ชีวิตชายหนุ่ม หล่อ พ่อรวย แต่กลับดวงซวย โชกเลือด ชุ่มเหงื่อ และหยาดน้ำตา แถมฉ่ำรักใคร่เสน่หา เกิดราศีเมถุน ตำราโหราศาสตร์ว่าเกิดในธาตุลม

ชะตาชีวิตผกผันพบเจอเธอ หญิงสาวราศีเมษอันเป็นธาตุไฟ เกิดปลายเดือนมีนา รักเคารพบิดา แต่ดวงชะตาความรักแย่ บิดาไม่อยากฝากอนาคตที่เธอ หากแต่จะยกมรดกให้หลานชาย อันเกิดเป็นลูกของเธอ โดยหาว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ให้

เธอให้มิตรภาพเป็นเพื่อนแท้ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมแก๊ง ‘เฮอริเคน’ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งค้นเจอ เธอคือคนที่ ‘ใช่’ เขาจึงเหมือนกระแสลมแรง เปลี่ยนแปลงจากมิตรแท้ ร่วมทางสู่คู่ครองชั่วชีวิต

จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ‘เปลวไฟในกระแสลม’

..........ฮายาโตะ ไท เจมส์ ฮิโตมิและปลายมีนาพากันเดินกลับแชร์เฮ้าส์ ระหว่างทางยาวไกล...

“เฮ้... ฉันมีข่าวเด็ดรายงาน พ่อเธอกำลังอยู่รปปงงิล่ะเพิ่งพาสาวเข้าเธคแถมดิ้นกะเขาด้วย ทำตัววัยรุ่นสู้ไม่ได้เลย ฉันแอบถ่ายคลิปไว้เดี๋ยวส่งให้ดู พอดีฉันมีธุระใกล้แชร์เฮ้าส์ขอเบิกค่าสืบเรื่องพ่อเธอหน่อยได้เปล่า?”

เคนโทรรายงานความคืบหน้าเข้ามือถือปลายมีนา พร้อมทวงค่าจ้างวานฉับพลันทันใจไม่พลาดเรื่องงกผลประโยชน์

“อืม... ก็ได้”

ปลายมีนารับปากก่อนวางสาย แล้วหันมาสั่งฮิโตมิ

“กลับเข้าแชร์เฮ้าส์ไปก่อน ปลายมีธุระแถวนี้เดี๋ยวค่อยกลับแชร์เฮ้าทีหลัง”

ฮิโตมิจึงเดินกลับเข้าไปก่อน ส่วนไทกับเจมส์กำลังเลี้ยวมุมตึก ฮายาโตะหยุดชะงัก เมื่อเหลือบเห็นเรย์ยะเดินตามหลังมาทางเดียวกัน ปลายมีนาเดินรั้งท้าย ทิ้งห่างพวกฮายาโตะมาก เธอเอ่ยทักทายขึ้น

“พี่เรย์ยะมาเอารถที่จอดข้างแชร์เฮ้าส์เหรอ”

“อื้ม...”

เรย์ยะพยักหน้ารับ และเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นพวกฮายาโตะ เพราะความมืดตรงมุมตึกบดบัง

“ท่าทางเหมือนมารอใคร”

“อ๋อ... รอเพื่อน พี่เรย์ยะกลับไปก่อนเถอะ”

ปลายมีนาบอกเรย์ยะ

“พี่ก็รอเพื่อนเหมือนกัน”

แล้วทั้งสองพากันลงนั่งที่เก้าอี้สาธารณะริมถนน ...สักพักหนึ่งเพื่อนจึงมาจอดมอเตอร์ไซค์

“เอ๋... ทั้งสองคนรู้จักกันหรือ?”

เคนถามทั้งเรย์ยะและปลายมีนา ซึ่งต่างพยักหน้ายอมรับ

“งั้นจ่ายมาทั้งสองคน เรย์ยะ... นายจ่ายส่วนที่ค้างห้าสิบเปอร์เซ็นต์”

ว่าพลางแบมือกระดิกนิ้ว

“หือ? พี่เรย์ยะจ่ายเงินให้เคนทำไม”

“ค่าจ้างตีหัวคนที่พี่หมั่นไส้”

จากคำตอบทำให้ปลายมีนานึกเดาออก ฮายาโตะบาดเจ็บเพราะอย่างนี้เอง เธอหลุบตาลงมองพื้น วูบหนึ่งกลับเกิดความเห็นใจฮายาโตะขึ้นมา

