กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 16
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 16
เช้าตรู่โบแวปลุกเพลิงฟ้าให้แต่งตัวเต็มที่แล้วตรงไปยังจุดเล่นสกีที่มีคนจำนวนมาก เพลิงฟ้าใส่สีส้มชัดเจน เป็นชุดที่เขาเลือกมาให้ เธอก็ใส่แล้วก็นั่งดูเขาเล่นสกีอยู่พักใหญ่ ปล่อยเขาเล่นจนพอใจแล้วเธอก็แยกไปนั่งอ่านอยู่ในส่วนต้อนรับ
“ไปกัน” โบแวดึงมือเธอให้ลุกขึ้น
“อะไรอีกล่ะ” เพลิงฟ้าถามอย่างงุนงง
“ไปหัดเล่นสกีแล้วฉันจะพาไปด้วย” โบแวไม่สนใจ เอาหนังสือนิยายเธอไปฝากไว้ในล็อกเกอร์ แล้วลากพาเธอไปหัดเล่นสกี
เพลิงฟ้าก็ไปแค่ให้เขาพอใจ เพราะเธอรู้ดีว่ามันเป็นกีฬาของคนรวย และคนฐานะอย่างเธอก็แค่เล่นเอาสนุกเท่านั้น เขาพาเธอไปหัด เธอก็ไป ค่อยๆ เล่นตามที่เขาสอน เธอก็ค่อยๆ หัด ล้มบ้างลุกบ้าง แต่ก็ยังพอไหว
สักพักมีคนเล่นสกีสีชมพูปาดเข้ามาในที่ที่โบแวสอนเธอ ทำให้โบแวหยุดมอง
“อ้าว ไงโบแว พีช” แอนน์ยกแว่นตาขึ้นแล้วมองทั้งสองคน พร้อมเข้ามาทักทาย
เธอรู้จากนีกอลาแล้วว่าพีโอนี่กับเพลิงฟ้าเป็นคนเดียวกัน ทำให้เรื่องน่าแปลกใจทั้งหลายหายไป ที่ใครๆ มองว่าโบแวเจ้าชู้เป็นอันตกไป ตอนนี้เหมือนหัวใจเขาไม่ว่างแล้ว เพราะมีเพลิงฟ้าอยู่ใกล้ตลอดเวลา หากความสัมพันธ์ของทั้งสองดูไม่ค่อยมั่นคงนัก เพราะยังไงครอบครัวราฟาแร็งก็ยังเป็นห่วงเรื่องความเหมาะสมอยู่แน่นอน
“อ้าว แอนน์มาได้ยังไง” เพลิงฟ้างุนงงเมื่อเห็นแอนน์ และรู้จากนีกอลาแล้วว่าแอนน์รู้เรื่องพีโอนี่แล้ว จึงไม่ต้องปิดบังอะไรอีก
“กำลังเครียดน่ะ ที่ออฟฟิศกำลังวุ่นวาย ตอนนี้มอร์กานเข้าออฟฟิศแล้ว ไปทั้งรถเข็น เห็นว่าเรียกฝ่ายบุคคลไปคุยเรื่องพนักงานเพื่อปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่าง ไม่แน่ฉันอาจจะโดนออก เครียดไม่ไหว ขอลาพักร้อนก่อน พอดีนีกอลาเล่าให้ฟัง ไม่ได้มาเล่นสกีมานานแล้ว ก็เลยขอตามมาด้วยน่ะ” แอนน์พูดอย่างสบายใจ เหมือนได้หนีความวุ่นวายมา และท่าทางคล่องสกีมาก
“ไม่เห็นนิกบอกเลย” เพลิงฟ้าคุยแล้วก็ยังสงสัยอยู่มาก
“นิกคงคิดว่าเธอคุยกับฉันแล้วมั้ง เขาคงไม่รู้ว่าเธอไม่ได้เข้าออฟฟิศเลยตั้งแต่เกิดเรื่องกับเลอาน่ะ เอาล่ะขอไปฟื้นความทรงจำหน่อยนะ สกีเป็นอะไรที่ฉันถนัดมากเลยล่ะ ไว้เราไปเล่นสกีด้วยกันบ้างนะคะ โบแว” แอนน์ยิ้มให้ก่อนสวมแว่นตาเข้าที่แล้วเล่นสกีออกไปทันที
เพลิงฟ้าได้แต่มองตาม ก่อนหัดสกีจากโบแว ขณะที่นีกอลาก็เล่นสกีมาอีกทาง แล้วมาแวะหยุด
“เห็นแอนน์ไหม” นีกอลาถามถึงแอนน์เพราะเขาตามมาไม่ทัน มัวส่งน้องสามคนไปเรียนเล่นสกี แต่ดูเหมือนส้มโอจะเล่นเป็นเพราะที่บ้านมาพักตากอากาศต่างประเทศบ่อยๆ และได้มีโอกาสหัดสกี
“ไปทางโน้นแล้วล่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วเห็นนีกอลารีบตามไปก็ยิ้มขำ
โบแวมองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนถาม “ขำอะไร”
“เห็นนีกอลาสนใจผู้หญิงอื่นแล้วฉันก็สบายใจค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วบอกให้เขาสอนอีก กลัวเขาเบื่อเช่นกัน ดูเหมือนโบแวจะไม่เบื่อเท่าไรนัก ก็ค่อยๆ สอนไปเรื่อย จนเพลิงฟ้าพอหัดได้
“เราไปเล่นที่จุดฝึกหัดดีกว่า กลัวไหม” โบแวถามแล้วพากันไปยังจุดเริ่มต้น
“ไม่กลัวค่ะ แต่ง่วง” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วก็หัวเราะ เมื่อเขาขยี้หมวกแทนผม
“ง่วงอะไรหนักหนา นอนก็ตั้งเยอะ” โบแวบ่นเพลิงฟ้าอย่างไม่จริงจังนัก
“ค่ะ” เพลิงฟ้าแค่ตอบรับแล้วเล่นสกีคู่เขาแบบช้าๆ ไม่เร่งรีบนัก เมื่อถึงจุดที่เขาหยุด เธอก็หัดหยุด แต่เสียหลักลื่นจนเขาต้องช่วยสกัดไว้
“ไม่มีใครเล่นเป็นตั้งแต่ครั้งแรกจริงๆ” โบแวพูดแล้วหัวเราะกวนประสาท “ดีเท่าไรแล้วไม่กลายเป็นมนุษย์หิมะกลิ้งไปเรื่อยๆ น่ะ”
“พูดไปเถอะ ตอนคุณฝึกครั้งแรกก็ต้องมีแบบนี้บ้างแหละ” เพลิงฟ้ากัดฟันพูด แล้วสะบัดตัวจากเขา แล้วค่อยๆ หัดเล่นไปเรื่อยๆ โดยไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้
โบแวก็เล่นสกีฉวัดเฉวียน ล้อมหน้าล้อมหลัง จนเพลิงฟ้าหงุดหงิด
“นี่หยุดเลยนะคะ เดี๋ยวก็ได้เกิดอุบัติเหตุหรอก” เพลิงฟ้าหยุดแล้วก็กอดอกมองเขา
“ก็เธออยากหงุดหงิดใส่ฉันทำไม” โบแวขยับแว่นตากวนประสาท
“ก็คุณสิ สับไปสับมาแบบนี้ ฉันตาลายนะคะ” เพลิงฟ้าก็แย้งเขาบ้าง
“โอเค งั้นฉันจะยืนมองเธอแล้วกัน” โบแวกอดอกแบบเดียวกับเพลิงฟ้าแล้วมองเธอเป็นเชิงให้เล่นไป
“ไม่เล่นแล้ว จะกลับแล้ว” เพลิงฟ้าก็เก็บอุปกรณ์ออกจากตัวแล้วแบกไป แต่โบแวรวบทั้งคนรวบทั้งไม้ “อะไรอีกล่ะ”
“น่า ก็เธออยากหงุดหงิดใส่ฉันก่อนนี่นะ ฉันก็แค่อยากดูแลไม่ให้เกิดอุบัติเหตุเท่านั้นแหละ” โบแวสบตาหวานซึ้งราวกับเทพบุตรทำเอาเพลิงฟ้าเคลิ้ม ก่อนปล่อยหล่อน “ไปหัดต่อ ฉันจะคอยดูแล ไม่กวนประสาทเธออีกแล้ว”
“จริงๆ นะ” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจ
“จริงสิ” โบแวบอกแล้วหยุดยืนมอง
เพลิงฟ้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัว แล้วมีโบแวขนาบข้าง ไม่หยอกล้อเธอเหมือนเดิมอีก เธอก็ค่อยมีสมาธิ พอถึงจุดที่ต้องหัดกระโดด เขาก็ชี้ให้ดูก่อนว่าเขาทำยังไง ดีที่เนินไม่สูงมาก ไม่ต้องใช้ความสามารถ แต่เพลิงฟ้าก็สะดุดแต่บิดตัวเอาด้านข้างลง ไม่งั้นมีหวังข้อเท้าแพลงแน่นอน
“เป็นอะไรไหม” โบแวย้อนกลับมาดู
“ไม่ค่ะ น่าจะระบมนิดหน่อยค่ะ” เพลิงฟ้ามองเขาถอดอุปกรณ์ให้แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนเขาก็ถอดของตัวเอง แล้วสะบัดเอาผมสีทองออกมาจากเสื้อ โอบเอวเพลิงฟ้าเดินไปด้วยกัน
“ข้างล่างมีหมู่บ้านใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าถามขึ้น
“ใช่สิ” โบแวตอบแล้วก็ขมวดคิ้วสงสัย “มีอะไรเหรอ”
“แค่กำลังคิดเรื่องนิยาย นึกถึงสมัยก่อนที่มีรถเลื่อนใช้กวางลากบนหิมะ ผ่านป่าที่มีแต่หิมะ คงโรแมนติกน่าดู” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็มีบางอารมณ์ที่อยากจะทำอะไรแบบนั้นบ้าง
“อ่านนิยายมากไปเลยนะ” โบแวหัวเราะขำ แล้วพาหล่อนไปยังส่วนต้อนรับ หาน้ำดื่มแล้ว
“ความสุขของฉันนี่คะ นานๆ จะฝันสักที รู้หรอกค่ะว่าไม่มีวันสำเร็จ นี่คือเหตุผลที่อ่านนิยาย เพราะอยากฝันบ้างอะไรบ้าง” เพลิงฟ้าบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนสั่งกาแฟดำร้อนเข้มๆ มาดื่ม
โบแวส่ายหน้าช้าๆ เธอก็ไม่ถึงกับติดนิยายจนไม่สนใจเขา พอเรียกก็หัน ไม่ติดจนลืมรายละเอียดหลายอย่างในชีวิต แต่อ่านในเวลาว่างเท่านั้น ทำให้เขาครึ้มใจ นึกอยากให้เธอใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม
“มานี่สิ” โบแวเรียกให้เธอขยับมานั่งพิงอกเขา กอดแล้วมองนิยายภาษาอังกฤษของเธอ จากนั้นก็อ่านเสียงดัง
“โอ๊ย ห้ามแกล้ง” เพลิงฟ้ารีบปิดหนังสือ เพราะเป็นนิยายโรมานซ์และเป็นฉากเข้าพระเข้านางด้วย
“ฉันว่านะ เมื่อคืนเผ็ดร้อนกว่าในนิยายเยอะ จะไปสนนิยายทำไม” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ เห็นเธอหันมามอง
“บอกไว้ก่อนนะ ไม่เคยมีใครทำให้ฉันยอมเท่าคุณหรอกนะ อย่าให้มันมากนะ” เพลิงฟ้าพูดประโยคคล้ายกับที่เขาเคยพูด
