ชีวิตชายหนุ่ม หล่อ พ่อรวย แต่กลับดวงซวย โชกเลือด ชุ่มเหงื่อ และหยาดน้ำตา แถมฉ่ำรักใคร่เสน่หา เกิดราศีเมถุน ตำราโหราศาสตร์ว่าเกิดในธาตุลม

ชะตาชีวิตผกผันพบเจอเธอ หญิงสาวราศีเมษอันเป็นธาตุไฟ เกิดปลายเดือนมีนา รักเคารพบิดา แต่ดวงชะตาความรักแย่ บิดาไม่อยากฝากอนาคตที่เธอ หากแต่จะยกมรดกให้หลานชาย อันเกิดเป็นลูกของเธอ โดยหาว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ให้

เธอให้มิตรภาพเป็นเพื่อนแท้ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมแก๊ง ‘เฮอริเคน’ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งค้นเจอ เธอคือคนที่ ‘ใช่’ เขาจึงเหมือนกระแสลมแรง เปลี่ยนแปลงจากมิตรแท้ ร่วมทางสู่คู่ครองชั่วชีวิต

จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ‘เปลวไฟในกระแสลม’

..........ฮิโตมิหันมาเล่นงานฮายาโตะ

“คุณฮายทำไมไปกอดปล้ำปลายในที่สาธารณะให้มันอื้อฉาวอย่างนั้น หรืออยากเปิดตัวแฟนคนล่าสุด หือ?...”

“โถ่เอ๊ย... มันไม่ใช่อย่างนั้น เป็นเรื่องเข้าใจผิด”

ขณะเดียวกันนั้นพอดีกับเจมส์เดินเข้ามาในครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำผลไม้ออกมาดื่ม

“ปี๊นนน...”

เสียงแตรรถนอกประตูรั้ว มีรถแล่นตามกันสองคัน ผู้หญิงลงจากรถเดินเข้ามายังแชร์เฮ้าส์ เจมส์จึงเห็นสองนางแบบสาวให้ถึงกับสำลัก

“แค่ก แค่ก... เฮ้ย! ยูกิกับมาร์กาเร็ตมาว่ะ ซวยแล้วฮายเอ๊ย... ฉันไม่ค่อยถนัดรับมือสาวหลายคน ฉันช่วยอะไรนายไม่ได้ ขอโทษทีเพื่อน ขอตัว”

เจมส์รีบฉากหนีแทบไม่ทัน

“โธ่... อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”

“เชิญนายเคลียร์กับสาวๆ ตามสบาย ถ้านายตายฉันค่อยมาเก็บศพทีหลัง ฉันไปก่อน... โชคดีเพื่อน”

“คุณฮายมาอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย ที่ไฮยาโตะบอกว่าคุณพ่อกำลังจะตัดออกจากกองมรดกก็เป็นความจริงสินี่”

ยูกิว่าเมื่อมาถึงตัวฮายาโตะ พลางกวาดสายตามองสภาพห้องครัวขนาดเล็กแสนแคบ รกไปด้วยข้าวของวางตามมุมห้อง ทั้งบนโต๊ะอาหารอีกด้วย

มาร์กาเร็ตมองเช่นเดียวกับยูกิแล้วเบ้ปาก หันมองฮิโตมิตั้งแต่ศีรษะลงปลายเท้า วกกลับขึ้นมาพินิจใบหน้าและทรงผมดัดลอนสีน้ำตาลอ่อน จึงรู้ว่าไม่ใช่คนในข่าว

“ไหนล่ะคนที่ชื่อปลายมีนา อยากเห็นหน้าว่าสวยไหมคุณฮาย ...แฟนคนล่าสุด”

เน้นเสียงประชดท้ายประโยค

“เธอสองคนเป็นใคร”

ฮิโตมิถามเสียงห้วน

“แล้วเธอล่ะเป็นใคร”

“ฉันเป็นแฟนใหม่คุณฮาย”

“หา... มันคนละคนกับที่เป็นข่าวนี่”

ยูกิร้องอุทาน เริ่มมึนงงสงสัยในตัวแฟนหนุ่ม

“นี่คุณฮายมีแฟนกี่คนกันแน่ หา!”

