เจ้าสาวหัวรั้น
เจ้าสาวหัวรั้น
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 2
เจ้าสาวหัวรั้น ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
(ลิขสิทธิ์งานเขียนนี้เป็นของสนพ. Touch Publishing)
วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
บริษัทไทยมัลติมีเดียกรุ๊ป จำกัด ดำเนินธุรกิจด้านสื่อสิ่งพิมพ์และให้บริการด้านโฆษณาแบบครบวงจร ด้วยทุนจดทะเบียนกว่าสองพันล้าน ภายใต้การบริหารงานของเจ้าสัวทรงพล เกริกวรการ นักธุรกิจเชื้อสายจีนผู้คร่ำหวอดในวงการ ที่นี่จัดว่าเป็นศูนย์กลางด้านสื่อที่มีบริษัทในเครือมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือบริษัทที่ผลิตนิตยสารเฟิร์สคลาส
โตมร...หัวหน้าทีมข่าวกอสซิป หรืออีกนัยหนึ่งบ.ก.โต้ง เขามีหน้าที่ควบคุมและคัดกรองเนื้อหา รวมทั้งกำกับดูแลลูกทีมให้ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะจ้ำจี้จ้ำไชคนในแผนกไปจนถึงนักข่าวฝึกหัดอย่างครองขวัญ
“วันนี้ได้อะไรกลับมาบ้าง?”
“ขวัญมีภาพเด็ดมาฝากค่ะ ถ้าบ.ก.เห็นต้องทึ่งแน่ๆ” ครองขวัญคุยโว ตั้งใจจะนำเสนอผลงานชิ้นโบว์แดง แต่ก็ต้องหน้าจ๋อย เมื่อคลำตามเนื้อตามตัวแล้วไม่พบเมมโมรี่ที่ปลดออกมาจากกล้องถ่ายรูป ทั้งที่จำได้ว่ายัดเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง แต่เวลานี้มีแค่โทรศัพท์มือถือที่เพิ่งล้วงออกมา
“ไหนล่ะภาพเด็ดที่ว่า”
“เอ่อ คือเรื่องนั้น...” ครองขวัญยิ้มเจื่อน
“ทำไม...มีอะไร หรือว่าไปลืมกล้องไว้ที่ไหนอีก” โตมรดักคอ
“ป...เปล่าค่ะ คราวนี้ขวัญไม่ได้ลืมจริงๆ สาบานได้! แล้วภาพก็ไม่ได้อยู่ในกล้องด้วย” ครองขวัญไม่ได้ปด แต่ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด เพราะกลัวว่าบรรณาธิการหนุ่มจะโกรธา แน่นอนว่าผลลัพธ์คงออกมาไม่สวย
“ถ้าอย่างนั้น...ก็อยู่ในโทรศัพท์สินะ” โตมรสรุปเอาเองตามความเข้าใจ
ครองขวัญจะทำอะไรได้ นอกจากยืนยิ้มแหยทำตาปริบๆ ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวมาแก้ต่างยังไง นึกอะไรไม่ออกจริงๆ นอกจากจำได้ว่าก่อนกลับมาบริษัทฯ ได้ถ่ายภาพผู้ชายสองคนทำเรื่องบัดสีกันในรถ หล่อนก็ตัดสินใจเลือกภาพนั้นมานำเสนอ อย่างน้อย...มีผลงานก็ดีกว่าไม่มีล่ะน่า ถึงจะไม่เข้าตา แต่ก็ไม่ได้เถลไถล โทษหนักอาจกลายเป็นเบาก็ได้
“ค่ะ นี่ผลงานขวัญ” ครองขวัญจำต้องยื่นโทรศัพท์ให้อย่างเสียไม่ได้
ในจังหวะนั้นเอง...เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของโตมรก็ดังขึ้น ครองขวัญไม่รู้หรอกว่าใครโทรมาหาเขา นอกจากได้ยินโตมรตอบรับครับๆ อย่างสุภาพ ขณะสายตาเขาชำเลืองมองภาพในโทรศัพท์ที่หล่อนนำเสนอเป็นระยะ ไม่นานนัก...เขาก็วางหูโทรศัพท์ลงบนแป้นวางแล้วพ่นลมหายใจออกมา
“จริงอย่างที่คุณว่า ภาพนี้จัดว่าเป็นข่าวเด่นประเด็นร้อนที่ทำให้ผมนั่งไม่ติดเลยทีเดียว”
“เอ๋...?” ครองขวัญยืนงงเป็นไก่ตาแตก แน่ล่ะ...ก็ใครจะคิดว่าภาพสับปะดี้สีประดนพรรค์นั้นจะได้รับความสนใจจากบรรณาธิการหนุ่ม เขาถึงกับออกปากชม หล่อนจะค้านขัดก็ใช่ที่ ทางที่ดี...คงต้องปล่อยเลยตามเลยตามน้ำอย่างเนียนๆ “อ๋อ ค่ะ ก็ขวัญบอกแล้วไงคะว่าบ.ก.ต้องทึ่ง นึกแล้วเชียวว่าสองคนนี้ต้องเป็นพวกไฮโซแน่ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นลูกหลานใคร”
“นี่คุณไม่รู้จริงๆ เหรอ”
“แหม ก็เซเลบเมืองไทยมีเป็นร้อย ใครจะไปจำได้หมดคะ”
“ถ้าอย่างนั้น...ผมบอกให้ก็ได้ คนที่เห็นหน้าชัดๆ ชื่อคุณพันรบ ส่วนอีกคนชื่อตฤณ...เขาเป็นทั้งเพื่อนและเลขาส่วนตัวของคุณพันรบ”
“โอ้โห บ.ก.นี่นอกจากจะมีความจำเป็นเลิศแล้วยังรู้ลึกรู้จริงอีก สมแล้วที่ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าทีมข่าวกอสซิป” ครองขวัญยิ้มประจบประแจง ชื่นชมความสามารถของคนเป็นนาย ทว่า...
“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาเยินยอผม เพราะทุกคนที่ทำงานที่นี่ต้องรู้เรื่องนี้กันอยู่แล้ว”
“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ หรือบ.ก.จะหาว่าขวัญหูตาไม่กว้างไกล ไม่เหมาะจะเป็นนักข่าว” ครองขวัญชักหน้าง้ำทำปากยื่น บ่อยครั้งที่ถูกเขาตำหนิ แต่หล่อนก็ยังใฝ่ฝันที่จะเป็นนักข่าว ทั้งที่รู้ตัวดีว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างในตัวที่ขัดต่ออาชีพนี้
“ผมก็แค่เตือนคุณ เพราะการเป็นนักข่าวที่ดีต้องมีความกระตือรือร้น คุณทำงานที่นี่ อย่างน้อย...ก็ต้องสนใจสิ่งรอบข้างบ้าง ไม่ใช่ไม่รู้จักแม้กระทั่งผู้บริหาร!”
“ทำไมขวัญจะไม่รู้ว่าเจ้าสัวทรงพลเป็นประธานบริษัท แล้วทุกบริษัทในตึกนี้ก็ขึ้นตรงกับท่าน รวมทั้งนิตยสารเฟิร์สคลาสของเราด้วย”
“แล้วคุณรู้ไหมว่าเจ้าสัวทรงพลมีลูกชายคนหนึ่ง เขาชื่อพันรบ...”
“หา...!! นี่ไอ้โรคจิตนั่นเป็นลูกท่านประธานเหรอคะ”
(ลิขสิทธิ์งานเขียนนี้เป็นของสนพ. Touch Publishing)
วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
บริษัทไทยมัลติมีเดียกรุ๊ป จำกัด ดำเนินธุรกิจด้านสื่อสิ่งพิมพ์และให้บริการด้านโฆษณาแบบครบวงจร ด้วยทุนจดทะเบียนกว่าสองพันล้าน ภายใต้การบริหารงานของเจ้าสัวทรงพล เกริกวรการ นักธุรกิจเชื้อสายจีนผู้คร่ำหวอดในวงการ ที่นี่จัดว่าเป็นศูนย์กลางด้านสื่อที่มีบริษัทในเครือมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือบริษัทที่ผลิตนิตยสารเฟิร์สคลาส
โตมร...หัวหน้าทีมข่าวกอสซิป หรืออีกนัยหนึ่งบ.ก.โต้ง เขามีหน้าที่ควบคุมและคัดกรองเนื้อหา รวมทั้งกำกับดูแลลูกทีมให้ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะจ้ำจี้จ้ำไชคนในแผนกไปจนถึงนักข่าวฝึกหัดอย่างครองขวัญ
“วันนี้ได้อะไรกลับมาบ้าง?”
