รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 8
"ผะ...ผลิตโชค หน้ากากจิงโจ้ พี่โชค" ปุ๊กเอ่ยชื่อผู้ชายตรงหน้าเท่าที่เธอจะคิดออก ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มไม่ได้
"จำได้เหรอ" เขาถาม
"จำได้ค่ะ พี่โชคดังจะตาย" เธอบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ใครจะคิดว่าหน้ากากจิงโจ้มาอยู่ที่ร้านเธอ
"แต่ดูเหมือนเพื่อนคุณจะไม่รู้จักผมนะ" เขาบอกแล้วชี้ไปที่หญิงสาวอีกคนที่ทำเป็นวุ่นวายเก็บของ
"ใครว่าคะ จริงๆ แล้ว พีชเขา..."
"ปุ๊ก" เสียงจากคนใส่หน้ากากดังขึ้น ทำให้ปุ๊กหยุดคุยทันที
"แล้ว...หน้ากาก แฟนซี" ผลิตโชคเลิกคิ้ว
"เออ...ใช่ค่ะ เย็นนี้เราจะมีงานแฟนซีสวมหน้ากาก ฉลองร้านครบ1ปีค่ะพี่โชคสนใจมั้ยคะ" เธอเอ่ยถามโดยไม่ฟังเสียงฮึดฮัดจากคนข้างหลังเลย
"เอาสิ ผมว่าง ไม่ได้ทำอะไร ผมร้องเพลงให้ก็ได้นะ" เขาบอกอย่างยินดี
"จริงเหรอคะ โอยยย คนแถวนี้ต้องตื่นเต้นแน่เลย เน๊อะพีชเน๊อะ" เธอหันไปเขย่าไหล่เพื่อนสาว
"แต่ผมขอใส่หน้ากากนะ คือ...ผมมาที่นี่โดยไม่ได้บอกใคร มาเป็นส่วนตัว" เขาบอกปุ๊ก แต่สายตาเขามองไปที่ด้านหลังของหญิงสาวใส่หน้ากากนั่นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แปลก...เขาเหมือนรู้จักเธอมาก่อน
"ได้ค่ะ ปุ๊กมีหน้ากากเยอะเลย พี่โชคอยากได้แบบไหนคะ เจ้าชาย..หรือพวกฮีโร่ดี" เธอหันไปหยิบหน้ากากมากมายที่วางอยู่ตรงชั้นข้างๆ
"ผมขอหน้ากากอันนั้นแล้วกัน สีชมพู" เขาบอกพร้อมกับชี้ไปยังหน้ากากพิคเลทสีชมพูที่เป็นเพื่อนกับหมีพูห์ในการ์ตูน
"ได้ค่ะ เดี๋ยวปุ๊กเก็บไว้ให้ เย็นนี้เจอกันนะคะ" เธอบอกยิ้มตาหยี
"ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะ.....หมีพีช" เขาบอกยิ้มๆ ดื่มกาแฟหมดแก้ววพร้อมกับหยิบบราวนี่ที่เหลือในมือเดินออกไป
"จ่ายเงินด้วย หนึ่งร้อยสิบบาท" เสียงใสตะโกนตามออกไป ทำให้ร่างสูงโปร่งนั้นหยุดชะงักหันกลับมาทำหน้ามุ่ย
"อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะพี่โชค ปุ๊กเลี้ยงเอง เจอกันเย็นนี้นะคะ" ปุ๊กป้องปากบอกไป
"ขอบคุณค้าบ เดี๋ยวเย็นนี้ผมเอาเงินมาให้" เขาบอกกลับมา หัวเราะตาหยี นึกขำกับการทวงเงินจากคนขี้งก
"พีช...แค่นี้เอง แล้วเย็นนี้พี่โชคมาร้องเพลงให้เราฟรีๆ ด้วย" ปุ๊กหันไปบอกพร้อมกับส่ายหน้า
"ของซื้อของขาย" พีชบ่นเบาๆ ถอดหน้ากากหมีออก มองตามหลังกว้างนั้นด้วยสายตาที่ไม่มีใครรู้ว่าคิดอะไรอยู่
"พีชชอบพี่โชคไม่ใช่เหรอ เห็นเปิดเพลงพี่โชคทุกวัน แล้วเมื่อก่อนไปดูคอนเสิร์ตบ่อยๆ ด้วย" ปุ๊กเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"นั่นมันเมื่อก่อน แล้วนี่ชวนเขามาทำไม งานเราไม่ได้ใหญ่อะไร แค่เลี้ยงเด็กๆ และคนแถวนี้เท่านั้น" เธอย้อนถาม รู้สึกขัดใจเพื่อนนิดๆ
"ไม่ดีเหรอ มีนักร้องมาร้องเพลงให้งานสนุก น่า...อย่าคิดมากเลย เตรียมทำขนมกับอาหารดีกว่า" ปุ๊กบอกแล้วหันไปจัดเตรียมของที่ซื้อมาเพื่อทำอาหารเย็นนี้ พีชเม้มปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง เธอหนีมาไกลถึงที่นี่....ทำไมเขายังวนเวียนอยู่ใกล้เธออีก...
เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างถูกใจ ชายหนุ่มโค้งตัวขอบคุณด้วยความเคยชิน เขามีความสุขกับการร้องเพลงแม้จะมีคนฟังเพียงแค่หนึ่งคน เขาก็ยินดีที่จะร้องเพลงแบบนี้
“ขอบคุณครับ ชอบมั้ย” เขาเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหญิงสาวที่กำลังยืนปิ้งลูกชิ้นอยู่ แม้จะเห็นเพียงด้านหลังและใส่หน้ากากหมี เขาก็จำเธอได้ ‘แม่ค้าจอมงก’
“โอเค งั้นเชิญทุกคนทานอาหารได้เลยครับ ถอดหน้ากากก่อนทานนะ” เขาแกล้งแซวลูกค้าที่เข้ามาร่วมงาน ซึ่งได้ผลเสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับการถอดหน้ากาก แล้วเดินหาของทานตามมุมที่เจ้าของร้านวางไว้
“ขอบคุณนะคะพี่โชค อยากทานอะไรคะ เดี๋ยวปุ๊กเอามาให้” ปุ๊กเข้ามาถามทันทีที่เขาลงจากเวทีเล็กๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาทานเอง ปุ๊กตามสบายไม่ต้องห่วงผมนะ” เขาบอก “แต่ผมยังไม่ถอดหน้ากากนะ เดี๋ยวมีคนจำได้”
“ค่ะ แล้วแต่พี่โชคเลยค่ะ ปุ๊กขอตัวก่อนนะคะ” ปุ๊กบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไปวุ่นวายกับเด็กๆ ที่ยืนอออยู่ตรงโต๊ะขนม
“ลูกชิ้น 2 ปูอัด 3” เขาบอกกับคนที่กำลังยืนปิ้งลูกชิ้นอย่างขมักเขม้น
“ค่ะ รอสักครู่นะ ใกล้จะสุกแล้ว เอาน้ำ...” เธอตอบแล้วเงยหน้ามองคนสั่งก่อนจะชะงักมือ ใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา ถึงแม้จะใส่หน้ากากแต่ลักษณะการยืน การพูดแบบนี้ เธอจำได้...
“น้ำจิ้มเผ็ด เอาเปรี้ยวๆ” เขาบอกผ่านหน้ากากหมูที่ใส่อยู่
“ไปนั่งรอ เดี๋ยวเอาไปให้” เธอตอบสั้นๆ
“เสียงคุณ...คุ้นหูผมมากเลย เหมือนเคยได้ยิน” เขาบอกพลางเอียงคอมองเธอจนเธอต้องหันข้างให้
“เสียงก็คล้ายๆ กันแหละ ไปนั่งรอตรงนู้น” เธอบอกย้ำอีกครั้ง
“ไม่ ผมจะรอตรงนี้ หิวแล้ว หิววววว” เขาบอกพร้อมกับถอดหน้ากากออก ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไร ถึงมีก็ไม่มีใครสนใจอะไร ดังนั้นเขาเลยไม่ต้องระวังตัวเองมากนัก
“เฮ้อ..ดื้อชะมัด” เธอบ่นอุบอิบ
“ใครดื้อ” เขาแกล้งถาม รู้สึกสนุกที่ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนนี้ หลังจากที่นุชทิ้งเขาไป เขาไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยคิดที่จะเอาตัวเองไปใกล้ใคร ทั้งๆ ที่มีโอกาส มีผู้หญิงสวย น่ารักมากมายที่เข้าหาเขา แต่...หัวใจของเขาเหมือนไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ เขาเฉยชากับทุกสิ่ง จนบางครั้งเขาคิดว่าเขาตายด้านไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่คล้ายนุช
ใช่...เหมือนนุช
“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาร้องเพลงให้พวกเราฟัง” ปุ๊กยกมือไหว้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าร้านหลังจากที่จบงานแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ ผมสนุกแล้วก็อิ่มมากด้วย” เขาบอกแล้วลูบท้องตัวเองไปมา
“พี่โชคมาพักกี่วันคะ แล้วจะกลับเมื่อไร”
“ผมจะกลับวันมะรืน พี่ปอนด์รับงานไว้” เขาตอบกลับมาพร้อมกับมองไปรอบๆ ซึ่งไม่พ้นสายตาของปุ๊กไปได้เลย
“หาพีชเหรอคะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มอย่างรู้ทัน
“เอิ่ม...” เขาใช้นิ้วเขี่ยจมูกอย่างเขินๆ ตาเรียวหลุบต่ำ “ไม่เห็นเลย”
“นู่นค่ะ หลังร้าน” เธอบอก “ไปสิคะ ยืนรออะไร”
“ขอบคุณนะ” เขาบอกแล้วหัวเราะ ก่อนจะเดินไปหาคนที่กวนความรู้สึกของเขา
เขาหยุดยืนมองร่างบางที่ก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่างก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังเอาจาน ชามที่ล้างแล้วนั้นมาคว่ำบนตะแกรง จากตรงนี้เขาเห็นเพียงผมยาวที่มัดเป็นหางม้า เธอไม่ได้ใส่หน้ากากแล้วแต่เขาก็ยังไม่เห็นหน้า เพราะเธอยืนหันหลังให้ เธอเช็ดมือกับกางเกงตัวเองก่อนจะเดินไปที่มอเตอร์ไซด์แล้วสตาร์ทเครื่อง
“ไปไหนอ่ะ” เขาถามดังๆ มีผลให้ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเรียวหันมามองเขาอย่างตกใจ แต่ความตกใจของเธอนั้น ไม่เท่ากับความตกใจของเขา ตาเรียวเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มตา หน้าตาแบบนี้มันฝังลึกอยู่ในใจของเขา ไม่มีวันที่เขาจะลืม
“นุช นุช” เขาถลาเข้าไปหาทันที ก้าวยาวๆ ไปหาคนที่หน้าตาตื่น เตรียมที่จะบิดเครื่องหนี
“ปล่อยเซ่” เธอโวยวายทันทีที่เขาจับแฮนด์รถไว้ ใบหน้านวลนั้นแดงก่ำไม่รู้ว่าเขินอายที่ความจริงถูกเปิดเผย หรือว่ากำลังโกรธที่เขาไม่ให้เธอไป
“จะหนีไปไหนอีก รู้มั้ยว่าเราคิดถึงนุชแค่ไหน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาอยากจะร้องไห้ ดีใจที่ได้เจอคนที่รักที่สุด
“....” หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่พยายามแกะมือขาวแข็งแรงที่ยึดแฮนด์แน่นนั้นออก
“อย่าทำอย่างนี้กับเรา นุชไม่รักเราแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามพร้อมกับดึงร่างบางนั้นมากอดแน่นๆ รับรู้ถึงการฝืน ขัดขืนกับอ้อมกอดของเขา
“ปล่อย เราเลิกกันแล้ว อย่าทำอย่างนี้” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด มือเล็กพยายามดันแผ่นอกเขาให้ออกห่าง
“ใครเลิก เราไม่ได้เป็นฝ่ายเลิก นุชหนีเรามาทำไม” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ต้องการคำตอบ
“หนูไม่มีคำตอบจะให้ ปล่อยได้แล้ว จะรัดไปถึงไหนเนี่ย หายใจไม่ออก” เธอโต้กลับไป เริ่มจะโมโหกับการกอดรัดที่แน่นราวกับว่าเป็นงูรัดเหยื่อ
“ทำไม ยิ่งกว่านี้เราก็เคยทำ” เขาย้อนกลับมาทันควัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดพูดเลยนะ เว้ยยย ปล่อยเซ่” เธอยกมือขึ้นปิดปากเขา รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทำไมเธอจะจำไม่ได้ว่าเขามีอิทธิพลต่อร่างกายเธอและจิตใจเธอขนาดไหน
“พี่โชค พีช” เสียงปุ๊กตะโกนมา ทำให้เขาปล่อยวงแขนจากเธอโดยอัตโนมัติ
“พีชอยู่นี่ ปุ๊กมีอะไรหรือเปล่า” เธอตะโกนกลับไปพร้อมกับเดินไปหาปุ๊กทันที
“เปล่าๆ ปุ๊กเห็นว่าน้ำตรงหาดทรายขึ้นแล้ว พี่โชคคงเดินกลับไม่ได้แล้ว พีชขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งหน่อยนะ” ปุ๊กบอกพร้อมกับยิ้มหวาน
“ไม่สิ เดินไปเอง หรือไม่ก็ให้เขายืมมอเตอร์ไซด์ไปก็ได้” เธอรีบปฏิเสธ
“เราขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็น” เสียงห้าวตอบกลับมาพร้อมกับส่งสายตาละห้อยให้กับปุ๊ก พีชมองหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาแล้วรู้สึกหมั่นไส้เป็นอย่างมาก หน้าแบบนี้...ทำไมเธอจะไม่รู้
“พีช...ปุ๊กก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็น ไปส่งพี่โชคหน่อยนะ ถ้าพี่โชคเดินไปเองกว่าจะถึง ดึกแย่ นะ นะ” ปุ๊กหันมาบีบมือและสบตาเธอ แววตาของเพื่อนทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้
“ก็ได้” เธอบอกพร้อมกับเดินไปที่ตัวรถ และสตาร์ทเครื่องทันที “มาเร็วๆ จะได้รีบไป รีบกลับ”
“คร้าบ” เขาบอกแล้วฉีกยิ้มกว้าง หันไปขยิบตาให้กับปุ๊กซึ่งหญิงสาวพยักหน้าให้อย่างรู้ใจ
ถนนที่หญิงสาวขี่รถไปส่งผลิตโชคนั้นค่อนข้างเงียบ เป็นเรื่องปกติของชาวบ้านแถบนี้ เพราะที่นี่ไม่ได้มีแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนอะไร สำหรับนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวนั้นจะต้องรักทะเล รักความสงบถึงจะอยู่ได้ พีชเร่งเครื่องเพื่อไปให้ถึงรีสอร์ทโดยไม่สนใจว่าความเร็วจะมากขนาดไหน แต่รู้สึกได้แขนเรียวขาวสอดเข้ามากอดเอวเธอไว้
“นี่ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” เธอบอกพร้อมกับพยายามแกะมือชายหนุ่มออกไป แต่ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ผลิตโชคยิ่งกอดแน่น มิหนำซ้ำยังเอาคางมาเคยที่ไหล่เธออีก
“นุชขับรถเร็วอ่ะ เรากลัว” เขาบอกข้างหูเธอ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย
“หื้อ ไปห่างๆ รู้มั้ยว่ามันเสียสมาธิ” เธอบอกพร้อมกับเบี่ยงไหล่หนี แน่ใจว่าได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนข้างหลัง
“รู้มั้ย...ว่าเราคิดถึง ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง” เขาบอกข้างเธอหูเธอ แตะริมฝีปากที่แก้มเธออย่างอ่อนโยน
"จำได้เหรอ" เขาถาม
"จำได้ค่ะ พี่โชคดังจะตาย" เธอบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ใครจะคิดว่าหน้ากากจิงโจ้มาอยู่ที่ร้านเธอ
"แต่ดูเหมือนเพื่อนคุณจะไม่รู้จักผมนะ" เขาบอกแล้วชี้ไปที่หญิงสาวอีกคนที่ทำเป็นวุ่นวายเก็บของ
"ใครว่าคะ จริงๆ แล้ว พีชเขา..."
"ปุ๊ก" เสียงจากคนใส่หน้ากากดังขึ้น ทำให้ปุ๊กหยุดคุยทันที
"แล้ว...หน้ากาก แฟนซี" ผลิตโชคเลิกคิ้ว
"เออ...ใช่ค่ะ เย็นนี้เราจะมีงานแฟนซีสวมหน้ากาก ฉลองร้านครบ1ปีค่ะพี่โชคสนใจมั้ยคะ" เธอเอ่ยถามโดยไม่ฟังเสียงฮึดฮัดจากคนข้างหลังเลย
"เอาสิ ผมว่าง ไม่ได้ทำอะไร ผมร้องเพลงให้ก็ได้นะ" เขาบอกอย่างยินดี
"จริงเหรอคะ โอยยย คนแถวนี้ต้องตื่นเต้นแน่เลย เน๊อะพีชเน๊อะ" เธอหันไปเขย่าไหล่เพื่อนสาว
"แต่ผมขอใส่หน้ากากนะ คือ...ผมมาที่นี่โดยไม่ได้บอกใคร มาเป็นส่วนตัว" เขาบอกปุ๊ก แต่สายตาเขามองไปที่ด้านหลังของหญิงสาวใส่หน้ากากนั่นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แปลก...เขาเหมือนรู้จักเธอมาก่อน
"ได้ค่ะ ปุ๊กมีหน้ากากเยอะเลย พี่โชคอยากได้แบบไหนคะ เจ้าชาย..หรือพวกฮีโร่ดี" เธอหันไปหยิบหน้ากากมากมายที่วางอยู่ตรงชั้นข้างๆ
"ผมขอหน้ากากอันนั้นแล้วกัน สีชมพู" เขาบอกพร้อมกับชี้ไปยังหน้ากากพิคเลทสีชมพูที่เป็นเพื่อนกับหมีพูห์ในการ์ตูน
"ได้ค่ะ เดี๋ยวปุ๊กเก็บไว้ให้ เย็นนี้เจอกันนะคะ" เธอบอกยิ้มตาหยี
"ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะ.....หมีพีช" เขาบอกยิ้มๆ ดื่มกาแฟหมดแก้ววพร้อมกับหยิบบราวนี่ที่เหลือในมือเดินออกไป
"จ่ายเงินด้วย หนึ่งร้อยสิบบาท" เสียงใสตะโกนตามออกไป ทำให้ร่างสูงโปร่งนั้นหยุดชะงักหันกลับมาทำหน้ามุ่ย
"อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะพี่โชค ปุ๊กเลี้ยงเอง เจอกันเย็นนี้นะคะ" ปุ๊กป้องปากบอกไป
"ขอบคุณค้าบ เดี๋ยวเย็นนี้ผมเอาเงินมาให้" เขาบอกกลับมา หัวเราะตาหยี นึกขำกับการทวงเงินจากคนขี้งก
"พีช...แค่นี้เอง แล้วเย็นนี้พี่โชคมาร้องเพลงให้เราฟรีๆ ด้วย" ปุ๊กหันไปบอกพร้อมกับส่ายหน้า
"ของซื้อของขาย" พีชบ่นเบาๆ ถอดหน้ากากหมีออก มองตามหลังกว้างนั้นด้วยสายตาที่ไม่มีใครรู้ว่าคิดอะไรอยู่
"พีชชอบพี่โชคไม่ใช่เหรอ เห็นเปิดเพลงพี่โชคทุกวัน แล้วเมื่อก่อนไปดูคอนเสิร์ตบ่อยๆ ด้วย" ปุ๊กเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"นั่นมันเมื่อก่อน แล้วนี่ชวนเขามาทำไม งานเราไม่ได้ใหญ่อะไร แค่เลี้ยงเด็กๆ และคนแถวนี้เท่านั้น" เธอย้อนถาม รู้สึกขัดใจเพื่อนนิดๆ
"ไม่ดีเหรอ มีนักร้องมาร้องเพลงให้งานสนุก น่า...อย่าคิดมากเลย เตรียมทำขนมกับอาหารดีกว่า" ปุ๊กบอกแล้วหันไปจัดเตรียมของที่ซื้อมาเพื่อทำอาหารเย็นนี้ พีชเม้มปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง เธอหนีมาไกลถึงที่นี่....ทำไมเขายังวนเวียนอยู่ใกล้เธออีก...
เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างถูกใจ ชายหนุ่มโค้งตัวขอบคุณด้วยความเคยชิน เขามีความสุขกับการร้องเพลงแม้จะมีคนฟังเพียงแค่หนึ่งคน เขาก็ยินดีที่จะร้องเพลงแบบนี้
“ขอบคุณครับ ชอบมั้ย” เขาเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหญิงสาวที่กำลังยืนปิ้งลูกชิ้นอยู่ แม้จะเห็นเพียงด้านหลังและใส่หน้ากากหมี เขาก็จำเธอได้ ‘แม่ค้าจอมงก’
“โอเค งั้นเชิญทุกคนทานอาหารได้เลยครับ ถอดหน้ากากก่อนทานนะ” เขาแกล้งแซวลูกค้าที่เข้ามาร่วมงาน ซึ่งได้ผลเสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับการถอดหน้ากาก แล้วเดินหาของทานตามมุมที่เจ้าของร้านวางไว้
“ขอบคุณนะคะพี่โชค อยากทานอะไรคะ เดี๋ยวปุ๊กเอามาให้” ปุ๊กเข้ามาถามทันทีที่เขาลงจากเวทีเล็กๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาทานเอง ปุ๊กตามสบายไม่ต้องห่วงผมนะ” เขาบอก “แต่ผมยังไม่ถอดหน้ากากนะ เดี๋ยวมีคนจำได้”
“ค่ะ แล้วแต่พี่โชคเลยค่ะ ปุ๊กขอตัวก่อนนะคะ” ปุ๊กบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไปวุ่นวายกับเด็กๆ ที่ยืนอออยู่ตรงโต๊ะขนม
“ลูกชิ้น 2 ปูอัด 3” เขาบอกกับคนที่กำลังยืนปิ้งลูกชิ้นอย่างขมักเขม้น
“ค่ะ รอสักครู่นะ ใกล้จะสุกแล้ว เอาน้ำ...” เธอตอบแล้วเงยหน้ามองคนสั่งก่อนจะชะงักมือ ใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา ถึงแม้จะใส่หน้ากากแต่ลักษณะการยืน การพูดแบบนี้ เธอจำได้...
