เปลวไฟในกระแสลม
ชีวิตชายหนุ่ม หล่อ พ่อรวย แต่กลับดวงซวย โชกเลือด ชุ่มเหงื่อ และหยาดน้ำตา แถมฉ่ำรักใคร่เสน่หา เกิดราศีเมถุน ตำราโหราศาสตร์ว่าเกิดในธาตุลม

ชะตาชีวิตผกผันพบเจอเธอ หญิงสาวราศีเมษอันเป็นธาตุไฟ เกิดปลายเดือนมีนา รักเคารพบิดา แต่ดวงชะตาความรักแย่ บิดาไม่อยากฝากอนาคตที่เธอ หากแต่จะยกมรดกให้หลานชาย อันเกิดเป็นลูกของเธอ โดยหาว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ให้

เธอให้มิตรภาพเป็นเพื่อนแท้ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมแก๊ง ‘เฮอริเคน’ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งค้นเจอ เธอคือคนที่ ‘ใช่’ เขาจึงเหมือนกระแสลมแรง เปลี่ยนแปลงจากมิตรแท้ ร่วมทางสู่คู่ครองชั่วชีวิต

จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ‘เปลวไฟในกระแสลม’
Tags: กุ๊กกิ๊ก, หวานแหวว, บู๊, แอคชั่น, คอมเมดี้, ตลกขบขัน, ไตรติมา, รวย, หล่อ, เท่ห์,

ตอน: ตอน 16 ผู้ชายแรง


..........ภายนอกรั้วแชร์เฮ้าส์ เคนมาแอบซุ่มจอดมอเตอร์ไซค์ข้างรั้ว ไม่ห่างจากรถของคุณคล้ายพิพัฒน์กับรถของเรย์ยะ

ฮายาโตะมาถึงแชร์เฮ้าส์ตามคำบอกเล่าตำแหน่งที่ตั้งจากปากคำที่ฮิโตมิบอกไว้กับเขาเพราะอยากมาเห็นด้วยตา เขาเองไม่รู้ไม่เคยเช่าหอลักษณะเป็นแชร์เฮ้าส์เช่นนี้มาก่อนจึงอยากรู้เห็น ขณะขับรถผ่านเคนซึ่งนั่งรอดูเหตุการณ์อยู่บนมอเตอร์ไซค์

ฝ่ายนั้นก้มหน้าดึงหมวกปิดบังไม่ให้ฮายาโตะเห็นและเคนเป็นคนรอบคอบ เขาสวมโค้ทตัวยาวปล่อยชายเสื้อปรกลงมาคลุมท้ายมอเตอร์ไซค์ไม่ให้เห็นเลขทะเบียนอยู่แล้ว

ต่างคนต่างไม่รู้จักจึงไม่สนใจอะไรกันมาก เมื่อฮายาโตะลงจากรถกระบะแล้วจึงเดินตรงเข้าไป แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงห้องรับแขก

เรย์ยะออกมาตะโกนเสียงดัง

“ฮายาโตะ!”

ฮิโตมิตกใจยิ่งกว่าถูกผีหลอก!

“รีบไปห้ามแฟนใหม่เธอสิเดี๋ยวตีกันตาย ฉันจะห้ามพี่เรย์ยะเอง”

เพราะการตัดสินใจเร็วของปลายมีนา ฮิโตมิจึงหายตกใจสมองแล่นเป็นฉาก รีบเดินจากไปหาแฟนใหม่ของเธอโดยปัจจุบันทันด่วน

“พี่เรย์ยะใจเย็นฝ่ายโน้นเขาตัวใหญ่กว่า จะเสียเปรียบเขานะอย่ามีเรื่องกันเลย”

ปลายมีนาบอก เธออยู่ข้างเรย์ยะและคอยเป็นห่วงเป็นใย

“ใครว่าเสียเปรียบไม่ได้จะไปชกกับมัน ฉันจะด่ามัน”

“พี่เรย์ยะไม่ต้อง ปล่อยให้ปลายจัดการแทนให้ รอเดี๋ยว...”

ปลายมีนาวิ่งตามฮิโตมิ พอดีทันได้ยินคำพูดที่บอกฮายาโตะ

“ฉันเลิกกับเขาแล้ว แต่เราสองคนยังไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไว้จะค่อยบอกทีหลัง ส่วนเรื่องเราเป็นแฟนกัน ฉันก็ยังบอกพ่อแม่ตอนนี้ไม่ได้ คงต้องบอกเป็นเพื่อนกัน เข้าใจความจำเป็นฉันนะคะ ตอนนี้พี่เรย์ยะเป็นเหมือนพี่ชายที่ห่วงใยฉัน เราจากกันด้วยดีแล้วค่ะ”

“จากกันด้วยดีอะไร ไปด่าฉันถึงแมนชั่น มันหาว่าหน้าด้านแย่งแฟนชาวบ้าน ทำฉันเสียหน้ามาก”

ฮิโตมิเพิ่งได้รับรู้จากปากคำของฮายาโตะว่าเรย์ยะตามไปอาละวาดหึงหวง

“ที่จริงเขายังหวงฉันอยู่ แต่ถ้าคุณพิสูจน์ตัวเอง ใจเย็น และทำดีกับพ่อแม่ฉัน ทุกคนจะยอมรับคุณได้ในฐานะแฟนใหม่ของฉัน”

“ทำดีกับพ่อแม่เธอ? ทำยังไง”

“พาพวกเราไปเลี้ยงอาหารในร้านดีๆ สักแห่ง”

“ได้... งั้นไปผับที่ฉันเล่นดนตรีอยู่ที่พวกเธอเคยไปกันแล้ว”

“งั้นรออยู่ตรงนี้นะคะ ฉันจะไปบอกพ่อแม่ก่อนว่าคุณฮายจะพาไปเลี้ยง”

ฮิโตมิบอกแล้วค่อยเดินจากไปอย่างใจเย็น รู้ว่าพอจะระงับศึกชิงนางได้ชั่วคราว

ฝ่ายปลายมีนาตั้งใจจะมาด่าแทนเรย์ยะถึงกับเก้อไป งงกับฮิโตมิ แล้วเพิ่งเหลือบเห็นเคนจอดมอเตอร์ไซค์อยู่ริมรั้ว ฝ่ายนั้นส่งสัญญาณมือกวักทักทายมา

ปลายมีนาจึงพยักหน้ารับ

ฮายาโตะหันหลังขวับมองตามสาววัยรุ่นเนื่องจากอยากรู้ว่าเธอพยักหน้าให้ใครอยู่

เคนจึงก้มหลบหน้า ดึงปีกหมวกปิดบังอีก

ฮายาโตะเห็นท่าทางไม่น่าไว้ใจยังไงพิกลในสายตาเขา จึงถามปลายมีนา

“ใคร?”

นอกจากไม่ได้ตอบคำถามแล้ว ปลายมีนายังเชิดหน้า มองทางหางตา ตวัดค้อนแล้วเดินจาก...

“นี่ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกัน โดนเสยหน้าหงายไปแล้ว ถามไม่ตอบ ท่าทางมองยังกวนโมโหอีก”

ฮายาโตะสบถอยู่คนเดียวด้วยความหมั่นไส้ปลายมีนา

ฮิโตมิมาบอกกับเรย์ยะอย่างหน้าตาเฉย

“ฉันเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นแต่เขาชอบตามตื๊อ เมื่อกี้เลยแกล้งหลอกให้เขาพาพวกเราไปเลี้ยง มื้อนี้พวกเรากินกระหน่ำหนักๆ แกล้งให้เขาจ่ายเงินกระเป๋าฉีก เดี๋ยวอีกหน่อยเขาก็เลิกตามตื้อฉันไปเอง พี่เรย์ยะไม่ต้องห่วงนะ”

คนไม่ชอบโกหกอย่างปลายมีนาถึงกับอ้าปากค้าง มึนตึ๊บกับคำพูดฮิโตมิ สับสนอะไรจริงอะไรหลอก ให้งงไปหมด

“แต่ฉันไม่อยากทนเห็นหน้ามัน คงกินไม่ลงถ้ามีมันเสนอหน้าอยู่ พวกเธอไปกันเถอะ ฉันจะกลับบ้าน เดี๋ยวจะขนกระเป๋าเดินทางมาให้”

เรย์ยะบอก แล้วเดินไปที่รถของเขา ระหว่างทางเดินผ่านฮายาโตะอดโมโหไม่ได้ จึงตะโกนด่าใส่หน้า

“ไอ้โง่”