“หนอย เอาคำพูดฉันมาย้อนฉันเหรอ กลับเลย ฉันจะพิสูจน์ว่าฉันทำได้ดีกว่าในนิยาย ไปกัน” โบแวแกล้งลุกแล้วจะลากเธอกลับ
“อะไร ไม่เอานะ ไว้มื้อค่ำเสร็จก่อนสิ โบแว” เพลิงฟ้าขืนตัว ก่อนถูกเขาอุ้มขึ้นยืน แล้วพากลับ
เพลิงฟ้าตกใจแต่กลัวตกจึงยึดคอเขาไว้แน่น “ทานมื้อค่ำที่นี่ก่อนไหมคะ”
“ยังไงกลับไปถ้าเขาเห็นเรากลับ เขาก็เตรียมอาหารให้เราอยู่แล้วล่ะ” โบแวยังอุ้มเธออยู่ไม่ยอมปล่อย แล้วพอหันไปเจอนีกอลา แอนน์ เอลิซาและเพื่อนก็แปลกใจอยู่บ้าง
เพลิงฟ้ากำลังตกใจ แต่เรื่องจะปล่อยมือจากเขาก็คงยาก เพราะโบแวไม่ใช่ตัวเล็กๆ แต่ตัวสูงและอุ้มเธอไว้สูงมาก “ปล่อยฉันลงก่อนดีไหมคะ”
“ทำไมต้องปล่อย” โบแวไม่ยอมปล่อย แล้วก็อุ้มเพลิงฟ้าเดินไปใกล้ๆ ทุกคน แล้วพูดขึ้น “ขอตัวก่อนครับ พรุ่งนี้ฉันกับพีชจะเลี้ยงมื้อค่ำที่หมู่บ้าน ฉลองวันเกิดให้คุณนั่นแหละ วันนี้ขอตัวก่อนนะครับ”
“จริงเหรอคะ” เอลิซาฟังแล้วยิ้มปลื้ม
“อืม ไปก่อนนะ มีบัญชีต้องคิดกับพีชหน่อย” โบแวบอกแล้วอุ้มไปเลย
แอนน์ได้แต่มองโบแวอุ้มเพลิงฟ้าเดินไป
“อุปกรณ์สกีละคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างทุลักทุเล
“ไม่ต้องหรอก เก็บไว้ในล็อกเกอร์แหละ ยังไงเราได้มาทุกวันแน่” โบแวบอกเล่าแล้วก็ไม่ใส่ใจนัก พาที่รถเจ็ตสกีหิมะ ก็ปล่อยลงยืน
เพลิงฟ้าก็ค่อยเบาใจ ปิดหน้า สวมแว่นตา เอานิยายใส่ถุงพลาสติก แล้วใส่กระเป๋าไว้ ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายเขาเพื่อกลับบ้านพัก รู้ว่าเขาคงพูดเล่นเรื่องเคลียร์บัญชีมากกว่า
อีกด้านแอนน์เห็นแล้วว่าไม่มีช่องว่างให้แทรกระกว่างโบแวกับเพลิงฟ้า ก่อนมองนีกอลาที่นิ่งคิดบางอย่างอยู่ ก็รู้ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เพลิงฟ้าไปจากเขาง่ายๆ แทนที่จะได้เที่ยวแสนสุข เธอก็ได้แต่ถอนหายใจยาว
เอลิซาชวนเพื่อนไปสั่งกาแฟร้อนเช่นกันเพราะอากาศหนาวเย็น
“นิกคะ ฉันควรกลับไหม” แอนน์ถามขึ้น
นีกอลาค่อยมีสติมองแอนน์อีกครั้ง แล้วโอบไหล่พูดปลอบ “กลับทำไมแอนน์ เรามาพักตากอากาศกันนะ มาเถอะ เดี๋ยววันนี้เราทานอาหารเย็นที่นี่กัน อย่าคิดมากเลยแอนน์ ก็รู้นี่ว่าโบแวน่ะ เอาแต่ใจตัวเองตลอดแหละ”
“อืมๆ” แอนน์สีหน้าดีขึ้นแล้วเดินตามแรงผลักเบาๆ ของนีกอลาไปนั่งทานของว่างและกาแฟร่วมกับคนอื่นๆ ฟังสามสาวพูดเรื่องการหัดสกีกับการเล่นสกีของแต่ละคน และชวนแอนน์คุยด้วย เพราะแอนน์เก่งที่สุด
บรรยากาศต่างๆ ถึงดีขึ้น...
**********************
เมื่อถึงบ้านพักแล้ว โบแวก็รอจนเพลิงฟ้าลงจากรถเจ็คสกีหิมะ ก่อนเขาลงก็ล็อกปิดแล้วเดินนำเข้ากระท่อม จากนั้นก็นั่งที่เก้าอี้โซฟาและไม่ได้ทำตามที่พูดไว้ที่ส่วนต้อนรับพักผ่อนของลานสกี
เพลิงฟ้าเห็นเขาปล่อย เธอก็นั่งลงที่ข้างๆ เขา เขาก็โอบเอว ดึงให้มาพิงอกเขา แล้วปล่อยเธออ่านนิยายไปเรื่อยๆ สักพักเขาเอากระดาษมาเริ่มร่างภาพของเขา ขณะที่เพลิงฟ้าอ่านฉากนั้นจบก็ปิดนิยายหันมามองเขายิ้มแบบแปลกๆ จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง
โบแวมองสายตาของเพลิงฟ้าแล้วสงสัย ก่อนเธอเข้ามาโอบรอบคอเขาแล้วจูบเขาอย่างดูดดื่ม แบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว มือเธอก็ถอดเสื้อเขาออก เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ แล้วถอดเสื้อนอกเธอออกเช่นกัน
เพลิงฟ้าถอนจูบแล้วกอดเขาอย่างมีความสุข
“อะไรของเธอ แค่นี้เนี่ยนะ” โบแวถามแล้วก็หัวเราะ
“ก็มีอารมณ์น่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วทำให้เขาหัวเราะ
“ก็มาต่อกันให้เสร็จๆ เถอะ” โบแวโดนปลุกเร้าแล้วก็ไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“เดี๋ยวโจชัวร์เอาอาหารมาส่งน่ะ เข้าห้องเถอะ” เพลิงฟ้าชวนเขาไปที่ห้อง แต่โบแวกดโทรบอกคนดูแลบ้านให้เอาอาหารมาส่งช้าสักสองชั่วโมง เธอก็มองเขาตาโต
“ทำตรงนี้แหละได้อารมณ์ดี” โบแวสั่งให้เพลิงฟ้าทำต่อ โดนที่เขาอยู่เฉยๆ
เพลิงฟ้าหัวเราะแล้วหน้าแดงอย่างอายๆ “ไปทำในห้องเถอะ”
“เมื่อกี้ยังไม่เห็นอายเลย มาเถอะน่า” โบแวดึงเอวเธอเข้าหาตัวเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาพร้อมแล้ว
สุดท้ายเพลิงฟ้าก็ต้องยอมถอดเสื้อออกอีกชั้น และช่วยเขาถอดออกอีกชั้น แล้วก้มลงจูบเขาอีกครั้ง โบแวค่อยๆ ถอดกางเกงออกให้เพลิงฟ้า แล้วก็นำพาความหรรษามาสู่กระท่อมแห่งนี้
เมื่อถึงเวลาที่โบแวบอกคนดูแลบ้าน เสียงเปิดประตูด้านหลังดังขึ้น โบแวตื่นแล้วก็เอาพรหมขนสัตว์ดึงปิดช่วงล่างของเพลิงฟ้าไว้ เพราะรู้ว่าโจชัวร์เอาอาหารมาส่ง ก่อนเขาผงกหัวขึ้นแล้วบอกอีกฝ่าย
“เดี๋ยวจัดอาหารไว้แล้วไม่ต้องอยู่นะ ฉันจะเก็บเอง” โบแวสั่งความ
“ครับ” โจชัวร์บอกเล่า เห็นเจ้านายเปลือยช่วงบนก็เข้าใจอะไรได้ง่ายๆ จึงลำเลียงอาหารมาวางไว้จนครบทุกจานแล้วก็กลับไปยังบ้านเขา
โบแวลุกขึ้นยืน เปลือยแล้วอุ้มเพลิงฟ้าขึ้นจากพื้น เขารู้ว่าเธอตื่นแล้วแต่คงอายมากกว่า จึงพากันเข้าห้องนอน อาบน้ำแล้วแต่งตัวค่อยออกมาทานอาหาร
“พรุ่งนี้ฉันว่าจะขึ้นไปบนยอดเขา แต่เธอก็หัดเล่นไปที่ลานฝึกหัดนะ” โบแวบอกเล่า แล้วทานอาหารของเขาไปอย่างเงียบๆ โดยเพลิงฟ้าคอยส่งอาหารให้เป็นระยะ
เพลิงฟ้าเริ่มรู้สึกว่าแม้ชีวิตโบแวและครอบครัวจะดูเหมือนสมบูรณ์แบบ แต่ดูโดดเดี่ยวมาก บ้านหลังใหญ่ของเขาก็มีแต่เขากับมาดามโบวิเย่ว์ที่คอยดูแลอยู่ คนรับใช้ก็ใช้วิธีจ้างพิเศษ มาทำงานบ้านอาทิตย์ละครั้ง ที่เหลือเป็นมาดามโบวิเย่ว์ดูแล แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะอายุมากแล้ว
“หน้าฉันมีอะไรติดรึไง” โบแวถามเพราะเห็นเธอมองหน้าเขาแล้วเหม่อลอย
“เปล่าค่ะ” เพลิงฟ้าปฏิเสธแล้วก้มนห้าทานอาหารของเธอไป ทั้งยังอ่านนิยายของเธอต่อด้วย
โบแวก็เอากระดาษมาร่างภาพต่อจากที่โดนเพลิงฟ้าขัดจังหวะ เมื่อตอนแรกกำลังคิดคอลเล็กชั่นใหม่ๆ
เพลิงฟ้าได้แต่ครุ่นคิด พระเอกที่ร่ำรวยมักมีปมในใจทุกคน ต้องมีเรื่องโศกเศร้าเก็บไว้เสมอ อย่างโบแวก็เช่นกัน พ่อเขาเป็นอัจฉริยะด้านออกแบบเสื้อผ้า ทำให้โบแวกดดันเพราะถูกจับตามองว่าจะเป็นอัจฉริยะคนต่อไปหรือไม่
**********************
เสียงกระแทกมือลงโต๊ะ สีหน้าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิด ก่อนกระแทกลงนั่งข้างๆ พี่สาว ถอนหายใจยาวแล้วไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี
“เป็นอะไรอีกล่ะ โนอา” รีอาถามน้องชายที่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจอะไรบางอย่างนัก
“ตอนนี้ไอ้แก่มันเอาแต่อยู่กับนังเมียแก่น่ะสิ แล้วมันยังคอยส่งนักสืบตามทั้งพีโอนี่ทั้งพีชด้วย ตอนนี้อะไรๆ ก็นังพีโอนี่ นังพีช ผมอยากจะแก้แค้นนังพีโอนี่นัก แต่ติดที่ไอ้แก่มันส่งคนเฝ้าดูพฤติกรรมของนังนี่ตลอดเวลา” โนอาเล่าเรื่องที่พีโอนี่ขู่เขาให้พี่สาวฟังหมดแล้ว
รีอานิ่งคิด ก่อนเคาะโต๊ะ “บางทีเราอาจใช้นักสืบเป็นพยานให้ฌากไล่พีโอนี่ไปก็ได้นะ”
“ยังไงล่ะพี่” โนอาเริ่มสนใจ
“แกก็ไปจ้างนายแบบหล่อๆ ล่ำๆ ตามติดพีโอนี่ ส่วนพีชเดี๋ยวฉันจัดการเอง” รีอาบอกตามใจคิด และวางแผนไว้ในใจ รู้ว่าน้องชายอยากแก้แค้นโบแวที่หักหน้าไว้หลายเรื่อง เธอก็อยากให้โบแวช้ำใจเพราะโดนชายขืนใจเช่นกัน