ฝ่ายฮายาโตะและไทกับเจมส์อยู่มุมตึกแอบดูรู้เห็นเหตุการณ์ โดยไม่ได้ยินเสียงพูด เพราะเสียงการจราจรริมถนนกลบเกลื่อนไป

“ไอ้นั่นแหละที่ตีฉันมือเจ็บนี่ ฉันจำได้ ทั้งหมวกแก๊ป เสื้อโค้ทยาว มันยังอยู่ชุดเดิม สองคนนั่นส่งเงินให้มัน คงร่วมกันวางแผนจ้างมัน เพราะไม่ชอบฉัน”

ฮายาโตะสันนิษฐานเป็นตุเป็นตะอยู่ฝ่ายเดียว

แต่ไทกับเจมส์ไม่เชื่ออย่างนั้น

“ฉันว่าปลายไม่น่ามีเรื่องแค้นเคืองนายถึงขนาดต้องร่วมมือกับเรย์ยะ”

“เฮ้ย! หลบก่อน เรย์ยะเดินผ่านมาทางนี้”

เจมส์บอกกับฮายาโตะและไท

หลังจากเรย์ยะเดินลับหลังไปไกลแล้ว ฮายาโตะผลุนผันเดินตามหาปลายมีนา

เจอเธอบริเวณแถวเครื่องขายขนมอัตโนมัติสำหรับเด็กขนาดความสูงเหนือระดับเอว ซึ่งปลายมีนามาหาขนมกินเล่น นึกไม่ถึงจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน...

“เธอนี่มันร้ายกาจมากนะ ร่วมมือกับเรย์ยะจ้างคนมาทำร้ายฉัน ไอ้คนนั้นฉันจำได้ เห็นเธอจ่ายค่าจ้างมัน”

“โอ๊ย! ...”

ปลายมีนาร้องอุทานเพราะตกใจ

ฮายาโตะเข้ามาประชิดถึงตัว บีบต้นแขนปลายมีนา แขนขวาอันแข็งแกร่งของเขายังทำงานได้ดี ในขณะมือซ้ายเจ็บใช้การไม่ได้ กดดันร่างบางเล็กกว่า ทำให้หงายหลังลงบนเครื่องขายขนมอัตโนมัตินั้น โถมทับด้วยร่างหนากว่าของเขา เค้นเสียงถามอย่างกับตำรวจจับผู้ร้ายสอบสวน แถมก้มหน้าโน้มลงไปเสียใกล้ชิดใบหน้าของสาวน้อย

“บอกมาเธอร่วมมือกับเรย์ยะใช่ไหม เธอมีเบื้องหลังอะไร? ทำไมโกรธแค้นฉันนักหนา”

“บ้าแล้ว... คิดไปได้ไง ฉันไม่เกี่ยวเลย อย่ามาหาเรื่อง...”

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยุ่งกันอยู่ ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกแอบถ่ายคลิปวีดีโอ มีกลุ่มสาวๆ ผู้เห็นเหตุการณ์แอบถ่ายรูปไว้อีกด้วย แสงจากไฟแฟล็ชสว่างแวบหนึ่ง จึงทำให้ฮายาโตะและปลายมีนาหันไปมองอย่าง งง งง...

“ว้าย! นั่นมันนายแบบคนนั้นนี่ มากอดปล้ำแฟนข้างถนน ไม่รู้จักอาย”

คนหนึ่งในกลุ่มสาวๆ ส่งเสียงเอะอะ

“หื่นจัง ตายอดตายอยากมาจากไหน น่าขายหน้า”

อีกสาวหนึ่งเสียงดังขึ้นมาไม่แพ้เพื่อน เรียกความสนใจชวนให้คนเดินถนนเวลาดึกแวะเข้ามามุงดูด้วย

ฮายาโตะตกใจตัวเองเหมือนกันที่อยู่ในท่าทางคร่อมร่างปลายมีนาและกดทับตัวเธอไว้อย่างแนบชิด เป็นเหตุให้ผู้พบเห็นต้องเกิดเข้าใจผิด เลยคิดว่าเขากำลังปล้ำแฟนสาว

“ไม่ใช่ครับ เข้าใจผิดแล้ว... ไปกันเถอะปลาย”

