รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 11
ผลิตโชคปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ แสงสว่างที่วาบเข้ามาทำให้เขาต้องกระพริบตาหลายครั้งก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ ที่นี่ที่ไหน...เพดานสีขาวสะอาดตา ถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ข้างๆ เขาไล่สายตามองสายน้ำเกลือมาเรื่อยจนหยุดที่หลังมือเขาที่มีเข็มและพลาสเตอร์แปะอยู่
“ไง เจ้าตัวแสบ ฟื้นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ปวดหัวมั้ย” เสียงปอนด์ดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปหาต้นเสียงซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งเตียงคนไข้
“พี่ปอนด์ ทำไมผมมาอยู่ที่นี่” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งพลางขมวดคิ้วคิดถึงคืนที่ผ่านมา เขาจำได้ว่าเขาร้องเพลงอยู่ที่งานแล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็มืดดับไป
“ผลิตไม่สบาย หมอว่าพักผ่อนน้อย” ปอนด์บอก
“แล้วงานเมื่อคืน คืนนี้ พรุ่งนี้ล่ะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร พี่แจ้งเจ้าของงานล่ะ เดี๋ยวเรามาดูเวลาอีกทีว่าจะชดเชยให้เขาได้วันไหน ตอนนี้ผลิตพักก่อนเถอะนะ ไม่ต้องห่วงงาน พี่จัดการเองได้” ปอนด์ตอบกลับไป
“ผลิตไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ก็ทำงานได้แล้ว” เขาบอกด้วยความมั่นใจ
“พักเถอะไอ้ตัวแสบ บอกแล้วว่าให้นอนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดื่ม เห็นมั้ย น็อคจนได้” ปอนด์บอกขำๆ
“ผลิตไม่ได้ดื่มเยอะเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอุบอิบ ตอบได้ไม่เต็มเสียงเพราะรู้ดีว่าเขาดื่มมากจริงๆ
“เออๆๆ นอนๆๆๆ จะได้หายเร็วๆ” ปอนด์บอก
“แต่...”
“พักเถอะ เชื่อพี่ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มองชายหนุ่มที่นอนหน้าซีดด้วยแววตาสงสาร
“ขอโทษนะพี่ปอนด์” ผลิตโชคบอกมองปอนด์ด้วยแววตาละห้อยก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ สักพักเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้นเบาๆ
‘คนไข้มีอาการเลือดจาง จะมีอาการหน้ามืดบ่อยๆ หมอว่า...ควรตรวจละเอียดว่าสาเหตุที่เลือดจางเพราะอะไรอาจจะพักผ่อนน้อย หรืออาจจะเป็นกรรมพันธุ์ ที่สำคัญคนไข้ควรมีเวลาพักผ่อนไม่ใช่ใช้ร่างกายหนักขนาดนี้’ ปอนด์คิดถึงคำพูดที่หมอบอกมา เขารู้ดีว่าหลังๆ มานี้ ผลิตโชคไม่ได้รักสุขภาพตัวเองเท่าไรหนัก ใช้งานหนักไม่ว่าจะทำงาน การซ้อมเต้น อดนอน หรือแม้กระทั่งการดื่มที่เขาดูแล้วดื่มหนักมากกว่าทุกที เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
...คงต้องหาเวลาให้ผลิตโชคได้พักผ่อนอย่างจริงจังซะแล้วก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ให้เขาเสียใจมากกว่านี้...
ชายหนุ่มยืนรับลมทะเลตรงระเบียงห้องพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาพักผ่อนที่ทะเล พี่ปอนด์เคลียร์คิวงานทั้งหมดเพื่อให้เขาพักร่างกายหนึ่งเดือนโดยที่เขาจะไปไหนก็ได้ มีข้อยกเว้นว่า ห้ามดื่ม ซึ่งเขารับปากไปแค่ว่าจะไม่ดื่มหนักเหมือนก่อน แว้บแรกที่รู้ว่าจะได้พักนั้น เขาคิดจะไปขนอม ไปหา ‘นุช’ แต่คิดถึงข้อความในกระดาษนั้น ทำให้เขาหยุดความคิดที่จะไปหาทันที
“ลืมหนูซะ เพราะหนูไม่ได้รักพี่โชคแล้ว / พีช” นุชไม่ได้รักเขาแล้ว เขาไม่ควรที่จะไปบังคับขืนใจคนที่หมดใจ เพราะถ้ายังฝืนใจกันไป มันจะยิ่งเจ็บปวด และคนที่เจ็บนั้นไม่ใช่ใคร...ถ้าไม่ใช่..เขาเอง..
