รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 16
ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอาหารโดยไม่ให้ใครผิดสังเกต ไม่ว่าจะพยายามมองหาเท่าไร ก็ไม่เห็นร่างบางที่คุ้นเคย นุชไปไหน!! เขาเม้มปากอย่างใช้ความคิด เอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มแล้วมองไปรอบๆ อีกครั้งก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อประสานสายตาปอนด์ที่มองมาอยู่แล้ว
“มองหาใครเหรอ” ปอนด์เอ่ยถาม แกล้งทำเป็นไม่รู้
“เปล่า มองเรื่อยเปื่อยอ่ะ” เขาตอบกลับไปพร้อมกับดื่มไวน์ในแก้วจนหมด
“เหลือถ่ายแบบพรุ่งนี้อีกวัน เราจะเดินทางกลับเช้าวันถัดไปนะ” ปอนด์บอกคร่าวๆ ผลิตโชคพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้กับรดาที่มองมาพร้อมกับยื่นกุ้งเผามาทางเขา
“เดี๋ยวผลิตไปหารดาก่อนนะ” เขาบอกปอนด์เบาๆ
“อย่าเผลอกินอะไรที่ผิดสำแดงล่ะ อะไรที่กินไม่ได้หรือไม่อยากกิน ก็อย่าฝืน” ปอนด์บอกเป็นนัยสั้นๆ
“...” ชายหนุ่มหันมาหรี่ตามองก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น
“นุชไม่สบาย” ปอนด์บอกเบาๆ เขาชะงักเท้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ถามอะไร
ผลิตโชคลูบแก้มตัวเองก่อนจะอมยิ้มเมื่อคิดถึงกู๊ดไนท์คิสของรดาหลังจากที่เขาเดินไปส่งถึงห้อง แววตาของหญิงสาวนั้นพราวระยับจนบางทีเขาเกือบจะเผลอไผลถ้าไม่มีแววตากลมโตของใครบางคนซ้อนเข้ามา
“ฮู้วววว” เขาปล่อยลมออกจากปาก วันนี้เขาดื่มไวน์ไปหลายแก้ว ไม่ซิ...น่าจะเป็นขวดมากกว่า อาหารรสชาติดีกับไวน์ที่ถูกใจ เขาเดินเซเล็กน้อยจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของนุช เขาหยุดนิ่งมองประตูเนิ่นนานก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อที่จะเคาะประตู แต่ความรู้สึกผิดที่เขาทำต่อเธอนั้น ทำให้เขาชะงัก เขาลดมือตัวเองลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องตัวเอง เขาแตะการ์ดก่อนจะเปิดประตู ความเย็นจากแอร์คอดิชั่นปะทะใบหน้าที่ร้อนผ่าวจากฤทธิ์ไวน์ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ผลิตโชคกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับความมืด เขาเห็นปอนด์ขยับตัวเล็กน้อย
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียเอ่ยถามแต่ไม่ได้รอคำตอบจากเขาเพราะปอนด์พลิกกายไปอีกทาง เสียงกรนเบาๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ดูเถอะ...ขนาดหลับแล้วยังจะห่วงเขาอีก เขาถอดเสื้อคลุมพาดไว้ปลายเตียงจากหางตาเขาเห็นแสงสะท้อนอะไรบางอย่างบนพื้นพรมตรงตู้เสื้อผ้า
“อะไรนี่” เขาพึมพำ มองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะอมยิ้ม มันคือการ์ดห้องพัก แน่นอน...มันไม่ใช่การ์ดห้องพักห้องนี้ เพราะใบของปอนด์นั้นเสียบอยู่ ส่วนของเขาอยู่บนโต๊ะ และใบนี้...’นุช’
ชายหนุ่มปิดประตูเบาๆ โดยที่ไม่ลืมคล้องสายยูตรงประตูด้วย นุชนี่...ประมาทเหลือเกิน ทำไมถึงล็อคห้องอย่างเดียว มันไม่ปลอดภัย ดูสิ...ถ้าเป็นคนอื่นเก็บการ์ดได้แล้วเข้ามาในห้อง จะอันตรายแค่ไหน...เขาก้าวยาวๆ เดินมาหยุดนิ่งข้างเตียงและย่อตัวคุกเข่ามองหญิงสาวที่นอนตะแคงห่มผ้าถึงคอด้วยแววตาอ่อนโยน เขาใช้หลังมือแตะที่หน้าผากกลมมนเบาๆ แล้วดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว
“ตัวก็ไม่ร้อน...ไม่มีไข้ แล้วเป็นอะไร” เขาพึมพำกับตัวเองมองดวงตาที่หลับพริ้ม ปากแดงเผยอเล็กน้อย เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองก่อนจะก้มลงไปหากดจมูกตัวเองแตะแก้มเนียนนุ่มเบาๆ กลิ่นแป้งเด็กที่คุ้นเคย
“ไม่...ไม่” เขาบอกตัวเองในใจก่อนจะผงะออกมา แต่มือเรียวของหญิงสาวกับพาดมาที่มือเขาแล้วดึงเข้าหาทำให้เขาต้องโอนอ่อนผ่อนตาม
“แม่ขา” เสียงเธอพึมพำ “หนูคิดถึง” เธอดึงมือเขาไปรองใต้แก้มพร้อมกับกุมมือไว้แล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่เขาจับใจความไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ...สิ่งที่สำคัญเวลานี้คือผู้หญิงคนนี้ เขาก้าวขาขึ้นมาบนเตียงอย่างแผ่วเบาโดยที่มือของตัวเองนั้นยังอยู่ในอุ้งมือนุ่มนิ่มของเธอ เขาพยายามเคลื่อนไหวร่างกายตัวเองให้เบาที่สุด ทำให้เกิดความไหวยวบบนที่นอนน้อยที่สุดก่อนจะเอนกายลงอย่างช้าๆ รับรู้ถึงไออุ่นของแผ่นหลังบางตรงหน้า ทันทีที่เขาขยับแขนหญิงสาวได้พลิกตัวกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับซุกหน้ามาที่อกเขา แขนเรียวกอดเอวเขาไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวของเธอรินรดแผ่นอกทำให้เขาสะท้าน สั่นไหว...เขาลูบแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยน แตะริมฝีปากตัวเองไปที่หน้าผากกลมมนอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าเจ้าตัวจะตื่น
“นอนเถอะนะคนดี” เขากระซิบที่ข้างหู จุมพิตที่ขมับก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้ร่างบางนั้นแนบสนิทกับเขามากขึ้น คืนนี้จะเป็นอีกคืนที่เขานอนหลับสนิทและฝันดี...ส่วนในวันพรุ่งนี้ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ค่อยว่ากัน...เขาบอกกับตัวเองก่อนจะหลับตาพร้อมรอยยิ้มอย่างคนที่มีความสุขที่สุด
ตึก..ตึก..ตึก
เสียงอะไร..ทำไมดังใกล้หูเหลือเกิน พีชขยับตัวแต่ดูเหมือนเสียงนั้นยังคอยตามมาให้ได้ยิน เธอพยายามลืมตาแต่เปลือกตาของเธอดูจะไม่เป็นใจเท่าไรนัก มันหนักไม่ชวนตื่นเลยจริงๆ อาจเป็นเพราะยาแก้แพ้ที่เธอทานเมื่อคืนถึงได้หลับสนิทขนาดนี้ เธอเหยียดแขนไปข้างหน้าแต่มันเหมือนชนอะไรบางอย่างทำให้เธอปรือตาขึ้นมอง ความเบลอของภาพตรงหน้าค่อยๆ ชัดขึ้น สิ่งที่ปรากฎในสายตาเธอคือเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าซึ่งปลดกระดุมไม่ต่ำกว่าสามเม็ดจนเห็นแผ่นอกขาวเนียน เธอกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้ามองไล่ไปตั้งแต่ลำคอจนถึงริมฝีปากแดง พีชตาโตยกมือขึ้นปิดปากทันที เธอฝันไปใช่มั้ย...พี่โชค!! มานอนอยู่บนเตียงเธอได้อย่างไร ??
พีชกลั้นหายใจดึงแขนเรียวที่กอดเอวเธอไว้ออกอย่างระมัดระวัง เธอขยับตัวออกแต่ขาเจ้ากรรมดันไปพันกับผ้าห่มยิ่งทำให้เธอลำบากในการดึงตัวเองออกไปจากตรงนี้
“อืมมมม” เสียงครางอย่างพอใจของคนข้างกายทำให้เธอหยุดนิ่งพร้อมกับผ่อนลมหายใจอย่างแผ่วเบา มือที่ยกแขนนั้นค้างนิ่งไม่ไหวติง เวลาผ่านไปสักครู่...ผลิตโชคยังคงหลับสนิท หายใจสม่ำเสมอ เธอจึงวางแขนของเขาไว้บนที่นอนพร้อมกับขยับตัวเองออก แต่เขากลับพาดขาตัวเองมาที่ขาของเธอพร้อมกับดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“จะไปไหน เรากำลังสบาย” ชายหนุ่มพึมพำโดยไม่ลืมตา
“ปล่อย แล้วนี่พี่โชคมาอยู่ตรงนี้ได้ไง อื้อ...ปล่อยสิ” เธอดันอกเขาไว้เท่าที่แรงทั้งหมดที่มี
“ขอสิบนาทีนะ นะ เราง่วงมากเลย” เขาบอกอุบอิบในลำคอ “อยู่เฉยๆ ได้มั้ย”
“ม่ายยยย ไม่นะ ปล๊อยยยยยย” เธอเริ่มโวยวายเสียงดังเมื่อรู้สึกอ้อมแขนนั้นรัดเธอแน่นมากขึ้น
“จะร้องทำไม เดี๋ยวพี่ปอนด์ก็เข้ามาหรอก” เขาบอกเบาๆ ก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเขารั้งเธอขึ้นไปอยู่บนตัวเขา
“พี่โชค ทำอะไรเนี่ย ไม่เอา ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้” เธอยันอกเขาไว้พยายามโก่งตัวออกไปแต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นเรียกว่าแทบจะผสมผสานเป็นเนื้อเดียวกับเขาอยู่แล้ว
“ยังไม่ได้เอาเลย แต่ถ้ายังดิ้นอยู่อย่างนี้ โดน...เอาแน่ๆ” เขาหรี่ตามองแล้วหัวเราะในลำคอ
“.....” เธอหยุดดิ้นทันที สบตาเรียวและมองรอยยิ้มมุมปากแบบคนเจ้าเล่ห์นั่นอย่างระวัง
“ไม่ดิ้นแล้วเหรอ ดิ้นอีกสิ เราชอบ” เขากระซิบ ยื่นหน้าเข้าหาเธอจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจ เธอถอยหนีทันที
“ไม่” เธอตอบกลับไปสั้นๆ รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของคนใต้ร่างและอะไรบางอย่างของเขาทำให้เธอหน้าร้อนผ่าว
“เช้าแล้วเหรอ มอร์นิ่งคิสกันหน่อย” เขาบอกพร้อมกับทำปากจู๋จนเธออย่างดีดปากนั่นจริงๆ
“พี่โชค” เธอเรียกเสียงเข้ม จ้องหน้าเรียวอย่างเอาเรื่อง
“หืม” เขาขานรับมองเธอด้วยแววตาพราวระยับ
“หนูจะไปอาบน้ำ พี่โชคควรกลับห้องตัวเองได้แล้ว” เธอบอกวางมือบนแผ่นอกของเขาเพื่อยั้งตัวเองไม่ให้ใกล้เขาไปมากกว่านี้
“ยังมีเวลาเหลือ ไม่เห็นต้องรีบเลย” เขาบอกพร้อมกับลูบผมยาวนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน
“แต่หนูรีบ” เธอแย้ง ตัดสินใจลุกขึ้นแต่เขากับเหนี่ยวคอเธอลงมาพร้อมกับจูบเธอทันทีโดยไม่ให้เธอตั้งตัวเลยสักนิด เขาแตะริมฝีปากเธอเร็วๆ หลายครั้ง
“นุช อย่าห้ามเราเลย” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าติดริมฝีปากเธอ มือทั้งสองข้างประคองวงหน้าเธอไว้ เธอเม้มปากแน่น จ้องเขาอย่างไม่วางตา
“...” เธอส่ายหน้า
