเพิ่งได้นอนพัก แต่ก็เช้าแล้ว เธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวใส่สภาพเดิม ไม่ใช่พีโอนี่ แล้วรีบออกจากบ้านก่อนโบแวตื่นเสียอีก แวะไปรับนีกอลาตามนัดไว้
“มาสายไหม” เพลิงฟ้าถามท่าทางตื่นๆ
“ไม่สายหรอก ทันเวลาพอดีเลย” นีกอลาบอกแล้วขำๆ สาวสวยคนเมื่อคืนกลายเป็นยายเฉิ่มอีกแล้ว เขาก็มองแว่นตาหลอกที่เธอใส่อยู่
“แหนะ แอบจับผิดรึ ไม่เคยสายนะ แต่เพลียๆ น่ะ ช่วยนี้เครียดๆ ไปเถอะ ต้องซื้อของอีก” เพลิงฟ้าเรียกเพื่อนมาขึ้นรถ เมื่อเขาขึ้นรถแล้วเธอก็ออกรถ แล้วตรงไปตลาด ซื้อของจำเป็นเพื่อไปถวายพระ
พอถึงตลาดก็เลือกซื้อของตามสะดวกแล้วก็รีบไปขึ้นรถเพื่อไปวัด พอถึงวัดแล้ว เพลิงฟ้าก็นึกอยากกลับเมืองไทย แต่ติดรับงานไว้ ตอนนี้อยากถอดใจลาออกเสียแล้ว
นีกอลาเห็นเพลิงฟ้าทำน้ำตาคลอ ก็เอาแว่นออกให้
“อะไร” เพลิงฟ้าตกใจที่นีกอลาเอาแว่นตาไป แล้วนีกอลาก็จับคางเธอเอาผ้าเช็ดที่หางตาให้ เพราะน้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
นีกอลาเห็นแล้วก็สงสาร ดึงเพลิงฟ้ามากอดแล้วปลอบใจ “ถ้าเครียดมากอย่างนี้ เราว่าเธอพอเถอะ อย่าไปฝืนเลย ไม่ถามตัวเองเหรอว่าทุกวันนี้ฝืนทำไม”
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว แล้วผลักเขาออก ก่อนดุ “นี่มันในวัดนะยะ รีบไปทำบุญเถอะ เสร็จแล้วจะไปรับงานแล้วกลับไปทำงานที่บ้าน”
นีกอลาพยักหน้า เห็นท่าทางอ่อนลงของเพลิงฟ้าแล้วก็มีความหวัง เมื่อวานก็ไปดินเนอร์ เช้าก็ตื่นมาทำบุญด้วยกัน ชีวิตก็เริ่มเห็นความหวังมากขึ้น
พอทำบุญเสร็จ เขาก็ตั้งจิตอธิษฐานขอให้เขาได้สมหวังกับเพลิงฟ้า เขาตามเพลิงฟ้าไปถึงสำนักงานแล้วนั่งรอในรถ ปล่อยเพลิงฟ้าขึ้นไปคนเดียว
เพลิงฟ้าพยายามเลี่ยงคนให้มากที่สุด แต่ก็ไม่วายมีคนเห็นเธอออีก มีคนซุบซิบกันไปทั่ว สุดท้ายเธอก็เชิดหน้าแล้วเดินไปที่แผนก ขอคุยกับหัวหน้าแทน
“ไม่ต้องพูดหรอก พีช มอร์กานบอกผมหมดแล้ว ทำงานดีกว่า” ปิแยร์ไม่มีท่าทีไม่ชอบลูกน้อง เขาเข้าใจเหตุการณ์แล้ว โดยที่มอร์กานไม่ต้องบอกรายละเอียดมาก “สามวันให้เสร็จนะ ด่วนจัด ถ้าเร็วกว่านั้นได้จะดีมาก”
“ค่ะ ได้ค่ะ” เพลิงฟ้ารับเอกสารไฟล์งานจากเจ้านาย
“เด็กใหม่ทำไฟล์ใหญ่และชัดให้แล้ว ขอเร็วๆ มอร์กานบอกให้ยกคอมไปด้วย เดี๋ยวให้เด็กใหม่ยกใส่กล่องไปส่งที่รถ เอารถโบแวมาใช่ไหม” ปิแยร์ถามละเอียด อยากให้งานเสร็จเสียที
“ค่ะ ใช่ค่ะ” เพลิงฟ้าจึงไม่ได้พูดอะไรกับเจ้านาย
“พีช” ปิแยร์เรียกลูกน้องอีกรอบ
“คะ ปิแยร์” เพลิงฟ้ากำลังงงอยู่ว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง แต่ดูเหมือนเจ้านายจะจัดเตรียมทุกอย่างวางบนรถเข็นให้หมดแล้ว
“ขอแค่คุณ ผมและมอร์กานรู้ว่าความจริงเป็นอะไรก็พอนะ คำคนอื่นอย่าไปสนใจมาก เพราะคนที่ให้งานคุณทำและจ่ายเงินเดือนคุณก็คือมอร์กาน ต้องคิดถึงมอร์กานให้มากๆ เขาดีกับเธอจริงๆ” ปิแยร์พูดเหมือนจะรู้ใจลูกน้องที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ชาวบ้านชอบเข้ามาวุ่นวาย
“อ๋อค่ะ” เพลิงฟ้ากำลังคิดท้อจะลาออกพอดี ได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้ก็รู้สึกตื้นตันใจมากขึ้น
“มอร์กานเขาไม่คิดมากเรื่องเธอกับลูกชายเขาหรอก เพราะงั้นเธอก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นนะ” ปิแยร์ปิดท้ายคล้ายกำลังปลอบแล้วโบกมือให้ขนของออกไป เขาจะต้องตรวจสอบความละเอียดของงานต่างๆ ให้เสร็จเพื่อปิดต้นฉบับ
เพลิงฟ้าออกมาก็มีเด็กใหม่รออยู่ ท่าทางจะมีความสุขมาก เพราะได้ทำงาน เรื่องแย่งโต๊ะทำงานนั้นไม่มี เพราะแผนกนี้โต๊ะทำงานเยอะเหลือเฟือ บางคนไม่ได้มาทำงาน แต่มารับงานกลับไปทำที่บ้าน หรือมานั่งทำแค่งานเร่งด่วนไม่เรียบร้อย ก็กลับ
เธอไม่มีคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่เป็นของตัวเอง จึงเลือกมาทำงานที่สำนักงานมากกว่า ก็ต้องทำตามระเบียบไป ดูเหมือนมอร์กานจะสั่งฝ่ายบุคคลไปแล้ว ว่าเธอไม่ต้องมาทำงานที่สำนักงานตลอดเวลา โดยให้ปิแยร์พิจารณาผลงานของเพลิงฟ้าแต่เพียงผู้เดียว งานใดๆ จากฝ่ายบรรณาธิการให้ผ่านปิแยร์
สายตาคนอื่นมองเธอแปลกๆ แต่เธอก็ทำตามที่ปิแยร์พูด แล้วบอกให้เด็กใหม่เอาของไปที่รถ หากแอนน์เดินเข้ามาหาเธอ แล้วมองเธอแปลกๆ
“ที่เขาพูดไม่จริงใช่ไหม” แอนน์ถามให้แน่ใจ
“อะไรล่ะที่เขาพูดน่ะ แต่ช่างเถอะ มอร์กานกับปิแยร์ไม่ให้ฉันพูดอะไร” เพลิงฟ้าบอกแอนน์แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์
“พีช ถ้าเธอไม่ได้ทำ เธอก็ควรบอกความจริงนะ” แอนน์ไม่แน่ใจ แต่ก็พูดไปตามจริง
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรอกแอนน์ เธอก็สังเกตจากสิ่งต่างๆ เอาก็แล้วกัน” เพลิงฟ้าเข้าลิฟต์แล้วยิ้มแห้งๆ
เมื่อลงมาข้างล่างแล้วเอาของใส่รถ โดยมีนีกอลากับเด็กใหม่ช่วย เธอก็เลยเอาขนมที่เหลือยื่นให้ อีกฝ่ายเห็นขนมร้านดังก็ยิ้มแป้น ขอบคุณแล้วกลับสำนักงานเลย เพลิงฟ้าก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปส่งนีกอลาอีก
“นี่เขาไล่ออกเลยเหรอ” นีกอลาถามงุนงง เมื่อเห็นข้าวของเต็มไปหมด
“เปล่า มอร์กานให้เอาคอมพิวเตอร์กลับไปทำงานที่บ้านโบแวจ๊ะ มอร์กานไม่ให้เข้าสำนักงานแล้ว เดี๋ยวพนักงานจะเอาแต่จับกลุ่มเมาท์ไม่เป็นอันทำงานทำการ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วยังไม่ได้ขึ้นรถ
แอนน์เดินมาจากตึก หลังลงลิฟต์มาแล้ว เห็นนีกอลาก็ขมวดคิ้ว จึงเดินเข้ามาหา “สรุปเรื่องของพีชนี่มันยังไงแน่คะ นิก”
“เอ่อ” นีกอลาหันไปมองเพลิงฟ้าแล้วงุนงง
“แอนน์ ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันพูดไม่ได้ เธอก็ดูเอาเองก็แล้วกัน ว่าทำไมมอร์กานถึงให้ฉันเอางานกลับไปทำที่บ้าน ถ้าฉันผิดจริง ทำไมเลอาไม่แจ้งความ เรื่องแค่นี้ต้องให้บอกเลยเหรอ ไปกัน นีกอลา” เพลิงฟ้าตอบให้เข้าใจแล้วชวนนีกอลากลับ “กลับล่ะนะ งานปิแยร์ต้องการด่วน”
“อืม” แอนน์ฟังอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อว่าเลอาจะโวยวายใส่ร้ายเพลิงฟ้าแบบนี้ เลอาไม่เคยมีประวัติใส่ร้ายคนอื่น เพราะหยิ่งมาก แล้วจะต้องใส่ร้ายเพลิงฟ้าทำไม
ต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่นอน...