ฮายาโตะปฏิเสธเสียงดังเป็นพัลวัน พร้อมทั้งฉุดดึงข้อมือปลายมีนา พากันวิ่งหนีแทรกฝ่ากลุ่มผู้คนออกมาได้



..........23.10 น. ฮายาโตะพาปลายมีนากลับเข้าแชร์เฮ้าส์ไม่ทันกำหนดเวลาแชร์เฮ้าส์ปิดประตู จึงลำบากยากเย็นต้องพากันปีนข้ามประตูรั้ว

“เฮ้อ... เหนื่อยเป็นบ้าเลย มันอะไรกันนักกันหนานะวันนี้”

ฮายาโตะบ่น ขณะเพิ่งหย่อนก้นลงบนโซฟา

“ไทกลับบ้านไปแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มา ...มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?”

เจมส์รายงานและถาม หันมองเห็นปลายมีนาเดินขึ้นบันไดไปห้องของเธอ

“＃♩♪♫♬♭♮♯ ...”

เสียงเรียกเข้ามือถือฮายาโตะดังขึ้น จึงบอกเจมส์ก่อนรับสาย

“ไฮยาโตะโทรมา”

“ไอ้บ้ากาม...”

เสียงฝ่ายนั้นตะโกนลั่น ทำให้แก้วหูร้าวแทบแตก จนต้องยกหูออกห่าง

“โรคจิต... จู่ๆ มาด่าเรื่องบ้าอะไรอีก”

ฮายาโตะว่าสวนตอกกลับแฝดน้องชาย

“เปิดดูในเน็ตซะ ทั้งอินสตาแกรม ทวิตเตอร์ เฟสบุ๊กด้วย ฉันดันมีหน้าเหมือนนาย เลยพลอยซวย... นายทำให้ฉันเสียหน้า แฟนคลับฉันเข้าใจผิดกันยกใหญ่ เดือดร้อนต้องมานั่งแก้ข่าว ให้ฉันแก้ผ้ายังไม่น่าอายเท่ามีพี่ชายอย่างนายซะอีก”

เจมส์รีบเปิดไอแพดเกาะติดข่าวบันเทิงดารา เรื่องฉาวของไฮยาโตะโผล่หราขึ้นหน้าแรก

“เซเลปหนุ่มนายแบบดังหื่นกามจัด จับกดแฟนใหม่ไล่ฟัดมั่วกันริมถนน ถึงใส่แว่นปิดบัง ก็ยังรู้ว่าหน้านี้คือใคร”

“ดารานายแบบวัยรุ่นดัง หวังสำเร็จความใคร่ไล่ปล้ำแฟนกลางย่านชุมชนในตอนดึก”

ฮายาโตะสลับกันอ่านข่าวกับเจมส์

“ทำไมข่าวอัพไวยังกะสายฟ้าแลบ ข่าวหลังนี่ก็เว่อร์เกินจริง แถมใส่ร้ายป้ายสีอีก”

“เป็นดารานี่ไม่ดีเลย ใครก็จ้องจับผิด ฮายอย่าสนใจเลย ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวไฮยาโตะก็ต้องแก้ข่าวเองแหละ”

เจมส์ปลอบเพื่อน พลางตบบ่าเบาะๆ

แม้อย่างนั้นฮายาโตะยังนั่งหน้าเครียด... และแน่นอนว่าหลังไฮยาโตะแก้ข่าวเอาตัวรอดพ้นไปได้ ตกที่นั่งฮายาโตะต้องเดือดร้อนแต่แก้ไขอะไรไม่ได้



..........7.00 น. เริ่มมื้ออาหารเช้าในห้องครัวของแชร์เฮ้าส์

ฮายาโตะเป็นห่วงความรู้สึกปลายมีนา เรื่องเสียหายนั้นอาจทำให้เธอคิดมาก... เห็นเธอจากด้านหลังนั่งงอข้อศอกท้าวโต๊ะ เอนศีรษะพิงข้อมือตัวเอง เขาจึงลงนั่งข้างๆ พูดคุยถามทุกข์สุข

“ปลาย... เธอเป็นยังไงบ้าง”

ฮายาโตะเอ่ยถามเสียงอ่อนลง แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาเลย สงสัยจึงชะโงกมองหน้า เธอกำลังหลับตา ไม่รู้ว่าอยู่อารมณ์ไหน จึงเอ่ยถามใหม่

“ทำอะไรอยู่”

“หุงข้าว...”

