กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 17
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 17
ผ่านไปสองวัน อยู่ๆ โบแวก็ไม่มีอารมณ์ หยุดเล่นผาดโผนแล้วชวนเพลิงฟ้าไปที่หมู่บ้าน ถึงจะงงไปบ้างแต่เขาก็อ้างว่าอาหารที่หมู่บ้านอร่อยกว่า เธอก็เห็นด้วย เขาก็พาเธอไปทานร้านเดิม
“หนาวขึ้นไปอีกนะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วนั่งลงสั่งอาหารในเมนู
“ก็มันจะเข้าหน้าหนาวอีกแล้วนี่ แต่ที่นี่หนาวตลอดแหละ” โบแวบอกเล่าแล้วสั่งอาหาร
“ว่าแต่เราไม่เอาเจ็ตสกีมาแล้วจะกลับยังไงล่ะคะ” เพลิงฟ้าต้องใช้ความสามารถเชิงสกีอันน้อยนิดเดินทางมาที่นี่อย่างทุลักทุเล มีโบแวคอยหัวเราะอยู่ใกล้ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรดีไม่ดี จึงไม่พูดยั่วยุ แต่เล่นสกีตีขนาบแบบห่างพอสมควร
“เดี๋ยวก็รู้น่า” โบแวไม่บอกอะไรชัดเจน แต่เพลิงฟ้าก็รู้ว่าเขาคงมีหนทางอะไรสักอย่าง จึงไม่ถามต่อ
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ออกจากร้าน โบแวก็ไม่ให้เธอใส่อุปกรณ์สกีอีก แต่มีรถเลื่อนใช้กวางเทียมรออยู่
“ไงล่ะ อยากได้ไม่ใช่เหรอ” โบแวบอกแล้วยิ้มให้เพลิงฟ้าที่ดีใจมาก ก่อนโดนเธอกระโดดเข้าใส่
“ขอบคุณค่ะ” เพลิงฟ้าบอกขอบคุณ แล้วก็รีบไปขึ้นรถเลื่อน แต่โบแวจับมือเธอให้ขึ้นง่ายๆ พอขึ้นแล้ว เขาก็บอกให้คนขับรถเลื่อนออกรถ
โบแวโอบไหล่เพลิงฟ้า เอาผ้ามาคลุมทั้งเขาและเธอ เพลิงฟ้าซบไหล่เขา มองบรรยากาศรอบๆ แม้อากาศจะหนาวเย็น แต่ใจเธออบอุ่น
“เหมือนที่คิดไว้ไหม” โบแวมองเธอที่ซบไหล่เขาแล้วก็รู้สึกอบอุ่นเช่นกัน
เป็นความรู้สึกผูกพันที่ไม่ต้องพยายามรักษาเหมือนตอนอันนา ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องแข่งขัน...เพราะกลัวจะสูญเสีย ขณะนี้เขาไม่ต้องแข่งขัน ไม่ต้องพยายาม เพียงแค่รักษาน้ำใจให้ดี เพลิงฟ้าก็ไม่ต้องการอะไรมากแล้ว ที่หล่อนได้ทั้งหมด เป็นเขายัดเยียดให้ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเพลิงฟ้าเป็นคนแบบไหน
“ไม่แน่ใจว่าคิดไว้ยังไง แต่ฉันมีความสุขมากค่ะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างมีความสุข
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนโอบรอบคอแล้วโน้มเขามาจูบขอบคุณ โบแวหัวเราะในคอเล็กน้อยปล่อยเธอจูบ แล้วเมื่อเธอถอนจูบเขาก็กระซิบ
‘คืนนี้ต้องตอบแทนความดีเยอะๆ เลยล่ะ’
เพลิงฟ้าหัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก รู้ว่าจริงๆ แล้วโบแวไม่ได้ทำดีเพื่อหวังผล แต่ชอบพูดแบบนี้จนติดเป็นนิสัยมากกว่า คุ้นเคยกับการพูดแบบนี้มากกว่า อยู่ไปก็เรียนรู้เขาไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าเวลาที่ต้องจากกันจะมาถึงเมื่อไร
*************************
ตกเย็นนีกอลาก็เดินมาหาโบแวกับเพลิงฟ้าที่กระท่อม แล้วชวนไปทานมื้อค่ำ ซึ่งเขาขอเลี้ยงคืนเพื่อตอบแทน
“ได้สิ นิก” เพลิงฟ้าตอบตกลงแทนโบแวที่กำลังยุ่งกับสมุดสเก็ตของเขา
“แน่เหรอ โบแวดูไม่สนใจเลย” นีกอลาถามอย่างสงสัย
“อ๋อ ไม่ต้องคิดมากหรอก โบแวเขาได้ไอเดียอะไรของเขาก็ไม่รู้ เลยกำลังง่วนกับสมุดร่างภาพของเขาอยู่น่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วพยักหน้ารับ
“ขอบใจมากนะ” นีกอลาบอกอีกครั้ง แล้วก็กลับกระท่อมเขา เตรียมลงไปที่หมู่บ้าน
เพลิงฟ้ากลับมาหาโบแว ก็ถาม “ไปทานมื้อค่ำกับพวกเขากันนะคะ”
“อืม” โบแวรับคำเฉยๆ เขากำลังยุ่งกับการร่างแบบของเขาอยู่
เพลิงฟ้าก็อ่านนิยายเงียบๆ เธอไม่คิดจะร่างอะไรในเวลานี้ เมื่อก่อนคงทำบ้าง แต่ตอนนี้หัวเธอมีแต่หน้าหนังสือของนิตยสารเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาโบแวก็วางงานลงแล้วพาเพลิงฟ้าลงไปที่หมู่บ้านอีกรอบ ทานมื้อค่ำกันอีกครั้ง โดยนีกอลาเป็นคนเลี้ยง แอนน์เหมือนเป็นคนนอก ดีที่เวลาอยู่ที่กระท่อม นีกอลาให้ความสนใจเธอมาก
“ขอตัวเดี๋ยวนะครับ” โบแวลุกเดินออกไปจากโต๊ะ เมื่อมีโทรศัพท์เข้า แล้วเห็นชื่อคนโทรคือแม่เขา “ครับแม่”
“โบแวพาพีชไปเที่ยวสองอาทิตย์เลยเหรอลูก” มอร์กานถามให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“รอบนี้นะครับ รอบหน้าไปทำงาน” โบแวบอกเล่าให้แม่เข้าใจ
“นั่นแหละ รวมแล้วเป็นเดือนเลยเหรอ” มอร์กานถามย้ำให้ลูกชายเข้าใจ
“ครับ ใครมีปัญหาเหรอครับ” โบแวถามให้แน่ใจ “ก็เจ้านายของพีชให้ลานี่ครับ”
“เขานึกว่าแม่รับรู้แล้ว นี่เลอาถามแม่นะ” มอร์กานบอกเล่า เธอไปเยี่ยมลูกสาวมาแต่กลายเป็นว่าลูกสาวยังผูกใจเจ็บไม่เลิก ให้คนคอยสืบเรื่องภายในที่เกี่ยวกับเพลิงฟ้าอยู่เยอะ
“ผมพาพีชไปช่วยทำงานให้ชีรักครับแม่ แต่นี่พามาเที่ยวก่อน เพราะถ้าไปถึงอเมริกาเมื่อไร พีชไม่ได้พักแน่ ต้องเดินสายโปรโมทกับผม” โบแวบอกตาม
“แล้วพานางแบบไปคนเดียวเหรอ” มอร์กานไม่สงสัยจุดประสงค์ของลูกชายเท่าไร แต่ถ้าอะไรที่มันเกินไป พนักงานของนิตยสารจะว่าเอาได้
“ครับ แต่ไปถึงที่นั่นบริษัทประชาสัมพันธ์เขาจะส่งนางแบบนายแบบที่ผมคัดไว้มาเพิ่มอีก ที่ราฟาแร็ง พ่อไม่ให้พีช ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าเลอาค้านเรื่องในชีรัก ผมมีเรื่องแน่” โบแวขู่แต่ก็จะทำตามที่พูดแน่นอน
“เอาล่ะๆ แม่ไม่อยากให้พีชลางานมากอย่างนั้น มันจะดูไม่ดี ถึงจะไม่ได้เข้าออฟฟิศแล้ว แต่ในสองอาทิตย์ก็มีงานตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ได้อยู่ว่างนี่” มอร์กานเตือนลูกชายไม่ให้สั่งเพลิงฟ้าลางานจนเกินไปนัก
“งั้นผมจะลองคุยให้พีชลาออกแล้วกันครับ จะได้ทำงานกับผมเต็มตัว” โบแวบอกสั้นๆ ง่าย
“โบแว ลูกคิดเหรอว่าจะควบคุมพีชได้ตลอดเวลาน่ะ แล้วคิดบ้างไหมถ้าลูกเบื่อเธอเมื่อไร ชีวิตเธอจะเป็นยังไง” มอร์กานเตือนสติลูกชาย
“แล้วที่ผ่านมา ผู้หญิงที่ผมเคยควงแล้วเลิกควง แล้วแต่ละคนมีชีวิตเป็นยังไงบ้างครับ” โบแวก็ย้อนถามแม่
มอร์กานก็ได้แต่ถอนหายใจ “แต่พีชไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป ถ้าพีชไม่ทำงานนางแบบแล้ว พีชจะทำงานอะไร”
“ผมจะหางานให้เธอทำเอง ถ้าแม่ไม่ต้องการรับเธอกลับไป” โบแวบอกในตอนท้าย
มอร์กานก็เข้าใจว่าสักวันลูกชายต้องเบื่อหน่ายเพลิงฟ้าที่ไม่มีสีสันอะไรมากไปกว่าตามใจโบแวเท่านั้น สักวันลูกชายก็ต้องเบื่อ เพราะในชีวิตโบแวมีแต่คนตามใจ เมื่อโดนตามใจมากๆ โบแวก็จะเบื่อหน่าย