มาการ์เร็ตถามตวาด อีกทั้งดึงแขนขวาฮายาโตะอย่างแรง ที่จริงควรเรียกว่ากระชากมากกว่า

จนทำให้ฮายาโตะต้องลุกยืน

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาถาม”

ฮิโตมิว่าเสียงห้วน หน้าตาขึงขังใส่มาการ์เร็ต

“ฉันมีสิทธิ์ ฉันเป็นเมีย อย่าแส่... เธอแค่แฟน คงยังไม่ได้กับคุณฮายล่ะสิ”

คำพูดของมาการ์เร็ตเท่ากับขุดหลุมฝังทั้งเป็นฮายาโตะ เขาโดนฮิโตมิกระชากแขนซ้ายจนร่างสูงใหญ่ซวนเซไป

“ทำไมคุณฮายไม่บอกว่ามีเมียแล้ว มาหลอกฉันทำไม”

“เธอโดนหลอกเหรอ เชอะ... โง่แล้วอยากเป็นคุณนาย ไม่ได้แอ้มหรอก”

ยูกิว่าฮิโตมิ และผลักให้เซถอยหลัง

จากนั้นจึงจู่โจมเข้ามาหยิกแก้มยุ้ยริมมุมปากของฮายาโตะ

“ปลายมีนานั่นน่ะ ลากคอมันมาให้พวกเราจิกหัวตบสั่งสอนหน่อยซิ”

“พวกคุณจะทำป่าเถื่อนกับปลายมีนาไม่ได้นะ ผมกับเขาเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย เขาไม่ใช่แฟนผมจริงๆ เชื่อผมสิ ที่เห็นในข่าวนั่นเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่พวกคุณก็ทำให้ผมเห็นธาตุแท้ ชอบใช้ความรุนแรง ไม่ฟังเหตุผล ไม่น่ารักเลย”

“อย่ามาว่าพวกเรา เพราะความเจ้าชู้ของคุณฮาย จะให้เราทนนิ่งเฉยอยู่ยังไงไหว วันนี้ขออาละวาดให้สะใจแล้วจบสิ้นกันไปเลย”

ยูกิบอก คิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะทนเป็นแฟนกับคนกำลังจะโดนพ่อตัดออกจากกองมรดก ต่อไปเขาคงไม่มีปัญญาหาข้าวของแบรนด์เนมมาปรนเปรอให้เธออีก

“ใช่... ไหนๆ ก็จะเลิกคบกันแล้ว เพราะฉันจะไม่ทนอยู่กับคนเจ้าชู้ เสียเวลาเปล่าประโยชน์”

มาการ์เร็ตพูดบ้าง ราวกับเห็นแฟนไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว

ฮายาโตะหน้าเหวอ ใจหาย... ไม่เคยคาดหมายมาก่อนว่าจะโดนผู้หญิงของเขาทิ้งเอาง่ายๆ

“เพราะต่อไปผมจะไม่มีเงินให้พวกคุณใช้ ไม่มีข้าวของหรูหราราคาแพงปรนเปรอให้ใช่ไหม พวกคุณถึงคิดทิ้งผม”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ปลายมีนาอยู่ไหน?...”

ยูกิทั้งตอบและถามเอาเรื่อง

“ไม่ต้องเสียเวลาตามหาเขา เขาไม่ได้อยู่โตเกียวแล้วตอนนี้ ถ้าพวกคุณแค่มาหาเรื่อง และต้องการเลิกกับผม ก็หมดธุระแล้ว”

“งั้นพวกเรากลับ... ต่อไปไม่ต้องโทรหา ไม่ต้องไปที่บ้าน พวกเราเลิกคบคุณฮาย”

“ขอให้เป็นแค่คนเคยรู้จัก ห้ามไปคุยว่าพวกเราเคยเป็นอะไรกับคุณฮาย อย่าทำให้พวกเราเสียหายชื่อเสียง”

ทั้งยูกิและมาการ์เร็ตต่างสะบัดหน้าเมินฮายาโตะ หันหลังเดินจาก...

“ฉันจะเลิกพูดกับคุณฮาย ไม่ยอมบอกฉันว่ามีเมียแล้ว”

ฮิโตมิว่า พลางทำหน้างอ... งอนบ้างแล้วหันหลังเดินกลับห้อง

ฮายาโตะลงนั่งอ่อนเพลียละเหี่ยใจ

เจมส์เพิ่งกลับเข้ามาบีบไหล่เพื่อนเพื่อปลอบ...

“นายมาเก็บศพฉัน?”

“เปล่า... นายยังไม่ตายนี่ ฮิโตมิแค่งอน ง้อหน่อยก็คืนดีได้ ส่วนแฟนที่เลิกแล้วก็เป็นเพียงคนเคยรู้จัก เสียแฟนไป แต่ไม่เป็นไร ยังไงเพื่อนอย่างพวกเราก็ไม่เคยคิดเลิกคบนาย”

“ขอบใจเพื่อน”

ฮายาโตะจับมือกับกุมมือเจมส์ที่วางอยู่บนไหล่ของเขา

“ขออย่างได้ไหม? อย่าจีบปลายมีนา ฉันแค่หวังดี ไม่อยากให้สาวน้อยคนนั้นเข้ามาอยู่ในวังวนมีเรื่องกับแฟนนายคนต่อไป”

“นี่นายเห็นฉันเป็นพวกเจ้าชู้เหรอ ...สักวันฉันต้องหาให้เจอคนที่เป็นรักแท้”

“อืม... ฉันเอาใจช่วยนาย”

แล้วเจมส์ชักชวนเปลี่ยนความสนใจไปเป็นเรื่องของเพื่อนผู้จะมาอยู่แชร์เฮ้าส์คนใหม่

“ไปช่วยไทขนของเถอะ วันนี้ล่ะจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน”



..........ปลายมีนากำลังสาละวนไล่ล่าแกะรอยกิ๊กศรีของบิดารุ่นล่าสุด

“ฉันกำลังเฝ้าพ่อเธออยู่ย่านกินซ่า ถ้าจะมาที่นี่ต้องขึ้นรถไฟใต้ดินสายยูรากุ มาลงสถานีชินโตมิ เดินมาทางแม่น้ำซุมิตะใช้เวลาห้านาที จะมีคอฟฟี่เฮ้าส์เห็นวิวแม่น้ำโรแมนติกมากเลย นั่นแหละพ่อเธอกำลังนั่งซดกาแฟกับแม่สาวนีโอแกลคนสวย”

เคนบอกทางเสร็จสรรพ แถมบรรยายยั่วให้ปลายมีนายิ่งหมั่นไส้สาวคนดังกล่าวยิ่งขึ้นไปอีก

...หลังจากนั้นไม่นาน ปลายมีนาจึงถึงที่หมายเจอกับเคน แสร้งทำเป็นเดินดูสินค้าในย่านนั้น คอยดึงหมวกแก๊ปสีดำปิดบังใบหน้า การแต่งตัวเรียบง่ายให้ลุคสาวฮิปสเตอร์แม็ตกับเสื้อผ้าวินเทจ เดนิมแจ็คเก็ตสวมทับเสื้อถักสีซีเปียรุ่นคุณย่ายังสาว เดนิมยีนทรงสกินนี่ฟิตเปรี๊ยะ รองเท้าบู๊ธหนังส้นเตี้ยสีดำ ช่วยพลางตัวให้ดูกลมกลืนคนเดินถนนทั่วไป ไม่โดดเด่นจนบิดาเธอสังเกตเห็นได้

“เมื่อคืนเขานอนโรงแรมไหนกัน”