“ขวัญมีภาพเด็ดมาฝากค่ะ ถ้าบ.ก.เห็นต้องทึ่งแน่ๆ” ครองขวัญคุยโว ตั้งใจจะนำเสนอผลงานชิ้นโบว์แดง แต่ก็ต้องหน้าจ๋อย เมื่อคลำตามเนื้อตามตัวแล้วไม่พบเมมโมรี่ที่ปลดออกมาจากกล้องถ่ายรูป ทั้งที่จำได้ว่ายัดเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง แต่เวลานี้มีแค่โทรศัพท์มือถือที่เพิ่งล้วงออกมา
“ไหนล่ะภาพเด็ดที่ว่า”
“เอ่อ คือเรื่องนั้น...” ครองขวัญยิ้มเจื่อน
“ทำไม...มีอะไร หรือว่าไปลืมกล้องไว้ที่ไหนอีก” โตมรดักคอ
“ป...เปล่าค่ะ คราวนี้ขวัญไม่ได้ลืมจริงๆ สาบานได้! แล้วภาพก็ไม่ได้อยู่ในกล้องด้วย” ครองขวัญไม่ได้ปด แต่ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด เพราะกลัวว่าบรรณาธิการหนุ่มจะโกรธา แน่นอนว่าผลลัพธ์คงออกมาไม่สวย
“ถ้าอย่างนั้น...ก็อยู่ในโทรศัพท์สินะ” โตมรสรุปเอาเองตามความเข้าใจ
ครองขวัญจะทำอะไรได้ นอกจากยืนยิ้มแหยทำตาปริบๆ ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวมาแก้ต่างยังไง นึกอะไรไม่ออกจริงๆ นอกจากจำได้ว่าก่อนกลับมาบริษัทฯ ได้ถ่ายภาพผู้ชายสองคนทำเรื่องบัดสีกันในรถ หล่อนก็ตัดสินใจเลือกภาพนั้นมานำเสนอ อย่างน้อย...มีผลงานก็ดีกว่าไม่มีล่ะน่า ถึงจะไม่เข้าตา แต่ก็ไม่ได้เถลไถล โทษหนักอาจกลายเป็นเบาก็ได้
“ค่ะ นี่ผลงานขวัญ” ครองขวัญจำต้องยื่นโทรศัพท์ให้อย่างเสียไม่ได้
ในจังหวะนั้นเอง...เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของโตมรก็ดังขึ้น ครองขวัญไม่รู้หรอกว่าใครโทรมาหาเขา นอกจากได้ยินโตมรตอบรับครับๆ อย่างสุภาพ ขณะสายตาเขาชำเลืองมองภาพในโทรศัพท์ที่หล่อนนำเสนอเป็นระยะ ไม่นานนัก...เขาก็วางหูโทรศัพท์ลงบนแป้นวางแล้วพ่นลมหายใจออกมา
“จริงอย่างที่คุณว่า ภาพนี้จัดว่าเป็นข่าวเด่นประเด็นร้อนที่ทำให้ผมนั่งไม่ติดเลยทีเดียว”
“เอ๋...?” ครองขวัญยืนงงเป็นไก่ตาแตก แน่ล่ะ...ก็ใครจะคิดว่าภาพสับปะดี้สีประดนพรรค์นั้นจะได้รับความสนใจจากบรรณาธิการหนุ่ม เขาถึงกับออกปากชม หล่อนจะค้านขัดก็ใช่ที่ ทางที่ดี...คงต้องปล่อยเลยตามเลยตามน้ำอย่างเนียนๆ “อ๋อ ค่ะ ก็ขวัญบอกแล้วไงคะว่าบ.ก.ต้องทึ่ง นึกแล้วเชียวว่าสองคนนี้ต้องเป็นพวกไฮโซแน่ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นลูกหลานใคร”
“นี่คุณไม่รู้จริงๆ เหรอ”
“แหม ก็เซเลบเมืองไทยมีเป็นร้อย ใครจะไปจำได้หมดคะ”
“ถ้าอย่างนั้น...ผมบอกให้ก็ได้ คนที่เห็นหน้าชัดๆ ชื่อคุณพันรบ ส่วนอีกคนชื่อตฤณ...เขาเป็นทั้งเพื่อนและเลขาส่วนตัวของคุณพันรบ”
“โอ้โห บ.ก.นี่นอกจากจะมีความจำเป็นเลิศแล้วยังรู้ลึกรู้จริงอีก สมแล้วที่ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าทีมข่าวกอสซิป” ครองขวัญยิ้มประจบประแจง ชื่นชมความสามารถของคนเป็นนาย ทว่า...
“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาเยินยอผม เพราะทุกคนที่ทำงานที่นี่ต้องรู้เรื่องนี้กันอยู่แล้ว”
“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ หรือบ.ก.จะหาว่าขวัญหูตาไม่กว้างไกล ไม่เหมาะจะเป็นนักข่าว” ครองขวัญชักหน้าง้ำทำปากยื่น บ่อยครั้งที่ถูกเขาตำหนิ แต่หล่อนก็ยังใฝ่ฝันที่จะเป็นนักข่าว ทั้งที่รู้ตัวดีว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างในตัวที่ขัดต่ออาชีพนี้
“ผมก็แค่เตือนคุณ เพราะการเป็นนักข่าวที่ดีต้องมีความกระตือรือร้น คุณทำงานที่นี่ อย่างน้อย...ก็ต้องสนใจสิ่งรอบข้างบ้าง ไม่ใช่ไม่รู้จักแม้กระทั่งผู้บริหาร!”
“ทำไมขวัญจะไม่รู้ว่าเจ้าสัวทรงพลเป็นประธานบริษัท แล้วทุกบริษัทในตึกนี้ก็ขึ้นตรงกับท่าน รวมทั้งนิตยสารเฟิร์สคลาสของเราด้วย”
“แล้วคุณรู้ไหมว่าเจ้าสัวทรงพลมีลูกชายคนหนึ่ง เขาชื่อพันรบ...”
“หา...!! นี่ไอ้โรคจิตนั่นเป็นลูกท่านประธานเหรอคะ”
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มี.ค. 2562, 16:19:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มี.ค. 2562, 16:19:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 603
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |