กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 15
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 15
เมื่อแท็กซี่มาถึง เธอก็ลงและเดินเข้าไปในร้าน เลือกที่ไม่ติดเวทีนัก แล้วสั่งอาหาร สักพักก็ต้องตกใจเมื่อโบแวตามมาในร้านและกระชากเธอให้ลุกขึ้น
“อะไรคะ” เพลิงฟ้าแปลกใจไม่คิดว่าเขาจะขับรถตามมา
“กลับไปคุยกันที่บ้าน” โบแวทำเสียงเข้มใส่
“ไม่หิวเหรอคะ แต่ฉันหิว คุณไม่ทานก็เรื่องของคุณแต่ฉันจะทาน ถ้าคุณไม่ใจเย็นลง เราก็ไม่ต้องคุยกัน อีกอย่างฉันหิวมาก ก็ไอ้ชุดที่ใส่มันรัดแน่น จนฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลย อยากกลับบ้านก็เชิญ” เพลิงฟ้าแข็งข้อเพราะความหิวด้วยและรู้สึกว่าเขาพยายามบังคับเธอไปเสียหมดทุกเรื่อง
โบแวปรายตามอง ก่อนนั่งลงแล้วสั่งอาหารด้วยอีกคน เพราะเขาก็หิว
ตลอดการทานอาหารไม่มีใครคุยกัน ต่างฝ่ายต่างทางอย่างเงียบๆ และแทบไม่มองหน้ากัน พอทานจนครบมื้อแล้ว โบแวก็จ่ายเงินแล้วลากเพลิงฟ้าไปที่รถ เขาดื่มไวน์ไปแค่แก้วเดียวเท่านั้น จึงขับรถกลับบ้านมาได้อย่างปลอดภัย ส่วนรถพ่อเขาไม่อยู่คาดว่าคงออกไปเที่ยวแน่นอน เขาก็ไม่สนใจ พาเพลิงฟ้าขึ้นชั้นสาม เพราะห้องเขามีเหล้าอยู่ เขาก็แยกไปรินเหล้าดื่ม ก่อนกลับมาหาเพลิงฟ้า
“เธอมีปัญหาอะไรกับการพาไปซื้อของแน่” โบแวถามตามตรง
“จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่คุณพูดเหมือนว่าการที่ฉันอยู่กับคุณฉันต้องการอะไรจากคุณ ไม่ต่างอะไรกับพ่อและพี่สาวคุณเลย ฉันว่าถ้าคิดแบบนั้น ฉันไม่ขออยู่กับคุณดีกว่า ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณ ฉันไม่ต้องการชื่อเสียง ไม่ต้องการเงินทองจากคุณ ที่อยู่กับคุณเพราะฉันพอใจเท่านั้น” เพลิงฟ้าอธิบายยืดยาว จนเขาต้องยกมือลูบหน้า
“ใครไปพูดอะไรให้เธอคิดอย่างนั้นอีก แมเรียน ฌอง หรือใคร” โบแวถามอย่างหงุดหงิด
“ก็คุณแหละพูดเอง” เพลิงฟ้ามองค้อนเขาที่ทำเป็นจำไม่ได้ “คุณพูดเองว่าใครๆ ก็ต้องอยากได้อะไรจากคุณเสมอ ฉันก็อยากได้ แต่ไม่ใช่เงินทองหรือชื่อเสียง”
“แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ” โบแวถามแล้วกอดอกมอง
เพลิงฟ้านิ่งคิด ก่อนบอก “ฉันต้องการความสบายใจ”
“โอเค ทุกวันนี้ได้หรือเปล่า” โบแวถามแต่ท่าทางของเขาตอนสะบัดผมยาวสลวยสีทองก็ทำให้เพลิงฟ้าลืมเรื่องวุ่นๆ ไปได้
“ก็ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าเผลอบอกไปแบบนั้น
“งั้นก็จบ แต่ยังไงก็ต้องไปซื้ออุปกรณ์ ฉันไม่ชอบไปเช่า และฉันชอบให้เธอแต่งตัวดีตลอดเวลาที่อยู่กับฉันในฐานะพีโอนี่ และต้องไม่แต่งตัวไร้รสนิยม เพราะงั้นฉันจะซื้อให้ จบนะ” โบแวตัดบทเทเหล้าดื่มอย่างสบายใจ
เพลิงฟ้าก็พยักหน้า แล้วเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดทุกอย่างออกไปจากร่างกาย ขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น โบแวมองอยู่พักก่อนรับสาย
“สวัสดี”
“ใครคะ” โนราถามทันที แม้จะนึกรู้ว่าเป็นโบแว
“โนรา เธอจะถามทำไมว่าใคร” โบแวย้อนอย่างกวนๆ
“อ๋อ โบแว” โนราทำทีรับรู้ ก่อนถามหาเพลิงฟ้า “พีชอยู่ไหม”
“อาบน้ำอยู่ พีชนี่ก็แปลกนะ เสร็จกิจทีไรชอบอาบน้ำ” โบแวแกล้งพูดให้โนราเข้าใจไปทางนั้น
“อย่างนี้ประจำแหละโบแว วันหลังเรามาทรีซั่มกันบ้างไหม” โนราก็รับมุก
โบแวฟังก็รู้ว่าโนราแกล้งยั่วเขา “ถ้าเธออยากมากนัก ทำไมต้องโทรหาพีชด้วยล่ะ ฉันรู้ว่าพีชไม่เคยไปร่วมแบบนั้นกับเธอหรอกนะ”
โนราหัวเราะ ก่อนพูดให้ชัดเจน “โบแว ฉันรู้ว่าคุณแกล้งพูดกับฉัน ฉันก็เลยแกล้งพูด ขอบคุณนะคะที่หางานให้ฉัน คุณทำขนาดนี้เพื่อกันฉันออกจากพีชใช่ไหม คุณไม่คิดบ้างเหรอคะว่าวันหนึ่งเมื่อคุณเบื่อพีช เขาจะต้องเคว้งคว้างไร้จุดหมาย”
“เหมือนตอนที่เธอทิ้งเขาไปหลังฝืนใจฉันใช่ไหมล่ะ” โบแวย้อนถามทำให้โนราโกรธ
“อย่าลืมนะ ว่าฉันเคยช่วยคุณจากโนอา แล้วคุณยังมายึดเอาคนที่ฉันรักไปอีก” โนราโกรธก็พูดทวงขึ้นมาทันที
“ยึดคนที่เธอรัก หรือคนที่เธอทิ้งกันแน่ เรื่องนั้นฉันขอบใจเธอ แต่อย่าลืมสิว่า ถ้าฉันไม่พอใจ อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ” โบแวก็ไม่ยอมให้ใครมาขู่เขาเช่นกัน
โนราตัดสายทันที...ไม่อยากฟังโบแวขู่ เธอก็รู้ว่าโบแวไม่ใช่แค่ขู่ได้เท่านั้น เขาทำได้แน่นอน
เพลิงฟ้าได้ยินเขาคุยสายก็ไม่คิดมาก แต่มือถือเธอออยู่ในมือเขา จึงถาม “ใครโทรมาคะ”
“เธอว่าเป็นโนราหรือนีกอลาล่ะ” โบแวควงมือถือของเพลิงฟ้าเล่น ท่าทางกวนประสาทได้ใจมากอย่างกับจอมมารขี้เล่น ผิดกับท่าทางตอนจะให้เธอตอบอย่างใจเขา ดูเป็นเทพบุตรเลยทีเดียว
“โบแว ฉันขี้เกียจเดา เดี๋ยวเปิดดูเองก็ได้” เพลิงฟ้าไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก
ท่าทางขี้หวงของเขาก็กวนประสาท เหมือนเด็กหวงของเล่นยังไงอย่างนั้น
เขานั่งอยู่ที่ปลายเตียง พอเพลิงฟ้าเดินผ่านก็รวบมากอด จนเธอนั่งตักเขา “โนราโทรมา เธอนี่เนื้อหอมกว่าฉันอีกนะ รู้ไหมฉันหวงผู้หญิงของฉันนะ”
“ก็ออกไปพิสูจน์ความเนื้อหอมหน่อยก็ได้ค่ะ แต่อย่าลืมอาบน้ำก่อนกลับด้วยนะคะ” เพลิงฟ้าพูดหยอกเขา แต่ก็อดใจหายไม่ได้ถ้าเขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ
“บ้าเถอะ เบื่อแล้ว ขนาดมาร์ล่ากับร็อกแซนโทรมายังไม่สนใจเลย เอาเป็นว่าต่อไปเธอต้องตามใจฉันคนเดียว” โบแวสรุปแบบมันมือชก
“เอาเป็นว่าถ้าคุณทำตัวดี ฉันจะตามใจคุณก็แล้วกันค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแบบแบ่งรับแบ่งสู้ กลัวจะเป็นอย่างเช่นวันนี้
คนอย่างเขาเคยชินกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคนที่เข้ามาในชีวิต วันหนึ่งเขาอาจพูดสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจมากก็เป็นไปได้ แต่เมื่อวันนั้นยังไม่มาถึง เธอก็ยังคงขอเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ที่เขามอบให้
“นี่ยังทำตัวไม่ดีอีกเหรอ” โบแวออดอ้อนเต็มที่ เรื่องนี้เขาฝึกมาอย่างดีจนกลายเป็นธรรมชาติของเขาไปแล้ว
“ค่ะ จะให้ดี อาบน้ำเลยค่ะ จะได้นอน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว งดกิจกรรมทุกประเภทนอกจากนอนนะคะ” เพลิงฟ้าบอกแต่เขาไม่ยอมไปอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าแล้วคลานขึ้นเตียงเฉย
“นี่เหรอคะ เด็กดี” เพลิงฟ้าถามแล้วยิ้มขำ เขาก็ไม่อาย พลิกตัวนอนหงายทั้งที่เปลือย จนเธอนั่นเองที่หันไปมองทางอื่นอย่างอายๆ
“น้อยๆ หน่อยเถอะ ได้คืบจะเอาศอกนะ มานอนเร็ว งดกิจกรรมอย่างเดียว เรื่องอื่นฉันจะทำยังไงก็เป็นเรื่องของฉันน่า” โบแวตบที่นอนข้างๆ ให้เธอมานอนให้เขากอด
“ยังไงก็ห่มผ้าปิดของสงวนคุณบ้างนะคะ” เพลิงฟ้าก็หลบไม่มอง แล้วค่อยๆ เดินไปปิดไฟกลางห้องเหลือไฟหัวเตียงเท่านั้น
“ก็ได้ๆ อายอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคยสัมผัส” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ ก่อนดึงผ้าห่มมาคลุมตัว
เพลิงฟ้านอนลงแล้วถูกเขากอดไว้ เขาก็นอนได้ไม่ยากนัก เพราะเมาอยู่แล้ว จากไวน์มาเป็นบรั่นดีมีหรือเขาจะไม่เมา แต่ก็ไม่ได้เมาจนไม่รู้เรื่อง เมาพอหลับได้สบายๆ เท่านั้น
ผ่านวันนี้ไปได้อีกวัน...ช่างเป็นสองอาทิตย์ที่ชวนลุ้นไปเสียทุกอย่างจริงๆ
*********************
รอยยิ้มปรากฏบนดวงหน้าสวยคมของเพลิงฟ้า เธอมองหิมะสีขาวไปทั่วอย่างตื่นเต้น ก่อนกระโดดลงไปนอนกับพื้นเหมือนเด็กๆ ทำเอาโบแวยิ้มเอ็นดูไปด้วย
“จะนอนตรงนี้เลยเหรอไง” โบแวถามแล้วยื่นมือให้เพลิงฟ้าลุกขึ้น เพื่อเอาของเข้าไปเก็บในบ้าน แม้มีคนดูแลคอยช่วย แต่เขาก็อยากเข้าบ้านเสียก่อน
เพลิงฟ้าจับมือเขาแล้วลุกขึ้น แล้วเขาก็ดึงไปกอด เธอจึงอยู่ในอ้อมแขนเขา
“พี่พีช” เสียงสดใสดังขึ้นด้านหลังเพลิงฟ้า และโบแวมองแล้วขมวดคิ้ว แต่ก็รู้ว่าเสียงผู้หญิง
เพลิงฟ้าหันไปมองแล้วแปลกใจ “เอล เอลเหรอเนี่ย”
“พี่พีช” เอลิซายิ้มแป้น แล้วก็ยกมือไหว้ทักทาย
เพลิงฟ้าเลยคลายอ้อมแขนจากโบแวมารับไหว้ ก่อนแนะนำ “นี่เอลิซา ลูกสาวของเวอจินี่ค่ะ เอล นี่โบแว ลูกของมอร์กานนะ”
แล้วคำตอบของทุกคำถามก็เฉลย ตอนที่นีกอลามากับเพื่อนอีกสองคนของเอลิซา แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังลั่น เพราะหนุ่มผมสีทองยาวสยาย สวมแว่นกันแดดหน้าตาสวยหวาน สวมชุดกันหนาวสีเข้ม มีขนสัตว์สังเคราะห์อย่างดีที่ปกเสื้อ ดูเท่ห์ชวนมองมาก
“มีอะไรกัน” โบแวถามเพลิงฟ้าอย่างงุนงง
เพลิงฟ้าก็ตกใจเมื่อสาวๆ วัยยี่สิบต่างก็กรี๊ดโบแว จึงไม่ทันได้ทักนีกอลาที่ไม่ได้เคลียร์เรื่องโกรธกัน แต่คาดว่าเขาคงถามเวอจินี่ เพราะเธอโทรไปถามเวอจินี่เรื่องบ้านพักโบแวที่นี่
“อะไรของพวกเธอเนี่ย ไม่เคยเห็นผู้ชายรึไง” นีกอลาตำหนิเพื่อนน้องสาว ก่อนทักทาย “ไงพีช”
“เอ้อ ไงนิก ว่าแต่มากันได้ยังไง” เพลิงฟ้าทักทายอย่างงงๆ
“ก็วันเกิดยัยเอลนี่แหละ อ๋อ ไง โบแว” นีกอลาตอบก่อนทักทายโบแว
“อืม สวัสดี นีกอลา” โบแวทักทายอย่างห่างเหิน เพราะหงุดหงิดที่เจอคนเยอะ
เอลิซากลับไปยืนอยู่กับเพื่อนแล้ว ซุบซิบกันใหญ่ ก่อนเข้ามาจับมือกับโบแว “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เอลิซาค่ะ”
โบแวก็จับมือด้วย ก่อนมองเพลิงฟ้าแล้วขมวดคิ้ว ไม่พอใจนัก เพราะเขาต้องการมาพักผ่อนเป็นการส่วนตัวกับเพลิงฟ้าคนเดียวเท่านั้น “หวังว่าเวอจินี่จะสบายดีนะ”
“ค่ะ คุณแม่สบายดีค่ะ แม่ไม่ค่อยเล่าให้ฟังว่าโบแวจะหล่อแบบนี้” เอลิซาชมอีก
“ขอบคุณ ขอตัวก่อนนะ พีช เข้าบ้านกันเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” โบแวดึงเพลิงฟ้าเพื่อชวนเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิคะ โบแว” เพลิงฟ้าเห็นเขาดึงจัง จึงหยุดเขาไว้ แต่เขาปล่อยมือแล้วเดินเข้าไปก่อน เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ “เที่ยวให้สนุกนะนิก เอล ขอตัวก่อน โบแวไม่ค่อยได้นอน เขาคงง่วงน่ะ”
“เดี๋ยวสิ ยังไงก็ดินเนอร์กันบ้างนะ” นีกอลาชวนก่อนที่เธอจะเข้าบ้าน
“ได้สิ แต่เดี๋ยวโทรบอกอีกทีนะ ไปล่ะ เดี๋ยวโบแวจะโมโห” เพลิงฟ้าพูดติดตลก ก่อนตามโบแวเข้าไปในกระท่อม
เอลิซาก็หันมาคุยกับเพื่อน “แกว่าโบแวนี่ใช่เลยเนาะ เอาแต่ใจ ไม่แคร์ใคร เป็นแบดบอยของแท้เลย”
“หล่อมากเลย แก เท่ห์อ่ะ” เพื่อนสองคนก็สนับสนุนใหญ่
“ไม่ได้นะ ยัยเอล โบแวเป็นผู้ชายเจ้าชู้ที่อันตรายที่สุด” นีกอลาเตือนน้องสาว แต่ตอนนี้ไฟแห่งความหลงใหล
“อิจฉาที่เขาหน้าตาดีกว่าตัวเองล่ะสิ ดูพี่พีชดิ ยังไม่เอาตัวเองเลย แสดงว่าโบแวคงดีกว่าตัวเองเยอะ” เอลิซาก็เถียงพี่ชาย
“ยัยเอล!!! พี่พูดเพราะหวังดีนะ โบแวเขาไม่เคยอยู่กับใครนานๆ หรอก นี่ก็อายุไม่ถึงสามสิบ เรื่องที่เขาจะปักหลักกับใคร เขาไม่มีวันทำหรอก นอกจากพีชแล้วเขายังมีนางแบบอีกหลายคนที่นอนกับเขานะ” นีกอลาเตือนน้องสาวอย่างหวังดีจริงๆ
“พี่นิกคะ เอลก็คงไม่คิดจริงจังกับโบแวนานๆ หรอกค่ะ การได้พิชิตชายหนุ่มหน้าตาดี ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีของพวกเรานะคะ พี่นิกไม่ต้องกังวลใจหรอกค่ะ” ป๋อมบอกแทนเพื่อนแล้วสามสาวก็ควงแขนกัน
“ทำไมมันคบแต่เพื่อนสวยแต่โง่วะเนี่ย” นีกอลาก็ทำใจเรื่องพฤติกรรมน้องสาวในระดับหนึ่ง
ยุคนี้ ถ้าผู้หญิงขึ้นชื่อว่ามีแฟน ‘ก็คือมีผัว’ เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาก็กลัวเหมือนกัน คนอย่างโบแวไม่ว่าใครเห็นก็นึกรัก ถ้าจะบอกว่าควบคุมตัวเองได้ดี เขาไม่เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้นแน่นอน ตอนนี้เห็นสาวๆ ซุบซิบกันก็เริ่มกังวล
*********************
เมื่อเข้าไปในบ้าน เพลิงฟ้าเห็นโบแวใส่แต่เสื้อเชิ้ต กำลังนั่งดูมือถือแสนทันสมัยของเขาอยู่ เธอก็ถอนหายใจ
“ฉันไม่ได้บอกนิกนะคะว่าเราจะมาเที่ยวกัน” เพลิงฟ้าบอกตามตรง
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” โบแวพูดแต่ยังคงมองมือถืออยู่
เพลิงฟ้าก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ แล้วจะกล้าบอกว่านีกอลาชวนไปทานดินเนอร์เหรอ จึงเลี่ยงอารมณ์ของโบแวไปที่ห้อง เพื่อจัดเอาของลง แต่สักพักโบแวก็ตามเข้ามาในห้อง แล้วทิ้งตัวเองลงบนที่นอน โดยไม่พูดอะไร
“พรุ่งนี้จะพาเธอไปหัดสกี” โบแวบอกแล้วยังยุ่งกับมือถือของเขาอยู่
เพลิงฟ้าไม่ตอบ แต่จัดของให้เขาและเธอให้เรียบร้อย ก่อนตกใจเมื่อเขาทิ้งมือถือแล้วเข้ามากอด “อะไรๆ”
“มาเถอะน่า” โบแวลากเธอออกจากห้องแต่งตัว กลับไปที่ห้องนอน
“โบแว ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยค่ะ ฉันยังเก็บของไม่เสร็จเลย” เพลิงฟ้าบอกเล่า แต่เขามีหรือจะยอม จะนอนก็ต้องมีเธอให้กอดนอน ไม่งั้นเขาจะนอนหลับไม่สนิท
“ก็มานอนด้วยกัน เธอก็ทำงานหนักไม่ใช่เหรอ ง่วงแล้วนะ เห็นมาถึงก็จะนอนเลย” โบแวได้ทีก็ออกปากล้อ
เพลิงฟ้าเห็นเขาอารมณ์ดีแล้ว ก็พูดขึ้น ก่อนพูดก็ต้องยอมเขาก่อน “ยังไงวันเกิดของเอล เราไปทานมื้อค่ำกับพวกเขากันนะคะ”
โบแวพยักหน้าหงึกๆ “ได้ๆ นอนได้ยัง”
“หนาวอย่างนี้จะแก้ผ้านอนได้ไหมนะ” เพลิงฟ้าแกล้งถาม
“ในบ้านมีเครื่องทำความร้อน กลัวอะไรกับความหนาว” โบแวลากเธอไปนอนที่เตียงแล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด
“ไม่แปลกเลยที่ทำไมมีแต่คนจ้องจะลักหลับคุณ ก็ชอบนอนแก้ผ้าแบบนี้” เพลิงฟ้าตำหนิเขาอย่างไม่จริงจังนัก
โบแวก็แค่หัวเราะ ถ้าเป็นช่วงแรกๆ เขาก็คงเสียหน้าอยู่มาก แต่พอเป็นตอนนี้ และคนพูดคือเธอ เขาจึงไม่ถือสาอะไร “แต่ก็แปลกนะ โชคดีตลอด เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพิชิตชายกับผมได้ ผู้หญิงก็มีแต่โนรานั่นแหละ”
เพลิงฟ้าก็หัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก “เอาล่ะค่ะ ดีที่ถอดเสื้อนอกไว้ ไม่งั้นฉันคงร้อนเหมือนคุณ”
“แก้ข่าวอีกนิด ตอนที่บังกะโล ฉันไม่เคยนอนแก้ผ้า แล้วยิ่งมีเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเอาโซ่ไปคล้องประตูห้องแล้วนะ” โบแวบอก ก่อนซุกตัวใต้ผ้าห่ม ตบที่ข้างๆ ให้เพลิงฟ้า “มาขึ้นเตียงเร็วๆ”
“บังคับตลอดเลยนะ” เพลิงฟ้าต้องเอาเสื้อผ้าออกอีกชั้น แล้วซุกตัวขึ้นเตียง
“ก็เห็นตามใจตลอด” โบแวกอดซุกหน้าเข้าที่ร่างบาง เพลิงฟ้าก็แค่กอดเขาหลวมๆ จะหน้าแดงก็ตอนที่เขาซุกหน้าที่อกเธอนี่แหละ
“ว่าแต่ล็อกบ้านหรือยังคะ” เพลิงฟ้าถามโบแวให้แน่ใจ
“แน่สิ ฉันไม่ปล่อยให้ใครเข้ามารบกวนความสงบสุขของเราได้หรอก” โบแวตรวจเช็คก่อนเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็หลับได้ง่ายดาย เพราะง่วงเต็มที
โบแวจับเพลิงฟ้าพลิกหันมาทางเขา แล้วดึงขาเธอมาพาดลำตัวเขา เอาแขนมากายเขาแล้วโอบ ตอนแรกๆ เพลิงฟ้าก็รู้สึกแปลกๆ ไม่กล้าถาม ก็อายเหมือนกันที่ต้องถาม เพราะบางทีเขาก็กวนประสาทกลับถ้าโดนถามมากๆ จึงปล่อยเขาทำตามใจชอบ
กระท่อมของเขาอยู่ไม่ห่างจากกระท่อมของครอบครัวแซดูนัก และรู้ว่านีกอลาและน้องสาวคงพักที่นั่นแหละ การมาพักที่นี่ต้องใช้ต้นทุนสูงถ้าไม่มีที่พักเอง แต่ตระกูลของมอร์กานกับเวอจินี่มีอิทธิพลและความมั่งคั่งพอควร จึงมีบ้านพักต่างอากาศที่เป็นลักษณะกระท่อมล่าสัตว์แต่หลังใหญ่มาก ให้ญาติๆ ต่างก็ผลัดกันมาใช้ได้อย่างสะดวกสบาย
*********************
เสียงขยับตัวขึ้นบนเตียงหลังฟ้ามืด เจ้าของเส้นผมสีทองสยายบนเตียงก็ขยับลุกขึ้นนั่ง มองเพลิงฟ้าที่นอนอยู่ในอ้อมแขน ก็ค่อยๆ วางเธอลงที่เตียงแล้วเขาก็ลุกเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อหนาแขนยาวกับกางเกงผ้าหนาแต่ใส่สบาย
พอเขาออกมาก็เห็นเพลิงฟ้านั่งงัวเงียอยู่ “ตื่นได้แล้ว หิวแล้ว ไว้ค่อยนอนต่อคืนนี้”
เพลิงฟ้ามองเขาสะบัดผมสีทองยาวอย่างมีเสน่ห์ก็ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมผู้หญิงถึงหลงใหลเขานัก เวลาเขาขยับตัว ดูมีเสน่ห์ตลอดเวลา คาดว่าเพราะอยู่งวงการนี้ด้วย มีแต่คนสวยๆ งามๆ มีพื้นที่ให้ฝึกหัดท่าทางต่างๆ ให้ดูดีได้ตลอด
“มองอะไรลุกเสียทีสิ ฉันหิวมากนะ” โบแวบอกแกมสั่งแล้วออกไปจากห้องก่อน
‘บังคับมานอน แล้วยังจะบังคับตื่นอีกนะ พ่อคุณ’ เพลิงฟ้าคิดแล้วก็ขำ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานอาหารขางล่าง
โบแวออกมาก่อน ก็นั่งที่เก้าอี้รับแขกแล้วเล่นมือถือของเขาเพื่อตรวจเช็คงาน แต่ก็ไม่ทำอะไรมาก หยิบหนังสือออกมาอ่านแทน สักพักได้ยินเสียงเคาะประตู เขาก็เดินไปเปิดม่าน เห็นคนสี่คนที่เขาสังหรณ์ใจแล้วว่าต้องมารบกวนความสงบของเขาแน่นอน
“มีอะไรกันเหรอ” โบแวเปิดประตูแล้วไม่ยอมเปิดกว้างๆ ให้เข้า
“เราเห็นว่ายังไงก็รู้จักกันน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่ามาทานอาหารด้วยกันจะดีกว่าค่ะ อีกอย่างคุณกับพี่พีชจะได้ไม่เหงาด้วย” เอลิซาเห็นโบแวในแบบนี้ก็ยิ่งปลื้มมากขึ้น ยกอาหารขึ้นมาเป็นตั๋วเข้า
รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดี หน้าตาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตร และท่าทางหยิ่งยโสทั้งยังเย็นชา ดูมีเสน่ห์มาก เธอไม่สนใจว่าโบแวจะเป็นอะไรกับเพลิงฟ้า
โบแวกระแทกลมหายใจแบบไม่ต้องรักษามารยาท ก่อนบอกอย่างเสียไม่ได้ “เข้ามาสิ”
“ขอบคุณค่ะ” อีกสองสาวรีบบอกแล้วเข้าไปทันที
โบแวปล่อยสามสาวเข้ามา แล้วนีกอลาก็เดินตามมาอีกคน
“ขอบคุณที่เข้าใจ ผมเป็นผู้ชายคนเดียวจะค้านก็ไม่ได้” นีกอลาบอกตามตรง ห้ามน้องสาวกับเพื่อนแล้วแต่พวกนี้ก็รั้นจะมาให้ได้ ทั้งที่รู้ว่าโบแวกับเพลิงฟ้ามาในฐานะคู่ควงกัน ก็คงไม่ต้องการให้ใครมารบกวน
ตัวเขาเองตั้งใจว่าจะไปที่ลานสกี หาช่วงจังหวะ ไม่คิดจะวุ่นวายอย่างนี้ เพราะรู้ว่าโบแวมีอิทธิพลต่อวงการแฟชั่นพอควร เขาไม่มีทางตัดหนทางหากินของตัวเองแน่นอน
โบแวไม่ตอบอะไร กระแทกประตูเสียงดังลั่น ทำให้นีกอลารู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่พอใจแน่ เขาก็ได้แต่แอบถอนหายใจเพราะไม่คิดทำลายอนาคตตัวเอง แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าน้องสาวคงทำลายอนาคตพี่ชายไปเรียบร้อยแล้ว
เพลิงฟ้าได้ยินเสียงกระแทกประตูก็งุนงง นึกว่าใครโทรมาทำให้โบแวเสียอารมณ์ก็ออกมาจากห้อง แล้วก็แปลกใจ แล้วพูดไม่ออก เมื่อเห็นคนสี่คนในกระท่อม “เอ่อ”
โบแวกอดอกมองเพลิงฟ้าอย่างหงุดหงิด แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวแล้วไม่พูดอะไรเลย
เพลิงฟ้าเห็นแล้วก็สบตากับนีกอลา มองสามสาวร่าเริงในห้องครัว ขณะที่นีกอลาทำท่าเหมือนห้ามน้องสาวไม่สำเร็จ เธอจึงเดินมาคุยด้วย “เธอรู้ใช่ไหมนิก ว่าโบแวโกรธ”
“รู้สิ รู้ตั้งแต่ก่อนมาอีก แต่ยัยเอลมันฟังที่ไหน ห้ามก็ไม่ฟัง มันอยากรู้จักโบแว” นีกอลากระซิบบอกตามตรง
“เธอไม่บอกไปล่ะ ว่าโบแวเอาแต่ใจจะตาย ที่สำคัญทำไมจำเพาะเจาะจงมาที่นี่ช่วงเดียวกันด้วย” เพลิงฟ้าถามทั้งที่รู้ว่าเพราะอะไร
นีกอลามองหน้าเพลิงฟ้า มองจนทั่ว “ก็เพราะเธอ”
“อ้าว ฉันไม่ได้ชวนมานะ มาโทษฉันได้ยังไง” เพลิงฟ้าถามแต่ก็นึกได้ว่าเพราะเธอนั่นแหละ
“ถ้าเธอยอมคุยกับฉันดีๆ ฉันก็คงไม่คิดจะตามมาหรอกนะ แต่เธอโกรธฉันแล้วไม่ยอมคุยกับฉัน ฉันก็คิดว่าช่วงที่โบแวเล่นสกีจะมีเวลาคุยกับเธอน่ะสิ แล้วก็ตรงช่วงวันเกิดยัยเอลพอดี เลยพามาเที่ยว เพื่อนยัยเอลก็เลยเก็บเงินมาเที่ยวกันน่ะสิ” นีกอลาบอกแล้วถอนหายใจยาว
“อยากดับอนาคตตัวเอง ไม่ปรึกษานะ” เพลิงฟ้าพูดประชดก่อนหัวเราะ “ฉันรู้ว่าเธอไม่ตั้งใจ ใครก็รู้ว่าอยู่วงการนี้ในฝรั่งเศส อย่าได้ขัดใจคนในตระกูลราฟาแร็ง เอาเถอะๆ ฉันจะไปพูดให้โบแวใจเย็นลงเอง”
“ขอบใจ” นีกอลากัดฟันอย่างหงุดหงิดที่ต้องให้เพลิงฟ้าช่วยเรื่องนี้
“อะไร กัดฟันแบบนี้ ไม่ต้องพูดเลยก็ได้” เพลิงฟ้างอนที่นีกอลาเหมือนหาเรื่องเธอ
นีกอลาจึงจับมือเธอแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณเหลือจะกล่าวขอรับ แม่หญิง”
เพลิงฟ้าก็หัวเราะอีก “บ้าจริงๆ อีกอย่างฉันไม่อยากให้โบแวหัวเสียหรอก อุตส่าห์มาเที่ยวแบบนี้ ให้เขาได้พักผ่อนบ้างเถอะ เขากับฉันต้องเจอเรื่องเยอะมาก จนตอนนี้บอกตามตรง แทบไม่ไหวกันแล้ว”
“ไม่ไหวก็กลับเชียงใหม่ อยู่ไปทำไม” นีกอลาอยากให้เพลิงฟ้ากลับเชียงใหม่ ไปอยู่บ้านก็ยังดีไม่ถึงกับอดตาย
เพลิงฟ้ามาทำงานที่นี่ ก็ส่งเงินกลับบ้านตลอด แล้วหนี้สินก็หมดแล้ว ร้านค้าของชำของพ่อแม่เธอก็พออยู่ได้แล้ว เรียกได้ว่าสบายมากแล้ว
“อยู่เพราะโบแวยังดีกับฉันน่ะสิ ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาก็พยายามเอาใจอยู่นะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วเดินไปหาโบแว ที่ตอนนี้สาวๆ เข้าไปนั่งใกล้ๆ และพยายามชวนคุย แต่โบแวไม่คุยด้วย และแชทคุยกับเพื่อนมากกว่า
“โบแวคะ หิวไม่ใช่เหรอ ไปกินกันเถอะ” เพลิงฟ้าบอกเขา แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งจัดโซนไว้ไม่ห่างกันนัก
“หิวเหรอคะ ถึงอารมณ์ไม่ดี” เอลิซาพยายามออดอ้อนโบแวมากขึ้น
“ช่วยขยับถอยหน่อยได้ไหม เราไม่สนิทกันเสียหน่อย” โบแวพูดแบบรำคาญ
เอลิซาฟังแล้วก็หงุดหงิด แต่โบแวหันหลังให้จึงมองไม่เห็น แต่เพลิงฟ้าเห็นชัด
“เขาว่าอะไรน่ะ เอล” ป๋อมถามอย่างงุนงง แต่ท่าทางดูรู้เลย
“คนอะไรไม่รู้หยิ่งชะมัด” เอลิซาบอกเพื่อนอ้อมๆ
“ยากก็ยิ่งดีนะเอล แต่เสียดายอีกไม่กี่วันเราก็จะกลับแล้วนี่สิ” ส้มโอถอนหายใจอย่างเสียดาย
“เอาน่ามีคนหล่อมาดเท่ห์ให้ดูก็พอแล้ว” ป๋อมยักไหล้ก่อนจะควงแขนเพื่อนไปนั่งที่อีกข้างของโบแว
โบแวนั่งที่หัวโต๊ะ นีกอลานั่งอีกข้าง แต่เอลิซาถือวิสาสะนั่งอีกข้าง โบแวขมวดคิ้วแล้วมองเพลิงฟ้า ก่อนมองนีกอลา ทำให้นีกอลารู้ตัว ต้องลุกขยับไปอีกที่ แล้วมองยัยน้องสาวตัวดีที่กำลังจะดับอนาคตเขา ขนาดเขาอยากแย่งเพลิงฟ้ากลับมา ยังต้องใช้วิธีอ้อมๆ เลย ยัยน้องสาวเขาทำออกหน้าออกตา อยากได้โบแวจนตัวสั่นแบบนี้ เขาจะต้องทำยังไงดี
“พีชนั่งสิ” นีกอลาบอกเพลิงฟ้าแล้วก็จ้องน้องสาวตัวแสบ
เพลิงฟ้านั่งที่ด้านข้างแล้วก็ถูกโบแวขยับมานั่งใกล้ๆ ทำเอาเอลิซาเสียหน้ามากขึ้น เพราะดูเหมือนโบแวจะสนใจเพลิงฟ้ามากกว่า แล้วจับมือเพลิงฟ้าไว้
“เสริฟอาหารสิ” โบแวบอกคนดูแลบ้านที่มาคอยดูว่าต้องช่วยเหลืออะไรบ้าง
เอลิซาเห็นว่าโบแวแสดงความใกล้ชิดเพลิงฟ้ามาก แทนที่จะหมดหวัง แต่ก็รู้มาจากพี่ชายว่าโบแวไม่ได้จริงจังกับเพลิงฟ้าเท่าไร ที่ตอนนี้ใกล้ชิดเพราะยังไม่เบื่อเท่านั้นก็มีความหวังเข้ามาอีก
“โบแวคะ วงการแฟชั่นตอนนี้เทรนไหนน่าสนใจคะ” เอลิซาพยายามถามให้โบแวตอบ
“ก็ตามอ่านในนิตยสารเองสิ” โบแวตอบสั้นๆ
“คิดว่าคุณอาจจะอยากเล่าบ้าง แบบเทรนใหม่ๆ” เอลิซาพยายามมากๆ ให้โบแวหันมาสนใจ
“รู้จักการรักษาความลับของสินค้าบ้างไหม กลับไปเรียนให้จบก่อนค่อยมาคุยกันดีกว่านะ” โบแวตอกกลับแต่ละคำทำเอาเอลิซาหน้าเจื่อนไปเลย
“โบแวพูดภาษาอังกฤษเถอะค่ะ คนอื่นจะได้เข้าใจด้วย” เพลิงฟ้าเตือนโบแว
“ก็ฉันคนฝรั่งเศส ทีหลังอยากฟังรู้เรื่องก็หัดเรียนภาษาฝรั่งเศสบ้างนะ” โบแวพูดภาษาอังกฤษให้คนเข้าใจได้ง่าย
ป๋อมกับส้มโอได้แต่หน้าเจื่อน
“คนไทยน่ะ แค่ภาษาอังกฤษยังว่าเรียนยากเลยค่ะ ถ้าคุณจะไปเที่ยวเมืองไทย ก็หัดภาษาไทยบ้างนะคะ” เพลิงฟ้าพูดขึ้น ทำให้โบแวกำมือแน่น บีบมือแรง “เจ็บค่ะ”
“ก็อย่าทำให้ฉันขายหน้าอีกสิ” โบแวพูดชัด เอาแต่ใจนิดๆ
“ก็คุณทำฉันขายหน้าก่อนนี่” เพลิงฟ้าก็แย้งตามตรง มองมือตัวเองที่เขาบีบไว้
“ถ้าฉันจะทำเธอขายหน้า ฉันจะปิดประตูใส่หน้าทุกคนเลย” โบแวพูดภาษาอังกฤษให้ทุกคนเข้าใจ “คนที่ไม่รู้จักมารยาทน่ะ ไม่ใช่คนพวกนี้เหรอ เรามาพักกันตามลำพัง อยากอยู่ตามลำพัง มาเที่ยวกันสองคน อยากทำอะไรก็ทำ แล้วฉันจะอารมณ์ดีอยู่ได้ยังไง”
“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเขาก็แค่คนต่างถิ่น ไม่รู้เรื่องอะไรนี่คะ ใจเย็นๆ หน่อยสิคะ” เพลิงฟ้าเตือนเขาให้ใจเย็น
“เพราะงั้นคืนนี้เธอก็ต้องให้ฉันมีความสุขมากๆ ก็แล้วกัน” โบแวพูดแล้วก็ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
เพลิงฟ้าก็ส่ายหน้าช้าๆ เมื่อเขาพูดทะลึ่งใส่
เมื่อโบแวพูดออกมาแบบนี้ คนอื่นก็กร่อยไปตามกัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก มีแต่หน้าชาทุกคน โบแวไม่เพียงแต่เอาแต่ใจเท่านั้น ยังไม่สนใจคนอื่นที่มาด้วย พอทานเสร็จก็เดินไปส่งที่ประตู
“อาหารอร่อยมาก ขอบใจนะ” โบแวพูดขึ้นสีหน้าเขาก็เชิดหยิ่งมาก
เอลิซาค่อยสบายใจขึ้นหันไปยิ้มให้เขา
“อย่าลืมเอาพลัวไปตักหิมะด้วยล่ะ หิมะมันลื่นนะ” เพลิงฟ้าเตือน เมื่อเห็นพลั่วอยู่หน้าประตู คาดว่าตอนมานีกอลาคงเอามาด้วย
“ไม่ลืมอยู่แล้ว ไม่งั้นจะเดินกลับยังไงล่ะ” นีกอลาหยิบพลั่วไว้ แม้รู้สึกจะกร่อยๆ ไปบ้าง
เมื่อสี่คนออกไปแล้ว โบแวก็ปิดประตูจากด้านหลังของเพลิงฟ้า จากนั้นก็ไม่ยอมปิดม่านง่ายๆ เขาผลักเพลิงฟ้าชิดประตู ยกมือขึ้นทาบประตูแล้วก้มลงจูบเพลิงฟ้า ก่อนอุ้มเธอขึ้นทั้งที่ยังกอดเขา สายตามองคนสี่คนที่แอบมองอยู่ แล้วก็ปิดม่านลง
นีกอลาเห็นแล้วจับพลั่วแน่น ก่อนรีบเดินจ้ำอ้าวฝ่าหิมะกลับกระท่อม เมื่อถึงกระท่อมแล้วก็เปิดประตูเข้าไป ก่อนจะพูดกับน้องสาว
“ถ้าเธอยังเสือกเรื่องของโบแวอีกล่ะก็ ต่อไปเธอออกค่าเดินทางเอง ติดต่อที่พักทุกอย่างเองเลยนะ ฉันจะไม่มีวันพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศอีกแน่นอน” นีกอลาโยนพลั่วลงพื้นอย่างหงุดหงิด
“อะไรของพี่น่ะ” เอลิซาถามพี่ชายอย่างงุนงง
“โบแวมันจงใจจูบพีชต่อหน้าพี่ เธอไม่เห็นเรอะ แล้วถ้าเขารำคาญ เขาอาจหาทางกลั่นแกล้งพี่ ไม่ให้พี่มีที่ยืนในปารีสอีก เธอนี่มันบ้าผู้ชายจนโง่จริงๆ อย่าไปยุ่งกับโบแวอีก” นีกอลาสั่งน้องสาวเสร็จสรรพ
“ตระกูลแซดูก็เป็นตระกูลใหญ่ กลัวอะไร” เอลิซาเถียงพี่ชาย
“เฮ้อ มีน้องโง่ยิ่งกว่าควาย กูปวดหัว โว๊ย!!!” นีกอลาเข้าห้องปิดประตูเสียงดังลั่น แล้วล็อกไม่ยอมให้น้องสาวเข้ามาก่อกวนความสงบ
“ท่าทางพี่นิกเอาจริงนะ เอล” ป๋อมเริ่มขยาดไปบ้าง
“แต่โบแวหล่อมากนะ ตัดใจยากจริงๆ” ส้มโอบอกแล้วก็ยังมีความหวังนิดๆ
“แค่นอนด้วยกันครั้งสองครั้ง มันคงไม่ถึงกับติดใจกันจนแยกจากกันไม่ได้หรอกน่า” เอลิซาพูดตามตรง ยิ่งเห็นเขาทำแบบนั้นกับเพลิงฟ้า เธอก็ยิ่งอยากลิ้มลองเขาบ้าง
ท่าทางชวนฝันแบบนั้นของเขา ดึงดูใจเธอมากจริงๆ
*********************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ oolong น่าจะอีกนานกว่าโบแวจะน่ารักค่ะ
คุณ konhin ครอบครัวเอาแต่ใจที่สุดค่ะ
เมื่อแท็กซี่มาถึง เธอก็ลงและเดินเข้าไปในร้าน เลือกที่ไม่ติดเวทีนัก แล้วสั่งอาหาร สักพักก็ต้องตกใจเมื่อโบแวตามมาในร้านและกระชากเธอให้ลุกขึ้น
“อะไรคะ” เพลิงฟ้าแปลกใจไม่คิดว่าเขาจะขับรถตามมา
“กลับไปคุยกันที่บ้าน” โบแวทำเสียงเข้มใส่
“ไม่หิวเหรอคะ แต่ฉันหิว คุณไม่ทานก็เรื่องของคุณแต่ฉันจะทาน ถ้าคุณไม่ใจเย็นลง เราก็ไม่ต้องคุยกัน อีกอย่างฉันหิวมาก ก็ไอ้ชุดที่ใส่มันรัดแน่น จนฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลย อยากกลับบ้านก็เชิญ” เพลิงฟ้าแข็งข้อเพราะความหิวด้วยและรู้สึกว่าเขาพยายามบังคับเธอไปเสียหมดทุกเรื่อง
โบแวปรายตามอง ก่อนนั่งลงแล้วสั่งอาหารด้วยอีกคน เพราะเขาก็หิว
ตลอดการทานอาหารไม่มีใครคุยกัน ต่างฝ่ายต่างทางอย่างเงียบๆ และแทบไม่มองหน้ากัน พอทานจนครบมื้อแล้ว โบแวก็จ่ายเงินแล้วลากเพลิงฟ้าไปที่รถ เขาดื่มไวน์ไปแค่แก้วเดียวเท่านั้น จึงขับรถกลับบ้านมาได้อย่างปลอดภัย ส่วนรถพ่อเขาไม่อยู่คาดว่าคงออกไปเที่ยวแน่นอน เขาก็ไม่สนใจ พาเพลิงฟ้าขึ้นชั้นสาม เพราะห้องเขามีเหล้าอยู่ เขาก็แยกไปรินเหล้าดื่ม ก่อนกลับมาหาเพลิงฟ้า
“เธอมีปัญหาอะไรกับการพาไปซื้อของแน่” โบแวถามตามตรง
“จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่คุณพูดเหมือนว่าการที่ฉันอยู่กับคุณฉันต้องการอะไรจากคุณ ไม่ต่างอะไรกับพ่อและพี่สาวคุณเลย ฉันว่าถ้าคิดแบบนั้น ฉันไม่ขออยู่กับคุณดีกว่า ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณ ฉันไม่ต้องการชื่อเสียง ไม่ต้องการเงินทองจากคุณ ที่อยู่กับคุณเพราะฉันพอใจเท่านั้น” เพลิงฟ้าอธิบายยืดยาว จนเขาต้องยกมือลูบหน้า
“ใครไปพูดอะไรให้เธอคิดอย่างนั้นอีก แมเรียน ฌอง หรือใคร” โบแวถามอย่างหงุดหงิด
“ก็คุณแหละพูดเอง” เพลิงฟ้ามองค้อนเขาที่ทำเป็นจำไม่ได้ “คุณพูดเองว่าใครๆ ก็ต้องอยากได้อะไรจากคุณเสมอ ฉันก็อยากได้ แต่ไม่ใช่เงินทองหรือชื่อเสียง”
“แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ” โบแวถามแล้วกอดอกมอง
เพลิงฟ้านิ่งคิด ก่อนบอก “ฉันต้องการความสบายใจ”
“โอเค ทุกวันนี้ได้หรือเปล่า” โบแวถามแต่ท่าทางของเขาตอนสะบัดผมยาวสลวยสีทองก็ทำให้เพลิงฟ้าลืมเรื่องวุ่นๆ ไปได้
“ก็ได้ค่ะ” เพลิงฟ้าเผลอบอกไปแบบนั้น
“งั้นก็จบ แต่ยังไงก็ต้องไปซื้ออุปกรณ์ ฉันไม่ชอบไปเช่า และฉันชอบให้เธอแต่งตัวดีตลอดเวลาที่อยู่กับฉันในฐานะพีโอนี่ และต้องไม่แต่งตัวไร้รสนิยม เพราะงั้นฉันจะซื้อให้ จบนะ” โบแวตัดบทเทเหล้าดื่มอย่างสบายใจ
เพลิงฟ้าก็พยักหน้า แล้วเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดทุกอย่างออกไปจากร่างกาย ขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น โบแวมองอยู่พักก่อนรับสาย
“สวัสดี”
“ใครคะ” โนราถามทันที แม้จะนึกรู้ว่าเป็นโบแว
“โนรา เธอจะถามทำไมว่าใคร” โบแวย้อนอย่างกวนๆ
“อ๋อ โบแว” โนราทำทีรับรู้ ก่อนถามหาเพลิงฟ้า “พีชอยู่ไหม”
“อาบน้ำอยู่ พีชนี่ก็แปลกนะ เสร็จกิจทีไรชอบอาบน้ำ” โบแวแกล้งพูดให้โนราเข้าใจไปทางนั้น
“อย่างนี้ประจำแหละโบแว วันหลังเรามาทรีซั่มกันบ้างไหม” โนราก็รับมุก
โบแวฟังก็รู้ว่าโนราแกล้งยั่วเขา “ถ้าเธออยากมากนัก ทำไมต้องโทรหาพีชด้วยล่ะ ฉันรู้ว่าพีชไม่เคยไปร่วมแบบนั้นกับเธอหรอกนะ”
โนราหัวเราะ ก่อนพูดให้ชัดเจน “โบแว ฉันรู้ว่าคุณแกล้งพูดกับฉัน ฉันก็เลยแกล้งพูด ขอบคุณนะคะที่หางานให้ฉัน คุณทำขนาดนี้เพื่อกันฉันออกจากพีชใช่ไหม คุณไม่คิดบ้างเหรอคะว่าวันหนึ่งเมื่อคุณเบื่อพีช เขาจะต้องเคว้งคว้างไร้จุดหมาย”
“เหมือนตอนที่เธอทิ้งเขาไปหลังฝืนใจฉันใช่ไหมล่ะ” โบแวย้อนถามทำให้โนราโกรธ
“อย่าลืมนะ ว่าฉันเคยช่วยคุณจากโนอา แล้วคุณยังมายึดเอาคนที่ฉันรักไปอีก” โนราโกรธก็พูดทวงขึ้นมาทันที
“ยึดคนที่เธอรัก หรือคนที่เธอทิ้งกันแน่ เรื่องนั้นฉันขอบใจเธอ แต่อย่าลืมสิว่า ถ้าฉันไม่พอใจ อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ” โบแวก็ไม่ยอมให้ใครมาขู่เขาเช่นกัน
โนราตัดสายทันที...ไม่อยากฟังโบแวขู่ เธอก็รู้ว่าโบแวไม่ใช่แค่ขู่ได้เท่านั้น เขาทำได้แน่นอน
เพลิงฟ้าได้ยินเขาคุยสายก็ไม่คิดมาก แต่มือถือเธอออยู่ในมือเขา จึงถาม “ใครโทรมาคะ”
“เธอว่าเป็นโนราหรือนีกอลาล่ะ” โบแวควงมือถือของเพลิงฟ้าเล่น ท่าทางกวนประสาทได้ใจมากอย่างกับจอมมารขี้เล่น ผิดกับท่าทางตอนจะให้เธอตอบอย่างใจเขา ดูเป็นเทพบุตรเลยทีเดียว
“โบแว ฉันขี้เกียจเดา เดี๋ยวเปิดดูเองก็ได้” เพลิงฟ้าไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก
ท่าทางขี้หวงของเขาก็กวนประสาท เหมือนเด็กหวงของเล่นยังไงอย่างนั้น
เขานั่งอยู่ที่ปลายเตียง พอเพลิงฟ้าเดินผ่านก็รวบมากอด จนเธอนั่งตักเขา “โนราโทรมา เธอนี่เนื้อหอมกว่าฉันอีกนะ รู้ไหมฉันหวงผู้หญิงของฉันนะ”
“ก็ออกไปพิสูจน์ความเนื้อหอมหน่อยก็ได้ค่ะ แต่อย่าลืมอาบน้ำก่อนกลับด้วยนะคะ” เพลิงฟ้าพูดหยอกเขา แต่ก็อดใจหายไม่ได้ถ้าเขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ
“บ้าเถอะ เบื่อแล้ว ขนาดมาร์ล่ากับร็อกแซนโทรมายังไม่สนใจเลย เอาเป็นว่าต่อไปเธอต้องตามใจฉันคนเดียว” โบแวสรุปแบบมันมือชก
“เอาเป็นว่าถ้าคุณทำตัวดี ฉันจะตามใจคุณก็แล้วกันค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแบบแบ่งรับแบ่งสู้ กลัวจะเป็นอย่างเช่นวันนี้
คนอย่างเขาเคยชินกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคนที่เข้ามาในชีวิต วันหนึ่งเขาอาจพูดสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจมากก็เป็นไปได้ แต่เมื่อวันนั้นยังไม่มาถึง เธอก็ยังคงขอเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ที่เขามอบให้
“นี่ยังทำตัวไม่ดีอีกเหรอ” โบแวออดอ้อนเต็มที่ เรื่องนี้เขาฝึกมาอย่างดีจนกลายเป็นธรรมชาติของเขาไปแล้ว
“ค่ะ จะให้ดี อาบน้ำเลยค่ะ จะได้นอน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว งดกิจกรรมทุกประเภทนอกจากนอนนะคะ” เพลิงฟ้าบอกแต่เขาไม่ยอมไปอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าแล้วคลานขึ้นเตียงเฉย
“นี่เหรอคะ เด็กดี” เพลิงฟ้าถามแล้วยิ้มขำ เขาก็ไม่อาย พลิกตัวนอนหงายทั้งที่เปลือย จนเธอนั่นเองที่หันไปมองทางอื่นอย่างอายๆ
“น้อยๆ หน่อยเถอะ ได้คืบจะเอาศอกนะ มานอนเร็ว งดกิจกรรมอย่างเดียว เรื่องอื่นฉันจะทำยังไงก็เป็นเรื่องของฉันน่า” โบแวตบที่นอนข้างๆ ให้เธอมานอนให้เขากอด
“ยังไงก็ห่มผ้าปิดของสงวนคุณบ้างนะคะ” เพลิงฟ้าก็หลบไม่มอง แล้วค่อยๆ เดินไปปิดไฟกลางห้องเหลือไฟหัวเตียงเท่านั้น
“ก็ได้ๆ อายอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคยสัมผัส” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ ก่อนดึงผ้าห่มมาคลุมตัว
เพลิงฟ้านอนลงแล้วถูกเขากอดไว้ เขาก็นอนได้ไม่ยากนัก เพราะเมาอยู่แล้ว จากไวน์มาเป็นบรั่นดีมีหรือเขาจะไม่เมา แต่ก็ไม่ได้เมาจนไม่รู้เรื่อง เมาพอหลับได้สบายๆ เท่านั้น
ผ่านวันนี้ไปได้อีกวัน...ช่างเป็นสองอาทิตย์ที่ชวนลุ้นไปเสียทุกอย่างจริงๆ
*********************
รอยยิ้มปรากฏบนดวงหน้าสวยคมของเพลิงฟ้า เธอมองหิมะสีขาวไปทั่วอย่างตื่นเต้น ก่อนกระโดดลงไปนอนกับพื้นเหมือนเด็กๆ ทำเอาโบแวยิ้มเอ็นดูไปด้วย
“จะนอนตรงนี้เลยเหรอไง” โบแวถามแล้วยื่นมือให้เพลิงฟ้าลุกขึ้น เพื่อเอาของเข้าไปเก็บในบ้าน แม้มีคนดูแลคอยช่วย แต่เขาก็อยากเข้าบ้านเสียก่อน
เพลิงฟ้าจับมือเขาแล้วลุกขึ้น แล้วเขาก็ดึงไปกอด เธอจึงอยู่ในอ้อมแขนเขา
“พี่พีช” เสียงสดใสดังขึ้นด้านหลังเพลิงฟ้า และโบแวมองแล้วขมวดคิ้ว แต่ก็รู้ว่าเสียงผู้หญิง
เพลิงฟ้าหันไปมองแล้วแปลกใจ “เอล เอลเหรอเนี่ย”
“พี่พีช” เอลิซายิ้มแป้น แล้วก็ยกมือไหว้ทักทาย
เพลิงฟ้าเลยคลายอ้อมแขนจากโบแวมารับไหว้ ก่อนแนะนำ “นี่เอลิซา ลูกสาวของเวอจินี่ค่ะ เอล นี่โบแว ลูกของมอร์กานนะ”
แล้วคำตอบของทุกคำถามก็เฉลย ตอนที่นีกอลามากับเพื่อนอีกสองคนของเอลิซา แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังลั่น เพราะหนุ่มผมสีทองยาวสยาย สวมแว่นกันแดดหน้าตาสวยหวาน สวมชุดกันหนาวสีเข้ม มีขนสัตว์สังเคราะห์อย่างดีที่ปกเสื้อ ดูเท่ห์ชวนมองมาก
“มีอะไรกัน” โบแวถามเพลิงฟ้าอย่างงุนงง
เพลิงฟ้าก็ตกใจเมื่อสาวๆ วัยยี่สิบต่างก็กรี๊ดโบแว จึงไม่ทันได้ทักนีกอลาที่ไม่ได้เคลียร์เรื่องโกรธกัน แต่คาดว่าเขาคงถามเวอจินี่ เพราะเธอโทรไปถามเวอจินี่เรื่องบ้านพักโบแวที่นี่
“อะไรของพวกเธอเนี่ย ไม่เคยเห็นผู้ชายรึไง” นีกอลาตำหนิเพื่อนน้องสาว ก่อนทักทาย “ไงพีช”
“เอ้อ ไงนิก ว่าแต่มากันได้ยังไง” เพลิงฟ้าทักทายอย่างงงๆ
“ก็วันเกิดยัยเอลนี่แหละ อ๋อ ไง โบแว” นีกอลาตอบก่อนทักทายโบแว
“อืม สวัสดี นีกอลา” โบแวทักทายอย่างห่างเหิน เพราะหงุดหงิดที่เจอคนเยอะ
เอลิซากลับไปยืนอยู่กับเพื่อนแล้ว ซุบซิบกันใหญ่ ก่อนเข้ามาจับมือกับโบแว “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เอลิซาค่ะ”
โบแวก็จับมือด้วย ก่อนมองเพลิงฟ้าแล้วขมวดคิ้ว ไม่พอใจนัก เพราะเขาต้องการมาพักผ่อนเป็นการส่วนตัวกับเพลิงฟ้าคนเดียวเท่านั้น “หวังว่าเวอจินี่จะสบายดีนะ”
“ค่ะ คุณแม่สบายดีค่ะ แม่ไม่ค่อยเล่าให้ฟังว่าโบแวจะหล่อแบบนี้” เอลิซาชมอีก
“ขอบคุณ ขอตัวก่อนนะ พีช เข้าบ้านกันเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” โบแวดึงเพลิงฟ้าเพื่อชวนเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิคะ โบแว” เพลิงฟ้าเห็นเขาดึงจัง จึงหยุดเขาไว้ แต่เขาปล่อยมือแล้วเดินเข้าไปก่อน เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ “เที่ยวให้สนุกนะนิก เอล ขอตัวก่อน โบแวไม่ค่อยได้นอน เขาคงง่วงน่ะ”
“เดี๋ยวสิ ยังไงก็ดินเนอร์กันบ้างนะ” นีกอลาชวนก่อนที่เธอจะเข้าบ้าน
“ได้สิ แต่เดี๋ยวโทรบอกอีกทีนะ ไปล่ะ เดี๋ยวโบแวจะโมโห” เพลิงฟ้าพูดติดตลก ก่อนตามโบแวเข้าไปในกระท่อม
เอลิซาก็หันมาคุยกับเพื่อน “แกว่าโบแวนี่ใช่เลยเนาะ เอาแต่ใจ ไม่แคร์ใคร เป็นแบดบอยของแท้เลย”
“หล่อมากเลย แก เท่ห์อ่ะ” เพื่อนสองคนก็สนับสนุนใหญ่
“ไม่ได้นะ ยัยเอล โบแวเป็นผู้ชายเจ้าชู้ที่อันตรายที่สุด” นีกอลาเตือนน้องสาว แต่ตอนนี้ไฟแห่งความหลงใหล
“อิจฉาที่เขาหน้าตาดีกว่าตัวเองล่ะสิ ดูพี่พีชดิ ยังไม่เอาตัวเองเลย แสดงว่าโบแวคงดีกว่าตัวเองเยอะ” เอลิซาก็เถียงพี่ชาย
“ยัยเอล!!! พี่พูดเพราะหวังดีนะ โบแวเขาไม่เคยอยู่กับใครนานๆ หรอก นี่ก็อายุไม่ถึงสามสิบ เรื่องที่เขาจะปักหลักกับใคร เขาไม่มีวันทำหรอก นอกจากพีชแล้วเขายังมีนางแบบอีกหลายคนที่นอนกับเขานะ” นีกอลาเตือนน้องสาวอย่างหวังดีจริงๆ
“พี่นิกคะ เอลก็คงไม่คิดจริงจังกับโบแวนานๆ หรอกค่ะ การได้พิชิตชายหนุ่มหน้าตาดี ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีของพวกเรานะคะ พี่นิกไม่ต้องกังวลใจหรอกค่ะ” ป๋อมบอกแทนเพื่อนแล้วสามสาวก็ควงแขนกัน
“ทำไมมันคบแต่เพื่อนสวยแต่โง่วะเนี่ย” นีกอลาก็ทำใจเรื่องพฤติกรรมน้องสาวในระดับหนึ่ง
ยุคนี้ ถ้าผู้หญิงขึ้นชื่อว่ามีแฟน ‘ก็คือมีผัว’ เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาก็กลัวเหมือนกัน คนอย่างโบแวไม่ว่าใครเห็นก็นึกรัก ถ้าจะบอกว่าควบคุมตัวเองได้ดี เขาไม่เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้นแน่นอน ตอนนี้เห็นสาวๆ ซุบซิบกันก็เริ่มกังวล
*********************
เมื่อเข้าไปในบ้าน เพลิงฟ้าเห็นโบแวใส่แต่เสื้อเชิ้ต กำลังนั่งดูมือถือแสนทันสมัยของเขาอยู่ เธอก็ถอนหายใจ
“ฉันไม่ได้บอกนิกนะคะว่าเราจะมาเที่ยวกัน” เพลิงฟ้าบอกตามตรง
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” โบแวพูดแต่ยังคงมองมือถืออยู่
เพลิงฟ้าก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ แล้วจะกล้าบอกว่านีกอลาชวนไปทานดินเนอร์เหรอ จึงเลี่ยงอารมณ์ของโบแวไปที่ห้อง เพื่อจัดเอาของลง แต่สักพักโบแวก็ตามเข้ามาในห้อง แล้วทิ้งตัวเองลงบนที่นอน โดยไม่พูดอะไร
“พรุ่งนี้จะพาเธอไปหัดสกี” โบแวบอกแล้วยังยุ่งกับมือถือของเขาอยู่
เพลิงฟ้าไม่ตอบ แต่จัดของให้เขาและเธอให้เรียบร้อย ก่อนตกใจเมื่อเขาทิ้งมือถือแล้วเข้ามากอด “อะไรๆ”
“มาเถอะน่า” โบแวลากเธอออกจากห้องแต่งตัว กลับไปที่ห้องนอน
“โบแว ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยค่ะ ฉันยังเก็บของไม่เสร็จเลย” เพลิงฟ้าบอกเล่า แต่เขามีหรือจะยอม จะนอนก็ต้องมีเธอให้กอดนอน ไม่งั้นเขาจะนอนหลับไม่สนิท
“ก็มานอนด้วยกัน เธอก็ทำงานหนักไม่ใช่เหรอ ง่วงแล้วนะ เห็นมาถึงก็จะนอนเลย” โบแวได้ทีก็ออกปากล้อ
เพลิงฟ้าเห็นเขาอารมณ์ดีแล้ว ก็พูดขึ้น ก่อนพูดก็ต้องยอมเขาก่อน “ยังไงวันเกิดของเอล เราไปทานมื้อค่ำกับพวกเขากันนะคะ”
โบแวพยักหน้าหงึกๆ “ได้ๆ นอนได้ยัง”
“หนาวอย่างนี้จะแก้ผ้านอนได้ไหมนะ” เพลิงฟ้าแกล้งถาม
“ในบ้านมีเครื่องทำความร้อน กลัวอะไรกับความหนาว” โบแวลากเธอไปนอนที่เตียงแล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด
“ไม่แปลกเลยที่ทำไมมีแต่คนจ้องจะลักหลับคุณ ก็ชอบนอนแก้ผ้าแบบนี้” เพลิงฟ้าตำหนิเขาอย่างไม่จริงจังนัก
โบแวก็แค่หัวเราะ ถ้าเป็นช่วงแรกๆ เขาก็คงเสียหน้าอยู่มาก แต่พอเป็นตอนนี้ และคนพูดคือเธอ เขาจึงไม่ถือสาอะไร “แต่ก็แปลกนะ โชคดีตลอด เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพิชิตชายกับผมได้ ผู้หญิงก็มีแต่โนรานั่นแหละ”
เพลิงฟ้าก็หัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก “เอาล่ะค่ะ ดีที่ถอดเสื้อนอกไว้ ไม่งั้นฉันคงร้อนเหมือนคุณ”
“แก้ข่าวอีกนิด ตอนที่บังกะโล ฉันไม่เคยนอนแก้ผ้า แล้วยิ่งมีเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเอาโซ่ไปคล้องประตูห้องแล้วนะ” โบแวบอก ก่อนซุกตัวใต้ผ้าห่ม ตบที่ข้างๆ ให้เพลิงฟ้า “มาขึ้นเตียงเร็วๆ”
“บังคับตลอดเลยนะ” เพลิงฟ้าต้องเอาเสื้อผ้าออกอีกชั้น แล้วซุกตัวขึ้นเตียง
“ก็เห็นตามใจตลอด” โบแวกอดซุกหน้าเข้าที่ร่างบาง เพลิงฟ้าก็แค่กอดเขาหลวมๆ จะหน้าแดงก็ตอนที่เขาซุกหน้าที่อกเธอนี่แหละ
“ว่าแต่ล็อกบ้านหรือยังคะ” เพลิงฟ้าถามโบแวให้แน่ใจ
“แน่สิ ฉันไม่ปล่อยให้ใครเข้ามารบกวนความสงบสุขของเราได้หรอก” โบแวตรวจเช็คก่อนเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็หลับได้ง่ายดาย เพราะง่วงเต็มที
โบแวจับเพลิงฟ้าพลิกหันมาทางเขา แล้วดึงขาเธอมาพาดลำตัวเขา เอาแขนมากายเขาแล้วโอบ ตอนแรกๆ เพลิงฟ้าก็รู้สึกแปลกๆ ไม่กล้าถาม ก็อายเหมือนกันที่ต้องถาม เพราะบางทีเขาก็กวนประสาทกลับถ้าโดนถามมากๆ จึงปล่อยเขาทำตามใจชอบ
กระท่อมของเขาอยู่ไม่ห่างจากกระท่อมของครอบครัวแซดูนัก และรู้ว่านีกอลาและน้องสาวคงพักที่นั่นแหละ การมาพักที่นี่ต้องใช้ต้นทุนสูงถ้าไม่มีที่พักเอง แต่ตระกูลของมอร์กานกับเวอจินี่มีอิทธิพลและความมั่งคั่งพอควร จึงมีบ้านพักต่างอากาศที่เป็นลักษณะกระท่อมล่าสัตว์แต่หลังใหญ่มาก ให้ญาติๆ ต่างก็ผลัดกันมาใช้ได้อย่างสะดวกสบาย
*********************
เสียงขยับตัวขึ้นบนเตียงหลังฟ้ามืด เจ้าของเส้นผมสีทองสยายบนเตียงก็ขยับลุกขึ้นนั่ง มองเพลิงฟ้าที่นอนอยู่ในอ้อมแขน ก็ค่อยๆ วางเธอลงที่เตียงแล้วเขาก็ลุกเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อหนาแขนยาวกับกางเกงผ้าหนาแต่ใส่สบาย
พอเขาออกมาก็เห็นเพลิงฟ้านั่งงัวเงียอยู่ “ตื่นได้แล้ว หิวแล้ว ไว้ค่อยนอนต่อคืนนี้”
เพลิงฟ้ามองเขาสะบัดผมสีทองยาวอย่างมีเสน่ห์ก็ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมผู้หญิงถึงหลงใหลเขานัก เวลาเขาขยับตัว ดูมีเสน่ห์ตลอดเวลา คาดว่าเพราะอยู่งวงการนี้ด้วย มีแต่คนสวยๆ งามๆ มีพื้นที่ให้ฝึกหัดท่าทางต่างๆ ให้ดูดีได้ตลอด
“มองอะไรลุกเสียทีสิ ฉันหิวมากนะ” โบแวบอกแกมสั่งแล้วออกไปจากห้องก่อน
‘บังคับมานอน แล้วยังจะบังคับตื่นอีกนะ พ่อคุณ’ เพลิงฟ้าคิดแล้วก็ขำ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานอาหารขางล่าง
โบแวออกมาก่อน ก็นั่งที่เก้าอี้รับแขกแล้วเล่นมือถือของเขาเพื่อตรวจเช็คงาน แต่ก็ไม่ทำอะไรมาก หยิบหนังสือออกมาอ่านแทน สักพักได้ยินเสียงเคาะประตู เขาก็เดินไปเปิดม่าน เห็นคนสี่คนที่เขาสังหรณ์ใจแล้วว่าต้องมารบกวนความสงบของเขาแน่นอน
“มีอะไรกันเหรอ” โบแวเปิดประตูแล้วไม่ยอมเปิดกว้างๆ ให้เข้า
“เราเห็นว่ายังไงก็รู้จักกันน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่ามาทานอาหารด้วยกันจะดีกว่าค่ะ อีกอย่างคุณกับพี่พีชจะได้ไม่เหงาด้วย” เอลิซาเห็นโบแวในแบบนี้ก็ยิ่งปลื้มมากขึ้น ยกอาหารขึ้นมาเป็นตั๋วเข้า
รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดี หน้าตาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตร และท่าทางหยิ่งยโสทั้งยังเย็นชา ดูมีเสน่ห์มาก เธอไม่สนใจว่าโบแวจะเป็นอะไรกับเพลิงฟ้า
โบแวกระแทกลมหายใจแบบไม่ต้องรักษามารยาท ก่อนบอกอย่างเสียไม่ได้ “เข้ามาสิ”
“ขอบคุณค่ะ” อีกสองสาวรีบบอกแล้วเข้าไปทันที
โบแวปล่อยสามสาวเข้ามา แล้วนีกอลาก็เดินตามมาอีกคน
“ขอบคุณที่เข้าใจ ผมเป็นผู้ชายคนเดียวจะค้านก็ไม่ได้” นีกอลาบอกตามตรง ห้ามน้องสาวกับเพื่อนแล้วแต่พวกนี้ก็รั้นจะมาให้ได้ ทั้งที่รู้ว่าโบแวกับเพลิงฟ้ามาในฐานะคู่ควงกัน ก็คงไม่ต้องการให้ใครมารบกวน
ตัวเขาเองตั้งใจว่าจะไปที่ลานสกี หาช่วงจังหวะ ไม่คิดจะวุ่นวายอย่างนี้ เพราะรู้ว่าโบแวมีอิทธิพลต่อวงการแฟชั่นพอควร เขาไม่มีทางตัดหนทางหากินของตัวเองแน่นอน
โบแวไม่ตอบอะไร กระแทกประตูเสียงดังลั่น ทำให้นีกอลารู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่พอใจแน่ เขาก็ได้แต่แอบถอนหายใจเพราะไม่คิดทำลายอนาคตตัวเอง แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าน้องสาวคงทำลายอนาคตพี่ชายไปเรียบร้อยแล้ว
เพลิงฟ้าได้ยินเสียงกระแทกประตูก็งุนงง นึกว่าใครโทรมาทำให้โบแวเสียอารมณ์ก็ออกมาจากห้อง แล้วก็แปลกใจ แล้วพูดไม่ออก เมื่อเห็นคนสี่คนในกระท่อม “เอ่อ”
โบแวกอดอกมองเพลิงฟ้าอย่างหงุดหงิด แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวแล้วไม่พูดอะไรเลย
เพลิงฟ้าเห็นแล้วก็สบตากับนีกอลา มองสามสาวร่าเริงในห้องครัว ขณะที่นีกอลาทำท่าเหมือนห้ามน้องสาวไม่สำเร็จ เธอจึงเดินมาคุยด้วย “เธอรู้ใช่ไหมนิก ว่าโบแวโกรธ”
“รู้สิ รู้ตั้งแต่ก่อนมาอีก แต่ยัยเอลมันฟังที่ไหน ห้ามก็ไม่ฟัง มันอยากรู้จักโบแว” นีกอลากระซิบบอกตามตรง
“เธอไม่บอกไปล่ะ ว่าโบแวเอาแต่ใจจะตาย ที่สำคัญทำไมจำเพาะเจาะจงมาที่นี่ช่วงเดียวกันด้วย” เพลิงฟ้าถามทั้งที่รู้ว่าเพราะอะไร
นีกอลามองหน้าเพลิงฟ้า มองจนทั่ว “ก็เพราะเธอ”
“อ้าว ฉันไม่ได้ชวนมานะ มาโทษฉันได้ยังไง” เพลิงฟ้าถามแต่ก็นึกได้ว่าเพราะเธอนั่นแหละ
“ถ้าเธอยอมคุยกับฉันดีๆ ฉันก็คงไม่คิดจะตามมาหรอกนะ แต่เธอโกรธฉันแล้วไม่ยอมคุยกับฉัน ฉันก็คิดว่าช่วงที่โบแวเล่นสกีจะมีเวลาคุยกับเธอน่ะสิ แล้วก็ตรงช่วงวันเกิดยัยเอลพอดี เลยพามาเที่ยว เพื่อนยัยเอลก็เลยเก็บเงินมาเที่ยวกันน่ะสิ” นีกอลาบอกแล้วถอนหายใจยาว
“อยากดับอนาคตตัวเอง ไม่ปรึกษานะ” เพลิงฟ้าพูดประชดก่อนหัวเราะ “ฉันรู้ว่าเธอไม่ตั้งใจ ใครก็รู้ว่าอยู่วงการนี้ในฝรั่งเศส อย่าได้ขัดใจคนในตระกูลราฟาแร็ง เอาเถอะๆ ฉันจะไปพูดให้โบแวใจเย็นลงเอง”
“ขอบใจ” นีกอลากัดฟันอย่างหงุดหงิดที่ต้องให้เพลิงฟ้าช่วยเรื่องนี้
“อะไร กัดฟันแบบนี้ ไม่ต้องพูดเลยก็ได้” เพลิงฟ้างอนที่นีกอลาเหมือนหาเรื่องเธอ
นีกอลาจึงจับมือเธอแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณเหลือจะกล่าวขอรับ แม่หญิง”
เพลิงฟ้าก็หัวเราะอีก “บ้าจริงๆ อีกอย่างฉันไม่อยากให้โบแวหัวเสียหรอก อุตส่าห์มาเที่ยวแบบนี้ ให้เขาได้พักผ่อนบ้างเถอะ เขากับฉันต้องเจอเรื่องเยอะมาก จนตอนนี้บอกตามตรง แทบไม่ไหวกันแล้ว”
“ไม่ไหวก็กลับเชียงใหม่ อยู่ไปทำไม” นีกอลาอยากให้เพลิงฟ้ากลับเชียงใหม่ ไปอยู่บ้านก็ยังดีไม่ถึงกับอดตาย
เพลิงฟ้ามาทำงานที่นี่ ก็ส่งเงินกลับบ้านตลอด แล้วหนี้สินก็หมดแล้ว ร้านค้าของชำของพ่อแม่เธอก็พออยู่ได้แล้ว เรียกได้ว่าสบายมากแล้ว
“อยู่เพราะโบแวยังดีกับฉันน่ะสิ ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาก็พยายามเอาใจอยู่นะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วเดินไปหาโบแว ที่ตอนนี้สาวๆ เข้าไปนั่งใกล้ๆ และพยายามชวนคุย แต่โบแวไม่คุยด้วย และแชทคุยกับเพื่อนมากกว่า
“โบแวคะ หิวไม่ใช่เหรอ ไปกินกันเถอะ” เพลิงฟ้าบอกเขา แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งจัดโซนไว้ไม่ห่างกันนัก
“หิวเหรอคะ ถึงอารมณ์ไม่ดี” เอลิซาพยายามออดอ้อนโบแวมากขึ้น
“ช่วยขยับถอยหน่อยได้ไหม เราไม่สนิทกันเสียหน่อย” โบแวพูดแบบรำคาญ
เอลิซาฟังแล้วก็หงุดหงิด แต่โบแวหันหลังให้จึงมองไม่เห็น แต่เพลิงฟ้าเห็นชัด
“เขาว่าอะไรน่ะ เอล” ป๋อมถามอย่างงุนงง แต่ท่าทางดูรู้เลย
“คนอะไรไม่รู้หยิ่งชะมัด” เอลิซาบอกเพื่อนอ้อมๆ
“ยากก็ยิ่งดีนะเอล แต่เสียดายอีกไม่กี่วันเราก็จะกลับแล้วนี่สิ” ส้มโอถอนหายใจอย่างเสียดาย
“เอาน่ามีคนหล่อมาดเท่ห์ให้ดูก็พอแล้ว” ป๋อมยักไหล้ก่อนจะควงแขนเพื่อนไปนั่งที่อีกข้างของโบแว
โบแวนั่งที่หัวโต๊ะ นีกอลานั่งอีกข้าง แต่เอลิซาถือวิสาสะนั่งอีกข้าง โบแวขมวดคิ้วแล้วมองเพลิงฟ้า ก่อนมองนีกอลา ทำให้นีกอลารู้ตัว ต้องลุกขยับไปอีกที่ แล้วมองยัยน้องสาวตัวดีที่กำลังจะดับอนาคตเขา ขนาดเขาอยากแย่งเพลิงฟ้ากลับมา ยังต้องใช้วิธีอ้อมๆ เลย ยัยน้องสาวเขาทำออกหน้าออกตา อยากได้โบแวจนตัวสั่นแบบนี้ เขาจะต้องทำยังไงดี
“พีชนั่งสิ” นีกอลาบอกเพลิงฟ้าแล้วก็จ้องน้องสาวตัวแสบ
เพลิงฟ้านั่งที่ด้านข้างแล้วก็ถูกโบแวขยับมานั่งใกล้ๆ ทำเอาเอลิซาเสียหน้ามากขึ้น เพราะดูเหมือนโบแวจะสนใจเพลิงฟ้ามากกว่า แล้วจับมือเพลิงฟ้าไว้
“เสริฟอาหารสิ” โบแวบอกคนดูแลบ้านที่มาคอยดูว่าต้องช่วยเหลืออะไรบ้าง
เอลิซาเห็นว่าโบแวแสดงความใกล้ชิดเพลิงฟ้ามาก แทนที่จะหมดหวัง แต่ก็รู้มาจากพี่ชายว่าโบแวไม่ได้จริงจังกับเพลิงฟ้าเท่าไร ที่ตอนนี้ใกล้ชิดเพราะยังไม่เบื่อเท่านั้นก็มีความหวังเข้ามาอีก
“โบแวคะ วงการแฟชั่นตอนนี้เทรนไหนน่าสนใจคะ” เอลิซาพยายามถามให้โบแวตอบ
“ก็ตามอ่านในนิตยสารเองสิ” โบแวตอบสั้นๆ
“คิดว่าคุณอาจจะอยากเล่าบ้าง แบบเทรนใหม่ๆ” เอลิซาพยายามมากๆ ให้โบแวหันมาสนใจ
“รู้จักการรักษาความลับของสินค้าบ้างไหม กลับไปเรียนให้จบก่อนค่อยมาคุยกันดีกว่านะ” โบแวตอกกลับแต่ละคำทำเอาเอลิซาหน้าเจื่อนไปเลย
“โบแวพูดภาษาอังกฤษเถอะค่ะ คนอื่นจะได้เข้าใจด้วย” เพลิงฟ้าเตือนโบแว
“ก็ฉันคนฝรั่งเศส ทีหลังอยากฟังรู้เรื่องก็หัดเรียนภาษาฝรั่งเศสบ้างนะ” โบแวพูดภาษาอังกฤษให้คนเข้าใจได้ง่าย
ป๋อมกับส้มโอได้แต่หน้าเจื่อน
“คนไทยน่ะ แค่ภาษาอังกฤษยังว่าเรียนยากเลยค่ะ ถ้าคุณจะไปเที่ยวเมืองไทย ก็หัดภาษาไทยบ้างนะคะ” เพลิงฟ้าพูดขึ้น ทำให้โบแวกำมือแน่น บีบมือแรง “เจ็บค่ะ”
“ก็อย่าทำให้ฉันขายหน้าอีกสิ” โบแวพูดชัด เอาแต่ใจนิดๆ
“ก็คุณทำฉันขายหน้าก่อนนี่” เพลิงฟ้าก็แย้งตามตรง มองมือตัวเองที่เขาบีบไว้
“ถ้าฉันจะทำเธอขายหน้า ฉันจะปิดประตูใส่หน้าทุกคนเลย” โบแวพูดภาษาอังกฤษให้ทุกคนเข้าใจ “คนที่ไม่รู้จักมารยาทน่ะ ไม่ใช่คนพวกนี้เหรอ เรามาพักกันตามลำพัง อยากอยู่ตามลำพัง มาเที่ยวกันสองคน อยากทำอะไรก็ทำ แล้วฉันจะอารมณ์ดีอยู่ได้ยังไง”
“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเขาก็แค่คนต่างถิ่น ไม่รู้เรื่องอะไรนี่คะ ใจเย็นๆ หน่อยสิคะ” เพลิงฟ้าเตือนเขาให้ใจเย็น
“เพราะงั้นคืนนี้เธอก็ต้องให้ฉันมีความสุขมากๆ ก็แล้วกัน” โบแวพูดแล้วก็ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
เพลิงฟ้าก็ส่ายหน้าช้าๆ เมื่อเขาพูดทะลึ่งใส่
เมื่อโบแวพูดออกมาแบบนี้ คนอื่นก็กร่อยไปตามกัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก มีแต่หน้าชาทุกคน โบแวไม่เพียงแต่เอาแต่ใจเท่านั้น ยังไม่สนใจคนอื่นที่มาด้วย พอทานเสร็จก็เดินไปส่งที่ประตู
“อาหารอร่อยมาก ขอบใจนะ” โบแวพูดขึ้นสีหน้าเขาก็เชิดหยิ่งมาก
เอลิซาค่อยสบายใจขึ้นหันไปยิ้มให้เขา
“อย่าลืมเอาพลัวไปตักหิมะด้วยล่ะ หิมะมันลื่นนะ” เพลิงฟ้าเตือน เมื่อเห็นพลั่วอยู่หน้าประตู คาดว่าตอนมานีกอลาคงเอามาด้วย
“ไม่ลืมอยู่แล้ว ไม่งั้นจะเดินกลับยังไงล่ะ” นีกอลาหยิบพลั่วไว้ แม้รู้สึกจะกร่อยๆ ไปบ้าง
เมื่อสี่คนออกไปแล้ว โบแวก็ปิดประตูจากด้านหลังของเพลิงฟ้า จากนั้นก็ไม่ยอมปิดม่านง่ายๆ เขาผลักเพลิงฟ้าชิดประตู ยกมือขึ้นทาบประตูแล้วก้มลงจูบเพลิงฟ้า ก่อนอุ้มเธอขึ้นทั้งที่ยังกอดเขา สายตามองคนสี่คนที่แอบมองอยู่ แล้วก็ปิดม่านลง
นีกอลาเห็นแล้วจับพลั่วแน่น ก่อนรีบเดินจ้ำอ้าวฝ่าหิมะกลับกระท่อม เมื่อถึงกระท่อมแล้วก็เปิดประตูเข้าไป ก่อนจะพูดกับน้องสาว
“ถ้าเธอยังเสือกเรื่องของโบแวอีกล่ะก็ ต่อไปเธอออกค่าเดินทางเอง ติดต่อที่พักทุกอย่างเองเลยนะ ฉันจะไม่มีวันพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศอีกแน่นอน” นีกอลาโยนพลั่วลงพื้นอย่างหงุดหงิด
“อะไรของพี่น่ะ” เอลิซาถามพี่ชายอย่างงุนงง
“โบแวมันจงใจจูบพีชต่อหน้าพี่ เธอไม่เห็นเรอะ แล้วถ้าเขารำคาญ เขาอาจหาทางกลั่นแกล้งพี่ ไม่ให้พี่มีที่ยืนในปารีสอีก เธอนี่มันบ้าผู้ชายจนโง่จริงๆ อย่าไปยุ่งกับโบแวอีก” นีกอลาสั่งน้องสาวเสร็จสรรพ
“ตระกูลแซดูก็เป็นตระกูลใหญ่ กลัวอะไร” เอลิซาเถียงพี่ชาย
“เฮ้อ มีน้องโง่ยิ่งกว่าควาย กูปวดหัว โว๊ย!!!” นีกอลาเข้าห้องปิดประตูเสียงดังลั่น แล้วล็อกไม่ยอมให้น้องสาวเข้ามาก่อกวนความสงบ
“ท่าทางพี่นิกเอาจริงนะ เอล” ป๋อมเริ่มขยาดไปบ้าง
“แต่โบแวหล่อมากนะ ตัดใจยากจริงๆ” ส้มโอบอกแล้วก็ยังมีความหวังนิดๆ
“แค่นอนด้วยกันครั้งสองครั้ง มันคงไม่ถึงกับติดใจกันจนแยกจากกันไม่ได้หรอกน่า” เอลิซาพูดตามตรง ยิ่งเห็นเขาทำแบบนั้นกับเพลิงฟ้า เธอก็ยิ่งอยากลิ้มลองเขาบ้าง
ท่าทางชวนฝันแบบนั้นของเขา ดึงดูใจเธอมากจริงๆ
*********************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ oolong น่าจะอีกนานกว่าโบแวจะน่ารักค่ะ
คุณ konhin ครอบครัวเอาแต่ใจที่สุดค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ก.ย. 2561, 21:24:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ก.ย. 2561, 21:24:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 805
| << Designer's desire By คชสีห์ 14 | Designer's desire By คชสีห์ 16 >> |
konhin 3 ก.ย. 2561, 11:24:11 น.
น่านนนน มีชนักเก่าทำผิดไว้ยังมีหน้าพาน้องมาสร้างเรื่องเพิ่มอีก นิกสถบได้ถูกใจคนอ่านเลย
น่านนนน มีชนักเก่าทำผิดไว้ยังมีหน้าพาน้องมาสร้างเรื่องเพิ่มอีก นิกสถบได้ถูกใจคนอ่านเลย
oolong 4 ก.ย. 2561, 06:05:03 น.
ลุ้นกันต่อไป ช่างตื้อกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยค่ะ
ลุ้นกันต่อไป ช่างตื้อกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยค่ะ