เจ้าสาวหัวรั้น
เจ้าสาวหัวรั้น
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 3
“แล้วคุณรู้ไหมว่าเจ้าสัวทรงพลมีลูกชายคนหนึ่ง เขาชื่อพันรบ...”
“หา...!! นี่ไอ้โรคจิตนั่นเป็นลูกท่านประธานเหรอคะ”
“ใช่ แล้วไอ้โรคจิตที่คุณว่าก็ยังทำงานที่นี่ในตำแหน่งรองประธานบริษัทด้วย”
“ซวย...ซวยแล้วฉัน!! ไม่น่าเลย” ครองขวัญพึมพำเสียงสั่น ทำหน้าเหมือนอยากจะลาโลก
“สำนึกผิดตอนนี้มันก็สายไปแล้ว คุณจะทำผิดจรรยาบรรณนักข่าวแล้วยังผิดต่อพรบ.คอมพิวเตอร์ด้วย คุณโพ้สภาพเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เบลอหน้าแล้วยังให้ข้อมูลเท็จ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงครองขวัญ!”
“คือเรื่องนั้น...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ทางที่ดี...ถ้าไม่อยากเสียประวัติ ผมแนะนำว่าคุณควรพิจารณาตัวเองจะดีกว่า อย่างน้อย...ก็ดีกว่าถูกไล่ออก”
“ไล่ออก...!!” ครองขวัญหน้าเสีย คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์จะบานปลาย ทั้งที่ไม่ต้องการให้ใครเอาพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมมาเป็นเยี่ยงอย่าง
“ใช่ เรื่องนี้ท่านประธานไม่พอใจมาก ยังไงคุณก็ไม่รอดหรอก”
“แต่...แต่เรื่องนี้ลูกชายท่านประธานกับเลขาเป็นฝ่ายผิดนะคะ พวกเขาทำเรื่องลามกอนาจารกันในรถจริงๆ แล้วทำไมต้องให้ขวัญลาออกด้วย”
“ให้ตายสิ! ผมไม่รู้ว่าคุณใช้สมองส่วนไหนคิดถึงได้จินตนาการไปไกลขนาดนั้น ทั้งที่ความจริงแล้ว มันเป็นเรื่องที่เกิดกับทุกคนได้”
“ทำไมบ.ก.พูดอย่างนี้ละคะ ทั้งที่ภาพก็ฟ้องอยู่ทนโท่ แต่ก็ยังเข้าข้างเขาอีก” น้ำเสียงที่ต่อว่าต่อขานเจือความน้อยใจอยู่ลึกๆ แน่ล่ะ...ก็โตมรเป็นนาย เขาก็ควรจะปกป้องคนที่อยู่ใต้อาณัติอย่างหล่อนไม่ใช่หรือ!
“ผมไม่ได้เข้าข้างใคร คุณเองก็เลิกมโนเสียที เพราะสิ่งที่คุณเห็นกับความเป็นจริงมันต่างกันลิบลับ”
“แต่ขวัญเห็นกับตาจริงๆ นะคะ”
“ผมรู้...แต่มันไม่มีอะไรในก่อไผ่ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิด”
“บ.ก.จะมาสรุปง่ายๆ อย่างนี้ได้ยังไงคะ ทั้งที่...”
“หยุด...แล้วฟังผม! เรื่องมันก็มีอยู่ว่าคุณพันรบทำกุญแจหล่นแล้วเอื้อมเก็บไม่ถึง เลขาเขาก็เลยช่วยเก็บให้ก็เท่านั้น ส่วนคุณ...จิ้นจนบานปลายเลยเกิดเรื่อง เข้าใจหรือยัง”
“อ้าว...!?”
