รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 9
พีชถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดวงตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงเพรียวเดินตรงดิ่งมาหาเธอทันที หลังจากส่งเขาเมื่อคืนนี้ เธอรีบขี่รถกลับทันทีโดยไม่สนใจว่าเขาจะตะโกนเรียกชื่อเธอดังขนาดไหน
“หิวจัง” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น “มีอะไรให้เราทานบ้าง”
“...” เธอไม่ตอบอะไร หันหลังหนีด้วยซ้ำ แต่มือเรียวนั้นเอื้อมมาจับบ่าเธอไว้
“นุช ทำไมไม่มองหน้าเรา” เขาถาม แววตาที่มองเธอนั้นดูผิดหวัง “นุชดูไม่ดีใจที่เจอเรา”
“หื้อ ปล่อย” เธอพูดในลำคอ ขยับบ่าให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา ซึ่งได้ผลเพราะเขาเป็นฝ่ายปล่อยมือเอง
“นุชไม่รักเราแล้วใช่มั้ย” เขาถามเบาๆ ดวงตายาวเรียวมองเธออย่างรอคอยคำตอบ เธอหันกลับมาสบตาเขาชั่วขณะก่อนจะเดินไปหยิบแก้วกาแฟ
“ไปนั่งตรงโน้น” เธอบอกพร้อมกับพยักหน้าไปทางมุมร้าน เขามองตามก่อนจะเดินไปนั่งอย่างเงียบๆ
ผลิตโชคนั่งมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกที่โหวงๆ ในหัวใจ แววตาและท่าทางของนุชที่เขาเห็นในวันนี้มันไม่เหมือนเดิม อะไรทำให้นุชเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขาก็ยังเป็นผลิตโชคหรือพี่โชคของเธอเหมือนเดิม เขามั่นใจว่าความรู้สึกของเขาที่มีให้เธอนั้น ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย มีแต่จะมากขึ้นด้วยซ้ำ เขากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน เขาควรทำเช่นไร...
ชายหนุ่มมองแก้วช็อคโกแลตเย็นที่โรงด้วยผงโอวัลตินจนพูนก่อนจะยิ้มกว้าง นุชยังรู้จำได้ว่าเขาชอบทานอะไร เขาเงยหน้ามองนุชทันที
“ของโปรดเราเลย” เขาบอกยิ้มๆ “นั่งคุยกับเราได้มั้ย”
“ไม่ได้ หนูไม่ว่าง” เธอตอบสั้นๆ แล้วเดินจากไป แต่ต้องชะงักเพราะมือขาวนั้นจับข้อมือไว้ เธอสะบัดแต่ไม่หลุด
“อย่าดิ้นเลย ถ้าเราไม่ปล่อย อย่าคิดว่าจะไปจากเราง่ายๆ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง เธอรู้..ว่าเวลาเขาจริงจัง เขาจะเป็นคนที่น่ากลัวมาก มองด้วยสายตานิ่งๆ น้ำเสียงเรียบๆ แต่เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างให้ต้องหยุดฟัง หรือแม้กระทั่งตอนที่เขาเอาแต่ใจ เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ต้องยินยอมไปกับเขาทุกครั้ง
“หนูต้องขายของ” เธอบอกเบาๆ ประสานสายตากับเขา
“ปิดร้าน เดี๋ยวเราจ่ายเอง” เขาบอกแล้วลุกเดินไปพลิกป้ายปิดที่หน้าร้าน เธอได้แต่มองแล้วอ้าปากค้าง
“ไม่นะ พี่โชคจะทำแบบนี้ไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ที่พี่จะมาเอาแต่ใจ” เธอบอกแล้วเดินไปพลิกป้ายหันมาสอบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“แต่เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ
“หนูบอกพี่แล้วว่าเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกัน ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว” เธอโต้กลับไป พยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น บังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้เขาได้เห็น
“นุชทิ้งเราทำไม เราทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แล้วนี่อะไร แค่ไม่กี่เดือนนุชก็ทิ้งเรา” เขาทวงคำสัญญา
“เอาเป็นว่า หนูขอโทษ หนูไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้พี่โชคได้อีกแล้ว” เธอตัดสินใจบอกพร้อมกับเม้มปากแน่น ผลิตโชคกุมมือเธอไว้แล้วมาวางตรงหน้าอกของเขา
“นุช ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร หัวใจของเรา เป็นของนุช เราไม่เคยคิดมีใครนอกจากนุชเลยนะ” เขาบอกแล้วดึงมือเธอไปจุมพิตที่กลางฝ่ามือ ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะเบาๆ แต่มีผลให้เธอสะดุ้ง
“พี่โชค ลืมหนูซะ” เธอกระซิบบอก น้ำตารื้น ปากอิ่มสั่นจนเธอต้องเม้มปากไว้
“เหมือนที่นุชลืมเราใช่มั้ย เราต้องทำเหมือนนุชทำกับเราใช่มั้ย” เขาถาม ดวงตาเรียวที่มองเธอนั้นแดงก่ำ
“....” เธอไม่ตอบอะไรได้แต่ดึงมือออกมาจากการเกาะกุมของเขา
“บอกเรามา ว่าเราต้องทำยังไง นุชถึงจะกลับมาเป็นเมียเราเหมือนเดิม บอกเรามาเดี๋ยวนี้” เขาจับบ่าเธอทั้งสองข้างเขย่าไปมาด้วยความโมโห
“ไม่ พี่โชคหยุดพูดแบบนี้นะ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด” เธอโต้กลับไปมองไปรอบร้านด้วยความระแวง ทั้งๆ ที่มีเพียงเธอและเขาอยู่ในร้านเท่านั้น
“ไม่หยุด นุชเป็นเมียเรา เมียเรา ได้ยินมั้ย หรือต้องให้เราปฏิบัติ ห๊า” เขาเถียงกลับมา หน้าขาวแดงก่ำด้วยความโมโหผู้หญิงตรงหน้าที่ดื้อกับเขา
“ปัดโธ่เว้ย บอกให้หยุด ให้หยุด” เธอบอกพร้อมกับผลักอกแน่นให้ออกห่าง และโดยไม่ทันได้คิดอะไรเธอตวัดมือไปที่แก้มของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
‘เผียะ’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น ชายหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งแก้ม หูอื้อ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะหันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“พะ พี่โชค” เธออึกอัก มองแก้มขาวที่เป็นรอยปื้นแดงเป็นรูปนิ้วมือ แววตาของเขาที่มองเธอนั้นเจิดจ้า เขากำลังโกรธ...ตั้งแต่รู้จักเขามา เธอยังไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้!!
“...”
“คะ..คือ พี่โชค หนูขอโทษ หนูไม่...” หญิงสาวพูดไม่จบประโยคเพราะผลิตโชคดึงร่างบางเข้าหาตัวเองก่อนจะประกบริมฝีปากตัวเองไปที่ปากอิ่มนั้นอย่างรวดเร็ว เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง กระแทกกระทั้นจนรู้สึกที่กลิ่นคาวเลือดในอุ้งปาก ไม่ปากเขาก็ปากเธอนี่แหละที่แตก...
“อื้อ” เธออึกอัก มือเล็กนั้นพยายามทุบอกหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแต่ร่างที่ดูเหมือนจะเพรียวนั้นไม่สะเทือนเลยแม้แต่นิด รูปร่างของชายหนุ่มตอนนี้ไม่ได้ผอมบางเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เท่าที่เธอสัมผัสนั้นมีความแน่นของกล้ามเนื้อ รูปร่างที่เคยบางดูหนาขึ้น
ผลิตโชคจูบหญิงสาวด้วยความโมโห มือใหญ่ประคองหัวทุยสวยเพื่อเป็นการบังคับไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนได้ เขารับรู้ถึงการต่อต้าน การดิ้นรนขัดขืน ทุบตีและหยิกเขาทุกทีที่มือเธอโดนตัวเขา ที่สำคัญเธอพยายามไล่กัดลิ้นเขาที่อยู่ในอุ้งปากนั่น แต่ระดับเขาแล้ว เธอไม่มีวันที่จะทำแบบนั้นได้ เขาจูบเธออย่างดูดดื่มลิ้มรสความหวานที่เขาโหยหามานาน จากความโกรธได้แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน เขาจูบเธอซ้ำๆ ขบเม้มริมฝีปากที่สั่นสะท้านนั้นด้วยความเสน่หา แรงต่อต้านที่มีแต่แรกนั้นหายไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ได้เกาะไหล่เขาเป็นที่ยึดเพื่อไม่ให้ล้ม เขาถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆ หลุบตามองปากอิ่มที่เห่อแดงด้วยความปรารถนา
“นุช อย่าไล่เราอีกเลยนะ” เขากระซิบเสียงพร่า
“.....” เธอไม่ได้ตอบอะไร รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเมื่อรู้ว่าตัวเองได้จูบตอบเขา ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้
“นุชยังรักเรา” เขาบอกเบาๆ ก่อนจะไล่จูบขมับแล้วมาหยุดนิ่งที่แก้มนวล
“ปล่อยหนูก่อน” เธอบอกพร้อมกับดันเขาออกห่าง ซึ่งเขากับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “ถ้าพี่โชคไม่ปล่อยหนู หนูจะไม่คุยด้วยนะ จริงๆ” เธอขู่ เงยหน้าสบตาเข้าอย่างเอาเรื่อง
“ก็ได้ ก็ได้” เขาบอกแล้วปล่อยเธออย่างจำใจ
“พี่โชคไปนั่งก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” เธอบอกแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถที่เคานเตอร์โดยที่เขาไม่ทันสังเกตก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างแล้วเดินออกไปด้านหลังทันที
เสียงมอเตอร์ไซด์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปประตูทันที ภาพที่เขาเห็นคือ นุชขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเขา ทั้งๆ ที่เขาตะโกนเรียกชื่อเธอจนสุดเสียง
นุชไปแล้ว...ทำไมนุชถึงทำกับเขาแบบนี้ เขาอยากจะวิ่งตาม แต่ไม่สามารถทำได้ พรุ่งนี้เขามีงานใหญ่ที่ไม่สามารถเลื่อนนัดได้ ผลิตโชคเดินกลับมาเข้ามาในร้านด้วยความรู้สึกเจ็บปวด โน้ตแผ่นเล็กได้ปลิวตามลมตกบนพื้นตรงเท้าเขาพอดี ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบและอ่านอย่างช้าๆ ก่อนจะกำแผ่นโน้ตนั่นแน่น ตาเรียวเจิดจ้าด้วยความโกรธ เขากัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสันนูน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้เขาจะไม่มีวันลืม....
“ลืมหนูซะ เพราะหนูไม่ได้รักพี่โชคแล้ว / พีช”
“หิวจัง” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น “มีอะไรให้เราทานบ้าง”
“...” เธอไม่ตอบอะไร หันหลังหนีด้วยซ้ำ แต่มือเรียวนั้นเอื้อมมาจับบ่าเธอไว้
“นุช ทำไมไม่มองหน้าเรา” เขาถาม แววตาที่มองเธอนั้นดูผิดหวัง “นุชดูไม่ดีใจที่เจอเรา”
“หื้อ ปล่อย” เธอพูดในลำคอ ขยับบ่าให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา ซึ่งได้ผลเพราะเขาเป็นฝ่ายปล่อยมือเอง
“นุชไม่รักเราแล้วใช่มั้ย” เขาถามเบาๆ ดวงตายาวเรียวมองเธออย่างรอคอยคำตอบ เธอหันกลับมาสบตาเขาชั่วขณะก่อนจะเดินไปหยิบแก้วกาแฟ
“ไปนั่งตรงโน้น” เธอบอกพร้อมกับพยักหน้าไปทางมุมร้าน เขามองตามก่อนจะเดินไปนั่งอย่างเงียบๆ
ผลิตโชคนั่งมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกที่โหวงๆ ในหัวใจ แววตาและท่าทางของนุชที่เขาเห็นในวันนี้มันไม่เหมือนเดิม อะไรทำให้นุชเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขาก็ยังเป็นผลิตโชคหรือพี่โชคของเธอเหมือนเดิม เขามั่นใจว่าความรู้สึกของเขาที่มีให้เธอนั้น ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย มีแต่จะมากขึ้นด้วยซ้ำ เขากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน เขาควรทำเช่นไร...
ชายหนุ่มมองแก้วช็อคโกแลตเย็นที่โรงด้วยผงโอวัลตินจนพูนก่อนจะยิ้มกว้าง นุชยังรู้จำได้ว่าเขาชอบทานอะไร เขาเงยหน้ามองนุชทันที
“ของโปรดเราเลย” เขาบอกยิ้มๆ “นั่งคุยกับเราได้มั้ย”
“ไม่ได้ หนูไม่ว่าง” เธอตอบสั้นๆ แล้วเดินจากไป แต่ต้องชะงักเพราะมือขาวนั้นจับข้อมือไว้ เธอสะบัดแต่ไม่หลุด
“อย่าดิ้นเลย ถ้าเราไม่ปล่อย อย่าคิดว่าจะไปจากเราง่ายๆ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง เธอรู้..ว่าเวลาเขาจริงจัง เขาจะเป็นคนที่น่ากลัวมาก มองด้วยสายตานิ่งๆ น้ำเสียงเรียบๆ แต่เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างให้ต้องหยุดฟัง หรือแม้กระทั่งตอนที่เขาเอาแต่ใจ เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ต้องยินยอมไปกับเขาทุกครั้ง
“หนูต้องขายของ” เธอบอกเบาๆ ประสานสายตากับเขา
“ปิดร้าน เดี๋ยวเราจ่ายเอง” เขาบอกแล้วลุกเดินไปพลิกป้ายปิดที่หน้าร้าน เธอได้แต่มองแล้วอ้าปากค้าง
“ไม่นะ พี่โชคจะทำแบบนี้ไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ที่พี่จะมาเอาแต่ใจ” เธอบอกแล้วเดินไปพลิกป้ายหันมาสอบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“แต่เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ
“หนูบอกพี่แล้วว่าเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกัน ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว” เธอโต้กลับไป พยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น บังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้เขาได้เห็น
“นุชทิ้งเราทำไม เราทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แล้วนี่อะไร แค่ไม่กี่เดือนนุชก็ทิ้งเรา” เขาทวงคำสัญญา
“เอาเป็นว่า หนูขอโทษ หนูไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้พี่โชคได้อีกแล้ว” เธอตัดสินใจบอกพร้อมกับเม้มปากแน่น ผลิตโชคกุมมือเธอไว้แล้วมาวางตรงหน้าอกของเขา
“นุช ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร หัวใจของเรา เป็นของนุช เราไม่เคยคิดมีใครนอกจากนุชเลยนะ” เขาบอกแล้วดึงมือเธอไปจุมพิตที่กลางฝ่ามือ ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะเบาๆ แต่มีผลให้เธอสะดุ้ง
“พี่โชค ลืมหนูซะ” เธอกระซิบบอก น้ำตารื้น ปากอิ่มสั่นจนเธอต้องเม้มปากไว้
“เหมือนที่นุชลืมเราใช่มั้ย เราต้องทำเหมือนนุชทำกับเราใช่มั้ย” เขาถาม ดวงตาเรียวที่มองเธอนั้นแดงก่ำ
“....” เธอไม่ตอบอะไรได้แต่ดึงมือออกมาจากการเกาะกุมของเขา
“บอกเรามา ว่าเราต้องทำยังไง นุชถึงจะกลับมาเป็นเมียเราเหมือนเดิม บอกเรามาเดี๋ยวนี้” เขาจับบ่าเธอทั้งสองข้างเขย่าไปมาด้วยความโมโห
“ไม่ พี่โชคหยุดพูดแบบนี้นะ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด” เธอโต้กลับไปมองไปรอบร้านด้วยความระแวง ทั้งๆ ที่มีเพียงเธอและเขาอยู่ในร้านเท่านั้น
“ไม่หยุด นุชเป็นเมียเรา เมียเรา ได้ยินมั้ย หรือต้องให้เราปฏิบัติ ห๊า” เขาเถียงกลับมา หน้าขาวแดงก่ำด้วยความโมโหผู้หญิงตรงหน้าที่ดื้อกับเขา
“ปัดโธ่เว้ย บอกให้หยุด ให้หยุด” เธอบอกพร้อมกับผลักอกแน่นให้ออกห่าง และโดยไม่ทันได้คิดอะไรเธอตวัดมือไปที่แก้มของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
‘เผียะ’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น ชายหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งแก้ม หูอื้อ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะหันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“พะ พี่โชค” เธออึกอัก มองแก้มขาวที่เป็นรอยปื้นแดงเป็นรูปนิ้วมือ แววตาของเขาที่มองเธอนั้นเจิดจ้า เขากำลังโกรธ...ตั้งแต่รู้จักเขามา เธอยังไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้!!
“...”
“คะ..คือ พี่โชค หนูขอโทษ หนูไม่...” หญิงสาวพูดไม่จบประโยคเพราะผลิตโชคดึงร่างบางเข้าหาตัวเองก่อนจะประกบริมฝีปากตัวเองไปที่ปากอิ่มนั้นอย่างรวดเร็ว เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง กระแทกกระทั้นจนรู้สึกที่กลิ่นคาวเลือดในอุ้งปาก ไม่ปากเขาก็ปากเธอนี่แหละที่แตก...
“อื้อ” เธออึกอัก มือเล็กนั้นพยายามทุบอกหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแต่ร่างที่ดูเหมือนจะเพรียวนั้นไม่สะเทือนเลยแม้แต่นิด รูปร่างของชายหนุ่มตอนนี้ไม่ได้ผอมบางเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เท่าที่เธอสัมผัสนั้นมีความแน่นของกล้ามเนื้อ รูปร่างที่เคยบางดูหนาขึ้น
ผลิตโชคจูบหญิงสาวด้วยความโมโห มือใหญ่ประคองหัวทุยสวยเพื่อเป็นการบังคับไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนได้ เขารับรู้ถึงการต่อต้าน การดิ้นรนขัดขืน ทุบตีและหยิกเขาทุกทีที่มือเธอโดนตัวเขา ที่สำคัญเธอพยายามไล่กัดลิ้นเขาที่อยู่ในอุ้งปากนั่น แต่ระดับเขาแล้ว เธอไม่มีวันที่จะทำแบบนั้นได้ เขาจูบเธออย่างดูดดื่มลิ้มรสความหวานที่เขาโหยหามานาน จากความโกรธได้แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน เขาจูบเธอซ้ำๆ ขบเม้มริมฝีปากที่สั่นสะท้านนั้นด้วยความเสน่หา แรงต่อต้านที่มีแต่แรกนั้นหายไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ได้เกาะไหล่เขาเป็นที่ยึดเพื่อไม่ให้ล้ม เขาถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆ หลุบตามองปากอิ่มที่เห่อแดงด้วยความปรารถนา
“นุช อย่าไล่เราอีกเลยนะ” เขากระซิบเสียงพร่า
“.....” เธอไม่ได้ตอบอะไร รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเมื่อรู้ว่าตัวเองได้จูบตอบเขา ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้
“นุชยังรักเรา” เขาบอกเบาๆ ก่อนจะไล่จูบขมับแล้วมาหยุดนิ่งที่แก้มนวล
“ปล่อยหนูก่อน” เธอบอกพร้อมกับดันเขาออกห่าง ซึ่งเขากับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “ถ้าพี่โชคไม่ปล่อยหนู หนูจะไม่คุยด้วยนะ จริงๆ” เธอขู่ เงยหน้าสบตาเข้าอย่างเอาเรื่อง
“ก็ได้ ก็ได้” เขาบอกแล้วปล่อยเธออย่างจำใจ
“พี่โชคไปนั่งก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” เธอบอกแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถที่เคานเตอร์โดยที่เขาไม่ทันสังเกตก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างแล้วเดินออกไปด้านหลังทันที
เสียงมอเตอร์ไซด์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปประตูทันที ภาพที่เขาเห็นคือ นุชขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเขา ทั้งๆ ที่เขาตะโกนเรียกชื่อเธอจนสุดเสียง
นุชไปแล้ว...ทำไมนุชถึงทำกับเขาแบบนี้ เขาอยากจะวิ่งตาม แต่ไม่สามารถทำได้ พรุ่งนี้เขามีงานใหญ่ที่ไม่สามารถเลื่อนนัดได้ ผลิตโชคเดินกลับมาเข้ามาในร้านด้วยความรู้สึกเจ็บปวด โน้ตแผ่นเล็กได้ปลิวตามลมตกบนพื้นตรงเท้าเขาพอดี ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบและอ่านอย่างช้าๆ ก่อนจะกำแผ่นโน้ตนั่นแน่น ตาเรียวเจิดจ้าด้วยความโกรธ เขากัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสันนูน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้เขาจะไม่มีวันลืม....
“ลืมหนูซะ เพราะหนูไม่ได้รักพี่โชคแล้ว / พีช”
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2562, 16:10:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ย. 2562, 10:33:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 487
| << ตอน 8 | ตอน 10 >> |