*************************
เสียงถอนหายใจดังขึ้นในรถ นีกอลาก็รู้ว่าเพลิงฟ้าไม่อยากพูดอะไรให้ครอบครัวราฟาแร็งเสียหน้า เขาก็ไม่อยากให้เพื่อนแม่ต้องมัวหมอง ต่างฝ่ายต่างก็เงียบเท่านั้น
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านก่อนนะ ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นแล้ว งานด่วนมาก ต้องส่งภายในสามวัน” เพลิงฟ้าบอกแล้วขับรถไปที่บ้านญาติเขา
“แล้วใครจะช่วยเธอเอาของลง” นีกอลาก็เป็นงง
“ไม่เป็นไร ค่อยๆ ทยอยเอาลง คิดอยู่ว่ารีบกลับไปช่วงกลางวัน ฌากจะได้ไม่อยู่บ้าน” เพลิงฟ้าเผลอพูดออกมา
“ทำไมฌากเกี่ยวอะไร” นีกอลาเริ่มสงสัยมากขึ้น เหมือนเพลิงฟ้าเล่าเรื่องไม่หมด
“อ๋อ ก็ลูกสาวเขาน่ะ เขาก็เลยไม่ค่อยพอใจ” เพลิงฟ้าพยายามไม่เล่ามาก ขับไปส่งนีกอลาก่อน
นีกอลานิ่งคิดไปนาน ก่อนบอก “ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ อย่าไปทนอยู่กับโบแว ถ้ามันลำบากมาก ฉันจะซื้อคอนโดให้อยู่ เธอจะได้ไม่ต้องคิดว่าจะไปหาห้องเช่าอะไรที่ไหน ยังไงฉันก็ต้องมาปารีสบ่อยๆ อยู่แล้ว”
“ไม่!!” เพลิงฟ้าพูดชัดเจน หงุดหงิดมากขึ้นที่เขาพูดแบบนั้น “ฉันจะทำอะไร ก็จะทำด้วยตัวเอง ไม่ต้องมาพูดเหมือนซื้อฉันแบบนี้ ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกัน”
นีกอลากระแทกลมหายใจ “ก็เพราะเป็นห่วง อยู่กับโบแวก็เปลืองตัว เสียสุขภาพจิต”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่า ฉันอาจจะชอบนอนกับโบแวก็ได้” เพลิงฟ้าพูดตามตรงอย่างไม่ใส่ใจนัก
“พีช!!” นีกอลาเป็นอึ้ง “ทำไมพูดแบบนี้ ผู้หญิงมีแต่เสียหายนะ”
“ไม่หรอก ฉันมีความสุขกับโบแวดี ถึงจะไม่ใช่คนรักกัน แต่มันก็ดีกว่าคนที่บอกว่ารักแต่ทำร้ายฉันซ้ำๆ หรอก” เพลิงฟ้าบอกแล้วจอดรถที่ประตูรั้ว “ขอบใจที่พาไปทำบุญ ลงไปสิ”
นีกอลาลงจากรถอย่างหงุดหงิด แล้วปิดกระแทกเสียงดังลั่น
เพลิงฟ้าพยายามสะกดอารมณ์แล้วก็ขับรถออกไปอย่างระมัดระวังแทน เมื่อถึงบ้านโบแวแล้วก็จอดรถ เห็นรถฌากยังจอดอยู่ ก็ค่อยๆ ขนของออกไปที่ห้องตัวเอง เห็นโบแวยังหลับอยู่ก็งง
เธอไม่ทันได้พูดอะไร วางของที่พื้น แล้วก็ขนของหลายเที่ยว พอสะดุดตอที่เที่ยวสุดท้ายนี่เอง ตอนฌากเดินออกมาจากบ้าน เธอก็เดินเลี่ยง
“เมื่อไรเธอจะเลิกเกาะลูกชายฉันเสียที” ฌากพูดขึ้นขณะใส่แว่นตากันแดด เตรียมออกไปทำงาน
เพลิงฟ้าไม่ตอบรีบเดินหนี
“จะรีบไปไหน” ฌากกระชากแขนเพลิงฟ้าจนเอกสารหล่น
เพลิงฟ้าหันไปมองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนสะบัดแล้วก้มลงเก็บของ แต่ฌากเหยียบมือเธอจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง “อย่าทำทุเรศแบบนี้เลยนะคะ ฉันไม่ได้ทำร้ายลูกสาวคุณ และไม่เคยอยากให้โบแวทำร้ายคุณ แต่ทำไมคุณกลับทำตัวเหมือนเด็กๆ แบบนี้”
ฌากโดนว่าก็ตบหน้าเพลิงฟ้าจนเกือบลงไปนอนกับพื้น จากนั้นก็ถ่มน้ำลายใส่ “อย่าหล่อนมีสิทธิอะไรมาติฉัน”
เพลิงฟ้าก็โกรธเหมือนกัน หากก็ได้แต่กำมือแน่น
“ออกไปจากบ้านผมเลยนะ ไม่ต้องกลับมาอีก” เสียงโบแวดังขึ้น แล้วชี้หน้าไล่พ่อไปเลย “มาทำสันดานเลวที่นี่ สันดานต่ำๆ ไร้มารยาทแบบนี้ได้ยังไง” โบแวเข้าไปช่วยเพลิงฟ้าเก็บของ
ตอนแรกเขาก็ยังหลับอยู่ แต่มาดามโบวิเย่ว์เข้าไปเรียกออกมา เพราะเห็นฌากกับเพลิงฟ้าเจอกัน กลัวจะมีเรื่องและก็มีจริงๆ
“แกมาไล่ฉันไปได้ยังไง ฉันเป็นพ่อแก” ฌากถามลูกชายอย่างไม่พอใจนัก
“แต่พ่อทำกับแขกผมอย่าไม่ให้เกียรติ อีกอย่างเพลิงฟ้าคือผู้หญิงที่ผมพอใจจะอยู่ด้วย พ่ออยากอยู่กับแม่ ก็แค่หลีกเลี่ยงการปะทะ ไม่ใช่ดูหมิ่นผู้หญิงของผมแบบนี้” โบแวใส่แต่เสื้อคลุมตัวเดียว แม้อากาศจะหนาวเย็นแค่ไหนก็ตาม ก่อนช่วยพยุงเพลิงฟ้า “เข้าบ้านไปก่อน”
“แม่แกจะย้ายไปอยู่กับฉัน” ฌากโกรธก็เลยจะเอาภรรยาไปอยู่ด้วย
“โนอายอมเหรอครับ ได้ยินว่าตอนที่พ่อไม่อยู่ก็เสนอหน้าเป็นเจ้านายอยู่นี่ ผมไม่มีทางให้แม่ไปอยู่ที่นั่นแล้วเสี่ยงโดนวางยาหรอกนะ” โบแวพูดตามตรง
“ยาอะไร!!!” ฌากพูดเสียงสูง
“ยาพิษน่ะแหละ มันอยากให้แม่ตายจะตาย พ่อจะได้ยกทุกอย่างให้มันไง” โบแวพูดตามตรง
“ไม่เอานะ โบแว แม่ขอร้องล่ะ” มอร์กานต้องขอให้มาดามโบวิเย่ว์พาไปที่รถเข็น พอออกมาได้ ก็เห็นเพลิงฟ้าที่หอบงานเข้ามา เห็นมือเป็นรอยช้ำ ก็รู้ว่าสามีทำเกินไป
“ก็ได้ แต่แม่ต้องไม่ย้ายออก และถ้าพ่อรับไม่ได้ที่พีชอยู่กับผม พ่อก็ไม่ต้องมา” โบแวหงุดหงิดที่เห็นแม่อยู่ที่หัวบันได แม้จะมีแค่ห้าขั้นแต่ก็อันตรายมาก
“ก็ได้ๆ แม่ไม่ย้ายออก พ่อเขาก็ไม่สนใจเรื่องลูกกับพีช พอใจแล้วนะ” มอร์กานได้แต่ยอมลูกชาย ไม่งั้นลูกชายจะอาละวาดมากไปกว่านี้
“ทำไมต้องยอมมัน มันเป็นลูก มันต้องยอมเราสิ” ฌากตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจ
“ฌาก!!!” มอร์กานส่ายหน้าช้าๆ “ได้โปรด ไปทำธุระของคุณเถอะ แล้วกลับมานะ ได้โปรด”
“แต่มันไล่ฉัน ทำเหมือนฉันไม่มีบ้านอยู่” ฌากแย้งอย่างงอนๆ
“ที่รัก ได้โปรด อย่าทะเลาะกันเลยนะ เกิดเรื่องหลายวันแล้ว เห็นใจฉันเถอะ ฉันเหนื่อยมากแล้ว ไปเยี่ยมเลอาด้วยนะที่รัก” มอร์กานได้แต่ขอร้องสามี เพราะเหนื่อยมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ฌากก็ได้แต่กระแทกลมหายใจแรงๆ ก่อนขับรถออกไปอย่างหงุดหงิด
โบแวก็เข็นรถพาแม่เข้าไปในบ้าน ทั้งที่อากาศเย็นมาก “แม่น่ะ ออกมาทำไม”
“ไม่งั้นลูกกับพ่อก็ฆ่ากันตายน่ะสิ พีชน่ะรีบบอกให้แม่ไปห้าม มาดามโบวิเย่ว์อีก แต่พีชเขาไม่กล้าออกไป กลัวโดนด่าซ้ำอีก” มอร์กานบอกแล้วถอนหายใจ “แม่ว่าจะไปซื้อบ้านอยู่”
“ไม่ต้องหรอกครับ อยู่กับผมนี่แหละ ถ้าแม่หายจะย้ายไปอยู่ชั้นบนก็ได้ จะพาคู่รักมาสักกี่คน ผมก็ไม่ไปวุ่นวาย ยกชั้นสองให้แม่เลยก็ยังได้” โบแวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
“เอาเถอะๆ” มอร์กานขี้เกียจบีบบังคับลูก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่เธออ่อนแอ ถ้าเธอเข้มแข็งกว่านี้ ใครก็ห้ามเธอไม่ได้หรอก เธอก็ห้าวพอดูเช่นกัน