“น้ำจิ้มเผ็ด เอาเปรี้ยวๆ” เขาบอกผ่านหน้ากากหมูที่ใส่อยู่
“ไปนั่งรอ เดี๋ยวเอาไปให้” เธอตอบสั้นๆ
“เสียงคุณ...คุ้นหูผมมากเลย เหมือนเคยได้ยิน” เขาบอกพลางเอียงคอมองเธอจนเธอต้องหันข้างให้
“เสียงก็คล้ายๆ กันแหละ ไปนั่งรอตรงนู้น” เธอบอกย้ำอีกครั้ง
“ไม่ ผมจะรอตรงนี้ หิวแล้ว หิววววว” เขาบอกพร้อมกับถอดหน้ากากออก ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไร ถึงมีก็ไม่มีใครสนใจอะไร ดังนั้นเขาเลยไม่ต้องระวังตัวเองมากนัก
“เฮ้อ..ดื้อชะมัด” เธอบ่นอุบอิบ
“ใครดื้อ” เขาแกล้งถาม รู้สึกสนุกที่ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนนี้ หลังจากที่นุชทิ้งเขาไป เขาไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยคิดที่จะเอาตัวเองไปใกล้ใคร ทั้งๆ ที่มีโอกาส มีผู้หญิงสวย น่ารักมากมายที่เข้าหาเขา แต่...หัวใจของเขาเหมือนไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ เขาเฉยชากับทุกสิ่ง จนบางครั้งเขาคิดว่าเขาตายด้านไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่คล้ายนุช
ใช่...เหมือนนุช
“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาร้องเพลงให้พวกเราฟัง” ปุ๊กยกมือไหว้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าร้านหลังจากที่จบงานแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ ผมสนุกแล้วก็อิ่มมากด้วย” เขาบอกแล้วลูบท้องตัวเองไปมา
“พี่โชคมาพักกี่วันคะ แล้วจะกลับเมื่อไร”
“ผมจะกลับวันมะรืน พี่ปอนด์รับงานไว้” เขาตอบกลับมาพร้อมกับมองไปรอบๆ ซึ่งไม่พ้นสายตาของปุ๊กไปได้เลย
“หาพีชเหรอคะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มอย่างรู้ทัน
“เอิ่ม...” เขาใช้นิ้วเขี่ยจมูกอย่างเขินๆ ตาเรียวหลุบต่ำ “ไม่เห็นเลย”
“นู่นค่ะ หลังร้าน” เธอบอก “ไปสิคะ ยืนรออะไร”
“ขอบคุณนะ” เขาบอกแล้วหัวเราะ ก่อนจะเดินไปหาคนที่กวนความรู้สึกของเขา
เขาหยุดยืนมองร่างบางที่ก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่างก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังเอาจาน ชามที่ล้างแล้วนั้นมาคว่ำบนตะแกรง จากตรงนี้เขาเห็นเพียงผมยาวที่มัดเป็นหางม้า เธอไม่ได้ใส่หน้ากากแล้วแต่เขาก็ยังไม่เห็นหน้า เพราะเธอยืนหันหลังให้ เธอเช็ดมือกับกางเกงตัวเองก่อนจะเดินไปที่มอเตอร์ไซด์แล้วสตาร์ทเครื่อง
“ไปไหนอ่ะ” เขาถามดังๆ มีผลให้ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเรียวหันมามองเขาอย่างตกใจ แต่ความตกใจของเธอนั้น ไม่เท่ากับความตกใจของเขา ตาเรียวเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มตา หน้าตาแบบนี้มันฝังลึกอยู่ในใจของเขา ไม่มีวันที่เขาจะลืม
“นุช นุช” เขาถลาเข้าไปหาทันที ก้าวยาวๆ ไปหาคนที่หน้าตาตื่น เตรียมที่จะบิดเครื่องหนี
“ปล่อยเซ่” เธอโวยวายทันทีที่เขาจับแฮนด์รถไว้ ใบหน้านวลนั้นแดงก่ำไม่รู้ว่าเขินอายที่ความจริงถูกเปิดเผย หรือว่ากำลังโกรธที่เขาไม่ให้เธอไป
“จะหนีไปไหนอีก รู้มั้ยว่าเราคิดถึงนุชแค่ไหน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาอยากจะร้องไห้ ดีใจที่ได้เจอคนที่รักที่สุด
“....” หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่พยายามแกะมือขาวแข็งแรงที่ยึดแฮนด์แน่นนั้นออก
“อย่าทำอย่างนี้กับเรา นุชไม่รักเราแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามพร้อมกับดึงร่างบางนั้นมากอดแน่นๆ รับรู้ถึงการฝืน ขัดขืนกับอ้อมกอดของเขา
“ปล่อย เราเลิกกันแล้ว อย่าทำอย่างนี้” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด มือเล็กพยายามดันแผ่นอกเขาให้ออกห่าง
“ใครเลิก เราไม่ได้เป็นฝ่ายเลิก นุชหนีเรามาทำไม” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ต้องการคำตอบ
“หนูไม่มีคำตอบจะให้ ปล่อยได้แล้ว จะรัดไปถึงไหนเนี่ย หายใจไม่ออก” เธอโต้กลับไป เริ่มจะโมโหกับการกอดรัดที่แน่นราวกับว่าเป็นงูรัดเหยื่อ
“ทำไม ยิ่งกว่านี้เราก็เคยทำ” เขาย้อนกลับมาทันควัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดพูดเลยนะ เว้ยยย ปล่อยเซ่” เธอยกมือขึ้นปิดปากเขา รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทำไมเธอจะจำไม่ได้ว่าเขามีอิทธิพลต่อร่างกายเธอและจิตใจเธอขนาดไหน
“พี่โชค พีช” เสียงปุ๊กตะโกนมา ทำให้เขาปล่อยวงแขนจากเธอโดยอัตโนมัติ
“พีชอยู่นี่ ปุ๊กมีอะไรหรือเปล่า” เธอตะโกนกลับไปพร้อมกับเดินไปหาปุ๊กทันที
“เปล่าๆ ปุ๊กเห็นว่าน้ำตรงหาดทรายขึ้นแล้ว พี่โชคคงเดินกลับไม่ได้แล้ว พีชขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งหน่อยนะ” ปุ๊กบอกพร้อมกับยิ้มหวาน
“ไม่สิ เดินไปเอง หรือไม่ก็ให้เขายืมมอเตอร์ไซด์ไปก็ได้” เธอรีบปฏิเสธ
“เราขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็น” เสียงห้าวตอบกลับมาพร้อมกับส่งสายตาละห้อยให้กับปุ๊ก พีชมองหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาแล้วรู้สึกหมั่นไส้เป็นอย่างมาก หน้าแบบนี้...ทำไมเธอจะไม่รู้
“พีช...ปุ๊กก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็น ไปส่งพี่โชคหน่อยนะ ถ้าพี่โชคเดินไปเองกว่าจะถึง ดึกแย่ นะ นะ” ปุ๊กหันมาบีบมือและสบตาเธอ แววตาของเพื่อนทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้
“ก็ได้” เธอบอกพร้อมกับเดินไปที่ตัวรถ และสตาร์ทเครื่องทันที “มาเร็วๆ จะได้รีบไป รีบกลับ”
“คร้าบ” เขาบอกแล้วฉีกยิ้มกว้าง หันไปขยิบตาให้กับปุ๊กซึ่งหญิงสาวพยักหน้าให้อย่างรู้ใจ
ถนนที่หญิงสาวขี่รถไปส่งผลิตโชคนั้นค่อนข้างเงียบ เป็นเรื่องปกติของชาวบ้านแถบนี้ เพราะที่นี่ไม่ได้มีแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนอะไร สำหรับนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวนั้นจะต้องรักทะเล รักความสงบถึงจะอยู่ได้ พีชเร่งเครื่องเพื่อไปให้ถึงรีสอร์ทโดยไม่สนใจว่าความเร็วจะมากขนาดไหน แต่รู้สึกได้แขนเรียวขาวสอดเข้ามากอดเอวเธอไว้
“นี่ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” เธอบอกพร้อมกับพยายามแกะมือชายหนุ่มออกไป แต่ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ผลิตโชคยิ่งกอดแน่น มิหนำซ้ำยังเอาคางมาเคยที่ไหล่เธออีก
“นุชขับรถเร็วอ่ะ เรากลัว” เขาบอกข้างหูเธอ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย
“หื้อ ไปห่างๆ รู้มั้ยว่ามันเสียสมาธิ” เธอบอกพร้อมกับเบี่ยงไหล่หนี แน่ใจว่าได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนข้างหลัง
“รู้มั้ย...ว่าเราคิดถึง ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง” เขาบอกข้างเธอหูเธอ แตะริมฝีปากที่แก้มเธออย่างอ่อนโยน
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ย. 2562, 09:00:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ย. 2562, 09:00:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 475
| << ตอน 7 | ตอน 9 >> |