ฮายาโตะโมโหเหมือนกัน แต่ต้องทำใจเย็น เพราะเชื่อฟังคำพูดฮิโตมิ เก็บกดอดทน ขยับแว่นตามองตามตาขวาง

จนกระทั่งเรย์ยะลากกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบเต็มทางเดิน แกล้งเฉี่ยวฮายาโตะ

ซึ่งเขายืนหลบหลีกทางให้ จึงไม่โดนเฉี่ยวชนเต็มแรง แล้วเขาจึงเดินตามหลัง หวังจะได้ช่วยฮิโตมิขนกระเป๋าเข้าจัดเก็บในห้อง

พอเรย์ยะลากกระเป๋าเดินทางส่งถึงมือฮิโตมิและปลายมีนาแล้ว จึงเดินกลับออกมา เจอฮายาโตะตะโกนด่าใส่หน้าเอาคืนบ้าง

“ไอ้บ้า ไอ้ขี้หวง ยังตามหวงไม่เลิก”

ถึงคราวเรย์ยะมองตาขวางบ้าง ไม่พูดจาแต่อาฆาตไว้ในใจ เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เปิดประตูรถของตนโดยไม่สนใจใครจะอยู่บนมอเตอร์ไซค์จอดข้างท้ายรถก็ช่าง... แล้วสตาร์ทเครื่องกระชากรถขับมุ่งไปข้างหน้า ไม่เหลียวมองหลัง

ฮิโตมิแนะนำตัวฮายาโตะกับคุณอายะและคุณคล้ายพิพัฒน์

“นี่เพื่อนหนูค่ะ ชื่อเล่น... ฮาย เป็นนักดนตรีที่ผับ คืนนี้เขาจะพาพวกเราไปเลี้ยงในผับที่เขาทำงานอยู่ค่ะ พอดีวันนี้เขาว่าง เลยมาช่วยหนูขนของย้ายบ้านค่ะ”

ฮายาโตะโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อมให้ทั้งคุณอายะและคุณคล้ายพิพัฒน์

ซึ่งคุณอายะพยักหน้าน้อมรับอยู่ในที ไม่มีคิดติดใจสงสัยอะไร เพราะคุ้นชินกับเพื่อนชายของบุตรสาว ซึ่งมีมากมายเคยพามาแนะนำให้รู้จักจนจดจำไม่หวาดไม่ไหว เลยมิได้สนใจคุยด้วย

ส่วนคุณพิพัฒน์ถามพอเป็นพิธี

“แล้วมารถอะไรล่ะฮาย”

“มารถกะบะครับ”

ฮายาโตะตอบ แล้วเดินเลี่ยงไปจับกระเป๋าเดินทางจากมือฮิโตมิ ลากเข้าห้องชั้นล่างที่เปิดว่างอยู่

ลับหลังฮายาโตะแล้วคุณคล้ายพิพัฒน์ทำเบ้ปากเหยียด นึกไปว่าชายหนุ่มเป็นคนจนกระจอก เนื่องจากดูแต่รถที่ขับซึ่งแท้จริงมันวัดกันภายนอกไม่ได้เสมอไป



..........ฝ่ายปลายมีนาได้รับกุญแจห้องชั้นบนริมสุดทางเดิน แต่ต้องนำกระเป๋าเดินทางแบกขึ้นบันได ซึ่งตัวกระเป๋านั้นหนักเอาการอยู่ เธอจึงต้องวางแผนจัดท่าทางตนเองให้ถนัดที่สุด สองมือแบกกระเป๋าเดินทางยกขึ้นพาดหลัง ก้มงอตัวนิดหน่อย แล้วค่อยปล่อยมือขวามาจับราวบันได ค่อยก้าวขึ้นบันไดไปทีละขั้นอย่างระมัดระวังช้าๆ

ฮายาโตะเห็นไม่น่าวางใจ อาจเกิดอุบัติเหตุได้ ความเป็นคนมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือชาวบ้านเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาจึงเดินตามขึ้นไปทันช่วงจังหวะปลายมีนาเสียหลักกำลังจะหงายหลังตกบันได เขาใช้วงแขนข้างหนึ่งช่วยประคองโอบหลังเธอ อีกมือข้างหนึ่งจับราวบันไดไว้แน่นหนา

จึงเป็นหลักพิงเมื่อเธอเอนตัวล้มเซลงมาปะทะอ้อมอกของเขา ราวกับหนังรักโรแมนติก นางเอกเหลียวมองสบตาพระเอก ใบหน้าอยู่ใกล้ชิดกัน แต่มันไม่ยักโรแมนติกเพราะทั้งคู่ไม่ใช่คู่รักกัน

หักมุมด้วยฮายาโตะผลักดันตัวเธอขึ้นจากบันไดขั้นบนสุด

แต่แรงเขาเยอะเกินไป ร่างบางของปลายมีนาจึงซวนเซถลาเปลี่ยนไปเป็นคว่ำหน้าคะมำ ล้มลงบนพื้นปูน

กระเป๋าเดินทางหลุดมือกระดอนอย่างแรงกลิ้งด้วยล้อ แล่นจู๊ดไปจอดหน้าประตูห้องพักริมสุด โดยมิต้องออกแรงเข็นมันแม้แต่น้อย

ได้เห็นแล้วขำชะมัดเมื่อมองผ่านแว่นสายตาของฮายาโตะ

“ฮะ ฮะ ฮ่ะ...”

ปลายมีนารีบลุกขึ้นมา รู้สึกเสียหน้าหมดฟอร์ม ฉุนเฉียวเหวี่ยงวีน

“ไอ้พี่แว่นผลักทำไม จะบ้าเรอะ”

“อ้าว... ช่วยประคองไม่ให้ตกบันไดไง แถมส่งกระเป๋าถึงห้อง ไม่ต้องเข็นเลย หึ... หึ...”

ยังไม่วายหัวเราะขำขันค้างอยู่อีก

คุณคล้ายพิพัฒน์เห็นดังนั้นให้เป็นห่วง จึงเดินแซงฮายาโตะขึ้นไปหาบุตรสาว ลูบแขนทั้งสองข้างให้ ซึ่งเลอะเทอะไปด้วยฝุ่นที่พื้น ถึงคุณคล้ายพิพัฒน์จะไม่ต่อว่ากระไร แต่สายตาที่มองฮายาโตะนั้นทำให้ดูรู้ว่าไม่ชอบใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่าปลาย”

“ขอบคุณค่ะพ่อ หนูไม่เป็นไร”

ปลายมีนาเก็บของเข้าห้องเสร็จแล้ว ทุกคนจึงตามกันไปทานอาหารมื้อค่ำ

“นี่รถเหรอ”

คุณคล้ายพิพัฒน์ถาม หลังจากเห็นวัตถุสภาพคล้ายเหล็กขึ้นสนิม สีน้ำตาลถลอกลอกหลุดแหว่งตามมุมสี่ล้อ ยี่ห้อเลือนรางอย่างน่าแปลกที่ไม่โดนด่านตำรวจจราจรเรียกจับกับรถที่ดูเหมือนหมดสภาพเช่นนี้

“อ้อ... ครับ”

ฮายาโตะตอบงงงง นึกในใจว่าอีกฝ่ายถามแปลก เพราะเขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจสภาพรถเก่าโทรม กลับเห็นว่ามันดูคลาสสิกด้วยซ้ำ คนละมุมมองกัน จึงไม่เข้าใจในความคิดของคุณคล้ายพิพัฒน์

“ฮายขับรถตามไปห่างๆ นะ ปลายกับฮิโตมิขึ้นรถพ่อ”

คุณคล้ายพิพัฒน์สั่งฮายาโตะ

แล้วหันหน้าไปสั่งบุตรสาว

พร้อมด้วยคุณอายะพากันขึ้นรถสปอร์ตซุปเปอร์คาร์สุดหรู ไม่อยากให้ใครเห็นเลยว่ารู้จักกับรถปุโรทั่งคันหลัง ถึงได้สั่งให้ฮายาโตะขับตามห่างๆ



..........ระหว่างเดินทางอยู่ในรถต่างคุยกัน

“คบคนให้ดูฐานะบ้างนะฮิโตมิ หาที่ดูคู่ควรหน่อยถึงจะเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ”

“คุณอาไม่รู้อะไร เห็นอย่างนั้นนั่นน่ะ ลูกคน...”

ฮิโตมิชะงักคำพูด เพิ่งนึกระแวงขึ้นมากะทันหัน ทั้งปลายมีนาและคุณคล้ายเป็นคนไทยที่ยังไม่รู้จักเซเลปลูกหลานไฮโซโก้หรูของญี่ปุ่น ลึกๆ รู้สึกอิจฉาปลายมีนา แท้จริงแล้วสวยเกินหน้าเกินตาถ้าหากลุกขึ้นมาแต่งตัวงาม อาจกลายเป็นคู่แข่งทางความรักตัวร้าย หากปลายมีนาเกิดนึกสนใจแฟนใหม่ของเธอ

“หืม? อะไรฮิโตมิ”

คุณคล้ายพิพัฒน์ถาม

ทำให้ฮิโตมิต้องตอบ...

“เป็นลูกคนพอมีพอกิน แต่ขี้เหนียวเลยไปเอารถเก่ามาใช้”



..........เรย์ยะขับรถมาจอดใกล้สถานีรถไฟใต้ดิน เพื่ออาศัยใช้สัญญาณอินเตอร์เน็ตฟรี WiFi

เพจบล็อกของคนรักบาสเก็ตบอล เคนรับจ็อบพาร์ทไทม์รับจ้างทั่วไป ดูภาพลักษณ์บล็อกโดยรวมเหมือนแฟนเพจของนักบาสเก็ตบอลธรรมดา มีประวัตินักกีฬาสมัครเล่นทุกคน แต่วงการใต้ดินจะรู้จักพวกเขาในอาชีพรับจ้างทำงานทั้งด้านมืดและสีเทา พวกเขารับจ็อบทุกอย่าง ตั้งแต่รับจ้างไปด่าข่มขู่ รับจ้างไปเตะต่อยตีหัวกบาลใคร รับจ้างเป็นนักสืบ หรือบอดี้การ์ดชั่วคราว รวมทั้งขายของจิปาถะ พวกของเถื่อนของโจร

เรย์ยะส่งข้อความลับเข้าอินบ็อก เพื่อว่าจ้างตีหัวกบาลชายหนุ่มคนหนึ่ง และสอบถามว่าสมาชิกคนใดที่ตอนนี้อยู่ใกล้ย่านรปปงงิ จะว่าจ้างคนนั้น ...รอสักพักจึงมีสายเรียกเข้า

“ผมชื่อเคนนะครับ เช็คข้อความในอินบ็อกแล้ว มีคนจะจ้างงานแถวรปปงงิ บังเอิญผมมาเดินเล่นแถวนี้พอดี คุณใช่ไหมที่จะจ้างผม”

“ใช่... ฉันจะจ้างนายไปตีหัวคน เอาแค่ให้มันได้แผลบาดเจ็บ และฝากด่ามันด้วย แล้วฉันจะต้องจ่ายเท่าไหร่ อะไรยังไง?”

“มัดจำล่วงหน้าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เงินมางานเดิน โอนเงินเดี๋ยวนี้รอรับผลได้ทันที หลังงานเสร็จต้องจ่ายที่เหลืออีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์”

คุยกันในรายละเอียดแล้วเรย์ยะพร้อมส่งรูปถ่ายชายเป้าหมาย

ไม่มีการไต่ถามผู้ว่าจ้างชื่อเรียงเสียงไรเป็นใครที่ไหน เพราะหากทำงานพลาดจะไม่มีการซัดทอดถึงผู้ว่าจ้าง นั่นเป็นระเบียบการของกลุ่มคนรักบาสฯ ที่เขียนระบุไว้ในบล็อก

.



ไตรติมา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ม.ค. 2562, 16:30:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ม.ค. 2562, 16:30:56 น.

จำนวนการเข้าชม : 718





<< ตอน 15 แฟนเก่าแฟนใหม่   ตอน 17 สาวแกลส์ >>
ไตรติมา 6 ม.ค. 2562, 16:32:37 น.
อีบุ๊กออกใหม่นิยายวัยรุ่นไปโหลดกันค่ะ
https://www.mebmarket.com/ebook-87520-เปลวไฟในกระแสลม-ภาคคุกคาม
ฝากไว้ให้ดาวน์โหลดอีบุ๊กกัน ผลงานซีรีย์ชุดเปลวไฟในกระแสลม
https://www.mebmarket.com/ebook-61157-อสูรซ่านสวาท
https://www.mebmarket.com/ebook-39000-พิศวาสซ้อนซ่อนชัง
โปรดกดไลค์เพจนิยายไตรติมา >> https://www.facebook.com/oranamarinlove


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account