“คิดว่าพีชจะลาออกตามที่ลูกต้องการใช่ไหม” มอร์กานถามให้แน่ใจ
“แม่คิดว่าเธอจะลาออกไหมครับ” โบแวถามกลับแต่ไม่ใส่ใจนัก
“แม่จะรู้ไหม ถ้าเป็นพีชคนที่แม่เคยรู้จักไม่มีทางทำตามที่ลูกต้องการแน่ แต่ตอนนี้พีชคนที่ลูกเปลี่ยนแปลงไปเยอะอย่างนี้ แม่ไม่แน่ใจ” มอร์กานบอกตามตรง เธอก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเช่นกัน
“งั้นผมก็จะไม่พูดให้พีชลาออก” โบแวสรุปในตอนท้าย ฟังจากแม่พูดแล้ว ใครๆ ก็เข้าใจว่าเพลิงฟ้าเปลี่ยนไป แต่เขาเชื่อว่าเธอไม่เปลี่ยนไปเลย
“เอาเถอะ จะทำยังไงก็ว่ามา ให้พีชตัดสินใจ” มอร์กานบอกให้ลูกชายจัดการทุกอย่าง
“ที่ว่าจะไปอเมริกามันอีกสามเดือนนะครับ แม่จะว่าพีชลาติดๆ กันไม่ได้นะ ผมไม่เห็นว่าพีชทำผิดกฎอะไร แล้วเจ้านายของพีชเขาก็คงเห็นแล้วว่าลาห่างกันตั้งสามเดือน มันไม่ได้ทำให้งานเสียหายหนักอย่างนั้น” โบแวบอกให้แม่เข้าใจอีกรอบ เท่าที่ฟังแม่ไม่เข้าใจ พอได้ยินก็คงโทรหาเขา
“หือ?” มอร์กานยังไม่ได้โทรเช็คฝ่ายบุคคล รู้แต่ข้อมูลจากลูกสาวเท่านั้น
“แม่ไม่เช็คข้อมูลของพีชก่อนล่ะครับ เขายื่นล่วงหน้าจริงๆ แต่ไม่ได้ลาติดๆ กัน” โบแวบอกตามตรงก่อนขอตัว เพราะเขาทานมื้อค่ำกับลูกๆ ของเวอจินี่
“เอล? กับนิก?” มอร์กานรู้ว่าเพื่อนเรียกชื่อสั้นๆ ของลูกๆ เสมอ
“ครับ ผมอยู่ระหว่างทานมื้อค่ำกับเอลิซากับนีกอลา” โบแวงงเล็กน้อยเมื่อแม่ถาม
“เขามาเที่ยวกันเหรอ” มอร์กานถามเพราะลูกชายไม่ได้บอก
“ใช่ครับ” โบแวตอบสั้นๆ
“ไหนว่าไปกับพีชสองคนไง” มอร์กานงุนงง
“บังเอิญใช่ไหมครับ นีกอลาพาน้องสาวมาฉลองวันเกิดที่นี่พอดี นี่แอนน์ก็มาด้วยนะครับ ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าเล่นสกีผาดโผนเสร็จกลับมาอยู่กระท่อม นี่พีชก็ไม่เหงาเลย นีกอลาหาทางเข้าใกล้พีชตลอดเวลา” โบแวบอกอย่างเซ็งๆ เช่นกัน แต่ดูเหมือนเพลิงฟ้าจะไม่สนใจเท่าไรนัก
“ไม่เกี่ยวกับแม่ก็แล้วกัน” มอร์กานเข้าใจคิดว่าลูกชายสงสัยเธอ
“ผมไม่ได้ว่าอะไรครับ และแน่ใจด้วยว่าแม่ไม่ได้คุยกับนีกอลาเลย แค่บ่นให้ฟังเฉยๆ” โบแวบอกแล้วก็หงุดหงิดเล็กน้อยที่อะไรๆ ผิดแผน
มอร์กานรู้สึกว่าลูกชายผิดปกติไปบ้าง ดูเหมือนจะจริงจังกับเพลิงฟ้ามากกว่าผู้หญิงคนอื่น ให้ความรู้สึกคล้ายกับอันนา แต่ไม่แน่ใจว่าจะจริงจังถึงขั้นแต่งงานกันหรือไม่
โบแวพูดอีกเล็กน้อยก่อนลาแม่อีกครั้ง เมื่อเดินกลับมา แต่ยังไม่ถึงโต๊ะก็เห็นเอลิชาที่ยืนรออยู่ จึงถาม “มีอะไรเหรอ”
เอลิซาเข้ามากอดแขนประชิด ออดอ้อนแล้วพูด “ขอบคุณค่ะ”
โบแวพยายามแกะมือเอลิซาแต่หล่อนก็เกาะหนึบแน่น ก่อนบอกแบบปัดๆ “ไม่เป็นไร วันนี้พี่ชายเธอก็เลี้ยงมื้อค่ำขอบคุณแล้วนี่ ปล่อยเสียทีสิ”
เอลิซาไม่ยอมปล่อยแล้วเสนอตัวทันที “ฉันอยากได้ของขวัญอีกสักอย่างค่ะ”
“อะไรล่ะ” โบแวถามแม้จะเดาได้บ้าง
“นิกบอกว่าคุณรักสนุก” เอลิซาพูดอ้อมๆ “ฉันก็รักสนุกเหมือนกันค่ะ”
โบแวฟังแล้วก็หัวเราะ “ใช่ฉันอาจรักสนุก แต่ฉันต้องมีเครื่องป้องกัน มาที่นี่ฉันมีแต่พีชคนเดียว ฉันไม่มีถุงยางหรอกนะ”
“ฉันคุมของฉันเองได้” เอลิซาบอกแล้วยิ้มให้ ไม่กลัวโรคจากโบแว
“เธอไปเสนอคนอื่นเถอะ ฉันไม่เคยไว้ใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น และยังไม่อยากมีโบแวน้อยๆ ออกมาสร้างปัญหา” โบแวแกะมือได้สำเร็จ
“แล้วทำไมกับพีช คุณไม่ยอมป้องกันล่ะ” เอลิซาถามอย่างไม่ต้องอาย ถ้าเป็นหนุ่มอื่น เธอก็บังคับใช้ถุงยางเช่นกัน เพราะกลัวเกิดปัญหา
“เพราะฉันเชื่อใจพีชน่ะสิ พีชเป็นผู้หญิงที่ซื่อสัตย์ต่อตนเองมากที่สุด และที่สำคัญพีชกับฉันมีบางอย่างที่เราไม่ต้องอธิบายให้เธอรู้หรอกนะ ถ้าเธออยากนัก ก็ไปขอคนอื่นเถอะ ฉันไม่รับ” โบแวพูดแล้วก็เดินออกไปทันที
เอลิซาหงุดหงิดแล้วขมวดคิ้ว เธอแสดงออกชัดว่าไม่มีเจตนาผูกพันเขา แต่เขากลับไม่ยอมรับข้อเสนอ เธอก็แค่ต้องการสนุกเท่านั้น รู้ดีว่าผู้ชายอย่างโบแวกลัวการผูกมัดมากที่สุด
โบแวกลับมาถึงโต๊ะก็ชวนเพลิงฟ้ากลับทันที “กลับกันเถอะ ขอบใจมากนะนีกอลาที่เลี้ยงมื้อนี้ ถือว่าเราหายกัน ฉันขอตัวกลับก่อน พอดีมีเรื่องงานจะคุยกับพีชน่ะ”
เพลิงฟ้ายังทานไม่ค่อยอิ่มเท่าไร แต่เขาชวนก็กลับ เดี๋ยวค่อยไปจัดการกับอาหารที่อยู่ในกระท่อมแทน “ขอบใจมาก นิก กลับก่อนนะ แอนน์ อ๋อ แล้วเอลล่ะ ไปไหนแล้ว”
“ไปก่อนเถอะ” นีกอลาเซ็งเล็กน้อย เพราะเห็นน้องสาวเดินตามหลังโบแวมา
โบแวมองตามแล้วทำเหมือนไม่ได้คุยกับเอลิซาเลย จึงพูดลา “ขอตัวก่อนนะ มีเรื่องงานต้องคุยกับพีชน่ะ”
เอลิซาไม่พูดมาก แค่พยักหน้าเท่านั้น จากนั้นก็ทานอาหารแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ในใจจะหงุดหงิดกับความต้องการของตัวเอง แล้วเรื่องที่โบแวพูดถึงแม่เธอก็สื่ออะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน
แอนน์ว่าจะถาม แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร เห็นท่าทางนีกอลาแล้วก็รู้ว่ามีท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่คงทำอะไรไม่ได้มากนัก จึงเฉยๆ ไปเสีย
เมื่อกลับมาถึงกระท่อมแล้ว เพลิงฟ้าก็ถามถึงเรื่องงานกับเขา “เรื่องงานอะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไร แค่อยากกลับเท่านั้นแหละ ยังไม่ทานอิ่มเลย หาอะไรในตู้เย็นมากินกันดีกว่านะ” โบแวเดินเข้าครัวเล็กๆ เพื่ออุ่นอาหารเหลือมาทาน
“รอก่อนค่ะ เดี๋ยวอุ่นให้” เพลิงฟ้าอยากให้เขาสบายอารมณ์มากกว่าหัวเสีย แต่ท่าทางเขาเฉยๆ เธอก็อยากทำหน้าที่ของตัวเอง
“ช่วยๆ กันทำแหละ จะได้เสร็จเร็วๆ” โบแวช่วยเธอเอาถาดสำหรับอุ่นออกมา แล้วเธอก็จัดการวางไว้ง่ายๆ แล้วเข้าเตาอบ สักพักก็นั่งลงทานอย่างเรียบง่าย
“ถ้าฉันจะทำอาหารไทยกินเองนี่ มาดามโบวิเย่ว์จะว่าไหมคะ” เพลิงฟ้าถามขึ้น เพราะนึกอยากทานอาหารไทย
“ก็ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไปทานที่ร้านก็ได้นะ” โบแวบอกเล่า เพราะเขาก็ไม่เคยไปยุ่งกับครัวของเขา เมื่อให้มาดามโบวิเย่ว์ดูแล
“มันก็ไม่อร่อยเท่าค่ะ” เพลิงฟ้าอาจไม่ใช่แม่ครัวหัวป่า แต่ถ้าเธออยากทาน เธอก็อยากทานแบบอร่อยๆ