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขามองเบอร์แล้วกดรับสายอย่างรวดเร็ว กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับพี่ปอนด์ อาทิตย์นึงได้แล้วมั้ง
“ไง โอเคขึ้นหรือยัง” เสียงปลายสายถามมา แค่ประโยคสั้นๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงนั้น
“โอเคครับ” เขาตอบกลับไป คิดถึงผู้ชายหน้าตาดุแต่มีแววตาอ่อนโยนให้เขาเสมอ
“แต่พี่ว่าไม่โอเคนะ เป็นหวัดเหรอ” ปอนด์ถามย้อนกลับมา
“เป็นไข้นิดหน่อยเอง อากาศเปลี่ยนอ่ะ” ผลิตโชคตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ช่วงนี้ฝนตกทุกวันเลย”
“ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย” ปอนด์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นเป็นไรครับ ผมอยู่ได้ พี่ปอนด์ก็พักเถอะ นานๆ ได้พักที” เขาตอบกลับไปพร้อมกับหัวเราะในลำคอ
“เฮ้ย พี่สบายๆ อยู่แล้ว ห่วงแต่ผลิตแหละ เหงามั้ย” ปลายเสียงยังไม่วายกังวล
“....” เขาไม่ตอบอะไร
“ผลิต ผลิต” พี่ปอนด์เรียกเสียงดังขึ้น
“ผมชินแล้ว เมื่อก่อน...เหงายิ่งกว่านี้อีก” เขาตอบกลับไปเบาๆ นึกถึงภาพตัวเองที่นั่งมองทะเลคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว ก่อนจะหลับตาเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ “พี่ปอนด์แค่นี้ก่อนนะ ผมรู้สึกไข้จะขึ้นอ่ะ ขอไปกินยาก่อน” เขาบอกก่อนจะวางสายไป
อะไรว้า...ฝนตกแค่นี้ก็สั่นสะท้านล่ะ ไม่ไหว อ่อนแอเหลือเกิน ผลิตโชคเอ้ย!!! เขาบอกกับตัวเองก่อนจะไปหยิบยามากิน เหลือบตามองนาฬิกาจะห้าโมงเย็นแล้ว นอนพักสักหน่อยดีกว่า ตื่นมาค่อยหาอะไรกิน
ผลิตโชคนอนตะแคงคุดคู้สัมผัสได้ถึงความเย็น ชายหนุ่มซุกมือไว้ข้างแก้มเพื่อหาไออุ่นให้กับมือตัวเองที่เย็นเฉียบ เสียงครางในลำคอบ่งบอกถึงความหนาว
“อืม...” เขาพึมพำ รู้สึกริมฝีปากแห้งผาก มือควานดึงผ้ามาห่มเพื่อคลายหนาว ทว่า...มือเขาเหมือนได้สัมผัสอะไรบางอย่างที่อุ่นและนุ่มแต่เปลือกตาที่หนักทำให้เขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ ชายหนุ่มพลิกกายนอนหงายเข้าสู่ภวังค์ที่มืดมิดอีกครั้ง
“ฮื้อ ไม่...มันเย็น” ผลิตโชคบอกพร้อมกับปัดมือไปมา มือเขาสัมผัสผ้าขนหนูที่ชุบน้ำหมาดๆ ใช่..เขามั่นใจว่ามันคือผ้าขนหนู เขาพยายามลืมตาแต่ด้วยความที่เขาเป็นไข้ทำให้ความพยายามของเขานั้นเป็นไปได้อย่างลำบาก
“จุ๊ๆ” เสียงจุ๊ปากเบาๆ ดังขึ้น แต่มันกลับดังกังวานในหัวสมองของเขา
“นุช...เสียงนุช เราจำได้” เขาพึมพำออกไป พยายามปรือตามองและไขว่คว้าหาเธอในความมืด
“พี่โชค นอนเฉยๆ สิ จะเช็ดตัวให้ ตัวร้อนมากเลย” เสียงหวานใสดังขึ้น “ทานยาตรงเวลาหรือเปล่า”
“เราทานยาก่อนนอนแล้ว” เขาตอบกลับไปพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่สามารถลุกได้เพราะมือคนในความมืดกดไหล่เขาไว้ เขารีบจับมือเธอไว้ทันที
“....”