“ไม่ต้องมาอ้าว รู้บ้างไหมว่าสร้างปัญหาแค่ไหน เมื่อกี้ท่านประธานก็โทรมาสั่งให้หาคนที่โพ้สภาพให้ได้ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้บอกว่าคุณเป็นตัวการ” โตมรพ่นลมหายใจออกมา หนักใจพอสมควร แม้จะทราบว่าเจ้าสัวทรงพลออกโรงปิดข่าวและสั่งคนลบภาพไปแล้วก็ตาม
“นี่...นี่ขวัญต้องลาออกจริงๆ เหรอคะ”
“ทำยังไงได้ ก็คุณหาเรื่องใส่ตัวเอง ทั้งที่ผมไม่อยากเซ็นอนุมัติ” โตมรไม่ได้ปลอบใจ แต่ทุกคำพูดเป็นความจริงจากใจที่ไม่เคยคิดจะไล่คนในแผนกออก
“ถ้าอย่างนั้น...บ.ก.ก็ช่วยขวัญหน่อยสิคะ ช่วยขอร้อง หรือไม่ก็ช่วยพูดกับท่านประธานก็ได้ ขอร้องล่ะค่ะ ขวัญไม่อยากตกงาน” ครองขวัญถลาเข้าไปเขย่าแขนบรรณาธิการหนุ่ม
“ผมก็อยากช่วยอยู่หรอกนะ แต่...”
“ขวัญทราบค่ะว่าบ.ก.ลำบากใจ แต่ขวัญไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ถ้าต้องทิ้งความฝันทั้งที่ถูกหมายหัวอย่างนี้ คงไม่มีบริษัทไหนรับเข้าทำงานแน่ๆ แล้วทีนี้...ขวัญจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วไหนจะค่า...”
“พอๆ ไม่ต้องสาธยายแล้ว” โตมรยกมือขึ้นปราม ไม่ได้รำคาญ แต่เห็นใจและเข้าใจสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของคนในสังคมปัจจุบัน เพราะเขาเองก็มีเพื่อนฝูงที่ตกงานจนครอบครัวทางบ้านต้องเดือดร้อนไปตามๆ กัน “เอาเป็นว่า...ผมจะช่วยพูดกับท่านประธานให้ก็แล้วกัน”
“จริงนะคะ บ.ก.ต้องช่วยพูดจริงๆ นะ”
“อืม แต่ก่อนอื่นคุณต้องกู้ชื่อเสียงคุณพันรบกลับมาก่อน ถ้าทำสำเร็จ ท่านประธานอาจใจอ่อนยอมยกโทษให้และให้คุณทำงานต่อ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดีสิคะ ขวัญยอมทำทุกอย่างเลย ขออย่างเดียว...อย่าไล่ออกก็พอ ขวัญจะได้มีเงินจ่ายค่ากล้องที่โยนทิ้ง...” อารามดีใจ ครองขวัญพลั้งปากพูดอย่างลืมตัว
“อะไรนะ! นี่คราวนี้คุณโยนกล้องทิ้งเลยอย่างนั้นเหรอ”
“คือขวัญ...”
“ให้ตายสิ! ผมบอกแล้วใช่ไหมให้รักษาทรัพย์สินของบริษัทเท่าชีวิต ทำไมถึงได้ก่อเรื่องอยู่เรื่อยเลยนะ ผมไม่น่ารับปากว่าจะช่วยคุณเลย”
“โธ่...บ.ก.ขา อย่าเพิ่งโกรธสิคะ มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ไป...ออกไปเดี๋ยวนี้! ขืนคุณพูดอะไรออกมาอีกคำเดียว ผมนี่แหละจะไล่คุณออกเอง!”
โตมรชี้นิ้วไปที่ประตูอย่างหัวเสีย ครองขวัญก็รีบเผ่นแนบทีเดียว ไม่รอให้ระเบิดลงอีกชุด เพราะกลัวเขาเปลี่ยนใจเซ็นคำสั่งอนุมัติให้หล่อนออกไปวิจัยฝุ่น ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องสนุกนัก!
เวลานี้นอกจากใบหน้าของครองขวัญจะแปลกตาจากการประทินโฉมอย่างโฉบเฉี่ยวแล้ว ผมยาวสลวยที่เคยรวบเป็นหางม้าลวกๆ ก็ได้รับการเกล้าเก็บอย่างประณีต ดวงตากลมโตไม่มีแว่นสายตามาบดบังความงดงามอย่างทุกครั้ง ซ้ำยังทอประกายเจิดจ้าภายใต้คอนแทคเลนส์
“นี่ขวัญต้องใส่ชุดนี้จริงๆ เหรอคะ”
ครองขวัญไม่มั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย ทั้งที่เวลานี้อยู่ในชุดเดรสยาวสีเปลือกมังคุดแลหรูหราด้วยตัวเสื้อเกาะอกปักดิ้นเงินเน้นรูปร่าง นั่นอาจเป็นเพราะเนื้อผ้าที่แนบเนื้อนั้นไม่ต่างจากผิวหนังชั้นที่สอง ซ้ำยังบีบรัดทรวงอกจนแทบล้นทะลักก็เป็นได้ ซึ่งไม่ใช่สไตล์การแต่งตัวของหล่อน
“คุณถามอย่างนี้หมายความว่ายังไง หรือว่าไม่เชื่อมือผม”
“เปล่าค่ะ ขวัญก็แค่คิดว่าชุดนี้มันค่อนข้างโป๊ไปหน่อย”
“ไม่หรอก พวกไฮโซเขาก็ใส่กันอย่างนี้ทั้งนั้น” โตมรพูดไปพลางก็หยิบสร้อยเงินมันวาวที่ทางร้านนำมาให้เลือกแล้วบรรจงสวมใส่ที่ข้อมือครองขวัญ
ไม่จำเป็นต้องประโคมเครื่องประดับพราวระยับราวกับตู้สมบัติเคลื่อนที่ เขาก็สามารถทำให้หล่อนดูดีน่าค้นหาในสายตาบุรุษได้ไม่ยาก เพียงแค่ดึงจุดเด่นในตัวออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ซึ่งครองขวัญเองอาจไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าตัวเองมีรูปเป็นทรัพย์
“เชื่อผมสิ...คืนนี้คุณจะเป็นนางซินที่สวยที่สุดในงาน”
“เรื่องนั้น...ช่างเถอะค่ะ ขวัญอยากรู้ มันจำเป็นจริงๆ เหรอคะที่ต้องทำอย่างนี้”
“ถ้าไม่ทำแล้วคุณจะเข้าถึงตัวคุณพันรบได้ยังไง แล้วนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะ เพราะผมได้ยินมาว่าคืนนี้เจ้าสัวทรงพลมอบหมายให้คุณพันรบเป็นตัวแทนบริษัทฯ ไปร่วมงานเปิดตัวนิตยสารธุรกิจท่องเที่ยว”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะเปิดโอกาสให้คนแปลกหน้าอย่างขวัญ”
“ผมรู้...แต่ก็ไม่ยากเกินไปหรอก เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชอบผู้หญิงสวยและเซ็กซี่ด้วยกันทั้งนั้น”
“นั่นเป็นเหตุผลที่บ.ก.เลือกชุดนี้ เพราะจะให้ขวัญไปอ่อยเขาใช่ไหมคะ”
“พูดอะไรน่าเกลียดอย่างนั้น ผมก็แค่ให้คุณใช้มารยาหญิงนิดๆ หน่อยๆ เรียกร้องความสนใจจากเขา ไม่อย่างนั้น...จะตกเป็นข่าวกันได้ยังไง”
“แต่...”
“มั่นใจตัวเองหน่อยครองขวัญ ผมเชื่อว่าคุณทำได้...และทำได้ดีด้วย”
“แล้วถ้าไม่เป็นไปตามนั้น หรือมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาละคะ”
“เรื่องนั้น...อย่าห่วงเลย ผมจะคอยดูอยู่ห่างๆ ถ้างานนี้สำเร็จเรื่องก็จบ คุณไม่ตกงานแน่!”
“ก็ได้ค่ะ ขวัญจะพยายาม”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกันเถอะ ผมอยากไม่อยู่ในงานนานนัก ต้องรีบกลับมาเขียนข่าวอีก” โตมรรั้งแขนครองขวัญแล้วพาเดินออกจากห้องเสื้อแบรนด์ดัง หลังจากสำรวจความเรียบร้อยและมั่นใจว่าหล่อนสวยสะดุดตามากพอที่จะดึงดูดสายตาของพันรบ...