“งั้นก็ทำเองแล้วแบ่งฉันกินด้วย ฉันชอบอาหารไทยนะ ฉันทานรสจัดได้ ไปมาหลายประเทศแล้วล่ะ” โบแวบอกเล่าแล้วพยักหน้าช้าๆ อนุญาตให้ทำ อยากรู้ว่าอร่อยของเพลิงฟ้ามันจะอร่อยสักแค่ไหนเชียว
“ได้ค่ะ ห้ามบ่นนะคะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วมองเขาส่ายหน้า
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้มาดามโบวิเย่ว์ทำมื้อค่ำไว้ด้วย” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะไปกับเพลิงฟ้า
เพลิงฟ้าพยักหน้าช้าๆ แล้วก็หัวเราะไปกับเขา ถึงเธอจะไม่ใช่พ่อครัวหัวป่าและไม่ถือว่าทำอาหารได้อย่างชำนาญ เอาแค่อยากกินอะไรก็พอทำได้เท่านั้น ถ้าให้โขกเครื่องแกง เธอคงทำไม่เป็นแน่นอน
*************************
“เก่งมากแล้วนะ” โบแวเอ่ยปากชมฝีมือสกีของเพลิงฟ้าที่ท่าทางดีขึ้น “วันเรากลับฉันว่าเธอก็คงเก่งมากแล้วล่ะ”
“ตลก” เพลิงฟ้ารู้ดีว่าเธอยังทำได้ไม่ดีพอ นี่แค่วันที่ห้าเท่านั้นเอง มีหรือจะดีอย่างที่เขายอ ทั้งยังเมื่อยพอควร ดีที่เขาก็ยังเว้นวันทำกิจกรรมในร่มบ้าง
“เอาน่า แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” โบแวบอกปัดๆ ก่อนเข้ามาโอบกอด ลูบผมเบาๆ แล้วได้ยินเสียงกรีดร้อง เขาก็โอบพาเพลิงฟ้าหลบ โดยไม่ได้มองว่าใคร
“เอล!!!” เพลิงฟ้าตะโกนเรียกเอล เห็นท่าทางของเอลแล้วก็ตกใจ
โบแวได้สติก็เลื่อนสกีตามไป แต่ช้าไปแล้ว เพราะเอลิซาถลาไปกระแทกกับก้อนหินใหญ่ ข้อเท้าบิดจนน่ากลัว แต่เพลิงฟ้าไม่กล้าลงตามมา เพราะมันชันอยู่มาก จึงได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง
“โอ๊ย!!!” เอลิซาร้องด้วยความเจ็บปวดโดยไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ
โบแวตรวจสอบเบื้องต้นไม่เห็นว่าเอลิซาเป็นอะไรมากนอกจากที่ข้อเท้าพลิก เข่ากระแทกกับโขดหิน อีกนิดเดียวก็อาจกลิ้งไปอีกไกล เขาจึงปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วเอาเธอขึ้นขี่หลัง เห็นนีกอลาที่มาส่งเชือกลงมาให้ เพราะทางมันชัน ขึ้นไปคนเดียวอาจพอได้
เอลิซาเห็นน้ำใจโบแวก็ยิ่งประทับใจมากขึ้นไปอีก แม้จะรู้ดีว่าหมดโอกาส แต่ใครจะรู้ สักวันเขาและเธออาจมีโอกาสสนุกร่วมกันก็เป็นได้
“เอลเป็นยังไงบ้าง” นีกอลาเป็นห่วงน้อยก็เข้ามาช่วยประคอง
“ปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว คิดว่าข้อเท้าคงพลิกเพราะสกีแหละ ช่วงตัวดูแล้วไม่มีอะไรแตกหัก คิดว่าคงช้ำบ้างแหละนะ” โบแวบอกเล่าแล้วอธิบายตามที่สังเกตเห็น เขาพยายามล็อกข้อเท้าของเอลิซาไม่ให้ผิดรูปจนเจ็บปวดมากนัก
“ขอบใจมากโบแว” นีกอลารีบขอบใจก่อนหน่วยกู้ภัยมาช่วยพาน้องสาวเขาไปที่สถานีอนามัยเล็กๆ
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว นึกกลัวเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นเหมือนกัน ดีที่มีโบแวคอยดูแลอยู่ ถ้าวันไหนโบแวไม่อยู่ก็ไม่กล้าไปที่ชันๆ เหมือนกัน
คนเราต้องรู้จักประมาณความสามารถของตัวเอง...
*************************
เมื่อเหตุการณ์สงบ ทุกคนก็ต้องมารวมกันที่สถานีอนามัย โบแวดูไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไรนัก นีกอลาต่างหากที่เดือดร้อนใจ เข้าไปในห้องที่หมอกำลังทำงาน แล้วพอหมอทำงานเสร็จเขาก็เข้าไปหาน้องสาว แต่กลับได้ยินน้องสาวคุยกับเพื่อน
“แกไม่น่าจะไปแกล้งอย่างนั้นเลย โบแวเขาไม่สนใจแก” ป๋อมพูดขึ้น เพราะดูสภาพเพื่อนแล้วหวาดเสียวมาก
“ดีที่เขาคว้าแกไว้ทัน ไม่งั้นจะไถลไปถึงไหนก็ไม่รู้” ส้มโอเห็นด้วยกับป๋อม รู้สึกหวาดเสียวมาก
“นี่พวกแกทำบ้าอะไร รู้ไหมว่าชีวิตมันไม่มีปุ่มรีสาร์ท ตายก็คือตาย คิดว่าโบแวเขาจะรับแกไว้เหมือนในหนัง โอบเอวหมุนสักห้ารอบหรือไง อีน้องโง่ จาดง้าว อีวอก” นีกอลาด่าน้องไม่เลี้ยงอย่างหงุดหงิด ก่อนหันไปทางเพื่อนน้อง “เป็นเพื่อนหัดแนะนำและห้ามเสียบ้าง ไม่งั้นก็ไปที่อื่นได้แล้ว ส่งเสริมให้อ้าขานอนกับผู้ชาย ล่าควายมาขึ้นเตียงกันเนี่ย ติดเอดส์ขึ้นมา พวกมึงสองคนจะมาติดเอดส์เป็นเพื่อนมันไหม อีโง่รวมกันคูณสาม เงียบไปเลยนะ ขืนพวกมึงอ้าปากเถียงล่ะก็ จะต่อยเรียงตัวเลย”
ป๋อมกับส้มโอได้แต่นิ่งเงียบ ที่คิดจะเถียงก็ก้มหน้า แอบมองเอลิซาแล้วก็บ่นงุบงิบที่เพื่อนทำให้ตนโดนด่าไปด้วย
นีกอลามองทั้งสามคน แล้วหันไปคุยกับหมอเป็นภาษาฝรั่งเศส ก่อนได้คำตอบกลับมาว่า อยากให้ไปตรวจอย่างละเอียดที่ในตัวเมืองมากกว่าอยู่เที่ยวต่อ จึงรับปาก
“นี่พวกเธอเตรียมตัวเก็บของ พรุ่งนี้เราจะกลับเข้าเมืองกัน แล้วจะรอเวลากลับเมืองไทย” นีกอลาบอกแล้วยกมือห้ามน้องและเพื่อนน้องอีกรอบ “อย่าให้ฉันต้องด่าพวกแกอีกรอบ ไม่ละอายเลยหรือไง”
สามสาวจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก
เพลิงฟ้าเดินเข้ามากับโบแว ก่อนถาม “หมอว่าไงบ้าง”
“ควรไปตรวจอย่างละเอียดในเมืองน่ะ” นีกอลาบอกเล่าแล้วส่ายหน้าช้าๆ กับปัญหาที่น้องสาวสร้างขึ้น จนเกือบเอาตัวเองไม่รอด ก่อนถามเพลิงฟ้า “ไปด้วยกันไหม”
“ทำไมต้องไป” โบแวถามขึ้นมาทันที เพราะนีกอลาพูดภาษาฝรั่งเศส เขาจึงฟังเข้าใจ
“ที่ชวนเพราะกลัวว่าพีชจะกังวล เป็นห่วงเอลน่ะ อาจจะอยากไปดูแล” นีกอลาบอกและพยายามทำใจให้สงบ
“มีอะไรต้องห่วง ซี่โครงไม่หัก แค่ข้อเท้าพลิกกับบอบช้ำเพราะแรงกระแทก หัวก็ไม่ได้โดนอะไร ไม่ได้เข้าขั้นโคม่า ทำไมต้องไปเฝ้า นี่หมอก็ทำแผลให้แล้ว เข้าเมืองเพื่อตรวจเช็คให้ละเอียดไม่ใช่เหรอ อีกอย่างพีชก็ไม่ใช่คนทำให้น้องสาวนายต้องเจออุบัติเหตุแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังนั่งคุยได้ จะเป็นอะไรอีก พีชเป็นหมอหรือไง” โบแวถามทำเอาคนชวนสะอึก
เพลิงฟ้ามองโบแวอย่างงุนงง “คือฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป และนิก ฉันว่าโบแวพูดถูก ฉันไม่ใช่หมอ แล้วนี่ก็ไม่ใช่อุบัติเหตุร้ายแรงเหมือนนายคราวก่อน ดีที่โบแวช่วยพลิกสถานการณ์ได้หมด หมอก็ตรวจเบื้องต้นแล้วว่าเอลไม่ได้เป็นอะไรมาก ที่ต้องไปในเมืองเพราะต้องไปเอ็กซ์เรย์ดูที่ข้อเท้าว่าแตกร้าวไหมไม่ใช่เหรอ”
“อาการบางอย่างมันยังไม่เกิด ฉันก็กังวลใจ กลัวไปหลายอย่าง” นีกอลาบอกตามตรง กลัวที่สุดคือติดเชื้อในกระแสเลือดจากบาดแผล
“นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า หัดเข้มแข็งเสียบ้างนะ” โบแวย้อนถาม
“แค่ให้กำลังใจ ไม่ได้เลยเชียวเหรอ” นีกอลาถามขึ้นมาแล้วหันไปทางเพลิงฟ้า เพื่อให้เพลิงฟ้าตัดสินใจ