“นุช” เขายันกายลุกขึ้นพร้อมกับสอดแขนตัวเองรั้งร่างบางนั้นเข้ามากอด
“...”
“นุช นุชจริงๆด้วย” เขาพึมพำติดบ่าบอบบางนั่นซ้ำๆ
“พี่โชค ปล่อยเถอะ ไม่สบายอยู่นะ” พีชบอกเบาๆ กับใบหูที่ร้อนฉ่าตรงหัวไหล่
“เราไม่เป็นไรแล้ว เราหายแล้ว” เขาบอกพร้อมกับประคองหน้าหญิงสาวที่เป็นที่รักไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ความมืดทำให้เขาไม่เห็นอะไร แต่เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว เขาไล้ปลายนิ้วไปที่แก้มเนียนนุ่มก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอิ่มนั้นพร้อมกับไล้ริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างอ่อนโยน รับรู้ถึงการสั่นสะท้านของคนตรงหน้า
“พี่โชค” พีชพึมพำ กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
“เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย นุชกลับมาหาเรา อยู่ตรงหน้าเรา จะไม่หนีเราไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แตะริมฝีปากตัวเองไปที่หน้าผากเธอเบาๆ ดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากนั้นไปตามสันจมูก และคงจะไปมากกว่านี้ถ้าไม่มีมือเล็กนั้นมาปิดปากเขาไว้
“นุช” เขากระซิบ จูบที่กลางฝ่ามือนั้นก่อนลากไล้ริมฝีปากตัวเองจูบปลายนิ้วเรียวทีละนิ้ว ทีละนิ้ว
“พี่โชค” พีชดึงมือตัวเองกลับมาแต่ดูเหมือนคนตรงข้ามจะยึดมือเธอไว้แน่น ไม่ยอมให้หลุดมือง่ายๆ
“คิดถึงเหลือเกิน บอกไม่ถูกว่าเราคิดถึงนุชมากขนาดไหน” ชายหนุ่มยังคงพร่ำบอกหญิงสาวด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี “เรารักนุชนะ รักมาก”
“พักเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” เธอตอบกลับไปเบาๆ ดันคนที่กอดเธอไว้ให้นอน แต่เขากลับรั้งร่างเธอลงไปด้วย มีผลทำให้เธอนอนทับอยู่บนตัวเขาอย่างเสียไม่ได้
“นอนด้วยกันนะ” เขากระซิบที่ข้างหูเธอพร้อมกับจับตัวเธอมานอนหนุนแขนข้างๆ อีกมือกอดเอวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฮื้อ ปล่อย หนูหายใจไม่ออก” เธอบ่นอุบอิบกับอกขาวๆ ตรงหน้า
“เราสัญญา เราแค่กอดเฉยๆ ตอนนี้เราไม่มีแรง ขอติดไว้ก่อนนะ” เขากระซิบอย่างยั่วเย้าพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ “โอ้ยยยย หยิกเราทำไม”
“คนบ้า นอนไปเลย” เธอบอกขณะที่มือยังหยิกเนื้อที่เอวไม่ปล่อย
“นอนแล้ว นอนแล้ว อย่าหนีเราไปไหนอีกนะ” เขาบอกย้ำอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขายังไม่อยากหลับตาด้วยเกรงว่าตื่นมาแล้วคนในอ้อมกอดจะหายไปเพียงแค่คิดหัวใจของเขาเหมือนหล่นจากที่สูง เขาขยับอ้อมแขนที่มีนุชอยู่ในอ้อมกอดนั้นแน่นมากขึ้น
“ไง เจ้าตัวแสบ ฟื้นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ปวดหัวมั้ย” เสียงปอนด์ดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปหาต้นเสียงซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งเตียงคนไข้
“พี่ปอนด์ ทำไมผมมาอยู่ที่นี่” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งพลางขมวดคิ้วคิดถึงคืนที่ผ่านมา เขาจำได้ว่าเขาร้องเพลงอยู่ที่งานแล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็มืดดับไป
“ผลิตไม่สบาย หมอว่าพักผ่อนน้อย” ปอนด์บอก
“แล้วงานเมื่อคืน คืนนี้ พรุ่งนี้ล่ะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร พี่แจ้งเจ้าของงานล่ะ เดี๋ยวเรามาดูเวลาอีกทีว่าจะชดเชยให้เขาได้วันไหน ตอนนี้ผลิตพักก่อนเถอะนะ ไม่ต้องห่วงงาน พี่จัดการเองได้” ปอนด์ตอบกลับไป
“ผลิตไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ก็ทำงานได้แล้ว” เขาบอกด้วยความมั่นใจ
“พักเถอะไอ้ตัวแสบ บอกแล้วว่าให้นอนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดื่ม เห็นมั้ย น็อคจนได้” ปอนด์บอกขำๆ
“ผลิตไม่ได้ดื่มเยอะเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอุบอิบ ตอบได้ไม่เต็มเสียงเพราะรู้ดีว่าเขาดื่มมากจริงๆ
“เออๆๆ นอนๆๆๆ จะได้หายเร็วๆ” ปอนด์บอก
“แต่...”
“พักเถอะ เชื่อพี่ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มองชายหนุ่มที่นอนหน้าซีดด้วยแววตาสงสาร
“ขอโทษนะพี่ปอนด์” ผลิตโชคบอกมองปอนด์ด้วยแววตาละห้อยก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ สักพักเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้นเบาๆ
‘คนไข้มีอาการเลือดจาง จะมีอาการหน้ามืดบ่อยๆ หมอว่า...ควรตรวจละเอียดว่าสาเหตุที่เลือดจางเพราะอะไรอาจจะพักผ่อนน้อย หรืออาจจะเป็นกรรมพันธุ์ ที่สำคัญคนไข้ควรมีเวลาพักผ่อนไม่ใช่ใช้ร่างกายหนักขนาดนี้’ ปอนด์คิดถึงคำพูดที่หมอบอกมา เขารู้ดีว่าหลังๆ มานี้ ผลิตโชคไม่ได้รักสุขภาพตัวเองเท่าไรหนัก ใช้งานหนักไม่ว่าจะทำงาน การซ้อมเต้น อดนอน หรือแม้กระทั่งการดื่มที่เขาดูแล้วดื่มหนักมากกว่าทุกที เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
...คงต้องหาเวลาให้ผลิตโชคได้พักผ่อนอย่างจริงจังซะแล้วก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ให้เขาเสียใจมากกว่านี้...
ชายหนุ่มยืนรับลมทะเลตรงระเบียงห้องพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาพักผ่อนที่ทะเล พี่ปอนด์เคลียร์คิวงานทั้งหมดเพื่อให้เขาพักร่างกายหนึ่งเดือนโดยที่เขาจะไปไหนก็ได้ มีข้อยกเว้นว่า ห้ามดื่ม ซึ่งเขารับปากไปแค่ว่าจะไม่ดื่มหนักเหมือนก่อน แว้บแรกที่รู้ว่าจะได้พักนั้น เขาคิดจะไปขนอม ไปหา ‘นุช’ แต่คิดถึงข้อความในกระดาษนั้น ทำให้เขาหยุดความคิดที่จะไปหาทันที
“ลืมหนูซะ เพราะหนูไม่ได้รักพี่โชคแล้ว / พีช” นุชไม่ได้รักเขาแล้ว เขาไม่ควรที่จะไปบังคับขืนใจคนที่หมดใจ เพราะถ้ายังฝืนใจกันไป มันจะยิ่งเจ็บปวด และคนที่เจ็บนั้นไม่ใช่ใคร...ถ้าไม่ใช่..เขาเอง..
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขามองเบอร์แล้วกดรับสายอย่างรวดเร็ว กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับพี่ปอนด์ อาทิตย์นึงได้แล้วมั้ง
“ไง โอเคขึ้นหรือยัง” เสียงปลายสายถามมา แค่ประโยคสั้นๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงนั้น
“โอเคครับ” เขาตอบกลับไป คิดถึงผู้ชายหน้าตาดุแต่มีแววตาอ่อนโยนให้เขาเสมอ
“แต่พี่ว่าไม่โอเคนะ เป็นหวัดเหรอ” ปอนด์ถามย้อนกลับมา
“เป็นไข้นิดหน่อยเอง อากาศเปลี่ยนอ่ะ” ผลิตโชคตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ช่วงนี้ฝนตกทุกวันเลย”
“ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย” ปอนด์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นเป็นไรครับ ผมอยู่ได้ พี่ปอนด์ก็พักเถอะ นานๆ ได้พักที” เขาตอบกลับไปพร้อมกับหัวเราะในลำคอ
“เฮ้ย พี่สบายๆ อยู่แล้ว ห่วงแต่ผลิตแหละ เหงามั้ย” ปลายเสียงยังไม่วายกังวล
“....” เขาไม่ตอบอะไร
“ผลิต ผลิต” พี่ปอนด์เรียกเสียงดังขึ้น
“ผมชินแล้ว เมื่อก่อน...เหงายิ่งกว่านี้อีก” เขาตอบกลับไปเบาๆ นึกถึงภาพตัวเองที่นั่งมองทะเลคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว ก่อนจะหลับตาเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ “พี่ปอนด์แค่นี้ก่อนนะ ผมรู้สึกไข้จะขึ้นอ่ะ ขอไปกินยาก่อน” เขาบอกก่อนจะวางสายไป
อะไรว้า...ฝนตกแค่นี้ก็สั่นสะท้านล่ะ ไม่ไหว อ่อนแอเหลือเกิน ผลิตโชคเอ้ย!!! เขาบอกกับตัวเองก่อนจะไปหยิบยามากิน เหลือบตามองนาฬิกาจะห้าโมงเย็นแล้ว นอนพักสักหน่อยดีกว่า ตื่นมาค่อยหาอะไรกิน
ผลิตโชคนอนตะแคงคุดคู้สัมผัสได้ถึงความเย็น ชายหนุ่มซุกมือไว้ข้างแก้มเพื่อหาไออุ่นให้กับมือตัวเองที่เย็นเฉียบ เสียงครางในลำคอบ่งบอกถึงความหนาว
“อืม...” เขาพึมพำ รู้สึกริมฝีปากแห้งผาก มือควานดึงผ้ามาห่มเพื่อคลายหนาว ทว่า...มือเขาเหมือนได้สัมผัสอะไรบางอย่างที่อุ่นและนุ่มแต่เปลือกตาที่หนักทำให้เขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ ชายหนุ่มพลิกกายนอนหงายเข้าสู่ภวังค์ที่มืดมิดอีกครั้ง
“ฮื้อ ไม่...มันเย็น” ผลิตโชคบอกพร้อมกับปัดมือไปมา มือเขาสัมผัสผ้าขนหนูที่ชุบน้ำหมาดๆ ใช่..เขามั่นใจว่ามันคือผ้าขนหนู เขาพยายามลืมตาแต่ด้วยความที่เขาเป็นไข้ทำให้ความพยายามของเขานั้นเป็นไปได้อย่างลำบาก
“จุ๊ๆ” เสียงจุ๊ปากเบาๆ ดังขึ้น แต่มันกลับดังกังวานในหัวสมองของเขา
“นุช...เสียงนุช เราจำได้” เขาพึมพำออกไป พยายามปรือตามองและไขว่คว้าหาเธอในความมืด
“พี่โชค นอนเฉยๆ สิ จะเช็ดตัวให้ ตัวร้อนมากเลย” เสียงหวานใสดังขึ้น “ทานยาตรงเวลาหรือเปล่า”
“เราทานยาก่อนนอนแล้ว” เขาตอบกลับไปพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่สามารถลุกได้เพราะมือคนในความมืดกดไหล่เขาไว้ เขารีบจับมือเธอไว้ทันที
“....”
“นุช” เขายันกายลุกขึ้นพร้อมกับสอดแขนตัวเองรั้งร่างบางนั้นเข้ามากอด
“...”
“นุช นุชจริงๆด้วย” เขาพึมพำติดบ่าบอบบางนั่นซ้ำๆ
“พี่โชค ปล่อยเถอะ ไม่สบายอยู่นะ” พีชบอกเบาๆ กับใบหูที่ร้อนฉ่าตรงหัวไหล่
“เราไม่เป็นไรแล้ว เราหายแล้ว” เขาบอกพร้อมกับประคองหน้าหญิงสาวที่เป็นที่รักไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ความมืดทำให้เขาไม่เห็นอะไร แต่เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว เขาไล้ปลายนิ้วไปที่แก้มเนียนนุ่มก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอิ่มนั้นพร้อมกับไล้ริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างอ่อนโยน รับรู้ถึงการสั่นสะท้านของคนตรงหน้า
“พี่โชค” พีชพึมพำ กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
“เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย นุชกลับมาหาเรา อยู่ตรงหน้าเรา จะไม่หนีเราไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แตะริมฝีปากตัวเองไปที่หน้าผากเธอเบาๆ ดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากนั้นไปตามสันจมูก และคงจะไปมากกว่านี้ถ้าไม่มีมือเล็กนั้นมาปิดปากเขาไว้
“นุช” เขากระซิบ จูบที่กลางฝ่ามือนั้นก่อนลากไล้ริมฝีปากตัวเองจูบปลายนิ้วเรียวทีละนิ้ว ทีละนิ้ว
“พี่โชค” พีชดึงมือตัวเองกลับมาแต่ดูเหมือนคนตรงข้ามจะยึดมือเธอไว้แน่น ไม่ยอมให้หลุดมือง่ายๆ
“คิดถึงเหลือเกิน บอกไม่ถูกว่าเราคิดถึงนุชมากขนาดไหน” ชายหนุ่มยังคงพร่ำบอกหญิงสาวด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี “เรารักนุชนะ รักมาก”
“พักเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” เธอตอบกลับไปเบาๆ ดันคนที่กอดเธอไว้ให้นอน แต่เขากลับรั้งร่างเธอลงไปด้วย มีผลทำให้เธอนอนทับอยู่บนตัวเขาอย่างเสียไม่ได้
“นอนด้วยกันนะ” เขากระซิบที่ข้างหูเธอพร้อมกับจับตัวเธอมานอนหนุนแขนข้างๆ อีกมือกอดเอวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฮื้อ ปล่อย หนูหายใจไม่ออก” เธอบ่นอุบอิบกับอกขาวๆ ตรงหน้า
“เราสัญญา เราแค่กอดเฉยๆ ตอนนี้เราไม่มีแรง ขอติดไว้ก่อนนะ” เขากระซิบอย่างยั่วเย้าพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ “โอ้ยยยย หยิกเราทำไม”
“คนบ้า นอนไปเลย” เธอบอกขณะที่มือยังหยิกเนื้อที่เอวไม่ปล่อย
“นอนแล้ว นอนแล้ว อย่าหนีเราไปไหนอีกนะ” เขาบอกย้ำอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขายังไม่อยากหลับตาด้วยเกรงว่าตื่นมาแล้วคนในอ้อมกอดจะหายไปเพียงแค่คิดหัวใจของเขาเหมือนหล่นจากที่สูง เขาขยับอ้อมแขนที่มีนุชอยู่ในอ้อมกอดนั้นแน่นมากขึ้น
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2562, 11:56:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ย. 2562, 11:56:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 482
| << ตอน 10 | ตอน 12 >> |