รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 6 (ภาคต่อ)
ชายหนุ่มก้มมองแหวนลูกศรสีเงินในมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ครั้งหนึ่งมันเคยอยู่บนนิ้วเรียวของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด แต่ตอนนี้...เธอกลับทิ้งเขาไป ทิ้งทุกอย่างที่เขาเคยให้ เหยียบย่ำหัวใจรักของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี ผลิตโชคถอนหายใจก่อนจะเก็บแหวนไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายพร้อมกับกดให้แนบหัวใจโดยหวังว่า ใครคนนั้นจะคิดถึงเขาบ้าง แม้เวลาจะผ่านไปเป็นปี เขาก็ยังหวังว่าเธอจะกลับมา...
เขาเงยหน้ามองกระจก ผู้ชายหน้าเรียว คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปแดงระเรื่อบ่งบอกถึงสุขภาพที่ดี ดวงตาเรียวยาวที่แฝงด้วยความเศร้ามองกลับมา
นุช...ตอนนี้อยู่ที่ไหน จะรู้มั้ยว่าเขาทรมานแค่ไหน..
“ผลิต พร้อมหรือยัง อีกสิบนาทีนะ” เสียงผู้จัดการดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูโผล่หน้ามา
“ครับ” เขาตอบกลับไป ลุกขึ้นยืนยืดตัวเต็มความสูง เขาเม้มปาก สลัดความคิดทุกอย่างเพื่อที่จะเริ่มงานที่เขารัก
ใช่...งานที่เขารักและรอมานานเป็นสิบปี
ผลิตโชคกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว โดยที่แฟนเพลงไม่ทันสังเกต อาจเป็นเพราะกำลังเพลิดเพลินกับเสียงที่นุ่มทุ้มของเขา เพลงเศร้าที่เขาร้องเต็มเสียงและใส่ความรู้สึกเต็มที่ มือเรียวขยับหมวกแก๊ปดึงลงมาเพื่อปิดแววตาไม่ให้คนอื่นเห็น เขาคาดหวังว่าจะเจอนุชในงานที่เขาไปร้องเพลงสักที่แต่มันเป็นความหวังลม ๆแล้ง ๆ เขาไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้ง ทำไมนุชถึงหนีไป เหมือนไม่มีตัวตน เขาเฝ้าถามตัวเองว่าเขาทำอะไรผิด แต่...คำถามของเขาไม่เคยได้รับคำตอบกลับมาเลยสักครั้งเดียว...
"ขอบคุณที่มาในวันนี้ แล้วเจอกันใหม่นะทุกคน รักทุกคนมากๆน๊า" เขาบอกพร้อมกับโบกมือไปมา ยิ้มกว้างให้กับทุกคนก่อนจะเดินลงจากเวทีไปอย่างรวดเร็ว
เขาดึงทิชชู่มาซับเหงื่อที่ใบหน้าก่อนจะถอดหมวกแล้วเสยผมแรงๆ พร้อมกับถอนหายใจ
"ฟู่" เขาปล่อยลมออกจากปาก "พี่โอ เร่งแอร์หน่อย ผมร้อน" เขาบอกเบาๆ มองถนนที่ค่อนข้างโล่ง ดึกแล้วรถที่ไหนจะมาติด เขายิ้มมุมปากกับความคิดตัวเอง
"เหนื่อยมั้ย" พี่ปอนด์ ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่ครับ ผมทำได้" เขาตอบยิ้มๆ
"อาทิตย์สิ้นเดือนพี่ไม่ได้รับงาน ผลิตไปพักผ่อนได้นะ จะว่างห้าวัน อยากไปไหน พี่จะได้จองตั๋วเครื่องบินให้"
"จริงเหรอ ผมจะได้พัก" เขาหันมาถามพร้อมกับจับมือพี่ปอนด์เขย่าไปมา ตาเรียวเปล่งประกายระยิบระยับ