“ยังไงเอลก็คงหายดีแหละ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก” เพลิงฟ้าเห็นว่าอาการไม่เป็นอะไรมาก ไม่หนักเท่านีกอลาเมื่อครั้งก่อน “เอลปลอดภัยแล้ว นายก็พาเธอไปโรงพยาบาลเถอะ”
นีกอลาเห็นว่าเพลิงฟ้าเอาใจโบแวมากขนาดนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าเธอคงหลงรักโบแวมากอย่างที่แม่เคยบอกเขา เขาดูอาการน้องสาวแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ยังไงก็คงต้องเช็คให้ละเอียดก่อนอยู่ดี
“อย่าลืมโทรบอกเวอจินี่ด้วยนะ” เพลิงฟ้าบอกก่อนเข้าไปลาเอลิซา “พี่กับโบแวกลับก่อนนะ พรุ่งนี้กลับแล้วเดินทางปลอดภัยจ๊ะ”
“พี่พีชกับโบแวไม่ไปด้วยกันเหรอคะ” เอลิซาถามอย่างงุนงง
“ไม่หรอก โบแวยังอยากเที่ยวต่อน่ะ เพราะหลังจากนี้เขาคงจะไม่ได้เที่ยวแบบนี้อีกแล้วล่ะ เห็นบอกว่าต้องทำงานอีกนานเลย” เพลิงฟ้าอธิบายแทนโบแวตามที่ตนรู้
โบแวเดินเข้ามาทีหลัง แล้วก็บอกลาเช่นกัน “ไว้เจอกันใหม่นะ”
“ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะคะ” เอลิซาถามแล้วพยายามออดอ้อน
“ก็ฉันยังเที่ยวไม่พอใจนี่สิ สักวันก็คงได้เจอกันแหละ ลาตรงนี้เลยนะ” โบอวบอกลาแล้วดึงเพลิงฟ้าไปด้วยกัน
เพลิงฟ้าบอกลาทุกคนแล้วเดินกลับไปพร้อมโบแว ไปขึ้นเจ็ตสกีหิมะ
“แอนน์เธอจะเอายังไง” นีกอลาถามขึ้น เขาก็รู้สึกกร่อยๆ
“ก็คงต้องกลับแหละ ไม่รู้จะอยู่คนเดียวทำไมนี่นะ” แอนน์พูดอย่างเซ็งๆ
“เอางี้แล้วกัน ไปเที่ยวกับฉันละกัน ส่วนสามคนนี้เนี่ย ให้อยู่เฝ้าที่พักไป ตอนเราไปในเมืองแล้วน่ะ” นีกอลาลงโทษน้องสาวและเพื่อนที่ไม่รู้จักคิดเรื่องความปลอดภัย “พวกเธอต้องอยู่แต่ในที่พักเท่านั้น”
“ทำไมต้องบังคับให้น้องๆ อยู่แต่ในที่พักด้วยล่ะคะ” แอนน์ถามอย่างงุนงง
“เพราะสามคนนี้นิสัยเสียน่ะสิ ต้องโดนลงโทษ อย่าถามมากเลย เอาเป็นว่าพวกนี้ผิดจริงๆ” นีกอลาโอบเอวแอนน์แล้วพากันออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ก่อนไปยังหันมาบอกอีกสองสาว “ปล่อยให้เอลนอนพักแหละ พวกเธอก็ไปทานมื้อค่ำกับพี่”
ป๋อมมองหน้าเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจ ยังไงก็ต้องยอมตามไป ไม่เพราะกลัวหลงทาง แต่เพราะกลัวโดนโทรไปฟ้องพ่อแม่มากกว่า ถึงจะอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าพ่อแม่ยังเข้มงวดเหมือนเดิม และถ้าไม่เชื่อฟัง ก็จะถูกลงโทษแน่นอน ตัดเงินที่ให้ทุกเดือน จึงต้องยอมทำตามที่นีกอลาต้องการ
*************************
เมื่อกลับมาถึงกระท่อม โบแวก็ทิ้งน้ำหนักลงที่เก้าอี้ยาว แล้วดึงเพลิงฟ้ามานั่งที่ตักเขา จับมือเธอแล้วประสานไว้ กิริยาท่าทางของเขาบอกอะไรได้มากมาย แต่ปากของเขากลับเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา เพลิงฟ้าได้แต่นั่งมองอย่างงุนงง เขาจับมือเธอไปโอบรอบคอเขา เหมือนกับว่าอะไรที่เขาต้องการ เขาจะทำเองหมด เมื่อเพลิงฟ้าไม่เคยเดาได้เลยว่าเขาต้องการอะไร
“มีอะไรเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามเมื่อเขานิ่งนาน
โบแวฟังแล้วนิ่งคิดต่อ ก่อนบอกเล่าแบบไม่ใส่ใจนัก “ดีใจที่เหลือเราสองคนเสียที เบื่อยัยเด็กนั่น หาเรื่องจริงๆ”
“เขาข้อเท้าพลิกเกือบตกเขาเลยนะคะ ฉันยังอดใจหายไม่ได้เลย” เพลิงฟ้ายังคงเห็นใจเอลิซา
“เธอจะไม่พูดแบบนี้แน่ ถ้ารู้ว่าสันดานแท้ๆ ของเด็กคนนั้นเป็นยังไง” โบแวอาจจะอายุแค่ยี่สิบแปดแต่เขาขยาดผู้หญิงแบบเอลิซามาก แม้จะมีคนเสนอตัวเขาบ่อยๆ ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เลือก
“สันดานแท้ๆ?” เพลิงฟ้าทวนคำอย่างงุนงง ก่อนถอนหายใจ
เพราะนีกอลาเป็นพี่ของเอลิซา ก็ต้องมีด้านมืดเหมือนกันนั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าเวอจินี่กับพรศักดิ์ที่เป็นพ่อแม่ก็เป็นคนดีมาก ยังมีลูกแบบนี้ แต่ปัจจุบันไม่ใช่แค่พ่อแม่ยังไงลูกก็อย่างนั้นเท่านั้น สังคมมีส่วนหล่อหลอมคน เมื่อตอนนี้เด็กใช้เวลานอกบ้านมากกว่า และพ่อแม่โดยมากอยากมีเวลาส่วนตัวจนผลักไสลูกให้ออกไปนอกบ้าน
“เอาล่ะ อย่าไปพูดถึงเลยดีกว่านะ” โบแวไม่อยากนึกถึงเรื่องของคนอื่นเท่าไร เพราะเขาเชื่อว่าเขาพ้นจากเอลิซามาได้แน่นอน
“ถามจริงๆ เถอะค่ะ เกิดเรื่องแบบนี้แล้วคุณยังเที่ยวต่อไหวอีกเหรอ” เพลิงฟ้าสงสัยตั้งแต่ที่สถานพยาบาลแล้วว่าเขาเย็นชาหรือว่าอะไร
“ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ จะเกี่ยวได้ยังไงล่ะ เมื่อฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้เขา” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ตอนนิกชวนฉันกลับ คุณไม่คิดบ้างเหรอคะ ว่าฉันจะตามไปดูเอล” เพลิงฟ้าถามอย่างสงสัย
“ถ้าเธอจะกลับไปกับพวกเขา ฉันคิดว่าเธอคงย้ายไปค้างที่กระท่อมพวกเขาตั้งแต่มาถึงที่นี่เลยล่ะ ฉันเห็นแล้วว่าเธอไม่สนิทกับเอลิซาเท่าไร เพราะงั้นก็เลยมั่นใจว่าเธออยากอยู่กับฉันมากกว่า” โบแวยักไหล่เล็กน้อยทำให้เขาดูมีเสน่ห์ร้ายๆ อยู่เยอะ
“คนหลงตัวเอง” เพลิงฟ้าว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก ทั้งยังจูบให้รางวัลคนหลงตัวเองด้วย
โบแวหัวเราะในลำคอ ลูบคลำสะโพกพอเหมาะมือของเธออย่างมีความหมาย ก่อนมองเธอที่ถอนจูบเขา
ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาติดใจเธอ แต่ในท่าทีเฉยเมยไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านมีบางอย่างแอบซ่อนไว้อยู่เสมอ บางสิ่งที่เขาคาดเดาไม่ได้ว่าอะไรพยายามผูกติดเขาไว้กับผู้หญิงน่าเบื่อคนนี้
ทำงานประจำอย่างขยันขันแข็ง อ่านนิยายเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อว่าง แค่ต้องการงานสบาย ไม่ต้องการอะไรมากไปว่าปัจจัยพื้นฐานของชีวิต หากต้องการให้หล่อนทำอะไรต้องบังคับหล่อน แล้วเขาก็ชอบบังคับหล่อนให้ตามใจเขาเสียด้วย
ผู้หญิงคนไหนก็ตามใจเขาแต่หล่อนชอบให้เขาบังคับหล่อนเพื่อให้ได้ตามที่เขาต้องการ
*************************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ konhin : ไม่พลาดจะก่อเรื่องแน่นอนค่ะ
ผ่านไปสองวัน อยู่ๆ โบแวก็ไม่มีอารมณ์ หยุดเล่นผาดโผนแล้วชวนเพลิงฟ้าไปที่หมู่บ้าน ถึงจะงงไปบ้างแต่เขาก็อ้างว่าอาหารที่หมู่บ้านอร่อยกว่า เธอก็เห็นด้วย เขาก็พาเธอไปทานร้านเดิม