โบแวอุ้มแม่ขึ้นนั่งบนเก้าอี้ให้เอนหลังสบายๆ ถ้าแขนไม่หักด้วย ป่านนี้แม่ก็คงใช้ไม้ค้ำเดินไปเดินมาแล้ว
“รำคาญแขนกับขาบ้านี่จริงๆ ไปไหนก็ต้องพึ่งพาคนนั้นคนนี้” มอร์กานบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“ปกติพ่อก็อยู่ดูแลตลอดนี่ครับ” โบแวบอกแล้วเอาคอมพิวเตอร์กับรีโมททีวีมาให้แม่
“ก็วันนี้พ่อไม่อยู่” มอร์กานก็บ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“ก็ผมอยู่ไง มีอะไรโทรไปเรียกเลย อยากเข้าห้องน้ำก็บอก ผมยินดี” โบแวไม่อายถ้าต้องดูแลแม่อยู่แล้ว
“ไม่ต้องขนาดนั้น แม่ใส่ผ้าอ้อมอยู่ก็ได้นะ ตอนแรกๆ ก็ไม่คุ้น ตอนนี้คุ้นแล้ว” มอร์กานบอกตามตรง
“โทรเรียกผมถ้าแม่ต้องการความช่วยเหลือครับ” โบแวบอกแม่ทำให้แม่ค้อนให้
“ไปหายาใส่มือให้พีชเถอะ ดีนะที่เป็นมือซ้าย ถ้ามือขวาทำงานให้แม่ไม่ได้แน่ๆ” มอร์กานไล่ลูกชาย ก่อนมองอีกที “อะไรเนี่ย โบแว ลูกไม่ใส่เสื้อผ้าเลยนอกจากเสื้อคลุมเหรอ”
“แหม ก็มาดามเข้าไปเรียก ผมก็แก้ผ้านอนอยู่ครับ ดีเท่าไรแล้วคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทัน” โบแวบอกตามตรง
ในบ้านนี้มีมาดามโบวิเย่ว์อีกคนที่มีกุญแจทุกห้อง คนรับใช้แบบไปกลับคนอื่น มีหน้าดูแลทำความสะอาดตามที่มาดามโบวิเย่ว์สั่งเท่านั้น ปกติจะไม่เปิดห้องไหนให้ใช้ถ้าไม่จำเป็น และคุณนายหันไปเห็นฌากออกมา หลังเพลิงฟ้ากำลังเก็บของขึ้นชั้นบนก็กลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบวิ่งไปเรียกเจ้าของบ้าน พอเรียกแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรเรียกมอร์กานมากกว่า จึงไปหามอร์กานมาห้ามพ่อลูกทะเลาะกันอีกที
“พีชไม่ว่าเหรอ” มอร์กานถอนหายใจยาว
“ว่าครับ แต่ทำไมผมต้องฟังด้วยล่ะ” โบแวยักไหล่แล้วเอาน้ำดื่มกับผลไม้วางไว้ใกล้มือแม่ แล้วเอามือถือวางใกล้ๆ “มีอะไรโทรเรียกได้เลยครับ”
“จ๊ะ” มอร์กานโบกมือไล่ลูกแล้วดูข้อมูลเพื่อเลือกมาลงนิตยสารบ้าง ไม่ได้ปล่อยฝ่ายบรรณาธิการทำเนื้อหาอย่างเดียว
โบแวปล่อยแม่ทำงานแล้วขึ้นไปชั้นสาม เห็นเพลิงฟ้าเอาของวางกองหน้าห้อง คิดว่าคงรอถามจะได้เอาไปยัดไว้ในห้องนอนแคบๆ ของตัวเธอ
“ไม่ต้องเอาเข้าห้องหรอก เดี๋ยวให้มาดามโบวิเย่ว์จัดห้องให้ จะได้นั่งทำงาน อยู่ชั้นบนนี่แหละ ไม่ต้องลงไป ไหนเอามือมาดูสิ” โบแวดึงมือที่เพลิงฟ้าซ่อนไว้ด้านหลังออกมา “เอาไปซ่อนไว้ทำไมฮะ ฉันมีตา ฉันเห็นอยู่ว่าพ่อขยี้มือเธอ แล้วนี่จะทำงานได้ไหม”
“ทำได้ค่ะ” เพลิงฟ้ากัดฟันพูด
“ทำได้ตายล่ะ แค่จับก็หน้านิ่วแล้ว” โบแวส่ายหน้าช้าๆ
“ฉันต้องทำให้ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดอย่างมุ่งมั่น
“งั้นไปยกจอคอมพิวเตอร์มาวางที่โต๊ะสิ” โบแวเห็นปากเก่งนักก็เลยท้า
เพลิงฟ้าทำหน้าขัดใจ เพราะรู้ดีว่ายังปวดมืออยู่
“ว่าไง ยกไหวไหม” โบแวก็ถามอย่างกวนประสาท
เพลิงฟ้าก็มองไปทางอื่นแล้วจะเดินไปยกจอที่เอาวางไว้ในห้อง
โบแวก็เดินตาม แล้วพูดเย้ยนิดๆ “จอคอมพิวเตอร์มันก็แพงนะ เกิดตกขึ้นมาจะทำยังไง”
“นี่โบแว ถ้าไม่คิดจะช่วยก็ไม่ต้องมากวนประสาทนะ” เพลิงฟ้างอนก็หันไปว่าเขา
“อ้าว ก็ถ้าอยากให้ช่วยทำไมไม่ขอร้องล่ะ” โบแวก็ทำหน้าระรื่น
เพลิงฟ้าโกรธ ก็เลยแกะกล่องที่พื้น ตั้งใจจะต่อสายต่างๆ แล้วนั่งทำงานตรงพื้นนั่นเอง จนโบแวต้องมาอุ้มให้ลุก หล่อนก็ดิ้นขัดขืน จนล้มไปบนเตียงด้วยกัน
“นี่เธอจะไม่ขอร้องให้คนอื่นช่วยเลยเหรอ” โบแวถามขึ้นอย่างหงุดหงิดนิดๆ
“ก็ไม่คิดจะช่วย ก็ไม่กล้าขอหรอก” เพลิงฟ้าหันหน้าหลบเมื่อเขาเข้ามาจะจูบ
“คิดว่าจะหนีจูบฉันพ้นเรอะ” โบแวก็บังคับและจูบเพลิงฟ้าจนได้
เพลิงฟ้าขัดขืนอยู่พักก็ต้องยอมแพ้ ปล่อยให้โบแวดึงมือเธอไปโอบรอบคอเขา แล้วปล่อยเขาจูบเสียให้พอ และให้สมกับความต้องการของทั้งสองคน
มาดามโบวิเย่ว์ขึ้นมาเก็บห้องให้เพลิงฟ้าทำงาน เห็นทั้งสองคนกอดจูบกันก็ถอนหายใจยาวแล้วปิดประตูห้องเบาๆ และทำงานต่อ โดยจัดโต๊ะธรรมดากับเก้าอี้ ให้ทำงานชั่วคราวก่อน จากนั้นก็เอาเอกสารที่วางนอกห้องไปวางให้แล้วลงไปข้างล่าง
โบแวจูบเพลิงฟ้าอยู่นานก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเพลิงฟ้า แต่เพลิงฟ้าได้สติก็ผลักเขา
“ไม่เอาค่ะ ต้องทำงานจริงๆ งานด่วนด้วย” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว
โบแวก็หงุดหงิดเล็กน้อย แต่เมื่อคืนก็ทำไปเยอะแล้ว จึงปล่อยหล่อนไปทำงาน เขาลุกขึ้นแล้วช่วยขนของไปให้ เห็นเปิดตูห้องเปิดอยู่ก็รู้ว่ามาดามคงมาจัดการให้แล้ว จึงเอาคอมไปตั้งที่โต๊ะทำงานเล็กๆ ในห้องนอนห้องนั้น เขาก็แค่จัดตั้งไว้ เจอก็ใหญ่มาก เพลิงฟ้ายกขึ้นมาคนเดียวก็ถือว่าเก่งมาก เขาต่อสายให้แล้ว เพลิงฟ้าก็หยิบของเบาๆ ตามมา
“ขอบคุณค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเมื่อเขาต่อสายต่างๆ ให้เสร็จ
“จำไว้นะ ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ผู้หญิงคนไหน” โบแวบอกให้เพลิงฟ้ารู้ว่าอย่าคิดหนีเขาไป
“ทวงบุญคุณเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างงุนงง
“ไม่ใช่ แค่อยากให้รู้ไว้เท่านั้น” โบแวยักไหล่แล้วก็ออกไปจากห้อง
“รู้เสมอค่ะ ถึงได้ขอบคุณไงคะ” เพลิงฟ้าบอกตามหลัง กลับถูกเขาย้อนกลับมากอดจากด้านหลัง จูบแรงๆ ที่ซอกคอชนิดที่ต้องทิ้งรอยจูบไว้แบบขอมัดจำ
“รู้ไว้ด้วยว่าที่ฉันพูดกับพ่อน่ะ ฉันพูดจริงๆ” โบแวพูดกรอกหู พ่นลมหายใจอย่างมีเสน่ห์ แล้วออกไปจากห้อง
เพลิงฟ้าฟังแล้วก็เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เมื่อนึกถึงคำที่เขาใช้เรียกเธอ
‘ผู้หญิงของผม’
*************************
แม้จะปวดมือ แต่เพลิงฟ้าก็ทำงานจนดึก ค่อยๆ ทำ กลัวไม่ทัน เพราะปวดมือแล้วทำได้ยาก สักพักโบแวก็เอาของกินขึ้นมาวางที่โต๊ะ พร้อมยาแก้ปวด
“ใจคอจะทำแต่งานไม่กินอะไรเลยเหรอ” โบแวถามแล้วก็กอดอกมอง
“ลืมค่ะ ทำได้ช้าหงุดหงิดมากค่ะ” เพลิงฟ้าพักทานของกินที่เขาตักมา “พ่อคุณกลับมาหรือยังคะ”
“กลับมาเหรอ กลับแหละมั้ง เกือบเช้า เมื่อกี้โทรไปง้อแล้ว ขี้งอนมาก แต่ก็เป็นพ่อที่ดี รับสายตลอด ขอโทษก็แค่ตัดพ้อแบบงอนๆ” โบแวเล่าความไปตามเรื่อง
เพลิงฟ้าทานแล้วตาก็จ้องคอมพิวเตอร์ ก่อนนึกขึ้นได้ “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่ขอบคุณซะพรุ่งนี้เลยล่ะ” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
อยู่กับเพลิงฟ้าแตกต่างกับอันนา เพราะอันนาไม่หยิบหรือแตะงานของคนรับใช้เลย ขณะที่เพลิงฟ้าทำทุกอย่างที่ช่วยเหลือตัวเองได้ และแจกคำขอบคุณให้เขาเสมอๆ
เพลิงฟ้าก็มองงานแล้วก็ทำงานต่อ โดยไม่สนใจว่าเขาจะออกไปจากห้องเมื่อไร เพราะงานด่วน เธอต้องค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ เพราะมือซ้ายใช้ไม่ถนัด แต่มือขวาก็เร็วอยู่ บางทีลืมเอามือซ้ายไปหยิบจับก็ต้องเจ็บแล้วค่อยๆ ตั้งสติให้ใจเย็นลง
หนทางชีวิตไม่ง่ายนัก แต่เพลิงฟ้าก็รู้สึกว่าจะผ่านทุกอย่างไปได้
*************************
วันถ่ายโฆษณา โบแวมานั่งอยู่ด้วย ทำเอาคนอื่นๆ อึดอัดไปตามๆ กัน และโนอาก็มาสายตามเคย เมื่อมาถึง โบแวก็เดินเข้าไปคุยกับโนอาตามลำพัง
“ถ้าคิดจะทำอะไรแผลงๆ ล่ะก็ระวังหน่อยนะ เพราะฌากให้นักสืบตามพีโอนี่อยู่ ทำอะไรลงไป ฌากก็คงได้รู้ธาตุแท้แกเร็วขึ้น” โบแวเตือนแล้วยิ้มเยาะ ก่อนเดินผ่านไป
โนอาก็เหลียวมอง ไม่รู้ว่าคนไหนเป็นนักสืบ จึงไม่ค่อยเชื่อนัก ก่อนจะโทรถามฌาก “คุณให้นักสืบตามพีโอนี่เหรอครับ”
“ใช่ ฉันจะทำให้โบแวตาสว่างซักที แล้วรู้ได้ยังไง” ฌากถามอย่างงุนงง
“โบแวบอกครับ” โนอาบอกแล้วต้องโล่งใจที่โบแวมาเตือนก่อน
“อืม มันทำอะไรเธออีกหรือเปล่า” ฌากก็ระแวงกลัวเพลิงฟ้ายั่วคู่ขาหนุ่ม ที่พักนี้เขาค่อนข้างห่าง ต้องคอยดูแลมอร์กานตามที่สัญญาไว้
“ยังไม่เจอเลยครับ แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่อยากเข้าใกล้แม่นี่มากนักหรอก แต่วันนี้โบแวมานั่งเฝ้าเลยครับ” โนอาบอกเล่า
“ไอ้ลูกคนนี้มันหูเบาจริงๆ นี่มันหาเรื่องไหม” ฌากหงุดหงิดที่ลูกชายไม่ฟังเขาเลย
เขายังเข้าใจไปว่าโบแวไปเพื่อหาเรื่องคู่ขาเขา
“ไม่ครับ แค่มาบอกเรื่องคุณจ้างนักสืบคอยตามพีโอนี่เท่านั้น แล้วได้ข่าวอะไรจากนักสืบไหมครับ” โนอาทำเป็นถาม จะได้เปลี่ยนเรื่อง
“สามวันนี้มันอยู่บ้านทุกวัน ไม่ลงจากชั้นสามเลย โบแวเสียอีก ออกไปซื้ออะไรต่อมิอะไรไปประเคนให้มันกิน รำคาญมันมาก” ฌากไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนแต่พอเดาได้
“โบแวหลงรักมันเหรอครับ” โนอาถามอย่างงุนงง
“คิดว่าน่าจะใช่แล้วล่ะ ไม่งั้นคงไม่บริการทุกอย่างกันอย่างนี้ วันที่เหยียบมือมันนะ โบแวประกาศว่านังพี เอ่อ พีโอนี่น่ะเป็นผู้หญิงของมัน ฟังแล้วอยากจะบ้า” ฌากบ่นอีกเล็กน้อย ก่อนโนอาขอไปทำงาน
เพลิงฟ้าอยู่ฟังผู้กำกับอธิบาย เธอท่องบทและซ้อมสคลิปมาแล้ว จึงทำให้ผ่านได้ไม่ยากนัก ขณะที่โนอาไม่กล้าทำเรื่อง ถ่ายไม่นานก็เสร็จ เมื่อผู้กำกับบอกพอ โบแวก็เดินเข้ามาโอบเอวแล้วกอดจูบ
“เก่งมาก” โบแวพูดชม เมื่อเพลิงฟ้าทำตัวเป็นมืออาชีพ
เพลิงฟ้ายิ้มให้เขาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูเขาก่อนกระซิบ “ต้องทำอย่างนี้เลยเหรอคะ”
“ใช่สิ อย่าขัดใจฉันได้ไหม” โบแวพูดแล้วโอบเอวพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วหยุดรอที่หน้าห้อง
เพลิงฟ้าก็โดนช่างแต่งหน้ากับทำผมและคอสตูมเมาท์กันตลอดเวลา
“พีโอนี่คะ ทำไมเมอซิเออร์โบแวถึงตามติดคุณนักคะ มีเคล็ดลับ” คนพูดจีบปากจีบคอถาม
“เขาไม่ได้ตามติดค่ะ แต่ไม่รู้เขารู้เรื่องครั้งก่อนได้ยังไง เขาก็เลยเป็นห่วงค่ะ” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ
“คราวก่อนตอนมาร์ล่ากับร็อคแซนมีปัญหา เขาก็ตามดูแลแบบนี้ล่ะค่ะ โอ๊ย ถ้าลองได้ควงเมอซิเออร์โบแวแล้วนะคะ รับรองอนาคตสดใสแน่นอนค่ะ” คนพูดทั้งประจบและชอบนิสัยของเพลิงฟ้าที่มาก่อนเวลา อ่อนน้อมถ่อมตน ผิดวิสัยนางแบบคนอื่นที่อีโก้จัด
เพลิงฟ้าก็แค่ฟังหูไว้หู เมื่อก่อนเธอก็เจอคนแบบนี้ จึงไม่ฟังคำหวานเท่าไรนัก พอแต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็ออกมาหาโบแว แม้ใส่ส้นสูงเธอก็ยังสูงไม่เท่าโบแว แต่ก็เรียกว่าพอดีกับระดับความสูงที่เหมาะสมกัน
“พีช เธอลางานสักสองอาทิตย์นะ ฉันจะไปเที่ยวสวิส ไปเล่นสกี” โบแวบอกเล่าเท่านั้น
เพลิงฟ้าหันไปมองเขาให้แน่ใจ แต่เขาสวมแว่นตากันแดดก็มองยากพอดู “เมื่อไรคะ”
“ก็อีกเดือนแหละ” โบแวตั้งใจไว้ว่าเขาต้องไปเที่ยว ก่อนที่จะไป ต้องมาคุมเข้มเรื่องเสื้อผ้าที่จะออกมาในอีกประมาณอีกสี่ห้าเดือน เขาก็จะจัดการให้เรียบร้อย
“ทำไมฉันต้องไปด้วยคะ” เพลิงฟ้าก็ถามอย่างสงสัย
“ต้องถามด้วยเหรอ บอกให้ไปก็ไปสิ เตรียมตัวให้ดีด้วย งานเธอตัวใหม่เข้าหรือยัง ถ้ายังเราไปซื้อของกัน” โบแวบอกอย่างรวดเร็ว
“อีกตั้งเดือนไม่ใช่เหรอคะ “ เพลิงฟ้าถามอีก
“แล้วคิดว่าฉันจะมีเวลาพาเธอไปซื้อไหม ตอนนี้ฉันกำลังรอตัวอย่างแล้วก็คัดตัวนางแบบก็ยังมีเวลา” โบแวบอกแล้วก็พาเธอตรงไปที่รถ
“แล้วปกติผู้หญิงที่ไปกับคุณเขาทำยังไงคะ” เพลิงฟ้าถามแบบกวนประสาทเล็กน้อย
“ถามอย่างนี้แปลว่าอะไร” โบแวมองเธออย่างเข้มงวด
“ก็เห็นว่าใครๆ ก็ตามใจคุณ คุณก็คงพาทุกคนไปซื้อของแบบนี้เสมอใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าถามแล้วไม่มองหน้าเขา กลัวเขาโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ก็อยากกวนประสาทคนเอาแต่ใจอยู่บ้าง
“แล้วไม่ใช่ทุกคนเหรอไง ที่อยากได้อะไรจากฉันเสมอ” โบแวย้อนทำอย่างกวนประสาทกลับ
เพลิงฟ้าเปิดประตูรถแล้วลงทันที โดยไม่ให้เขาคว้าเธอได้ “เจอกันที่บ้านนะคะ”
“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้” โบแวออกคำสั่ง
“สงสัยฉันจะตามใจคุณจนเสียคนเกินไปแล้ว ถ้าไม่พอใจ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกก็ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดอย่างไม่พอใจนัก เรียกแท็กซี่ได้ก็ขึ้นไปเลย นิ่งคิดอยู่ว่าจะไปไหนดี ก่อนบอกชื่อร้านอาหารและผับแห่งหนึ่งพร้อมพิกัด
ขี้เกียจทะเลาะกับคนเอาแต่ใจ...
*************************
เมื่อทุกอย่างจบลงบนเตียง เพลิงฟ้าพลิกตัวแล้วจะลุกขึ้น รู้สึกอาบน้ำก็เหมือนไม่ได้อาบ เพราะโบแวลากกลับไปที่เตียงหลายรอบ รอบนี้เขาหลับแล้ว เธอจึงลุกหาน้ำดื่มแทน ตั้งใจจะตื่นเช้าไปทำบุญกับนีกอลา แล้วไปรับงานกลับมาทำในห้อง
เหมือนเพิ่งได้นอนพัก แต่ก็เช้าแล้ว เธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวใส่สภาพเดิม ไม่ใช่พีโอนี่ แล้วรีบออกจากบ้านก่อนโบแวตื่นเสียอีก แวะไปรับนีกอลาตามนัดไว้
“มาสายไหม” เพลิงฟ้าถามท่าทางตื่นๆ
“ไม่สายหรอก ทันเวลาพอดีเลย” นีกอลาบอกแล้วขำๆ สาวสวยคนเมื่อคืนกลายเป็นยายเฉิ่มอีกแล้ว เขาก็มองแว่นตาหลอกที่เธอใส่อยู่
“แหนะ แอบจับผิดรึ ไม่เคยสายนะ แต่เพลียๆ น่ะ ช่วยนี้เครียดๆ ไปเถอะ ต้องซื้อของอีก” เพลิงฟ้าเรียกเพื่อนมาขึ้นรถ เมื่อเขาขึ้นรถแล้วเธอก็ออกรถ แล้วตรงไปตลาด ซื้อของจำเป็นเพื่อไปถวายพระ
พอถึงตลาดก็เลือกซื้อของตามสะดวกแล้วก็รีบไปขึ้นรถเพื่อไปวัด พอถึงวัดแล้ว เพลิงฟ้าก็นึกอยากกลับเมืองไทย แต่ติดรับงานไว้ ตอนนี้อยากถอดใจลาออกเสียแล้ว
นีกอลาเห็นเพลิงฟ้าทำน้ำตาคลอ ก็เอาแว่นออกให้
“อะไร” เพลิงฟ้าตกใจที่นีกอลาเอาแว่นตาไป แล้วนีกอลาก็จับคางเธอเอาผ้าเช็ดที่หางตาให้ เพราะน้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
นีกอลาเห็นแล้วก็สงสาร ดึงเพลิงฟ้ามากอดแล้วปลอบใจ “ถ้าเครียดมากอย่างนี้ เราว่าเธอพอเถอะ อย่าไปฝืนเลย ไม่ถามตัวเองเหรอว่าทุกวันนี้ฝืนทำไม”
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว แล้วผลักเขาออก ก่อนดุ “นี่มันในวัดนะยะ รีบไปทำบุญเถอะ เสร็จแล้วจะไปรับงานแล้วกลับไปทำงานที่บ้าน”
นีกอลาพยักหน้า เห็นท่าทางอ่อนลงของเพลิงฟ้าแล้วก็มีความหวัง เมื่อวานก็ไปดินเนอร์ เช้าก็ตื่นมาทำบุญด้วยกัน ชีวิตก็เริ่มเห็นความหวังมากขึ้น
พอทำบุญเสร็จ เขาก็ตั้งจิตอธิษฐานขอให้เขาได้สมหวังกับเพลิงฟ้า เขาตามเพลิงฟ้าไปถึงสำนักงานแล้วนั่งรอในรถ ปล่อยเพลิงฟ้าขึ้นไปคนเดียว
เพลิงฟ้าพยายามเลี่ยงคนให้มากที่สุด แต่ก็ไม่วายมีคนเห็นเธอออีก มีคนซุบซิบกันไปทั่ว สุดท้ายเธอก็เชิดหน้าแล้วเดินไปที่แผนก ขอคุยกับหัวหน้าแทน
“ไม่ต้องพูดหรอก พีช มอร์กานบอกผมหมดแล้ว ทำงานดีกว่า” ปิแยร์ไม่มีท่าทีไม่ชอบลูกน้อง เขาเข้าใจเหตุการณ์แล้ว โดยที่มอร์กานไม่ต้องบอกรายละเอียดมาก “สามวันให้เสร็จนะ ด่วนจัด ถ้าเร็วกว่านั้นได้จะดีมาก”
“ค่ะ ได้ค่ะ” เพลิงฟ้ารับเอกสารไฟล์งานจากเจ้านาย
“เด็กใหม่ทำไฟล์ใหญ่และชัดให้แล้ว ขอเร็วๆ มอร์กานบอกให้ยกคอมไปด้วย เดี๋ยวให้เด็กใหม่ยกใส่กล่องไปส่งที่รถ เอารถโบแวมาใช่ไหม” ปิแยร์ถามละเอียด อยากให้งานเสร็จเสียที
“ค่ะ ใช่ค่ะ” เพลิงฟ้าจึงไม่ได้พูดอะไรกับเจ้านาย
“พีช” ปิแยร์เรียกลูกน้องอีกรอบ
“คะ ปิแยร์” เพลิงฟ้ากำลังงงอยู่ว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง แต่ดูเหมือนเจ้านายจะจัดเตรียมทุกอย่างวางบนรถเข็นให้หมดแล้ว
“ขอแค่คุณ ผมและมอร์กานรู้ว่าความจริงเป็นอะไรก็พอนะ คำคนอื่นอย่าไปสนใจมาก เพราะคนที่ให้งานคุณทำและจ่ายเงินเดือนคุณก็คือมอร์กาน ต้องคิดถึงมอร์กานให้มากๆ เขาดีกับเธอจริงๆ” ปิแยร์พูดเหมือนจะรู้ใจลูกน้องที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ชาวบ้านชอบเข้ามาวุ่นวาย
“อ๋อค่ะ” เพลิงฟ้ากำลังคิดท้อจะลาออกพอดี ได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้ก็รู้สึกตื้นตันใจมากขึ้น
“มอร์กานเขาไม่คิดมากเรื่องเธอกับลูกชายเขาหรอก เพราะงั้นเธอก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นนะ” ปิแยร์ปิดท้ายคล้ายกำลังปลอบแล้วโบกมือให้ขนของออกไป เขาจะต้องตรวจสอบความละเอียดของงานต่างๆ ให้เสร็จเพื่อปิดต้นฉบับ
เพลิงฟ้าออกมาก็มีเด็กใหม่รออยู่ ท่าทางจะมีความสุขมาก เพราะได้ทำงาน เรื่องแย่งโต๊ะทำงานนั้นไม่มี เพราะแผนกนี้โต๊ะทำงานเยอะเหลือเฟือ บางคนไม่ได้มาทำงาน แต่มารับงานกลับไปทำที่บ้าน หรือมานั่งทำแค่งานเร่งด่วนไม่เรียบร้อย ก็กลับ
เธอไม่มีคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่เป็นของตัวเอง จึงเลือกมาทำงานที่สำนักงานมากกว่า ก็ต้องทำตามระเบียบไป ดูเหมือนมอร์กานจะสั่งฝ่ายบุคคลไปแล้ว ว่าเธอไม่ต้องมาทำงานที่สำนักงานตลอดเวลา โดยให้ปิแยร์พิจารณาผลงานของเพลิงฟ้าแต่เพียงผู้เดียว งานใดๆ จากฝ่ายบรรณาธิการให้ผ่านปิแยร์
สายตาคนอื่นมองเธอแปลกๆ แต่เธอก็ทำตามที่ปิแยร์พูด แล้วบอกให้เด็กใหม่เอาของไปที่รถ หากแอนน์เดินเข้ามาหาเธอ แล้วมองเธอแปลกๆ
“ที่เขาพูดไม่จริงใช่ไหม” แอนน์ถามให้แน่ใจ
“อะไรล่ะที่เขาพูดน่ะ แต่ช่างเถอะ มอร์กานกับปิแยร์ไม่ให้ฉันพูดอะไร” เพลิงฟ้าบอกแอนน์แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์
“พีช ถ้าเธอไม่ได้ทำ เธอก็ควรบอกความจริงนะ” แอนน์ไม่แน่ใจ แต่ก็พูดไปตามจริง
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรอกแอนน์ เธอก็สังเกตจากสิ่งต่างๆ เอาก็แล้วกัน” เพลิงฟ้าเข้าลิฟต์แล้วยิ้มแห้งๆ
เมื่อลงมาข้างล่างแล้วเอาของใส่รถ โดยมีนีกอลากับเด็กใหม่ช่วย เธอก็เลยเอาขนมที่เหลือยื่นให้ อีกฝ่ายเห็นขนมร้านดังก็ยิ้มแป้น ขอบคุณแล้วกลับสำนักงานเลย เพลิงฟ้าก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปส่งนีกอลาอีก
“นี่เขาไล่ออกเลยเหรอ” นีกอลาถามงุนงง เมื่อเห็นข้าวของเต็มไปหมด
“เปล่า มอร์กานให้เอาคอมพิวเตอร์กลับไปทำงานที่บ้านโบแวจ๊ะ มอร์กานไม่ให้เข้าสำนักงานแล้ว เดี๋ยวพนักงานจะเอาแต่จับกลุ่มเมาท์ไม่เป็นอันทำงานทำการ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วยังไม่ได้ขึ้นรถ
แอนน์เดินมาจากตึก หลังลงลิฟต์มาแล้ว เห็นนีกอลาก็ขมวดคิ้ว จึงเดินเข้ามาหา “สรุปเรื่องของพีชนี่มันยังไงแน่คะ นิก”
“เอ่อ” นีกอลาหันไปมองเพลิงฟ้าแล้วงุนงง
“แอนน์ ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันพูดไม่ได้ เธอก็ดูเอาเองก็แล้วกัน ว่าทำไมมอร์กานถึงให้ฉันเอางานกลับไปทำที่บ้าน ถ้าฉันผิดจริง ทำไมเลอาไม่แจ้งความ เรื่องแค่นี้ต้องให้บอกเลยเหรอ ไปกัน นีกอลา” เพลิงฟ้าตอบให้เข้าใจแล้วชวนนีกอลากลับ “กลับล่ะนะ งานปิแยร์ต้องการด่วน”
“อืม” แอนน์ฟังอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อว่าเลอาจะโวยวายใส่ร้ายเพลิงฟ้าแบบนี้ เลอาไม่เคยมีประวัติใส่ร้ายคนอื่น เพราะหยิ่งมาก แล้วจะต้องใส่ร้ายเพลิงฟ้าทำไม
ต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่นอน...