"จริงสิ พี่ว่า..ผลิตทำงานหนักเกินไป ควรได้พักบ้าง แฟนๆ ไม่ว่าหรอก เขารู้ว่าผลิตเหนื่อย" พี่ปอนด์บอกยิ้มๆ "พี่ไม่ควรรับงานเยอะขนาดนี้ เหมือนเราเป็นหนี้นอกระบบเลยนะ" พี่ปอนด์หัวเราะอย่างขบขัน
"ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์เลย ผมอยากทำงานเยอะๆ เอง อยากทำงานทุกอย่างที่ผมไม่เคยได้ทำ ขอบคุณพี่ปอนด์ที่อยู่เคียงข้างผมตลอดมา" เขายกมือไหว้ด้วยท่าที่อ่อนน้อม
"บ้าน่า มาทำซึ้งอะไรตอนนี้ ว่าแต่อยากไปไหน หรืออยากไปต่างประเทศ" พี่ปอนด์ย้อนถาม มองหน้าเรียวขาวด้วยสายตาอ่อนโยน ตั้งแต่เขาได้รับหน้าที่ดูแลผลิตโชค นักร้องวัยรุ่นหน้าใหม่จนถึงปัจจุบัน ผลิตโชคไม่เคยเปลี่ยนเลย ไม่ว่าจะเป็นนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน ขี้สงสาร อ่อนโยนกับทุกคน หรือจะขี้เล่น ขี้แกล้ง ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่สิ...ในเรื่องความรักเด็กน้อยที่เขาเห็นมานานนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่รักใครง่ายๆ และรอ...ใครบางคนด้วยความหวัง
"ผมอยากไปขนอม พี่ปอนด์จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ผมที ส่วนที่พักผมจัดการเอง" เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ได้สิ ขนอมนะ" พี่ปอนด์ย้ำ
"ครับ"
ขนอม...สถานที่แห่งความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม และไม่คิดจะลืม
"ไอ้หนุ่ม ถึงแล้ว" ชายหนุ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดพร้อมกับเสียงเรียกสำเนียงท้องถิ่น
"อือ" เขางึมงำในลำคอขยับแว่นกันแดดสีเข้ม จับแมสปิดจมูกให้เข้าที่
"จะลงที่นี่ใช่มั้ย ชบารีสอร์ท" เจ้าของรถเอ่ยถาม "เหลือคนสุดท้ายแล้วหรือจะไปพักที่อื่น"
"โอ๊ว โนๆๆ" เขาตอบแล้วหยิบเป้ใบย่อมลงจากรถอย่างรวดเร็ว" แต๊งกิ้วค้าบ"เขาบอกพร้อมโบกมือร่ำลา
ผลิตโชคสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ กลิ่นของทะเลเป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด เขาเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆจนถึงรีสอร์ท ที่พักเรียบง่าย เป็นกระต๊อบหลังเล็กๆ ไม่ถึงสิบหลัง แต่ให้ความอบอุ่นและเป็นกันเอง เขามาขนอมเมื่อไร เขาจะมาพักที่นี่ทุกครั้ง ตั้งแต่เขาเป็นนักร้องที่ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีคนรู้จัก จนถึงตอนนี้แค่เพียงเขาขยับตัวไปไหน ทุกคนจะรู้จักเขา จำเขาได้ ความเป็นส่วนตัวเขาหายไป แต่เขารับได้ แฟนคลับให้ความรักกับเขามากมาย เขาบอกตัวเองเสมอว่าเขาจะตามใจตัวเองเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว...
"พี่โชค พี่โชคใช่มั้ย" เสียงเรียกของเด็กหญิงที่เขารู้จักดังขึ้นก่อนที่เขาจะไปถึงเค้าน์เตอร์ด้วยซ้ำ
"ปิดหน้าขนาดนี้ ดาวยังจำได้อีกเหรอ" เขาถามยิ้มๆ ลูบหัวหยิกหยองของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน
"ทำไมจะจำไม่ได้ เดี๋ยวนี้พี่โชคโคตรดังเลย" ดาวบอกด้วยน้ำเสียงภูมิใจ
"ไม่ดังหรอก" เขาบอกยิ้มๆ
"แม่ๆๆ พี่โชคมาพักบ้านเรา" ดาวตะโกนบอกหญิงสาวร่างท้วมที่กำลังทำความสะอาด เธอเงยหน้ามองเขาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"โชคจะมาพักทำไมไม่โทรบอกก่อน" เธอถาม
"หวัดดีครับป้า" เขาทักทายก่อนจะโอบกอดร่างท้วมแน่นๆ "มีเวลาว่างไม่กี่วัน ผมก็รีบมาเลย ว่าจะพัก3-4วันครับ" เขาเก็บแว่นและดึงแมสออก
"ได้ๆ ห้องเดิมนะ ป้าเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ แล้วมาคนเดียวเหรอ นุชไปไหนล่ะ" ป้าชบาเอ่ยถามพลางชะเง้อมองหาใครบางคน
"ผมมาคนเดียว" เขาตอบสั้นๆ
"อ้อ อ่ะ กุญแจบ้าน หิวเมื่อไรก็ออกมานะ" ป้าชบาบอกยิ้มๆ ตบมือเขาเบาๆ
"ผมขอเบียร์เย็นๆ เป็นวุ้นเหมือนเดิมนะ เปรี้ยวปากมากเลย" เขาบอกพร้อมแกล้งกลืนน้ำลายเรียกเสียงหัวเราะจากดาวและป้าชบาได้ไม่น้อย
"ได้ๆ เดี๋ยวให้ดาวเอาไปให้ ป้ามีแหนมทำเองด้วย อร่อยมาก"
"อูยยยย น้ำลายไหล" เขาใช้หลังมือเช็ดปาก แหนมกับเบียร์ ของโปรดเขาเลย
ชายหนุ่มเปิดประตูไม้ไผ่อย่างช้าๆ บ้านหลังเดิม เตียงเดิม มุ้งเดิม เขาคิดถึงร่างบาง นุ่มนิ่มในอ้อมกอด คิดถึงความหวานจากริมฝีปากอิ่ม คิดถึงท่าทางและแววตาที่เขินอายเวลาเขาเรียกร้อง...ให้เขาได้รักเธอ...ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน
ช่วงเวลานั้น...ไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...
เขาเงยหน้ามองกระจก ผู้ชายหน้าเรียว คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปแดงระเรื่อบ่งบอกถึงสุขภาพที่ดี ดวงตาเรียวยาวที่แฝงด้วยความเศร้ามองกลับมา
นุช...ตอนนี้อยู่ที่ไหน จะรู้มั้ยว่าเขาทรมานแค่ไหน..
“ผลิต พร้อมหรือยัง อีกสิบนาทีนะ” เสียงผู้จัดการดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูโผล่หน้ามา
“ครับ” เขาตอบกลับไป ลุกขึ้นยืนยืดตัวเต็มความสูง เขาเม้มปาก สลัดความคิดทุกอย่างเพื่อที่จะเริ่มงานที่เขารัก
ใช่...งานที่เขารักและรอมานานเป็นสิบปี
ผลิตโชคกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว โดยที่แฟนเพลงไม่ทันสังเกต อาจเป็นเพราะกำลังเพลิดเพลินกับเสียงที่นุ่มทุ้มของเขา เพลงเศร้าที่เขาร้องเต็มเสียงและใส่ความรู้สึกเต็มที่ มือเรียวขยับหมวกแก๊ปดึงลงมาเพื่อปิดแววตาไม่ให้คนอื่นเห็น เขาคาดหวังว่าจะเจอนุชในงานที่เขาไปร้องเพลงสักที่แต่มันเป็นความหวังลม ๆแล้ง ๆ เขาไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้ง ทำไมนุชถึงหนีไป เหมือนไม่มีตัวตน เขาเฝ้าถามตัวเองว่าเขาทำอะไรผิด แต่...คำถามของเขาไม่เคยได้รับคำตอบกลับมาเลยสักครั้งเดียว...
"ขอบคุณที่มาในวันนี้ แล้วเจอกันใหม่นะทุกคน รักทุกคนมากๆน๊า" เขาบอกพร้อมกับโบกมือไปมา ยิ้มกว้างให้กับทุกคนก่อนจะเดินลงจากเวทีไปอย่างรวดเร็ว
เขาดึงทิชชู่มาซับเหงื่อที่ใบหน้าก่อนจะถอดหมวกแล้วเสยผมแรงๆ พร้อมกับถอนหายใจ
"ฟู่" เขาปล่อยลมออกจากปาก "พี่โอ เร่งแอร์หน่อย ผมร้อน" เขาบอกเบาๆ มองถนนที่ค่อนข้างโล่ง ดึกแล้วรถที่ไหนจะมาติด เขายิ้มมุมปากกับความคิดตัวเอง
"เหนื่อยมั้ย" พี่ปอนด์ ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่ครับ ผมทำได้" เขาตอบยิ้มๆ
"อาทิตย์สิ้นเดือนพี่ไม่ได้รับงาน ผลิตไปพักผ่อนได้นะ จะว่างห้าวัน อยากไปไหน พี่จะได้จองตั๋วเครื่องบินให้"
"จริงเหรอ ผมจะได้พัก" เขาหันมาถามพร้อมกับจับมือพี่ปอนด์เขย่าไปมา ตาเรียวเปล่งประกายระยิบระยับ
"จริงสิ พี่ว่า..ผลิตทำงานหนักเกินไป ควรได้พักบ้าง แฟนๆ ไม่ว่าหรอก เขารู้ว่าผลิตเหนื่อย" พี่ปอนด์บอกยิ้มๆ "พี่ไม่ควรรับงานเยอะขนาดนี้ เหมือนเราเป็นหนี้นอกระบบเลยนะ" พี่ปอนด์หัวเราะอย่างขบขัน
"ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์เลย ผมอยากทำงานเยอะๆ เอง อยากทำงานทุกอย่างที่ผมไม่เคยได้ทำ ขอบคุณพี่ปอนด์ที่อยู่เคียงข้างผมตลอดมา" เขายกมือไหว้ด้วยท่าที่อ่อนน้อม
"บ้าน่า มาทำซึ้งอะไรตอนนี้ ว่าแต่อยากไปไหน หรืออยากไปต่างประเทศ" พี่ปอนด์ย้อนถาม มองหน้าเรียวขาวด้วยสายตาอ่อนโยน ตั้งแต่เขาได้รับหน้าที่ดูแลผลิตโชค นักร้องวัยรุ่นหน้าใหม่จนถึงปัจจุบัน ผลิตโชคไม่เคยเปลี่ยนเลย ไม่ว่าจะเป็นนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน ขี้สงสาร อ่อนโยนกับทุกคน หรือจะขี้เล่น ขี้แกล้ง ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่สิ...ในเรื่องความรักเด็กน้อยที่เขาเห็นมานานนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่รักใครง่ายๆ และรอ...ใครบางคนด้วยความหวัง
"ผมอยากไปขนอม พี่ปอนด์จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ผมที ส่วนที่พักผมจัดการเอง" เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ได้สิ ขนอมนะ" พี่ปอนด์ย้ำ
"ครับ"
ขนอม...สถานที่แห่งความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม และไม่คิดจะลืม
"ไอ้หนุ่ม ถึงแล้ว" ชายหนุ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดพร้อมกับเสียงเรียกสำเนียงท้องถิ่น
"อือ" เขางึมงำในลำคอขยับแว่นกันแดดสีเข้ม จับแมสปิดจมูกให้เข้าที่
"จะลงที่นี่ใช่มั้ย ชบารีสอร์ท" เจ้าของรถเอ่ยถาม "เหลือคนสุดท้ายแล้วหรือจะไปพักที่อื่น"
"โอ๊ว โนๆๆ" เขาตอบแล้วหยิบเป้ใบย่อมลงจากรถอย่างรวดเร็ว" แต๊งกิ้วค้าบ"เขาบอกพร้อมโบกมือร่ำลา
ผลิตโชคสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ กลิ่นของทะเลเป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด เขาเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆจนถึงรีสอร์ท ที่พักเรียบง่าย เป็นกระต๊อบหลังเล็กๆ ไม่ถึงสิบหลัง แต่ให้ความอบอุ่นและเป็นกันเอง เขามาขนอมเมื่อไร เขาจะมาพักที่นี่ทุกครั้ง ตั้งแต่เขาเป็นนักร้องที่ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีคนรู้จัก จนถึงตอนนี้แค่เพียงเขาขยับตัวไปไหน ทุกคนจะรู้จักเขา จำเขาได้ ความเป็นส่วนตัวเขาหายไป แต่เขารับได้ แฟนคลับให้ความรักกับเขามากมาย เขาบอกตัวเองเสมอว่าเขาจะตามใจตัวเองเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว...
"พี่โชค พี่โชคใช่มั้ย" เสียงเรียกของเด็กหญิงที่เขารู้จักดังขึ้นก่อนที่เขาจะไปถึงเค้าน์เตอร์ด้วยซ้ำ
"ปิดหน้าขนาดนี้ ดาวยังจำได้อีกเหรอ" เขาถามยิ้มๆ ลูบหัวหยิกหยองของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน
"ทำไมจะจำไม่ได้ เดี๋ยวนี้พี่โชคโคตรดังเลย" ดาวบอกด้วยน้ำเสียงภูมิใจ
"ไม่ดังหรอก" เขาบอกยิ้มๆ
"แม่ๆๆ พี่โชคมาพักบ้านเรา" ดาวตะโกนบอกหญิงสาวร่างท้วมที่กำลังทำความสะอาด เธอเงยหน้ามองเขาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"โชคจะมาพักทำไมไม่โทรบอกก่อน" เธอถาม
"หวัดดีครับป้า" เขาทักทายก่อนจะโอบกอดร่างท้วมแน่นๆ "มีเวลาว่างไม่กี่วัน ผมก็รีบมาเลย ว่าจะพัก3-4วันครับ" เขาเก็บแว่นและดึงแมสออก
"ได้ๆ ห้องเดิมนะ ป้าเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ แล้วมาคนเดียวเหรอ นุชไปไหนล่ะ" ป้าชบาเอ่ยถามพลางชะเง้อมองหาใครบางคน
"ผมมาคนเดียว" เขาตอบสั้นๆ
"อ้อ อ่ะ กุญแจบ้าน หิวเมื่อไรก็ออกมานะ" ป้าชบาบอกยิ้มๆ ตบมือเขาเบาๆ
"ผมขอเบียร์เย็นๆ เป็นวุ้นเหมือนเดิมนะ เปรี้ยวปากมากเลย" เขาบอกพร้อมแกล้งกลืนน้ำลายเรียกเสียงหัวเราะจากดาวและป้าชบาได้ไม่น้อย
"ได้ๆ เดี๋ยวให้ดาวเอาไปให้ ป้ามีแหนมทำเองด้วย อร่อยมาก"
"อูยยยย น้ำลายไหล" เขาใช้หลังมือเช็ดปาก แหนมกับเบียร์ ของโปรดเขาเลย
ชายหนุ่มเปิดประตูไม้ไผ่อย่างช้าๆ บ้านหลังเดิม เตียงเดิม มุ้งเดิม เขาคิดถึงร่างบาง นุ่มนิ่มในอ้อมกอด คิดถึงความหวานจากริมฝีปากอิ่ม คิดถึงท่าทางและแววตาที่เขินอายเวลาเขาเรียกร้อง...ให้เขาได้รักเธอ...ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน
ช่วงเวลานั้น...ไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ส.ค. 2562, 10:19:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ส.ค. 2562, 10:19:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 456
| << ตอน 5 | ตอน 7 >> |
เพียงเรียงรัก 29 ส.ค. 2562, 16:44:58 น.
นุชหายไปไหนหนอ
นุชหายไปไหนหนอ