รอยยิ้มที่มุมปากของรีอากำลังเด่นชัด เธอตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างที่เด็ดขาดกว่าเดิม
“พี่จะทำอะไรนังเฉิ่มนั่น” โนอาก็อยากรู้เหมือนกัน
แม้นังเฉิ่มนั่นจะไม่เป็นภัยกับเขาเท่าพีโอนี่ แต่รู้ว่าฌากไม่ชอบอีกฝ่ายเอามากๆ ถึงขั้นออกปากกับเขาหลายครั้ง แต่พอเขาถามก็ไม่อธิบายอะไร ตอบแค่ไม่ชอบกาฝากที่มาเกาะโบแวเท่านั้น
“รู้สึกเหมือนมันจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายกว่าเดิม พี่มีลางสังหรณ์ว่ามันจะต้องเกี่ยวข้องกับอะไรหลายๆ อย่างแน่นอน ดูจากวิธีที่มันจัดการเลอา มันมัดใจโบแว ไม่คิดว่ามันแปลกๆ หน่อยเหรอ มันอยู่กับมอร์กานมาตั้งนานอย่างสงบตั้งเกือบสามปีนะ มันต้องใจเย็นมาก ถึงเพิ่งเริ่มเคลื่อนไหว หรือไม่ก็มอร์กานแหละส่งมันมาควบคุมลูกชาย” รีอาคิดไปไกลและระแวงมากขึ้น เพราะตอนนี้มอร์กานกลับเข้ามามีบทบาทกับฌากมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทำให้โอกาสที่จะควบคุมฌากเป็นไปได้ยากมากขึ้นไปอีก
“กำจัดมันยังไง ขนาดมันทำร้ายเลอา มันยังแค่โดนย้ายไปทำงานที่บ้านโบแวเองเลย ฌากก็ทำอะไรมันไม่ได้” โนอาก็สังเกตเหมือนกันว่าเพลิงฟ้ามีอิทธิพลกับโบแวมาก แล้วพีโอนี่ก็เป็นปริศนาอีก เหมือนจะพักอยู่บ้านโบแว แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ มีแต่ยัยเฉิ่มเท่านั้น
“กำลังคิดอยู่ว่าจะหาทางเขี่ยแม่นี่ออกมายังไง มอร์กานไม่ฟังใครนอกจากตัวเอง แต่ก็มีบางเรื่องที่มอร์กานจะไม่เข้าไปแตะต้อง” รีอาบอกเล่าและกำลังคิดแผนการอยู่ แต่ก็ยังหาแผนที่ถูกใจไม่ได้สักที
“งั้นพี่วางแผนไปเถอะ เดี๋ยวผมต้องออกไปหาฌากแล้วล่ะ” โนอาบอกแล้วกอดพี่สาว จากนั้นก็ออกบ้าน
รีอายังคิดแผนกำจัดเพลิงฟ้าไม่ออก รู้แต่ว่าแม่สาวชาวไทยที่ไม่เคยสะดุดตาคนนั้นต้องเป็นหมากตัวสำคัญของมอร์กานในการควบคุมลูกชาย
**********************
ช่วงเช้าวันใหม่ โบแวสนุกสนานกับการเล่นผาดโผนของเขามาก จนตกบ่ายแล้วก็ยังไม่มา นีกอลาเห็นว่าเพลิงฟ้าหัดเล่นสกีคนเดียว จึงได้โอกาสเข้ามาช่วยเหลือ
“เก่งนะ หัดได้เยอะ” นีกอลาพูดชม
“เก่งอะไรล่ะ ยังหยุดธรรมดาได้ไม่ดีเลย” เพลิงฟ้าบ่นๆ อย่างไม่จริงจังนัก แค่ได้มีโอกาสเล่นบ้างก็พอแล้ว ที่สำคัญก็เพียงอยากเอาใจโบแวเท่านั้น
“ท่าทางจะไม่ชอบเลยนะ” นีกอลามองแล้วก็ขำ “ต้องพยายามหัดเพื่อเอาใจโบแวอย่างนั้นเชียวเหรอ”
“ก็รู้นี่ว่าโบแวน่ะ ชอบบังคับจะตายไป ขืนไม่หัดมีหวังโดนกวนใจไม่ได้หยุดแน่เลย” เพลิงฟ้าบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอก็อยากพยายามหัดให้เป็นแม้ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะได้ใช้หรือเปล่า
“คิดบ้างไหมว่าคบกับโบแวมันเปลืองตัว” นีกอลาพูดด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของเขาก็แสดงออกชัด
เพลิงฟ้าเงยหน้ามองให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ดูถูก จึงค่อยตอบแบบติดตลก “ไม่หรอก ฉันก็ชอบอยู่นะ ติดนิสัยจากโนรามา อีกอย่างโบแวเก่ง ฮ่าๆๆๆ”
นีกอลาได้ฟังก็ขำไม่ออก จึงยืนนิ่ง
เพลิงฟ้าเห็นเขาไม่ตลกก็เปลี่ยนเรื่อง “ฉันพูดเล่นน่ะ ฉันชอบเอาใจโบแว เวลาเขายิ้มอารมณ์ดี เขาดูดีกว่าน่ะ”
“มาเดี๋ยวฉันช่วยสอน” นีกอลาก็เปลี่ยนเรื่องเช่นกัน ยิ่งพูดอะไรไปก็ยิ่งเข้าตัวเอง
เพลิงฟ้าก็หัดกับนีกอลา นีกอลาหัดช้าๆ เพราะเขาเองก็ใช่ว่าจะคล่อง เขาก็อธิบายตามความเข้าใจของตัวเอง เพลิงฟ้าก็ไม่รีบร้อน แค่วันที่สองเอง เธอจึงไปเรื่อยๆ ของเธอ นีกอลาก็อยู่เคียงข้างและสบายใจที่เธอไม่ตั้งแง่โกรธเขาอีก
แล้วในจังหวะที่เป็นลาดชัน เพลิงฟ้าก็ลื่นไถลมากเมื่อจะหยุดก็ล้มเอนไปด้านข้างล้มลงพื้น นีกอลาเห็นไม่เป็นอะไรมากก็หัวเราะ
เพลิงฟ้าเห็นเพื่อนหัวเราะก็งอน คว้าได้หิมะก็ขว้างใส่หน้านีกอลาเข้าอย่างจัง จังหวะเดียวกันกับที่นีกอลาอ้าปากพอดี จึงกินหิมะเข้าไปเต็มๆ แล้วเธอก็หัวเราะเสียงดังไม่แพ้เขา
นีกอลารีบคายหิมะออก เห็นเธอหัวเราะก็มันเขี้ยว เข้าไปแกล้งเพลิงฟ้าที่พื้น เพลิงฟ้าปัดป้องแล้วก็หัวเราะไปด้วย ทำให้ทั้งตัวของทั้งสองมีแต่หิมะเต็มไปหมดทั้งสองนอนแผ่แล้วก็หัวเราะให้กัน
“เฮ้อ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย โบแวบอกจะกลับมาตอนบ่ายสอง” เพลิงฟ้าหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ ไม่ใช่เพราะหัดสกีจนเหนื่อยแต่เพราะหัวเราะมากกว่า
“สงสัยจะเพลินมั้ง เมื่อเช้าแอนน์ก็ไปนี่นะ คงไปสนุกกันแล้วล่ะ” นีกอลาบอกเพราะอยากให้รู้ว่าแอนน์ชอบไม่ต่างจากโบแว เผื่อเพลิงฟ้าจะถอยจากโบแวมากขึ้น
“งั้นเหรอ ดีแล้ว โบแวจะได้มีเพื่อน” เพลิงฟ้าลุกขึ้นปัดหิมะออกจากตัวจนหมด เรื่องระหว่างแอนน์กับโบแว เธอไม่อยากยุ่งเท่าไรนัก เอาเป็นว่าเรื่องระหว่างเธอกับโบแวเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวาย หากมันจะจบก็ควรจะจบที่เธอหรือไม่ก็โบแวเท่านั้น
นีกอลาเห็นเพลิงฟ้านิ่งอีก ก็คาดเดาไม่ออกว่าโกรธหรือเปล่า ที่เขาพยายามบอกความต้องการของแอนน์ให้เธอรู้ แต่สุดท้ายเพลิงฟ้าก็ยื่นมือให้เขาจับ แล้วชวนกลับ “ฉันว่าเรากลับดีกว่าไหม ออกมาไกลไปแล้ว”
“อืม กลับก็ได้ หิวน้ำแล้วเหมือนกัน อยากดื่มอะไรร้อนๆ” นีกอลาก็เห็นด้วย เขาทิ้งน้องสาวกับเพื่อนไว้นานพอควร และอยากจะพักหาอะไรดื่มให้หายหนาวอย่างที่พูดจริงๆ
เพลิงฟ้าเดินไปกับนีกอลาที่ช่วยเก็บอุปกรณ์ เมื่อกลับมาถึงก็หามุมดื่มกาแฟร้อนกัน พูดคุยกันในเรื่องตลกๆ ของวงการนายแบบนางแบบ
“ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องพวกนี้อีก เมื่อก่อนก็ว่าเหมือนเด็กเล่น ขัดแข้งขัดขากันสนุกสนาน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ไหวนะ ตั้งหน้าตั้งตาเก็บตัวแล้วต้องมาเจอเรื่องนี้อีกรอบ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็หัวเราะ ก่อนโดนโบแวกระชากแขนอย่างหงุดหงิด “อะไรๆ”
“อะไรเหรอ ฉันไปตามหาเธอที่ลานฝึกหัด นึกเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น ดีที่แอนน์บอกว่าน่าจะพัก นี่วันนี้เธอได้หัดไหม” โบแวพูดหาเรื่องทันที ยืนมองเพลิงฟ้าหัวเราะต่อกระซิกกับนีกอลาอยู่นานแล้ว อารมณ์หวงก็พลันแรงขึ้นมาทันที
“ใจเย็นๆ สิ โบแว” นีกอลาเห็นโบแวใจร้อนอย่างนี้เสมอ ไม่รู้ว่าเพลิงฟ้าทนได้ยังไง
“อย่ายุ่ง!” โบแวหันไปขึ้นเสียงกับนีกอลา
“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ มาถึงก็โวยวายใส่ ฉันรู้ว่านายยิ่งใหญ่มาก แต่พีชไม่ใช่เบี้ยล่างของนายนะ” นีกอลาลุกขึ้นอย่างเหลือทน
โบแวมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วเหมือนไม่คุยด้วย ทำเอานีกอลาแทบหยุดความโกรธไว้ไม่ได้
“ใจเย็นๆ สิ นิก โบแวเขาเป็นห่วงพีชมากนะ” แอนน์เข้ามาห้าม เพราเห็นท่าทางเป็นห่วงของโบแวที่ลานหัดสกี
โบแวนิ่งมองเพลิงฟ้า รอให้เธออธิบายแทน แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือเธอ
“ฉันเพิ่งมาถึงได้สักพักเองนะคะ เนี่ยไม่เชื่อดูเลย กาแฟถ้วยแรกยังไม่ทันหายอุ่นเลย” เพลิงฟ้ามองมือตัวเองที่โดนเขายึด เป็นเชิงให้เขาหยุดกระชากเสียที จึงพูดขึ้น “เดี๋ยวมานะ นิก”
เธอลุกขึ้นเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยมือเธอ พาเขาเดินออกไปให้ห่างไกลจากคนอื่น เมื่อได้จังหวะ เพลิงฟ้าก็เข้าไปโอบรอบคอเขาเอาใจ มองสีหน้าขัดใจของเขาที่ไม่ยอมสบตาเธอ
“เป็นห่วงฉันขนาดนี้แล้วทำไมต้องเหมือนไม่สนใจด้วยล่ะคะ” เพลิงฟ้าถามแต่เขาไม่ยอมตอบ หากยอมให้กอดอยู่อย่างนั้น เขานั่งพิงราวจับ ปล่อยให้เพลิงฟ้าง้อเต็มที่
“ทำไมเงียบล่ะ เมื่อกี้นี้ใส่เอาๆ” เพลิงฟ้าถามอีกรอบ ท่าทางหวงก้างของเขาก็น่ารักใช่หยอก
โบแวโดนเธอจูบเข้าให้แล้วหล่อนก็ถอนจูบอย่างรวดเร็วก็ขัดใจอยู่ในที “รู้ว่าฉันเป็นห่วง แล้วทิ้งลานสกีมาทำไม”
“ก็นึกว่าคุณมาที่นี่ อีกอย่างฉันก็อยากได้อะไรร้อนๆ ด้วย นึกว่าคุณจะเล่นเพลิน แล้วก็จริงไหมล่ะ คุณเล่นเพลินจนลืมเวลานัดไปเลย” เพลิงฟ้าก็ย้อนถามเขา เขาก็ได้แต่ถอนหายใจพยักหน้าช้าๆ เธอจึงเสริมต่อ “ฉันไม่ว่าอะไรเรื่องคุณเล่นเพลินจนลืมฉันหรอกนะคะ แต่ฉันก็มีสิทธิพักไม่ใช่เหรอ”
โบแวโอบเอวเธอเข้าหาตัว แล้วยิ้มออก “พักได้ แต่ทีหลังบอกด้วยสิ ฉันก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้ไหมว่าฉันมองหาเธอแล้วไม่เจอ รู้สึกยังไง”
“รู้สึกเป็นห่วงล่ะสิ แต่ฉันก็อยู่ที่นั่นตั้งนาน ไม่เห็นคุณมาตามนัด ฉันก็คิดว่าคุณเล่นเสร็จแล้วคงมาที่ส่วนรับรองนี่แหละค่ะ น่านะ อย่าโกรธนิกเลยค่ะ ฉันเป็นคนชวนเขากลับเอง ก็ทั้งหนาวทั้งเพลีย มาหากาแฟดื่มนิดเดียวเองค่ะ” เพลิงฟ้าเห็นเขาอารมณ์ดีแล้วก็ยิ้มให้ จูบเขาเบาๆ อีกรอบ แต่เขากลับไม่ยอมให้ถอนจูบ กลายเป็นจูบดูดดื่มแทน
เขาจูบเธอออยู่นาน แล้วไม่ยอมถอนจูบง่ายๆ ลมหายใจที่อบอุ่น กลายเป็นลมหายใจเย็นๆ แทน เขาจึงค่อยถอนจูบ ก่อนชวนเข้าไปด้านใน “เข้าไปด้านในเถอะ เธอนี่ขี้หนาวจริงๆ”
“ก็ฉันเป็นคนเมืองร้อนนี่คะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วดึงเขากลับเข้าไปด้านใน
“นี่ถ้าไม่ติดว่าสั่งเค้กสั่งมื้อค่ำแล้ว อยากกลับไปหาความสงบที่บ้านมากกว่านะ” โบแวบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
“นัดแล้วนี่คะ วันเดียวเอง วันอื่นๆ เราก็ค่อยกลับไปอยู่กันสองคนนะคะ” เพลิงฟ้ากอดแขนเขาแล้วพากลับมารวมกลุ่ม
โบแวหันไปมองเธอก่อนพูดขึ้น “เข้าใจอะไรผิด ฉันไม่ได้อยากอยู่กับเธอสองคนสักหน่อย ฉันก็แค่อยากพักผ่อนอย่างสงบเท่านั้นแหละ”
“อ๋อค่ะ” เพลิงฟ้าไม่สนใจท่าทางปากไม่ตรงกับใจของเขานัก
โบแวเข้าไปถึงแล้ว เอลิซาก็เข้ามากอดแขนเขา เบียดชิดทำให้เขารำคาญ “มีอะไร”
“ขอบคุณค่ะ ที่เลี้ยงวันเกิดให้ฉัน” เอลิซามองเขาด้วยสีหน้าชวนฝัน
“อืม” โบแวปลดมือเอลิซาออกแล้วโอบเอวพาเพลิงฟ้าเข้าไปในส่วนรับรอง แล้วก็พาไปรวมกลุ่ม จากนั้นก็พากันไปยังร้านอาหารในหมู่บ้าน โบแวจองโต๊ะไว้แล้ว ทุกคนจึงได้เข้าไปนั่งในส่วนที่ทางร้านจัดไว้
เอลิซารู้สึกเสียหน้ามาก เพราะพยายามเรียกร้องความสนใจจากเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ขมวดคิ้วมองเพลิงฟ้าที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลยก็หงุดหงิดเช่นกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตามพวกเขาไปยังร้านอาหารของหมู่บ้าน เมื่อได้โต๊ะที่จองไว้แล้วก็นั่งลงพร้อมกัน สักพักอาหารก็มาลงโต๊ะ
“ทานกันเถอะ” โบแวบอกทุกคนถึงเริ่มลงมือทาน
“ช่วงนี้งานเป็นไงบ้างคะ” เอลิซาที่รีบจองที่นั่งข้างโบแวก็ถาม
“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้เปิดดูอะไรเลย ตั้งใจจะสนใจแต่พีชคนเดียว” โบแวแกล้งพูดไปอย่างนั้น เพื่อตัดรำคาญเอลิซามากกว่า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวอจินี่จะมีลูกน่ารำคาญแบบนั้น
เพลิงฟ้ายิ้มขำโบแว ท่าทางเขาจะไม่ชอบเอลิซามาก
“พี่พีชหัวเราะอะไรคะ” เอลิซาถามอย่างงอนๆ เพราะคิดว่าเพลิงฟ้าหัวเราะเธอ
“แล้วทำไมพีชจะหัวเราะไม่ได้” นีกอลาถามน้องสาวเพราะเริ่มรำคาญแล้วที่น้องสาวหาเรื่องตลอด
“ก็ถ้าหัวเราะเยาะเอล เอลจะได้ชี้แจงไงคะ” เอลิซาแย้งพี่ชาย
เพลิงฟ้าก็ไม่ชอบที่เอลิซาถามแบบนั้น แต่ก็พูดชี้แจง “พี่หัวเราะโบแวต่างหาก โบแวขี้โม้ บอกสนใจพี่คนเดียวอะไร ทิ้งพี่ไปค่อนวัน ไปเล่นกีฬาผาดโผน”
โบแวฟังแล้วก็หัวเราะ “ก็ฉันมาเพื่อการนี้นี่ แต่พอกลับมา ฉันก็สนใจเธอคนเดียว สนใจคนอื่นที่ไหน”
“ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแล้วถูกเขาเชยคางไปจูบ เธอก็หัวเราะเบาๆ ไม่ได้เคลิบเคลิ้ม เพราะชินกับท่าทีมีเสน่ห์ของเขาแล้ว แม้ใจจะยอมรับว่าแอบหลงรักเขาอยู่เช่นกัน แต่ก็เผื่อใจที่คนรักอีกคนจะผ่านไปเหมือนสองคนแรก
เธอไม่รู้ว่าวัดคุณค่าความสัมพันธ์ที่ตรงไหน แต่มันคงไม่จีรังถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพยายามเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายจนเกินไป เรื่องแบบนั้นเธอจะไม่ทำเด็ดขาด
รักได้...ต้องให้อิสระในการตัดสินใจ
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เค้กก็ออกมาพร้อมเพลงสุขสันต์วันเกิด เอลิซาค่อยยิ้มออกเป็นปลื้ม เพื่อนๆ ก็ถ่ายภาพให้เธอ เอาไว้ลงในสังคมออนไลน์ของแต่ละคน
เอลิซาเป่าเค้กแล้วหันไปมองโบแวก่อนหอมแก้มโบแวแล้วขอบคุณ
โบแวชักสีหน้าเรียบตึงทันที แต่ไม่โกรธ แค่รู้สึกว่าไม่ได้สนิทกับเอลิซาขนาดนั้น
เอลิซาทำไม่รู้เรื่อง ตัดเค้กแบ่งส่งให้คนครบคน แล้วพูดคุยกับเพื่อน อย่างสนุกสนาน
เพลิงฟ้าก็ไม่คิดมาก ยิ้มตลอดเวลา จนโบแวโน้มเข้ามาคุยด้วย
“กลับกันเถอะ เสร็จแล้วนี่นะ” โบแวชวนเพลิงฟ้ากลับ เขาบอกพนักงานเสริฟให้เรียกคิดเงิน แต่ปล่อยคนอื่นๆ สนุกกันต่อไป
“ไม่อยู่สนุกอีกหน่อยเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามและชวนให้เขาอยู่ต่อ
“หมดธุระแล้ว จะอยู่ให้ผู้หญิงแทะโลมทำไมล่ะ กลับเถอะ” โบแวกระซิบแทนจะพูดตอกหน้าเจ้าของวันเกิด ยกให้หนึ่งวัน ก่อนหันไปทางเอลิซา “ขอตัวก่อนนะ วันนี้เล่นผาดโผนมาเยอะ ง่วงแล้วสิ”
เอลิซาพูดขอบคุณอีกครั้ง แต่ทีนี้โบแวถอยออกมาให้ห่างก่อน
“ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นลูกเวอจินี่ เวอจินี่เป็นผู้หญิงฝรั่งเศสที่ดีมาก มีมารยาทเรียบร้อย มีน้ำใจกับแม่ฉันมาเสมอ แม้แม่ฉันจะชอบบอกว่าเวอจินี่หัวโบราณไปสักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่น่าเคารพ ขอตัวก่อนนะ” โบแวจิกกัดจบแล้วก็ดึงเพลิงฟ้าที่ลาทุกคนกลับ
แอนน์ฟังยังรู้เลยว่าโบแวว่าเอลิซาทำตัวไม่เหมาะสม ถึงหนุ่มฝรั่งเศสจะเป็นนักรัก แต่โบแวเป็นชายหนุ่มที่ไว้ตัวพอควร ความที่มองเห็นคนเข้ามากอบโกยผลประโยชน์อยู่มาก โบแวจึงมีระยะห่างกับคนทั่วไปอยู่ไม่น้อย
**********************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ konhin ^^ นิสัยนิกเค้าแหละค่ะ
คุณ oolong ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกค่ะ