เสียงตอบงัวเงียอู้อี้ แถมยังไม่ยอมลืมตาอีกด้วย

“ทำไมหลับตา”

ฮายาโตะถามอีก เห็นหม้อหุงข้าวกำลังเดือด

“ง่วง...”

“เรื่องนั้นปลายจะคิดยังไง”

“เรื่องนั้น? อ๋อ... พี่ฮายรู้เรื่องที่ปลายกำลังตามด้วยเหรอ อัพเดทให้แฟนเพจอ่านแล้ว แปลญี่ปุ่นเป็นไทยเรียบร้อย เรื่องนี้มีแต่คนชอบพระเอกนางเอกนะ”

ปลายมีนาตอบดิบดี นึกว่าหมายถึงหนังสือการ์ตูนเล่มที่เธอกำลังตามติดอยู่ ความจริงเธอไม่สนใจข่าวบันเทิงดารา หรือว่าเรื่องฉาวของชาวญี่ปุ่นเลย

“นี่พูดกันคนละเรื่องเลย แสดงว่าปลายไม่รู้เรื่อง...”

“ไม่รู้เรื่องอะไร?”

“ช่างเถอะ... ไม่รู้เรื่องก็ดีแล้ว”

ฮายาโตะไม่อธิบาย... เขาโล่งใจมากกว่าถ้าเธอไม่รู้จริงๆ

“คุณฮาย! ...”

ฮิโตมิตะเบ็งเสียงเรียก สีหน้าปั้นปึง

“ถึงขนาดปล้ำยายปลายออกสื่อ ไปจีบกันตอนไหน ไวไฟจนฉันตามไม่ทัน ข่าวยังบอกว่ารู้ผู้หญิงชื่อปลายมีนา เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นแฟนคนล่าสุด”

แทนที่ปลายมีนาจะไม่รู้... ก็เลยได้รู้จนได้ หันมองตาขวาง ทำเสียงขู่ฮายาโตะ

“อยากตายรึพี่ฮาย ไปออกข่าวว่าปลายเป็นแฟนคนล่าสุด”

แล้วกลับตาเหลือกโต เมื่อนึกขึ้นได้ถ้าพ่อรู้ข่าวนี้มีหวังไม่ให้เรียนต่อ แถมจะพากลับเมืองไทยด้วย เสียดายยังไม่ได้เที่ยวญี่ปุ่นให้คุ้ม นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับปลายมีนา

เพราะพ่อเคยขอร้องไว้ไม่ให้มีแฟนก่อนเรียนจบ

“ตายละ! พ่อรู้หรือยังนี่ ฮิโตมิห้ามบอกคุณอายะกับพ่อนะ”

“ฉันยังไม่ได้บอกแม่ เพราะเพิ่งอ่านข่าวเมื่อกี้นี้ แต่แม่โทรมาแล้ว บ่นว่าพ่อปลายยังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน”

ปลายมีนาได้ฟังดังนั้น ความรู้สึกเปลี่ยนจากกลัวเกรงผู้เป็นพ่อ กลายเป็นสงสัยใคร่รู้...

‘เมื่อคืนพ่อไปนอนค้างที่ไหน แล้วถ้าไปนอนกับผู้หญิงล่ะ?’

นึกแล้วโมโหขึ้นมาทันทีด้วยความห่วงหวงบิดาหนักหนา

“ฉันจะไปตามพ่อ วันนี้มีเรียนเย็นคงกลับมาเรียนทัน”

“เดี๋ยว... ปลายจะไปไหนไม่ได้ เรื่องเป็นแฟนคุณฮายว่าไง ชอบคุณฮายหรือ?”

ฮิโตมิถามเอาเรื่อง ทั้งยังจับไหล่ปลายมีนารั้งไว้

“ข่าวนั่นไม่จริง คิดถึงหลักเหตุผลตามความจริงสิว่าเป็นไปได้ไหม น่าจะรู้ดีอยู่กับใจนะฮิโตมิ ฉันจะไปจัดการเรื่องพ่อ อย่าขวาง...”

ปลายมีนาสีหน้าตึงเครียด ดวงตาดูดุดัน น้ำเสียงกร้าว ท่าทางโมโหมากกว่า

ฮิโตมิจึงปล่อยมือปล่อยปลายมีนาไป

.

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 744

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery