ฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
'พฤษภา' สาวสวยผู้อ่อนหวาน ทายาทผู้พี่ของตระกูลมาเฟียคูเปอร์สไตน์เดินทางมาเมืองไทยเพื่อดูแลญาติผู้ใหญ่ของมารดาที่ล้มป่วย หล่อนไม่รู้เลยสักนิดว่าได้เดินเข้าสู่อุ้งมืออันหยาบกร้านของ 'เสือ' หรือ 'พยัคฆ์' วีรกาญจน์ ทายาทนายเหมืองที่เพิ่งฆ่าตัวตายไปเพราะภรรยาแอบเล่นชู้กับสามีของเศรษฐีนีผู้เป็นญาติของหล่อน พยัคฆ์ฉุดกระชากลากถูพฤษภาเข้าไปในป่าลึกด้วยความแค้น เขาคิดจะใช้หล่อนเรียกร้องความยุติธรรมให้ครอบครัว
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: เสือ ป่า พี่น้อง เซ็กซี่ ละมุน เถื่อน เชลย คุณหนู มาเฟีย บู๊ ครอบครัว
ตอน: บทที่ 20 -40%
อะแฮ่มๆ วันนี้ก่อนต่อนิยายกัน ขอแจ้งโปรฯ แรงก่อนเลยค่ะ^^ ใครสนใจแบบเล่มหนังสือ เมื่อสั่งจองเรื่องใหม่ของปลายปากกา ร่วมกับสั่งซื้อเรื่องที่พร้อมส่งแล้ว (ซึ่งหนึ่งในนั้นมีฝนเมษาฯ ด้วย)
จะกี่เรื่องกี่เล่ม ส่งฟรีแบบลงทะเบียนหมด! และราคาเหลือเท่าช่วงเปิดจอง
***สำหรับ 20 ท่านแรกที่สั่งจองนิยายเรื่องใหม่ของพิมมาศเข้ามา ได้รับของแถมเป็นแม็กเน็ตติดตู้เย็นลายตัวละครในเรื่องจากนักเขียนร่วมด้วยนะคะ
สั่งซื้อสั่งจองได้ที่เพจ ‘ปลายปากกา สำนักพิมพ์’
**************
“คนไข้ติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างรุนแรงทำให้เกิดอาการอักเสบค่อนข้างมาก เราต้องให้ยาปฏิชีวนะต้านเชื้อแบคทีเรียสักเจ็ดถึงสิบวัน หรืออาจจะมากกว่านั้น ขึ้นอยู่กับความรุนแรงของเชื้อนะคะ ช่วงนี้คนไข้ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อน”
ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้นที่โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัด แมกโนเลีย ไมลส์ เมษา และธรรศ กำลังยืนฟังคำอธิบายของแพทย์หญิงที่เป็นเจ้าของไข้ของพฤษภา
แมกโนเลียมีใบหน้าซีดเผือดราวกับจะเป็นลมได้ทุกขณะ ไมลส์วางมือบนไหล่บาง โอบประคองภรรยาเข้าแนบอก
“ลูกถึงมือหมอแล้ว ไม่เป็นไรแล้วละที่รัก”
“คุณเมษากับคุณผู้ชายเชิญตรวจร่างกายด้วยนะคะ การอยู่ป่านานๆ อาจทำให้ติดเชื้อบางอย่างมาก็ได้ กันไว้ดีกว่าค่ะ อีกวันสองวันจะได้เข้าเยี่ยมคุณพฤษภาได้อย่างใกล้ชิด” แพทย์หญิงหันมาบอกสองหนุ่มสาว แล้วมอบหมายให้พยาบาลพาทั้งคู่ไปตรวจร่างกายตามขั้นตอน
เมษาจำต้องปล่อยมือจากมารดา เดินตามพยาบาลและบอดี้การ์ดหนุ่มไปเงียบๆ หล่อนมองแผ่นหลังกว้างเหยียดตรงและเสี้ยวหน้าคมเรียบสนิทของเขาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ
‘ทำไมนายต้องยิงพยัคฆ์ด้วยครับ ในเมื่อเขายอมทุกอย่างแล้ว’
‘เพราะไม่มีใครที่บังอาจแตะต้องลูกสาวฉันแล้วไม่ได้รับบทเรียน’
‘พยัคฆ์กำลังจะพาคุณเมย์มาส่งให้เรา’
‘ผิดแล้วล่ะธรรศ มันผิดตั้งแต่ลักพาตัวลูกสาวฉันไปแล้ว’
‘ครับ’ ธรรศเม้มปากแน่น
‘ถ้าไม่เห็นแก่เมียฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนฉันก็คงจะไม่เอาไว้ อย่าว่าแต่ไอ้หนุ่มนั่นเลย’
บทสนทนาระหว่างธรรศกับบิดาของหล่อนตอนอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ยังดังติดหู พอๆ กับภาพพยัคฆ์ถูกยิงทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา
เฮ้อ หวังว่านายจะไม่ตายนะนายเสือ...
**************
นางพยาบาลสาวพาธรรศแยกไปอีกห้องหนึ่ง ก่อนที่อีกนางจะมาพาหล่อนไปอีกทาง ดูเหมือนธรรศจะชะงักและหันมามองหล่อนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่แล้วก็ก้มหน้าเดินเข้าห้องตรวจไป เมื่อเมษาออกมาจากห้องตรวจในเวลาอีกราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา หล่อนก็พบว่าเขาไปรับลูกสาวตัวน้อยและลากลับบ้านไปแล้ว
“คุณธรรศคงคิดถึงหนูขนมหวานไม่น้อยไปกว่าที่แม่กับพ่อคิดถึงหนูกับพี่เมย์หรอกจ้ะ”
“ค่ะ ลูกก็ไม่ได้ว่าอะไร” เมษากล้อมแกล้มพูด แล้วเงียบไปตลอดทางขณะนั่งรถกลับโรงแรมพร้อมบิดามารดา
ก่อนออกมาจากโรงพยาบาลไมลส์ทิ้งบอดี้การ์ดไว้ให้อยู่เฝ้าอาการของพฤษภาเป็นโขยง แล้วยังส่งคนไปเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของนายสุชาติที่บ้านวรกาญจน์อีกด้วย
ค่ำคืนนั้นภายในห้องนอนของโรงแรมหรู จึงนับว่าเป็นคืนแรกในระยะเวลาเกือบเดือนสำหรับเมษาเลยก็ว่าได้ ที่ได้นอนหลับอย่างสบายบนเตียงแสนนุ่ม โดยไม่ต้องคอยกอดปืนระแวดระวังภัย และเฝ้าเป็นห่วงพี่สาวของหล่อน
แต่ทว่าหล่อนกลับตาแข็ง นอนจ้องเพดานมืดสนิทกระสับกระส่ายไปมาอยู่นั่นเอง
“ป่านนี้น้องน้ำหวานคงนอนซุกอกอุ่นของคุณพ่อ หลับปุ๋ยสบายไปแล้วสินะ เฮ้อ...”
ครั้นจะให้หล่อนลุกไปเคาะห้องบิดามารดาขอนอนด้วยสักคืนก็กระไรอยู่ เมษารู้ดีว่าพวกท่านทั้งสองหวานกันมากขนาดไหนยามอยู่ตามลำพัง และหล่อนก็โตเกินกว่าที่จะไปนอนเป็นกอขอคอของพวกท่านแล้ว
“เฮ้อ รู้อย่างนี้นอนเฝ้าพี่เมย์ที่โรงพยาบาลเสียก็ดีหรอก ทำไมมันเหงาอย่างนี้นะเรา”
**************
รุ่งเช้า ตะวันเพิ่งจับขอบฟ้าไล่ๆ กันกับที่รถประจำตัวคันหรูแล่นปราดเข้ามาจอดหน้าบ้านวรกาญจน์อันเงียบสงบ
ดูเหมือนยามใดที่ผู้ประกาศตนว่าเป็นเจ้าของบ้านไม่อยู่ ยามนั้นบ้านจะร่มเย็นขึ้นอีกโข เพราะทันทีที่รถคันนั้นวิ่งเข้ามาจอด บ่าวไพร่ต่างแตกกระเจิง เหลือแต่นางอนงค์คนเก่าคนแก่ที่เดินลงมาจากบันไดชั้นสองมารับ เหงื่อที่ไรผมสีเทาซึม หากใบหน้าสดชื่นผิดปกติ
นายสุชาติกวาดสายตามองคนรับใช้เก่าแก่ของภรรยาแล้วก็เมินไปมองข้าวของระเกะระกะที่เชิงบันได
“ทำอะไรแม่นงค์ เจ้านายไม่อยู่แค่ไม่กี่คืน คิดจะยกเค้ากันเชียวรึ”
น้ำเสียงหยอกเย้าหากใบหน้าเหยียดยิ้มหยัน กลิ่นเหล้าแม้จะราคาแพงปานใดก็หาได้หอมไม่สำหรับคุณอนงค์แม่บ้าน
“เก็บห้องชั้นบนปีกขวาค่ะ”
“เก็บทำไม ใครสั่ง หวันรึ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แล้วนี่หายหัวไปไหน ผัวกลับมาบ้านไม่รู้จักมาดูแล”
นางอนงค์ไม่คิดจะตอบคำถามสุดท้ายนั่น แต่นางมีคำตอบสำหรับคำถามแรกที่คิดไว้อย่างมั่นเหมาะ และรอคอยให้อีกฝ่ายกลับมาบ้านทั้งวันทั้งคืน
“คุณแม็กกี้กับครอบครัวจะย้ายเข้ามาอยู่ค่ะ”
“ย้ายเข้ามาอยู่ ใครอนุญาต หา!”
“คุณแม็กกี้โทร.มาสั่งเองค่ะ เธอจะพาคุณนายกลับมาด้วย เห็นว่าจะจ้างพยาบาลมาอยู่ดูแลประจำ คุณนายจะได้หายไวๆ ค่ะ” ดวงตาของคนแก่วาววับ คลี่รอยยิ้มเยื้อนราวกับจะหยันตอบ
“จองหองนัก ฉันทำงานงกๆ บริหารวรกาญจน์มาตั้งกี่ปี พวกมันคิดว่าตัวเองเป็นใคร มีสิทธิ์อะไร อยู่ดีๆ จะมาอยู่ คิดชุบมือเปิบแท้ๆ”
“เมื่อหัวค่ำคุณทนายก็มาค่ะ มากำชับดูแลให้จัดการห้องหับให้เรียบร้อย”
“เออดี! ดีจริงคนบ้านนี้ ทำอะไรไม่ต้องเห็นหัวกูหรอก หวัน! อีหวัน อยู่ไหนวะ”
“ออกไปตั้งแต่คุณไปได้ไม่นานหรอกค่ะ ตามหลังกันไปติดๆ ดิฉันยังคิดว่าไปหาคุณ”
“จะไปหาฉันทำไม แส่ไม่เข้าเรื่อง โว้ย! กูจะบ้า” หลักจากนั้นก็มีเสียงตะโกนร้องเรียกคนขับรถลั่นบ้าน พร้อมบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกสองนาย ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ทะยานออกไปนอกรั้วสูงมหึมา ผ่านรั้วไม้เตี้ยๆ ของบ้านชั้นครึ่งร่มรื่นไป
นายสุชาติเหลียวขวับไปมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังโอบอุ้มลูกน้อยแนบอกกว้าง เล่นกันอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ดวงตาคมใต้กรอบแว่นหนามองสบตากับเขานิ่งนานจนรถพาลับไป
“เสือกดีนักนะมึงไอ้ธรรศ สักวันกูจะสั่งสอนให้หลาบจำ ฮึ่ม!”
“ไปไหนครับนาย”
“ไปโรงพยาบาล กูจะไปเยี่ยมหลานสาวแสนสวยกับเมียรักของกูสักหน่อย!”
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
จะกี่เรื่องกี่เล่ม ส่งฟรีแบบลงทะเบียนหมด! และราคาเหลือเท่าช่วงเปิดจอง
***สำหรับ 20 ท่านแรกที่สั่งจองนิยายเรื่องใหม่ของพิมมาศเข้ามา ได้รับของแถมเป็นแม็กเน็ตติดตู้เย็นลายตัวละครในเรื่องจากนักเขียนร่วมด้วยนะคะ
สั่งซื้อสั่งจองได้ที่เพจ ‘ปลายปากกา สำนักพิมพ์’
**************
“คนไข้ติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างรุนแรงทำให้เกิดอาการอักเสบค่อนข้างมาก เราต้องให้ยาปฏิชีวนะต้านเชื้อแบคทีเรียสักเจ็ดถึงสิบวัน หรืออาจจะมากกว่านั้น ขึ้นอยู่กับความรุนแรงของเชื้อนะคะ ช่วงนี้คนไข้ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อน”
ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้นที่โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัด แมกโนเลีย ไมลส์ เมษา และธรรศ กำลังยืนฟังคำอธิบายของแพทย์หญิงที่เป็นเจ้าของไข้ของพฤษภา
แมกโนเลียมีใบหน้าซีดเผือดราวกับจะเป็นลมได้ทุกขณะ ไมลส์วางมือบนไหล่บาง โอบประคองภรรยาเข้าแนบอก
“ลูกถึงมือหมอแล้ว ไม่เป็นไรแล้วละที่รัก”
“คุณเมษากับคุณผู้ชายเชิญตรวจร่างกายด้วยนะคะ การอยู่ป่านานๆ อาจทำให้ติดเชื้อบางอย่างมาก็ได้ กันไว้ดีกว่าค่ะ อีกวันสองวันจะได้เข้าเยี่ยมคุณพฤษภาได้อย่างใกล้ชิด” แพทย์หญิงหันมาบอกสองหนุ่มสาว แล้วมอบหมายให้พยาบาลพาทั้งคู่ไปตรวจร่างกายตามขั้นตอน
เมษาจำต้องปล่อยมือจากมารดา เดินตามพยาบาลและบอดี้การ์ดหนุ่มไปเงียบๆ หล่อนมองแผ่นหลังกว้างเหยียดตรงและเสี้ยวหน้าคมเรียบสนิทของเขาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ
‘ทำไมนายต้องยิงพยัคฆ์ด้วยครับ ในเมื่อเขายอมทุกอย่างแล้ว’
‘เพราะไม่มีใครที่บังอาจแตะต้องลูกสาวฉันแล้วไม่ได้รับบทเรียน’
‘พยัคฆ์กำลังจะพาคุณเมย์มาส่งให้เรา’
‘ผิดแล้วล่ะธรรศ มันผิดตั้งแต่ลักพาตัวลูกสาวฉันไปแล้ว’
‘ครับ’ ธรรศเม้มปากแน่น
‘ถ้าไม่เห็นแก่เมียฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนฉันก็คงจะไม่เอาไว้ อย่าว่าแต่ไอ้หนุ่มนั่นเลย’
บทสนทนาระหว่างธรรศกับบิดาของหล่อนตอนอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ยังดังติดหู พอๆ กับภาพพยัคฆ์ถูกยิงทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา
เฮ้อ หวังว่านายจะไม่ตายนะนายเสือ...
**************
นางพยาบาลสาวพาธรรศแยกไปอีกห้องหนึ่ง ก่อนที่อีกนางจะมาพาหล่อนไปอีกทาง ดูเหมือนธรรศจะชะงักและหันมามองหล่อนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่แล้วก็ก้มหน้าเดินเข้าห้องตรวจไป เมื่อเมษาออกมาจากห้องตรวจในเวลาอีกราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา หล่อนก็พบว่าเขาไปรับลูกสาวตัวน้อยและลากลับบ้านไปแล้ว
“คุณธรรศคงคิดถึงหนูขนมหวานไม่น้อยไปกว่าที่แม่กับพ่อคิดถึงหนูกับพี่เมย์หรอกจ้ะ”
“ค่ะ ลูกก็ไม่ได้ว่าอะไร” เมษากล้อมแกล้มพูด แล้วเงียบไปตลอดทางขณะนั่งรถกลับโรงแรมพร้อมบิดามารดา
ก่อนออกมาจากโรงพยาบาลไมลส์ทิ้งบอดี้การ์ดไว้ให้อยู่เฝ้าอาการของพฤษภาเป็นโขยง แล้วยังส่งคนไปเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของนายสุชาติที่บ้านวรกาญจน์อีกด้วย
ค่ำคืนนั้นภายในห้องนอนของโรงแรมหรู จึงนับว่าเป็นคืนแรกในระยะเวลาเกือบเดือนสำหรับเมษาเลยก็ว่าได้ ที่ได้นอนหลับอย่างสบายบนเตียงแสนนุ่ม โดยไม่ต้องคอยกอดปืนระแวดระวังภัย และเฝ้าเป็นห่วงพี่สาวของหล่อน
แต่ทว่าหล่อนกลับตาแข็ง นอนจ้องเพดานมืดสนิทกระสับกระส่ายไปมาอยู่นั่นเอง
“ป่านนี้น้องน้ำหวานคงนอนซุกอกอุ่นของคุณพ่อ หลับปุ๋ยสบายไปแล้วสินะ เฮ้อ...”
ครั้นจะให้หล่อนลุกไปเคาะห้องบิดามารดาขอนอนด้วยสักคืนก็กระไรอยู่ เมษารู้ดีว่าพวกท่านทั้งสองหวานกันมากขนาดไหนยามอยู่ตามลำพัง และหล่อนก็โตเกินกว่าที่จะไปนอนเป็นกอขอคอของพวกท่านแล้ว
“เฮ้อ รู้อย่างนี้นอนเฝ้าพี่เมย์ที่โรงพยาบาลเสียก็ดีหรอก ทำไมมันเหงาอย่างนี้นะเรา”
**************
รุ่งเช้า ตะวันเพิ่งจับขอบฟ้าไล่ๆ กันกับที่รถประจำตัวคันหรูแล่นปราดเข้ามาจอดหน้าบ้านวรกาญจน์อันเงียบสงบ
ดูเหมือนยามใดที่ผู้ประกาศตนว่าเป็นเจ้าของบ้านไม่อยู่ ยามนั้นบ้านจะร่มเย็นขึ้นอีกโข เพราะทันทีที่รถคันนั้นวิ่งเข้ามาจอด บ่าวไพร่ต่างแตกกระเจิง เหลือแต่นางอนงค์คนเก่าคนแก่ที่เดินลงมาจากบันไดชั้นสองมารับ เหงื่อที่ไรผมสีเทาซึม หากใบหน้าสดชื่นผิดปกติ
นายสุชาติกวาดสายตามองคนรับใช้เก่าแก่ของภรรยาแล้วก็เมินไปมองข้าวของระเกะระกะที่เชิงบันได
“ทำอะไรแม่นงค์ เจ้านายไม่อยู่แค่ไม่กี่คืน คิดจะยกเค้ากันเชียวรึ”
น้ำเสียงหยอกเย้าหากใบหน้าเหยียดยิ้มหยัน กลิ่นเหล้าแม้จะราคาแพงปานใดก็หาได้หอมไม่สำหรับคุณอนงค์แม่บ้าน
“เก็บห้องชั้นบนปีกขวาค่ะ”
“เก็บทำไม ใครสั่ง หวันรึ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แล้วนี่หายหัวไปไหน ผัวกลับมาบ้านไม่รู้จักมาดูแล”
นางอนงค์ไม่คิดจะตอบคำถามสุดท้ายนั่น แต่นางมีคำตอบสำหรับคำถามแรกที่คิดไว้อย่างมั่นเหมาะ และรอคอยให้อีกฝ่ายกลับมาบ้านทั้งวันทั้งคืน
“คุณแม็กกี้กับครอบครัวจะย้ายเข้ามาอยู่ค่ะ”
“ย้ายเข้ามาอยู่ ใครอนุญาต หา!”
“คุณแม็กกี้โทร.มาสั่งเองค่ะ เธอจะพาคุณนายกลับมาด้วย เห็นว่าจะจ้างพยาบาลมาอยู่ดูแลประจำ คุณนายจะได้หายไวๆ ค่ะ” ดวงตาของคนแก่วาววับ คลี่รอยยิ้มเยื้อนราวกับจะหยันตอบ
“จองหองนัก ฉันทำงานงกๆ บริหารวรกาญจน์มาตั้งกี่ปี พวกมันคิดว่าตัวเองเป็นใคร มีสิทธิ์อะไร อยู่ดีๆ จะมาอยู่ คิดชุบมือเปิบแท้ๆ”
“เมื่อหัวค่ำคุณทนายก็มาค่ะ มากำชับดูแลให้จัดการห้องหับให้เรียบร้อย”
“เออดี! ดีจริงคนบ้านนี้ ทำอะไรไม่ต้องเห็นหัวกูหรอก หวัน! อีหวัน อยู่ไหนวะ”
“ออกไปตั้งแต่คุณไปได้ไม่นานหรอกค่ะ ตามหลังกันไปติดๆ ดิฉันยังคิดว่าไปหาคุณ”
“จะไปหาฉันทำไม แส่ไม่เข้าเรื่อง โว้ย! กูจะบ้า” หลักจากนั้นก็มีเสียงตะโกนร้องเรียกคนขับรถลั่นบ้าน พร้อมบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกสองนาย ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ทะยานออกไปนอกรั้วสูงมหึมา ผ่านรั้วไม้เตี้ยๆ ของบ้านชั้นครึ่งร่มรื่นไป
นายสุชาติเหลียวขวับไปมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังโอบอุ้มลูกน้อยแนบอกกว้าง เล่นกันอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ดวงตาคมใต้กรอบแว่นหนามองสบตากับเขานิ่งนานจนรถพาลับไป
“เสือกดีนักนะมึงไอ้ธรรศ สักวันกูจะสั่งสอนให้หลาบจำ ฮึ่ม!”
“ไปไหนครับนาย”
“ไปโรงพยาบาล กูจะไปเยี่ยมหลานสาวแสนสวยกับเมียรักของกูสักหน่อย!”
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ส.ค. 2562, 19:11:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ส.ค. 2562, 19:17:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 605
| << บทที่ 19 -100% | บทที่ 20 -100% >> |