เช้าตรู่โบแวปลุกเพลิงฟ้าให้แต่งตัวเต็มที่แล้วตรงไปยังจุดเล่นสกีที่มีคนจำนวนมาก เพลิงฟ้าใส่สีส้มชัดเจน เป็นชุดที่เขาเลือกมาให้ เธอก็ใส่แล้วก็นั่งดูเขาเล่นสกีอยู่พักใหญ่ ปล่อยเขาเล่นจนพอใจแล้วเธอก็แยกไปนั่งอ่านอยู่ในส่วนต้อนรับ
“ไปกัน” โบแวดึงมือเธอให้ลุกขึ้น
“อะไรอีกล่ะ” เพลิงฟ้าถามอย่างงุนงง
“ไปหัดเล่นสกีแล้วฉันจะพาไปด้วย” โบแวไม่สนใจ เอาหนังสือนิยายเธอไปฝากไว้ในล็อกเกอร์ แล้วลากพาเธอไปหัดเล่นสกี
เพลิงฟ้าก็ไปแค่ให้เขาพอใจ เพราะเธอรู้ดีว่ามันเป็นกีฬาของคนรวย และคนฐานะอย่างเธอก็แค่เล่นเอาสนุกเท่านั้น เขาพาเธอไปหัด เธอก็ไป ค่อยๆ เล่นตามที่เขาสอน เธอก็ค่อยๆ หัด ล้มบ้างลุกบ้าง แต่ก็ยังพอไหว
สักพักมีคนเล่นสกีสีชมพูปาดเข้ามาในที่ที่โบแวสอนเธอ ทำให้โบแวหยุดมอง
“อ้าว ไงโบแว พีช” แอนน์ยกแว่นตาขึ้นแล้วมองทั้งสองคน พร้อมเข้ามาทักทาย
เธอรู้จากนีกอลาแล้วว่าพีโอนี่กับเพลิงฟ้าเป็นคนเดียวกัน ทำให้เรื่องน่าแปลกใจทั้งหลายหายไป ที่ใครๆ มองว่าโบแวเจ้าชู้เป็นอันตกไป ตอนนี้เหมือนหัวใจเขาไม่ว่างแล้ว เพราะมีเพลิงฟ้าอยู่ใกล้ตลอดเวลา หากความสัมพันธ์ของทั้งสองดูไม่ค่อยมั่นคงนัก เพราะยังไงครอบครัวราฟาแร็งก็ยังเป็นห่วงเรื่องความเหมาะสมอยู่แน่นอน
“อ้าว แอนน์มาได้ยังไง” เพลิงฟ้างุนงงเมื่อเห็นแอนน์ และรู้จากนีกอลาแล้วว่าแอนน์รู้เรื่องพีโอนี่แล้ว จึงไม่ต้องปิดบังอะไรอีก
“กำลังเครียดน่ะ ที่ออฟฟิศกำลังวุ่นวาย ตอนนี้มอร์กานเข้าออฟฟิศแล้ว ไปทั้งรถเข็น เห็นว่าเรียกฝ่ายบุคคลไปคุยเรื่องพนักงานเพื่อปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่าง ไม่แน่ฉันอาจจะโดนออก เครียดไม่ไหว ขอลาพักร้อนก่อน พอดีนีกอลาเล่าให้ฟัง ไม่ได้มาเล่นสกีมานานแล้ว ก็เลยขอตามมาด้วยน่ะ” แอนน์พูดอย่างสบายใจ เหมือนได้หนีความวุ่นวายมา และท่าทางคล่องสกีมาก
“ไม่เห็นนิกบอกเลย” เพลิงฟ้าคุยแล้วก็ยังสงสัยอยู่มาก
“นิกคงคิดว่าเธอคุยกับฉันแล้วมั้ง เขาคงไม่รู้ว่าเธอไม่ได้เข้าออฟฟิศเลยตั้งแต่เกิดเรื่องกับเลอาน่ะ เอาล่ะขอไปฟื้นความทรงจำหน่อยนะ สกีเป็นอะไรที่ฉันถนัดมากเลยล่ะ ไว้เราไปเล่นสกีด้วยกันบ้างนะคะ โบแว” แอนน์ยิ้มให้ก่อนสวมแว่นตาเข้าที่แล้วเล่นสกีออกไปทันที
เพลิงฟ้าได้แต่มองตาม ก่อนหัดสกีจากโบแว ขณะที่นีกอลาก็เล่นสกีมาอีกทาง แล้วมาแวะหยุด
“เห็นแอนน์ไหม” นีกอลาถามถึงแอนน์เพราะเขาตามมาไม่ทัน มัวส่งน้องสามคนไปเรียนเล่นสกี แต่ดูเหมือนส้มโอจะเล่นเป็นเพราะที่บ้านมาพักตากอากาศต่างประเทศบ่อยๆ และได้มีโอกาสหัดสกี
“ไปทางโน้นแล้วล่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วเห็นนีกอลารีบตามไปก็ยิ้มขำ
โบแวมองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนถาม “ขำอะไร”
“เห็นนีกอลาสนใจผู้หญิงอื่นแล้วฉันก็สบายใจค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่า แล้วบอกให้เขาสอนอีก กลัวเขาเบื่อเช่นกัน ดูเหมือนโบแวจะไม่เบื่อเท่าไรนัก ก็ค่อยๆ สอนไปเรื่อย จนเพลิงฟ้าพอหัดได้
“เราไปเล่นที่จุดฝึกหัดดีกว่า กลัวไหม” โบแวถามแล้วพากันไปยังจุดเริ่มต้น
“ไม่กลัวค่ะ แต่ง่วง” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วก็หัวเราะ เมื่อเขาขยี้หมวกแทนผม
“ง่วงอะไรหนักหนา นอนก็ตั้งเยอะ” โบแวบ่นเพลิงฟ้าอย่างไม่จริงจังนัก
“ค่ะ” เพลิงฟ้าแค่ตอบรับแล้วเล่นสกีคู่เขาแบบช้าๆ ไม่เร่งรีบนัก เมื่อถึงจุดที่เขาหยุด เธอก็หัดหยุด แต่เสียหลักลื่นจนเขาต้องช่วยสกัดไว้
“ไม่มีใครเล่นเป็นตั้งแต่ครั้งแรกจริงๆ” โบแวพูดแล้วหัวเราะกวนประสาท “ดีเท่าไรแล้วไม่กลายเป็นมนุษย์หิมะกลิ้งไปเรื่อยๆ น่ะ”
“พูดไปเถอะ ตอนคุณฝึกครั้งแรกก็ต้องมีแบบนี้บ้างแหละ” เพลิงฟ้ากัดฟันพูด แล้วสะบัดตัวจากเขา แล้วค่อยๆ หัดเล่นไปเรื่อยๆ โดยไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้
โบแวก็เล่นสกีฉวัดเฉวียน ล้อมหน้าล้อมหลัง จนเพลิงฟ้าหงุดหงิด
“นี่หยุดเลยนะคะ เดี๋ยวก็ได้เกิดอุบัติเหตุหรอก” เพลิงฟ้าหยุดแล้วก็กอดอกมองเขา
“ก็เธออยากหงุดหงิดใส่ฉันทำไม” โบแวขยับแว่นตากวนประสาท
“ก็คุณสิ สับไปสับมาแบบนี้ ฉันตาลายนะคะ” เพลิงฟ้าก็แย้งเขาบ้าง
“โอเค งั้นฉันจะยืนมองเธอแล้วกัน” โบแวกอดอกแบบเดียวกับเพลิงฟ้าแล้วมองเธอเป็นเชิงให้เล่นไป
“ไม่เล่นแล้ว จะกลับแล้ว” เพลิงฟ้าก็เก็บอุปกรณ์ออกจากตัวแล้วแบกไป แต่โบแวรวบทั้งคนรวบทั้งไม้ “อะไรอีกล่ะ”
“น่า ก็เธออยากหงุดหงิดใส่ฉันก่อนนี่นะ ฉันก็แค่อยากดูแลไม่ให้เกิดอุบัติเหตุเท่านั้นแหละ” โบแวสบตาหวานซึ้งราวกับเทพบุตรทำเอาเพลิงฟ้าเคลิ้ม ก่อนปล่อยหล่อน “ไปหัดต่อ ฉันจะคอยดูแล ไม่กวนประสาทเธออีกแล้ว”
“จริงๆ นะ” เพลิงฟ้าถามให้แน่ใจ
“จริงสิ” โบแวบอกแล้วหยุดยืนมอง
เพลิงฟ้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัว แล้วมีโบแวขนาบข้าง ไม่หยอกล้อเธอเหมือนเดิมอีก เธอก็ค่อยมีสมาธิ พอถึงจุดที่ต้องหัดกระโดด เขาก็ชี้ให้ดูก่อนว่าเขาทำยังไง ดีที่เนินไม่สูงมาก ไม่ต้องใช้ความสามารถ แต่เพลิงฟ้าก็สะดุดแต่บิดตัวเอาด้านข้างลง ไม่งั้นมีหวังข้อเท้าแพลงแน่นอน
“เป็นอะไรไหม” โบแวย้อนกลับมาดู
“ไม่ค่ะ น่าจะระบมนิดหน่อยค่ะ” เพลิงฟ้ามองเขาถอดอุปกรณ์ให้แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนเขาก็ถอดของตัวเอง แล้วสะบัดเอาผมสีทองออกมาจากเสื้อ โอบเอวเพลิงฟ้าเดินไปด้วยกัน
“ข้างล่างมีหมู่บ้านใช่ไหมคะ” เพลิงฟ้าถามขึ้น
“ใช่สิ” โบแวตอบแล้วก็ขมวดคิ้วสงสัย “มีอะไรเหรอ”
“แค่กำลังคิดเรื่องนิยาย นึกถึงสมัยก่อนที่มีรถเลื่อนใช้กวางลากบนหิมะ ผ่านป่าที่มีแต่หิมะ คงโรแมนติกน่าดู” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็มีบางอารมณ์ที่อยากจะทำอะไรแบบนั้นบ้าง
“อ่านนิยายมากไปเลยนะ” โบแวหัวเราะขำ แล้วพาหล่อนไปยังส่วนต้อนรับ หาน้ำดื่มแล้ว
“ความสุขของฉันนี่คะ นานๆ จะฝันสักที รู้หรอกค่ะว่าไม่มีวันสำเร็จ นี่คือเหตุผลที่อ่านนิยาย เพราะอยากฝันบ้างอะไรบ้าง” เพลิงฟ้าบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนสั่งกาแฟดำร้อนเข้มๆ มาดื่ม
โบแวส่ายหน้าช้าๆ เธอก็ไม่ถึงกับติดนิยายจนไม่สนใจเขา พอเรียกก็หัน ไม่ติดจนลืมรายละเอียดหลายอย่างในชีวิต แต่อ่านในเวลาว่างเท่านั้น ทำให้เขาครึ้มใจ นึกอยากให้เธอใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม
“มานี่สิ” โบแวเรียกให้เธอขยับมานั่งพิงอกเขา กอดแล้วมองนิยายภาษาอังกฤษของเธอ จากนั้นก็อ่านเสียงดัง
“โอ๊ย ห้ามแกล้ง” เพลิงฟ้ารีบปิดหนังสือ เพราะเป็นนิยายโรมานซ์และเป็นฉากเข้าพระเข้านางด้วย
“ฉันว่านะ เมื่อคืนเผ็ดร้อนกว่าในนิยายเยอะ จะไปสนนิยายทำไม” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะ เห็นเธอหันมามอง
“บอกไว้ก่อนนะ ไม่เคยมีใครทำให้ฉันยอมเท่าคุณหรอกนะ อย่าให้มันมากนะ” เพลิงฟ้าพูดประโยคคล้ายกับที่เขาเคยพูด
“หนอย เอาคำพูดฉันมาย้อนฉันเหรอ กลับเลย ฉันจะพิสูจน์ว่าฉันทำได้ดีกว่าในนิยาย ไปกัน” โบแวแกล้งลุกแล้วจะลากเธอกลับ
“อะไร ไม่เอานะ ไว้มื้อค่ำเสร็จก่อนสิ โบแว” เพลิงฟ้าขืนตัว ก่อนถูกเขาอุ้มขึ้นยืน แล้วพากลับ
เพลิงฟ้าตกใจแต่กลัวตกจึงยึดคอเขาไว้แน่น “ทานมื้อค่ำที่นี่ก่อนไหมคะ”
“ยังไงกลับไปถ้าเขาเห็นเรากลับ เขาก็เตรียมอาหารให้เราอยู่แล้วล่ะ” โบแวยังอุ้มเธออยู่ไม่ยอมปล่อย แล้วพอหันไปเจอนีกอลา แอนน์ เอลิซาและเพื่อนก็แปลกใจอยู่บ้าง
เพลิงฟ้ากำลังตกใจ แต่เรื่องจะปล่อยมือจากเขาก็คงยาก เพราะโบแวไม่ใช่ตัวเล็กๆ แต่ตัวสูงและอุ้มเธอไว้สูงมาก “ปล่อยฉันลงก่อนดีไหมคะ”
“ทำไมต้องปล่อย” โบแวไม่ยอมปล่อย แล้วก็อุ้มเพลิงฟ้าเดินไปใกล้ๆ ทุกคน แล้วพูดขึ้น “ขอตัวก่อนครับ พรุ่งนี้ฉันกับพีชจะเลี้ยงมื้อค่ำที่หมู่บ้าน ฉลองวันเกิดให้คุณนั่นแหละ วันนี้ขอตัวก่อนนะครับ”
“จริงเหรอคะ” เอลิซาฟังแล้วยิ้มปลื้ม
“อืม ไปก่อนนะ มีบัญชีต้องคิดกับพีชหน่อย” โบแวบอกแล้วอุ้มไปเลย
แอนน์ได้แต่มองโบแวอุ้มเพลิงฟ้าเดินไป
“อุปกรณ์สกีละคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างทุลักทุเล
“ไม่ต้องหรอก เก็บไว้ในล็อกเกอร์แหละ ยังไงเราได้มาทุกวันแน่” โบแวบอกเล่าแล้วก็ไม่ใส่ใจนัก พาที่รถเจ็ตสกีหิมะ ก็ปล่อยลงยืน
เพลิงฟ้าก็ค่อยเบาใจ ปิดหน้า สวมแว่นตา เอานิยายใส่ถุงพลาสติก แล้วใส่กระเป๋าไว้ ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายเขาเพื่อกลับบ้านพัก รู้ว่าเขาคงพูดเล่นเรื่องเคลียร์บัญชีมากกว่า
อีกด้านแอนน์เห็นแล้วว่าไม่มีช่องว่างให้แทรกระกว่างโบแวกับเพลิงฟ้า ก่อนมองนีกอลาที่นิ่งคิดบางอย่างอยู่ ก็รู้ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เพลิงฟ้าไปจากเขาง่ายๆ แทนที่จะได้เที่ยวแสนสุข เธอก็ได้แต่ถอนหายใจยาว
เอลิซาชวนเพื่อนไปสั่งกาแฟร้อนเช่นกันเพราะอากาศหนาวเย็น
“นิกคะ ฉันควรกลับไหม” แอนน์ถามขึ้น
นีกอลาค่อยมีสติมองแอนน์อีกครั้ง แล้วโอบไหล่พูดปลอบ “กลับทำไมแอนน์ เรามาพักตากอากาศกันนะ มาเถอะ เดี๋ยววันนี้เราทานอาหารเย็นที่นี่กัน อย่าคิดมากเลยแอนน์ ก็รู้นี่ว่าโบแวน่ะ เอาแต่ใจตัวเองตลอดแหละ”
“อืมๆ” แอนน์สีหน้าดีขึ้นแล้วเดินตามแรงผลักเบาๆ ของนีกอลาไปนั่งทานของว่างและกาแฟร่วมกับคนอื่นๆ ฟังสามสาวพูดเรื่องการหัดสกีกับการเล่นสกีของแต่ละคน และชวนแอนน์คุยด้วย เพราะแอนน์เก่งที่สุด
บรรยากาศต่างๆ ถึงดีขึ้น...
**********************
เมื่อถึงบ้านพักแล้ว โบแวก็รอจนเพลิงฟ้าลงจากรถเจ็คสกีหิมะ ก่อนเขาลงก็ล็อกปิดแล้วเดินนำเข้ากระท่อม จากนั้นก็นั่งที่เก้าอี้โซฟาและไม่ได้ทำตามที่พูดไว้ที่ส่วนต้อนรับพักผ่อนของลานสกี
เพลิงฟ้าเห็นเขาปล่อย เธอก็นั่งลงที่ข้างๆ เขา เขาก็โอบเอว ดึงให้มาพิงอกเขา แล้วปล่อยเธออ่านนิยายไปเรื่อยๆ สักพักเขาเอากระดาษมาเริ่มร่างภาพของเขา ขณะที่เพลิงฟ้าอ่านฉากนั้นจบก็ปิดนิยายหันมามองเขายิ้มแบบแปลกๆ จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง
โบแวมองสายตาของเพลิงฟ้าแล้วสงสัย ก่อนเธอเข้ามาโอบรอบคอเขาแล้วจูบเขาอย่างดูดดื่ม แบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว มือเธอก็ถอดเสื้อเขาออก เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ แล้วถอดเสื้อนอกเธอออกเช่นกัน
เพลิงฟ้าถอนจูบแล้วกอดเขาอย่างมีความสุข
“อะไรของเธอ แค่นี้เนี่ยนะ” โบแวถามแล้วก็หัวเราะ
“ก็มีอารมณ์น่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วทำให้เขาหัวเราะ
“ก็มาต่อกันให้เสร็จๆ เถอะ” โบแวโดนปลุกเร้าแล้วก็ไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“เดี๋ยวโจชัวร์เอาอาหารมาส่งน่ะ เข้าห้องเถอะ” เพลิงฟ้าชวนเขาไปที่ห้อง แต่โบแวกดโทรบอกคนดูแลบ้านให้เอาอาหารมาส่งช้าสักสองชั่วโมง เธอก็มองเขาตาโต
“ทำตรงนี้แหละได้อารมณ์ดี” โบแวสั่งให้เพลิงฟ้าทำต่อ โดนที่เขาอยู่เฉยๆ
เพลิงฟ้าหัวเราะแล้วหน้าแดงอย่างอายๆ “ไปทำในห้องเถอะ”
“เมื่อกี้ยังไม่เห็นอายเลย มาเถอะน่า” โบแวดึงเอวเธอเข้าหาตัวเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาพร้อมแล้ว
สุดท้ายเพลิงฟ้าก็ต้องยอมถอดเสื้อออกอีกชั้น และช่วยเขาถอดออกอีกชั้น แล้วก้มลงจูบเขาอีกครั้ง โบแวค่อยๆ ถอดกางเกงออกให้เพลิงฟ้า แล้วก็นำพาความหรรษามาสู่กระท่อมแห่งนี้
เมื่อถึงเวลาที่โบแวบอกคนดูแลบ้าน เสียงเปิดประตูด้านหลังดังขึ้น โบแวตื่นแล้วก็เอาพรหมขนสัตว์ดึงปิดช่วงล่างของเพลิงฟ้าไว้ เพราะรู้ว่าโจชัวร์เอาอาหารมาส่ง ก่อนเขาผงกหัวขึ้นแล้วบอกอีกฝ่าย
“เดี๋ยวจัดอาหารไว้แล้วไม่ต้องอยู่นะ ฉันจะเก็บเอง” โบแวสั่งความ
“ครับ” โจชัวร์บอกเล่า เห็นเจ้านายเปลือยช่วงบนก็เข้าใจอะไรได้ง่ายๆ จึงลำเลียงอาหารมาวางไว้จนครบทุกจานแล้วก็กลับไปยังบ้านเขา
โบแวลุกขึ้นยืน เปลือยแล้วอุ้มเพลิงฟ้าขึ้นจากพื้น เขารู้ว่าเธอตื่นแล้วแต่คงอายมากกว่า จึงพากันเข้าห้องนอน อาบน้ำแล้วแต่งตัวค่อยออกมาทานอาหาร
“พรุ่งนี้ฉันว่าจะขึ้นไปบนยอดเขา แต่เธอก็หัดเล่นไปที่ลานฝึกหัดนะ” โบแวบอกเล่า แล้วทานอาหารของเขาไปอย่างเงียบๆ โดยเพลิงฟ้าคอยส่งอาหารให้เป็นระยะ
เพลิงฟ้าเริ่มรู้สึกว่าแม้ชีวิตโบแวและครอบครัวจะดูเหมือนสมบูรณ์แบบ แต่ดูโดดเดี่ยวมาก บ้านหลังใหญ่ของเขาก็มีแต่เขากับมาดามโบวิเย่ว์ที่คอยดูแลอยู่ คนรับใช้ก็ใช้วิธีจ้างพิเศษ มาทำงานบ้านอาทิตย์ละครั้ง ที่เหลือเป็นมาดามโบวิเย่ว์ดูแล แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะอายุมากแล้ว
“หน้าฉันมีอะไรติดรึไง” โบแวถามเพราะเห็นเธอมองหน้าเขาแล้วเหม่อลอย
“เปล่าค่ะ” เพลิงฟ้าปฏิเสธแล้วก้มนห้าทานอาหารของเธอไป ทั้งยังอ่านนิยายของเธอต่อด้วย
โบแวก็เอากระดาษมาร่างภาพต่อจากที่โดนเพลิงฟ้าขัดจังหวะ เมื่อตอนแรกกำลังคิดคอลเล็กชั่นใหม่ๆ
เพลิงฟ้าได้แต่ครุ่นคิด พระเอกที่ร่ำรวยมักมีปมในใจทุกคน ต้องมีเรื่องโศกเศร้าเก็บไว้เสมอ อย่างโบแวก็เช่นกัน พ่อเขาเป็นอัจฉริยะด้านออกแบบเสื้อผ้า ทำให้โบแวกดดันเพราะถูกจับตามองว่าจะเป็นอัจฉริยะคนต่อไปหรือไม่
**********************
เสียงกระแทกมือลงโต๊ะ สีหน้าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิด ก่อนกระแทกลงนั่งข้างๆ พี่สาว ถอนหายใจยาวแล้วไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี
“เป็นอะไรอีกล่ะ โนอา” รีอาถามน้องชายที่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจอะไรบางอย่างนัก
“ตอนนี้ไอ้แก่มันเอาแต่อยู่กับนังเมียแก่น่ะสิ แล้วมันยังคอยส่งนักสืบตามทั้งพีโอนี่ทั้งพีชด้วย ตอนนี้อะไรๆ ก็นังพีโอนี่ นังพีช ผมอยากจะแก้แค้นนังพีโอนี่นัก แต่ติดที่ไอ้แก่มันส่งคนเฝ้าดูพฤติกรรมของนังนี่ตลอดเวลา” โนอาเล่าเรื่องที่พีโอนี่ขู่เขาให้พี่สาวฟังหมดแล้ว
รีอานิ่งคิด ก่อนเคาะโต๊ะ “บางทีเราอาจใช้นักสืบเป็นพยานให้ฌากไล่พีโอนี่ไปก็ได้นะ”
“ยังไงล่ะพี่” โนอาเริ่มสนใจ
“แกก็ไปจ้างนายแบบหล่อๆ ล่ำๆ ตามติดพีโอนี่ ส่วนพีชเดี๋ยวฉันจัดการเอง” รีอาบอกตามใจคิด และวางแผนไว้ในใจ รู้ว่าน้องชายอยากแก้แค้นโบแวที่หักหน้าไว้หลายเรื่อง เธอก็อยากให้โบแวช้ำใจเพราะโดนชายขืนใจเช่นกัน
รอยยิ้มที่มุมปากของรีอากำลังเด่นชัด เธอตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างที่เด็ดขาดกว่าเดิม
“พี่จะทำอะไรนังเฉิ่มนั่น” โนอาก็อยากรู้เหมือนกัน