*************************
เสียงถอนหายใจดังขึ้นในรถ นีกอลาก็รู้ว่าเพลิงฟ้าไม่อยากพูดอะไรให้ครอบครัวราฟาแร็งเสียหน้า เขาก็ไม่อยากให้เพื่อนแม่ต้องมัวหมอง ต่างฝ่ายต่างก็เงียบเท่านั้น
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านก่อนนะ ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นแล้ว งานด่วนมาก ต้องส่งภายในสามวัน” เพลิงฟ้าบอกแล้วขับรถไปที่บ้านญาติเขา
“แล้วใครจะช่วยเธอเอาของลง” นีกอลาก็เป็นงง
“ไม่เป็นไร ค่อยๆ ทยอยเอาลง คิดอยู่ว่ารีบกลับไปช่วงกลางวัน ฌากจะได้ไม่อยู่บ้าน” เพลิงฟ้าเผลอพูดออกมา
“ทำไมฌากเกี่ยวอะไร” นีกอลาเริ่มสงสัยมากขึ้น เหมือนเพลิงฟ้าเล่าเรื่องไม่หมด
“อ๋อ ก็ลูกสาวเขาน่ะ เขาก็เลยไม่ค่อยพอใจ” เพลิงฟ้าพยายามไม่เล่ามาก ขับไปส่งนีกอลาก่อน
นีกอลานิ่งคิดไปนาน ก่อนบอก “ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ อย่าไปทนอยู่กับโบแว ถ้ามันลำบากมาก ฉันจะซื้อคอนโดให้อยู่ เธอจะได้ไม่ต้องคิดว่าจะไปหาห้องเช่าอะไรที่ไหน ยังไงฉันก็ต้องมาปารีสบ่อยๆ อยู่แล้ว”
“ไม่!!” เพลิงฟ้าพูดชัดเจน หงุดหงิดมากขึ้นที่เขาพูดแบบนั้น “ฉันจะทำอะไร ก็จะทำด้วยตัวเอง ไม่ต้องมาพูดเหมือนซื้อฉันแบบนี้ ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกัน”
นีกอลากระแทกลมหายใจ “ก็เพราะเป็นห่วง อยู่กับโบแวก็เปลืองตัว เสียสุขภาพจิต”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่า ฉันอาจจะชอบนอนกับโบแวก็ได้” เพลิงฟ้าพูดตามตรงอย่างไม่ใส่ใจนัก
“พีช!!” นีกอลาเป็นอึ้ง “ทำไมพูดแบบนี้ ผู้หญิงมีแต่เสียหายนะ”
“ไม่หรอก ฉันมีความสุขกับโบแวดี ถึงจะไม่ใช่คนรักกัน แต่มันก็ดีกว่าคนที่บอกว่ารักแต่ทำร้ายฉันซ้ำๆ หรอก” เพลิงฟ้าบอกแล้วจอดรถที่ประตูรั้ว “ขอบใจที่พาไปทำบุญ ลงไปสิ”
นีกอลาลงจากรถอย่างหงุดหงิด แล้วปิดกระแทกเสียงดังลั่น
เพลิงฟ้าพยายามสะกดอารมณ์แล้วก็ขับรถออกไปอย่างระมัดระวังแทน เมื่อถึงบ้านโบแวแล้วก็จอดรถ เห็นรถฌากยังจอดอยู่ ก็ค่อยๆ ขนของออกไปที่ห้องตัวเอง เห็นโบแวยังหลับอยู่ก็งง
เธอไม่ทันได้พูดอะไร วางของที่พื้น แล้วก็ขนของหลายเที่ยว พอสะดุดตอที่เที่ยวสุดท้ายนี่เอง ตอนฌากเดินออกมาจากบ้าน เธอก็เดินเลี่ยง
“เมื่อไรเธอจะเลิกเกาะลูกชายฉันเสียที” ฌากพูดขึ้นขณะใส่แว่นตากันแดด เตรียมออกไปทำงาน
เพลิงฟ้าไม่ตอบรีบเดินหนี
“จะรีบไปไหน” ฌากกระชากแขนเพลิงฟ้าจนเอกสารหล่น
เพลิงฟ้าหันไปมองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนสะบัดแล้วก้มลงเก็บของ แต่ฌากเหยียบมือเธอจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง “อย่าทำทุเรศแบบนี้เลยนะคะ ฉันไม่ได้ทำร้ายลูกสาวคุณ และไม่เคยอยากให้โบแวทำร้ายคุณ แต่ทำไมคุณกลับทำตัวเหมือนเด็กๆ แบบนี้”
ฌากโดนว่าก็ตบหน้าเพลิงฟ้าจนเกือบลงไปนอนกับพื้น จากนั้นก็ถ่มน้ำลายใส่ “อย่าหล่อนมีสิทธิอะไรมาติฉัน”
เพลิงฟ้าก็โกรธเหมือนกัน หากก็ได้แต่กำมือแน่น
“ออกไปจากบ้านผมเลยนะ ไม่ต้องกลับมาอีก” เสียงโบแวดังขึ้น แล้วชี้หน้าไล่พ่อไปเลย “มาทำสันดานเลวที่นี่ สันดานต่ำๆ ไร้มารยาทแบบนี้ได้ยังไง” โบแวเข้าไปช่วยเพลิงฟ้าเก็บของ
ตอนแรกเขาก็ยังหลับอยู่ แต่มาดามโบวิเย่ว์เข้าไปเรียกออกมา เพราะเห็นฌากกับเพลิงฟ้าเจอกัน กลัวจะมีเรื่องและก็มีจริงๆ
“แกมาไล่ฉันไปได้ยังไง ฉันเป็นพ่อแก” ฌากถามลูกชายอย่างไม่พอใจนัก
“แต่พ่อทำกับแขกผมอย่าไม่ให้เกียรติ อีกอย่างเพลิงฟ้าคือผู้หญิงที่ผมพอใจจะอยู่ด้วย พ่ออยากอยู่กับแม่ ก็แค่หลีกเลี่ยงการปะทะ ไม่ใช่ดูหมิ่นผู้หญิงของผมแบบนี้” โบแวใส่แต่เสื้อคลุมตัวเดียว แม้อากาศจะหนาวเย็นแค่ไหนก็ตาม ก่อนช่วยพยุงเพลิงฟ้า “เข้าบ้านไปก่อน”
“แม่แกจะย้ายไปอยู่กับฉัน” ฌากโกรธก็เลยจะเอาภรรยาไปอยู่ด้วย
“โนอายอมเหรอครับ ได้ยินว่าตอนที่พ่อไม่อยู่ก็เสนอหน้าเป็นเจ้านายอยู่นี่ ผมไม่มีทางให้แม่ไปอยู่ที่นั่นแล้วเสี่ยงโดนวางยาหรอกนะ” โบแวพูดตามตรง
“ยาอะไร!!!” ฌากพูดเสียงสูง
“ยาพิษน่ะแหละ มันอยากให้แม่ตายจะตาย พ่อจะได้ยกทุกอย่างให้มันไง” โบแวพูดตามตรง
“ไม่เอานะ โบแว แม่ขอร้องล่ะ” มอร์กานต้องขอให้มาดามโบวิเย่ว์พาไปที่รถเข็น พอออกมาได้ ก็เห็นเพลิงฟ้าที่หอบงานเข้ามา เห็นมือเป็นรอยช้ำ ก็รู้ว่าสามีทำเกินไป
“ก็ได้ แต่แม่ต้องไม่ย้ายออก และถ้าพ่อรับไม่ได้ที่พีชอยู่กับผม พ่อก็ไม่ต้องมา” โบแวหงุดหงิดที่เห็นแม่อยู่ที่หัวบันได แม้จะมีแค่ห้าขั้นแต่ก็อันตรายมาก
“ก็ได้ๆ แม่ไม่ย้ายออก พ่อเขาก็ไม่สนใจเรื่องลูกกับพีช พอใจแล้วนะ” มอร์กานได้แต่ยอมลูกชาย ไม่งั้นลูกชายจะอาละวาดมากไปกว่านี้
“ทำไมต้องยอมมัน มันเป็นลูก มันต้องยอมเราสิ” ฌากตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจ
“ฌาก!!!” มอร์กานส่ายหน้าช้าๆ “ได้โปรด ไปทำธุระของคุณเถอะ แล้วกลับมานะ ได้โปรด”
“แต่มันไล่ฉัน ทำเหมือนฉันไม่มีบ้านอยู่” ฌากแย้งอย่างงอนๆ
“ที่รัก ได้โปรด อย่าทะเลาะกันเลยนะ เกิดเรื่องหลายวันแล้ว เห็นใจฉันเถอะ ฉันเหนื่อยมากแล้ว ไปเยี่ยมเลอาด้วยนะที่รัก” มอร์กานได้แต่ขอร้องสามี เพราะเหนื่อยมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ฌากก็ได้แต่กระแทกลมหายใจแรงๆ ก่อนขับรถออกไปอย่างหงุดหงิด
โบแวก็เข็นรถพาแม่เข้าไปในบ้าน ทั้งที่อากาศเย็นมาก “แม่น่ะ ออกมาทำไม”
“ไม่งั้นลูกกับพ่อก็ฆ่ากันตายน่ะสิ พีชน่ะรีบบอกให้แม่ไปห้าม มาดามโบวิเย่ว์อีก แต่พีชเขาไม่กล้าออกไป กลัวโดนด่าซ้ำอีก” มอร์กานบอกแล้วถอนหายใจ “แม่ว่าจะไปซื้อบ้านอยู่”
“ไม่ต้องหรอกครับ อยู่กับผมนี่แหละ ถ้าแม่หายจะย้ายไปอยู่ชั้นบนก็ได้ จะพาคู่รักมาสักกี่คน ผมก็ไม่ไปวุ่นวาย ยกชั้นสองให้แม่เลยก็ยังได้” โบแวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
“เอาเถอะๆ” มอร์กานขี้เกียจบีบบังคับลูก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่เธออ่อนแอ ถ้าเธอเข้มแข็งกว่านี้ ใครก็ห้ามเธอไม่ได้หรอก เธอก็ห้าวพอดูเช่นกัน
โบแวอุ้มแม่ขึ้นนั่งบนเก้าอี้ให้เอนหลังสบายๆ ถ้าแขนไม่หักด้วย ป่านนี้แม่ก็คงใช้ไม้ค้ำเดินไปเดินมาแล้ว
“รำคาญแขนกับขาบ้านี่จริงๆ ไปไหนก็ต้องพึ่งพาคนนั้นคนนี้” มอร์กานบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“ปกติพ่อก็อยู่ดูแลตลอดนี่ครับ” โบแวบอกแล้วเอาคอมพิวเตอร์กับรีโมททีวีมาให้แม่
“ก็วันนี้พ่อไม่อยู่” มอร์กานก็บ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“ก็ผมอยู่ไง มีอะไรโทรไปเรียกเลย อยากเข้าห้องน้ำก็บอก ผมยินดี” โบแวไม่อายถ้าต้องดูแลแม่อยู่แล้ว
“ไม่ต้องขนาดนั้น แม่ใส่ผ้าอ้อมอยู่ก็ได้นะ ตอนแรกๆ ก็ไม่คุ้น ตอนนี้คุ้นแล้ว” มอร์กานบอกตามตรง
“โทรเรียกผมถ้าแม่ต้องการความช่วยเหลือครับ” โบแวบอกแม่ทำให้แม่ค้อนให้
“ไปหายาใส่มือให้พีชเถอะ ดีนะที่เป็นมือซ้าย ถ้ามือขวาทำงานให้แม่ไม่ได้แน่ๆ” มอร์กานไล่ลูกชาย ก่อนมองอีกที “อะไรเนี่ย โบแว ลูกไม่ใส่เสื้อผ้าเลยนอกจากเสื้อคลุมเหรอ”
“แหม ก็มาดามเข้าไปเรียก ผมก็แก้ผ้านอนอยู่ครับ ดีเท่าไรแล้วคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทัน” โบแวบอกตามตรง
ในบ้านนี้มีมาดามโบวิเย่ว์อีกคนที่มีกุญแจทุกห้อง คนรับใช้แบบไปกลับคนอื่น มีหน้าดูแลทำความสะอาดตามที่มาดามโบวิเย่ว์สั่งเท่านั้น ปกติจะไม่เปิดห้องไหนให้ใช้ถ้าไม่จำเป็น และคุณนายหันไปเห็นฌากออกมา หลังเพลิงฟ้ากำลังเก็บของขึ้นชั้นบนก็กลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบวิ่งไปเรียกเจ้าของบ้าน พอเรียกแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรเรียกมอร์กานมากกว่า จึงไปหามอร์กานมาห้ามพ่อลูกทะเลาะกันอีกที
“พีชไม่ว่าเหรอ” มอร์กานถอนหายใจยาว
“ว่าครับ แต่ทำไมผมต้องฟังด้วยล่ะ” โบแวยักไหล่แล้วเอาน้ำดื่มกับผลไม้วางไว้ใกล้มือแม่ แล้วเอามือถือวางใกล้ๆ “มีอะไรโทรเรียกได้เลยครับ”
“จ๊ะ” มอร์กานโบกมือไล่ลูกแล้วดูข้อมูลเพื่อเลือกมาลงนิตยสารบ้าง ไม่ได้ปล่อยฝ่ายบรรณาธิการทำเนื้อหาอย่างเดียว
โบแวปล่อยแม่ทำงานแล้วขึ้นไปชั้นสาม เห็นเพลิงฟ้าเอาของวางกองหน้าห้อง คิดว่าคงรอถามจะได้เอาไปยัดไว้ในห้องนอนแคบๆ ของตัวเธอ
“ไม่ต้องเอาเข้าห้องหรอก เดี๋ยวให้มาดามโบวิเย่ว์จัดห้องให้ จะได้นั่งทำงาน อยู่ชั้นบนนี่แหละ ไม่ต้องลงไป ไหนเอามือมาดูสิ” โบแวดึงมือที่เพลิงฟ้าซ่อนไว้ด้านหลังออกมา “เอาไปซ่อนไว้ทำไมฮะ ฉันมีตา ฉันเห็นอยู่ว่าพ่อขยี้มือเธอ แล้วนี่จะทำงานได้ไหม”
“ทำได้ค่ะ” เพลิงฟ้ากัดฟันพูด
“ทำได้ตายล่ะ แค่จับก็หน้านิ่วแล้ว” โบแวส่ายหน้าช้าๆ
“ฉันต้องทำให้ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดอย่างมุ่งมั่น
“งั้นไปยกจอคอมพิวเตอร์มาวางที่โต๊ะสิ” โบแวเห็นปากเก่งนักก็เลยท้า
เพลิงฟ้าทำหน้าขัดใจ เพราะรู้ดีว่ายังปวดมืออยู่
“ว่าไง ยกไหวไหม” โบแวก็ถามอย่างกวนประสาท
เพลิงฟ้าก็มองไปทางอื่นแล้วจะเดินไปยกจอที่เอาวางไว้ในห้อง
โบแวก็เดินตาม แล้วพูดเย้ยนิดๆ “จอคอมพิวเตอร์มันก็แพงนะ เกิดตกขึ้นมาจะทำยังไง”
“นี่โบแว ถ้าไม่คิดจะช่วยก็ไม่ต้องมากวนประสาทนะ” เพลิงฟ้างอนก็หันไปว่าเขา
“อ้าว ก็ถ้าอยากให้ช่วยทำไมไม่ขอร้องล่ะ” โบแวก็ทำหน้าระรื่น
เพลิงฟ้าโกรธ ก็เลยแกะกล่องที่พื้น ตั้งใจจะต่อสายต่างๆ แล้วนั่งทำงานตรงพื้นนั่นเอง จนโบแวต้องมาอุ้มให้ลุก หล่อนก็ดิ้นขัดขืน จนล้มไปบนเตียงด้วยกัน
“นี่เธอจะไม่ขอร้องให้คนอื่นช่วยเลยเหรอ” โบแวถามขึ้นอย่างหงุดหงิดนิดๆ
“ก็ไม่คิดจะช่วย ก็ไม่กล้าขอหรอก” เพลิงฟ้าหันหน้าหลบเมื่อเขาเข้ามาจะจูบ
“คิดว่าจะหนีจูบฉันพ้นเรอะ” โบแวก็บังคับและจูบเพลิงฟ้าจนได้
เพลิงฟ้าขัดขืนอยู่พักก็ต้องยอมแพ้ ปล่อยให้โบแวดึงมือเธอไปโอบรอบคอเขา แล้วปล่อยเขาจูบเสียให้พอ และให้สมกับความต้องการของทั้งสองคน
มาดามโบวิเย่ว์ขึ้นมาเก็บห้องให้เพลิงฟ้าทำงาน เห็นทั้งสองคนกอดจูบกันก็ถอนหายใจยาวแล้วปิดประตูห้องเบาๆ และทำงานต่อ โดยจัดโต๊ะธรรมดากับเก้าอี้ ให้ทำงานชั่วคราวก่อน จากนั้นก็เอาเอกสารที่วางนอกห้องไปวางให้แล้วลงไปข้างล่าง
โบแวจูบเพลิงฟ้าอยู่นานก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเพลิงฟ้า แต่เพลิงฟ้าได้สติก็ผลักเขา
“ไม่เอาค่ะ ต้องทำงานจริงๆ งานด่วนด้วย” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว
โบแวก็หงุดหงิดเล็กน้อย แต่เมื่อคืนก็ทำไปเยอะแล้ว จึงปล่อยหล่อนไปทำงาน เขาลุกขึ้นแล้วช่วยขนของไปให้ เห็นเปิดตูห้องเปิดอยู่ก็รู้ว่ามาดามคงมาจัดการให้แล้ว จึงเอาคอมไปตั้งที่โต๊ะทำงานเล็กๆ ในห้องนอนห้องนั้น เขาก็แค่จัดตั้งไว้ เจอก็ใหญ่มาก เพลิงฟ้ายกขึ้นมาคนเดียวก็ถือว่าเก่งมาก เขาต่อสายให้แล้ว เพลิงฟ้าก็หยิบของเบาๆ ตามมา
“ขอบคุณค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเมื่อเขาต่อสายต่างๆ ให้เสร็จ
“จำไว้นะ ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ผู้หญิงคนไหน” โบแวบอกให้เพลิงฟ้ารู้ว่าอย่าคิดหนีเขาไป
“ทวงบุญคุณเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างงุนงง
“ไม่ใช่ แค่อยากให้รู้ไว้เท่านั้น” โบแวยักไหล่แล้วก็ออกไปจากห้อง
“รู้เสมอค่ะ ถึงได้ขอบคุณไงคะ” เพลิงฟ้าบอกตามหลัง กลับถูกเขาย้อนกลับมากอดจากด้านหลัง จูบแรงๆ ที่ซอกคอชนิดที่ต้องทิ้งรอยจูบไว้แบบขอมัดจำ
“รู้ไว้ด้วยว่าที่ฉันพูดกับพ่อน่ะ ฉันพูดจริงๆ” โบแวพูดกรอกหู พ่นลมหายใจอย่างมีเสน่ห์ แล้วออกไปจากห้อง
เพลิงฟ้าฟังแล้วก็เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เมื่อนึกถึงคำที่เขาใช้เรียกเธอ
‘ผู้หญิงของผม’
*************************
แม้จะปวดมือ แต่เพลิงฟ้าก็ทำงานจนดึก ค่อยๆ ทำ กลัวไม่ทัน เพราะปวดมือแล้วทำได้ยาก สักพักโบแวก็เอาของกินขึ้นมาวางที่โต๊ะ พร้อมยาแก้ปวด
“ใจคอจะทำแต่งานไม่กินอะไรเลยเหรอ” โบแวถามแล้วก็กอดอกมอง
“ลืมค่ะ ทำได้ช้าหงุดหงิดมากค่ะ” เพลิงฟ้าพักทานของกินที่เขาตักมา “พ่อคุณกลับมาหรือยังคะ”
“กลับมาเหรอ กลับแหละมั้ง เกือบเช้า เมื่อกี้โทรไปง้อแล้ว ขี้งอนมาก แต่ก็เป็นพ่อที่ดี รับสายตลอด ขอโทษก็แค่ตัดพ้อแบบงอนๆ” โบแวเล่าความไปตามเรื่อง
เพลิงฟ้าทานแล้วตาก็จ้องคอมพิวเตอร์ ก่อนนึกขึ้นได้ “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่ขอบคุณซะพรุ่งนี้เลยล่ะ” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ
อยู่กับเพลิงฟ้าแตกต่างกับอันนา เพราะอันนาไม่หยิบหรือแตะงานของคนรับใช้เลย ขณะที่เพลิงฟ้าทำทุกอย่างที่ช่วยเหลือตัวเองได้ และแจกคำขอบคุณให้เขาเสมอๆ
เพลิงฟ้าก็มองงานแล้วก็ทำงานต่อ โดยไม่สนใจว่าเขาจะออกไปจากห้องเมื่อไร เพราะงานด่วน เธอต้องค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ เพราะมือซ้ายใช้ไม่ถนัด แต่มือขวาก็เร็วอยู่ บางทีลืมเอามือซ้ายไปหยิบจับก็ต้องเจ็บแล้วค่อยๆ ตั้งสติให้ใจเย็นลง
หนทางชีวิตไม่ง่ายนัก แต่เพลิงฟ้าก็รู้สึกว่าจะผ่านทุกอย่างไปได้
*************************
วันถ่ายโฆษณา โบแวมานั่งอยู่ด้วย ทำเอาคนอื่นๆ อึดอัดไปตามๆ กัน และโนอาก็มาสายตามเคย เมื่อมาถึง โบแวก็เดินเข้าไปคุยกับโนอาตามลำพัง
“ถ้าคิดจะทำอะไรแผลงๆ ล่ะก็ระวังหน่อยนะ เพราะฌากให้นักสืบตามพีโอนี่อยู่ ทำอะไรลงไป ฌากก็คงได้รู้ธาตุแท้แกเร็วขึ้น” โบแวเตือนแล้วยิ้มเยาะ ก่อนเดินผ่านไป
โนอาก็เหลียวมอง ไม่รู้ว่าคนไหนเป็นนักสืบ จึงไม่ค่อยเชื่อนัก ก่อนจะโทรถามฌาก “คุณให้นักสืบตามพีโอนี่เหรอครับ”
“ใช่ ฉันจะทำให้โบแวตาสว่างซักที แล้วรู้ได้ยังไง” ฌากถามอย่างงุนงง
“โบแวบอกครับ” โนอาบอกแล้วต้องโล่งใจที่โบแวมาเตือนก่อน
“อืม มันทำอะไรเธออีกหรือเปล่า” ฌากก็ระแวงกลัวเพลิงฟ้ายั่วคู่ขาหนุ่ม ที่พักนี้เขาค่อนข้างห่าง ต้องคอยดูแลมอร์กานตามที่สัญญาไว้
“ยังไม่เจอเลยครับ แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่อยากเข้าใกล้แม่นี่มากนักหรอก แต่วันนี้โบแวมานั่งเฝ้าเลยครับ” โนอาบอกเล่า
“ไอ้ลูกคนนี้มันหูเบาจริงๆ นี่มันหาเรื่องไหม” ฌากหงุดหงิดที่ลูกชายไม่ฟังเขาเลย
เขายังเข้าใจไปว่าโบแวไปเพื่อหาเรื่องคู่ขาเขา
“ไม่ครับ แค่มาบอกเรื่องคุณจ้างนักสืบคอยตามพีโอนี่เท่านั้น แล้วได้ข่าวอะไรจากนักสืบไหมครับ” โนอาทำเป็นถาม จะได้เปลี่ยนเรื่อง
“สามวันนี้มันอยู่บ้านทุกวัน ไม่ลงจากชั้นสามเลย โบแวเสียอีก ออกไปซื้ออะไรต่อมิอะไรไปประเคนให้มันกิน รำคาญมันมาก” ฌากไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนแต่พอเดาได้
“โบแวหลงรักมันเหรอครับ” โนอาถามอย่างงุนงง
“คิดว่าน่าจะใช่แล้วล่ะ ไม่งั้นคงไม่บริการทุกอย่างกันอย่างนี้ วันที่เหยียบมือมันนะ โบแวประกาศว่านังพี เอ่อ พีโอนี่น่ะเป็นผู้หญิงของมัน ฟังแล้วอยากจะบ้า” ฌากบ่นอีกเล็กน้อย ก่อนโนอาขอไปทำงาน
เพลิงฟ้าอยู่ฟังผู้กำกับอธิบาย เธอท่องบทและซ้อมสคลิปมาแล้ว จึงทำให้ผ่านได้ไม่ยากนัก ขณะที่โนอาไม่กล้าทำเรื่อง ถ่ายไม่นานก็เสร็จ เมื่อผู้กำกับบอกพอ โบแวก็เดินเข้ามาโอบเอวแล้วกอดจูบ
“เก่งมาก” โบแวพูดชม เมื่อเพลิงฟ้าทำตัวเป็นมืออาชีพ
เพลิงฟ้ายิ้มให้เขาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูเขาก่อนกระซิบ “ต้องทำอย่างนี้เลยเหรอคะ”
“ใช่สิ อย่าขัดใจฉันได้ไหม” โบแวพูดแล้วโอบเอวพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วหยุดรอที่หน้าห้อง
เพลิงฟ้าก็โดนช่างแต่งหน้ากับทำผมและคอสตูมเมาท์กันตลอดเวลา
“พีโอนี่คะ ทำไมเมอซิเออร์โบแวถึงตามติดคุณนักคะ มีเคล็ดลับ” คนพูดจีบปากจีบคอถาม
“เขาไม่ได้ตามติดค่ะ แต่ไม่รู้เขารู้เรื่องครั้งก่อนได้ยังไง เขาก็เลยเป็นห่วงค่ะ” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ
“คราวก่อนตอนมาร์ล่ากับร็อคแซนมีปัญหา เขาก็ตามดูแลแบบนี้ล่ะค่ะ โอ๊ย ถ้าลองได้ควงเมอซิเออร์โบแวแล้วนะคะ รับรองอนาคตสดใสแน่นอนค่ะ” คนพูดทั้งประจบและชอบนิสัยของเพลิงฟ้าที่มาก่อนเวลา อ่อนน้อมถ่อมตน ผิดวิสัยนางแบบคนอื่นที่อีโก้จัด
เพลิงฟ้าก็แค่ฟังหูไว้หู เมื่อก่อนเธอก็เจอคนแบบนี้ จึงไม่ฟังคำหวานเท่าไรนัก พอแต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็ออกมาหาโบแว แม้ใส่ส้นสูงเธอก็ยังสูงไม่เท่าโบแว แต่ก็เรียกว่าพอดีกับระดับความสูงที่เหมาะสมกัน
“พีช เธอลางานสักสองอาทิตย์นะ ฉันจะไปเที่ยวสวิส ไปเล่นสกี” โบแวบอกเล่าเท่านั้น
เพลิงฟ้าหันไปมองเขาให้แน่ใจ แต่เขาสวมแว่นตากันแดดก็มองยากพอดู “เมื่อไรคะ”
“ก็อีกเดือนแหละ” โบแวตั้งใจไว้ว่าเขาต้องไปเที่ยว ก่อนที่จะไป ต้องมาคุมเข้มเรื่องเสื้อผ้าที่จะออกมาในอีกประมาณอีกสี่ห้าเดือน เขาก็จะจัดการให้เรียบร้อย
“ทำไมฉันต้องไปด้วยคะ” เพลิงฟ้าก็ถามอย่างสงสัย
“ต้องถามด้วยเหรอ บอกให้ไปก็ไปสิ เตรียมตัวให้ดีด้วย งานเธอตัวใหม่เข้าหรือยัง ถ้ายังเราไปซื้อของกัน” โบแวบอกอย่างรวดเร็ว
“อีกตั้งเดือนไม่ใช่เหรอคะ “ เพลิงฟ้าถามอีก
“แล้วคิดว่าฉันจะมีเวลาพาเธอไปซื้อไหม ตอนนี้ฉันกำลังรอตัวอย่างแล้วก็คัดตัวนางแบบก็ยังมีเวลา” โบแวบอกแล้วก็พาเธอตรงไปที่รถ
“แล้วปกติผู้หญิงที่ไปกับคุณเขาทำยังไงคะ” เพลิงฟ้าถามแบบกวนประสาทเล็กน้อย
“ถามอย่างนี้แปลว่าอะไร” โบแวมองเธออย่างเข้มงวด
“ก็เห็นว่าใครๆ ก็ตามใจคุณ คุณก็คงพาทุกคนไปซื้อของแบบนี้เสมอใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าถามแล้วไม่มองหน้าเขา กลัวเขาโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ก็อยากกวนประสาทคนเอาแต่ใจอยู่บ้าง
“แล้วไม่ใช่ทุกคนเหรอไง ที่อยากได้อะไรจากฉันเสมอ” โบแวย้อนทำอย่างกวนประสาทกลับ
เพลิงฟ้าเปิดประตูรถแล้วลงทันที โดยไม่ให้เขาคว้าเธอได้ “เจอกันที่บ้านนะคะ”
“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้” โบแวออกคำสั่ง
“สงสัยฉันจะตามใจคุณจนเสียคนเกินไปแล้ว ถ้าไม่พอใจ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกก็ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดอย่างไม่พอใจนัก เรียกแท็กซี่ได้ก็ขึ้นไปเลย นิ่งคิดอยู่ว่าจะไปไหนดี ก่อนบอกชื่อร้านอาหารและผับแห่งหนึ่งพร้อมพิกัด
ขี้เกียจทะเลาะกับคนเอาแต่ใจ...
*************************
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ส.ค. 2561, 22:56:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ส.ค. 2561, 22:56:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 721
| << Designer's desire By คชสีห์ 13 | Designer's desire By คชสีห์ 15 >> |
oolong 31 ส.ค. 2561, 01:39:38 น.
เอาแต่ใจทั้งครอบครัว เพลิงฟ้าช่างอดทนจริงๆ รอตอนต่อไปคะ ว่าเมื่อไรโบแวจะทำตัวน่ารักขึ้น
เอาแต่ใจทั้งครอบครัว เพลิงฟ้าช่างอดทนจริงๆ รอตอนต่อไปคะ ว่าเมื่อไรโบแวจะทำตัวน่ารักขึ้น
konhin 31 ส.ค. 2561, 15:27:03 น.
เอาแต่ใจจริงๆ
เอาแต่ใจจริงๆ