รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 14
“พี่โชค มีอะไรคะ” เธอเอ่ยถามตะกุกตะกัก มือเล็กดันอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อนั้นไว้เท่าที่แรงจะมี แต่ดูเหมือนร่างสูงโปร่งนั้นไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว
“คิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก มือเรียวดันแผ่นหลังบอบบางเข้าหาตัวเองมากขึ้น รับรู้ถึงแรงต่อต้านจากหญิงสาว
“ปะ เปล่าค่ะ จะดันทำไมเนี่ย ปล่อยซิ” เธอถามด้วยน้ำเสียงฮึดฮัดพลางชะเง้อมองประตูห้องด้วยเกรงว่าจะมีคนเข้ามา
“ไม่” เขาตอบสั้นๆ ตาเรียวหลุบตามองปลายจมูกที่มีเหงื่อออกเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก
“พี่โชค บอกว่าให้ปล่อย เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็น มันจะเดือดร้อน ได้ยินมั้ย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่รอดไรฟัน ไม่อยากตะโกนเสียงดังเพราะเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน
“ได้ยิน” เขาตอบกลับมาสั้นๆ ยิ่งทำให้เธอโมโห มือเล็กนั้นทุบอกเขาอย่างแรงได้ยินเสียงอุทานในลำคอแต่วงแขนนั้นไม่คลายแม้แต่นิด
“ปัดโธ่เว้ย พูดไม่รู้เรื่อง นี่แน่ะ นี่แน่ะ อุ๊ย...” เสียงหญิงสาวขาดหายไปเพราะชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากเธอแน่นจนเธออึกอัก
“กลัวคนเห็นอย่างนั้นเหรอ งั้นมานี่เลย” เขากระซิบติดมือตัวเองที่ปิดปากเธออยู่ ดวงตายาวรีหรี่ลงเหมือนคนเจ้าเล่ห์
“อื้อ” เธอเบิกตากว้างรับรู้ถึงฝ่ามือด้านหลังที่ออกแรงดันจนตัวเธอแนบชิดกับแผ่นอกหนาแน่นของคนตรงหน้า แนบสนิทจนเธอคิดว่าไม่มีอะไรผ่านได้ เขาเบี่ยงตัวเธอพาเข้ามาในห้องก่อนจะดันเธอล้มไปบนที่นอนหนานุ่มโดยที่มีร่างเขาทาบทับตามมาด้วย
“ไง คนเก่ง” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อโดยที่เขารวบข้อมือเธอไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว
“พี่โชค หนูหนักนะ ลุกไปเดี๋ยวนี้” เธอบอกเมื่อเขาปล่อยปากเธอเป็นอิสระ “อย่าทำแบบนี้ หนูไม่ชอบ” เธอเน้นเสียงด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตวาววับ
“แต่เราชอบแบบนี้ และเราเชื่อว่านุชก็ชอบแบบที่เราทำ” เขาโต้กลับไป รู้สึกสนุกที่เห็นคนใต้ร่างโมโห เขาชอบที่เธอมีปฏิกริยาโต้ตอบ มันดีกว่าที่เธอทำท่าเฉยเมยกับเขา
“ไม่” เธอกัดฟันตอบกลับไป เกร็งข้อมือเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมแต่เธอไม่สามารถสู้แรงเขาได้เลย “ทำไมหนูต้องมาทำงานกับคนแบบนี้เนี่ย”
“เราเป็นแบบนี้แหละ เป็นคนเดิมทุกอย่าง” เขากระซิบบอกข้างหูเธอก่อนจะกดจมูกไปที่ซอกคอเนียนอย่างห้ามใจไม่ได้ กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้เขาแตะปากไปอีกครั้งและอีกครั้ง
“หื้อ พี่โชค ปล่อยเดี๋ยวนี้” เธอร้องอย่างตกใจพลางหดคอหนีแต่ไม่พ้นริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาที่ลากไล้ไปตามลำคอพร้อมกับขบเม้มตามอารมณ์ที่ระอุขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย
“นุช” เขาพึมพำพร้อมกับเงยหน้าสบตากลมโตที่ฉายแววหวาดหวั่น ริมฝีปากอิ่มนั้นเม้มปากแน่น จริงๆ แล้วเขาตั้งใจจะแกล้งเธอเล่นๆ แต่ในเวลานี้...ความหอมละมุนที่คุ้นเคย ผิวเนียนนุ่มที่เขาโหยหา ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาใจเต้นแรงทุกครั้งที่สัมผัส เขาไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้ เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้รู้สึกถึงความเจ็บที่ทำกับเขา รู้สึกถึงความทรมานที่เขาเคยได้รับ เขากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูนก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นมาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องที่เปิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไร” ปอนด์เอ่ยถาม เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ผลิตโชคยืนอยู่ข้างเตียง มือกำหมัดแน่น หน้าเรียวขาวนั้นแดงผิดปกติ ส่วนนุชลุกขึ้นนั่งมองมาทางเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก แก้มสีน้ำผึ้งนั้นแดงก่ำ
“....” ชายหนุ่มถอนหายใจลึกยาว ไม่ตอบอะไร เขาเม้มปากแน่น หลบตาผู้จัดการส่วนตัวแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย
“นุช บอกพี่ ผลิตทำอะไรหรือเปล่า” ปอนด์ถามอีกครั้ง แตะบ่าหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เขาจับได้ถึงความผิดปกติของคนทั้งคู่
“ไม่มีอะไรค่ะ คะ..คือ หนะ..หนูเวียนหัว พี่โชคเลยพยุงมาที่เตียงให้หนูนอนพักค่ะ” เธอตอบตะกุกตะกักพลางหลบตา
“เวียนหัวเหรอ แล้วนี่จะทำงานไหวมั้ย” เขาถามพร้อมกับแตะหน้าผากหญิงสาวเบาๆ “ตัวไม่ร้อนนี่”
“ไหวค่ะ หนูไม่เป็นอะไร” เธอตอบกลับไป
“พี่ว่า...พักสักหน่อยก็ดี เดินทางมาไกล อีกชั่วโมงพี่จะมาปลุกนะ” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ค่ะ” พีชพยักหน้า หลบตาที่จ้องมาอย่างรู้สึกผิด
“ถ้าผลิตแกล้งอะไร นุชบอกพี่ได้เลยนะ” ปอนด์บอกย้ำอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคประตู
พีชมองประตูที่ปิดไปก่อนจะน้ำตาไหลผ่านร่องแก้มอย่างช้าๆ เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างโมโห เป็นเพราะความประมาทของเธอที่ไม่ล็อคห้องให้เรียบร้อย ทำให้ผลิตโชคเข้ามารังแกเธอถึงในห้องได้
‘เราเป็นแบบนี้แหละ เป็นคนเดิมทุกอย่าง’
ไม่ใช่...ผลิตโชคในวันนี้ ไม่ใช่...พี่โชคของเธออีกต่อไปแล้ว....
“รดา” นางแบบสาวสวยลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นที่กำลังโด่งดังในเวลานี้ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตายาวรี จมูกโด่งเป็นสันรับริมฝีปากบางสีชมพูเรื่อ รูปร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนกุดสีชมพูเข้ารูปกับกางเกงขาสั้นสีขาวโชว์เรียวขายาวที่ใครหลายคนอิจฉา เธอยิ้มให้กับทุกคนในกองอย่างเป็นมิตร พีชยืนมองด้วยแววตาชื่นชม
“สวยเน๊อะ” ปอนด์บอกแล้วยิ้มๆ
“ค่ะ สวยมากเลย” พีชตอบกลับไป ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้เห็นนางแบบชื่อดังใกล้ๆ แบบนี้
“ไม่รู้เจ้าตัวดี แต่งตัวถึงไหนแล้วเนี่ย เดี๋ยวพี่ไปดูตรงนั้นก่อนนะ อย่าลืมดูเรื่องอาหารเย็นให้ผลิตด้วยล่ะ เดี๋ยวเผลอกินกุ้งเข้าไป จะไม่สบายอีก” ปอนด์บอกย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ หนูบอกกับทางโรงแรมให้แล้วค่ะ พี่ปอนด์ไม่ต้องกังวลนะคะ” พีชรับปาก ปอนด์ตบบ่าเธอเบาๆ ก่อนเดินจากไป เธอหันกลับไปมองรดาด้วยแววตาปลาบปลื้มอีกครั้ง “สวยจัง” เธอพึมพำเบาๆ
“ว่างใช่มั้ย มาทาโลชั่นกันแดดให้หน่อย” เสียงห้าวดังขึ้นใกล้หู ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนจะร้องวี้ดในลำคอ หันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ
“พี่โชค มาทำไมเงียบๆ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“มานี่” ผลิตโชคจับข้อมือบางไว้แน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต้าน พยายามจะบิดข้อมือออกจากการจับของเขา
“ปล่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นเห็นมันไม่ดี” พีชบอกพลางหันไปมองรอบๆ ที่ในเวลานี้ไม่มีใครสนใจเพราะทุกคนมองไปที่นางแบบสาวสวยกันหมด
“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเห็น ก็ตามมา” เขาบอกแล้วดึงร่างบางให้เดินตามโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวพยายามแกะมือเขาและขัดขืนแค่ไหน
“พี่โชค ทำไมชอบทำแบบนี้” เธอถามเสียงดังเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องแต่งตัว ลูบข้อมือตัวเองไปมาเมื่อเป็นอิสระจากคนตรงหน้า
“ทำอะไร แค่อยากให้มาช่วยทาโลชั่นกันแดดเท่านั้นเอง เราทาไม่ถึง” เขาบอก แล้วยืนกอดอกด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ในสายตาเธอ
“แล้วพี่โอไปไหนล่ะ” เธอถาม
“ไปแต่งหน้าให้รดา” เขาตอบสั้นๆ หยิบครีมกันแดดบนโต๊ะแล้วยื่นให้เธอ
“เดี๋ยวหนูไปเรียกพี่ปอนด์มาทำให้นะ” เธอบอกแล้วหมุนตัวกลับทันทีแต่ไม่ทันมือเรียวขาวที่จับไหล่เธอไว้แล้วดึงกลับมาทำใหเธอเซมาปะทะอกก่อนจะผงะตัวเองออกไป
“นุชนั่นแหละ ทาให้เรา” เขาบอก ยืนจ้องหน้าเธอก่อนจะปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดอย่างช้าๆ
“พี่โชค ทำอะไรอ่ะ ไม่นะ” พีชตาโตสบตาเรียวที่หรี่มองเธออย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ มองตามนิ้วเรียวขาวที่ไล่ปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด ใบหน้าเนียนสีน้ำผึ้งนั้นร้อนผ่าว
“คิดอะไรอยู่ เราแค่ให้มาทาด้านหลังเท่านั้น เร็วๆ” เขาบอกเสียงเข้ม พยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสายตาเลิ่กลั่กของหญิงสาว
“ก็...ก็” เธออึกอัก มองเสื้อเชิ้ตที่เขาถอดแล้วพาดไว้ตรงพนักเก้าอี้
“ถ้าทำอย่างที่นุชคิด เราไม่ทำตรงนี้หรอก คนเยอะเกินไป” เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูแล้วอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ ใบหน้าเนียนที่แดงเรื่อๆ อยู่แล้ว แดงเข้มมากขึ้น
“หื้อ บ้า หนูไม่ได้คิดอะไร” เธอหยิบโลชั่นมาเปิดแล้วบีบใส่มือ “นั่งสิ ยืนทำไมเนี่ย จะให้กระโดดทาหรือไง”
“ตอนเด็กไม่ยอมดื่มนม ตัวเลยโตเท่านี้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะนั่งหันหลังให้เธอได้ทาโลชั่นถนัดๆ
“เมื่อก่อนพี่โชคก็ผอมเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น ตัวซีดขาวเหมือนจิ้งจก” เธอบ่นอุบอิบอยู่ด้านหลังก่อนจะแปะมือตัวเองไปบนบ่ากว้างรับรู้ว่ากล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือนั้นกระตุกเล็กน้อย เธอค่อยๆ ลูบแผ่นหลังขาวเนียนตรงหน้าด้วยความอิจฉา ผู้ชายอะไร...ผิวดี เนียนละเอียดเหมือนผิวเด็ก
“แล้วหุ่นตอนนี้เป็นไง ไม่โอเคเหรอ” เขาย้อนถาม
“ก็ดี ไม่ผอมเหมือนเมื่อก่อน” เธอเน้นเสียงตอบ เขาชวนคุยอีกหลายประโยค แต่เธอไม่ตอบอะไรเพราะพยายามรวบรวมสมาธิตัวเองกับงานตรงหน้า
“หลังถลอกหมดแล้วมั้ง” เขาบอกลอยๆ เมื่อรู้สึกปลายนิ้วนั้นลูบไล้หลังเขาไปมาอย่างเผลอไผล
“อุ๊ย” เธอดึงมือกลับทันที เลือดสูบฉีดจนร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
“เอาล่ะ...ข้างหน้าบ้าง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าหญิงสาวที่ยืนตาโต อ้าปากค้างอยู่ตรงหน้า
“ไม่เอานะ พี่โชคทาเองเลย” เธอบอกแล้วยื่นหลอดโลชั่นให้กับเขา
“เร็วๆ อย่าช้า เดี๋ยวพี่ปอนด์มาตาม” เขาเร่งเร้า
“ไม่ ไม่ ไม่” เธอปฏิเสธ เดินถอยหลังจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา
“จะถอยไปไหน ไม่เห็นจะยากเลย มานี่” เขายื่นมือไปจับมือเธอแล้วดึงมาวางไวว้บนแผ่นอก
“พี่โชค” พีชเรียกชื่อเสียงหลง หันไปมองประตูก่อนจะกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง
“ถ้ายิ่งช้า จะยิ่งผิดปกตินะ” เขาบอกแล้วเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เหมือนเคย มือเขาวางทาบมือเธอไว้อย่างเป็นเจ้าของ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เธอกัดฟันบอก ดึงมือออกจากการเกาะกุม รีบทาโลชั่นไปทั่วแผ่นอกด้วยใจที่เต้นระรัว
“มาเอาคืนด้วยนะ” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะในลำคอ รั้งเอวบางเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นยาสระผมอ่อนๆ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างลืมตัว
“มันชิดเกินไปแล้ว ปล่อยสิ” เธอสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“ชิดที่ไหน ห่างตั้งเป็นคืบ” เขากระซิบ ตะแคงมองเธอก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“เสร็จแล้ว” เธอบอกแล้วถอยหลังห่างเขาทันที จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา
“ก็แค่นี้เอง” เขาบอกแล้วลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อเชิ๊ตมาใส่
“ไปเตรียมตัวได้แล้ว ป่านนี้คุณรดาแต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ” เธอบอกด้วยท่าทีที่ยังระแวงเมื่อเห็นเขาเดินไปหา
“ขอบใจนะ” เขาบอกเบาๆ แล้วก้มไปจุมพิตที่แก้มอิ่มเร็วๆ ก่อนจะเดินออกไปโดยได้ยินเสียงฟึดฟัดอย่างขัดใจ
จากคนด้านหลัง
นุช...นี่เพิ่งเริ่มต้น...ระวังตัวแค่ไหนก็ไม่พ้นมือเขาหรอก...เขามั่นใจในความสามารถของตัวเอง...
“คิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก มือเรียวดันแผ่นหลังบอบบางเข้าหาตัวเองมากขึ้น รับรู้ถึงแรงต่อต้านจากหญิงสาว
“ปะ เปล่าค่ะ จะดันทำไมเนี่ย ปล่อยซิ” เธอถามด้วยน้ำเสียงฮึดฮัดพลางชะเง้อมองประตูห้องด้วยเกรงว่าจะมีคนเข้ามา
“ไม่” เขาตอบสั้นๆ ตาเรียวหลุบตามองปลายจมูกที่มีเหงื่อออกเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก
“พี่โชค บอกว่าให้ปล่อย เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็น มันจะเดือดร้อน ได้ยินมั้ย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่รอดไรฟัน ไม่อยากตะโกนเสียงดังเพราะเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน
“ได้ยิน” เขาตอบกลับมาสั้นๆ ยิ่งทำให้เธอโมโห มือเล็กนั้นทุบอกเขาอย่างแรงได้ยินเสียงอุทานในลำคอแต่วงแขนนั้นไม่คลายแม้แต่นิด
“ปัดโธ่เว้ย พูดไม่รู้เรื่อง นี่แน่ะ นี่แน่ะ อุ๊ย...” เสียงหญิงสาวขาดหายไปเพราะชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากเธอแน่นจนเธออึกอัก
“กลัวคนเห็นอย่างนั้นเหรอ งั้นมานี่เลย” เขากระซิบติดมือตัวเองที่ปิดปากเธออยู่ ดวงตายาวรีหรี่ลงเหมือนคนเจ้าเล่ห์
“อื้อ” เธอเบิกตากว้างรับรู้ถึงฝ่ามือด้านหลังที่ออกแรงดันจนตัวเธอแนบชิดกับแผ่นอกหนาแน่นของคนตรงหน้า แนบสนิทจนเธอคิดว่าไม่มีอะไรผ่านได้ เขาเบี่ยงตัวเธอพาเข้ามาในห้องก่อนจะดันเธอล้มไปบนที่นอนหนานุ่มโดยที่มีร่างเขาทาบทับตามมาด้วย
“ไง คนเก่ง” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อโดยที่เขารวบข้อมือเธอไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว
“พี่โชค หนูหนักนะ ลุกไปเดี๋ยวนี้” เธอบอกเมื่อเขาปล่อยปากเธอเป็นอิสระ “อย่าทำแบบนี้ หนูไม่ชอบ” เธอเน้นเสียงด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตวาววับ
“แต่เราชอบแบบนี้ และเราเชื่อว่านุชก็ชอบแบบที่เราทำ” เขาโต้กลับไป รู้สึกสนุกที่เห็นคนใต้ร่างโมโห เขาชอบที่เธอมีปฏิกริยาโต้ตอบ มันดีกว่าที่เธอทำท่าเฉยเมยกับเขา
“ไม่” เธอกัดฟันตอบกลับไป เกร็งข้อมือเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมแต่เธอไม่สามารถสู้แรงเขาได้เลย “ทำไมหนูต้องมาทำงานกับคนแบบนี้เนี่ย”
“เราเป็นแบบนี้แหละ เป็นคนเดิมทุกอย่าง” เขากระซิบบอกข้างหูเธอก่อนจะกดจมูกไปที่ซอกคอเนียนอย่างห้ามใจไม่ได้ กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้เขาแตะปากไปอีกครั้งและอีกครั้ง
“หื้อ พี่โชค ปล่อยเดี๋ยวนี้” เธอร้องอย่างตกใจพลางหดคอหนีแต่ไม่พ้นริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาที่ลากไล้ไปตามลำคอพร้อมกับขบเม้มตามอารมณ์ที่ระอุขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย
“นุช” เขาพึมพำพร้อมกับเงยหน้าสบตากลมโตที่ฉายแววหวาดหวั่น ริมฝีปากอิ่มนั้นเม้มปากแน่น จริงๆ แล้วเขาตั้งใจจะแกล้งเธอเล่นๆ แต่ในเวลานี้...ความหอมละมุนที่คุ้นเคย ผิวเนียนนุ่มที่เขาโหยหา ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาใจเต้นแรงทุกครั้งที่สัมผัส เขาไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้ เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้รู้สึกถึงความเจ็บที่ทำกับเขา รู้สึกถึงความทรมานที่เขาเคยได้รับ เขากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูนก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นมาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องที่เปิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไร” ปอนด์เอ่ยถาม เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ผลิตโชคยืนอยู่ข้างเตียง มือกำหมัดแน่น หน้าเรียวขาวนั้นแดงผิดปกติ ส่วนนุชลุกขึ้นนั่งมองมาทางเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก แก้มสีน้ำผึ้งนั้นแดงก่ำ
“....” ชายหนุ่มถอนหายใจลึกยาว ไม่ตอบอะไร เขาเม้มปากแน่น หลบตาผู้จัดการส่วนตัวแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย
“นุช บอกพี่ ผลิตทำอะไรหรือเปล่า” ปอนด์ถามอีกครั้ง แตะบ่าหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เขาจับได้ถึงความผิดปกติของคนทั้งคู่
“ไม่มีอะไรค่ะ คะ..คือ หนะ..หนูเวียนหัว พี่โชคเลยพยุงมาที่เตียงให้หนูนอนพักค่ะ” เธอตอบตะกุกตะกักพลางหลบตา
“เวียนหัวเหรอ แล้วนี่จะทำงานไหวมั้ย” เขาถามพร้อมกับแตะหน้าผากหญิงสาวเบาๆ “ตัวไม่ร้อนนี่”
“ไหวค่ะ หนูไม่เป็นอะไร” เธอตอบกลับไป
“พี่ว่า...พักสักหน่อยก็ดี เดินทางมาไกล อีกชั่วโมงพี่จะมาปลุกนะ” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ค่ะ” พีชพยักหน้า หลบตาที่จ้องมาอย่างรู้สึกผิด
“ถ้าผลิตแกล้งอะไร นุชบอกพี่ได้เลยนะ” ปอนด์บอกย้ำอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคประตู
พีชมองประตูที่ปิดไปก่อนจะน้ำตาไหลผ่านร่องแก้มอย่างช้าๆ เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างโมโห เป็นเพราะความประมาทของเธอที่ไม่ล็อคห้องให้เรียบร้อย ทำให้ผลิตโชคเข้ามารังแกเธอถึงในห้องได้
‘เราเป็นแบบนี้แหละ เป็นคนเดิมทุกอย่าง’
ไม่ใช่...ผลิตโชคในวันนี้ ไม่ใช่...พี่โชคของเธออีกต่อไปแล้ว....
“รดา” นางแบบสาวสวยลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นที่กำลังโด่งดังในเวลานี้ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตายาวรี จมูกโด่งเป็นสันรับริมฝีปากบางสีชมพูเรื่อ รูปร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนกุดสีชมพูเข้ารูปกับกางเกงขาสั้นสีขาวโชว์เรียวขายาวที่ใครหลายคนอิจฉา เธอยิ้มให้กับทุกคนในกองอย่างเป็นมิตร พีชยืนมองด้วยแววตาชื่นชม
“สวยเน๊อะ” ปอนด์บอกแล้วยิ้มๆ
“ค่ะ สวยมากเลย” พีชตอบกลับไป ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้เห็นนางแบบชื่อดังใกล้ๆ แบบนี้
“ไม่รู้เจ้าตัวดี แต่งตัวถึงไหนแล้วเนี่ย เดี๋ยวพี่ไปดูตรงนั้นก่อนนะ อย่าลืมดูเรื่องอาหารเย็นให้ผลิตด้วยล่ะ เดี๋ยวเผลอกินกุ้งเข้าไป จะไม่สบายอีก” ปอนด์บอกย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ หนูบอกกับทางโรงแรมให้แล้วค่ะ พี่ปอนด์ไม่ต้องกังวลนะคะ” พีชรับปาก ปอนด์ตบบ่าเธอเบาๆ ก่อนเดินจากไป เธอหันกลับไปมองรดาด้วยแววตาปลาบปลื้มอีกครั้ง “สวยจัง” เธอพึมพำเบาๆ
“ว่างใช่มั้ย มาทาโลชั่นกันแดดให้หน่อย” เสียงห้าวดังขึ้นใกล้หู ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนจะร้องวี้ดในลำคอ หันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ
“พี่โชค มาทำไมเงียบๆ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“มานี่” ผลิตโชคจับข้อมือบางไว้แน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต้าน พยายามจะบิดข้อมือออกจากการจับของเขา
“ปล่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นเห็นมันไม่ดี” พีชบอกพลางหันไปมองรอบๆ ที่ในเวลานี้ไม่มีใครสนใจเพราะทุกคนมองไปที่นางแบบสาวสวยกันหมด
“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเห็น ก็ตามมา” เขาบอกแล้วดึงร่างบางให้เดินตามโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวพยายามแกะมือเขาและขัดขืนแค่ไหน
“พี่โชค ทำไมชอบทำแบบนี้” เธอถามเสียงดังเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องแต่งตัว ลูบข้อมือตัวเองไปมาเมื่อเป็นอิสระจากคนตรงหน้า
“ทำอะไร แค่อยากให้มาช่วยทาโลชั่นกันแดดเท่านั้นเอง เราทาไม่ถึง” เขาบอก แล้วยืนกอดอกด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ในสายตาเธอ
“แล้วพี่โอไปไหนล่ะ” เธอถาม
“ไปแต่งหน้าให้รดา” เขาตอบสั้นๆ หยิบครีมกันแดดบนโต๊ะแล้วยื่นให้เธอ
“เดี๋ยวหนูไปเรียกพี่ปอนด์มาทำให้นะ” เธอบอกแล้วหมุนตัวกลับทันทีแต่ไม่ทันมือเรียวขาวที่จับไหล่เธอไว้แล้วดึงกลับมาทำใหเธอเซมาปะทะอกก่อนจะผงะตัวเองออกไป
“นุชนั่นแหละ ทาให้เรา” เขาบอก ยืนจ้องหน้าเธอก่อนจะปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดอย่างช้าๆ
“พี่โชค ทำอะไรอ่ะ ไม่นะ” พีชตาโตสบตาเรียวที่หรี่มองเธออย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ มองตามนิ้วเรียวขาวที่ไล่ปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด ใบหน้าเนียนสีน้ำผึ้งนั้นร้อนผ่าว
“คิดอะไรอยู่ เราแค่ให้มาทาด้านหลังเท่านั้น เร็วๆ” เขาบอกเสียงเข้ม พยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสายตาเลิ่กลั่กของหญิงสาว
“ก็...ก็” เธออึกอัก มองเสื้อเชิ้ตที่เขาถอดแล้วพาดไว้ตรงพนักเก้าอี้
“ถ้าทำอย่างที่นุชคิด เราไม่ทำตรงนี้หรอก คนเยอะเกินไป” เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูแล้วอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ ใบหน้าเนียนที่แดงเรื่อๆ อยู่แล้ว แดงเข้มมากขึ้น
“หื้อ บ้า หนูไม่ได้คิดอะไร” เธอหยิบโลชั่นมาเปิดแล้วบีบใส่มือ “นั่งสิ ยืนทำไมเนี่ย จะให้กระโดดทาหรือไง”
“ตอนเด็กไม่ยอมดื่มนม ตัวเลยโตเท่านี้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะนั่งหันหลังให้เธอได้ทาโลชั่นถนัดๆ
“เมื่อก่อนพี่โชคก็ผอมเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น ตัวซีดขาวเหมือนจิ้งจก” เธอบ่นอุบอิบอยู่ด้านหลังก่อนจะแปะมือตัวเองไปบนบ่ากว้างรับรู้ว่ากล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือนั้นกระตุกเล็กน้อย เธอค่อยๆ ลูบแผ่นหลังขาวเนียนตรงหน้าด้วยความอิจฉา ผู้ชายอะไร...ผิวดี เนียนละเอียดเหมือนผิวเด็ก
“แล้วหุ่นตอนนี้เป็นไง ไม่โอเคเหรอ” เขาย้อนถาม
“ก็ดี ไม่ผอมเหมือนเมื่อก่อน” เธอเน้นเสียงตอบ เขาชวนคุยอีกหลายประโยค แต่เธอไม่ตอบอะไรเพราะพยายามรวบรวมสมาธิตัวเองกับงานตรงหน้า
“หลังถลอกหมดแล้วมั้ง” เขาบอกลอยๆ เมื่อรู้สึกปลายนิ้วนั้นลูบไล้หลังเขาไปมาอย่างเผลอไผล
“อุ๊ย” เธอดึงมือกลับทันที เลือดสูบฉีดจนร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
“เอาล่ะ...ข้างหน้าบ้าง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าหญิงสาวที่ยืนตาโต อ้าปากค้างอยู่ตรงหน้า
“ไม่เอานะ พี่โชคทาเองเลย” เธอบอกแล้วยื่นหลอดโลชั่นให้กับเขา
“เร็วๆ อย่าช้า เดี๋ยวพี่ปอนด์มาตาม” เขาเร่งเร้า
“ไม่ ไม่ ไม่” เธอปฏิเสธ เดินถอยหลังจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา
“จะถอยไปไหน ไม่เห็นจะยากเลย มานี่” เขายื่นมือไปจับมือเธอแล้วดึงมาวางไวว้บนแผ่นอก
“พี่โชค” พีชเรียกชื่อเสียงหลง หันไปมองประตูก่อนจะกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง
“ถ้ายิ่งช้า จะยิ่งผิดปกตินะ” เขาบอกแล้วเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เหมือนเคย มือเขาวางทาบมือเธอไว้อย่างเป็นเจ้าของ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เธอกัดฟันบอก ดึงมือออกจากการเกาะกุม รีบทาโลชั่นไปทั่วแผ่นอกด้วยใจที่เต้นระรัว
“มาเอาคืนด้วยนะ” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะในลำคอ รั้งเอวบางเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นยาสระผมอ่อนๆ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างลืมตัว
“มันชิดเกินไปแล้ว ปล่อยสิ” เธอสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“ชิดที่ไหน ห่างตั้งเป็นคืบ” เขากระซิบ ตะแคงมองเธอก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“เสร็จแล้ว” เธอบอกแล้วถอยหลังห่างเขาทันที จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา
“ก็แค่นี้เอง” เขาบอกแล้วลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อเชิ๊ตมาใส่
“ไปเตรียมตัวได้แล้ว ป่านนี้คุณรดาแต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ” เธอบอกด้วยท่าทีที่ยังระแวงเมื่อเห็นเขาเดินไปหา
“ขอบใจนะ” เขาบอกเบาๆ แล้วก้มไปจุมพิตที่แก้มอิ่มเร็วๆ ก่อนจะเดินออกไปโดยได้ยินเสียงฟึดฟัดอย่างขัดใจ
จากคนด้านหลัง
นุช...นี่เพิ่งเริ่มต้น...ระวังตัวแค่ไหนก็ไม่พ้นมือเขาหรอก...เขามั่นใจในความสามารถของตัวเอง...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ย. 2562, 14:26:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ย. 2562, 14:26:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 532
| << ตอน 13 | ตอน 15 >> |