“หา...!! นี่ไอ้โรคจิตนั่นเป็นลูกท่านประธานเหรอคะ”
“ใช่ แล้วไอ้โรคจิตที่คุณว่าก็ยังทำงานที่นี่ในตำแหน่งรองประธานบริษัทด้วย”
“ซวย...ซวยแล้วฉัน!! ไม่น่าเลย” ครองขวัญพึมพำเสียงสั่น ทำหน้าเหมือนอยากจะลาโลก
“สำนึกผิดตอนนี้มันก็สายไปแล้ว คุณจะทำผิดจรรยาบรรณนักข่าวแล้วยังผิดต่อพรบ.คอมพิวเตอร์ด้วย คุณโพ้สภาพเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เบลอหน้าแล้วยังให้ข้อมูลเท็จ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงครองขวัญ!”
“คือเรื่องนั้น...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ทางที่ดี...ถ้าไม่อยากเสียประวัติ ผมแนะนำว่าคุณควรพิจารณาตัวเองจะดีกว่า อย่างน้อย...ก็ดีกว่าถูกไล่ออก”
“ไล่ออก...!!” ครองขวัญหน้าเสีย คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์จะบานปลาย ทั้งที่ไม่ต้องการให้ใครเอาพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมมาเป็นเยี่ยงอย่าง
“ใช่ เรื่องนี้ท่านประธานไม่พอใจมาก ยังไงคุณก็ไม่รอดหรอก”
“แต่...แต่เรื่องนี้ลูกชายท่านประธานกับเลขาเป็นฝ่ายผิดนะคะ พวกเขาทำเรื่องลามกอนาจารกันในรถจริงๆ แล้วทำไมต้องให้ขวัญลาออกด้วย”
“ให้ตายสิ! ผมไม่รู้ว่าคุณใช้สมองส่วนไหนคิดถึงได้จินตนาการไปไกลขนาดนั้น ทั้งที่ความจริงแล้ว มันเป็นเรื่องที่เกิดกับทุกคนได้”
“ทำไมบ.ก.พูดอย่างนี้ละคะ ทั้งที่ภาพก็ฟ้องอยู่ทนโท่ แต่ก็ยังเข้าข้างเขาอีก” น้ำเสียงที่ต่อว่าต่อขานเจือความน้อยใจอยู่ลึกๆ แน่ล่ะ...ก็โตมรเป็นนาย เขาก็ควรจะปกป้องคนที่อยู่ใต้อาณัติอย่างหล่อนไม่ใช่หรือ!
“ผมไม่ได้เข้าข้างใคร คุณเองก็เลิกมโนเสียที เพราะสิ่งที่คุณเห็นกับความเป็นจริงมันต่างกันลิบลับ”
“แต่ขวัญเห็นกับตาจริงๆ นะคะ”
“ผมรู้...แต่มันไม่มีอะไรในก่อไผ่ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิด”
“บ.ก.จะมาสรุปง่ายๆ อย่างนี้ได้ยังไงคะ ทั้งที่...”
“หยุด...แล้วฟังผม! เรื่องมันก็มีอยู่ว่าคุณพันรบทำกุญแจหล่นแล้วเอื้อมเก็บไม่ถึง เลขาเขาก็เลยช่วยเก็บให้ก็เท่านั้น ส่วนคุณ...จิ้นจนบานปลายเลยเกิดเรื่อง เข้าใจหรือยัง”
“อ้าว...!?”
“ไม่ต้องมาอ้าว รู้บ้างไหมว่าสร้างปัญหาแค่ไหน เมื่อกี้ท่านประธานก็โทรมาสั่งให้หาคนที่โพ้สภาพให้ได้ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้บอกว่าคุณเป็นตัวการ” โตมรพ่นลมหายใจออกมา หนักใจพอสมควร แม้จะทราบว่าเจ้าสัวทรงพลออกโรงปิดข่าวและสั่งคนลบภาพไปแล้วก็ตาม
“นี่...นี่ขวัญต้องลาออกจริงๆ เหรอคะ”
“ทำยังไงได้ ก็คุณหาเรื่องใส่ตัวเอง ทั้งที่ผมไม่อยากเซ็นอนุมัติ” โตมรไม่ได้ปลอบใจ แต่ทุกคำพูดเป็นความจริงจากใจที่ไม่เคยคิดจะไล่คนในแผนกออก
“ถ้าอย่างนั้น...บ.ก.ก็ช่วยขวัญหน่อยสิคะ ช่วยขอร้อง หรือไม่ก็ช่วยพูดกับท่านประธานก็ได้ ขอร้องล่ะค่ะ ขวัญไม่อยากตกงาน” ครองขวัญถลาเข้าไปเขย่าแขนบรรณาธิการหนุ่ม
“ผมก็อยากช่วยอยู่หรอกนะ แต่...”
“ขวัญทราบค่ะว่าบ.ก.ลำบากใจ แต่ขวัญไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ถ้าต้องทิ้งความฝันทั้งที่ถูกหมายหัวอย่างนี้ คงไม่มีบริษัทไหนรับเข้าทำงานแน่ๆ แล้วทีนี้...ขวัญจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วไหนจะค่า...”
“พอๆ ไม่ต้องสาธยายแล้ว” โตมรยกมือขึ้นปราม ไม่ได้รำคาญ แต่เห็นใจและเข้าใจสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของคนในสังคมปัจจุบัน เพราะเขาเองก็มีเพื่อนฝูงที่ตกงานจนครอบครัวทางบ้านต้องเดือดร้อนไปตามๆ กัน “เอาเป็นว่า...ผมจะช่วยพูดกับท่านประธานให้ก็แล้วกัน”
“จริงนะคะ บ.ก.ต้องช่วยพูดจริงๆ นะ”
“อืม แต่ก่อนอื่นคุณต้องกู้ชื่อเสียงคุณพันรบกลับมาก่อน ถ้าทำสำเร็จ ท่านประธานอาจใจอ่อนยอมยกโทษให้และให้คุณทำงานต่อ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดีสิคะ ขวัญยอมทำทุกอย่างเลย ขออย่างเดียว...อย่าไล่ออกก็พอ ขวัญจะได้มีเงินจ่ายค่ากล้องที่โยนทิ้ง...” อารามดีใจ ครองขวัญพลั้งปากพูดอย่างลืมตัว
“อะไรนะ! นี่คราวนี้คุณโยนกล้องทิ้งเลยอย่างนั้นเหรอ”
“คือขวัญ...”
“ให้ตายสิ! ผมบอกแล้วใช่ไหมให้รักษาทรัพย์สินของบริษัทเท่าชีวิต ทำไมถึงได้ก่อเรื่องอยู่เรื่อยเลยนะ ผมไม่น่ารับปากว่าจะช่วยคุณเลย”
“โธ่...บ.ก.ขา อย่าเพิ่งโกรธสิคะ มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ไป...ออกไปเดี๋ยวนี้! ขืนคุณพูดอะไรออกมาอีกคำเดียว ผมนี่แหละจะไล่คุณออกเอง!”
โตมรชี้นิ้วไปที่ประตูอย่างหัวเสีย ครองขวัญก็รีบเผ่นแนบทีเดียว ไม่รอให้ระเบิดลงอีกชุด เพราะกลัวเขาเปลี่ยนใจเซ็นคำสั่งอนุมัติให้หล่อนออกไปวิจัยฝุ่น ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องสนุกนัก!