แม้นังเฉิ่มนั่นจะไม่เป็นภัยกับเขาเท่าพีโอนี่ แต่รู้ว่าฌากไม่ชอบอีกฝ่ายเอามากๆ ถึงขั้นออกปากกับเขาหลายครั้ง แต่พอเขาถามก็ไม่อธิบายอะไร ตอบแค่ไม่ชอบกาฝากที่มาเกาะโบแวเท่านั้น
“รู้สึกเหมือนมันจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายกว่าเดิม พี่มีลางสังหรณ์ว่ามันจะต้องเกี่ยวข้องกับอะไรหลายๆ อย่างแน่นอน ดูจากวิธีที่มันจัดการเลอา มันมัดใจโบแว ไม่คิดว่ามันแปลกๆ หน่อยเหรอ มันอยู่กับมอร์กานมาตั้งนานอย่างสงบตั้งเกือบสามปีนะ มันต้องใจเย็นมาก ถึงเพิ่งเริ่มเคลื่อนไหว หรือไม่ก็มอร์กานแหละส่งมันมาควบคุมลูกชาย” รีอาคิดไปไกลและระแวงมากขึ้น เพราะตอนนี้มอร์กานกลับเข้ามามีบทบาทกับฌากมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทำให้โอกาสที่จะควบคุมฌากเป็นไปได้ยากมากขึ้นไปอีก
“กำจัดมันยังไง ขนาดมันทำร้ายเลอา มันยังแค่โดนย้ายไปทำงานที่บ้านโบแวเองเลย ฌากก็ทำอะไรมันไม่ได้” โนอาก็สังเกตเหมือนกันว่าเพลิงฟ้ามีอิทธิพลกับโบแวมาก แล้วพีโอนี่ก็เป็นปริศนาอีก เหมือนจะพักอยู่บ้านโบแว แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ มีแต่ยัยเฉิ่มเท่านั้น
“กำลังคิดอยู่ว่าจะหาทางเขี่ยแม่นี่ออกมายังไง มอร์กานไม่ฟังใครนอกจากตัวเอง แต่ก็มีบางเรื่องที่มอร์กานจะไม่เข้าไปแตะต้อง” รีอาบอกเล่าและกำลังคิดแผนการอยู่ แต่ก็ยังหาแผนที่ถูกใจไม่ได้สักที
“งั้นพี่วางแผนไปเถอะ เดี๋ยวผมต้องออกไปหาฌากแล้วล่ะ” โนอาบอกแล้วกอดพี่สาว จากนั้นก็ออกบ้าน
รีอายังคิดแผนกำจัดเพลิงฟ้าไม่ออก รู้แต่ว่าแม่สาวชาวไทยที่ไม่เคยสะดุดตาคนนั้นต้องเป็นหมากตัวสำคัญของมอร์กานในการควบคุมลูกชาย
**********************
ช่วงเช้าวันใหม่ โบแวสนุกสนานกับการเล่นผาดโผนของเขามาก จนตกบ่ายแล้วก็ยังไม่มา นีกอลาเห็นว่าเพลิงฟ้าหัดเล่นสกีคนเดียว จึงได้โอกาสเข้ามาช่วยเหลือ
“เก่งนะ หัดได้เยอะ” นีกอลาพูดชม
“เก่งอะไรล่ะ ยังหยุดธรรมดาได้ไม่ดีเลย” เพลิงฟ้าบ่นๆ อย่างไม่จริงจังนัก แค่ได้มีโอกาสเล่นบ้างก็พอแล้ว ที่สำคัญก็เพียงอยากเอาใจโบแวเท่านั้น
“ท่าทางจะไม่ชอบเลยนะ” นีกอลามองแล้วก็ขำ “ต้องพยายามหัดเพื่อเอาใจโบแวอย่างนั้นเชียวเหรอ”
“ก็รู้นี่ว่าโบแวน่ะ ชอบบังคับจะตายไป ขืนไม่หัดมีหวังโดนกวนใจไม่ได้หยุดแน่เลย” เพลิงฟ้าบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอก็อยากพยายามหัดให้เป็นแม้ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะได้ใช้หรือเปล่า
“คิดบ้างไหมว่าคบกับโบแวมันเปลืองตัว” นีกอลาพูดด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของเขาก็แสดงออกชัด
เพลิงฟ้าเงยหน้ามองให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ดูถูก จึงค่อยตอบแบบติดตลก “ไม่หรอก ฉันก็ชอบอยู่นะ ติดนิสัยจากโนรามา อีกอย่างโบแวเก่ง ฮ่าๆๆๆ”
นีกอลาได้ฟังก็ขำไม่ออก จึงยืนนิ่ง
เพลิงฟ้าเห็นเขาไม่ตลกก็เปลี่ยนเรื่อง “ฉันพูดเล่นน่ะ ฉันชอบเอาใจโบแว เวลาเขายิ้มอารมณ์ดี เขาดูดีกว่าน่ะ”
“มาเดี๋ยวฉันช่วยสอน” นีกอลาก็เปลี่ยนเรื่องเช่นกัน ยิ่งพูดอะไรไปก็ยิ่งเข้าตัวเอง
เพลิงฟ้าก็หัดกับนีกอลา นีกอลาหัดช้าๆ เพราะเขาเองก็ใช่ว่าจะคล่อง เขาก็อธิบายตามความเข้าใจของตัวเอง เพลิงฟ้าก็ไม่รีบร้อน แค่วันที่สองเอง เธอจึงไปเรื่อยๆ ของเธอ นีกอลาก็อยู่เคียงข้างและสบายใจที่เธอไม่ตั้งแง่โกรธเขาอีก
แล้วในจังหวะที่เป็นลาดชัน เพลิงฟ้าก็ลื่นไถลมากเมื่อจะหยุดก็ล้มเอนไปด้านข้างล้มลงพื้น นีกอลาเห็นไม่เป็นอะไรมากก็หัวเราะ
เพลิงฟ้าเห็นเพื่อนหัวเราะก็งอน คว้าได้หิมะก็ขว้างใส่หน้านีกอลาเข้าอย่างจัง จังหวะเดียวกันกับที่นีกอลาอ้าปากพอดี จึงกินหิมะเข้าไปเต็มๆ แล้วเธอก็หัวเราะเสียงดังไม่แพ้เขา
นีกอลารีบคายหิมะออก เห็นเธอหัวเราะก็มันเขี้ยว เข้าไปแกล้งเพลิงฟ้าที่พื้น เพลิงฟ้าปัดป้องแล้วก็หัวเราะไปด้วย ทำให้ทั้งตัวของทั้งสองมีแต่หิมะเต็มไปหมดทั้งสองนอนแผ่แล้วก็หัวเราะให้กัน
“เฮ้อ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย โบแวบอกจะกลับมาตอนบ่ายสอง” เพลิงฟ้าหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ ไม่ใช่เพราะหัดสกีจนเหนื่อยแต่เพราะหัวเราะมากกว่า
“สงสัยจะเพลินมั้ง เมื่อเช้าแอนน์ก็ไปนี่นะ คงไปสนุกกันแล้วล่ะ” นีกอลาบอกเพราะอยากให้รู้ว่าแอนน์ชอบไม่ต่างจากโบแว เผื่อเพลิงฟ้าจะถอยจากโบแวมากขึ้น
“งั้นเหรอ ดีแล้ว โบแวจะได้มีเพื่อน” เพลิงฟ้าลุกขึ้นปัดหิมะออกจากตัวจนหมด เรื่องระหว่างแอนน์กับโบแว เธอไม่อยากยุ่งเท่าไรนัก เอาเป็นว่าเรื่องระหว่างเธอกับโบแวเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวาย หากมันจะจบก็ควรจะจบที่เธอหรือไม่ก็โบแวเท่านั้น
นีกอลาเห็นเพลิงฟ้านิ่งอีก ก็คาดเดาไม่ออกว่าโกรธหรือเปล่า ที่เขาพยายามบอกความต้องการของแอนน์ให้เธอรู้ แต่สุดท้ายเพลิงฟ้าก็ยื่นมือให้เขาจับ แล้วชวนกลับ “ฉันว่าเรากลับดีกว่าไหม ออกมาไกลไปแล้ว”
“อืม กลับก็ได้ หิวน้ำแล้วเหมือนกัน อยากดื่มอะไรร้อนๆ” นีกอลาก็เห็นด้วย เขาทิ้งน้องสาวกับเพื่อนไว้นานพอควร และอยากจะพักหาอะไรดื่มให้หายหนาวอย่างที่พูดจริงๆ
เพลิงฟ้าเดินไปกับนีกอลาที่ช่วยเก็บอุปกรณ์ เมื่อกลับมาถึงก็หามุมดื่มกาแฟร้อนกัน พูดคุยกันในเรื่องตลกๆ ของวงการนายแบบนางแบบ
“ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องพวกนี้อีก เมื่อก่อนก็ว่าเหมือนเด็กเล่น ขัดแข้งขัดขากันสนุกสนาน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ไหวนะ ตั้งหน้าตั้งตาเก็บตัวแล้วต้องมาเจอเรื่องนี้อีกรอบ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็หัวเราะ ก่อนโดนโบแวกระชากแขนอย่างหงุดหงิด “อะไรๆ”
“อะไรเหรอ ฉันไปตามหาเธอที่ลานฝึกหัด นึกเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น ดีที่แอนน์บอกว่าน่าจะพัก นี่วันนี้เธอได้หัดไหม” โบแวพูดหาเรื่องทันที ยืนมองเพลิงฟ้าหัวเราะต่อกระซิกกับนีกอลาอยู่นานแล้ว อารมณ์หวงก็พลันแรงขึ้นมาทันที
“ใจเย็นๆ สิ โบแว” นีกอลาเห็นโบแวใจร้อนอย่างนี้เสมอ ไม่รู้ว่าเพลิงฟ้าทนได้ยังไง
“อย่ายุ่ง!” โบแวหันไปขึ้นเสียงกับนีกอลา
“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ มาถึงก็โวยวายใส่ ฉันรู้ว่านายยิ่งใหญ่มาก แต่พีชไม่ใช่เบี้ยล่างของนายนะ” นีกอลาลุกขึ้นอย่างเหลือทน
โบแวมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วเหมือนไม่คุยด้วย ทำเอานีกอลาแทบหยุดความโกรธไว้ไม่ได้
“ใจเย็นๆ สิ นิก โบแวเขาเป็นห่วงพีชมากนะ” แอนน์เข้ามาห้าม เพราเห็นท่าทางเป็นห่วงของโบแวที่ลานหัดสกี
โบแวนิ่งมองเพลิงฟ้า รอให้เธออธิบายแทน แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือเธอ
“ฉันเพิ่งมาถึงได้สักพักเองนะคะ เนี่ยไม่เชื่อดูเลย กาแฟถ้วยแรกยังไม่ทันหายอุ่นเลย” เพลิงฟ้ามองมือตัวเองที่โดนเขายึด เป็นเชิงให้เขาหยุดกระชากเสียที จึงพูดขึ้น “เดี๋ยวมานะ นิก”
เธอลุกขึ้นเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยมือเธอ พาเขาเดินออกไปให้ห่างไกลจากคนอื่น เมื่อได้จังหวะ เพลิงฟ้าก็เข้าไปโอบรอบคอเขาเอาใจ มองสีหน้าขัดใจของเขาที่ไม่ยอมสบตาเธอ