“หนาวขึ้นไปอีกนะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วนั่งลงสั่งอาหารในเมนู
“ก็มันจะเข้าหน้าหนาวอีกแล้วนี่ แต่ที่นี่หนาวตลอดแหละ” โบแวบอกเล่าแล้วสั่งอาหาร
“ว่าแต่เราไม่เอาเจ็ตสกีมาแล้วจะกลับยังไงล่ะคะ” เพลิงฟ้าต้องใช้ความสามารถเชิงสกีอันน้อยนิดเดินทางมาที่นี่อย่างทุลักทุเล มีโบแวคอยหัวเราะอยู่ใกล้ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรดีไม่ดี จึงไม่พูดยั่วยุ แต่เล่นสกีตีขนาบแบบห่างพอสมควร
“เดี๋ยวก็รู้น่า” โบแวไม่บอกอะไรชัดเจน แต่เพลิงฟ้าก็รู้ว่าเขาคงมีหนทางอะไรสักอย่าง จึงไม่ถามต่อ
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ออกจากร้าน โบแวก็ไม่ให้เธอใส่อุปกรณ์สกีอีก แต่มีรถเลื่อนใช้กวางเทียมรออยู่
“ไงล่ะ อยากได้ไม่ใช่เหรอ” โบแวบอกแล้วยิ้มให้เพลิงฟ้าที่ดีใจมาก ก่อนโดนเธอกระโดดเข้าใส่
“ขอบคุณค่ะ” เพลิงฟ้าบอกขอบคุณ แล้วก็รีบไปขึ้นรถเลื่อน แต่โบแวจับมือเธอให้ขึ้นง่ายๆ พอขึ้นแล้ว เขาก็บอกให้คนขับรถเลื่อนออกรถ
โบแวโอบไหล่เพลิงฟ้า เอาผ้ามาคลุมทั้งเขาและเธอ เพลิงฟ้าซบไหล่เขา มองบรรยากาศรอบๆ แม้อากาศจะหนาวเย็น แต่ใจเธออบอุ่น
“เหมือนที่คิดไว้ไหม” โบแวมองเธอที่ซบไหล่เขาแล้วก็รู้สึกอบอุ่นเช่นกัน
เป็นความรู้สึกผูกพันที่ไม่ต้องพยายามรักษาเหมือนตอนอันนา ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องแข่งขัน...เพราะกลัวจะสูญเสีย ขณะนี้เขาไม่ต้องแข่งขัน ไม่ต้องพยายาม เพียงแค่รักษาน้ำใจให้ดี เพลิงฟ้าก็ไม่ต้องการอะไรมากแล้ว ที่หล่อนได้ทั้งหมด เป็นเขายัดเยียดให้ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเพลิงฟ้าเป็นคนแบบไหน
“ไม่แน่ใจว่าคิดไว้ยังไง แต่ฉันมีความสุขมากค่ะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างมีความสุข
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนโอบรอบคอแล้วโน้มเขามาจูบขอบคุณ โบแวหัวเราะในคอเล็กน้อยปล่อยเธอจูบ แล้วเมื่อเธอถอนจูบเขาก็กระซิบ
‘คืนนี้ต้องตอบแทนความดีเยอะๆ เลยล่ะ’
เพลิงฟ้าหัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก รู้ว่าจริงๆ แล้วโบแวไม่ได้ทำดีเพื่อหวังผล แต่ชอบพูดแบบนี้จนติดเป็นนิสัยมากกว่า คุ้นเคยกับการพูดแบบนี้มากกว่า อยู่ไปก็เรียนรู้เขาไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าเวลาที่ต้องจากกันจะมาถึงเมื่อไร
*************************
ตกเย็นนีกอลาก็เดินมาหาโบแวกับเพลิงฟ้าที่กระท่อม แล้วชวนไปทานมื้อค่ำ ซึ่งเขาขอเลี้ยงคืนเพื่อตอบแทน
“ได้สิ นิก” เพลิงฟ้าตอบตกลงแทนโบแวที่กำลังยุ่งกับสมุดสเก็ตของเขา
“แน่เหรอ โบแวดูไม่สนใจเลย” นีกอลาถามอย่างสงสัย
“อ๋อ ไม่ต้องคิดมากหรอก โบแวเขาได้ไอเดียอะไรของเขาก็ไม่รู้ เลยกำลังง่วนกับสมุดร่างภาพของเขาอยู่น่ะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วพยักหน้ารับ
“ขอบใจมากนะ” นีกอลาบอกอีกครั้ง แล้วก็กลับกระท่อมเขา เตรียมลงไปที่หมู่บ้าน
เพลิงฟ้ากลับมาหาโบแว ก็ถาม “ไปทานมื้อค่ำกับพวกเขากันนะคะ”
“อืม” โบแวรับคำเฉยๆ เขากำลังยุ่งกับการร่างแบบของเขาอยู่
เพลิงฟ้าก็อ่านนิยายเงียบๆ เธอไม่คิดจะร่างอะไรในเวลานี้ เมื่อก่อนคงทำบ้าง แต่ตอนนี้หัวเธอมีแต่หน้าหนังสือของนิตยสารเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาโบแวก็วางงานลงแล้วพาเพลิงฟ้าลงไปที่หมู่บ้านอีกรอบ ทานมื้อค่ำกันอีกครั้ง โดยนีกอลาเป็นคนเลี้ยง แอนน์เหมือนเป็นคนนอก ดีที่เวลาอยู่ที่กระท่อม นีกอลาให้ความสนใจเธอมาก
“ขอตัวเดี๋ยวนะครับ” โบแวลุกเดินออกไปจากโต๊ะ เมื่อมีโทรศัพท์เข้า แล้วเห็นชื่อคนโทรคือแม่เขา “ครับแม่”
“โบแวพาพีชไปเที่ยวสองอาทิตย์เลยเหรอลูก” มอร์กานถามให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“รอบนี้นะครับ รอบหน้าไปทำงาน” โบแวบอกเล่าให้แม่เข้าใจ
“นั่นแหละ รวมแล้วเป็นเดือนเลยเหรอ” มอร์กานถามย้ำให้ลูกชายเข้าใจ
“ครับ ใครมีปัญหาเหรอครับ” โบแวถามให้แน่ใจ “ก็เจ้านายของพีชให้ลานี่ครับ”
“เขานึกว่าแม่รับรู้แล้ว นี่เลอาถามแม่นะ” มอร์กานบอกเล่า เธอไปเยี่ยมลูกสาวมาแต่กลายเป็นว่าลูกสาวยังผูกใจเจ็บไม่เลิก ให้คนคอยสืบเรื่องภายในที่เกี่ยวกับเพลิงฟ้าอยู่เยอะ
“ผมพาพีชไปช่วยทำงานให้ชีรักครับแม่ แต่นี่พามาเที่ยวก่อน เพราะถ้าไปถึงอเมริกาเมื่อไร พีชไม่ได้พักแน่ ต้องเดินสายโปรโมทกับผม” โบแวบอกตาม
“แล้วพานางแบบไปคนเดียวเหรอ” มอร์กานไม่สงสัยจุดประสงค์ของลูกชายเท่าไร แต่ถ้าอะไรที่มันเกินไป พนักงานของนิตยสารจะว่าเอาได้
“ครับ แต่ไปถึงที่นั่นบริษัทประชาสัมพันธ์เขาจะส่งนางแบบนายแบบที่ผมคัดไว้มาเพิ่มอีก ที่ราฟาแร็ง พ่อไม่ให้พีช ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าเลอาค้านเรื่องในชีรัก ผมมีเรื่องแน่” โบแวขู่แต่ก็จะทำตามที่พูดแน่นอน
“เอาล่ะๆ แม่ไม่อยากให้พีชลางานมากอย่างนั้น มันจะดูไม่ดี ถึงจะไม่ได้เข้าออฟฟิศแล้ว แต่ในสองอาทิตย์ก็มีงานตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ได้อยู่ว่างนี่” มอร์กานเตือนลูกชายไม่ให้สั่งเพลิงฟ้าลางานจนเกินไปนัก
“งั้นผมจะลองคุยให้พีชลาออกแล้วกันครับ จะได้ทำงานกับผมเต็มตัว” โบแวบอกสั้นๆ ง่าย
“โบแว ลูกคิดเหรอว่าจะควบคุมพีชได้ตลอดเวลาน่ะ แล้วคิดบ้างไหมถ้าลูกเบื่อเธอเมื่อไร ชีวิตเธอจะเป็นยังไง” มอร์กานเตือนสติลูกชาย
“แล้วที่ผ่านมา ผู้หญิงที่ผมเคยควงแล้วเลิกควง แล้วแต่ละคนมีชีวิตเป็นยังไงบ้างครับ” โบแวก็ย้อนถามแม่
มอร์กานก็ได้แต่ถอนหายใจ “แต่พีชไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป ถ้าพีชไม่ทำงานนางแบบแล้ว พีชจะทำงานอะไร”
“ผมจะหางานให้เธอทำเอง ถ้าแม่ไม่ต้องการรับเธอกลับไป” โบแวบอกในตอนท้าย
มอร์กานก็เข้าใจว่าสักวันลูกชายต้องเบื่อหน่ายเพลิงฟ้าที่ไม่มีสีสันอะไรมากไปกว่าตามใจโบแวเท่านั้น สักวันลูกชายก็ต้องเบื่อ เพราะในชีวิตโบแวมีแต่คนตามใจ เมื่อโดนตามใจมากๆ โบแวก็จะเบื่อหน่าย
“คิดว่าพีชจะลาออกตามที่ลูกต้องการใช่ไหม” มอร์กานถามให้แน่ใจ
“แม่คิดว่าเธอจะลาออกไหมครับ” โบแวถามกลับแต่ไม่ใส่ใจนัก
“แม่จะรู้ไหม ถ้าเป็นพีชคนที่แม่เคยรู้จักไม่มีทางทำตามที่ลูกต้องการแน่ แต่ตอนนี้พีชคนที่ลูกเปลี่ยนแปลงไปเยอะอย่างนี้ แม่ไม่แน่ใจ” มอร์กานบอกตามตรง เธอก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเช่นกัน
“งั้นผมก็จะไม่พูดให้พีชลาออก” โบแวสรุปในตอนท้าย ฟังจากแม่พูดแล้ว ใครๆ ก็เข้าใจว่าเพลิงฟ้าเปลี่ยนไป แต่เขาเชื่อว่าเธอไม่เปลี่ยนไปเลย
“เอาเถอะ จะทำยังไงก็ว่ามา ให้พีชตัดสินใจ” มอร์กานบอกให้ลูกชายจัดการทุกอย่าง
“ที่ว่าจะไปอเมริกามันอีกสามเดือนนะครับ แม่จะว่าพีชลาติดๆ กันไม่ได้นะ ผมไม่เห็นว่าพีชทำผิดกฎอะไร แล้วเจ้านายของพีชเขาก็คงเห็นแล้วว่าลาห่างกันตั้งสามเดือน มันไม่ได้ทำให้งานเสียหายหนักอย่างนั้น” โบแวบอกให้แม่เข้าใจอีกรอบ เท่าที่ฟังแม่ไม่เข้าใจ พอได้ยินก็คงโทรหาเขา
“หือ?” มอร์กานยังไม่ได้โทรเช็คฝ่ายบุคคล รู้แต่ข้อมูลจากลูกสาวเท่านั้น
“แม่ไม่เช็คข้อมูลของพีชก่อนล่ะครับ เขายื่นล่วงหน้าจริงๆ แต่ไม่ได้ลาติดๆ กัน” โบแวบอกตามตรงก่อนขอตัว เพราะเขาทานมื้อค่ำกับลูกๆ ของเวอจินี่
“เอล? กับนิก?” มอร์กานรู้ว่าเพื่อนเรียกชื่อสั้นๆ ของลูกๆ เสมอ
“ครับ ผมอยู่ระหว่างทานมื้อค่ำกับเอลิซากับนีกอลา” โบแวงงเล็กน้อยเมื่อแม่ถาม
“เขามาเที่ยวกันเหรอ” มอร์กานถามเพราะลูกชายไม่ได้บอก
“ใช่ครับ” โบแวตอบสั้นๆ
“ไหนว่าไปกับพีชสองคนไง” มอร์กานงุนงง
“บังเอิญใช่ไหมครับ นีกอลาพาน้องสาวมาฉลองวันเกิดที่นี่พอดี นี่แอนน์ก็มาด้วยนะครับ ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าเล่นสกีผาดโผนเสร็จกลับมาอยู่กระท่อม นี่พีชก็ไม่เหงาเลย นีกอลาหาทางเข้าใกล้พีชตลอดเวลา” โบแวบอกอย่างเซ็งๆ เช่นกัน แต่ดูเหมือนเพลิงฟ้าจะไม่สนใจเท่าไรนัก
“ไม่เกี่ยวกับแม่ก็แล้วกัน” มอร์กานเข้าใจคิดว่าลูกชายสงสัยเธอ
“ผมไม่ได้ว่าอะไรครับ และแน่ใจด้วยว่าแม่ไม่ได้คุยกับนีกอลาเลย แค่บ่นให้ฟังเฉยๆ” โบแวบอกแล้วก็หงุดหงิดเล็กน้อยที่อะไรๆ ผิดแผน
มอร์กานรู้สึกว่าลูกชายผิดปกติไปบ้าง ดูเหมือนจะจริงจังกับเพลิงฟ้ามากกว่าผู้หญิงคนอื่น ให้ความรู้สึกคล้ายกับอันนา แต่ไม่แน่ใจว่าจะจริงจังถึงขั้นแต่งงานกันหรือไม่
โบแวพูดอีกเล็กน้อยก่อนลาแม่อีกครั้ง เมื่อเดินกลับมา แต่ยังไม่ถึงโต๊ะก็เห็นเอลิชาที่ยืนรออยู่ จึงถาม “มีอะไรเหรอ”
เอลิซาเข้ามากอดแขนประชิด ออดอ้อนแล้วพูด “ขอบคุณค่ะ”
โบแวพยายามแกะมือเอลิซาแต่หล่อนก็เกาะหนึบแน่น ก่อนบอกแบบปัดๆ “ไม่เป็นไร วันนี้พี่ชายเธอก็เลี้ยงมื้อค่ำขอบคุณแล้วนี่ ปล่อยเสียทีสิ”
เอลิซาไม่ยอมปล่อยแล้วเสนอตัวทันที “ฉันอยากได้ของขวัญอีกสักอย่างค่ะ”
“อะไรล่ะ” โบแวถามแม้จะเดาได้บ้าง
“นิกบอกว่าคุณรักสนุก” เอลิซาพูดอ้อมๆ “ฉันก็รักสนุกเหมือนกันค่ะ”
โบแวฟังแล้วก็หัวเราะ “ใช่ฉันอาจรักสนุก แต่ฉันต้องมีเครื่องป้องกัน มาที่นี่ฉันมีแต่พีชคนเดียว ฉันไม่มีถุงยางหรอกนะ”
“ฉันคุมของฉันเองได้” เอลิซาบอกแล้วยิ้มให้ ไม่กลัวโรคจากโบแว
“เธอไปเสนอคนอื่นเถอะ ฉันไม่เคยไว้ใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น และยังไม่อยากมีโบแวน้อยๆ ออกมาสร้างปัญหา” โบแวแกะมือได้สำเร็จ
“แล้วทำไมกับพีช คุณไม่ยอมป้องกันล่ะ” เอลิซาถามอย่างไม่ต้องอาย ถ้าเป็นหนุ่มอื่น เธอก็บังคับใช้ถุงยางเช่นกัน เพราะกลัวเกิดปัญหา
“เพราะฉันเชื่อใจพีชน่ะสิ พีชเป็นผู้หญิงที่ซื่อสัตย์ต่อตนเองมากที่สุด และที่สำคัญพีชกับฉันมีบางอย่างที่เราไม่ต้องอธิบายให้เธอรู้หรอกนะ ถ้าเธออยากนัก ก็ไปขอคนอื่นเถอะ ฉันไม่รับ” โบแวพูดแล้วก็เดินออกไปทันที
เอลิซาหงุดหงิดแล้วขมวดคิ้ว เธอแสดงออกชัดว่าไม่มีเจตนาผูกพันเขา แต่เขากลับไม่ยอมรับข้อเสนอ เธอก็แค่ต้องการสนุกเท่านั้น รู้ดีว่าผู้ชายอย่างโบแวกลัวการผูกมัดมากที่สุด
โบแวกลับมาถึงโต๊ะก็ชวนเพลิงฟ้ากลับทันที “กลับกันเถอะ ขอบใจมากนะนีกอลาที่เลี้ยงมื้อนี้ ถือว่าเราหายกัน ฉันขอตัวกลับก่อน พอดีมีเรื่องงานจะคุยกับพีชน่ะ”
เพลิงฟ้ายังทานไม่ค่อยอิ่มเท่าไร แต่เขาชวนก็กลับ เดี๋ยวค่อยไปจัดการกับอาหารที่อยู่ในกระท่อมแทน “ขอบใจมาก นิก กลับก่อนนะ แอนน์ อ๋อ แล้วเอลล่ะ ไปไหนแล้ว”
“ไปก่อนเถอะ” นีกอลาเซ็งเล็กน้อย เพราะเห็นน้องสาวเดินตามหลังโบแวมา
โบแวมองตามแล้วทำเหมือนไม่ได้คุยกับเอลิซาเลย จึงพูดลา “ขอตัวก่อนนะ มีเรื่องงานต้องคุยกับพีชน่ะ”
เอลิซาไม่พูดมาก แค่พยักหน้าเท่านั้น จากนั้นก็ทานอาหารแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ในใจจะหงุดหงิดกับความต้องการของตัวเอง แล้วเรื่องที่โบแวพูดถึงแม่เธอก็สื่ออะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน
แอนน์ว่าจะถาม แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร เห็นท่าทางนีกอลาแล้วก็รู้ว่ามีท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่คงทำอะไรไม่ได้มากนัก จึงเฉยๆ ไปเสีย
เมื่อกลับมาถึงกระท่อมแล้ว เพลิงฟ้าก็ถามถึงเรื่องงานกับเขา “เรื่องงานอะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไร แค่อยากกลับเท่านั้นแหละ ยังไม่ทานอิ่มเลย หาอะไรในตู้เย็นมากินกันดีกว่านะ” โบแวเดินเข้าครัวเล็กๆ เพื่ออุ่นอาหารเหลือมาทาน
“รอก่อนค่ะ เดี๋ยวอุ่นให้” เพลิงฟ้าอยากให้เขาสบายอารมณ์มากกว่าหัวเสีย แต่ท่าทางเขาเฉยๆ เธอก็อยากทำหน้าที่ของตัวเอง
“ช่วยๆ กันทำแหละ จะได้เสร็จเร็วๆ” โบแวช่วยเธอเอาถาดสำหรับอุ่นออกมา แล้วเธอก็จัดการวางไว้ง่ายๆ แล้วเข้าเตาอบ สักพักก็นั่งลงทานอย่างเรียบง่าย
“ถ้าฉันจะทำอาหารไทยกินเองนี่ มาดามโบวิเย่ว์จะว่าไหมคะ” เพลิงฟ้าถามขึ้น เพราะนึกอยากทานอาหารไทย
“ก็ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไปทานที่ร้านก็ได้นะ” โบแวบอกเล่า เพราะเขาก็ไม่เคยไปยุ่งกับครัวของเขา เมื่อให้มาดามโบวิเย่ว์ดูแล
“มันก็ไม่อร่อยเท่าค่ะ” เพลิงฟ้าอาจไม่ใช่แม่ครัวหัวป่า แต่ถ้าเธออยากทาน เธอก็อยากทานแบบอร่อยๆ
“งั้นก็ทำเองแล้วแบ่งฉันกินด้วย ฉันชอบอาหารไทยนะ ฉันทานรสจัดได้ ไปมาหลายประเทศแล้วล่ะ” โบแวบอกเล่าแล้วพยักหน้าช้าๆ อนุญาตให้ทำ อยากรู้ว่าอร่อยของเพลิงฟ้ามันจะอร่อยสักแค่ไหนเชียว
“ได้ค่ะ ห้ามบ่นนะคะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วมองเขาส่ายหน้า
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้มาดามโบวิเย่ว์ทำมื้อค่ำไว้ด้วย” โบแวพูดแล้วก็หัวเราะไปกับเพลิงฟ้า