ปลายมีนาถามเสียงขุ่นห้วน

“ซะเมื่อไหร่ เลิกแดนซ์ออกจากผับตีสองกว่า ไม่โดนไล่ไม่เลิก แล้วพ่อเธอก็พาแก๊งสาวไปกินโน่นนี่นั่น จากนั้นทยอยส่งเพื่อนยายเนี่ยกลับที่พัก เลยเหลือแต่ยัยเนี่ยมากินกาแฟกันสองคน แปดโมงเช้าแล้วฉันยังไม่ได้นอนเลย ดูสารรูปฉันสิ อดนอนจนนัยน์ตาแดงก่ำขอบตาดำคล้ำเหมือนหมีแพนด้าเพราะรับจ็อบของเธอนี่ล่ะ”

เคนชี้ชวนให้ดูดวงตาของเขา

“ก็หน้าตาดูดีเหมือนเดิม นายดำอยู่แล้ว ถ้ามีตรงไหนดำเพิ่มใครไม่สังเกตเห็นหรอก เร็ว! รีบตาม... พ่อฉันออกจากคอฟฟี่เฮ้าส์แล้วจะไปไหนต่อ”

ปลายมีนาเรียกเคนให้รีบเดินสะกดรอยตาม ซึ่งพ่อเธอและสาวคนนั้นแวะดูสินค้าตามร้านต่างๆ

แต่ที่หนักสุดเห็นจะเป็นร้านทอง ถึงกับซื้อสร้อยคอทองคำให้กันเลยทีเดียว

ปลายมีนาไม่ได้นึกเสียดายเงินทองข้าวของ หากแต่กลัวพ่อเธอจะคิดจริงจังถึงขั้นเอามาเลี้ยงดู ยกตำแหน่งคุณนายน้อยให้ และนั่นจะเท่ากับกลายมาเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่ให้เธอโดยปริยาย

‘แม่สาวอายุไล่เลี่ยเรานี่หรือจะมาเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่?’

ปลายมีนานึก

“อ๊าย... รับไม่ได้”

ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดแต่ไม่ดังมาก เธอกลัวพ่อได้ยิน เพียงเดี๋ยวเดียวหน้ามืดวิงเวียนอ่อนเปลี้ย ต้องลงไปนั่งกับพื้นทางเดิน คนเดินย่านนั้นต่างมองดูเธอ

“เธอเป็นไรไป มีอะไรให้ช่วยไหม เป็นลมรึเปล่า เอ้า...นี่ยาดมนะ”

หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งมีน้ำใจยื่นยาดมให้ ปลายมีนารับมาสูดดมเข้าเต็มแรง น้ำตาเล็ด... แสบจมูกเข้าไปถึงโพรงสมองเลยก็ว่าได้ หายจากอาการลมขึ้นเบื้องสูงเป็นปลิดทิ้ง

“ฉันยังไม่ตายค่ะ ...แค่เป็นลม เพิ่งนึกได้ว่าฉันลืมกินข้าวเช้า”

ปลายมีนาพยุงตัวลุกขึ้น เคนช่วยประคองให้ยืน

“ขอบคุณมากค่ะ”

เธอโค้งคำนับขอบคุณหญิงสาววัยกลางคน พร้อมส่งคืนยาดม ฝ่ายนั้นจึงโค้งคำนับรับเธอ

พวกผู้คนที่ยืนดูเมื่อเห็นเธออาการดีแล้ว จึงพากันเดินผ่านไปไม่หันมาสนใจอีก

“ฉันว่าเธอคงไปต่อไม่ไหวมั้ง นั่นพ่อเธอคงจะกลับแล้ว เธอเองก็กลับเถอะ ผู้หญิงคนนั้นพักอยู่ห้องเช่าใกล้ย่านนี้แหละ นั่นไงเขาแยกกัน โบกไม้โบกมือให้กัน”

เคนพยักพเยิดให้ปลายมีนาหันมองตาม เดินตามต่ออีกหน่อยถึงลานจอดรถ เธอเห็นพ่อขับรถซุปเปอร์คาร์สีเลือดหมูออกตัวไปตามถนน เส้นทางกลับออกจากย่านกินซ่า

.

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 884

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery