ฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
'พฤษภา' สาวสวยผู้อ่อนหวาน ทายาทผู้พี่ของตระกูลมาเฟียคูเปอร์สไตน์เดินทางมาเมืองไทยเพื่อดูแลญาติผู้ใหญ่ของมารดาที่ล้มป่วย หล่อนไม่รู้เลยสักนิดว่าได้เดินเข้าสู่อุ้งมืออันหยาบกร้านของ 'เสือ' หรือ 'พยัคฆ์' วีรกาญจน์ ทายาทนายเหมืองที่เพิ่งฆ่าตัวตายไปเพราะภรรยาแอบเล่นชู้กับสามีของเศรษฐีนีผู้เป็นญาติของหล่อน พยัคฆ์ฉุดกระชากลากถูพฤษภาเข้าไปในป่าลึกด้วยความแค้น เขาคิดจะใช้หล่อนเรียกร้องความยุติธรรมให้ครอบครัว
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: เสือ ป่า พี่น้อง เซ็กซี่ ละมุน เถื่อน เชลย คุณหนู มาเฟีย บู๊ ครอบครัว
ตอน: บทที่ 24 -25%
เมษาเดินดุ่มๆ ออกมาจากบ้านของบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งหน้าตาบูดบึ้ง หล่อนไม่คิดแม้แต่จะเข้าไปขัดจังหวะหรือเอ่ยทักเจ้าของบ้านและญาติสาวคนนั้นให้รู้ตัวด้วยซ้ำ รู้สึกตัวอีกทีหล่อนก็กลับมาถึงบ้านวรกาญจน์แล้ว หยุดยืนอยู่หน้าครัว
“อ้าวยายหนู เจอคุณธรรศไหมลูก” แมกโนเลียยังคงง่วนเตรียมอาหารมื้อเย็น เงยหน้าขึ้นมาเห็นลูกสาวก็ร้องทัก
“เอ๊ะ ทำไมหน้าซีดเชียว แดดร้อนเหรอจ๊ะนอกบ้าน”
“คะ มะ...ไม่ค่ะ”
“ไม่อะไรลูก ไม่ร้อน หรือไม่เจอคุณธรรศ” คุณแม่คนสวยนิ่วหน้าชักสงสัยอาการลูกสาว
“ไม่เจอ แล้วก็ไม่ร้อนค่ะ”
“อ้าวไม่เจอเหรอลูก ยังไม่กลับมากันอีกหรือนี่ สงสัยจะเที่ยวกันเพลิน ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวแม่ให้น้อยไปเชิญอีกรอบ”
“ค่ะแม่ แม่มีอะไรให้ลูกทำอีกไหมคะ”
คำถามนั้นทำให้แมกโนเลียมองไปรอบๆ ครัว เห็นไม่มีอะไรหนักหนาก็บอกว่า
“ไม่มีแล้วละลูก หนูไปพักเถอะไป๊ สักหกโมงเย็นลงมาทานข้าวนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่” เมษาไม่รีรอซอยเท้าขึ้นห้องนอนของตนบนชั้นสอง พอถึงห้องปิดประตูได้ก็เดินไปทุ่มตัวลงบนเตียงกว้างนุ่มสบาย คว่ำหน้าลงบนหมอนนิ่ม ทุบตุ้บตั้บๆ จนหมอนแทบแตก
“นี่แน่ะ เพลิน หึ เพลินแน่ล่ะ แต่เพลินทำอย่างอื่นเสียมากกว่า หน้าไม่อาย ไหนว่าเป็นญาติกันไง เรื่องบังหน้าชัดๆ” เมษาระบายความอัดอั้นตันใจกับหมอนยาวเหยียด ก่อนจะผงกหัวขึ้น
“หึ ชอบแบบเนื้อนมไข่วัยเดียวกันสินะ ทำอะไรสะดวกใจล่ะสิ”
ยิ่งคิดมากเท่าไร ใจของเมษาก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้นเท่านั้น ร้อนเสียจนหน้าผะผ่าวจนหล่อนต้องยกมือแตะแก้ม นึกถึงคำที่มารดาทัก
“หน้าซีดเหรอ”
เมษากระโดดผลุงลงจากเตียง เกิดกังวลกับรูปลักษณ์ของตัวเองขึ้นมาทันควัน เดินตรงไปที่หน้ากระจกแต่งตัว
สีหน้าของหล่อนยามนี้ดูแปลกชอบกล เหมือนคนจวนเจียนจะร้อง ไห้ก็ไม่ใช่ จะโกรธก็ไม่เชิง แต่มันกลับทำให้หล่อนยิ่งพาลโกรธต้นเหตุของเรื่อง
หล่อนปาดน้ำตาพลางมองพิศตัวเองในกระจกบานใหญ่
“ผอม สูงโด่ หน้าอกก็ไม่ค่อยมี หน้าก็ไม่แต่ง ผมมัดหางม้ายังกับเด็กมัธยมฯ” หล่อนวิจารณ์ตัวเองเสียงดัง ยิ่งไม่มีพี่สาวอยู่ด้วยหล่อนยิ่งทโมนมากขึ้นทุกวัน หล่อนหักคะแนนตัวเองรัวเร็วจนแทบติดลบ เขย่งปลายเท้าหมุนไปมาพิศดูเรือนร่างของตนเอง พลางย่นจมูกโด่งจิ้มลิ้ม มือบางรูดยางรัดผมสีดำออก ปล่อยให้เรือนผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลอ่อนๆ สยายลงถึงแผ่นหลัง
หล่อนตัดสินใจเปลี่ยนทรงผม โดยรวบปอยผมซ้ายขวาม้วนเป็นเกลียวเล็กๆ จับปลายสองข้างจรดกันที่ท้ายทอยติดกิ๊ปดำเก็บไว้ด้านหลัง เปิดหน้าผากเนียนสวยและใบหน้าเล็กรูปหัวใจล้อมกรอบด้วยผมยาวสวย
เมษาเกลี่ยใบหน้าใสเนียนละเอียดด้วยครีมบำรุงผิวบางเบา แตะแป้งให้นวลเนียนยิ่งขึ้นเพียงเล็กน้อย ปัดขนตาที่งอนเช้งอยู่แล้วโดยไม่ต้องดัด เน้นดวงตาสีเขียวมรกตสวยให้โดดเด่น แตะริมฝีปากด้วยลิปสติกสีลูกพีชให้ดูสุกฉ่ำ หล่อนถอดเสื้อคลุมตัวบางแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า เหลือไว้เพียงชุดกระโปรงพลิ้วสบายตัวสั้น แขนกุดเผยหัวไหล่บอบบางและเรียวขาสวย
มองกรายๆ ดูคล้ายกับเป็นดอกไม้พฤษภามากกว่าฝนเมษาเสียอีก
หลังจากสวมรองเท้าอยู่กับบ้านเรียบร้อย หล่อนก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหัวนอนตามสัญชาตญาณ แต่แล้วก็อดอมยิ้มขันตัวเองไม่ได้ เปลี่ยน เป็นปิดลิ้นชักไว้อย่างเก่า
เวลานี้ปืนคงไม่จำเป็นหรอก หล่อนไม่ได้ไปรบกับใครเสียหน่อย แค่สงครามประสาทเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง...!
**************
“นั่นไงครับ เอพริลลูกสาวคนเล็กของผม” เสียงเข้มของไมลส์ดังขึ้น ในห้องอาหารกว้างขวางหรูหราสมฐานะบ้านวรกาญจน์ ดวงตาทุกคู่หันไปมองร่างที่จรดปลายเท้าเข้ามาในห้องอาหาร มีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าอ่อนใสของหล่อน
“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับน้องเอพริล พี่เองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เชิญครับ” ธวิชญ์ลุกขึ้นยืน เลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งข้างๆ แมกโนเลียด้วยกิริยาสุภาพ
เมษาพึมพำขอบคุณเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซ้ายมือของผู้เป็นพ่อคือทนายอาวุโส นายสุรศักดิ์ ถัดจากนั้นมาคือญาติสาวของธรรศ และธรรศ ส่วนฝั่งขวามือมีมารดาของหล่อนนั่งอยู่ ตามมาด้วยหล่อนเอง และธวิชญ์ นั่นทำให้หล่อนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามน้าสาวของยายหนูขนมหวานพอดิบพอดี!
“ลูกสาวคนเล็กของเราค่ะคุณทนาย ชื่อไทยเมษา”
“สวัสดีค่ะ” เมษายกมือไหว้เขา
“อ้อ พี่เอพริลที่ยายหนูพูดถึงใช่ไหมคะพี่ธรรศ”
“ครับ” ธรรศพยักหน้าให้พนิดา ดวงตาคมใต้แว่นหนามองหัวไหล่บางที่อยู่ใกล้ไหล่กว้างของร้อยตำรวจหนุ่มเสียจนน่าหงุดหงิด
“น่าจะไปด้วยกันนะคะ วันนี้ยายหนูสนุกใหญ่เลย นะคะพี่ธรรศ” พนิดาพยักพเยิดชวนคุย
“ครับ”
“สนุกเพลินจนลืมคุณป้าเลยสิคะยายหนูขนมหวาน”
“ครับ นี่ยังหลับไม่ตื่นเลย” ธรรศเอ่ยถึงลูกสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“คุณธรรศมีลูกสาวแล้วหรือครับนี่ ผมตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าฮะ”
“ไม่หรอกครับ พอดีคุณแม่เขาเสียไปแล้วฮะ ยายหนูเพิ่งสามขวบกว่า”
“หรือฮะ” ธวิชญ์พยักหน้าหงึกๆ รู้สึกเบาใจอย่างประหลาดที่ได้รู้ว่าธรรศเป็นพ่อหม้ายเรือพ่วง แถมยังมีสาวสวยประกบอีกด้วย
“เมื่อหัวค่ำพี่ให้ยายหนูไปตามคุณธรรศกับคุณพนิดามาทานข้าวเย็นกัน ปรากฏว่าไม่เจอ เลยให้น้อยไปเชิญอีกทีค่ะ” แมกโนเลียชวนคุยระหว่างที่แม่บ้านกำลังตักอาหาร คำพูดเรียบหวานของเจ้าของบ้านทำให้ธรรศสะดุดหู
เขาหันขวับไปมองใบหน้าหวานฉ่ำของลูกสาวเจ้านาย พนิดาเองก็อดหันไปมองด้วยไม่ได้
จะไม่เจอกันได้ยังไงในเมื่อกลับมาถึงบ้านกันตั้งแต่บ่ายแก่ๆ
“งั้นหรือครับ ผมมาถึงนานแล้วเหมือนกัน คุณเมษาอาจจะไม่ได้เข้าไปในบ้านกระมัง”
“เข้าไปค่ะ” เมษาตอบกลับทันควัน เสียงเกือบจะห้วน ดีที่ประดับยิ้มลงที่มุมปากได้ทัน
“คงคลาดกันกระมังคะ เราคงกำลังอาบน้ำกันอยู่” พนิดาเอ่ยเสียงหวานพอๆ กับดวงตาที่ทอดมองธรรศ ประโยคนั้นของหล่อนทำให้คนฟังต่างคิดกันไปไกล ธรรศเม้มปากแน่น ไมลส์อดกระแอมกระไอไม่ได้
“หิวแล้วนะครับคุณทนาย เด็กๆ คุยกันเก่งจัง คนแก่หิว” เขาเย้าทีเล่นทีจริง แต่ดวงตาคมมองข้ามโต๊ะมาจับจ้องลูกน้องคนสนิท จากนั้นทุกคนก็ลงมือจัดการอาหารมื้อค่ำที่จัดวางไว้ตรงหน้าอย่างสวยงาม
“พอจะถูกปากไหมคะคุณสุรศักดิ์ อาหารเม็กซิกันค่ะ พอดีคุณไมลส์บ่นอยากทานเพราะไม่ได้ทานนานแล้ว ปกติครอบครัวเราไปทานที่ร้านประจำกันทุกสัปดาห์” ภรรยาหันไปสบตาคมของสามีด้วยรอยยิ้มหวาน ไมลส์ตักอาหารคำใหญ่ เจริญอาหารขึ้นมาทันที
“อร่อยดีครับคุณแม็กกี้ ถั่วกวนเหรอครับนี่ มันๆ นุ่มลิ้นดี เขียวๆ นี่อะไรครับ”
“อะโวคาโดค่ะ ดีต่อสุขภาพมากๆ นะคะ”
“งั้นหรือครับ แหม...ลาภปากคนแก่”
“ทานเยอะๆ ค่ะ คุณพนิดาล่ะคะ ถูกปากบ้างไหม”
“อร่อยดีค่ะ แต่รสชาติกลางๆ นะคะ ไม่เผ็ดเสียทีเดียวแต่ก็ไม่จืดค่ะ พี่ธรรศเป็นยังไงคะ ปกติทานเผ็ดเสียด้วย”
“ใช้พริกคนละประเภทค่ะ คุณธรรศอาหารจืดไปเหรอคะ” แมกโนเลียกังวล ตามนิสัยเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นก่อนเสมอ
“ไม่หรอกครับ อร่อยดี” ธรรศตักอาหารที่เหลือเข้าปากติดๆ กันหลายคำ เพราะเกรงว่าแม่ครัวใหญ่จะเสียใจ
*************
บทที่ 24 เป็นบทสุดท้ายที่ทีมงานสามารถลงให้อ่านได้นะคะ>< ซึ่งน่าจะได้อีกสัก 2 ตอนย่อยค่ะ ที่เหลือต้องตามต่อกันในเล่มน้าาาา จุ๊บๆ
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
“อ้าวยายหนู เจอคุณธรรศไหมลูก” แมกโนเลียยังคงง่วนเตรียมอาหารมื้อเย็น เงยหน้าขึ้นมาเห็นลูกสาวก็ร้องทัก
“เอ๊ะ ทำไมหน้าซีดเชียว แดดร้อนเหรอจ๊ะนอกบ้าน”
“คะ มะ...ไม่ค่ะ”
“ไม่อะไรลูก ไม่ร้อน หรือไม่เจอคุณธรรศ” คุณแม่คนสวยนิ่วหน้าชักสงสัยอาการลูกสาว
“ไม่เจอ แล้วก็ไม่ร้อนค่ะ”
“อ้าวไม่เจอเหรอลูก ยังไม่กลับมากันอีกหรือนี่ สงสัยจะเที่ยวกันเพลิน ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวแม่ให้น้อยไปเชิญอีกรอบ”
“ค่ะแม่ แม่มีอะไรให้ลูกทำอีกไหมคะ”
คำถามนั้นทำให้แมกโนเลียมองไปรอบๆ ครัว เห็นไม่มีอะไรหนักหนาก็บอกว่า
“ไม่มีแล้วละลูก หนูไปพักเถอะไป๊ สักหกโมงเย็นลงมาทานข้าวนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่” เมษาไม่รีรอซอยเท้าขึ้นห้องนอนของตนบนชั้นสอง พอถึงห้องปิดประตูได้ก็เดินไปทุ่มตัวลงบนเตียงกว้างนุ่มสบาย คว่ำหน้าลงบนหมอนนิ่ม ทุบตุ้บตั้บๆ จนหมอนแทบแตก
“นี่แน่ะ เพลิน หึ เพลินแน่ล่ะ แต่เพลินทำอย่างอื่นเสียมากกว่า หน้าไม่อาย ไหนว่าเป็นญาติกันไง เรื่องบังหน้าชัดๆ” เมษาระบายความอัดอั้นตันใจกับหมอนยาวเหยียด ก่อนจะผงกหัวขึ้น
“หึ ชอบแบบเนื้อนมไข่วัยเดียวกันสินะ ทำอะไรสะดวกใจล่ะสิ”
ยิ่งคิดมากเท่าไร ใจของเมษาก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้นเท่านั้น ร้อนเสียจนหน้าผะผ่าวจนหล่อนต้องยกมือแตะแก้ม นึกถึงคำที่มารดาทัก
“หน้าซีดเหรอ”
เมษากระโดดผลุงลงจากเตียง เกิดกังวลกับรูปลักษณ์ของตัวเองขึ้นมาทันควัน เดินตรงไปที่หน้ากระจกแต่งตัว
สีหน้าของหล่อนยามนี้ดูแปลกชอบกล เหมือนคนจวนเจียนจะร้อง ไห้ก็ไม่ใช่ จะโกรธก็ไม่เชิง แต่มันกลับทำให้หล่อนยิ่งพาลโกรธต้นเหตุของเรื่อง
หล่อนปาดน้ำตาพลางมองพิศตัวเองในกระจกบานใหญ่
“ผอม สูงโด่ หน้าอกก็ไม่ค่อยมี หน้าก็ไม่แต่ง ผมมัดหางม้ายังกับเด็กมัธยมฯ” หล่อนวิจารณ์ตัวเองเสียงดัง ยิ่งไม่มีพี่สาวอยู่ด้วยหล่อนยิ่งทโมนมากขึ้นทุกวัน หล่อนหักคะแนนตัวเองรัวเร็วจนแทบติดลบ เขย่งปลายเท้าหมุนไปมาพิศดูเรือนร่างของตนเอง พลางย่นจมูกโด่งจิ้มลิ้ม มือบางรูดยางรัดผมสีดำออก ปล่อยให้เรือนผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลอ่อนๆ สยายลงถึงแผ่นหลัง
หล่อนตัดสินใจเปลี่ยนทรงผม โดยรวบปอยผมซ้ายขวาม้วนเป็นเกลียวเล็กๆ จับปลายสองข้างจรดกันที่ท้ายทอยติดกิ๊ปดำเก็บไว้ด้านหลัง เปิดหน้าผากเนียนสวยและใบหน้าเล็กรูปหัวใจล้อมกรอบด้วยผมยาวสวย
เมษาเกลี่ยใบหน้าใสเนียนละเอียดด้วยครีมบำรุงผิวบางเบา แตะแป้งให้นวลเนียนยิ่งขึ้นเพียงเล็กน้อย ปัดขนตาที่งอนเช้งอยู่แล้วโดยไม่ต้องดัด เน้นดวงตาสีเขียวมรกตสวยให้โดดเด่น แตะริมฝีปากด้วยลิปสติกสีลูกพีชให้ดูสุกฉ่ำ หล่อนถอดเสื้อคลุมตัวบางแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า เหลือไว้เพียงชุดกระโปรงพลิ้วสบายตัวสั้น แขนกุดเผยหัวไหล่บอบบางและเรียวขาสวย
มองกรายๆ ดูคล้ายกับเป็นดอกไม้พฤษภามากกว่าฝนเมษาเสียอีก
หลังจากสวมรองเท้าอยู่กับบ้านเรียบร้อย หล่อนก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหัวนอนตามสัญชาตญาณ แต่แล้วก็อดอมยิ้มขันตัวเองไม่ได้ เปลี่ยน เป็นปิดลิ้นชักไว้อย่างเก่า
เวลานี้ปืนคงไม่จำเป็นหรอก หล่อนไม่ได้ไปรบกับใครเสียหน่อย แค่สงครามประสาทเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง...!
**************
“นั่นไงครับ เอพริลลูกสาวคนเล็กของผม” เสียงเข้มของไมลส์ดังขึ้น ในห้องอาหารกว้างขวางหรูหราสมฐานะบ้านวรกาญจน์ ดวงตาทุกคู่หันไปมองร่างที่จรดปลายเท้าเข้ามาในห้องอาหาร มีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าอ่อนใสของหล่อน
“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับน้องเอพริล พี่เองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เชิญครับ” ธวิชญ์ลุกขึ้นยืน เลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งข้างๆ แมกโนเลียด้วยกิริยาสุภาพ
เมษาพึมพำขอบคุณเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซ้ายมือของผู้เป็นพ่อคือทนายอาวุโส นายสุรศักดิ์ ถัดจากนั้นมาคือญาติสาวของธรรศ และธรรศ ส่วนฝั่งขวามือมีมารดาของหล่อนนั่งอยู่ ตามมาด้วยหล่อนเอง และธวิชญ์ นั่นทำให้หล่อนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามน้าสาวของยายหนูขนมหวานพอดิบพอดี!
“ลูกสาวคนเล็กของเราค่ะคุณทนาย ชื่อไทยเมษา”
“สวัสดีค่ะ” เมษายกมือไหว้เขา
“อ้อ พี่เอพริลที่ยายหนูพูดถึงใช่ไหมคะพี่ธรรศ”
“ครับ” ธรรศพยักหน้าให้พนิดา ดวงตาคมใต้แว่นหนามองหัวไหล่บางที่อยู่ใกล้ไหล่กว้างของร้อยตำรวจหนุ่มเสียจนน่าหงุดหงิด
“น่าจะไปด้วยกันนะคะ วันนี้ยายหนูสนุกใหญ่เลย นะคะพี่ธรรศ” พนิดาพยักพเยิดชวนคุย
“ครับ”
“สนุกเพลินจนลืมคุณป้าเลยสิคะยายหนูขนมหวาน”
“ครับ นี่ยังหลับไม่ตื่นเลย” ธรรศเอ่ยถึงลูกสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“คุณธรรศมีลูกสาวแล้วหรือครับนี่ ผมตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าฮะ”
“ไม่หรอกครับ พอดีคุณแม่เขาเสียไปแล้วฮะ ยายหนูเพิ่งสามขวบกว่า”
“หรือฮะ” ธวิชญ์พยักหน้าหงึกๆ รู้สึกเบาใจอย่างประหลาดที่ได้รู้ว่าธรรศเป็นพ่อหม้ายเรือพ่วง แถมยังมีสาวสวยประกบอีกด้วย
“เมื่อหัวค่ำพี่ให้ยายหนูไปตามคุณธรรศกับคุณพนิดามาทานข้าวเย็นกัน ปรากฏว่าไม่เจอ เลยให้น้อยไปเชิญอีกทีค่ะ” แมกโนเลียชวนคุยระหว่างที่แม่บ้านกำลังตักอาหาร คำพูดเรียบหวานของเจ้าของบ้านทำให้ธรรศสะดุดหู
เขาหันขวับไปมองใบหน้าหวานฉ่ำของลูกสาวเจ้านาย พนิดาเองก็อดหันไปมองด้วยไม่ได้
จะไม่เจอกันได้ยังไงในเมื่อกลับมาถึงบ้านกันตั้งแต่บ่ายแก่ๆ
“งั้นหรือครับ ผมมาถึงนานแล้วเหมือนกัน คุณเมษาอาจจะไม่ได้เข้าไปในบ้านกระมัง”
“เข้าไปค่ะ” เมษาตอบกลับทันควัน เสียงเกือบจะห้วน ดีที่ประดับยิ้มลงที่มุมปากได้ทัน
“คงคลาดกันกระมังคะ เราคงกำลังอาบน้ำกันอยู่” พนิดาเอ่ยเสียงหวานพอๆ กับดวงตาที่ทอดมองธรรศ ประโยคนั้นของหล่อนทำให้คนฟังต่างคิดกันไปไกล ธรรศเม้มปากแน่น ไมลส์อดกระแอมกระไอไม่ได้
“หิวแล้วนะครับคุณทนาย เด็กๆ คุยกันเก่งจัง คนแก่หิว” เขาเย้าทีเล่นทีจริง แต่ดวงตาคมมองข้ามโต๊ะมาจับจ้องลูกน้องคนสนิท จากนั้นทุกคนก็ลงมือจัดการอาหารมื้อค่ำที่จัดวางไว้ตรงหน้าอย่างสวยงาม
“พอจะถูกปากไหมคะคุณสุรศักดิ์ อาหารเม็กซิกันค่ะ พอดีคุณไมลส์บ่นอยากทานเพราะไม่ได้ทานนานแล้ว ปกติครอบครัวเราไปทานที่ร้านประจำกันทุกสัปดาห์” ภรรยาหันไปสบตาคมของสามีด้วยรอยยิ้มหวาน ไมลส์ตักอาหารคำใหญ่ เจริญอาหารขึ้นมาทันที
“อร่อยดีครับคุณแม็กกี้ ถั่วกวนเหรอครับนี่ มันๆ นุ่มลิ้นดี เขียวๆ นี่อะไรครับ”
“อะโวคาโดค่ะ ดีต่อสุขภาพมากๆ นะคะ”
“งั้นหรือครับ แหม...ลาภปากคนแก่”
“ทานเยอะๆ ค่ะ คุณพนิดาล่ะคะ ถูกปากบ้างไหม”
“อร่อยดีค่ะ แต่รสชาติกลางๆ นะคะ ไม่เผ็ดเสียทีเดียวแต่ก็ไม่จืดค่ะ พี่ธรรศเป็นยังไงคะ ปกติทานเผ็ดเสียด้วย”
“ใช้พริกคนละประเภทค่ะ คุณธรรศอาหารจืดไปเหรอคะ” แมกโนเลียกังวล ตามนิสัยเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นก่อนเสมอ
“ไม่หรอกครับ อร่อยดี” ธรรศตักอาหารที่เหลือเข้าปากติดๆ กันหลายคำ เพราะเกรงว่าแม่ครัวใหญ่จะเสียใจ
*************
บทที่ 24 เป็นบทสุดท้ายที่ทีมงานสามารถลงให้อ่านได้นะคะ>< ซึ่งน่าจะได้อีกสัก 2 ตอนย่อยค่ะ ที่เหลือต้องตามต่อกันในเล่มน้าาาา จุ๊บๆ
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.ย. 2562, 12:29:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.ย. 2562, 12:29:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 528
| << บทที่ 23 -100% | บทที่ 24 -50% >> |