เวลานี้นอกจากใบหน้าของครองขวัญจะแปลกตาจากการประทินโฉมอย่างโฉบเฉี่ยวแล้ว ผมยาวสลวยที่เคยรวบเป็นหางม้าลวกๆ ก็ได้รับการเกล้าเก็บอย่างประณีต ดวงตากลมโตไม่มีแว่นสายตามาบดบังความงดงามอย่างทุกครั้ง ซ้ำยังทอประกายเจิดจ้าภายใต้คอนแทคเลนส์
“นี่ขวัญต้องใส่ชุดนี้จริงๆ เหรอคะ”
ครองขวัญไม่มั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย ทั้งที่เวลานี้อยู่ในชุดเดรสยาวสีเปลือกมังคุดแลหรูหราด้วยตัวเสื้อเกาะอกปักดิ้นเงินเน้นรูปร่าง นั่นอาจเป็นเพราะเนื้อผ้าที่แนบเนื้อนั้นไม่ต่างจากผิวหนังชั้นที่สอง ซ้ำยังบีบรัดทรวงอกจนแทบล้นทะลักก็เป็นได้ ซึ่งไม่ใช่สไตล์การแต่งตัวของหล่อน
“คุณถามอย่างนี้หมายความว่ายังไง หรือว่าไม่เชื่อมือผม”
“เปล่าค่ะ ขวัญก็แค่คิดว่าชุดนี้มันค่อนข้างโป๊ไปหน่อย”
“ไม่หรอก พวกไฮโซเขาก็ใส่กันอย่างนี้ทั้งนั้น” โตมรพูดไปพลางก็หยิบสร้อยเงินมันวาวที่ทางร้านนำมาให้เลือกแล้วบรรจงสวมใส่ที่ข้อมือครองขวัญ
ไม่จำเป็นต้องประโคมเครื่องประดับพราวระยับราวกับตู้สมบัติเคลื่อนที่ เขาก็สามารถทำให้หล่อนดูดีน่าค้นหาในสายตาบุรุษได้ไม่ยาก เพียงแค่ดึงจุดเด่นในตัวออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ซึ่งครองขวัญเองอาจไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าตัวเองมีรูปเป็นทรัพย์
“เชื่อผมสิ...คืนนี้คุณจะเป็นนางซินที่สวยที่สุดในงาน”
“เรื่องนั้น...ช่างเถอะค่ะ ขวัญอยากรู้ มันจำเป็นจริงๆ เหรอคะที่ต้องทำอย่างนี้”
“ถ้าไม่ทำแล้วคุณจะเข้าถึงตัวคุณพันรบได้ยังไง แล้วนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะ เพราะผมได้ยินมาว่าคืนนี้เจ้าสัวทรงพลมอบหมายให้คุณพันรบเป็นตัวแทนบริษัทฯ ไปร่วมงานเปิดตัวนิตยสารธุรกิจท่องเที่ยว”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะเปิดโอกาสให้คนแปลกหน้าอย่างขวัญ”
“ผมรู้...แต่ก็ไม่ยากเกินไปหรอก เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชอบผู้หญิงสวยและเซ็กซี่ด้วยกันทั้งนั้น”
“นั่นเป็นเหตุผลที่บ.ก.เลือกชุดนี้ เพราะจะให้ขวัญไปอ่อยเขาใช่ไหมคะ”
“พูดอะไรน่าเกลียดอย่างนั้น ผมก็แค่ให้คุณใช้มารยาหญิงนิดๆ หน่อยๆ เรียกร้องความสนใจจากเขา ไม่อย่างนั้น...จะตกเป็นข่าวกันได้ยังไง”
“แต่...”
“มั่นใจตัวเองหน่อยครองขวัญ ผมเชื่อว่าคุณทำได้...และทำได้ดีด้วย”
“แล้วถ้าไม่เป็นไปตามนั้น หรือมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาละคะ”
“เรื่องนั้น...อย่าห่วงเลย ผมจะคอยดูอยู่ห่างๆ ถ้างานนี้สำเร็จเรื่องก็จบ คุณไม่ตกงานแน่!”
“ก็ได้ค่ะ ขวัญจะพยายาม”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกันเถอะ ผมอยากไม่อยู่ในงานนานนัก ต้องรีบกลับมาเขียนข่าวอีก” โตมรรั้งแขนครองขวัญแล้วพาเดินออกจากห้องเสื้อแบรนด์ดัง หลังจากสำรวจความเรียบร้อยและมั่นใจว่าหล่อนสวยสะดุดตามากพอที่จะดึงดูดสายตาของพันรบ...
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 มี.ค. 2562, 22:17:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 มี.ค. 2562, 22:17:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 657
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |