รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 4
เสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง ริ้วขาวของฟองคลื่นที่ม้วนไกลๆ ทำให้คนข้างๆ เธอ นั่งมองแล้วยิ้มกับภาพตรงหน้า พี่โชคในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีส้มสดใส แก้มขาวแดงขึ้นเพราะไอแดด เขาหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาดื่มโดยไม่รินใส่แก้ว เธอปรายตามองไม่อยากจะเชื่อสายตาว่า พี่โชคจะดื่มหนักขนาดนี้ แม้จะเห็นในคลิปบ่อยๆ ก็เถอะ
“เราชอบทะเล” เขาพูดแล้วหันมายิ้มกับเธอ “เวลามีอะไรไม่สบายใจ เราก็มาหาเค้า”
ห๊ะ...เรียกทะเลว่า เค้า...เธอคิดในใจ โถ..พ่อคนอ่อนโยน
“เราอยากให้นุชชอบเหมือนที่เราชอบ นุชชอบทะเลมั้ย” เขาไม่ได้หันมามองเธอเพราะสายตาเขามองอยู่ทะเลที่อยู่ตรงหน้า
“ชอบค่ะ” เธอตอบและส่งยิ้มกลับไป เขามองเธอด้วยหางตา
“เราชอบให้นุชยิ้ม เรามีความสุข” เขาฉีกยิ้มกว้าง แววตาของเขาฉายความสุขออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“พี่โชค อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวเมา” เธอเตือนด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าเขาดื่มเก่งก็ตาม
“ไม่เมาหรอก เราแข็ง” เขาบอกพร้อมขยิบตาให้อย่างคนเจ้าเล่ห์ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เพราะแววตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ ทำให้เธอใจอ่อนมาทะเลกับเขาโดยไม่รู้ตัว...
“พี่โชค เรายังไม่มีที่พักเลย เราจะนอนตรงนี้ไม่ได้นะ” เธอบอก
“กี่โมงแล้ว” เขาเอ่ยถาม หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมาดู “เรามีที่พัก ไม่ต้องห่วง ไปกันเถอะ”
เธอลุกขึ้นปัดทรายที่กางเกง ก้มจะหยิบเป้แต่ไม่ทันมือขาวที่เอื้อมไปหยิบก่อน เธอดึงเป้กลับมาแต่เขาไม่ยอม ยื้อกันสักครู่ก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เขาถือ เพราะดูแล้วเธอไม่น่าจะชนะคนดื้ออย่างเขาแน่ๆ
เธอมองกระต๊อบไม้ไผ่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก กระต๊อบหลังเล็กๆ ยกสูงไม่มากนัก มีเปลญวนผูกไว้หน้าประตู และมีเก้าอี้เล็กๆ สองตัวสำหรับนั่งพักผ่อน ที่สำคัญ...มันเหลือเพียงห้องเดียว เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
“ไม่สบายใจเหรอ” เสียงห้าวดังขึ้นขณะที่เปิดประตูห้อง
“เปล่าค่ะ แต่...” เธออึกอัก จะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอกลัว กังวลใจ การมาเที่ยวกับเขาสองต่อสองก็บ้าแล้ว นี่..ยังต้องมาพักห้องเดียวกันอีก ถ้าแม่รู้...เธอจะทำอย่างไร
“นุช...เข้าห้องเถอะ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจอะไร เธอเดินตามเข้าไปอย่างช้าๆ สายตากวาดมองรอบห้องอย่างระวัง เธอหยุดยืนอยู่ตรงปลายเตียงที่ไม่ใหญ่นัก ฟูกไม่ได้หนามากมาย เธอเงยหน้ามองมุ้งสีขาวที่ผูกไว้ แค่เพียงดึงเชือก มุ้งก็จะกางครอบเตียง
“เออ...พี่โชค คือ...”
“อาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวเราไปคอยข้างนอก” เขาบอกสั้นๆ วางกระเป๋าเป้ไว้บนเตียงก่อนจะเดินออกไป เธอรื้อของออกมา รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความเร็ว เพราะลึกๆ ในใจนั้นเกรงว่าคนข้างนอกจะตามเข้ามาแกล้งเธอ
ไม่นะ...อย่าคิดแบบนั้น เท่าที่เธอตามดูคลิป พี่โชคเป็นคนดีถึงแม้จะชอบดื่ม เขาไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด...ว่าแต่เธอคิดว่าเขาจะทำอะไร ไม่ ไม่ ไม่...ยัยพีช เอ๊ะ...หรือยัยนุช เธอคิดอะไรอยู่!!!
หญิงสาวเดินออกมานอกห้อง ไม่เห็นใคร พี่โชคหายไปไหนอีกแล้ว เธอเพ่งสายตามองไปรอบๆ ข้างนอกมืดสนิท บรรยากาศโดยรอบดูเงียบเหงา ถ้ามาคนเดียวเธอต้องเป็นบ้าแน่ เธอได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นระลอก มือเล็กพยายามดึงเสื้อคลุมกระชับเข้าหาตัวเมื่อสัมผัสลมทะเลที่พัดโชยมา
“หนาวเหรอ” เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงห้าวดังขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตามมา
“พี่โชค หนูตกใจหมด” เธออุบอิบ มองเขาที่เดินโผล่ออกมาจากข้างกระต๊อบ “ไปไหนมาคะ”
“เดินเล่น ปะ..ไปเดินเล่นกัน” เขาพยักหน้าชวนพร้อมกับยื่นมือมารับ แต่เธอเดินลงมาเลยโดยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา
“นู๊ชชชชช” เขาเรียกอย่างขัดใจก่อนจะเดินตามขึ้นมาเคียงข้างเธอ เธอปรายตามองคนข้างๆ แล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้
“พี่โชค หนาวหรือเปล่า ใส่แขนสั้น ขาสั้นอย่างนี้” เธอเอ่ยถามเมื่อเขาพามานั่งตรงหาดทราย แน่นอน...พี่โชคไม่ได้มามือเปล่า มีเบียร์กระป๋องมาหนึ่งแพค
“หนาวเหมือนกัน แต่เราทนได้ อ่ะ นี่ของนุช”เขายื่นสปายให้เธอ “วันนั้นเราเห็นนุชดื่ม แต่ที่นี่หาได้แค่นี้” เขายิ้มตาหยี เธอรับมามองนิ้วเรียวที่ดึงฝากระป๋องเบียร์แล้วยกดื่มอย่างกระหาย
“เบาๆค่ะ หนูว่าพี่ดื่มเยอะไปแล้วนะ” เธอบอกเมื่อเห็นเขาเปิดกระป๋องที่สาม
“ไม่เยอะหรอก เราอยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่ ผู้จัดการเราเคร่งครัดจะตาย” เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเงยหน้าหัวเราะไม่มีสาเหตุ “มาๆ มาชนขวดกันหน่อย เชียสสสสสส”
เสียงร้องเพลงของพี่โชคทำให้เธอมีความสุข เพลงสากล เพลงเก่าๆ ของเขาที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนร้อง หรือแม้กระทั่งแร๊พที่เธอฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครเมากว่าใคร เธอปรบมือรัวๆ เมื่อเขาร้องเพลงจบ
“พี่โชคเสียงดีมาก หนูชอบ เอาอีก เอาอีก” เธอบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ตอนนี้เรามีความสุขมาก เราดีใจที่นุชอยู่ตรงนี้” เขาบอกพร้อมกับนอนหงายบนพื้นทรายโดยดึงเธอล้มไปนอนข้างๆ แขนเขารองต้นคอเธอพอดี
“วี๊ด” เธอร้องอุทานอย่างตกใจ
“ดูฟ้าสิ เห็นดาวมั้ย” เธอมองปลายนิ้วเรียวที่ชี้บนท้องฟ้า
“เยอะจัง” เธอมองดวงดาวเล็กๆ ที่กระจายเต็มท้องฟ้า
“ถ้าเราอยู่กรุงเทพฯ เราจะไม่มีวันเห็นดาวเยอะแบบนี้ นู่น....ดาวเหนือ เห็นมั้ย สวยเน๊าะ” เขาบอกยิ้มๆ
“อือ สวยมากเลย หนูชอบจัง” เธอบอกแล้วชี้ดาวตรงนู้น ตรงนี้
“ดาวบางดวงก็อยู่ในที่มืดและไกลจนแสงสว่างไปไม่ถึง” เขาพึมพำเบาๆ แต่เธอได้ยินชัดเจน
“บนท้องฟ้ามีดาวมากมาย บางดวงก็สว่างอยู่นิ่งๆ แต่บางดวงมันส่องประกายระยิบระยับ พี่โชคเป็นดาวฤกษ์นะคะ ดาวที่มีแสงสว่างด้วยตัวเองไม่ต้องง้อใคร” เธอบอกและหัวเราะเบาๆ
“นุชคิดอย่างนั้นเหรอ” เขาย้อนถามกลับ
“ค่ะ” เธอพยักหน้าและยิ้มด้วยความมั่นใจ
“อื้อ” เสียงห้าวตอบรับในลำคอเบาๆ
วันนี้ทั้งเธอและพี่โชคหัวเราะด้วยกันเยอะเหลือเกิน ปกติเธอจะเห็นแววตาเศร้าๆ หัวเราะแต่ตาเศร้า แต่เท่าที่เธอเห็นวันนี้ เขามีความสุข เธออยากให้เขามีความสุขแบบนี้ตลอดไป เอ...หรือว่าเธอมึนสปายเนี่ย..
“นุช” อยู่ๆ พี่โชคก็เรียกเธอพร้อมกับงอแขนที่เธอหนุนอยู่ขึ้น ทำให้เธอต้องตะแคงเข้าหาพี่โชคอย่างเสียไม่ได้
“หืม” เธองึมงำในลำคอ สบตาเขาที่ตะแคงหน้ามา ดวงตายาวรีฉ่ำหวานแม้ในความมืด ปากอิ่มแดงที่เธอมองว่าเขามีริมฝีปากที่ผู้หญิงบางคนอิจฉานั้นเผยอเล็กน้อย มืออีกข้างของพี่โชคลูบแก้มเธออย่างอ่อนโยน
“นุช...” เขาเรียกอีกครั้ง เธอกระพริบตาถี่ๆ รู้สึกการเต้นหัวใจของตัวเองที่แรงขึ้น นิ้วเรียวเขาสัมผัสริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้ม นี่...เธอเมาใช่มั้ย เธอถึงมีอาการแบบนี้
“เออ...” เธอลูบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ “ทำไม...พี่โชคถึงเรียกหนูว่า ‘นุช’ คะ” เธอเอ่ยถามก่อนที่เธอจะพ่ายแพ้สายตาที่จ้องมาราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ
“นุชเป็นผู้หญิงสวย น่ารัก และอ่อนหวาน เรารักเธอ ไม่ใช่เพียงชั่วครู่ แต่เรารู้สึกว่า เธอคือคนที่เรารอมานาน” เขานอนตะแคงโดยยกตัวเองขึ้นเพื่อมองหน้าเธอได้อย่างถนัด เขาก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเขาสัมผัสหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา
“พี่โชค...” เธออึกอัก นี่...พี่โชค นักร้อง ศิลปิน ว๊อยยยยย...เธอต้องทำตัวอย่างไร ปฏิเสธ ผลักออกไป วิ่งหนี สารพันความคิดที่ดังเข้ามาในสมองตัวเอง
“หลายครั้งที่เราฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกว่าจะอยู่กับเรา ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น จะอยู่เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไป เธอบอกเราว่า เธอชื่อ ‘นุช’ และเราจำหน้าเธอได้” เขาบอกด้วยเสียงน้ำเสียงที่นุ่มทุ้ม พร้อมกับหลุบตามองริมฝีปากเธอที่เวลานี้แห้งผากจนเธอต้องใช้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้น
“อย่าทำแบบนี้” เขากระซิบเสียงพร่า ก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเขาแตะกลีบปากเธอ
“คะ...ใครคะ” เธอรีบถาม ย่นคอหนี หน้าร้อนผ่าว หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุอก
“เธอไง” เขาตอบกลับมาก่อนจะแนบริมฝีปากตัวเองมาที่กลีบปากเธออีกครั้ง และคราวนี้เธอไม่สามารถหนีหน้าไปไหนได้เพราะมืออีกข้างเขาจับคางเธอไว้
พี่โชคจูบเธออย่างดูดดื่ม มันเป็นจูบเฟรนช์คิสที่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือ มันไม่ใช่แค่ริมฝีปากแตะกันแต่นี่...อุ้งปากของเธอกำลังถูกสำรวจความหวานด้วยปลายลิ้นของเขา เธอกำลังสำลักความหวานที่เขามอบให้ เธอดันอกเขาออกห่างแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมถอย เธอพยายายามเบี่ยงหน้าหนี...ในที่สุด...
“นุช” เขากระซิบ
“หนูหายใจไม่ออก” เธอตอบกลับไป ลุกขึ้นนั่งทันที ขืนอยู่แบบนี้ เธอต้องแพ้เขาแน่นอน
“กลั้นหายใจทำไมล่ะ” เขาหัวเราะพร้อมกับลุกขึ้นยืนโดยดึงเธอขึ้นมาด้วย
“ก็...ก็” เธออึกอัก หันหน้าหนีไปทางอื่นพลางคิดในใจ ก็จูบขนาดนี้ใครจะไปหายใจหายคอทันล่ะ
“กลับห้องกันเถอะ” เขาบอกแล้วโอบบ่าเธอเข้าหาตัวเอง
“แต่...หนู...คือ” เธอฝืนตัวเอง ไม่กล้าอยู่ลำพังกับเขา เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้เธอรู้ว่า เธอพร้อมจะไปกับเขาไม่ว่าเขาจะพาเธอไปไหน ซึ่งเธอไม่ต้องการแบบนี้
“ไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ทำอะไร” เขาพูดเบาๆ หันมายิ้มให้เธอ
“พี่โชค...รัก...เออ...หนู” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
“ใช่...เรารักนุช รักมาก” เขาดึงเธอมาจูบเร็วๆ ที่หน้าผากก่อนจะเดินร้องเพลงกลับที่พักด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข...ใช่ เธอรู้สึกว่าพี่โชคมีความสุขรวมทั้งตัวเธอด้วย
“เราชอบทะเล” เขาพูดแล้วหันมายิ้มกับเธอ “เวลามีอะไรไม่สบายใจ เราก็มาหาเค้า”
ห๊ะ...เรียกทะเลว่า เค้า...เธอคิดในใจ โถ..พ่อคนอ่อนโยน
“เราอยากให้นุชชอบเหมือนที่เราชอบ นุชชอบทะเลมั้ย” เขาไม่ได้หันมามองเธอเพราะสายตาเขามองอยู่ทะเลที่อยู่ตรงหน้า
“ชอบค่ะ” เธอตอบและส่งยิ้มกลับไป เขามองเธอด้วยหางตา
“เราชอบให้นุชยิ้ม เรามีความสุข” เขาฉีกยิ้มกว้าง แววตาของเขาฉายความสุขออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“พี่โชค อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวเมา” เธอเตือนด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าเขาดื่มเก่งก็ตาม
“ไม่เมาหรอก เราแข็ง” เขาบอกพร้อมขยิบตาให้อย่างคนเจ้าเล่ห์ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เพราะแววตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ ทำให้เธอใจอ่อนมาทะเลกับเขาโดยไม่รู้ตัว...
“พี่โชค เรายังไม่มีที่พักเลย เราจะนอนตรงนี้ไม่ได้นะ” เธอบอก
“กี่โมงแล้ว” เขาเอ่ยถาม หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมาดู “เรามีที่พัก ไม่ต้องห่วง ไปกันเถอะ”
เธอลุกขึ้นปัดทรายที่กางเกง ก้มจะหยิบเป้แต่ไม่ทันมือขาวที่เอื้อมไปหยิบก่อน เธอดึงเป้กลับมาแต่เขาไม่ยอม ยื้อกันสักครู่ก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เขาถือ เพราะดูแล้วเธอไม่น่าจะชนะคนดื้ออย่างเขาแน่ๆ
เธอมองกระต๊อบไม้ไผ่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก กระต๊อบหลังเล็กๆ ยกสูงไม่มากนัก มีเปลญวนผูกไว้หน้าประตู และมีเก้าอี้เล็กๆ สองตัวสำหรับนั่งพักผ่อน ที่สำคัญ...มันเหลือเพียงห้องเดียว เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
“ไม่สบายใจเหรอ” เสียงห้าวดังขึ้นขณะที่เปิดประตูห้อง
“เปล่าค่ะ แต่...” เธออึกอัก จะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอกลัว กังวลใจ การมาเที่ยวกับเขาสองต่อสองก็บ้าแล้ว นี่..ยังต้องมาพักห้องเดียวกันอีก ถ้าแม่รู้...เธอจะทำอย่างไร
“นุช...เข้าห้องเถอะ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจอะไร เธอเดินตามเข้าไปอย่างช้าๆ สายตากวาดมองรอบห้องอย่างระวัง เธอหยุดยืนอยู่ตรงปลายเตียงที่ไม่ใหญ่นัก ฟูกไม่ได้หนามากมาย เธอเงยหน้ามองมุ้งสีขาวที่ผูกไว้ แค่เพียงดึงเชือก มุ้งก็จะกางครอบเตียง
“เออ...พี่โชค คือ...”
“อาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวเราไปคอยข้างนอก” เขาบอกสั้นๆ วางกระเป๋าเป้ไว้บนเตียงก่อนจะเดินออกไป เธอรื้อของออกมา รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความเร็ว เพราะลึกๆ ในใจนั้นเกรงว่าคนข้างนอกจะตามเข้ามาแกล้งเธอ
ไม่นะ...อย่าคิดแบบนั้น เท่าที่เธอตามดูคลิป พี่โชคเป็นคนดีถึงแม้จะชอบดื่ม เขาไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด...ว่าแต่เธอคิดว่าเขาจะทำอะไร ไม่ ไม่ ไม่...ยัยพีช เอ๊ะ...หรือยัยนุช เธอคิดอะไรอยู่!!!
หญิงสาวเดินออกมานอกห้อง ไม่เห็นใคร พี่โชคหายไปไหนอีกแล้ว เธอเพ่งสายตามองไปรอบๆ ข้างนอกมืดสนิท บรรยากาศโดยรอบดูเงียบเหงา ถ้ามาคนเดียวเธอต้องเป็นบ้าแน่ เธอได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นระลอก มือเล็กพยายามดึงเสื้อคลุมกระชับเข้าหาตัวเมื่อสัมผัสลมทะเลที่พัดโชยมา
“หนาวเหรอ” เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงห้าวดังขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตามมา
“พี่โชค หนูตกใจหมด” เธออุบอิบ มองเขาที่เดินโผล่ออกมาจากข้างกระต๊อบ “ไปไหนมาคะ”
“เดินเล่น ปะ..ไปเดินเล่นกัน” เขาพยักหน้าชวนพร้อมกับยื่นมือมารับ แต่เธอเดินลงมาเลยโดยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา
“นู๊ชชชชช” เขาเรียกอย่างขัดใจก่อนจะเดินตามขึ้นมาเคียงข้างเธอ เธอปรายตามองคนข้างๆ แล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้
“พี่โชค หนาวหรือเปล่า ใส่แขนสั้น ขาสั้นอย่างนี้” เธอเอ่ยถามเมื่อเขาพามานั่งตรงหาดทราย แน่นอน...พี่โชคไม่ได้มามือเปล่า มีเบียร์กระป๋องมาหนึ่งแพค
“หนาวเหมือนกัน แต่เราทนได้ อ่ะ นี่ของนุช”เขายื่นสปายให้เธอ “วันนั้นเราเห็นนุชดื่ม แต่ที่นี่หาได้แค่นี้” เขายิ้มตาหยี เธอรับมามองนิ้วเรียวที่ดึงฝากระป๋องเบียร์แล้วยกดื่มอย่างกระหาย
“เบาๆค่ะ หนูว่าพี่ดื่มเยอะไปแล้วนะ” เธอบอกเมื่อเห็นเขาเปิดกระป๋องที่สาม
“ไม่เยอะหรอก เราอยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่ ผู้จัดการเราเคร่งครัดจะตาย” เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเงยหน้าหัวเราะไม่มีสาเหตุ “มาๆ มาชนขวดกันหน่อย เชียสสสสสส”
เสียงร้องเพลงของพี่โชคทำให้เธอมีความสุข เพลงสากล เพลงเก่าๆ ของเขาที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนร้อง หรือแม้กระทั่งแร๊พที่เธอฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครเมากว่าใคร เธอปรบมือรัวๆ เมื่อเขาร้องเพลงจบ
“พี่โชคเสียงดีมาก หนูชอบ เอาอีก เอาอีก” เธอบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ตอนนี้เรามีความสุขมาก เราดีใจที่นุชอยู่ตรงนี้” เขาบอกพร้อมกับนอนหงายบนพื้นทรายโดยดึงเธอล้มไปนอนข้างๆ แขนเขารองต้นคอเธอพอดี
“วี๊ด” เธอร้องอุทานอย่างตกใจ
“ดูฟ้าสิ เห็นดาวมั้ย” เธอมองปลายนิ้วเรียวที่ชี้บนท้องฟ้า
“เยอะจัง” เธอมองดวงดาวเล็กๆ ที่กระจายเต็มท้องฟ้า
“ถ้าเราอยู่กรุงเทพฯ เราจะไม่มีวันเห็นดาวเยอะแบบนี้ นู่น....ดาวเหนือ เห็นมั้ย สวยเน๊าะ” เขาบอกยิ้มๆ
“อือ สวยมากเลย หนูชอบจัง” เธอบอกแล้วชี้ดาวตรงนู้น ตรงนี้
“ดาวบางดวงก็อยู่ในที่มืดและไกลจนแสงสว่างไปไม่ถึง” เขาพึมพำเบาๆ แต่เธอได้ยินชัดเจน
“บนท้องฟ้ามีดาวมากมาย บางดวงก็สว่างอยู่นิ่งๆ แต่บางดวงมันส่องประกายระยิบระยับ พี่โชคเป็นดาวฤกษ์นะคะ ดาวที่มีแสงสว่างด้วยตัวเองไม่ต้องง้อใคร” เธอบอกและหัวเราะเบาๆ
“นุชคิดอย่างนั้นเหรอ” เขาย้อนถามกลับ
“ค่ะ” เธอพยักหน้าและยิ้มด้วยความมั่นใจ
“อื้อ” เสียงห้าวตอบรับในลำคอเบาๆ
วันนี้ทั้งเธอและพี่โชคหัวเราะด้วยกันเยอะเหลือเกิน ปกติเธอจะเห็นแววตาเศร้าๆ หัวเราะแต่ตาเศร้า แต่เท่าที่เธอเห็นวันนี้ เขามีความสุข เธออยากให้เขามีความสุขแบบนี้ตลอดไป เอ...หรือว่าเธอมึนสปายเนี่ย..
“นุช” อยู่ๆ พี่โชคก็เรียกเธอพร้อมกับงอแขนที่เธอหนุนอยู่ขึ้น ทำให้เธอต้องตะแคงเข้าหาพี่โชคอย่างเสียไม่ได้
“หืม” เธองึมงำในลำคอ สบตาเขาที่ตะแคงหน้ามา ดวงตายาวรีฉ่ำหวานแม้ในความมืด ปากอิ่มแดงที่เธอมองว่าเขามีริมฝีปากที่ผู้หญิงบางคนอิจฉานั้นเผยอเล็กน้อย มืออีกข้างของพี่โชคลูบแก้มเธออย่างอ่อนโยน
“นุช...” เขาเรียกอีกครั้ง เธอกระพริบตาถี่ๆ รู้สึกการเต้นหัวใจของตัวเองที่แรงขึ้น นิ้วเรียวเขาสัมผัสริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้ม นี่...เธอเมาใช่มั้ย เธอถึงมีอาการแบบนี้
“เออ...” เธอลูบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ “ทำไม...พี่โชคถึงเรียกหนูว่า ‘นุช’ คะ” เธอเอ่ยถามก่อนที่เธอจะพ่ายแพ้สายตาที่จ้องมาราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ
“นุชเป็นผู้หญิงสวย น่ารัก และอ่อนหวาน เรารักเธอ ไม่ใช่เพียงชั่วครู่ แต่เรารู้สึกว่า เธอคือคนที่เรารอมานาน” เขานอนตะแคงโดยยกตัวเองขึ้นเพื่อมองหน้าเธอได้อย่างถนัด เขาก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเขาสัมผัสหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา
“พี่โชค...” เธออึกอัก นี่...พี่โชค นักร้อง ศิลปิน ว๊อยยยยย...เธอต้องทำตัวอย่างไร ปฏิเสธ ผลักออกไป วิ่งหนี สารพันความคิดที่ดังเข้ามาในสมองตัวเอง
“หลายครั้งที่เราฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกว่าจะอยู่กับเรา ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น จะอยู่เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไป เธอบอกเราว่า เธอชื่อ ‘นุช’ และเราจำหน้าเธอได้” เขาบอกด้วยเสียงน้ำเสียงที่นุ่มทุ้ม พร้อมกับหลุบตามองริมฝีปากเธอที่เวลานี้แห้งผากจนเธอต้องใช้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้น
“อย่าทำแบบนี้” เขากระซิบเสียงพร่า ก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเขาแตะกลีบปากเธอ
“คะ...ใครคะ” เธอรีบถาม ย่นคอหนี หน้าร้อนผ่าว หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุอก
“เธอไง” เขาตอบกลับมาก่อนจะแนบริมฝีปากตัวเองมาที่กลีบปากเธออีกครั้ง และคราวนี้เธอไม่สามารถหนีหน้าไปไหนได้เพราะมืออีกข้างเขาจับคางเธอไว้
พี่โชคจูบเธออย่างดูดดื่ม มันเป็นจูบเฟรนช์คิสที่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือ มันไม่ใช่แค่ริมฝีปากแตะกันแต่นี่...อุ้งปากของเธอกำลังถูกสำรวจความหวานด้วยปลายลิ้นของเขา เธอกำลังสำลักความหวานที่เขามอบให้ เธอดันอกเขาออกห่างแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมถอย เธอพยายายามเบี่ยงหน้าหนี...ในที่สุด...
“นุช” เขากระซิบ
“หนูหายใจไม่ออก” เธอตอบกลับไป ลุกขึ้นนั่งทันที ขืนอยู่แบบนี้ เธอต้องแพ้เขาแน่นอน
“กลั้นหายใจทำไมล่ะ” เขาหัวเราะพร้อมกับลุกขึ้นยืนโดยดึงเธอขึ้นมาด้วย
“ก็...ก็” เธออึกอัก หันหน้าหนีไปทางอื่นพลางคิดในใจ ก็จูบขนาดนี้ใครจะไปหายใจหายคอทันล่ะ
“กลับห้องกันเถอะ” เขาบอกแล้วโอบบ่าเธอเข้าหาตัวเอง
“แต่...หนู...คือ” เธอฝืนตัวเอง ไม่กล้าอยู่ลำพังกับเขา เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้เธอรู้ว่า เธอพร้อมจะไปกับเขาไม่ว่าเขาจะพาเธอไปไหน ซึ่งเธอไม่ต้องการแบบนี้
“ไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ทำอะไร” เขาพูดเบาๆ หันมายิ้มให้เธอ
“พี่โชค...รัก...เออ...หนู” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
“ใช่...เรารักนุช รักมาก” เขาดึงเธอมาจูบเร็วๆ ที่หน้าผากก่อนจะเดินร้องเพลงกลับที่พักด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข...ใช่ เธอรู้สึกว่าพี่โชคมีความสุขรวมทั้งตัวเธอด้วย
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ส.ค. 2562, 09:04:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ส.ค. 2562, 11:23:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 491
| << ตอน 3 | ตอน 5 >> |