รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 3
เธอมองบัตรคอนเสิร์ตในมือเพื่อนก่อนจะรับมาอ่านโดยกวาดสายตาเร็วๆ เป็นบัตรคอนเสิร์ตรวมที่มีหลายๆ ศิลปิน งานค่อนข้างใหญ่พอสมควร สายตาเธอไปสะดุดชื่อศิลปินที่พิมพ์ตัวเล็กๆ และอยู่ท้ายๆ ‘ผลิตโชค’
“ไปกันนะ เล่นเกมส์ได้มา” เพื่อนบอกเมื่อเห็นแววตาที่เป็นคำถามของเธอ
“ไปสิ ว่างพอดี ของฟรี ไม่พลาดอยู่แล้ว” เธอบอกพร้อมกับหัวเราะอย่างถูกใจ นับจากวันนั้นที่ร้านกาแฟ เธอเริ่มค้นหาประวัติของเขา ดูคลิปต่างๆ ในยูทูป ทำให้ได้เห็นความเด๋อด๋า ความสุภาพ ความตลก และความดีที่เขาทำโดยไม่มีใครรู้ และสิ่งที่คาดไม่ถึงคือ เขาเป็นศิลปินที่อายุ 33 ปี แต่หน้าตาเขาดูอ่อนกว่าอายุจริงมาก ในขณะที่เธออายุ 25 ปี หน้าเธอแซงพี่โชคไปไกลมากแล้ว
คอนเสิร์ตจบไปอย่างสมบูรณ์ แฟนคลับของแต่ละวงเยอะมาก ศิลปินทุกคนร้องเพลงและเอนเตอร์เทนคนดูได้อย่างสนุกสนาน เธอมีส่วนร่วมกับทุกคน รวมทั้ง “พี่โชค” แม้เสียงตอบรับจะไม่ดังเท่ากับคนอื่น แต่เธอรู้ว่าเขาทุ่มเทกับการร้องเพลงในวันนี้มากมายขนาดไหน เธอไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าเธอปรบมือและตะโกนให้กำลังใจเขามากมายกว่าศิลปินคนอื่น
“พีช กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวเราจะไปต่อกับเพื่อนอีกกลุ่ม” เพื่อนเธอบอกก่อนที่จะแยกย้ายกันไป เธอเดินเบียดกับผู้คนที่ยืนรอเพื่อส่งศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ เธอไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษดังนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ เธอควรรีบกลับก่อนที่จะไม่มีรถให้กลับจะดีกว่า
“รอด้วยค่ะ” เธอตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งเท่าที่ขาสั้นๆ ของเธอจะวิ่งได้ แต่ไม่ทันเพราะประตูลิฟท์นั้นๆ ค่อยๆ ปิดไป
เธอยืนนิ่งมองลิฟท์ที่เลื่อนลงไปด้วยสายตาสิ้นหวัง
“นุช” เธอชะงัก แล้วหันหาต้นเสียงทันที
“พี่โชค” เธอพึมพำ เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ประตูทางออกอีกด้าน ซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไร ก่อนจะเอะใจ...เขาเรียกเธอด้วยชื่อ นุช อีกแล้ว แล้วทำไมเวลาเขาเรียก เธอต้องหยุดทุกทีทั้งๆ ที่ไม่ใช่ชื่อของเธอสักนิด
“เรียกหนูใช่มั้ย” เธอต้องเปลี่ยนสรรพนามตัวเองหลังจากที่รู้อายุที่แท้จริง เธอไม่สามารถแทนตัวเองว่า ฉัน เหมือนเมื่อก่อนได้ด้วยอายุที่น้อยกว่าเขาหลายปี
“อื้อ” เขาตอบกลับมาแล้วพยักหน้าให้เธอไปหา
“มีอะไรหรือเปล่า” เธอเอ่ยถาม เดินไปหยุดตรงหน้า พี่โชคที่ดูเป็นผู้ชายตัวเล็ก แต่ความจริงแล้วสูงกว่าที่เธอคิดไว้มาก เพราะเธอสูงแค่ระดับหัวไหล่เขาเอง ส่วนความบอบบางที่คิดไว้นั้นไม่ใช่เลย เพราะเธอยังจำความแข็งแรงจากอ้อมกอดเขาได้ เพียงแค่คิดแก้มเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“ขอบคุณนะที่มา” เขาบอกเบาๆ ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แววตาที่มองเธอนั้นพราวระยับ
“หนูได้บัตรฟรี” เธอตอบกลับไปสั้นๆ เขาเลิกคิ้วก่อนจะหลุดขำออกมา “ขำอะไร” เธอย้อนถามพลางหันไปมองคนรอบข้างที่ดูไม่มีใครสนใจเธอกับพี่โชคเลย ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาว่า ...พี่โชค มีแฟนคลับเป็นของตัวเองบ้างมั้ย...
“เปล่า” เขาตอบกลับมา ตาเรียวยาวมองไปรอบๆ ผู้คนมากมาย แต่ไม่มีใครเป็นคนของเขาเลยสักคน กี่ปีแล้วที่เขาเป็นศิลปินอยู่ตรงนี้ เขาควรหยุด หรือ ไปต่อ เขาแอบถอนหายใจ
“พี่โชค” เธอมองหน้าเขา เห็นแววตาที่อ้างว้าง ไม่มีความมั่นใจ แววตาที่ขาดความรัก “พี่เก่งมากเลยค่ะ เสียงพี่เพราะมาก แล้วเพลงก็เพราะด้วย หนูชอบเพลงพี่มากเลยนะ” เธอบอกเขา ยิ้มให้กำลังใจ ไม่อยากเห็นแววตาเขาเหมือนเมื่อครู่นี้อีก
“จริงเหรอ” เขาจับมือเธอขึ้นมาเขย่าด้วยความดีใจ เธอรู้สึกถึงแรงบีบจากมือที่ร้อนผ่าว
“อือ” เธอพยักหน้ารับ
“นุชชอบใช่มั้ย” เขาถามย้ำอีกครั้งเหมือนเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง
“ชอบค่ะ แต่...หนูไม่ได้ชื่อ นุช ค่ะ พี่เรียกหนูเป็นนุชตลอด หนูชื่อ...”เธอพูดยังไม่จบประโยค เขาพูดแทรกขึ้นมา
“นุชคือนุช เป็นนุชของเรา” เขาบอกย้ำ บีบมือเธอแน่นกว่าเก่า
“แต่...” เธออ้าปากจะค้าน แต่พอเห็นแววตาเขาที่มองมานั้นทำให้เธอเม้มปากตัวเองอย่างยอมรับ
เอาวะ..นุชก็นุช...เอาที่พี่โชคสบายใจเลย...
“อุ๊ย จะห้าทุ่มแล้ว หนูกลับบ้านก่อนนะ ไว้มีงานคอนฯ หนูจะมาดูพี่ใหม่นะ” เธอบอกพร้อมยกมือไหว้เขาเพื่อขอตัว
“พรุ่งนี้เราจะไปขนอม...คนเดียว” เขาพูดขึ้นลอยๆ มองหน้าเธอ
“งั้นพักผ่อนให้เต็มที่นะคะ หนูไปล่ะ” เธอบอกเขาอีกครั้ง แต่เขาดึงมือเธอไว้
“ไปด้วยกันมั้ย เราเหงา” เขาเอ่ยปากชวน
“ห๊ะ อะไรนะ” เธออ้าปากค้าง กระพริบตาถี่ๆ เหมือนว่าโลกหยุดหมุน ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
“ไปด้วยกันนะ” เสียงนุ่มทุ้มบอกเธอย้ำอีกครั้ง
“ไปกันนะ เล่นเกมส์ได้มา” เพื่อนบอกเมื่อเห็นแววตาที่เป็นคำถามของเธอ
“ไปสิ ว่างพอดี ของฟรี ไม่พลาดอยู่แล้ว” เธอบอกพร้อมกับหัวเราะอย่างถูกใจ นับจากวันนั้นที่ร้านกาแฟ เธอเริ่มค้นหาประวัติของเขา ดูคลิปต่างๆ ในยูทูป ทำให้ได้เห็นความเด๋อด๋า ความสุภาพ ความตลก และความดีที่เขาทำโดยไม่มีใครรู้ และสิ่งที่คาดไม่ถึงคือ เขาเป็นศิลปินที่อายุ 33 ปี แต่หน้าตาเขาดูอ่อนกว่าอายุจริงมาก ในขณะที่เธออายุ 25 ปี หน้าเธอแซงพี่โชคไปไกลมากแล้ว
คอนเสิร์ตจบไปอย่างสมบูรณ์ แฟนคลับของแต่ละวงเยอะมาก ศิลปินทุกคนร้องเพลงและเอนเตอร์เทนคนดูได้อย่างสนุกสนาน เธอมีส่วนร่วมกับทุกคน รวมทั้ง “พี่โชค” แม้เสียงตอบรับจะไม่ดังเท่ากับคนอื่น แต่เธอรู้ว่าเขาทุ่มเทกับการร้องเพลงในวันนี้มากมายขนาดไหน เธอไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าเธอปรบมือและตะโกนให้กำลังใจเขามากมายกว่าศิลปินคนอื่น
“พีช กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวเราจะไปต่อกับเพื่อนอีกกลุ่ม” เพื่อนเธอบอกก่อนที่จะแยกย้ายกันไป เธอเดินเบียดกับผู้คนที่ยืนรอเพื่อส่งศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ เธอไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษดังนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ เธอควรรีบกลับก่อนที่จะไม่มีรถให้กลับจะดีกว่า
“รอด้วยค่ะ” เธอตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งเท่าที่ขาสั้นๆ ของเธอจะวิ่งได้ แต่ไม่ทันเพราะประตูลิฟท์นั้นๆ ค่อยๆ ปิดไป
เธอยืนนิ่งมองลิฟท์ที่เลื่อนลงไปด้วยสายตาสิ้นหวัง
“นุช” เธอชะงัก แล้วหันหาต้นเสียงทันที
“พี่โชค” เธอพึมพำ เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ประตูทางออกอีกด้าน ซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไร ก่อนจะเอะใจ...เขาเรียกเธอด้วยชื่อ นุช อีกแล้ว แล้วทำไมเวลาเขาเรียก เธอต้องหยุดทุกทีทั้งๆ ที่ไม่ใช่ชื่อของเธอสักนิด
“เรียกหนูใช่มั้ย” เธอต้องเปลี่ยนสรรพนามตัวเองหลังจากที่รู้อายุที่แท้จริง เธอไม่สามารถแทนตัวเองว่า ฉัน เหมือนเมื่อก่อนได้ด้วยอายุที่น้อยกว่าเขาหลายปี
“อื้อ” เขาตอบกลับมาแล้วพยักหน้าให้เธอไปหา
“มีอะไรหรือเปล่า” เธอเอ่ยถาม เดินไปหยุดตรงหน้า พี่โชคที่ดูเป็นผู้ชายตัวเล็ก แต่ความจริงแล้วสูงกว่าที่เธอคิดไว้มาก เพราะเธอสูงแค่ระดับหัวไหล่เขาเอง ส่วนความบอบบางที่คิดไว้นั้นไม่ใช่เลย เพราะเธอยังจำความแข็งแรงจากอ้อมกอดเขาได้ เพียงแค่คิดแก้มเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“ขอบคุณนะที่มา” เขาบอกเบาๆ ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แววตาที่มองเธอนั้นพราวระยับ
“หนูได้บัตรฟรี” เธอตอบกลับไปสั้นๆ เขาเลิกคิ้วก่อนจะหลุดขำออกมา “ขำอะไร” เธอย้อนถามพลางหันไปมองคนรอบข้างที่ดูไม่มีใครสนใจเธอกับพี่โชคเลย ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาว่า ...พี่โชค มีแฟนคลับเป็นของตัวเองบ้างมั้ย...
“เปล่า” เขาตอบกลับมา ตาเรียวยาวมองไปรอบๆ ผู้คนมากมาย แต่ไม่มีใครเป็นคนของเขาเลยสักคน กี่ปีแล้วที่เขาเป็นศิลปินอยู่ตรงนี้ เขาควรหยุด หรือ ไปต่อ เขาแอบถอนหายใจ
“พี่โชค” เธอมองหน้าเขา เห็นแววตาที่อ้างว้าง ไม่มีความมั่นใจ แววตาที่ขาดความรัก “พี่เก่งมากเลยค่ะ เสียงพี่เพราะมาก แล้วเพลงก็เพราะด้วย หนูชอบเพลงพี่มากเลยนะ” เธอบอกเขา ยิ้มให้กำลังใจ ไม่อยากเห็นแววตาเขาเหมือนเมื่อครู่นี้อีก
“จริงเหรอ” เขาจับมือเธอขึ้นมาเขย่าด้วยความดีใจ เธอรู้สึกถึงแรงบีบจากมือที่ร้อนผ่าว
“อือ” เธอพยักหน้ารับ
“นุชชอบใช่มั้ย” เขาถามย้ำอีกครั้งเหมือนเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง
“ชอบค่ะ แต่...หนูไม่ได้ชื่อ นุช ค่ะ พี่เรียกหนูเป็นนุชตลอด หนูชื่อ...”เธอพูดยังไม่จบประโยค เขาพูดแทรกขึ้นมา
“นุชคือนุช เป็นนุชของเรา” เขาบอกย้ำ บีบมือเธอแน่นกว่าเก่า
“แต่...” เธออ้าปากจะค้าน แต่พอเห็นแววตาเขาที่มองมานั้นทำให้เธอเม้มปากตัวเองอย่างยอมรับ
เอาวะ..นุชก็นุช...เอาที่พี่โชคสบายใจเลย...
“อุ๊ย จะห้าทุ่มแล้ว หนูกลับบ้านก่อนนะ ไว้มีงานคอนฯ หนูจะมาดูพี่ใหม่นะ” เธอบอกพร้อมยกมือไหว้เขาเพื่อขอตัว
“พรุ่งนี้เราจะไปขนอม...คนเดียว” เขาพูดขึ้นลอยๆ มองหน้าเธอ
“งั้นพักผ่อนให้เต็มที่นะคะ หนูไปล่ะ” เธอบอกเขาอีกครั้ง แต่เขาดึงมือเธอไว้
“ไปด้วยกันมั้ย เราเหงา” เขาเอ่ยปากชวน
“ห๊ะ อะไรนะ” เธออ้าปากค้าง กระพริบตาถี่ๆ เหมือนว่าโลกหยุดหมุน ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
“ไปด้วยกันนะ” เสียงนุ่มทุ้มบอกเธอย้ำอีกครั้ง
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ส.ค. 2562, 13:36:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ส.ค. 2562, 09:03:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 464
| << ตอน 2 | ตอน 4 >> |
