รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 2
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะประคองแก้วแล้วหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกจิบอย่างระวัง ฟองนมติดบนริมฝีปากเธอโดยไม่รู้ตัว
“อืมม์ อร่อยจัง” เธอพึมพำอย่างถูกใจ มองขนมบราวนี่ของโปรดตรงหน้า เธอเอื้อมมือไปเพื่อที่จะหยิบขนมแต่ไม่ทันมือขาวที่ฉวยโอกาสหยิบไปอย่างรวดเร็ว
“ของฉัน” เธอบอกพร้อมกับจับมือขาวนั้นไว้แน่นแล้วมองหน้าคนที่หยิบด้วยความโกรธ ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามโดยไม่ขออนุญาตจากเธอสักนิด
“ทานด้วยสิ” เขาบอกพร้อมปล่อยบราวนี่ลงอีกมือที่รองไว้ก่อนจะใส่ปากโดยไม่สนใจว่าเธอมองอยู่
“คุณ...” เธอมองปากแดงที่เคี้ยวบราวนี่อย่างอร่อย มิหนำซ้ำยังยิ้มยิงฟันที่มีบราวนี่ติดเต็มไปหมด
“อือ อร่อยจริงๆ ด้วย” เขาบอกพร้อมกับพยักหน้า
“คนบ้า กินของฉันทำไม รู้มั้ยว่ามันเป็นชิ้นสุดท้ายของร้านนี้” เธอจับมือเขาแน่น บีบจนมือขาวนั้นเป็นรอยแดง
“เราหิว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย” เขาตอบกลับมาด้วยแววตาเศร้าสร้อย ปากอิ่มแดงเชิดจนเกือบติดจมูก “นุชจะบีบมือเราอีกนานมั้ย” เขาถามพลางมองไปที่มือตัวเอง
“อุ้ย” เธออุทานรีบปล่อยมือเขาทันที เขาลูบรอยแดงบนมือตัวเองอย่างน่าสงสาร “ขอโทษ” เธอบอกเบาๆ
“ไม่เป็นไร เราไม่เจ็บ” เขาบอกยิ้มๆ แต่มือยังลูบรอยแดงไปมา “เราหิวอ่ะ”
“หิว ก็ไปร้านอาหารซิ มาเข้าร้านกาแฟทำไม” เธอบอกพร้อมกับส่ายหน้า มองเศษบราวนี่ในจานอย่างเสียดาย
“ก็เราเห็นนุชนั่งอยู่” เขาบอกเบาๆ มองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
เธอเงยหน้ามองเขาอย่างตั้งใจ วันนี้เขาไม่ได้ใส่แมสเลยทำให้เธอมองเห็นเขาอย่างขัดเจน ใบหน้าเรียวขาว คิ้วเข้ม ดวงตายาวรีค่อนข้างกว้าง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมปากอิ่มแดง ฟันเรียงขาวสะอาด แต่ยังใส่หมวกแก๊ปสีดำเหมือนเดิม
“จ้องขนาดนี้ จำเราได้หรือยัง” เขาเอ่ยถามพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะ
“บ้า จะจำไปทำไม” เธออุบอิบ “ฉันกลับล่ะ” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่มือขาวนั่นกลับจับแขนเธอรั้งให้เธอนั่งเหมือนเดิม
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน เราหิวข้าว ไปกินข้าวกัน” เขาเอ่ยชวน
“ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น นู่น...ชั้นบนเป็นร้านอาหารเยอะแยะ เลือกสักร้านนะ” เธอบอกพร้อมส่ายหน้าก่อนจะชะงักเมื่อเห็นชอคโกแลตเย็นโรยด้วยผงโอวัลตินพูน
“ของเราเอง ทานมั้ย อร่อยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ไม่ดีกว่า กินเถอะ” เธอบอก นั่งดูเวลาจะบ่ายโมงแล้ว เธอมานั่งทำบ้าอะไร กับใครก็ไม่รู้ถึงแม้จะคุ้นหน้าก็เถอะ
“ฉันไป...” เธอพูดไม่ทันจบประโยค เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางเขินอาย
“พี่โชค หนูขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ” เด็กหญิงพูดเบาๆ
“โอ๊ะ ได้สิ มาๆ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมย่อเพื่อให้ความสูงพอๆ กับเด็กหญิง เขาเป็นฝ่ายถ่ายรูปจากมือถือให้
“พี่โชค โชค โชคไหนอ่ะ คุ้นมากเลย” หญิงสาวขมวดคิ้ว มองผู้ชายตรงหน้าที่ฉีกยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ
“ขอบคุณนะคะพี่โชค หนูชอบเพลงพี่มากเลยค่ะ” เด็กหญิงบอกอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางดีใจ
“คร้าบ แล้วเจอกันใหม่นะ” เสียงพี่โชคตามไล่หลังไป เขาหันกลับมาสบตาหญิงสาวที่นั่งมองด้วยแววตาเบิกกว้าง
“พี่โชค ผลิตโชคเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเบาเมื่อชื่อนี้ หน้าตาแบบนี้แว้บเข้ามาในความจำ
“อือ” เขาตอบเหมือนไม่สำคัญอะไร ก่อนจะตักผงโอวัลตินกินอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่...ฉันนั่งอยู่กับศิลปินเหรอเนี่ย จะมีใครมาแอบถ่ายรูปเรามั้ย” เธอถามรัวๆ ชายหนุ่มส่ายหน้า เหลือบมองเธอนิดนึงก่อนจะตอบเบาๆ
“ไม่มีใครสนใจเราหรอก ทำตัวตามสบาย” เสียงที่ตอบกลับมานั้นมีความอ้างว้าง เหงา โดดเดี่ยวที่เธอสัมผัสได้ เธอลอบถอนหายใจ มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
“อืมม์ อร่อยจัง” เธอพึมพำอย่างถูกใจ มองขนมบราวนี่ของโปรดตรงหน้า เธอเอื้อมมือไปเพื่อที่จะหยิบขนมแต่ไม่ทันมือขาวที่ฉวยโอกาสหยิบไปอย่างรวดเร็ว
“ของฉัน” เธอบอกพร้อมกับจับมือขาวนั้นไว้แน่นแล้วมองหน้าคนที่หยิบด้วยความโกรธ ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามโดยไม่ขออนุญาตจากเธอสักนิด
“ทานด้วยสิ” เขาบอกพร้อมปล่อยบราวนี่ลงอีกมือที่รองไว้ก่อนจะใส่ปากโดยไม่สนใจว่าเธอมองอยู่
“คุณ...” เธอมองปากแดงที่เคี้ยวบราวนี่อย่างอร่อย มิหนำซ้ำยังยิ้มยิงฟันที่มีบราวนี่ติดเต็มไปหมด
“อือ อร่อยจริงๆ ด้วย” เขาบอกพร้อมกับพยักหน้า
“คนบ้า กินของฉันทำไม รู้มั้ยว่ามันเป็นชิ้นสุดท้ายของร้านนี้” เธอจับมือเขาแน่น บีบจนมือขาวนั้นเป็นรอยแดง
“เราหิว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย” เขาตอบกลับมาด้วยแววตาเศร้าสร้อย ปากอิ่มแดงเชิดจนเกือบติดจมูก “นุชจะบีบมือเราอีกนานมั้ย” เขาถามพลางมองไปที่มือตัวเอง
“อุ้ย” เธออุทานรีบปล่อยมือเขาทันที เขาลูบรอยแดงบนมือตัวเองอย่างน่าสงสาร “ขอโทษ” เธอบอกเบาๆ
“ไม่เป็นไร เราไม่เจ็บ” เขาบอกยิ้มๆ แต่มือยังลูบรอยแดงไปมา “เราหิวอ่ะ”
“หิว ก็ไปร้านอาหารซิ มาเข้าร้านกาแฟทำไม” เธอบอกพร้อมกับส่ายหน้า มองเศษบราวนี่ในจานอย่างเสียดาย
“ก็เราเห็นนุชนั่งอยู่” เขาบอกเบาๆ มองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
เธอเงยหน้ามองเขาอย่างตั้งใจ วันนี้เขาไม่ได้ใส่แมสเลยทำให้เธอมองเห็นเขาอย่างขัดเจน ใบหน้าเรียวขาว คิ้วเข้ม ดวงตายาวรีค่อนข้างกว้าง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมปากอิ่มแดง ฟันเรียงขาวสะอาด แต่ยังใส่หมวกแก๊ปสีดำเหมือนเดิม
“จ้องขนาดนี้ จำเราได้หรือยัง” เขาเอ่ยถามพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะ
“บ้า จะจำไปทำไม” เธออุบอิบ “ฉันกลับล่ะ” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่มือขาวนั่นกลับจับแขนเธอรั้งให้เธอนั่งเหมือนเดิม
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน เราหิวข้าว ไปกินข้าวกัน” เขาเอ่ยชวน
“ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น นู่น...ชั้นบนเป็นร้านอาหารเยอะแยะ เลือกสักร้านนะ” เธอบอกพร้อมส่ายหน้าก่อนจะชะงักเมื่อเห็นชอคโกแลตเย็นโรยด้วยผงโอวัลตินพูน
“ของเราเอง ทานมั้ย อร่อยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ไม่ดีกว่า กินเถอะ” เธอบอก นั่งดูเวลาจะบ่ายโมงแล้ว เธอมานั่งทำบ้าอะไร กับใครก็ไม่รู้ถึงแม้จะคุ้นหน้าก็เถอะ
“ฉันไป...” เธอพูดไม่ทันจบประโยค เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางเขินอาย
“พี่โชค หนูขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ” เด็กหญิงพูดเบาๆ
“โอ๊ะ ได้สิ มาๆ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมย่อเพื่อให้ความสูงพอๆ กับเด็กหญิง เขาเป็นฝ่ายถ่ายรูปจากมือถือให้
“พี่โชค โชค โชคไหนอ่ะ คุ้นมากเลย” หญิงสาวขมวดคิ้ว มองผู้ชายตรงหน้าที่ฉีกยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ
“ขอบคุณนะคะพี่โชค หนูชอบเพลงพี่มากเลยค่ะ” เด็กหญิงบอกอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางดีใจ
“คร้าบ แล้วเจอกันใหม่นะ” เสียงพี่โชคตามไล่หลังไป เขาหันกลับมาสบตาหญิงสาวที่นั่งมองด้วยแววตาเบิกกว้าง
“พี่โชค ผลิตโชคเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเบาเมื่อชื่อนี้ หน้าตาแบบนี้แว้บเข้ามาในความจำ
“อือ” เขาตอบเหมือนไม่สำคัญอะไร ก่อนจะตักผงโอวัลตินกินอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่...ฉันนั่งอยู่กับศิลปินเหรอเนี่ย จะมีใครมาแอบถ่ายรูปเรามั้ย” เธอถามรัวๆ ชายหนุ่มส่ายหน้า เหลือบมองเธอนิดนึงก่อนจะตอบเบาๆ
“ไม่มีใครสนใจเราหรอก ทำตัวตามสบาย” เสียงที่ตอบกลับมานั้นมีความอ้างว้าง เหงา โดดเดี่ยวที่เธอสัมผัสได้ เธอลอบถอนหายใจ มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ส.ค. 2562, 13:43:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ส.ค. 2562, 13:43:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 497
| << ตอน 1 | ตอน 3 >> |