เจ้าสาวหัวรั้น
เจ้าสาวหัวรั้น
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
ภาพแรกที่เห็น...คือสาวนิรนามแสนสวยที่พันรบอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ
จู่ๆ โชคชะตาก็เป็นใจ ส่งหล่อนมาเป็นคู่หมั้นหัวรั้น
แล้วเขาจะอดใจกับว่าที่เจ้าสาวคนนี้ได้อย่างไร
**เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น!!**
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 5
คนรอบข้างอาจไม่ทันสังเกต แต่โตมรที่ก้าวเข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมกับครองขวัญเห็นทุกอย่างที่พันรบแสดงออก ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยา ท่าทาง หรือดวงตาที่เผยความรู้สึกอย่างซื่อสัตย์คู่นั้น เวลานี้ไม่ได้ปิดบังซ่อนเร้นสิ่งที่อยู่ในใจของพันรบเลยแม้แต่น้อย
“การเปิดตัวประสบความสำเร็จเกินคาด”
“จริงเหรอคะ?” ครองขวัญอดแปลกใจไม่ได้ แน่ล่ะ...ก็หล่อนยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากยืนเก้กัง ประหม่ากับการตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาหนุ่มๆ ที่มาร่วมงาน
“ก็ดูเอาเองสิ”
ครองขวัญเห็นโตมรพยักพเยิดหน้าไปด้านหลังก็ชำเลืองมองผ่านไหล่กว้าง สายตาก็สะดุดเข้ากับผู้ชายในชุดสูทเรียบหรูดูมีสไตล์ที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง เขามองหล่อนอยู่ก่อน นั่นทำให้ครองขวัญต้องรีบหลุบสายตาลงต่ำทันทีที่สบประสานกับดวงตาคม ถึงกระนั้นก็หล่อนยังรับรู้ได้ว่าเขาเป็นผู้ชายอันตรายที่ทำให้สาวๆ หัวใจกระตุกได้ไม่ยาก
“คนอะไร...ขี้เก๊กชะมัด!” ครองขวัญอดค่อนแคะไม่ได้
“มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ก็เขาเป็นลูกเจ้าสัวนี่นา แต่เชื่อเถอะว่าเห็นทำหน้านิ่งๆ วางท่าอย่างนั้น ในใจคงร้อนแทบบ้า เพราะอยากรู้ว่าคุณกับผมเป็นอะไรกัน” โตมรพูดอย่างคนที่อ่านใจผู้ชายด้วยกันออก จากการเห็นพันรบจ้องเขากับครองขวัญไม่วางตา “นี่เป็นโอกาสดีที่คุณจะเดินหน้าเต็มตัวแล้วครองขวัญ เดี๋ยวผมจะไปจัดการแยกเลขาเขาให้”
“โอเคค่ะ” ครองขวัญยิ้มกว้าง เมื่อเห็นโตมรหยิบกล้องขนาดพกพาออกจากกระเป๋ามาโชว์ให้ดูเชิงบอกว่าพร้อมจะเก็บภาพในทุกสถานการณ์ ก่อนที่เขาจะเดินแยกไปคุยกับพิธีกรในงาน...
ฝ่ายพันรบที่ลอบมองอยู่ห่างๆ ไม่รู้ความเป็นไปในเรื่องดังกล่าวก็หัวเสียขึ้นมาตงิดๆ ไม่พอใจอยู่ลึกๆ เมื่อเห็นชายหญิงคู่นั้นมีท่าทางสนิทสนมราวกับรู้จักกันมาเป็นแรมปี เขาก็เผลอพลั้งปากค่อนแคะ โดยลืมไปว่าตฤณนั้นยืนอยู่ใกล้ๆ
“ให้ตายสิ! หมอนั่นมันมีดีอะไรนักหนา เธอถึงได้ยิ้มให้มันอยู่เรื่อย”
“นายว่าอะไรนะ?” ตฤณหันมองพันรบที่ยืนบ่นพึมพำ
“อ๋อ...เปล่า ไม่มีอะไร ฉันก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” พันรบบอกปัดๆ แล้วฉวยแก้วแชมเปญจากบริกรที่เดินผ่านมายกขึ้นดื่มเชิงกลบเกลื่อน
ตฤณนั้นจับใจความไม่ได้แต่ตั้งแรกอยู่แล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก จนกระทั่งพิธีกรในงานประกาศขอความร่วมมือจากแขกเหรื่อให้ช่วยเลื่อนรถ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีหมายเลขทะเบียนรถของตฤณอยู่ด้วย
“เอ...ฉันว่าฉันจอดรถดีแล้วนี่นา ไม่น่าจะขวางทางใครได้เลย”
“ถ้านายไม่จอดขวาง แล้วเขาจะประกาศเรียกทำไม”
“นั่นสินะ” ตฤณพูดไปพลางก็ยกมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันออกไปเลื่อนรถแล้วกลับเลยดีกว่า นายจะกลับพร้อมฉันไหม”
“ไม่ล่ะ ขืนออกไปตอนนี้ นักข่าวได้รุมตาย นายจะกลับก็กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะตามไป”
“ตามใจ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน” โตมรทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินแยกไปอีกทาง...
ครองขวัญที่ยืนรอจังหวะเห็นสบโอกาสเหมาะ หล่อนก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหาพันรบ ตั้งใจจะเปิดฉากตามแผนการที่โตมรวางไว้ แต่ก็กระดากอายจนขาสั่น ยืนเก้กังหลายนาทีกว่าจะหลุดคำพูดออกมาได้
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอมีเวลาสักครู่ไหมคะ?”
พันรบหันมองเจ้าของเสียงหวาน อดแปลกใจไม่ได้ เมื่อพบว่าผู้หญิงในชุดล่อแหลมที่เขาลอบมองเมื่อครู่ยืนอยู่เบื้องหลัง ไม่แน่ใจ หล่อนมีจุดประสงค์อะไร ทำไมจู่ๆ ก็เข้ามาทักทายอย่างไม่ลังเล ทั้งที่ก่อนหน้านี้ควงคู่มากับผู้ชายอีกคน และนั่นก็คือเหตุผลที่เขายังยืนนิ่ง ไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากมองเรือนร่างเซ็กซี่และวิพากษ์วิจารณ์ในใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเอาเสียเลย...
หล่อนไม่ได้สวยจัดหรือเปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟัน แต่จัดว่าเป็นผู้หญิงสวยที่มีรูปเป็นทรัพย์หาตัวจับยากคนหนึ่ง เมื่อครู่เห็นไกลๆ ว่าน่าหลงใหลแล้ว เวลานี้...อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมก็ยิ่งน่าลุ่มหลง ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เพียงแค่เห็นหล่อนใช้ปลายลิ้นเล็กๆ ไล้เลียริมฝีปากเรียกความชุ่มชื้น องคาพยพก็สั่นไหว
ให้ตายสิ! นี่หล่อนจงใจยั่วเขาอย่างนั้นหรือ
แม้พันรบจะขยับตัวไล่ความรู้สึกหมิ่นเหม่ แต่ความคิดเขาก็โลดแล่นไปไกลเสียแล้ว ใคร่รู้...หากได้สัมผัสริมฝีปากชุ่มชื้นนั้นจะให้ความรู้สึกเช่นไร หล่อนจะตอบสนองอย่างร้อนแรงและแผดเผาเขาจนมอดไหม้หรือไม่ นั่นเรื่องที่เขายังสงสัยอยู่
“แค่นาทีเดียวก็ได้ค่ะ ฉันขอร้อง...”
คราวนี้ครองขวัญไม่พูดเปล่า แต่ขยับตัวเข้าประชิด พลางช้อนตาขึ้นมองอย่างวิงวอน โดยหารู้ไม่ว่าความอาจหาญของหล่อนกำลังป่วนความรู้สึกภายในกายพันรบให้จวนเจียนจะขาดผึง เขาจำต้องถอยห่างและสาวเท้ายาวๆ ออกจากบริเวณนั้น ก่อนที่ร่างกายจะประท้วงและเรียกร้องให้ทำเรื่องไม่สมควร
“เดี๋ยว...เดี๋ยวสิคะ!” ครองขวัญท้วงทันควัน สองเท้าก้าวตามไปคว้าแขนเขา
ทว่า...เมื่อร่างสูงที่จ้ำพรวดๆ หันกลับมามอง หล่อนก็นึกขยาดสายตาดุๆ ที่ส่งมาเตือนคู่นั้น ไม่กล้าเหนี่ยวรั้งไว้ ก็ปล่อยแขนและให้เขาก้าวจากไป
“อีตาบ้า...คิดว่าตัวเองเป็นใครไหนกัน พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด พิลึกคนชะมัด!” ครองขวัญตวัดสายตาค้อน นึกรังเกียจความเย็นชาและท่าทางยโสโอหัง เขาตัดบทโดยไม่เปิดโอกาสอย่างไร้มารยาทเช่นนี้ แล้วจะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร นอกเสียจาก...กลัวหล่อนจับเขา!
“ให้ตายสิ! คิดว่าตัวเองหล่อรวยจนสาวๆ ต้องวิ่งตามไปตะครุบหรือไง ฉันคนหนึ่งล่ะที่ขอบาย”
ครองขวัญเบ้ปาก ทั้งโกรธและเสียหน้าในคราเดียวกัน นี่ถ้าโตมรไม่บอกว่าการกู้ชื่อเสียงพันรบจะทำให้หล่อนไม่ตกงาน สาบานให้ก็ได้ว่า...ผู้หญิงเฉิ่มๆ เฉยๆ อย่างหล่อนจะไม่มีวันแต่งตัวล่อแหลมมาเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายอย่างเขา!
“การเปิดตัวประสบความสำเร็จเกินคาด”
“จริงเหรอคะ?” ครองขวัญอดแปลกใจไม่ได้ แน่ล่ะ...ก็หล่อนยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากยืนเก้กัง ประหม่ากับการตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาหนุ่มๆ ที่มาร่วมงาน
“ก็ดูเอาเองสิ”
ครองขวัญเห็นโตมรพยักพเยิดหน้าไปด้านหลังก็ชำเลืองมองผ่านไหล่กว้าง สายตาก็สะดุดเข้ากับผู้ชายในชุดสูทเรียบหรูดูมีสไตล์ที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง เขามองหล่อนอยู่ก่อน นั่นทำให้ครองขวัญต้องรีบหลุบสายตาลงต่ำทันทีที่สบประสานกับดวงตาคม ถึงกระนั้นก็หล่อนยังรับรู้ได้ว่าเขาเป็นผู้ชายอันตรายที่ทำให้สาวๆ หัวใจกระตุกได้ไม่ยาก
“คนอะไร...ขี้เก๊กชะมัด!” ครองขวัญอดค่อนแคะไม่ได้
“มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ก็เขาเป็นลูกเจ้าสัวนี่นา แต่เชื่อเถอะว่าเห็นทำหน้านิ่งๆ วางท่าอย่างนั้น ในใจคงร้อนแทบบ้า เพราะอยากรู้ว่าคุณกับผมเป็นอะไรกัน” โตมรพูดอย่างคนที่อ่านใจผู้ชายด้วยกันออก จากการเห็นพันรบจ้องเขากับครองขวัญไม่วางตา “นี่เป็นโอกาสดีที่คุณจะเดินหน้าเต็มตัวแล้วครองขวัญ เดี๋ยวผมจะไปจัดการแยกเลขาเขาให้”
“โอเคค่ะ” ครองขวัญยิ้มกว้าง เมื่อเห็นโตมรหยิบกล้องขนาดพกพาออกจากกระเป๋ามาโชว์ให้ดูเชิงบอกว่าพร้อมจะเก็บภาพในทุกสถานการณ์ ก่อนที่เขาจะเดินแยกไปคุยกับพิธีกรในงาน...
ฝ่ายพันรบที่ลอบมองอยู่ห่างๆ ไม่รู้ความเป็นไปในเรื่องดังกล่าวก็หัวเสียขึ้นมาตงิดๆ ไม่พอใจอยู่ลึกๆ เมื่อเห็นชายหญิงคู่นั้นมีท่าทางสนิทสนมราวกับรู้จักกันมาเป็นแรมปี เขาก็เผลอพลั้งปากค่อนแคะ โดยลืมไปว่าตฤณนั้นยืนอยู่ใกล้ๆ
“ให้ตายสิ! หมอนั่นมันมีดีอะไรนักหนา เธอถึงได้ยิ้มให้มันอยู่เรื่อย”
“นายว่าอะไรนะ?” ตฤณหันมองพันรบที่ยืนบ่นพึมพำ
“อ๋อ...เปล่า ไม่มีอะไร ฉันก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” พันรบบอกปัดๆ แล้วฉวยแก้วแชมเปญจากบริกรที่เดินผ่านมายกขึ้นดื่มเชิงกลบเกลื่อน
ตฤณนั้นจับใจความไม่ได้แต่ตั้งแรกอยู่แล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก จนกระทั่งพิธีกรในงานประกาศขอความร่วมมือจากแขกเหรื่อให้ช่วยเลื่อนรถ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีหมายเลขทะเบียนรถของตฤณอยู่ด้วย
“เอ...ฉันว่าฉันจอดรถดีแล้วนี่นา ไม่น่าจะขวางทางใครได้เลย”
“ถ้านายไม่จอดขวาง แล้วเขาจะประกาศเรียกทำไม”
“นั่นสินะ” ตฤณพูดไปพลางก็ยกมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันออกไปเลื่อนรถแล้วกลับเลยดีกว่า นายจะกลับพร้อมฉันไหม”
“ไม่ล่ะ ขืนออกไปตอนนี้ นักข่าวได้รุมตาย นายจะกลับก็กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะตามไป”
“ตามใจ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน” โตมรทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินแยกไปอีกทาง...
ครองขวัญที่ยืนรอจังหวะเห็นสบโอกาสเหมาะ หล่อนก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหาพันรบ ตั้งใจจะเปิดฉากตามแผนการที่โตมรวางไว้ แต่ก็กระดากอายจนขาสั่น ยืนเก้กังหลายนาทีกว่าจะหลุดคำพูดออกมาได้
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอมีเวลาสักครู่ไหมคะ?”
พันรบหันมองเจ้าของเสียงหวาน อดแปลกใจไม่ได้ เมื่อพบว่าผู้หญิงในชุดล่อแหลมที่เขาลอบมองเมื่อครู่ยืนอยู่เบื้องหลัง ไม่แน่ใจ หล่อนมีจุดประสงค์อะไร ทำไมจู่ๆ ก็เข้ามาทักทายอย่างไม่ลังเล ทั้งที่ก่อนหน้านี้ควงคู่มากับผู้ชายอีกคน และนั่นก็คือเหตุผลที่เขายังยืนนิ่ง ไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากมองเรือนร่างเซ็กซี่และวิพากษ์วิจารณ์ในใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเอาเสียเลย...
หล่อนไม่ได้สวยจัดหรือเปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟัน แต่จัดว่าเป็นผู้หญิงสวยที่มีรูปเป็นทรัพย์หาตัวจับยากคนหนึ่ง เมื่อครู่เห็นไกลๆ ว่าน่าหลงใหลแล้ว เวลานี้...อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมก็ยิ่งน่าลุ่มหลง ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เพียงแค่เห็นหล่อนใช้ปลายลิ้นเล็กๆ ไล้เลียริมฝีปากเรียกความชุ่มชื้น องคาพยพก็สั่นไหว
ให้ตายสิ! นี่หล่อนจงใจยั่วเขาอย่างนั้นหรือ
แม้พันรบจะขยับตัวไล่ความรู้สึกหมิ่นเหม่ แต่ความคิดเขาก็โลดแล่นไปไกลเสียแล้ว ใคร่รู้...หากได้สัมผัสริมฝีปากชุ่มชื้นนั้นจะให้ความรู้สึกเช่นไร หล่อนจะตอบสนองอย่างร้อนแรงและแผดเผาเขาจนมอดไหม้หรือไม่ นั่นเรื่องที่เขายังสงสัยอยู่
“แค่นาทีเดียวก็ได้ค่ะ ฉันขอร้อง...”
คราวนี้ครองขวัญไม่พูดเปล่า แต่ขยับตัวเข้าประชิด พลางช้อนตาขึ้นมองอย่างวิงวอน โดยหารู้ไม่ว่าความอาจหาญของหล่อนกำลังป่วนความรู้สึกภายในกายพันรบให้จวนเจียนจะขาดผึง เขาจำต้องถอยห่างและสาวเท้ายาวๆ ออกจากบริเวณนั้น ก่อนที่ร่างกายจะประท้วงและเรียกร้องให้ทำเรื่องไม่สมควร
“เดี๋ยว...เดี๋ยวสิคะ!” ครองขวัญท้วงทันควัน สองเท้าก้าวตามไปคว้าแขนเขา
ทว่า...เมื่อร่างสูงที่จ้ำพรวดๆ หันกลับมามอง หล่อนก็นึกขยาดสายตาดุๆ ที่ส่งมาเตือนคู่นั้น ไม่กล้าเหนี่ยวรั้งไว้ ก็ปล่อยแขนและให้เขาก้าวจากไป
“อีตาบ้า...คิดว่าตัวเองเป็นใครไหนกัน พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด พิลึกคนชะมัด!” ครองขวัญตวัดสายตาค้อน นึกรังเกียจความเย็นชาและท่าทางยโสโอหัง เขาตัดบทโดยไม่เปิดโอกาสอย่างไร้มารยาทเช่นนี้ แล้วจะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร นอกเสียจาก...กลัวหล่อนจับเขา!
“ให้ตายสิ! คิดว่าตัวเองหล่อรวยจนสาวๆ ต้องวิ่งตามไปตะครุบหรือไง ฉันคนหนึ่งล่ะที่ขอบาย”
ครองขวัญเบ้ปาก ทั้งโกรธและเสียหน้าในคราเดียวกัน นี่ถ้าโตมรไม่บอกว่าการกู้ชื่อเสียงพันรบจะทำให้หล่อนไม่ตกงาน สาบานให้ก็ได้ว่า...ผู้หญิงเฉิ่มๆ เฉยๆ อย่างหล่อนจะไม่มีวันแต่งตัวล่อแหลมมาเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายอย่างเขา!
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มี.ค. 2562, 20:46:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มี.ค. 2562, 20:46:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 605
| << ตอนที่ 4 | ตอนที่ 6 ++วางจำหน่ายแล้ว++ >> |