“เป็นห่วงฉันขนาดนี้แล้วทำไมต้องเหมือนไม่สนใจด้วยล่ะคะ” เพลิงฟ้าถามแต่เขาไม่ยอมตอบ หากยอมให้กอดอยู่อย่างนั้น เขานั่งพิงราวจับ ปล่อยให้เพลิงฟ้าง้อเต็มที่
“ทำไมเงียบล่ะ เมื่อกี้นี้ใส่เอาๆ” เพลิงฟ้าถามอีกรอบ ท่าทางหวงก้างของเขาก็น่ารักใช่หยอก
โบแวโดนเธอจูบเข้าให้แล้วหล่อนก็ถอนจูบอย่างรวดเร็วก็ขัดใจอยู่ในที “รู้ว่าฉันเป็นห่วง แล้วทิ้งลานสกีมาทำไม”
“ก็นึกว่าคุณมาที่นี่ อีกอย่างฉันก็อยากได้อะไรร้อนๆ ด้วย นึกว่าคุณจะเล่นเพลิน แล้วก็จริงไหมล่ะ คุณเล่นเพลินจนลืมเวลานัดไปเลย” เพลิงฟ้าก็ย้อนถามเขา เขาก็ได้แต่ถอนหายใจพยักหน้าช้าๆ เธอจึงเสริมต่อ “ฉันไม่ว่าอะไรเรื่องคุณเล่นเพลินจนลืมฉันหรอกนะคะ แต่ฉันก็มีสิทธิพักไม่ใช่เหรอ”
โบแวโอบเอวเธอเข้าหาตัว แล้วยิ้มออก “พักได้ แต่ทีหลังบอกด้วยสิ ฉันก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้ไหมว่าฉันมองหาเธอแล้วไม่เจอ รู้สึกยังไง”
“รู้สึกเป็นห่วงล่ะสิ แต่ฉันก็อยู่ที่นั่นตั้งนาน ไม่เห็นคุณมาตามนัด ฉันก็คิดว่าคุณเล่นเสร็จแล้วคงมาที่ส่วนรับรองนี่แหละค่ะ น่านะ อย่าโกรธนิกเลยค่ะ ฉันเป็นคนชวนเขากลับเอง ก็ทั้งหนาวทั้งเพลีย มาหากาแฟดื่มนิดเดียวเองค่ะ” เพลิงฟ้าเห็นเขาอารมณ์ดีแล้วก็ยิ้มให้ จูบเขาเบาๆ อีกรอบ แต่เขากลับไม่ยอมให้ถอนจูบ กลายเป็นจูบดูดดื่มแทน
เขาจูบเธอออยู่นาน แล้วไม่ยอมถอนจูบง่ายๆ ลมหายใจที่อบอุ่น กลายเป็นลมหายใจเย็นๆ แทน เขาจึงค่อยถอนจูบ ก่อนชวนเข้าไปด้านใน “เข้าไปด้านในเถอะ เธอนี่ขี้หนาวจริงๆ”
“ก็ฉันเป็นคนเมืองร้อนนี่คะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วดึงเขากลับเข้าไปด้านใน
“นี่ถ้าไม่ติดว่าสั่งเค้กสั่งมื้อค่ำแล้ว อยากกลับไปหาความสงบที่บ้านมากกว่านะ” โบแวบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
“นัดแล้วนี่คะ วันเดียวเอง วันอื่นๆ เราก็ค่อยกลับไปอยู่กันสองคนนะคะ” เพลิงฟ้ากอดแขนเขาแล้วพากลับมารวมกลุ่ม
โบแวหันไปมองเธอก่อนพูดขึ้น “เข้าใจอะไรผิด ฉันไม่ได้อยากอยู่กับเธอสองคนสักหน่อย ฉันก็แค่อยากพักผ่อนอย่างสงบเท่านั้นแหละ”
“อ๋อค่ะ” เพลิงฟ้าไม่สนใจท่าทางปากไม่ตรงกับใจของเขานัก
โบแวเข้าไปถึงแล้ว เอลิซาก็เข้ามากอดแขนเขา เบียดชิดทำให้เขารำคาญ “มีอะไร”
“ขอบคุณค่ะ ที่เลี้ยงวันเกิดให้ฉัน” เอลิซามองเขาด้วยสีหน้าชวนฝัน
“อืม” โบแวปลดมือเอลิซาออกแล้วโอบเอวพาเพลิงฟ้าเข้าไปในส่วนรับรอง แล้วก็พาไปรวมกลุ่ม จากนั้นก็พากันไปยังร้านอาหารในหมู่บ้าน โบแวจองโต๊ะไว้แล้ว ทุกคนจึงได้เข้าไปนั่งในส่วนที่ทางร้านจัดไว้
เอลิซารู้สึกเสียหน้ามาก เพราะพยายามเรียกร้องความสนใจจากเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ขมวดคิ้วมองเพลิงฟ้าที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลยก็หงุดหงิดเช่นกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตามพวกเขาไปยังร้านอาหารของหมู่บ้าน เมื่อได้โต๊ะที่จองไว้แล้วก็นั่งลงพร้อมกัน สักพักอาหารก็มาลงโต๊ะ
“ทานกันเถอะ” โบแวบอกทุกคนถึงเริ่มลงมือทาน
“ช่วงนี้งานเป็นไงบ้างคะ” เอลิซาที่รีบจองที่นั่งข้างโบแวก็ถาม
“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้เปิดดูอะไรเลย ตั้งใจจะสนใจแต่พีชคนเดียว” โบแวแกล้งพูดไปอย่างนั้น เพื่อตัดรำคาญเอลิซามากกว่า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวอจินี่จะมีลูกน่ารำคาญแบบนั้น
เพลิงฟ้ายิ้มขำโบแว ท่าทางเขาจะไม่ชอบเอลิซามาก
“พี่พีชหัวเราะอะไรคะ” เอลิซาถามอย่างงอนๆ เพราะคิดว่าเพลิงฟ้าหัวเราะเธอ
“แล้วทำไมพีชจะหัวเราะไม่ได้” นีกอลาถามน้องสาวเพราะเริ่มรำคาญแล้วที่น้องสาวหาเรื่องตลอด
“ก็ถ้าหัวเราะเยาะเอล เอลจะได้ชี้แจงไงคะ” เอลิซาแย้งพี่ชาย
เพลิงฟ้าก็ไม่ชอบที่เอลิซาถามแบบนั้น แต่ก็พูดชี้แจง “พี่หัวเราะโบแวต่างหาก โบแวขี้โม้ บอกสนใจพี่คนเดียวอะไร ทิ้งพี่ไปค่อนวัน ไปเล่นกีฬาผาดโผน”
โบแวฟังแล้วก็หัวเราะ “ก็ฉันมาเพื่อการนี้นี่ แต่พอกลับมา ฉันก็สนใจเธอคนเดียว สนใจคนอื่นที่ไหน”
“ค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแล้วถูกเขาเชยคางไปจูบ เธอก็หัวเราะเบาๆ ไม่ได้เคลิบเคลิ้ม เพราะชินกับท่าทีมีเสน่ห์ของเขาแล้ว แม้ใจจะยอมรับว่าแอบหลงรักเขาอยู่เช่นกัน แต่ก็เผื่อใจที่คนรักอีกคนจะผ่านไปเหมือนสองคนแรก
เธอไม่รู้ว่าวัดคุณค่าความสัมพันธ์ที่ตรงไหน แต่มันคงไม่จีรังถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพยายามเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายจนเกินไป เรื่องแบบนั้นเธอจะไม่ทำเด็ดขาด
รักได้...ต้องให้อิสระในการตัดสินใจ
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เค้กก็ออกมาพร้อมเพลงสุขสันต์วันเกิด เอลิซาค่อยยิ้มออกเป็นปลื้ม เพื่อนๆ ก็ถ่ายภาพให้เธอ เอาไว้ลงในสังคมออนไลน์ของแต่ละคน
เอลิซาเป่าเค้กแล้วหันไปมองโบแวก่อนหอมแก้มโบแวแล้วขอบคุณ
โบแวชักสีหน้าเรียบตึงทันที แต่ไม่โกรธ แค่รู้สึกว่าไม่ได้สนิทกับเอลิซาขนาดนั้น
เอลิซาทำไม่รู้เรื่อง ตัดเค้กแบ่งส่งให้คนครบคน แล้วพูดคุยกับเพื่อน อย่างสนุกสนาน
เพลิงฟ้าก็ไม่คิดมาก ยิ้มตลอดเวลา จนโบแวโน้มเข้ามาคุยด้วย
“กลับกันเถอะ เสร็จแล้วนี่นะ” โบแวชวนเพลิงฟ้ากลับ เขาบอกพนักงานเสริฟให้เรียกคิดเงิน แต่ปล่อยคนอื่นๆ สนุกกันต่อไป
“ไม่อยู่สนุกอีกหน่อยเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามและชวนให้เขาอยู่ต่อ
“หมดธุระแล้ว จะอยู่ให้ผู้หญิงแทะโลมทำไมล่ะ กลับเถอะ” โบแวกระซิบแทนจะพูดตอกหน้าเจ้าของวันเกิด ยกให้หนึ่งวัน ก่อนหันไปทางเอลิซา “ขอตัวก่อนนะ วันนี้เล่นผาดโผนมาเยอะ ง่วงแล้วสิ”
เอลิซาพูดขอบคุณอีกครั้ง แต่ทีนี้โบแวถอยออกมาให้ห่างก่อน
“ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นลูกเวอจินี่ เวอจินี่เป็นผู้หญิงฝรั่งเศสที่ดีมาก มีมารยาทเรียบร้อย มีน้ำใจกับแม่ฉันมาเสมอ แม้แม่ฉันจะชอบบอกว่าเวอจินี่หัวโบราณไปสักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่น่าเคารพ ขอตัวก่อนนะ” โบแวจิกกัดจบแล้วก็ดึงเพลิงฟ้าที่ลาทุกคนกลับ
แอนน์ฟังยังรู้เลยว่าโบแวว่าเอลิซาทำตัวไม่เหมาะสม ถึงหนุ่มฝรั่งเศสจะเป็นนักรัก แต่โบแวเป็นชายหนุ่มที่ไว้ตัวพอควร ความที่มองเห็นคนเข้ามากอบโกยผลประโยชน์อยู่มาก โบแวจึงมีระยะห่างกับคนทั่วไปอยู่ไม่น้อย
**********************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ konhin ^^ นิสัยนิกเค้าแหละค่ะ
คุณ oolong ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ย. 2561, 22:14:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ย. 2561, 22:14:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 669
| << Designer's desire By คชสีห์ 15 | Designer's desire By คชสีห์ 17 >> |
konhin 6 ก.ย. 2561, 12:25:13 น.
โดนด่าขนาดนี้ นิสัยเด็กๆแบบนี้ ก่อเรื่องต่อแน่ๆ
โดนด่าขนาดนี้ นิสัยเด็กๆแบบนี้ ก่อเรื่องต่อแน่ๆ