กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 20 (100%)
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 20
เมื่อโนราคุยงานเสร็จแล้วกลับมาที่โต๊ะ ก็ต้องมองไปรอบๆ เพราะไม่เห็นเพลิงฟ้า ก่อนถามเพื่อนนางแบบจนรู้ว่าเพลิงฟ้าถูกพาไปด้านหลังกับมาร์ค แล้วก็ไปถามเพื่อนมาร์ค
“เฮ้ ฟรานซิส เห็นมาร์คไหม บอกว่าจะสนุกกัน ไม่รู้ไปไหนแล้ว” โนราถามเอาจากเพื่อน
“มีคนไปกับมันแล้วล่ะ” ฟรานซิสบอกเล่า ก่อนมองโนรา “ไปกับฉันแทนไหม”
“จะบ้าเหรอ นัดกับมาร์คจะเล่นสามคน นี่ไปกับอีกคนแล้วสิ มัวคุยเรื่องงาน แล้วมาร์คก็ไม่ได้บอกว่าห้องไหน สงสัยลืม” โนรายิ้มแบบมาจริต เชิญชวนนิดๆ
“เสร็จจากมาร์คแล้วต่อกับฉันไหม” ฟรานซิสถามแล้วเชยคางโนรามาจูบเล็กน้อย แลกจูบกันเมามัน ก่อนโนราถอนจูบแล้วรอคำตอบ ฟรานซิสก็บอกห้องของมาร์คให้
โนรายิ้มอย่างมีจริตแล้วเดินช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบนัก เชิญชวนเล็กน้อยแล้วเดินไปที่ด้านหลัง พอลับตาแล้ว เธอก็รีบไปเคาะที่ห้องดังลั่น
เพลิงฟ้าได้ยินก็มีความหวังแต่ก็ขัดขืนไม่ได้ มาร์คกำลังกระตุ้นความต้องการของเธออย่างหนัก จนเธอแทบทนไม่ไหว หากพอมีคนเคาะประตู มาร์คก็หงุดหงิดเสียอารมณ์ จึงเดินไปเปิดประตู แล้วก็มองโนราที่ยิ้มหวานให้
“สนุกสองคนเหรอ ขอสนุกด้วยสิ” โนราพูดแล้วเข้ามาจูบมาร์คอย่างร้อนแรง มือปิดประตูแล้วกระตุ้นช่วงล่างของมาร์คอย่างแรง สอดมือเข้าไปในกางเกงเขาไม่ยากนัก
มาร์คถึงกับเคลิ้มเลยทีเดียว เมื่อโนราหยุด หล่อนก็ผลักเขาไปที่เตียง เขาก็ยิ้มแล้วขยับเล็กน้อย พอมีระยะห่างจากเพลิงฟ้า แล้วก็ยอมให้โนราปิดตาเขาขณะเดียวกันหล่อนก็เล้าโลมจนเขาเคลิ้ม
จากนั้นโนราก็ผลักเพลิงฟ้าให้พ้นจากเตียง โนราถอนหายใจยาว เอาที่ช็อตไฟฟ้าช็อตมาร์คจนสลบ แล้วพยุงเพลิงฟ้าช่วยแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้เพลิงฟ้าแทบเปลือยอยู่แล้ว
เมื่อไปถึงด้านหน้า โนราก็นึกแผนได้อย่าง จึงเดินไปหาเพื่อนเกย์ของเธอแล้วบอกเล่าให้ฟัง อีกฝ่ายหัวเราะแล้วพยักหน้าช้าๆ ยอมรับคำขอของเธอ
โนราพาเพลิงฟ้าไปที่รถแล้วพากลับคอนโด โดยที่เพลิงฟ้าไม่ขัดขืน เธอรู้ดีกว่าโดยยาไปแน่นอน จึงพาไปค้างที่คอนโด เพราะเท่าที่เช็คครั้งสุดท้าย โบแวไม่ชอบขี้หน้าเธอเอามาก แต่ก็ไม่ถึงกับเล่นงานเธอในเรื่องการงาน
เธอถอดเสื้อผ้าเพลิงฟ้าแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนแต่งตัวให้ก็เช็ดตัวจนสะอาด แล้วปล่อยเธอนอนพักผ่อน ทั้งที่ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลย ปัญหาก็เกิดขึ้นแล้ว
เพลิงฟ้าได้หลับอย่างสบายใจก็อยากจะพักจากอาการมึนงง
ราวตีสองได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังลั่นห้องพักของโนรา เพลิงฟ้าได้สติแล้วก็ควานหาจากกระเป๋าที่โต๊ะหัวเตียงแล้วกดรับสาย “ฮัลโหล”
“อยู่ไหน” โบแวกลับมาถึงบ้านแล้วไม่เจอ
“อืม ไม่รู้ค่ะ” เพลิงฟ้าบอกตามตรง
“อยู่บ้านฉัน” โนราตอบแทนแล้วเพลิงฟ้าก็ได้สติ
“คอนโดของโนราค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วยังเพลียอยู่
“ไปทำอะไรที่นั่น นี่เธอคิดจะหนีฉันอีกแล้วรึไง” โบแวรู้ก็โกรธ ตะคอกเสียงดังลั่น
“คุณค้างกับโรซารีนไม่ใช่เหรอคะ” เพลิงฟ้าเข้าใจไปอย่างนั้น แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย
“ถ้าฉันจะค้างแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่อยู่ที่บ้าน” โบแวย้อนถามอย่างหงุดหงิด
“ถึงคุณไม่ค้าง ฉันก็ไม่อยากรับรู้เรื่องคุณกับโรซารีน แค่นี้นะคะ” เพลิงฟ้าหงุดหงิดเพราะเพลียง่วงและเพิ่งเจอเรื่องไม่ดี ไม่มีอารมณ์มาเอาใจเขา
“อย่าวางสายใส่ฉันนะ แค่ไปทานมื้อค่ำกับโรซารีนมันอะไรหนักหนา” โบแวหัวเสียมากขึ้นที่หล่อนงอแง เวลาเขาจะนอนกับผู้หญิงอื่น
“อย่ามาโวยวายใส่ฉันนะ ฉันเพิ่งโดนมอมยาแล้วลากไปข่มขืน ถ้าไม่มีโนราช่วย ฉันจะรอดไหมก็ไม่รู้ ตอนนี้ขอล่ะ อย่าหาความกับฉัน” เพลิงฟ้าหงุดหงิดเป็นกำลังก็โวยวายใส่เขาแทน “ถ้าคุณจะมาวางอำนาจกับฉันตอนนี้ ฉันจะวางล่ะ”
“อะไรนะ ช่างเถอะ คอนโดโนราอยู่ไหน ฉันจะไปรับ” โบแวพยายามตั้งสติกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่ต้อง!! เช้าฉันจะกลับไปเก็บของของฉันเอง” เพลิงฟ้าดื้อแพ่งขึ้นมาก็ทำให้คนอื่นปวดหัวได้เช่นกัน
“ฉันบอกจะไปรับ อย่าให้ฉันต้องไปไล่ถามใครต่อใครในเวลานี้นะ แล้วเธอคิดจะหนีฉันไปไหนอีกล่ะ อย่ายัดเยียดข้อหาให้ฉันอีก เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรนอกจากทานมื้อค่ำกับดื่มไวน์ไม่กี่แก้วก็เท่านั้น ที่เหลือก็แค่นั่งคุยกันเฉยๆ” โบแวต้องอธิบาย เพราะดูเหมือนตอนนี้เพลิงฟ้ายังไม่มีสติเท่าไร
เพลิงฟ้านิ่งงันไปพัก ก่อนถอนหายใจแล้วยื่นให้โนราบอก “บอกที่อยู่ให้โบแวหน่อย ไม่งั้นโบแวจะตามล่าฉันแน่ แล้วเธอจะพลอยลำบากไปด้วย”
โนราถอนหายใจงัวเงียและหงุดหงิดก่อนอธิบายบอกเส้นทาง แล้วส่งคืนให้เพลิงฟ้า จากนั้นก็หันหลังให้แล้วพยายามข่มใจและหลับต่อ
“ขอนอนพักอีกหน่อยนะคะ ยังเพลียอยู่เลย” เพลิงฟ้าบอกและฟังเขารับคำเสียงขรึมฟังดูผิดปกติ แต่ก็ไม่คิดอะไรเพราะสมองยังทำงานได้ไม่เต็มที่ จึงวางสายเขาแล้วหลับรอจนเขามานั่นเอง
เสียงโทรศัพท์ปลุกดังในอีกครึ่งชั่วโมง ตอนกลางคืนเงียบสงัดแบบนี้ คาดว่าเขาคงซิ่งมาไม่ยากนัก เพลิงฟ้ากดรับแล้วเก็บของเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เธอจะกลับจริงๆ เหรอ” โนราถามแล้วถอนหายใจ เพราะท่าทางเพลิงฟ้ายังไม่ค่อยดีเท่าไร
“อืม ไม่งั้นโบแวอาละวาดแน่” เพลิงฟ้าบอกแล้วยืมเสื้อคลุมของโนรา
“ฉันช่วยพยุง” โนราช่วยพยุงพาเพลิงฟ้าไปที่ลิฟต์แล้วพาลงไปข้างล่าง ส่งเพลิงฟ้าให้โบแว แล้วช่วยถือของส่งที่รถ ก่อนมองโบแววางเพลิงฟ้าที่นั่งด้านข้างคนขับ จึงถามอย่างสงสัย “จำเป็นต้องพาพีชกลับคืนนี้เลยเหรอ”
“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน และขอบใจมากที่ช่วยพีชไว้” โบแวบอกแล้วมองให้เธอกลับเข้าไปในตัวตึก
โนราเห็นว่าโบแวยืนรอจนเธอเข้าไปในตึก จึงค่อยขึ้นรถแล้วขับออกไป ทำให้รู้สึกดีกับโบแวมากขึ้น แต่ยังไงเธอก็อยากให้เพลิงฟ้ามาอยู่ใกล้ๆ ด้วยเช่นกัน คิดถึงเมื่อเพลิงฟ้าดูแลเธออย่างดี
พอกลับถึงที่พัก โบแวจอดรถแล้วอุ้มพาเพลิงฟ้าขึ้นไปนอนก่อน แล้วค่อยกลับลงมาเอาของวางบนโต๊ะ แล้วกอดอกมองเพลิงฟ้าที่นอนหลับอยู่บนเตียง สักพักเขาก็ขึ้นไปบนเตียงแล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน โดยที่เพลิงฟ้าไม่มีอาการตกใจ คาดว่าฤทธิ์ยายังคงไม่หมด
อะไรจะเกิดขึ้นถ้าสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอเพราะเขา
**********************
ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ให้คนไปสืบดูว่านายแบบนั่นเป็นใครแล้วก็รู้แต่จะทำอะไรก็น่าสงสาร เพราะโดนนายแบบเกย์จัดหนักไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว โนราก็ร้ายพอกัน เขาจึงไม่ทำอะไรอีก อีกทั้งให้นักสืบไปเค้นถามจนได้เรื่องว่าโนอาเป็นคนจ้างทำแบบนั้นและเพลิงฟ้าก็ปลอดภัยดีแล้ว เขาจึงไม่อยากวุ่นวายอีก
สองเดือนที่ผ่านมาเขาทำงานอย่างหนัก คัดผ้า คัดนางแบบ สั่งตัดเย็บ ดูตัวอย่าง ทำทุกอย่างเองและคอยสังเกตรูปร่างของเพลิงฟ้าให้เข้ารูปเข้ารอย แต่ต้องไม่มีกล้ามเนื้อจนดูสูญเสียความเป็นหญิง ตอนนี้เขากำลังดูเธอถ่ายภาพนิ่งพร้อมนางแบบอีกสี่คน
และกำลังจะมีงานเดินโชว์ในอีกไม่นาน ตอนแรกเขาจะทำที่แคลิฟอร์เนีย เพราะไม่อยากมีปัญหากับพ่อเขา แต่แม่ไม่ต้องการให้เขาไปเปิดงานแรกที่ไกลแบบนั้น มันยิ่งจะทำให้พ่อเข้าใจเขาผิดไปอีก
เขาออกมาจากห้องถ่ายภาพ แล้วขับรถกลับไปที่ออฟฟิศของชีรัก เห็นพ่อเขามารออยู่ก็เมินเฉยเดินผ่านเหมือนคนไม่รู้จัก
“นี่แกจะทำแบบนี้ใช่ไหม” ฌากถามขึ้น และเข้าใจท่าทีของลูกชาย
“รู้นี่แล้วมาทำไม” โบแวโบกมือไล่คนอื่นออกไป แล้วผายมือชวนพ่อกลับเข้าห้องรับรอง ยืนนิ่งรอฟังว่าพ่อจะพูดอะไร
“จำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ” ฌากยอมลดความโกรธแล้วมาคุยกับลูกชาย เพราะไปที่บ้าน ลูกชายก็เดินหนีตลอด
“ถ้าพ่อถูกทำไมไม่ยอมขึ้นศาล” โบแวถามกลับอย่างกวนประสาท
ฌากหงุดหงิดที่ถูกชายจี้จุดอีก “ฉันก็ยอมทุกอย่างที่แกต้องการแล้ว แกยังจะอะไรหนักหนา”
“พ่อไม่มีสิทธิเข้ามาที่นี่หรือที่บ้าน ถ้าอยากจะเจอผม นัดที่อื่น ได้ยินว่าแม่จะย้ายของกลับไปอยู่กับพ่อแล้วนี่” โบแวมองนาฬิการุ่นใหม่ล่าสุดของเขา
“โบแว เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วรึไง” ฌากถอนหายใจยาว อ่อนใจมากที่ลูกชายทำเมินเฉยใส่เขา
“แล้วตอนนี้ผมตะคอกใส่พ่อหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาที่นี่หรือไปที่บ้านผม เพราะผมไม่ต้องการให้แนวคิดผมรั่วไหล ขอบคุณที่คืนแบบเสื้อให้ผมจนหมด แล้วแบบที่ผมทำไม่เสร็จ พ่อก็ทำตามสบายเพราะมันเป็นทรัพย์สินของราฟาแร็งแล้ว” โบแวพูดให้เคลียร์ ก่อนเตือน “ผมจำไม่ผิด ทนายของผมห้ามไม่ให้พ่อเข้าใกล้สถานที่ทำงานของผมทั้งหมดไม่ใช่เหรอครับ”
“โบแว!!! แกจะยอมลงให้พ่อบ้างไม่ได้หรือยังไง” ฌากตะคอกใส่ลูกชายอย่างหงุดหงิด
“ตราบที่พ่อยังคบคนโกง ผมไม่ยอมลงให้แน่นอน เพราะไม่รู้ว่าพวกมันจะใช้พ่อมาโกงผมอีกสักกี่ครั้ง” โบแวบอกชัดเจนแล้วมองพ่อเดินไปที่ประตู “ขอบคุณที่ยอมปล่อยทีมงานเก่าของผม”
ฌากกระแทกลมหายใจอย่างแรง รู้ว่าลูกคงไม่อภัยให้เขาแน่นอน แต่เขาต้องฟังคำมอร์กานให้มากกว่านี้ ช่วงนี้ต้องเลิกยุ่งกับลูกชายไปก่อน เพราะเรื่องเพิ่งผ่านไปไม่ถึงหกเดือนเท่านั้น
โบแวแยกกลับไปที่ห้องทำงาน อ่านซองเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะของเขา แล้วเก็บไว้ในตู้เซฟที่ซ่อนไว้ ยังมีเรื่องให้ต้องจัดการอีกมาก ในเรื่องการตลาด เขาจ้างบริษัทประชาสัมพันธ์ที่ดีที่สุด เพราะตอนนี้ชีรักมีชื่อเสียงในตลาดกลางแล้ว เขาจึงตั้งใจจะทำเสื้อผ้าสำหรับคนตลาดกลาง เพราะคนตลาดกลางมีอยู่ทั่วโลก และจากเพื่อนที่ให้คำปรึกษา เขาคิดว่ามันถูกต้องแล้วที่จะทำแบบนั้น
ก่อนออกมาเขาแอบทำบางอย่างที่ราฟาแร็ง อย่างที่เขาคิดเสมอ เขาไม่เคยไว้ใจรีอากับโนอา ดังนั้นเขาต้องทำทุกทางที่จะป้องกันรีอากับโนอา เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนในครอบครัวเขาแน่นอน
**********************
แววตาเธอดูประหลาดใจเป็นที่สุดเมื่อเขาบอกสิ่งที่เธอต้องทำ
“ใช่ เธอต้องไปงานเลี้ยงครอบครัวฉัน” โบแวย้ำอีกรอบโดยไม่ต้องรอให้เธอถาม
“ทำไมคะ ฌากกับเลอาต่างก็ไม่ชอบหน้าฉัน” เพลิงฟ้าไม่เข้าใจ เพราะตอนเลอาคลอดลูกสาวเมื่อเดือนก่อนก็ไม่ยอมให้น้องชายไปเยี่ยม แต่งานนี้ไปแบบจัดเต็มครบทั้งครอบครัว แล้วอยู่ๆ ก็เกิดอยากให้เธอไปด้วย
“ไม่รู้สิ ฌากอยากให้ไป คิดว่าคงวางแผนแยกเธอกับฉันอีกมั้ง ช่างเถอะ เมื่ออยากให้ไปก็ไป เขาคงไม่คิดว่าฉันจะกล้าหักหน้าเขาต่อหน้าคนอื่นล่ะมั้ง” โบแวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก เขาถอดเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน
“งั้นฉันไม่ไปค่ะ บาปนะคะ ทำให้ครอบครัวร้าวฉานเนี่ย” เพลิงฟ้าตัดสินใจทันที
โบแวมองเธอที่เดินออกไปจากห้อง แล้วหยิบหนังสือมานั่งอ่าน เพราะตอนนี้เธอไม่มีงานอื่นใดนอกจากงานเดินแบบ และเธอไม่ได้ยุ่งขนาดต้องทำงานทุกวัน
เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จก็ตามเธอไปที่นั่งอ่านนิยายอยู่บนโซฟาที่ไม่ค่อยได้รับแขกของเขา ก่อนเขาพูดเสียงโทนต่ำลง “คุณต้องไปนะ พีช นานๆ ทีฌากจะบอกให้เชิญคุณไปด้วย บางทีเขาอาจจะคิดได้แล้วว่าคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ” เพลิงฟ้ามั่นใจว่าฌากไม่มีทางเปลี่ยนความคิด ถ้ายังเป็นเพื่อนที่ดีกับรีอาและโนอาแบบนี้
จะว่าไปแล้ว ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่โนราเข้าไปช่วยเหลือโบแว ตั้งแต่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ชีวิตเธอไม่มีทางเหมือนเดิมอีก อะไรๆ ในชีวิตไม่มีทางเหมือนเดิมเมื่อได้รู้จักกับโบแว
“ยังไงเธอก็ต้องไป” โบแวไม่ยอมรับคำปฏิเสธ “และไม่ต้องกลัวว่าฉันจะปล่อยเธอนั่งเหงาอยู่คนเดียว ฉันไปไหนเธอก็ต้องไปด้วย”
“ต่อให้มีโรซารีนเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างเซ็งๆ
โบแวถอนหายใจ แล้วเชยคางเธอมาสบตา “คิดอะไรมากเรื่องโรซารีน ถึงฉันจะรักสนุกแต่ฉันก็รู้ว่าผู้หญิงแบบไหนควรยุ่งและไม่ควรยุ่ง”
เพลิงฟ้าเอามือเขาออกแล้วอ่านนิยายของตัวเองต่อ โดยไม่ต้องใส่แว่นตาหลอกใครอีก
“นี่จะไม่พูดเรื่องโรซารีนใช่ไหม แต่เธอก็พูดขึ้นมาก่อนเองนะ” โบแวเอามือพาดที่พนักพิงแล้วทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ฉันพลาดเอง ไม่น่าพูดถึงเธอเลย แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่ไป จะดีกับคุณมากกว่า” เพลิงฟ้าไม่ปฏิเสธ แล้วรู้ว่าถ้าปฏิเสธซ้ำๆ เขาต้องจับเธอแต่งตัวลวกๆ ลากไปออกงานแน่นอน
“ตกลงจะไม่ไปใช่ไหม” โบแวถามซ้ำ
“ไปค่ะ ถ้าคุณอยากให้ไป” เพลิงฟ้าบอกแล้วอ่านนิยายของตัวเองต่อ แม้ไม่ค่อยมีสมาธินัก
“ต้องขอร้องไหม” โบแวพูดประชด
“ได้ก็ดีค่ะ” เพลิงฟ้าแกล้งพูดไปอย่างนั้น
โบแวลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้า แล้วแกล้งทำเป็นขอร้อง “ได้โปรด”
“ตาบ้า!!!” เพลิงฟ้าว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็ได้หัวเราะ เพราะรู้ว่าเขาแกล้งทำและกวนประสาทเธอ จากนั้นก็ต้องตกใจเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา “เดี๋ยวสิ”
“เดี๋ยวอะไร” โบแวถามแล้วยกคงอุ้มเธอ ยิ้มให้อย่างกวนประสาท
“ก็คุณจะอุ้มฉันไปไหน” เพลิงฟ้าแก้ตัวเพราะเข้าใจเขาผิดไป
“ไปร้านเสริมสวยน่ะสิ เธอคิดว่าฉันจะหอบเธอไปไหน” โบแวแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก่อนถามยิ้มๆ “คิดว่าฉันจะพาเธอไปขึ้นเตียงเหรอ ตอนนี้เนี่ยนะ”
“อีตาบ้า!!!” เพลิงฟ้าทุบอกเขาอย่างอายๆ
“เธอแหละ ผู้หญิงคิดลึก แต่ฉันชอบนะ” โบแวยิ้มกวนประสาทแล้วโน้มตัวเธอมาจูบอย่างแสนหวาน ก่อนพาไปที่รถยนต์เขาที่ด้านนอก
เพลิงฟ้าบ่อยเขานำทาง ในรถเขาก็มีนิยายที่เธอลืมทิ้งไว้อยู่หลายเล่มหลังจากอ่านจบ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะปล่อยนิยายทิ้งไว้ในรถเขา ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยให้ใครทิ้งอะไรไว้ในรถของเขาเลย กระนั้นเธอก็พอใจ และคงพอเอาไปแก้เบื่อขณะโดนเขาแปลงโฉมได้ไม่ยากนัก
**********************
แววตาดูหมิ่นกลายเป็นสิ่งคุ้นเคยของเพลิงฟ้าไปแล้ว เมื่อเดินผ่านแขกของฌากแล้วต้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เหมือนความสวยจะไม่ช่วยอะไรเธอเลย เพราะชื่อเสียงเสียหายไปแล้ว จากปากคำของฌาก แต่ก็เป็นเหตุผลที่ดีที่โบแวจะโอบเอวเธอไว้ตลอดเวลา
“ดีใจด้วยกับลูกสาวของพี่” โบแวบอกพี่สาวเมื่อเห็นหน้า
“ขอบใจ” เลอางอนน้องชายที่ขับเธอออกจากการทำงานกับชีรัก แต่ยังให้อยู่ในฐานะหุ้นส่วน เธอปลายตามองเพลิงฟ้า แล้วเชิดหน้าหนี
โบแวไม่สนใจนัก เข้าไปกอดหอมแก้มทักทายแม่ แล้วทักทายพ่อตามปกติ เพลิงฟ้าก็ทักทายแต่ไม่เข้าไปทำท่าทางสนิทสนมกับใคร กลัวโดนปฏิเสธจะขายหน้ากว่าเดิม
“เราไปหามุมนั่งด้วยกันดีกว่านะ ไม่อยากก่อปัญหาในงานแบบนี้” โบแวพูดชัดเจนแบบไม่อายใคร แล้วไม่สนใจพี่สาวขี้งอน
“นี่จะไม่อยู่รวมกลุ่มกับพวกเราเหรอ” เลอาถามเพราะอยากรั้งน้องชาย
โบแวหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจนัก “สำคัญด้วยเหรอ เมื่อเธอยังไร้มารยาทกับผู้หญิงของฉัน แล้วทำไมฉันต้องมีมารยาทกับแขกของเธอด้วย ไม่ล่ะ”
“ขอโทษด้วยไม่คิดว่าโบแวจะพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ ไงโรซารีน” ฌากทักทายกับโรซารีนอย่างสนิทสนมด้วยการเข้าไปกอดและหอมแก้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ” โรซารีนยิ้มให้ทุกคนและทุกคนก็ทักทายเธอออย่างสนิทสนม ยกเว้นโบแวที่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น เธอจึงกระตุ้นเตือนเขา ด้วยการเข้าไปสวมกอดแล้วหอมแก้มเขาต่อหน้าเพลิงฟ้าแบบไม่ต้องกลัวเขาปฏิเสธ “คิดถึงคุณจริงๆ ตั้งแต่มื้อค่ำวันนั้นเรายังไม่ได้เจอกันอีกเลย รู้ว่าคุณงานยุ่งแต่น่าจะจัดสรรเวลาให้ฉันบ้างนะคะ”
“ขอโทษจริงๆ ผมทำงานจนลืมไปน่ะ อีกอย่างพีโอนี่ต้องการให้ผมอยู่ด้วยตลอดเวลา และผมก็มีความสุขกับเธอจริงๆ” โบแวถอยออกมาให้ห่างเล็กน้อย ให้รู้ว่าไม่มีใครควบคุมเขาได้แม้แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา และบอกอย่างสุภาพ “ขอตัว”
เพลิงฟ้ารู้สึกแรงผลักให้เธอเดินไปอีกทาง เขาหาที่นั่งให้เธอได้ไม่ยากนัก จากนั้นก็บอกให้เธอไปตักอาหารให้เขา
“เธออาจจะงงว่าทำไมฉันให้เธอไปตักให้ เพราะถ้าฉันลุกจากเก้าอี้เมื่อไรล่ะก็ คงมีคนลากฉันไปมาทั่วงานเลย” โบแวบอกเหตุผลในตอนท้าย ยอมไม่สุภาพดีกว่าโดนลากไปทั่วงาน แล้วทิ้งเพลิงฟ้าให้เป็นเป้าโจมตี
“ค่ะ” เพลิงฟ้าเห็นเขามองจ้องเธอไปจนถึงที่ตักอาหาร เธอก็ตักมาทีเดียวสองจานแล้วเอากลับมาที่โต๊ะ โล่งใจที่ไม่ต้องเจอคนอื่นพูดจาเสียดสีอะไร เพราะยังไม่ค่อยมีคนที่โต๊ะเท่าไรนัก
โบแวดึงเอวเพลิงฟ้าให้เข้ามาแนบชิดเขามากที่สุด ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขากับเธอยังไง
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยคะ รู้ไหมว่าพ่อแม่คุณเสียหน้าน่ะ” เพลิงฟ้าเตือนโบแวแต่ก็ไม่ขืนตัวขัดขืนสิ่งที่เขาพยายามแสดงออก
“ก็มันน่าเบื่อ ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันตลอด ตั้งแต่เลิกกับอันนา ฉันก็แค่อยากอยู่กับเธออย่างสงบสุขเท่านั้นแหละ” โบแวบอก เมื่อเขารู้สึกว่างานเป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่ปาร์ตี้อีกต่อไป
ตั้งแต่คบหากับแอนนา ความคิดเขาเปลี่ยนไป เขาอยากเริ่มสร้างครอบครัว แต่ความคิดนั้นพังทลาย เขากลับไปหาสิ่งเดิม แล้วเริ่มเบื่อหน่ายเมื่อเจอเพลิงฟ้า เขาก็เหมือนได้ยาขนานใหม่ ได้ลองหยุดคิดและทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ไม่ต้องทำเพื่อใคร ไม่ต้องค้นหาเพื่อใคร แค่ทำตามใจปรารถนา แล้วค้นพบว่า เขายังต้องการเธออยู่ แม้จะไม่มีอะไรสนุกสนานมากขึ้นก็ตาม
ไม่นานนักเมื่อเขาไม่ลุกไปไหน โรซารีนก็เดินตรงมาหาเขาพร้อมพ่อของเธอ แล้วแนะนำให้โบแวรู้จัก
“นี่พ่อฉันเปาโล” โรซารีนพาพ่อมาแนะนำ เพราะพ่อมาถึงช้ากว่าเธอ
โบแวลุกขึ้นเข้าไปสวมกอดทักทาย “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ได้ยินว่าเป็นเป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงมากๆ ในวงการ เสียดายลูกสาวฉันชอบธุรกิจโลดโผนมากกว่า ได้ยินว่าเธอก็ชอบเล่นอะไรพวกนั้น ฉันแก่จนไม่ไหวแล้วล่ะ” เปาโลพูดอย่างถ่อมตน
“ผมว่าคุณคงชอบเล่นสกีแน่นอน สักวันคงได้เล่นด้วยกันนะครับ” โบแวรู้กิจกรรมของคนในวงการแทบทุกคน ที่เห็นเขาอ่านแท็ปเล็ตก็เพื่อติดตามข่าวของทุกคนในวงการ เขาจะได้เข้าสังคมได้อย่างมีมารยาท
สักพักเพลิงฟ้าก็รู้สึกว่างเปล่าไปเลยในทันที เมื่อเปาโลชวนโบแวคุยไม่หยุด ทั้งเรื่องเทรนเสื้อผ้า แม้โบแวจะตอบเล็กน้อย แต่ก็มีเรื่องการใช้วัสถุดิบต่างๆ โดยไม่มีการแบ่งปันแหล่งซื้อขาย แต่วิจารณ์ลักษณะตามความเหมาะสม โบแวหัวเราะเป็นระยะเวลาเปาโลยิงมุขตลก ทั้งหมดเขาทำตามมารยาท
“หวังว่าจะได้เจอกันที่บ้านฉันสักครั้งนะ” เปาโลบอกลาแล้วกลับไปพูดคุยกับคนวัยเดียวกัน
โบแวมองโรซารีนที่เข้ามากอดแขนชวนเขาไปเต้นรำ เขาก็พยักหน้ารับ ก่อนหอมแก้มเพลิงฟ้าแล้วกระซิบบางอย่าง พร้อมส่งกุญแจรถให้
เพลิงฟ้าฟังแล้วเข้าใจ ก็รีบลุกแล้วเดินตรงไปที่หน้าตึกให้คนรับรถไปเอารถมา แต่ยังไม่ทันได้ไปถึงคนรับรถ ฌากก็เดินเข้ามาทันเธอพอดี
“เป็นยังไงบ้าง สังคมของโบแวช่างต่างจากสังคมของเธอราวฟ้ากับเหวเลยสินะ” ฌากกอดอกยิ้มเยาะสะใจ
“อาหารอร่อยค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแค่นั้น เพราะระหว่างโบแวคุย และเธอจะไปตักอาหาร เธอพยายามดูแล้วว่าไม่มีคนที่รังเกียจเธออยู่แล้วนั้น เธอจึงค่อยไปตักอาหารเพื่อเลี่ยง
“เธออย่าหลงในโลกของโบแวให้มากนัก เมื่อเขาจะเลือกคู่ชีวิต เขาจะเลือกคนที่เหมาะสมเอง” ฌากพูดยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทมาก
“ฌาก อย่ายุ่งกับพีโอนี่สิ” มอร์กานเข้ามาห้ามแล้วส่ายหน้าช้าๆ “รอโบแวเหรอ”
“ค่ะ โบแวบอกให้มารอรถแล้วก็รอเขาน่ะค่ะ” เพลิงฟ้าสบายใจที่ได้คุยกับมอร์กานมากกว่า
“เขาคงไม่รีบกลับหรอก เธอฟังผิดหรือเปล่า เขาบอกจะอยู่ถึงเที่ยงคืนเลยนะ ทำไมเธอไม่รับรถแล้วกลับไปก่อนเลยล่ะ” ฌากรีบไล่ให้เพลิงฟ้ากลับไปเพื่อให้ลูกชายได้สานสัมพันธ์กับโรซารีนมากกว่า
“ผมพูดตอนไหนครับว่าให้พีโอนี่กลับก่อน” โบแวเดินมาที่ด้านหลังแล้วผ่านพ่อไปโอบเอวเพลิงฟ้า “ผมกลับก่อนนะครับ แม่ แล้วผมจะแวะมาเยี่ยมบ้าง”
“นี่แกจะไม่ลาฉันเลยเรอะ” ฌากถามลูกชายอย่างงอนๆ
โบแวปล่อยมือจากเอวเพลิงฟ้า แล้วเข้าไปสวมกอดแม่ หอมแก้มทั้งสองข้าง จากนั้นหยุดยืนมองพ่อที่ยังทำงอนเขาอยู่ ก่อนเข้าไปกอด และบอกลา “ไปก่อนนะครับ”
ฌากก็พยักหน้าช้าๆ แล้วโอบเอวของมอร์กานเข้าไปในงาน งานนี้เขาไม่เชิญโนอามา มีแต่รีอามา แล้วยังไม่กลับ ยังคงทักทายคนในวงการไปทั่ว เขาไม่คิดมากและไว้ใจรีอามากเท่าเดิม เพราะรีอาไม่เคยทำให้เขาขาดทุน มีแต่กำไร
**********************
เสียงเขาขยับพลิกตัวบนเตียงทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้ง ยิ่งไออุ่นจากเขาที่ส่งมาถึงเธอ ยิ่งทำให้เธอมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขายังอยู่ตรงนี้...ข้างๆ เธอเสมอ
เพลิงฟ้าตื่นอย่างสดใส ก่อนจัดการตัวเองจนเรียบร้อยแล้วเดินลงมาข้างล่าง นั่งทานอาหารเช้าที่มาดามโบวิเย่ว์ทำไว้ให้แล้วก็ขอบคุณทุกครั้งไป ก่อนเธอลงมือทำอาหารไทยจากน้ำพริกที่นีกอลาเอามาฝาก และนัดเขามาทานที่บ้านด้วย พอทำแกงเขียวหวานไก่เสร็จแล้วก็ต้มไข่ให้นีกอลาและรอรับเจ้าตัว
โบแวลงมาจากชั้นบนแล้วมองหล่อนทำกับข้าวอย่างมีความสุข นึกขวางหูขวางตาเพราะรู้ว่านีกอลาจะมาทานมื้อเที่ยงด้วย เขาก็หาเรื่องอยู่บ้านแทน ไม่ยอมให้นีกอลาจีบเพลิงฟ้าได้ง่ายๆ
“หิวหรือยังคะ” เพลิงฟ้าเห็นเขากอดอกมองอยู่ที่ประตูห้องครัว
“เพิ่งทานอาหารเช้ากับกาแฟไป” โบแวยืนมองเธอที่นานๆ ทีจะทำอาหารสักที “ไม่รู้ว่าชอบทำอาหารด้วย”
“ไม่ชอบหรอกค่ะ แต่มันไม่มีให้ทานอย่างสะใจ พอนิกบอกว่าจะเอาอะไรไหมจะมาปารีสเลยบอกให้เอาน้ำพริกมาด้วยค่ะ ทีนี้ทำกินเองได้แบบสะใจเลย” เพลิงฟ้าปิดเตาให้เรียบร้อยแล้วเอาทุกอย่างทิ้งไว้บนเตาตามที่มาดามบอก จากนั้นก็สูดกลิ่นข้าวหอมมะลิที่หอมฟุ้งไปทั่ว
“หอมจริงนะ” โบแวพูดขึ้นจากกลิ่นหอมของข้าวสวย
“ใช่ค่ะ ถ้ากลับบ้านจะไปกินข้าวเหนียวกับกับข้าวพื้นเมืองที่แม่ทำค่ะ เดี๋ยวดูตารางก่อน น่าจะเดือนหน้านะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วมีความสุขมาก เหมือนได้ออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดสักระยะหนึ่ง
“เธอจะไปเมืองไทยนานแค่ไหน” โบแวถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้ค่ะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างไร้กำหนด
“ไม่รู้ได้ยังไง ยังไงเธอก็ต้องกลับ แล้วจะบอกไม่รู้ นี่เธอจะกลับมาไหม” โบแวถามอย่างหงุดหงิด
“ฉันอยากอยู่ให้นานที่สุด อาจจะอยู่จนกว่าจะทำงานรอบต่อไปเลยมั้งคะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วมองเขาหงุดหงิดที่เธอไม่ให้คำตอบ
“แล้วมันเมื่อไร” โบแวก็เค้นถามเอาคำตอบ
“สองเดือนค่ะ ช่วงนี้ฉันว่างงานจริงๆ เสร็จจากงานของคุณแล้ว ฉันก็แทบไม่มีงานเหลืออยู่เลย อยู่บ้านฉันจะได้ช่วยพ่อแม่ขายของไปพลางๆ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็ทำใจเย็น “ฉันไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสามปีแล้ว คุณจะให้ฉันทำยังไงคะ ไปเหยียบแล้วตีเครื่องกลับเลยเหรอ อีกอย่างไม่มีฉันตั้งหลายเดือน คุณยังสนุกได้ นอนหลับได้นี่คะ”
“คนละอย่าง ตอนนี้ฉันทำงานเครียด ไม่ได้เล่นกีฬาจนเหนื่อยแล้วสลบไปได้เองนี่นะ” โบแวบอกก่อนนึกแทน “เอาอย่างนี้ ขอฉันลุยเรื่องตลาดก่อน อีกสักเดือนเราค่อยไปด้วยกัน ตกลงไหม”
เพลิงฟ้าได้แต่พยักหน้า อยู่กับโบแวก็เหมือนเมียเก็บ เขาสั่งอะไรก็ต้องยอม เพราะรู้ว่าถ้าไม่ยอม เดี๋ยวมีเรื่องอีก ก็น่าแปลกที่โบแวไม่ยอมให้เธอไปจากเขา
หรือต้องรอเขาเขี่ยเธอทิ้งเอง...
เสียงเคาะประตูดังปลุกเพลิงฟ้าตื่นจากความคิด โบแวทำงานในห้องทำงานของเขา เธออ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ยาวด้านนอก จึงสะดวกออกไปเปิดประตูแทนมาดามโบวิเย่ว์ที่อยู่ในห้องพักรอคำสั่ง
“ไง นิก นึกว่าจะมาสายเหมือนทุกทีเสียอีก” เพลิงฟ้าเคยชินกับนิสัยชอบมาสายของเขาแล้ว ก็พูดไปอย่างนั้นเอง
“โธ่ ว่าฉันอีกแล้ว ฉันก็พยายามมาให้ทันเที่ยงแล้วไง หิวหรือยัง แต่ฉันหิวมาก นึกถึงแต่ว่าจะมากินแกงเขียวหวานฝีมือเธอ” นีกอลาพูดแล้วโอบเอวเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม
“ยังคิดว่าจะมาบ่าย โบแวเพิ่งตื่นตอนสิบเอ็ดโมงนี่เอง อีกอย่างยังไม่เบื่อแกงเขียวหวานที่เมืองไทยหรือไง ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันแตกต่างจากที่เมืองไทยหรอกนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วถอนหายใจยาว “ไปที่ห้องอาหารเถอะ ฉันจะไปตักให้ หิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่สิ ตื่นมาก็รีบขับรถมาฝากท้องเลยนะ” นีกอลาพูดเอาใจเพลิงฟ้า
เสียงกระแทกประตูดังลั่น เพลิงฟ้าหันไปมองโบแวที่มีสีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร โดยไม่พูดอะไร นีกอลาก็เลยต้องนั่งอีกข้างของโบแว และรู้ว่าโบแวไม่พอใจ แต่เขาก็นัดเพลิงฟ้าไว้แล้วและอยากมีโอกาสอยู่ใกล้ชิดเธอ
เพลิงฟ้าตักแกงวางไว้ตรงหน้าเขาแล้วก็เสริฟข้าวสวยร้อนๆ พร้อมช้อน และโบแวคุ้นเคยกับการใช้ช้อนทานอย่างอื่นด้วย เธอจึงเสริฟไข่ต้มสุกผ่าซีกวางตรงหน้าทุกคน
“เสียดายไม่มีไข่เค็ม แต่นี่ก็พอทานได้นะคะ” เพลิงฟ้าเอาใจโบแว เพราะเห็นเขาอารมณ์ขุ่นและไม่พูดอะไรตลอดการทาน
นีกอลาเงยหน้าขึ้นเห็นรอยเปื้อนที่แก้มเธอ จึงลุกแล้วเอื้อมไปเช็ดหน้าเพลิงฟ้า แต่โบแวจับข้อมือเขาเอาไว้
“จะทำอะไร” โบแวถามและมองอย่างไม่พอใจ
“มีปัญหาอะไรหนักหนานะ โบแว ฉันแค่จะเช็ดแก้มให้พีชเท่านั้น” นีกอลาหงุดหงิดสะบัดมือให้หลุดแล้วมือเขาก็ไปโดนถ้วยแกงหกใส่โบแวเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟ โบแวเปิดฉากชกนีกอลาทันที และอีกครั้งที่โบแวจับคนกดลงบนพื้นแล้วจะต่อย
เพลิงฟ้าเข้ามาห้ามโดนมือของโบแวเข้าที่หน้า จนผงะถอย เธอจึงตะโกนแทน “โบแว!!! หยุดนะ บอกให้หยุดไง”
“แกต่อยพีช!!!” นีกอลาเห็นชัดก็โมโห ฮึดสู้กับโบแว
ทีนี้ก็ตะลุมบอนกันในห้องทานอาหารของโบแว สุดท้ายโดนสาดน้ำทั้งคู่ ทีแรกไม่หยุด เพลิงฟ้าสาดอีกสองสามรอบจนหยุดไปเอง โบแวถอยออกมา มีรอยช้ำบ้าง และหนาวอยู่พอสมควรเพราะเปียกกันไปหมด
“พวกคุณเป็นบ้าอะไรกันอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาต่อยกัน ทั้งที่ไม่มีเรื่องขัดแย้งอะไรกันเลย” เพลิงฟ้าถามเสียงเรียบเหมือนดุเด็กที่ทะเลาะกัน
โบแวเดินออกไปจากห้องคนแรก โดยไม่พูดอะไรมาก ทำให้เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนคุยกับนีกอลา
“โบแวคงอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ ช่วยนี้งานเขาวุ่นวายมาก” เพลิงฟ้าอธิบายแทนแล้วสะดุ้ง เพราะเสียงปิดประตูจากชั้นสามดังลั่นมาถึงชั้นล่าง
“เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาต่อยฉันเรื่องอะไร” นีกอลาถามอย่างแปลกใจ
เพลิงฟ้ากอดอกแล้วส่ายหน้า ก่อนยื่นมือไปช่วย “จะมีอะไร หวงของเล่นน่ะสิ ไปเถอะ”
นีกอลาจึงไม่พูดอีก ถ้ารู้ว่าโบแวหึง ถ้าเพลิงฟ้ารู้ หล่อนอาจอยากอยู่กับโบแวแบบไม่มีวันหันมามองเขา
เพลิงฟ้าหยิบข้าวกับแกงเขียวหวานและเครื่องเคียงห่อให้กลับด้วย “ขอโทษแทนโบแวด้วยนะ เขาใจร้อนแบบนี้เสมอ เขามีปัญหาเยอะน่ะ ช่วงนี้ ฉันก็ไม่ค่อยมีงาน”
“หางานที่เมืองไทยไหม ฉันจะลองถามให้” นีกอลาถามอย่างมีความหวัง
“แจ็คเกอลีนจะจัดการทุกอย่างเองแหละ ลาก่อนนะ ฉันต้องไปดูโบแวหน่อย เสียดายไม่ได้อยู่คุยกันนาน พรุ่งนี้เจอกันนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วถอนหายใจ
นีกอลารับคำดึงเธอไปหอมแก้ม จากนั้นก็โบกมือลา ขณะที่เพลิงฟ้าถอนหายใจแล้วรีบขึ้นไปดูโบแวที่ห้อง ไม่เห็นคิดว่าเขาคงอยู่ห้องตัวเอง จึงไปเคาะประตู
“โบแวคะ เป็นอะไร” เพลิงฟ้าเคาะประตูถามด้วยความเป็นห่วง
โบแวเดินมาเปิดประตู คาดว่าเขาคงถอดเสื้อออกแล้วกำลังจะเปลี่ยนเสื้อ “ไม่ด่าฉันอีกหรือไง”
“โธ่ ถ้าจะด่า จะมาถามเหรอคะ” เพลิงฟ้ามีรอยช้ำบนหน้า มองเขาแล้วขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งๆ
โบแวเห็นรอยที่เขาเป็นคนทำก็เอื้อมมือสัมผัสเบาๆ ก่อนพูด “ขอโทษ ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาเอื้อมมือตรงหน้าก็เท่านั้นแหละ”
“เฮ้อ คุณนี่นะ ใจร้อนแบบนี้ ระวังจะไปมีเรื่องกับใครเข้า” เพลิงฟ้าเข้ามาดูแผลที่หน้าเขา “ดูสิหมดหล่อเลย”
“เชอะ ไอ้นีกอลาโดนหนักกว่า” โบแวพูดเกทับ อาจโดนบ้างแต่เขาก็ใส่นีกอลาไปเยอะเหมือนกัน
“ก็ใช่ค่ะ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ขอร้อง รู้ไหมว่าทำให้ฉันเป็นห่วงคุณ” เพลิงฟ้าบอกด้วยความเป็นห่วง
“นึกว่าห่วงแต่ไอ้ชู้นั่น” โบแวหลุดปากพูดออกมาตามที่คิด
“ชู้เหรอ ฉันกับคุณไม่ได้คบกันแบบคนรักสักหน่อย จะมีชู้ได้ไง ไอ้คนเอาแต่ใจ!!!” เพลิงฟ้าโกรธที่โดนข้อหามีชู้ จึงเดินออกไปแล้วกลับห้องตัวเอง กระแทกลงนั่งแล้วพยายามสงบสติอารมณ์
โบแวถอนหายใจกระแทกลงนั่ง เพราะเธอพูดถูก ตัวเขายังไม่แน่ว่าจะเอายังไงกับเธอ ไม่เกี่ยวกับเรื่องฐานะทางสังคม แต่เป็นเรื่องของหัวใจ…
**********************
มาช้าหน่อยนะคะ และคงอีกพักกว่าจะมาอีก
พอดีต้องไปเฝ้าคนไข้ที่โรงพยาบาล และไม่มีโน๊ตบุ๊ค
ซึ่งก็คงไม่มีเวลาทำอะไรในคอม
เพราะต้องเฝ้าคนไข้ที่เพ้อตลอดเวลา
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ atua : มาแล้วค่ะ
คุณ konhin : มาแล้วค่ะ
คุณเดิมเดิม : มาแล้ว มาแล้วค่ะ
https://my.dek-d.com/Bzlion/
คุณ bombayelali : ขอบคุณค่ะ
เมื่อโนราคุยงานเสร็จแล้วกลับมาที่โต๊ะ ก็ต้องมองไปรอบๆ เพราะไม่เห็นเพลิงฟ้า ก่อนถามเพื่อนนางแบบจนรู้ว่าเพลิงฟ้าถูกพาไปด้านหลังกับมาร์ค แล้วก็ไปถามเพื่อนมาร์ค
“เฮ้ ฟรานซิส เห็นมาร์คไหม บอกว่าจะสนุกกัน ไม่รู้ไปไหนแล้ว” โนราถามเอาจากเพื่อน
“มีคนไปกับมันแล้วล่ะ” ฟรานซิสบอกเล่า ก่อนมองโนรา “ไปกับฉันแทนไหม”
“จะบ้าเหรอ นัดกับมาร์คจะเล่นสามคน นี่ไปกับอีกคนแล้วสิ มัวคุยเรื่องงาน แล้วมาร์คก็ไม่ได้บอกว่าห้องไหน สงสัยลืม” โนรายิ้มแบบมาจริต เชิญชวนนิดๆ
“เสร็จจากมาร์คแล้วต่อกับฉันไหม” ฟรานซิสถามแล้วเชยคางโนรามาจูบเล็กน้อย แลกจูบกันเมามัน ก่อนโนราถอนจูบแล้วรอคำตอบ ฟรานซิสก็บอกห้องของมาร์คให้
โนรายิ้มอย่างมีจริตแล้วเดินช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบนัก เชิญชวนเล็กน้อยแล้วเดินไปที่ด้านหลัง พอลับตาแล้ว เธอก็รีบไปเคาะที่ห้องดังลั่น
เพลิงฟ้าได้ยินก็มีความหวังแต่ก็ขัดขืนไม่ได้ มาร์คกำลังกระตุ้นความต้องการของเธออย่างหนัก จนเธอแทบทนไม่ไหว หากพอมีคนเคาะประตู มาร์คก็หงุดหงิดเสียอารมณ์ จึงเดินไปเปิดประตู แล้วก็มองโนราที่ยิ้มหวานให้
“สนุกสองคนเหรอ ขอสนุกด้วยสิ” โนราพูดแล้วเข้ามาจูบมาร์คอย่างร้อนแรง มือปิดประตูแล้วกระตุ้นช่วงล่างของมาร์คอย่างแรง สอดมือเข้าไปในกางเกงเขาไม่ยากนัก
มาร์คถึงกับเคลิ้มเลยทีเดียว เมื่อโนราหยุด หล่อนก็ผลักเขาไปที่เตียง เขาก็ยิ้มแล้วขยับเล็กน้อย พอมีระยะห่างจากเพลิงฟ้า แล้วก็ยอมให้โนราปิดตาเขาขณะเดียวกันหล่อนก็เล้าโลมจนเขาเคลิ้ม
จากนั้นโนราก็ผลักเพลิงฟ้าให้พ้นจากเตียง โนราถอนหายใจยาว เอาที่ช็อตไฟฟ้าช็อตมาร์คจนสลบ แล้วพยุงเพลิงฟ้าช่วยแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้เพลิงฟ้าแทบเปลือยอยู่แล้ว
เมื่อไปถึงด้านหน้า โนราก็นึกแผนได้อย่าง จึงเดินไปหาเพื่อนเกย์ของเธอแล้วบอกเล่าให้ฟัง อีกฝ่ายหัวเราะแล้วพยักหน้าช้าๆ ยอมรับคำขอของเธอ
โนราพาเพลิงฟ้าไปที่รถแล้วพากลับคอนโด โดยที่เพลิงฟ้าไม่ขัดขืน เธอรู้ดีกว่าโดยยาไปแน่นอน จึงพาไปค้างที่คอนโด เพราะเท่าที่เช็คครั้งสุดท้าย โบแวไม่ชอบขี้หน้าเธอเอามาก แต่ก็ไม่ถึงกับเล่นงานเธอในเรื่องการงาน
เธอถอดเสื้อผ้าเพลิงฟ้าแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนแต่งตัวให้ก็เช็ดตัวจนสะอาด แล้วปล่อยเธอนอนพักผ่อน ทั้งที่ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลย ปัญหาก็เกิดขึ้นแล้ว
เพลิงฟ้าได้หลับอย่างสบายใจก็อยากจะพักจากอาการมึนงง
ราวตีสองได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังลั่นห้องพักของโนรา เพลิงฟ้าได้สติแล้วก็ควานหาจากกระเป๋าที่โต๊ะหัวเตียงแล้วกดรับสาย “ฮัลโหล”
“อยู่ไหน” โบแวกลับมาถึงบ้านแล้วไม่เจอ
“อืม ไม่รู้ค่ะ” เพลิงฟ้าบอกตามตรง
“อยู่บ้านฉัน” โนราตอบแทนแล้วเพลิงฟ้าก็ได้สติ
“คอนโดของโนราค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วยังเพลียอยู่
“ไปทำอะไรที่นั่น นี่เธอคิดจะหนีฉันอีกแล้วรึไง” โบแวรู้ก็โกรธ ตะคอกเสียงดังลั่น
“คุณค้างกับโรซารีนไม่ใช่เหรอคะ” เพลิงฟ้าเข้าใจไปอย่างนั้น แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย
“ถ้าฉันจะค้างแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่อยู่ที่บ้าน” โบแวย้อนถามอย่างหงุดหงิด
“ถึงคุณไม่ค้าง ฉันก็ไม่อยากรับรู้เรื่องคุณกับโรซารีน แค่นี้นะคะ” เพลิงฟ้าหงุดหงิดเพราะเพลียง่วงและเพิ่งเจอเรื่องไม่ดี ไม่มีอารมณ์มาเอาใจเขา
“อย่าวางสายใส่ฉันนะ แค่ไปทานมื้อค่ำกับโรซารีนมันอะไรหนักหนา” โบแวหัวเสียมากขึ้นที่หล่อนงอแง เวลาเขาจะนอนกับผู้หญิงอื่น
“อย่ามาโวยวายใส่ฉันนะ ฉันเพิ่งโดนมอมยาแล้วลากไปข่มขืน ถ้าไม่มีโนราช่วย ฉันจะรอดไหมก็ไม่รู้ ตอนนี้ขอล่ะ อย่าหาความกับฉัน” เพลิงฟ้าหงุดหงิดเป็นกำลังก็โวยวายใส่เขาแทน “ถ้าคุณจะมาวางอำนาจกับฉันตอนนี้ ฉันจะวางล่ะ”
“อะไรนะ ช่างเถอะ คอนโดโนราอยู่ไหน ฉันจะไปรับ” โบแวพยายามตั้งสติกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่ต้อง!! เช้าฉันจะกลับไปเก็บของของฉันเอง” เพลิงฟ้าดื้อแพ่งขึ้นมาก็ทำให้คนอื่นปวดหัวได้เช่นกัน
“ฉันบอกจะไปรับ อย่าให้ฉันต้องไปไล่ถามใครต่อใครในเวลานี้นะ แล้วเธอคิดจะหนีฉันไปไหนอีกล่ะ อย่ายัดเยียดข้อหาให้ฉันอีก เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรนอกจากทานมื้อค่ำกับดื่มไวน์ไม่กี่แก้วก็เท่านั้น ที่เหลือก็แค่นั่งคุยกันเฉยๆ” โบแวต้องอธิบาย เพราะดูเหมือนตอนนี้เพลิงฟ้ายังไม่มีสติเท่าไร
เพลิงฟ้านิ่งงันไปพัก ก่อนถอนหายใจแล้วยื่นให้โนราบอก “บอกที่อยู่ให้โบแวหน่อย ไม่งั้นโบแวจะตามล่าฉันแน่ แล้วเธอจะพลอยลำบากไปด้วย”
โนราถอนหายใจงัวเงียและหงุดหงิดก่อนอธิบายบอกเส้นทาง แล้วส่งคืนให้เพลิงฟ้า จากนั้นก็หันหลังให้แล้วพยายามข่มใจและหลับต่อ
“ขอนอนพักอีกหน่อยนะคะ ยังเพลียอยู่เลย” เพลิงฟ้าบอกและฟังเขารับคำเสียงขรึมฟังดูผิดปกติ แต่ก็ไม่คิดอะไรเพราะสมองยังทำงานได้ไม่เต็มที่ จึงวางสายเขาแล้วหลับรอจนเขามานั่นเอง
เสียงโทรศัพท์ปลุกดังในอีกครึ่งชั่วโมง ตอนกลางคืนเงียบสงัดแบบนี้ คาดว่าเขาคงซิ่งมาไม่ยากนัก เพลิงฟ้ากดรับแล้วเก็บของเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เธอจะกลับจริงๆ เหรอ” โนราถามแล้วถอนหายใจ เพราะท่าทางเพลิงฟ้ายังไม่ค่อยดีเท่าไร
“อืม ไม่งั้นโบแวอาละวาดแน่” เพลิงฟ้าบอกแล้วยืมเสื้อคลุมของโนรา
“ฉันช่วยพยุง” โนราช่วยพยุงพาเพลิงฟ้าไปที่ลิฟต์แล้วพาลงไปข้างล่าง ส่งเพลิงฟ้าให้โบแว แล้วช่วยถือของส่งที่รถ ก่อนมองโบแววางเพลิงฟ้าที่นั่งด้านข้างคนขับ จึงถามอย่างสงสัย “จำเป็นต้องพาพีชกลับคืนนี้เลยเหรอ”
“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน และขอบใจมากที่ช่วยพีชไว้” โบแวบอกแล้วมองให้เธอกลับเข้าไปในตัวตึก
โนราเห็นว่าโบแวยืนรอจนเธอเข้าไปในตึก จึงค่อยขึ้นรถแล้วขับออกไป ทำให้รู้สึกดีกับโบแวมากขึ้น แต่ยังไงเธอก็อยากให้เพลิงฟ้ามาอยู่ใกล้ๆ ด้วยเช่นกัน คิดถึงเมื่อเพลิงฟ้าดูแลเธออย่างดี
พอกลับถึงที่พัก โบแวจอดรถแล้วอุ้มพาเพลิงฟ้าขึ้นไปนอนก่อน แล้วค่อยกลับลงมาเอาของวางบนโต๊ะ แล้วกอดอกมองเพลิงฟ้าที่นอนหลับอยู่บนเตียง สักพักเขาก็ขึ้นไปบนเตียงแล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน โดยที่เพลิงฟ้าไม่มีอาการตกใจ คาดว่าฤทธิ์ยายังคงไม่หมด
อะไรจะเกิดขึ้นถ้าสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอเพราะเขา
**********************
ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ให้คนไปสืบดูว่านายแบบนั่นเป็นใครแล้วก็รู้แต่จะทำอะไรก็น่าสงสาร เพราะโดนนายแบบเกย์จัดหนักไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว โนราก็ร้ายพอกัน เขาจึงไม่ทำอะไรอีก อีกทั้งให้นักสืบไปเค้นถามจนได้เรื่องว่าโนอาเป็นคนจ้างทำแบบนั้นและเพลิงฟ้าก็ปลอดภัยดีแล้ว เขาจึงไม่อยากวุ่นวายอีก
สองเดือนที่ผ่านมาเขาทำงานอย่างหนัก คัดผ้า คัดนางแบบ สั่งตัดเย็บ ดูตัวอย่าง ทำทุกอย่างเองและคอยสังเกตรูปร่างของเพลิงฟ้าให้เข้ารูปเข้ารอย แต่ต้องไม่มีกล้ามเนื้อจนดูสูญเสียความเป็นหญิง ตอนนี้เขากำลังดูเธอถ่ายภาพนิ่งพร้อมนางแบบอีกสี่คน
และกำลังจะมีงานเดินโชว์ในอีกไม่นาน ตอนแรกเขาจะทำที่แคลิฟอร์เนีย เพราะไม่อยากมีปัญหากับพ่อเขา แต่แม่ไม่ต้องการให้เขาไปเปิดงานแรกที่ไกลแบบนั้น มันยิ่งจะทำให้พ่อเข้าใจเขาผิดไปอีก
เขาออกมาจากห้องถ่ายภาพ แล้วขับรถกลับไปที่ออฟฟิศของชีรัก เห็นพ่อเขามารออยู่ก็เมินเฉยเดินผ่านเหมือนคนไม่รู้จัก
“นี่แกจะทำแบบนี้ใช่ไหม” ฌากถามขึ้น และเข้าใจท่าทีของลูกชาย
“รู้นี่แล้วมาทำไม” โบแวโบกมือไล่คนอื่นออกไป แล้วผายมือชวนพ่อกลับเข้าห้องรับรอง ยืนนิ่งรอฟังว่าพ่อจะพูดอะไร
“จำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ” ฌากยอมลดความโกรธแล้วมาคุยกับลูกชาย เพราะไปที่บ้าน ลูกชายก็เดินหนีตลอด
“ถ้าพ่อถูกทำไมไม่ยอมขึ้นศาล” โบแวถามกลับอย่างกวนประสาท
ฌากหงุดหงิดที่ถูกชายจี้จุดอีก “ฉันก็ยอมทุกอย่างที่แกต้องการแล้ว แกยังจะอะไรหนักหนา”
“พ่อไม่มีสิทธิเข้ามาที่นี่หรือที่บ้าน ถ้าอยากจะเจอผม นัดที่อื่น ได้ยินว่าแม่จะย้ายของกลับไปอยู่กับพ่อแล้วนี่” โบแวมองนาฬิการุ่นใหม่ล่าสุดของเขา
“โบแว เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วรึไง” ฌากถอนหายใจยาว อ่อนใจมากที่ลูกชายทำเมินเฉยใส่เขา
“แล้วตอนนี้ผมตะคอกใส่พ่อหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาที่นี่หรือไปที่บ้านผม เพราะผมไม่ต้องการให้แนวคิดผมรั่วไหล ขอบคุณที่คืนแบบเสื้อให้ผมจนหมด แล้วแบบที่ผมทำไม่เสร็จ พ่อก็ทำตามสบายเพราะมันเป็นทรัพย์สินของราฟาแร็งแล้ว” โบแวพูดให้เคลียร์ ก่อนเตือน “ผมจำไม่ผิด ทนายของผมห้ามไม่ให้พ่อเข้าใกล้สถานที่ทำงานของผมทั้งหมดไม่ใช่เหรอครับ”
“โบแว!!! แกจะยอมลงให้พ่อบ้างไม่ได้หรือยังไง” ฌากตะคอกใส่ลูกชายอย่างหงุดหงิด
“ตราบที่พ่อยังคบคนโกง ผมไม่ยอมลงให้แน่นอน เพราะไม่รู้ว่าพวกมันจะใช้พ่อมาโกงผมอีกสักกี่ครั้ง” โบแวบอกชัดเจนแล้วมองพ่อเดินไปที่ประตู “ขอบคุณที่ยอมปล่อยทีมงานเก่าของผม”
ฌากกระแทกลมหายใจอย่างแรง รู้ว่าลูกคงไม่อภัยให้เขาแน่นอน แต่เขาต้องฟังคำมอร์กานให้มากกว่านี้ ช่วงนี้ต้องเลิกยุ่งกับลูกชายไปก่อน เพราะเรื่องเพิ่งผ่านไปไม่ถึงหกเดือนเท่านั้น
โบแวแยกกลับไปที่ห้องทำงาน อ่านซองเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะของเขา แล้วเก็บไว้ในตู้เซฟที่ซ่อนไว้ ยังมีเรื่องให้ต้องจัดการอีกมาก ในเรื่องการตลาด เขาจ้างบริษัทประชาสัมพันธ์ที่ดีที่สุด เพราะตอนนี้ชีรักมีชื่อเสียงในตลาดกลางแล้ว เขาจึงตั้งใจจะทำเสื้อผ้าสำหรับคนตลาดกลาง เพราะคนตลาดกลางมีอยู่ทั่วโลก และจากเพื่อนที่ให้คำปรึกษา เขาคิดว่ามันถูกต้องแล้วที่จะทำแบบนั้น
ก่อนออกมาเขาแอบทำบางอย่างที่ราฟาแร็ง อย่างที่เขาคิดเสมอ เขาไม่เคยไว้ใจรีอากับโนอา ดังนั้นเขาต้องทำทุกทางที่จะป้องกันรีอากับโนอา เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนในครอบครัวเขาแน่นอน
**********************
แววตาเธอดูประหลาดใจเป็นที่สุดเมื่อเขาบอกสิ่งที่เธอต้องทำ
“ใช่ เธอต้องไปงานเลี้ยงครอบครัวฉัน” โบแวย้ำอีกรอบโดยไม่ต้องรอให้เธอถาม
“ทำไมคะ ฌากกับเลอาต่างก็ไม่ชอบหน้าฉัน” เพลิงฟ้าไม่เข้าใจ เพราะตอนเลอาคลอดลูกสาวเมื่อเดือนก่อนก็ไม่ยอมให้น้องชายไปเยี่ยม แต่งานนี้ไปแบบจัดเต็มครบทั้งครอบครัว แล้วอยู่ๆ ก็เกิดอยากให้เธอไปด้วย
“ไม่รู้สิ ฌากอยากให้ไป คิดว่าคงวางแผนแยกเธอกับฉันอีกมั้ง ช่างเถอะ เมื่ออยากให้ไปก็ไป เขาคงไม่คิดว่าฉันจะกล้าหักหน้าเขาต่อหน้าคนอื่นล่ะมั้ง” โบแวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก เขาถอดเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน
“งั้นฉันไม่ไปค่ะ บาปนะคะ ทำให้ครอบครัวร้าวฉานเนี่ย” เพลิงฟ้าตัดสินใจทันที
โบแวมองเธอที่เดินออกไปจากห้อง แล้วหยิบหนังสือมานั่งอ่าน เพราะตอนนี้เธอไม่มีงานอื่นใดนอกจากงานเดินแบบ และเธอไม่ได้ยุ่งขนาดต้องทำงานทุกวัน
เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จก็ตามเธอไปที่นั่งอ่านนิยายอยู่บนโซฟาที่ไม่ค่อยได้รับแขกของเขา ก่อนเขาพูดเสียงโทนต่ำลง “คุณต้องไปนะ พีช นานๆ ทีฌากจะบอกให้เชิญคุณไปด้วย บางทีเขาอาจจะคิดได้แล้วว่าคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ” เพลิงฟ้ามั่นใจว่าฌากไม่มีทางเปลี่ยนความคิด ถ้ายังเป็นเพื่อนที่ดีกับรีอาและโนอาแบบนี้
จะว่าไปแล้ว ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่โนราเข้าไปช่วยเหลือโบแว ตั้งแต่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ชีวิตเธอไม่มีทางเหมือนเดิมอีก อะไรๆ ในชีวิตไม่มีทางเหมือนเดิมเมื่อได้รู้จักกับโบแว
“ยังไงเธอก็ต้องไป” โบแวไม่ยอมรับคำปฏิเสธ “และไม่ต้องกลัวว่าฉันจะปล่อยเธอนั่งเหงาอยู่คนเดียว ฉันไปไหนเธอก็ต้องไปด้วย”
“ต่อให้มีโรซารีนเหรอคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างเซ็งๆ
โบแวถอนหายใจ แล้วเชยคางเธอมาสบตา “คิดอะไรมากเรื่องโรซารีน ถึงฉันจะรักสนุกแต่ฉันก็รู้ว่าผู้หญิงแบบไหนควรยุ่งและไม่ควรยุ่ง”
เพลิงฟ้าเอามือเขาออกแล้วอ่านนิยายของตัวเองต่อ โดยไม่ต้องใส่แว่นตาหลอกใครอีก
“นี่จะไม่พูดเรื่องโรซารีนใช่ไหม แต่เธอก็พูดขึ้นมาก่อนเองนะ” โบแวเอามือพาดที่พนักพิงแล้วทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ฉันพลาดเอง ไม่น่าพูดถึงเธอเลย แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่ไป จะดีกับคุณมากกว่า” เพลิงฟ้าไม่ปฏิเสธ แล้วรู้ว่าถ้าปฏิเสธซ้ำๆ เขาต้องจับเธอแต่งตัวลวกๆ ลากไปออกงานแน่นอน
“ตกลงจะไม่ไปใช่ไหม” โบแวถามซ้ำ
“ไปค่ะ ถ้าคุณอยากให้ไป” เพลิงฟ้าบอกแล้วอ่านนิยายของตัวเองต่อ แม้ไม่ค่อยมีสมาธินัก
“ต้องขอร้องไหม” โบแวพูดประชด
“ได้ก็ดีค่ะ” เพลิงฟ้าแกล้งพูดไปอย่างนั้น
โบแวลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้า แล้วแกล้งทำเป็นขอร้อง “ได้โปรด”
“ตาบ้า!!!” เพลิงฟ้าว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็ได้หัวเราะ เพราะรู้ว่าเขาแกล้งทำและกวนประสาทเธอ จากนั้นก็ต้องตกใจเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา “เดี๋ยวสิ”
“เดี๋ยวอะไร” โบแวถามแล้วยกคงอุ้มเธอ ยิ้มให้อย่างกวนประสาท
“ก็คุณจะอุ้มฉันไปไหน” เพลิงฟ้าแก้ตัวเพราะเข้าใจเขาผิดไป
“ไปร้านเสริมสวยน่ะสิ เธอคิดว่าฉันจะหอบเธอไปไหน” โบแวแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก่อนถามยิ้มๆ “คิดว่าฉันจะพาเธอไปขึ้นเตียงเหรอ ตอนนี้เนี่ยนะ”
“อีตาบ้า!!!” เพลิงฟ้าทุบอกเขาอย่างอายๆ
“เธอแหละ ผู้หญิงคิดลึก แต่ฉันชอบนะ” โบแวยิ้มกวนประสาทแล้วโน้มตัวเธอมาจูบอย่างแสนหวาน ก่อนพาไปที่รถยนต์เขาที่ด้านนอก
เพลิงฟ้าบ่อยเขานำทาง ในรถเขาก็มีนิยายที่เธอลืมทิ้งไว้อยู่หลายเล่มหลังจากอ่านจบ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะปล่อยนิยายทิ้งไว้ในรถเขา ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยให้ใครทิ้งอะไรไว้ในรถของเขาเลย กระนั้นเธอก็พอใจ และคงพอเอาไปแก้เบื่อขณะโดนเขาแปลงโฉมได้ไม่ยากนัก
**********************
แววตาดูหมิ่นกลายเป็นสิ่งคุ้นเคยของเพลิงฟ้าไปแล้ว เมื่อเดินผ่านแขกของฌากแล้วต้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เหมือนความสวยจะไม่ช่วยอะไรเธอเลย เพราะชื่อเสียงเสียหายไปแล้ว จากปากคำของฌาก แต่ก็เป็นเหตุผลที่ดีที่โบแวจะโอบเอวเธอไว้ตลอดเวลา
“ดีใจด้วยกับลูกสาวของพี่” โบแวบอกพี่สาวเมื่อเห็นหน้า
“ขอบใจ” เลอางอนน้องชายที่ขับเธอออกจากการทำงานกับชีรัก แต่ยังให้อยู่ในฐานะหุ้นส่วน เธอปลายตามองเพลิงฟ้า แล้วเชิดหน้าหนี
โบแวไม่สนใจนัก เข้าไปกอดหอมแก้มทักทายแม่ แล้วทักทายพ่อตามปกติ เพลิงฟ้าก็ทักทายแต่ไม่เข้าไปทำท่าทางสนิทสนมกับใคร กลัวโดนปฏิเสธจะขายหน้ากว่าเดิม
“เราไปหามุมนั่งด้วยกันดีกว่านะ ไม่อยากก่อปัญหาในงานแบบนี้” โบแวพูดชัดเจนแบบไม่อายใคร แล้วไม่สนใจพี่สาวขี้งอน
“นี่จะไม่อยู่รวมกลุ่มกับพวกเราเหรอ” เลอาถามเพราะอยากรั้งน้องชาย
โบแวหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจนัก “สำคัญด้วยเหรอ เมื่อเธอยังไร้มารยาทกับผู้หญิงของฉัน แล้วทำไมฉันต้องมีมารยาทกับแขกของเธอด้วย ไม่ล่ะ”
“ขอโทษด้วยไม่คิดว่าโบแวจะพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ ไงโรซารีน” ฌากทักทายกับโรซารีนอย่างสนิทสนมด้วยการเข้าไปกอดและหอมแก้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ” โรซารีนยิ้มให้ทุกคนและทุกคนก็ทักทายเธอออย่างสนิทสนม ยกเว้นโบแวที่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น เธอจึงกระตุ้นเตือนเขา ด้วยการเข้าไปสวมกอดแล้วหอมแก้มเขาต่อหน้าเพลิงฟ้าแบบไม่ต้องกลัวเขาปฏิเสธ “คิดถึงคุณจริงๆ ตั้งแต่มื้อค่ำวันนั้นเรายังไม่ได้เจอกันอีกเลย รู้ว่าคุณงานยุ่งแต่น่าจะจัดสรรเวลาให้ฉันบ้างนะคะ”
“ขอโทษจริงๆ ผมทำงานจนลืมไปน่ะ อีกอย่างพีโอนี่ต้องการให้ผมอยู่ด้วยตลอดเวลา และผมก็มีความสุขกับเธอจริงๆ” โบแวถอยออกมาให้ห่างเล็กน้อย ให้รู้ว่าไม่มีใครควบคุมเขาได้แม้แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา และบอกอย่างสุภาพ “ขอตัว”
เพลิงฟ้ารู้สึกแรงผลักให้เธอเดินไปอีกทาง เขาหาที่นั่งให้เธอได้ไม่ยากนัก จากนั้นก็บอกให้เธอไปตักอาหารให้เขา
“เธออาจจะงงว่าทำไมฉันให้เธอไปตักให้ เพราะถ้าฉันลุกจากเก้าอี้เมื่อไรล่ะก็ คงมีคนลากฉันไปมาทั่วงานเลย” โบแวบอกเหตุผลในตอนท้าย ยอมไม่สุภาพดีกว่าโดนลากไปทั่วงาน แล้วทิ้งเพลิงฟ้าให้เป็นเป้าโจมตี
“ค่ะ” เพลิงฟ้าเห็นเขามองจ้องเธอไปจนถึงที่ตักอาหาร เธอก็ตักมาทีเดียวสองจานแล้วเอากลับมาที่โต๊ะ โล่งใจที่ไม่ต้องเจอคนอื่นพูดจาเสียดสีอะไร เพราะยังไม่ค่อยมีคนที่โต๊ะเท่าไรนัก
โบแวดึงเอวเพลิงฟ้าให้เข้ามาแนบชิดเขามากที่สุด ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขากับเธอยังไง
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยคะ รู้ไหมว่าพ่อแม่คุณเสียหน้าน่ะ” เพลิงฟ้าเตือนโบแวแต่ก็ไม่ขืนตัวขัดขืนสิ่งที่เขาพยายามแสดงออก
“ก็มันน่าเบื่อ ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันตลอด ตั้งแต่เลิกกับอันนา ฉันก็แค่อยากอยู่กับเธออย่างสงบสุขเท่านั้นแหละ” โบแวบอก เมื่อเขารู้สึกว่างานเป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่ปาร์ตี้อีกต่อไป
ตั้งแต่คบหากับแอนนา ความคิดเขาเปลี่ยนไป เขาอยากเริ่มสร้างครอบครัว แต่ความคิดนั้นพังทลาย เขากลับไปหาสิ่งเดิม แล้วเริ่มเบื่อหน่ายเมื่อเจอเพลิงฟ้า เขาก็เหมือนได้ยาขนานใหม่ ได้ลองหยุดคิดและทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ไม่ต้องทำเพื่อใคร ไม่ต้องค้นหาเพื่อใคร แค่ทำตามใจปรารถนา แล้วค้นพบว่า เขายังต้องการเธออยู่ แม้จะไม่มีอะไรสนุกสนานมากขึ้นก็ตาม
ไม่นานนักเมื่อเขาไม่ลุกไปไหน โรซารีนก็เดินตรงมาหาเขาพร้อมพ่อของเธอ แล้วแนะนำให้โบแวรู้จัก
“นี่พ่อฉันเปาโล” โรซารีนพาพ่อมาแนะนำ เพราะพ่อมาถึงช้ากว่าเธอ
โบแวลุกขึ้นเข้าไปสวมกอดทักทาย “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ได้ยินว่าเป็นเป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงมากๆ ในวงการ เสียดายลูกสาวฉันชอบธุรกิจโลดโผนมากกว่า ได้ยินว่าเธอก็ชอบเล่นอะไรพวกนั้น ฉันแก่จนไม่ไหวแล้วล่ะ” เปาโลพูดอย่างถ่อมตน
“ผมว่าคุณคงชอบเล่นสกีแน่นอน สักวันคงได้เล่นด้วยกันนะครับ” โบแวรู้กิจกรรมของคนในวงการแทบทุกคน ที่เห็นเขาอ่านแท็ปเล็ตก็เพื่อติดตามข่าวของทุกคนในวงการ เขาจะได้เข้าสังคมได้อย่างมีมารยาท
สักพักเพลิงฟ้าก็รู้สึกว่างเปล่าไปเลยในทันที เมื่อเปาโลชวนโบแวคุยไม่หยุด ทั้งเรื่องเทรนเสื้อผ้า แม้โบแวจะตอบเล็กน้อย แต่ก็มีเรื่องการใช้วัสถุดิบต่างๆ โดยไม่มีการแบ่งปันแหล่งซื้อขาย แต่วิจารณ์ลักษณะตามความเหมาะสม โบแวหัวเราะเป็นระยะเวลาเปาโลยิงมุขตลก ทั้งหมดเขาทำตามมารยาท
“หวังว่าจะได้เจอกันที่บ้านฉันสักครั้งนะ” เปาโลบอกลาแล้วกลับไปพูดคุยกับคนวัยเดียวกัน
โบแวมองโรซารีนที่เข้ามากอดแขนชวนเขาไปเต้นรำ เขาก็พยักหน้ารับ ก่อนหอมแก้มเพลิงฟ้าแล้วกระซิบบางอย่าง พร้อมส่งกุญแจรถให้
เพลิงฟ้าฟังแล้วเข้าใจ ก็รีบลุกแล้วเดินตรงไปที่หน้าตึกให้คนรับรถไปเอารถมา แต่ยังไม่ทันได้ไปถึงคนรับรถ ฌากก็เดินเข้ามาทันเธอพอดี
“เป็นยังไงบ้าง สังคมของโบแวช่างต่างจากสังคมของเธอราวฟ้ากับเหวเลยสินะ” ฌากกอดอกยิ้มเยาะสะใจ
“อาหารอร่อยค่ะ” เพลิงฟ้าพูดแค่นั้น เพราะระหว่างโบแวคุย และเธอจะไปตักอาหาร เธอพยายามดูแล้วว่าไม่มีคนที่รังเกียจเธออยู่แล้วนั้น เธอจึงค่อยไปตักอาหารเพื่อเลี่ยง
“เธออย่าหลงในโลกของโบแวให้มากนัก เมื่อเขาจะเลือกคู่ชีวิต เขาจะเลือกคนที่เหมาะสมเอง” ฌากพูดยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทมาก
“ฌาก อย่ายุ่งกับพีโอนี่สิ” มอร์กานเข้ามาห้ามแล้วส่ายหน้าช้าๆ “รอโบแวเหรอ”
“ค่ะ โบแวบอกให้มารอรถแล้วก็รอเขาน่ะค่ะ” เพลิงฟ้าสบายใจที่ได้คุยกับมอร์กานมากกว่า
“เขาคงไม่รีบกลับหรอก เธอฟังผิดหรือเปล่า เขาบอกจะอยู่ถึงเที่ยงคืนเลยนะ ทำไมเธอไม่รับรถแล้วกลับไปก่อนเลยล่ะ” ฌากรีบไล่ให้เพลิงฟ้ากลับไปเพื่อให้ลูกชายได้สานสัมพันธ์กับโรซารีนมากกว่า
“ผมพูดตอนไหนครับว่าให้พีโอนี่กลับก่อน” โบแวเดินมาที่ด้านหลังแล้วผ่านพ่อไปโอบเอวเพลิงฟ้า “ผมกลับก่อนนะครับ แม่ แล้วผมจะแวะมาเยี่ยมบ้าง”
“นี่แกจะไม่ลาฉันเลยเรอะ” ฌากถามลูกชายอย่างงอนๆ
โบแวปล่อยมือจากเอวเพลิงฟ้า แล้วเข้าไปสวมกอดแม่ หอมแก้มทั้งสองข้าง จากนั้นหยุดยืนมองพ่อที่ยังทำงอนเขาอยู่ ก่อนเข้าไปกอด และบอกลา “ไปก่อนนะครับ”
ฌากก็พยักหน้าช้าๆ แล้วโอบเอวของมอร์กานเข้าไปในงาน งานนี้เขาไม่เชิญโนอามา มีแต่รีอามา แล้วยังไม่กลับ ยังคงทักทายคนในวงการไปทั่ว เขาไม่คิดมากและไว้ใจรีอามากเท่าเดิม เพราะรีอาไม่เคยทำให้เขาขาดทุน มีแต่กำไร
**********************
เสียงเขาขยับพลิกตัวบนเตียงทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้ง ยิ่งไออุ่นจากเขาที่ส่งมาถึงเธอ ยิ่งทำให้เธอมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขายังอยู่ตรงนี้...ข้างๆ เธอเสมอ
เพลิงฟ้าตื่นอย่างสดใส ก่อนจัดการตัวเองจนเรียบร้อยแล้วเดินลงมาข้างล่าง นั่งทานอาหารเช้าที่มาดามโบวิเย่ว์ทำไว้ให้แล้วก็ขอบคุณทุกครั้งไป ก่อนเธอลงมือทำอาหารไทยจากน้ำพริกที่นีกอลาเอามาฝาก และนัดเขามาทานที่บ้านด้วย พอทำแกงเขียวหวานไก่เสร็จแล้วก็ต้มไข่ให้นีกอลาและรอรับเจ้าตัว
โบแวลงมาจากชั้นบนแล้วมองหล่อนทำกับข้าวอย่างมีความสุข นึกขวางหูขวางตาเพราะรู้ว่านีกอลาจะมาทานมื้อเที่ยงด้วย เขาก็หาเรื่องอยู่บ้านแทน ไม่ยอมให้นีกอลาจีบเพลิงฟ้าได้ง่ายๆ
“หิวหรือยังคะ” เพลิงฟ้าเห็นเขากอดอกมองอยู่ที่ประตูห้องครัว
“เพิ่งทานอาหารเช้ากับกาแฟไป” โบแวยืนมองเธอที่นานๆ ทีจะทำอาหารสักที “ไม่รู้ว่าชอบทำอาหารด้วย”
“ไม่ชอบหรอกค่ะ แต่มันไม่มีให้ทานอย่างสะใจ พอนิกบอกว่าจะเอาอะไรไหมจะมาปารีสเลยบอกให้เอาน้ำพริกมาด้วยค่ะ ทีนี้ทำกินเองได้แบบสะใจเลย” เพลิงฟ้าปิดเตาให้เรียบร้อยแล้วเอาทุกอย่างทิ้งไว้บนเตาตามที่มาดามบอก จากนั้นก็สูดกลิ่นข้าวหอมมะลิที่หอมฟุ้งไปทั่ว
“หอมจริงนะ” โบแวพูดขึ้นจากกลิ่นหอมของข้าวสวย
“ใช่ค่ะ ถ้ากลับบ้านจะไปกินข้าวเหนียวกับกับข้าวพื้นเมืองที่แม่ทำค่ะ เดี๋ยวดูตารางก่อน น่าจะเดือนหน้านะคะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าแล้วมีความสุขมาก เหมือนได้ออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดสักระยะหนึ่ง
“เธอจะไปเมืองไทยนานแค่ไหน” โบแวถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้ค่ะ” เพลิงฟ้าบอกอย่างไร้กำหนด
“ไม่รู้ได้ยังไง ยังไงเธอก็ต้องกลับ แล้วจะบอกไม่รู้ นี่เธอจะกลับมาไหม” โบแวถามอย่างหงุดหงิด
“ฉันอยากอยู่ให้นานที่สุด อาจจะอยู่จนกว่าจะทำงานรอบต่อไปเลยมั้งคะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วมองเขาหงุดหงิดที่เธอไม่ให้คำตอบ
“แล้วมันเมื่อไร” โบแวก็เค้นถามเอาคำตอบ
“สองเดือนค่ะ ช่วงนี้ฉันว่างงานจริงๆ เสร็จจากงานของคุณแล้ว ฉันก็แทบไม่มีงานเหลืออยู่เลย อยู่บ้านฉันจะได้ช่วยพ่อแม่ขายของไปพลางๆ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็ทำใจเย็น “ฉันไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสามปีแล้ว คุณจะให้ฉันทำยังไงคะ ไปเหยียบแล้วตีเครื่องกลับเลยเหรอ อีกอย่างไม่มีฉันตั้งหลายเดือน คุณยังสนุกได้ นอนหลับได้นี่คะ”
“คนละอย่าง ตอนนี้ฉันทำงานเครียด ไม่ได้เล่นกีฬาจนเหนื่อยแล้วสลบไปได้เองนี่นะ” โบแวบอกก่อนนึกแทน “เอาอย่างนี้ ขอฉันลุยเรื่องตลาดก่อน อีกสักเดือนเราค่อยไปด้วยกัน ตกลงไหม”
เพลิงฟ้าได้แต่พยักหน้า อยู่กับโบแวก็เหมือนเมียเก็บ เขาสั่งอะไรก็ต้องยอม เพราะรู้ว่าถ้าไม่ยอม เดี๋ยวมีเรื่องอีก ก็น่าแปลกที่โบแวไม่ยอมให้เธอไปจากเขา
หรือต้องรอเขาเขี่ยเธอทิ้งเอง...
เสียงเคาะประตูดังปลุกเพลิงฟ้าตื่นจากความคิด โบแวทำงานในห้องทำงานของเขา เธออ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ยาวด้านนอก จึงสะดวกออกไปเปิดประตูแทนมาดามโบวิเย่ว์ที่อยู่ในห้องพักรอคำสั่ง
“ไง นิก นึกว่าจะมาสายเหมือนทุกทีเสียอีก” เพลิงฟ้าเคยชินกับนิสัยชอบมาสายของเขาแล้ว ก็พูดไปอย่างนั้นเอง
“โธ่ ว่าฉันอีกแล้ว ฉันก็พยายามมาให้ทันเที่ยงแล้วไง หิวหรือยัง แต่ฉันหิวมาก นึกถึงแต่ว่าจะมากินแกงเขียวหวานฝีมือเธอ” นีกอลาพูดแล้วโอบเอวเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม
“ยังคิดว่าจะมาบ่าย โบแวเพิ่งตื่นตอนสิบเอ็ดโมงนี่เอง อีกอย่างยังไม่เบื่อแกงเขียวหวานที่เมืองไทยหรือไง ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันแตกต่างจากที่เมืองไทยหรอกนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วถอนหายใจยาว “ไปที่ห้องอาหารเถอะ ฉันจะไปตักให้ หิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่สิ ตื่นมาก็รีบขับรถมาฝากท้องเลยนะ” นีกอลาพูดเอาใจเพลิงฟ้า
เสียงกระแทกประตูดังลั่น เพลิงฟ้าหันไปมองโบแวที่มีสีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร โดยไม่พูดอะไร นีกอลาก็เลยต้องนั่งอีกข้างของโบแว และรู้ว่าโบแวไม่พอใจ แต่เขาก็นัดเพลิงฟ้าไว้แล้วและอยากมีโอกาสอยู่ใกล้ชิดเธอ
เพลิงฟ้าตักแกงวางไว้ตรงหน้าเขาแล้วก็เสริฟข้าวสวยร้อนๆ พร้อมช้อน และโบแวคุ้นเคยกับการใช้ช้อนทานอย่างอื่นด้วย เธอจึงเสริฟไข่ต้มสุกผ่าซีกวางตรงหน้าทุกคน
“เสียดายไม่มีไข่เค็ม แต่นี่ก็พอทานได้นะคะ” เพลิงฟ้าเอาใจโบแว เพราะเห็นเขาอารมณ์ขุ่นและไม่พูดอะไรตลอดการทาน
นีกอลาเงยหน้าขึ้นเห็นรอยเปื้อนที่แก้มเธอ จึงลุกแล้วเอื้อมไปเช็ดหน้าเพลิงฟ้า แต่โบแวจับข้อมือเขาเอาไว้
“จะทำอะไร” โบแวถามและมองอย่างไม่พอใจ
“มีปัญหาอะไรหนักหนานะ โบแว ฉันแค่จะเช็ดแก้มให้พีชเท่านั้น” นีกอลาหงุดหงิดสะบัดมือให้หลุดแล้วมือเขาก็ไปโดนถ้วยแกงหกใส่โบแวเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟ โบแวเปิดฉากชกนีกอลาทันที และอีกครั้งที่โบแวจับคนกดลงบนพื้นแล้วจะต่อย
เพลิงฟ้าเข้ามาห้ามโดนมือของโบแวเข้าที่หน้า จนผงะถอย เธอจึงตะโกนแทน “โบแว!!! หยุดนะ บอกให้หยุดไง”
“แกต่อยพีช!!!” นีกอลาเห็นชัดก็โมโห ฮึดสู้กับโบแว
ทีนี้ก็ตะลุมบอนกันในห้องทานอาหารของโบแว สุดท้ายโดนสาดน้ำทั้งคู่ ทีแรกไม่หยุด เพลิงฟ้าสาดอีกสองสามรอบจนหยุดไปเอง โบแวถอยออกมา มีรอยช้ำบ้าง และหนาวอยู่พอสมควรเพราะเปียกกันไปหมด
“พวกคุณเป็นบ้าอะไรกันอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาต่อยกัน ทั้งที่ไม่มีเรื่องขัดแย้งอะไรกันเลย” เพลิงฟ้าถามเสียงเรียบเหมือนดุเด็กที่ทะเลาะกัน
โบแวเดินออกไปจากห้องคนแรก โดยไม่พูดอะไรมาก ทำให้เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนคุยกับนีกอลา
“โบแวคงอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ ช่วยนี้งานเขาวุ่นวายมาก” เพลิงฟ้าอธิบายแทนแล้วสะดุ้ง เพราะเสียงปิดประตูจากชั้นสามดังลั่นมาถึงชั้นล่าง
“เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาต่อยฉันเรื่องอะไร” นีกอลาถามอย่างแปลกใจ
เพลิงฟ้ากอดอกแล้วส่ายหน้า ก่อนยื่นมือไปช่วย “จะมีอะไร หวงของเล่นน่ะสิ ไปเถอะ”
นีกอลาจึงไม่พูดอีก ถ้ารู้ว่าโบแวหึง ถ้าเพลิงฟ้ารู้ หล่อนอาจอยากอยู่กับโบแวแบบไม่มีวันหันมามองเขา
เพลิงฟ้าหยิบข้าวกับแกงเขียวหวานและเครื่องเคียงห่อให้กลับด้วย “ขอโทษแทนโบแวด้วยนะ เขาใจร้อนแบบนี้เสมอ เขามีปัญหาเยอะน่ะ ช่วงนี้ ฉันก็ไม่ค่อยมีงาน”
“หางานที่เมืองไทยไหม ฉันจะลองถามให้” นีกอลาถามอย่างมีความหวัง
“แจ็คเกอลีนจะจัดการทุกอย่างเองแหละ ลาก่อนนะ ฉันต้องไปดูโบแวหน่อย เสียดายไม่ได้อยู่คุยกันนาน พรุ่งนี้เจอกันนะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วถอนหายใจ
นีกอลารับคำดึงเธอไปหอมแก้ม จากนั้นก็โบกมือลา ขณะที่เพลิงฟ้าถอนหายใจแล้วรีบขึ้นไปดูโบแวที่ห้อง ไม่เห็นคิดว่าเขาคงอยู่ห้องตัวเอง จึงไปเคาะประตู
“โบแวคะ เป็นอะไร” เพลิงฟ้าเคาะประตูถามด้วยความเป็นห่วง
โบแวเดินมาเปิดประตู คาดว่าเขาคงถอดเสื้อออกแล้วกำลังจะเปลี่ยนเสื้อ “ไม่ด่าฉันอีกหรือไง”
“โธ่ ถ้าจะด่า จะมาถามเหรอคะ” เพลิงฟ้ามีรอยช้ำบนหน้า มองเขาแล้วขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งๆ
โบแวเห็นรอยที่เขาเป็นคนทำก็เอื้อมมือสัมผัสเบาๆ ก่อนพูด “ขอโทษ ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาเอื้อมมือตรงหน้าก็เท่านั้นแหละ”
“เฮ้อ คุณนี่นะ ใจร้อนแบบนี้ ระวังจะไปมีเรื่องกับใครเข้า” เพลิงฟ้าเข้ามาดูแผลที่หน้าเขา “ดูสิหมดหล่อเลย”
“เชอะ ไอ้นีกอลาโดนหนักกว่า” โบแวพูดเกทับ อาจโดนบ้างแต่เขาก็ใส่นีกอลาไปเยอะเหมือนกัน
“ก็ใช่ค่ะ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ขอร้อง รู้ไหมว่าทำให้ฉันเป็นห่วงคุณ” เพลิงฟ้าบอกด้วยความเป็นห่วง
“นึกว่าห่วงแต่ไอ้ชู้นั่น” โบแวหลุดปากพูดออกมาตามที่คิด
“ชู้เหรอ ฉันกับคุณไม่ได้คบกันแบบคนรักสักหน่อย จะมีชู้ได้ไง ไอ้คนเอาแต่ใจ!!!” เพลิงฟ้าโกรธที่โดนข้อหามีชู้ จึงเดินออกไปแล้วกลับห้องตัวเอง กระแทกลงนั่งแล้วพยายามสงบสติอารมณ์
โบแวถอนหายใจกระแทกลงนั่ง เพราะเธอพูดถูก ตัวเขายังไม่แน่ว่าจะเอายังไงกับเธอ ไม่เกี่ยวกับเรื่องฐานะทางสังคม แต่เป็นเรื่องของหัวใจ…
**********************
มาช้าหน่อยนะคะ และคงอีกพักกว่าจะมาอีก
พอดีต้องไปเฝ้าคนไข้ที่โรงพยาบาล และไม่มีโน๊ตบุ๊ค
ซึ่งก็คงไม่มีเวลาทำอะไรในคอม
เพราะต้องเฝ้าคนไข้ที่เพ้อตลอดเวลา
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอบคอมเม้น
home.love-stories.net
คุณ atua : มาแล้วค่ะ
คุณ konhin : มาแล้วค่ะ
คุณเดิมเดิม : มาแล้ว มาแล้วค่ะ
https://my.dek-d.com/Bzlion/
คุณ bombayelali : ขอบคุณค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2561, 22:27:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2561, 13:07:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 764
| << Designer's desire By คชสีห์ 19 | Designer's desire By คชสีห์ 21 >> |
konhin 8 ต.ค. 2561, 11:03:36 น.
ปัญหามีไว้ให้โบแวพุ่งชนนนนน ไม่สนหน้าใครเลย หึๆๆ
ปัญหามีไว้ให้โบแวพุ่งชนนนนน ไม่สนหน้าใครเลย หึๆๆ
ไม่เต็มตอน เพิ่มให้เต็มแล้วนะคะ 
เดิมเดิม 8 ต.ค. 2561, 19:29:57 น.
รอได้ค่ะไรท์ สู้ๆ ค่ะ
รอได้ค่ะไรท์ สู้ๆ ค่ะ