เพลิงฟ้าพยักหน้าช้าๆ แล้วก็หัวเราะไปกับเขา ถึงเธอจะไม่ใช่พ่อครัวหัวป่าและไม่ถือว่าทำอาหารได้อย่างชำนาญ เอาแค่อยากกินอะไรก็พอทำได้เท่านั้น ถ้าให้โขกเครื่องแกง เธอคงทำไม่เป็นแน่นอน
*************************
“เก่งมากแล้วนะ” โบแวเอ่ยปากชมฝีมือสกีของเพลิงฟ้าที่ท่าทางดีขึ้น “วันเรากลับฉันว่าเธอก็คงเก่งมากแล้วล่ะ”
“ตลก” เพลิงฟ้ารู้ดีว่าเธอยังทำได้ไม่ดีพอ นี่แค่วันที่ห้าเท่านั้นเอง มีหรือจะดีอย่างที่เขายอ ทั้งยังเมื่อยพอควร ดีที่เขาก็ยังเว้นวันทำกิจกรรมในร่มบ้าง
“เอาน่า แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” โบแวบอกปัดๆ ก่อนเข้ามาโอบกอด ลูบผมเบาๆ แล้วได้ยินเสียงกรีดร้อง เขาก็โอบพาเพลิงฟ้าหลบ โดยไม่ได้มองว่าใคร
“เอล!!!” เพลิงฟ้าตะโกนเรียกเอล เห็นท่าทางของเอลแล้วก็ตกใจ
โบแวได้สติก็เลื่อนสกีตามไป แต่ช้าไปแล้ว เพราะเอลิซาถลาไปกระแทกกับก้อนหินใหญ่ ข้อเท้าบิดจนน่ากลัว แต่เพลิงฟ้าไม่กล้าลงตามมา เพราะมันชันอยู่มาก จึงได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง
“โอ๊ย!!!” เอลิซาร้องด้วยความเจ็บปวดโดยไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ
โบแวตรวจสอบเบื้องต้นไม่เห็นว่าเอลิซาเป็นอะไรมากนอกจากที่ข้อเท้าพลิก เข่ากระแทกกับโขดหิน อีกนิดเดียวก็อาจกลิ้งไปอีกไกล เขาจึงปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วเอาเธอขึ้นขี่หลัง เห็นนีกอลาที่มาส่งเชือกลงมาให้ เพราะทางมันชัน ขึ้นไปคนเดียวอาจพอได้
เอลิซาเห็นน้ำใจโบแวก็ยิ่งประทับใจมากขึ้นไปอีก แม้จะรู้ดีว่าหมดโอกาส แต่ใครจะรู้ สักวันเขาและเธออาจมีโอกาสสนุกร่วมกันก็เป็นได้
“เอลเป็นยังไงบ้าง” นีกอลาเป็นห่วงน้อยก็เข้ามาช่วยประคอง
“ปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว คิดว่าข้อเท้าคงพลิกเพราะสกีแหละ ช่วงตัวดูแล้วไม่มีอะไรแตกหัก คิดว่าคงช้ำบ้างแหละนะ” โบแวบอกเล่าแล้วอธิบายตามที่สังเกตเห็น เขาพยายามล็อกข้อเท้าของเอลิซาไม่ให้ผิดรูปจนเจ็บปวดมากนัก
“ขอบใจมากโบแว” นีกอลารีบขอบใจก่อนหน่วยกู้ภัยมาช่วยพาน้องสาวเขาไปที่สถานีอนามัยเล็กๆ
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว นึกกลัวเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นเหมือนกัน ดีที่มีโบแวคอยดูแลอยู่ ถ้าวันไหนโบแวไม่อยู่ก็ไม่กล้าไปที่ชันๆ เหมือนกัน
คนเราต้องรู้จักประมาณความสามารถของตัวเอง...
*************************
เมื่อเหตุการณ์สงบ ทุกคนก็ต้องมารวมกันที่สถานีอนามัย โบแวดูไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไรนัก นีกอลาต่างหากที่เดือดร้อนใจ เข้าไปในห้องที่หมอกำลังทำงาน แล้วพอหมอทำงานเสร็จเขาก็เข้าไปหาน้องสาว แต่กลับได้ยินน้องสาวคุยกับเพื่อน
“แกไม่น่าจะไปแกล้งอย่างนั้นเลย โบแวเขาไม่สนใจแก” ป๋อมพูดขึ้น เพราะดูสภาพเพื่อนแล้วหวาดเสียวมาก
“ดีที่เขาคว้าแกไว้ทัน ไม่งั้นจะไถลไปถึงไหนก็ไม่รู้” ส้มโอเห็นด้วยกับป๋อม รู้สึกหวาดเสียวมาก
“นี่พวกแกทำบ้าอะไร รู้ไหมว่าชีวิตมันไม่มีปุ่มรีสาร์ท ตายก็คือตาย คิดว่าโบแวเขาจะรับแกไว้เหมือนในหนัง โอบเอวหมุนสักห้ารอบหรือไง อีน้องโง่ จาดง้าว อีวอก” นีกอลาด่าน้องไม่เลี้ยงอย่างหงุดหงิด ก่อนหันไปทางเพื่อนน้อง “เป็นเพื่อนหัดแนะนำและห้ามเสียบ้าง ไม่งั้นก็ไปที่อื่นได้แล้ว ส่งเสริมให้อ้าขานอนกับผู้ชาย ล่าควายมาขึ้นเตียงกันเนี่ย ติดเอดส์ขึ้นมา พวกมึงสองคนจะมาติดเอดส์เป็นเพื่อนมันไหม อีโง่รวมกันคูณสาม เงียบไปเลยนะ ขืนพวกมึงอ้าปากเถียงล่ะก็ จะต่อยเรียงตัวเลย”
ป๋อมกับส้มโอได้แต่นิ่งเงียบ ที่คิดจะเถียงก็ก้มหน้า แอบมองเอลิซาแล้วก็บ่นงุบงิบที่เพื่อนทำให้ตนโดนด่าไปด้วย
นีกอลามองทั้งสามคน แล้วหันไปคุยกับหมอเป็นภาษาฝรั่งเศส ก่อนได้คำตอบกลับมาว่า อยากให้ไปตรวจอย่างละเอียดที่ในตัวเมืองมากกว่าอยู่เที่ยวต่อ จึงรับปาก
“นี่พวกเธอเตรียมตัวเก็บของ พรุ่งนี้เราจะกลับเข้าเมืองกัน แล้วจะรอเวลากลับเมืองไทย” นีกอลาบอกแล้วยกมือห้ามน้องและเพื่อนน้องอีกรอบ “อย่าให้ฉันต้องด่าพวกแกอีกรอบ ไม่ละอายเลยหรือไง”
สามสาวจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก
เพลิงฟ้าเดินเข้ามากับโบแว ก่อนถาม “หมอว่าไงบ้าง”
“ควรไปตรวจอย่างละเอียดในเมืองน่ะ” นีกอลาบอกเล่าแล้วส่ายหน้าช้าๆ กับปัญหาที่น้องสาวสร้างขึ้น จนเกือบเอาตัวเองไม่รอด ก่อนถามเพลิงฟ้า “ไปด้วยกันไหม”
“ทำไมต้องไป” โบแวถามขึ้นมาทันที เพราะนีกอลาพูดภาษาฝรั่งเศส เขาจึงฟังเข้าใจ
“ที่ชวนเพราะกลัวว่าพีชจะกังวล เป็นห่วงเอลน่ะ อาจจะอยากไปดูแล” นีกอลาบอกและพยายามทำใจให้สงบ
“มีอะไรต้องห่วง ซี่โครงไม่หัก แค่ข้อเท้าพลิกกับบอบช้ำเพราะแรงกระแทก หัวก็ไม่ได้โดนอะไร ไม่ได้เข้าขั้นโคม่า ทำไมต้องไปเฝ้า นี่หมอก็ทำแผลให้แล้ว เข้าเมืองเพื่อตรวจเช็คให้ละเอียดไม่ใช่เหรอ อีกอย่างพีชก็ไม่ใช่คนทำให้น้องสาวนายต้องเจออุบัติเหตุแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังนั่งคุยได้ จะเป็นอะไรอีก พีชเป็นหมอหรือไง” โบแวถามทำเอาคนชวนสะอึก
เพลิงฟ้ามองโบแวอย่างงุนงง “คือฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป และนิก ฉันว่าโบแวพูดถูก ฉันไม่ใช่หมอ แล้วนี่ก็ไม่ใช่อุบัติเหตุร้ายแรงเหมือนนายคราวก่อน ดีที่โบแวช่วยพลิกสถานการณ์ได้หมด หมอก็ตรวจเบื้องต้นแล้วว่าเอลไม่ได้เป็นอะไรมาก ที่ต้องไปในเมืองเพราะต้องไปเอ็กซ์เรย์ดูที่ข้อเท้าว่าแตกร้าวไหมไม่ใช่เหรอ”
“อาการบางอย่างมันยังไม่เกิด ฉันก็กังวลใจ กลัวไปหลายอย่าง” นีกอลาบอกตามตรง กลัวที่สุดคือติดเชื้อในกระแสเลือดจากบาดแผล
“นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า หัดเข้มแข็งเสียบ้างนะ” โบแวย้อนถาม
“แค่ให้กำลังใจ ไม่ได้เลยเชียวเหรอ” นีกอลาถามขึ้นมาแล้วหันไปทางเพลิงฟ้า เพื่อให้เพลิงฟ้าตัดสินใจ
“ยังไงเอลก็คงหายดีแหละ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก” เพลิงฟ้าเห็นว่าอาการไม่เป็นอะไรมาก ไม่หนักเท่านีกอลาเมื่อครั้งก่อน “เอลปลอดภัยแล้ว นายก็พาเธอไปโรงพยาบาลเถอะ”
นีกอลาเห็นว่าเพลิงฟ้าเอาใจโบแวมากขนาดนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าเธอคงหลงรักโบแวมากอย่างที่แม่เคยบอกเขา เขาดูอาการน้องสาวแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ยังไงก็คงต้องเช็คให้ละเอียดก่อนอยู่ดี
“อย่าลืมโทรบอกเวอจินี่ด้วยนะ” เพลิงฟ้าบอกก่อนเข้าไปลาเอลิซา “พี่กับโบแวกลับก่อนนะ พรุ่งนี้กลับแล้วเดินทางปลอดภัยจ๊ะ”
“พี่พีชกับโบแวไม่ไปด้วยกันเหรอคะ” เอลิซาถามอย่างงุนงง
“ไม่หรอก โบแวยังอยากเที่ยวต่อน่ะ เพราะหลังจากนี้เขาคงจะไม่ได้เที่ยวแบบนี้อีกแล้วล่ะ เห็นบอกว่าต้องทำงานอีกนานเลย” เพลิงฟ้าอธิบายแทนโบแวตามที่ตนรู้
โบแวเดินเข้ามาทีหลัง แล้วก็บอกลาเช่นกัน “ไว้เจอกันใหม่นะ”
“ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะคะ” เอลิซาถามแล้วพยายามออดอ้อน
“ก็ฉันยังเที่ยวไม่พอใจนี่สิ สักวันก็คงได้เจอกันแหละ ลาตรงนี้เลยนะ” โบอวบอกลาแล้วดึงเพลิงฟ้าไปด้วยกัน
เพลิงฟ้าบอกลาทุกคนแล้วเดินกลับไปพร้อมโบแว ไปขึ้นเจ็ตสกีหิมะ
“แอนน์เธอจะเอายังไง” นีกอลาถามขึ้น เขาก็รู้สึกกร่อยๆ
“ก็คงต้องกลับแหละ ไม่รู้จะอยู่คนเดียวทำไมนี่นะ” แอนน์พูดอย่างเซ็งๆ
“เอางี้แล้วกัน ไปเที่ยวกับฉันละกัน ส่วนสามคนนี้เนี่ย ให้อยู่เฝ้าที่พักไป ตอนเราไปในเมืองแล้วน่ะ” นีกอลาลงโทษน้องสาวและเพื่อนที่ไม่รู้จักคิดเรื่องความปลอดภัย “พวกเธอต้องอยู่แต่ในที่พักเท่านั้น”
“ทำไมต้องบังคับให้น้องๆ อยู่แต่ในที่พักด้วยล่ะคะ” แอนน์ถามอย่างงุนงง
“เพราะสามคนนี้นิสัยเสียน่ะสิ ต้องโดนลงโทษ อย่าถามมากเลย เอาเป็นว่าพวกนี้ผิดจริงๆ” นีกอลาโอบเอวแอนน์แล้วพากันออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ก่อนไปยังหันมาบอกอีกสองสาว “ปล่อยให้เอลนอนพักแหละ พวกเธอก็ไปทานมื้อค่ำกับพี่”
ป๋อมมองหน้าเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจ ยังไงก็ต้องยอมตามไป ไม่เพราะกลัวหลงทาง แต่เพราะกลัวโดนโทรไปฟ้องพ่อแม่มากกว่า ถึงจะอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าพ่อแม่ยังเข้มงวดเหมือนเดิม และถ้าไม่เชื่อฟัง ก็จะถูกลงโทษแน่นอน ตัดเงินที่ให้ทุกเดือน จึงต้องยอมทำตามที่นีกอลาต้องการ
*************************
เมื่อกลับมาถึงกระท่อม โบแวก็ทิ้งน้ำหนักลงที่เก้าอี้ยาว แล้วดึงเพลิงฟ้ามานั่งที่ตักเขา จับมือเธอแล้วประสานไว้ กิริยาท่าทางของเขาบอกอะไรได้มากมาย แต่ปากของเขากลับเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา เพลิงฟ้าได้แต่นั่งมองอย่างงุนงง เขาจับมือเธอไปโอบรอบคอเขา เหมือนกับว่าอะไรที่เขาต้องการ เขาจะทำเองหมด เมื่อเพลิงฟ้าไม่เคยเดาได้เลยว่าเขาต้องการอะไร
“มีอะไรเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามเมื่อเขานิ่งนาน
โบแวฟังแล้วนิ่งคิดต่อ ก่อนบอกเล่าแบบไม่ใส่ใจนัก “ดีใจที่เหลือเราสองคนเสียที เบื่อยัยเด็กนั่น หาเรื่องจริงๆ”
“เขาข้อเท้าพลิกเกือบตกเขาเลยนะคะ ฉันยังอดใจหายไม่ได้เลย” เพลิงฟ้ายังคงเห็นใจเอลิซา
“เธอจะไม่พูดแบบนี้แน่ ถ้ารู้ว่าสันดานแท้ๆ ของเด็กคนนั้นเป็นยังไง” โบแวอาจจะอายุแค่ยี่สิบแปดแต่เขาขยาดผู้หญิงแบบเอลิซามาก แม้จะมีคนเสนอตัวเขาบ่อยๆ ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เลือก
“สันดานแท้ๆ?” เพลิงฟ้าทวนคำอย่างงุนงง ก่อนถอนหายใจ
เพราะนีกอลาเป็นพี่ของเอลิซา ก็ต้องมีด้านมืดเหมือนกันนั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าเวอจินี่กับพรศักดิ์ที่เป็นพ่อแม่ก็เป็นคนดีมาก ยังมีลูกแบบนี้ แต่ปัจจุบันไม่ใช่แค่พ่อแม่ยังไงลูกก็อย่างนั้นเท่านั้น สังคมมีส่วนหล่อหลอมคน เมื่อตอนนี้เด็กใช้เวลานอกบ้านมากกว่า และพ่อแม่โดยมากอยากมีเวลาส่วนตัวจนผลักไสลูกให้ออกไปนอกบ้าน
“เอาล่ะ อย่าไปพูดถึงเลยดีกว่านะ” โบแวไม่อยากนึกถึงเรื่องของคนอื่นเท่าไร เพราะเขาเชื่อว่าเขาพ้นจากเอลิซามาได้แน่นอน
“ถามจริงๆ เถอะค่ะ เกิดเรื่องแบบนี้แล้วคุณยังเที่ยวต่อไหวอีกเหรอ” เพลิงฟ้าสงสัยตั้งแต่ที่สถานพยาบาลแล้วว่าเขาเย็นชาหรือว่าอะไร
“ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ จะเกี่ยวได้ยังไงล่ะ เมื่อฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้เขา” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ตอนนิกชวนฉันกลับ คุณไม่คิดบ้างเหรอคะ ว่าฉันจะตามไปดูเอล” เพลิงฟ้าถามอย่างสงสัย
“ถ้าเธอจะกลับไปกับพวกเขา ฉันคิดว่าเธอคงย้ายไปค้างที่กระท่อมพวกเขาตั้งแต่มาถึงที่นี่เลยล่ะ ฉันเห็นแล้วว่าเธอไม่สนิทกับเอลิซาเท่าไร เพราะงั้นก็เลยมั่นใจว่าเธออยากอยู่กับฉันมากกว่า” โบแวยักไหล่เล็กน้อยทำให้เขาดูมีเสน่ห์ร้ายๆ อยู่เยอะ
“คนหลงตัวเอง” เพลิงฟ้าว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก ทั้งยังจูบให้รางวัลคนหลงตัวเองด้วย
โบแวหัวเราะในลำคอ ลูบคลำสะโพกพอเหมาะมือของเธออย่างมีความหมาย ก่อนมองเธอที่ถอนจูบเขา
ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาติดใจเธอ แต่ในท่าทีเฉยเมยไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านมีบางอย่างแอบซ่อนไว้อยู่เสมอ บางสิ่งที่เขาคาดเดาไม่ได้ว่าอะไรพยายามผูกติดเขาไว้กับผู้หญิงน่าเบื่อคนนี้
ทำงานประจำอย่างขยันขันแข็ง อ่านนิยายเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อว่าง แค่ต้องการงานสบาย ไม่ต้องการอะไรมากไปว่าปัจจัยพื้นฐานของชีวิต หากต้องการให้หล่อนทำอะไรต้องบังคับหล่อน แล้วเขาก็ชอบบังคับหล่อนให้ตามใจเขาเสียด้วย
ผู้หญิงคนไหนก็ตามใจเขาแต่หล่อนชอบให้เขาบังคับหล่อนเพื่อให้ได้ตามที่เขาต้องการ
*************************
^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ konhin : ไม่พลาดจะก่อเรื่องแน่นอนค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.ย. 2561, 22:23:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ย. 2561, 22:23:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 730
| << Designer's desire By คชสีห์ 16 | Designer's desire By คชสีห์ 18 >> |
konhin 12 ก.ย. 2561, 12:02:52 น.
โห ช่างกล้า โดนพี่ด่าแค่นี้น้อยไป ถ้าพิการไปนิกโดนพ่อแม่จัดหนักแน่ๆ
โห ช่างกล้า โดนพี่ด่าแค่นี้น้อยไป ถ้าพิการไปนิกโดนพ่อแม่จัดหนักแน่ๆ