รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 12
ชายหนุ่มเหยียดกายอย่างเมื่อยล้า ใบหน้าเรียวนั้นเปื้อนยิ้มมุมปากหยักขึ้นอย่างพึงใจก่อนจะควานหาคนข้างกายที่เขานอนกอดทั้งคืน แต่สิ่งที่เขาได้รับคือความเย็นเยียบบนที่นอน เขาลืมตาและลุกขึ้นนั่งทันที
“นุช นุช อยู่ไหน เข้าห้องน้ำหรือเปล่า” เขาตะโกนถาม ลงจากเตียง เดินตรงไปเปิดประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาเห็นคือความว่างเปล่า พื้นห้องน้ำแห้งสนิท ผลิตโชคเม้มปากแน่น แววตาครุ่นคิด เขากลับมากระชากผ้าห่มออก
นั่นไง...ข้างๆ ที่เขานอนนั้นยังมีรอยบุ๋ม เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันแน่นอน...
“นุช นุช” เขาตะโกนเรียกอีกครั้ง ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วชะงัก เมื่อเห็นอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ควันจากชามข้าวต้มยังลอยกรุ่น กลิ่นหอมจนเขารู้สึกหิว ใช่...เขายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เขาเดินมาที่โต๊ะอาหารมองข้าวต้มหมูที่โรยด้วยต้นหอมผักชี กระเทียมเจียว แอปเปิลที่ปอกไว้ข้างๆ น้ำส้มคั้นสดจนเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นมาดื่ม เสียงฝีเท้าจากด้านหลังทำให้เขาหันกลับไปพร้อมยิ้มกว้าง
“นุช” เขาเรียกก่อนชะงัก “พี่ปอนด์”
อือ พี่เอง” ปอนด์ตอบกลับแล้วยื่นโกโก้ร้อนให้ชายหนุ่ม
”พี่ปอนด์ เห็นนุชมั้ย” เขาเอ่ยถามพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ด้วยความหวังว่านุชอาจจะไม่ได้ยินเสียงเขา
“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ พี่มาตั้งแต่เมื่อคืน” ปอนด์บอก หันไปคนข้าวต้มแล้วเลื่อนจานให้ชายหนุ่ม “ทานซะ”
”ไม่จริง เมื่อคืนนุชมา ผมยังได้กอดเขา กอดเขาทั้งคืน ไม่เชื่อพี่ปอนด์ไปดูบนที่นอน ยังมีรอยที่นุชนอนอยู่ มาดูเลย เร็วๆ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับจับข้อมือผู้จัดการส่วนตัวด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
“ผลิต เดี๋ยวผลิต ใจเย็นๆ นะ” ปอนด์บอกชายหนุ่มที่กำลังชี้ร่อยรอยบนที่นอน ดวงตาเรียวนั้นดูอ่อนไหว “พี่ว่าผลิตไข้ขึ้นแล้วอาจจะฝันไป เชื่อพี่ ทานข้าวก่อนแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นนะ”
“ไม่ พี่ปอนด์โกหก เมื่อคืนผลิตยังได้กอดนุช นุชยังเช็ดตัวให้ ผลิตไมได้ฝัน ไม่ได้ฝันจริงๆนะ” ชายหนุ่มหันมาบอกปอนด์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเรียวนั้นรื้นไปด้วยน้ำตา ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งบนที่นอนอย่างคนหมดแรง หัวทุยสวยก้มต่ำ ผลิตโชคกัดกรามจนเป็นสันนูน
“ผลิต ฟังพี่นะ ตอนนี้ผลิตควรจะโฟกัสที่งานเท่านั้น งานที่ผลิตรักไง พี่ว่าเรื่องความรักผลิตควรพักไว้ก่อนดีมั้ย” ปอนด์บอกพร้อมกับลูบหัวผลิตโชคอย่างอ่อนโยน
“แต่ผลิตรักนุช รักมาก ผลิตไม่เคยรักใครแบบนี้ พี่ปอนด์ไม่รู้หรอกว่านุชทำให้ผลิตตื่นมาอย่างมีความสุขและอยากทำอะไรต่างๆ มากมาย แล้วทำไมนุชถึงทำแบบนี้ ทำไมนุชถึงทิ้งผลิตไป” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ดวงตาเรียวแดงก่ำด้วยความเสียใจ
“…” ปอนด์ถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผลิตโชคเสียใจมากขนาดไหน เขาปล่อยให้ผลิตคร่ำครวญโดยไม่ได้ขัดอะไร เพื่อให้ชายหนุ่มได้ระบายความเสียใจอย่างเต็มที่ และท้ายสุด...ผลิตโชคหายใจเข้าลึก เงยหน้าสบตาเขา แววตาที่มองเขานั่นดูเด็ดเดี่ยว
“พี่ปอนด์ ผลิตขออะไรหนึ่งอย่างได้มั้ย ถ้าพี่ปอนด์ทำให้ได้ ผลิตจะโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียว แต่ถ้าพี่ปอนด์ทำไม่ได้ ผลิตจะไปเรียนต่อ” ผลิตโชคบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อะไรนะ” ปอนด์ย้อนถามเสียงดัง “แต่งานเพลงเป็นงานที่ผลิตรักที่สุด แล้วเรื่องที่ให้พี่ทำมันมีค่าเท่ากับงานเพลงงั้นเหรอ”
“ใช่ มีค่ามาก ผลิตเชื่อว่าพี่ทำได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เชื่อมั่น
“ว่ามา” ปอนด์ส่ายหน้า รู้ฤทธิ์เดชของคนตรงหน้าว่าเวลาแผลงฤทธิ์ แสบขนาดไหน
“นุชเปิดร้านขายกาแฟที่ขนอม พี่ปอนด์ทำยังไงก็ได้ให้นุชมาหาผลิต มาช่วยงานพี่ปอนด์ก็ได้ ผลิตจ่ายเงินเดือนให้เอง” ชายหนุ่มบอกด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“เฮ้ย ไม่ดีมั้ง เดี๋ยวจะเป็นข่าว” ปอนด์ท้วงไม่เห็นด้วย
“ผลิตรับรอง ไม่เป็นข่าวแน่นอน”
“แต่...”
“งั้นผลิตไปเรียนต่อดีกว่า” ผลิตโชคบอกด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อ เขารู้...เกมส์นี้เขาชนะแน่นอน
“เออๆๆ เดี๋ยวจัดการให้ไอ้ตัวแสบ” ปอนด์บอกแล้วเดินออกจากห้องไป ผลิตโชคมองตามพร้อมกับยิ้มมุมปาก
...นุชทำร้ายจิตใจเขาหลายครั้ง ถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนแล้ว...
“เดี๋ยวค่ะ ขอลงตรงนี้ค่ะ” พีชตะโกนบอกหลังจากที่รับโทรศัพท์แล้ว เธอก้าวเร็วๆ และเอ่ยขอโทษผู้โดยสารที่นั่งร่วมทางมาด้วยขณะที่เดินผ่านช่องทางเดินแคบๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันขอลงตรงนี้ค่ะ” เธอบอกกับบัสโฮสเตสด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เพราะตรงนี้มันไม่ใช่จุดที่รถจะจอดให้ลง
“แต่เราจอดไม่ได้นะคะ” บัสโฮสเตสตอบกลับมา
“ฉันจำเป็นต้องลงตรงนี้จริงๆ ค่ะ ให้ฉันลงเถอะนะคะ” เธอบอกพร้อมกับส่งสายตาละห้อย
“ก็ได้ ก็ได้ เดี๋ยวผมจอดให้” คนขับรถวัยกลางคนตอบอย่างตัดปัญหา ขับรถจอดเทียบข้างทางอย่างช้าๆ
“ขอบคุณนะคะคุณลุง” เธอหันไปยกมือไหว้ด้วยท่าทีอ่อนน้อมลงจากรถโดยสารประจำทางมาด้วยความเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของใครบางคน
‘นุช ถึงไหนแล้ว กลับมาเดี๋ยวนี้เลย ผลิตจะเลิกร้องเพลงและไปเรียนต่อ ถ้าเธอไม่กลับมา’เธอคิดถึงคำพูดของคนที่วางสายไปเมื่อสักครู่
‘แต่พี่ปอนด์เคยบอกว่าให้หนูห่างๆ พี่โชค’ เธอตอบกลับไปถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องหนีผลิตโชคเพื่อความก้าว
หน้าในเส้นทางดนตรีของเขา
‘เฮ้อ..กลับมาที่คอนโดก่อนแล้วกัน ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะทำอะไรพิเรนทร์มากกว่านี้’ พี่ปอนด์บอกก่อนจะวางสายไป เธอสัมผัสได้ถึงความกังวลจากน้ำเสียงพี่ปอนด์พลางคิดถึงดวงตายาวรีของคนต้นเรื่องด้วยความโมโห ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเวลาไม่ได้อะไรดั่งใจ เขาร้ายกาจขนาดไหน
“คนบ้า ทำไมเป็นคนแบบนี้ งานเพลงที่ตัวเองรักแท้ๆ จะเอามาเสี่ยงในเรื่องนี้ทำไม” เธอบ่นอุบอิบ ถ้ารู้ว่าหายไข้แล้วจะร้ายอย่างนี้ เมื่อคืนเธอผ้าเอาอุดจมูกให้หายใจไม่ออกไปเลยดีกว่า
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับใบหน้ากวนๆ ทะเล้นๆ ของผลิตโชค เขายืนท้าวประตูมองหน้าเธอที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยความร้อนจากภายนอก
“ฮายยยยอียยยยย์” เขาทักด้วยน้ำเสียงยานคาง พีชเหลือบตามองเขาชั่วขณะก่อนจะสอดส่ายสาตามองหาคนในห้องอีกคน
“ถอยไป” เธอบอกเบาๆ เมื่อเห็นเขาไม่ขยับไปไหน “จะยืนเกะกะทำไม หนูจะไปหาพี่ปอนด์”
“ไม่ถอยจะทำไม” เขาย้อน เบะปากอย่างน่าหมั่นไส้ “กลับมาทำไม”
“ไม่อยากจะมาหรอก ถ้าไม่มีใครขู่” เธอกัดฟันบอก ผลักอกตรงหน้าแรงๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ถ้าหูไม่แว่วเธอได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจจากคนข้างหลัง
“อ้าว นุช มาไวนะ พี่นึกว่าจะใช้เวลามากกว่านี้” พี่ปอนด์ทักขณะเดินออกมาจากห้องครัว
“หนูมามอเตอร์ไซด์ค่ะ พอวางสายจากพี่ หนูก็ลงจากรถมาเลยค่ะ” เธอตอบกลับไป
“แล้วจัดการธุระเรียบร้อยแล้วเหรอ” ปอนด์เอ่ยถาม
“ค่ะ เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน” เธอตอบกลับไป
“ธุระอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อคืนนอนไหน” เขาเอ่ยถาม ก้าวยาวๆ ไปนั่งบนโซฟามองเธอด้วยสายตายียวน
“เรื่องส่วนตัว” เธอบอกสั้นๆ รู้สึกเกลียดท่าทางของผลิตโชคเหลือเกิน
“แสดงว่าเมื่อคืน เราไม่ได้ฝัน นุชอยู่ที่นี่ ใช่มั้ย” ผลิตโชคเน้นเสียง ดวงตาคมจับจ้องเธอจนเธอรู้สึกมือไม้ เกะกะ เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ปอนด์ทันที
“ไป ไป ผลิตไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ตื่นตั้งนานแล้ว น้ำไม่อาบ ฟันไม่แปรง” พี่ปอนด์บอกก่อนที่นุชจะถูกผลิตโชคข่มขู่ไปมากกว่านี้
“พี่ปอนด์ ผมกำลัง...” เขาพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกผู้จัดการส่วนตัวดันหลังไปจนถึงห้องนอน
“อาบน้ำซะ พี่จะคุยเรื่องงานกับนุชเอง” ปอนด์พูดสั้นๆ ซึ่งได้ผล ผลิตโชครับฟังเงียบๆ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำโดยไม่อิดออด
“นุช นุช อยู่ไหน เข้าห้องน้ำหรือเปล่า” เขาตะโกนถาม ลงจากเตียง เดินตรงไปเปิดประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาเห็นคือความว่างเปล่า พื้นห้องน้ำแห้งสนิท ผลิตโชคเม้มปากแน่น แววตาครุ่นคิด เขากลับมากระชากผ้าห่มออก
นั่นไง...ข้างๆ ที่เขานอนนั้นยังมีรอยบุ๋ม เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันแน่นอน...
“นุช นุช” เขาตะโกนเรียกอีกครั้ง ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วชะงัก เมื่อเห็นอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ควันจากชามข้าวต้มยังลอยกรุ่น กลิ่นหอมจนเขารู้สึกหิว ใช่...เขายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เขาเดินมาที่โต๊ะอาหารมองข้าวต้มหมูที่โรยด้วยต้นหอมผักชี กระเทียมเจียว แอปเปิลที่ปอกไว้ข้างๆ น้ำส้มคั้นสดจนเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นมาดื่ม เสียงฝีเท้าจากด้านหลังทำให้เขาหันกลับไปพร้อมยิ้มกว้าง
“นุช” เขาเรียกก่อนชะงัก “พี่ปอนด์”
อือ พี่เอง” ปอนด์ตอบกลับแล้วยื่นโกโก้ร้อนให้ชายหนุ่ม
”พี่ปอนด์ เห็นนุชมั้ย” เขาเอ่ยถามพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ด้วยความหวังว่านุชอาจจะไม่ได้ยินเสียงเขา
“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ พี่มาตั้งแต่เมื่อคืน” ปอนด์บอก หันไปคนข้าวต้มแล้วเลื่อนจานให้ชายหนุ่ม “ทานซะ”
”ไม่จริง เมื่อคืนนุชมา ผมยังได้กอดเขา กอดเขาทั้งคืน ไม่เชื่อพี่ปอนด์ไปดูบนที่นอน ยังมีรอยที่นุชนอนอยู่ มาดูเลย เร็วๆ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับจับข้อมือผู้จัดการส่วนตัวด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
“ผลิต เดี๋ยวผลิต ใจเย็นๆ นะ” ปอนด์บอกชายหนุ่มที่กำลังชี้ร่อยรอยบนที่นอน ดวงตาเรียวนั้นดูอ่อนไหว “พี่ว่าผลิตไข้ขึ้นแล้วอาจจะฝันไป เชื่อพี่ ทานข้าวก่อนแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นนะ”
“ไม่ พี่ปอนด์โกหก เมื่อคืนผลิตยังได้กอดนุช นุชยังเช็ดตัวให้ ผลิตไมได้ฝัน ไม่ได้ฝันจริงๆนะ” ชายหนุ่มหันมาบอกปอนด์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเรียวนั้นรื้นไปด้วยน้ำตา ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งบนที่นอนอย่างคนหมดแรง หัวทุยสวยก้มต่ำ ผลิตโชคกัดกรามจนเป็นสันนูน
“ผลิต ฟังพี่นะ ตอนนี้ผลิตควรจะโฟกัสที่งานเท่านั้น งานที่ผลิตรักไง พี่ว่าเรื่องความรักผลิตควรพักไว้ก่อนดีมั้ย” ปอนด์บอกพร้อมกับลูบหัวผลิตโชคอย่างอ่อนโยน
“แต่ผลิตรักนุช รักมาก ผลิตไม่เคยรักใครแบบนี้ พี่ปอนด์ไม่รู้หรอกว่านุชทำให้ผลิตตื่นมาอย่างมีความสุขและอยากทำอะไรต่างๆ มากมาย แล้วทำไมนุชถึงทำแบบนี้ ทำไมนุชถึงทิ้งผลิตไป” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ดวงตาเรียวแดงก่ำด้วยความเสียใจ
“…” ปอนด์ถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผลิตโชคเสียใจมากขนาดไหน เขาปล่อยให้ผลิตคร่ำครวญโดยไม่ได้ขัดอะไร เพื่อให้ชายหนุ่มได้ระบายความเสียใจอย่างเต็มที่ และท้ายสุด...ผลิตโชคหายใจเข้าลึก เงยหน้าสบตาเขา แววตาที่มองเขานั่นดูเด็ดเดี่ยว
“พี่ปอนด์ ผลิตขออะไรหนึ่งอย่างได้มั้ย ถ้าพี่ปอนด์ทำให้ได้ ผลิตจะโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียว แต่ถ้าพี่ปอนด์ทำไม่ได้ ผลิตจะไปเรียนต่อ” ผลิตโชคบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อะไรนะ” ปอนด์ย้อนถามเสียงดัง “แต่งานเพลงเป็นงานที่ผลิตรักที่สุด แล้วเรื่องที่ให้พี่ทำมันมีค่าเท่ากับงานเพลงงั้นเหรอ”
“ใช่ มีค่ามาก ผลิตเชื่อว่าพี่ทำได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เชื่อมั่น
“ว่ามา” ปอนด์ส่ายหน้า รู้ฤทธิ์เดชของคนตรงหน้าว่าเวลาแผลงฤทธิ์ แสบขนาดไหน
“นุชเปิดร้านขายกาแฟที่ขนอม พี่ปอนด์ทำยังไงก็ได้ให้นุชมาหาผลิต มาช่วยงานพี่ปอนด์ก็ได้ ผลิตจ่ายเงินเดือนให้เอง” ชายหนุ่มบอกด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“เฮ้ย ไม่ดีมั้ง เดี๋ยวจะเป็นข่าว” ปอนด์ท้วงไม่เห็นด้วย
“ผลิตรับรอง ไม่เป็นข่าวแน่นอน”
“แต่...”
“งั้นผลิตไปเรียนต่อดีกว่า” ผลิตโชคบอกด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อ เขารู้...เกมส์นี้เขาชนะแน่นอน
“เออๆๆ เดี๋ยวจัดการให้ไอ้ตัวแสบ” ปอนด์บอกแล้วเดินออกจากห้องไป ผลิตโชคมองตามพร้อมกับยิ้มมุมปาก
...นุชทำร้ายจิตใจเขาหลายครั้ง ถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนแล้ว...
“เดี๋ยวค่ะ ขอลงตรงนี้ค่ะ” พีชตะโกนบอกหลังจากที่รับโทรศัพท์แล้ว เธอก้าวเร็วๆ และเอ่ยขอโทษผู้โดยสารที่นั่งร่วมทางมาด้วยขณะที่เดินผ่านช่องทางเดินแคบๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันขอลงตรงนี้ค่ะ” เธอบอกกับบัสโฮสเตสด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เพราะตรงนี้มันไม่ใช่จุดที่รถจะจอดให้ลง
“แต่เราจอดไม่ได้นะคะ” บัสโฮสเตสตอบกลับมา
“ฉันจำเป็นต้องลงตรงนี้จริงๆ ค่ะ ให้ฉันลงเถอะนะคะ” เธอบอกพร้อมกับส่งสายตาละห้อย
“ก็ได้ ก็ได้ เดี๋ยวผมจอดให้” คนขับรถวัยกลางคนตอบอย่างตัดปัญหา ขับรถจอดเทียบข้างทางอย่างช้าๆ
“ขอบคุณนะคะคุณลุง” เธอหันไปยกมือไหว้ด้วยท่าทีอ่อนน้อมลงจากรถโดยสารประจำทางมาด้วยความเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของใครบางคน
‘นุช ถึงไหนแล้ว กลับมาเดี๋ยวนี้เลย ผลิตจะเลิกร้องเพลงและไปเรียนต่อ ถ้าเธอไม่กลับมา’เธอคิดถึงคำพูดของคนที่วางสายไปเมื่อสักครู่
‘แต่พี่ปอนด์เคยบอกว่าให้หนูห่างๆ พี่โชค’ เธอตอบกลับไปถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องหนีผลิตโชคเพื่อความก้าว
หน้าในเส้นทางดนตรีของเขา
‘เฮ้อ..กลับมาที่คอนโดก่อนแล้วกัน ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะทำอะไรพิเรนทร์มากกว่านี้’ พี่ปอนด์บอกก่อนจะวางสายไป เธอสัมผัสได้ถึงความกังวลจากน้ำเสียงพี่ปอนด์พลางคิดถึงดวงตายาวรีของคนต้นเรื่องด้วยความโมโห ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเวลาไม่ได้อะไรดั่งใจ เขาร้ายกาจขนาดไหน
“คนบ้า ทำไมเป็นคนแบบนี้ งานเพลงที่ตัวเองรักแท้ๆ จะเอามาเสี่ยงในเรื่องนี้ทำไม” เธอบ่นอุบอิบ ถ้ารู้ว่าหายไข้แล้วจะร้ายอย่างนี้ เมื่อคืนเธอผ้าเอาอุดจมูกให้หายใจไม่ออกไปเลยดีกว่า
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับใบหน้ากวนๆ ทะเล้นๆ ของผลิตโชค เขายืนท้าวประตูมองหน้าเธอที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยความร้อนจากภายนอก
“ฮายยยยอียยยยย์” เขาทักด้วยน้ำเสียงยานคาง พีชเหลือบตามองเขาชั่วขณะก่อนจะสอดส่ายสาตามองหาคนในห้องอีกคน
“ถอยไป” เธอบอกเบาๆ เมื่อเห็นเขาไม่ขยับไปไหน “จะยืนเกะกะทำไม หนูจะไปหาพี่ปอนด์”
“ไม่ถอยจะทำไม” เขาย้อน เบะปากอย่างน่าหมั่นไส้ “กลับมาทำไม”
“ไม่อยากจะมาหรอก ถ้าไม่มีใครขู่” เธอกัดฟันบอก ผลักอกตรงหน้าแรงๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ถ้าหูไม่แว่วเธอได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจจากคนข้างหลัง
“อ้าว นุช มาไวนะ พี่นึกว่าจะใช้เวลามากกว่านี้” พี่ปอนด์ทักขณะเดินออกมาจากห้องครัว
“หนูมามอเตอร์ไซด์ค่ะ พอวางสายจากพี่ หนูก็ลงจากรถมาเลยค่ะ” เธอตอบกลับไป
“แล้วจัดการธุระเรียบร้อยแล้วเหรอ” ปอนด์เอ่ยถาม
“ค่ะ เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน” เธอตอบกลับไป
“ธุระอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อคืนนอนไหน” เขาเอ่ยถาม ก้าวยาวๆ ไปนั่งบนโซฟามองเธอด้วยสายตายียวน
“เรื่องส่วนตัว” เธอบอกสั้นๆ รู้สึกเกลียดท่าทางของผลิตโชคเหลือเกิน
“แสดงว่าเมื่อคืน เราไม่ได้ฝัน นุชอยู่ที่นี่ ใช่มั้ย” ผลิตโชคเน้นเสียง ดวงตาคมจับจ้องเธอจนเธอรู้สึกมือไม้ เกะกะ เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ปอนด์ทันที
“ไป ไป ผลิตไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ตื่นตั้งนานแล้ว น้ำไม่อาบ ฟันไม่แปรง” พี่ปอนด์บอกก่อนที่นุชจะถูกผลิตโชคข่มขู่ไปมากกว่านี้
“พี่ปอนด์ ผมกำลัง...” เขาพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกผู้จัดการส่วนตัวดันหลังไปจนถึงห้องนอน
“อาบน้ำซะ พี่จะคุยเรื่องงานกับนุชเอง” ปอนด์พูดสั้นๆ ซึ่งได้ผล ผลิตโชครับฟังเงียบๆ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำโดยไม่อิดออด
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ย. 2562, 13:32:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ย. 2562, 13:32:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 506
| << ตอน 11 | ตอน 13 >> |