“นะ...เราขอ” เขากระซิบพร้อมกับจุมพิตเธอที่มุมปากเบาๆ ไล้ริมฝีปากเธอด้วยปลายนิ้วก่อนจะประกบปากเธอด้วยความเสน่หา เขาจูบเธออย่างอ่อนโยน ยั่วเย้าเธอด้วยปลายลิ้นอย่างมีชั้นเชิง ชายหนุ่มครางลึกในลำคออย่างพอใจ เขาถอนปากออกอย่างช้าๆ อดไม่ได้ที่จะไล้ปลายลิ้นไปที่กลีบปากเห่อแดงเพราะแรงบดเบียดจากเขา
ชายหนุ่มพลิกร่างเธอลงบนที่นอนโดยที่เขาเป็นฝ่ายคร่อมเธอไว้เอง เขาไล่สายตามองหญิงสาวด้วยความรัก แก้มเนียนสีน้ำผึ้งนั้นแดงเรื่อๆ เขาจุมพิตที่เปลือกตาเธออย่างอ่อนโยนลากไล้ไปตามสันจมูกแล้วไปหยุดนิ่งที่ปากอิ่มอีกครั้งและอีกครั้ง
“นุช...ให้เรารักนุชได้มั้ย” เขากระซิบถาม
“......” เธออยากจะปฏิเสธ แต่สายตาของเขา สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ร่างกายของเธอเหมือนทรยศ
“นะ คนดี ให้เราได้รัก” เขาบอกย้ำอีกครั้ง ก้มหน้าลงมาหาเธออีกครั้ง
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้สติที่ล่องลอยไปกับความหวาบหวามเมื่อครู่นั้นกลับมาทันที หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง มองหน้าผลิตโชคด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก
“พี่ปอนด์แน่ๆเลย หนูจะทำไงดี” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวั่นเกรง “เห็นมั้ย หนูบอกแล้ว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง” เขาบอกแล้วลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปที่ประตูห้อง เขาหยุดนิ่งชั่วขณะมองตาแมวตรงประตูว่าเป็นใครก่อนจะตัดสินใจเปิด
“ผลิต” ปอนด์เรียกเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบยืนผมยุ่ง หน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า
“กลับห้องกันเถอะ” เขาบอกแล้วเดินออกมาปิดประตูห้องทันทีไม่เปิดโอกาสให้ปอนด์ได้มองเข้าไปได้
“ทำไมทำแบบนี้ ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำยังไง รู้มั้ย..ตอนนี้เรามีคนคอยจับตามองอยู่และถ้าเป็นข่าวด้วยเรื่องนี้แบบนี้ มันไม่ดีแน่ๆ ค่ายคงไม่สนับสนุน” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงที่โมโห เขาตื่นมาตอนเช้าไม่เห็นผลิตโชค แวบแรกที่เขาคิดคือห้องของนุช และไม่ผิดจริงๆ
“ผมรู้...” เขาตอบสั้นๆ เปิดประตูเข้าห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนหงายบนที่นอน ตาเรียวมองเพดานสีขาวอย่างไม่มีจุดหมาย
“ถามจริงๆ ผลิตแกล้งให้นุชรัก แล้วจะทำให้นุชเจ็บเหมือนที่ผลิตได้รับหรือเปล่า ผลิตคิดว่านุชทำให้ผลิตเจ็บปวดใช่มั้ย” ปอนด์ตัดสินใจถาม เพราะใจจริงแล้ว เขารักและเอ็นดูนุชอยู่ไม่น้อย
“ผม...” ชายหนุ่มกัดฟัน เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะความจริงคือ...เขารักนุช แต่เขาอยากให้นุชรับรู้ถึงความเจ็บปวดบ้าง ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็ทิ้งเขาไป
“พี่จะบอกอะไรให้ฟังนะ ความจริงแล้ว...” ปอนด์หยุดพูดเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขากดรับพร้อมกับจุ๊ปากให้ผลิตโชคอยู่เฉยๆ
“ครับ” ปอนด์ขานรับ ก่อนจะอุทานอย่างตกใจ “อะไรนะ รดาไม่สบายโอเคครับ เดี๋ยวผมไปหา” ปอนด์วางสายไปพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผลิตโชคลุกขึ้นนั่งทันทีมองปอนด์อย่างสงสัย
“รดาเป็นอะไร” เขาเอ่ยถามพลางคิดถึงหน้าสวยเฉี่ยว “เมื่อคืนยังโอเคอยู่เลย”
“อาหารเป็นพิษ ท้องเสีย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว” ปอนด์ตอบสั้นๆ “อาบน้ำซะ เดี๋ยวเราจะไปคุยเรื่องงานที่เหลือว่าจะยังไง”
ปอนด์มองชายหนุ่มที่เดินเข้าห้องน้ำด้วยสายตาเป็นห่วง เสร็จงานนี้เขาควรจะบอกความจริงสักทีว่า...อะไรคือเหตุผลที่นุชทิ้งผลิตโชคไป...
“มองหาใครเหรอ” ปอนด์เอ่ยถาม แกล้งทำเป็นไม่รู้
“เปล่า มองเรื่อยเปื่อยอ่ะ” เขาตอบกลับไปพร้อมกับดื่มไวน์ในแก้วจนหมด
“เหลือถ่ายแบบพรุ่งนี้อีกวัน เราจะเดินทางกลับเช้าวันถัดไปนะ” ปอนด์บอกคร่าวๆ ผลิตโชคพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้กับรดาที่มองมาพร้อมกับยื่นกุ้งเผามาทางเขา
“เดี๋ยวผลิตไปหารดาก่อนนะ” เขาบอกปอนด์เบาๆ
“อย่าเผลอกินอะไรที่ผิดสำแดงล่ะ อะไรที่กินไม่ได้หรือไม่อยากกิน ก็อย่าฝืน” ปอนด์บอกเป็นนัยสั้นๆ
“...” ชายหนุ่มหันมาหรี่ตามองก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น
“นุชไม่สบาย” ปอนด์บอกเบาๆ เขาชะงักเท้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ถามอะไร
ผลิตโชคลูบแก้มตัวเองก่อนจะอมยิ้มเมื่อคิดถึงกู๊ดไนท์คิสของรดาหลังจากที่เขาเดินไปส่งถึงห้อง แววตาของหญิงสาวนั้นพราวระยับจนบางทีเขาเกือบจะเผลอไผลถ้าไม่มีแววตากลมโตของใครบางคนซ้อนเข้ามา
“ฮู้วววว” เขาปล่อยลมออกจากปาก วันนี้เขาดื่มไวน์ไปหลายแก้ว ไม่ซิ...น่าจะเป็นขวดมากกว่า อาหารรสชาติดีกับไวน์ที่ถูกใจ เขาเดินเซเล็กน้อยจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของนุช เขาหยุดนิ่งมองประตูเนิ่นนานก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อที่จะเคาะประตู แต่ความรู้สึกผิดที่เขาทำต่อเธอนั้น ทำให้เขาชะงัก เขาลดมือตัวเองลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องตัวเอง เขาแตะการ์ดก่อนจะเปิดประตู ความเย็นจากแอร์คอดิชั่นปะทะใบหน้าที่ร้อนผ่าวจากฤทธิ์ไวน์ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ผลิตโชคกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับความมืด เขาเห็นปอนด์ขยับตัวเล็กน้อย
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียเอ่ยถามแต่ไม่ได้รอคำตอบจากเขาเพราะปอนด์พลิกกายไปอีกทาง เสียงกรนเบาๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ดูเถอะ...ขนาดหลับแล้วยังจะห่วงเขาอีก เขาถอดเสื้อคลุมพาดไว้ปลายเตียงจากหางตาเขาเห็นแสงสะท้อนอะไรบางอย่างบนพื้นพรมตรงตู้เสื้อผ้า
“อะไรนี่” เขาพึมพำ มองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะอมยิ้ม มันคือการ์ดห้องพัก แน่นอน...มันไม่ใช่การ์ดห้องพักห้องนี้ เพราะใบของปอนด์นั้นเสียบอยู่ ส่วนของเขาอยู่บนโต๊ะ และใบนี้...’นุช’
ชายหนุ่มปิดประตูเบาๆ โดยที่ไม่ลืมคล้องสายยูตรงประตูด้วย นุชนี่...ประมาทเหลือเกิน ทำไมถึงล็อคห้องอย่างเดียว มันไม่ปลอดภัย ดูสิ...ถ้าเป็นคนอื่นเก็บการ์ดได้แล้วเข้ามาในห้อง จะอันตรายแค่ไหน...เขาก้าวยาวๆ เดินมาหยุดนิ่งข้างเตียงและย่อตัวคุกเข่ามองหญิงสาวที่นอนตะแคงห่มผ้าถึงคอด้วยแววตาอ่อนโยน เขาใช้หลังมือแตะที่หน้าผากกลมมนเบาๆ แล้วดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว
“ตัวก็ไม่ร้อน...ไม่มีไข้ แล้วเป็นอะไร” เขาพึมพำกับตัวเองมองดวงตาที่หลับพริ้ม ปากแดงเผยอเล็กน้อย เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองก่อนจะก้มลงไปหากดจมูกตัวเองแตะแก้มเนียนนุ่มเบาๆ กลิ่นแป้งเด็กที่คุ้นเคย
“ไม่...ไม่” เขาบอกตัวเองในใจก่อนจะผงะออกมา แต่มือเรียวของหญิงสาวกับพาดมาที่มือเขาแล้วดึงเข้าหาทำให้เขาต้องโอนอ่อนผ่อนตาม
“แม่ขา” เสียงเธอพึมพำ “หนูคิดถึง” เธอดึงมือเขาไปรองใต้แก้มพร้อมกับกุมมือไว้แล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่เขาจับใจความไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ...สิ่งที่สำคัญเวลานี้คือผู้หญิงคนนี้ เขาก้าวขาขึ้นมาบนเตียงอย่างแผ่วเบาโดยที่มือของตัวเองนั้นยังอยู่ในอุ้งมือนุ่มนิ่มของเธอ เขาพยายามเคลื่อนไหวร่างกายตัวเองให้เบาที่สุด ทำให้เกิดความไหวยวบบนที่นอนน้อยที่สุดก่อนจะเอนกายลงอย่างช้าๆ รับรู้ถึงไออุ่นของแผ่นหลังบางตรงหน้า ทันทีที่เขาขยับแขนหญิงสาวได้พลิกตัวกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับซุกหน้ามาที่อกเขา แขนเรียวกอดเอวเขาไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวของเธอรินรดแผ่นอกทำให้เขาสะท้าน สั่นไหว...เขาลูบแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยน แตะริมฝีปากตัวเองไปที่หน้าผากกลมมนอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าเจ้าตัวจะตื่น
“นอนเถอะนะคนดี” เขากระซิบที่ข้างหู จุมพิตที่ขมับก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้ร่างบางนั้นแนบสนิทกับเขามากขึ้น คืนนี้จะเป็นอีกคืนที่เขานอนหลับสนิทและฝันดี...ส่วนในวันพรุ่งนี้ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ค่อยว่ากัน...เขาบอกกับตัวเองก่อนจะหลับตาพร้อมรอยยิ้มอย่างคนที่มีความสุขที่สุด
ตึก..ตึก..ตึก
เสียงอะไร..ทำไมดังใกล้หูเหลือเกิน พีชขยับตัวแต่ดูเหมือนเสียงนั้นยังคอยตามมาให้ได้ยิน เธอพยายามลืมตาแต่เปลือกตาของเธอดูจะไม่เป็นใจเท่าไรนัก มันหนักไม่ชวนตื่นเลยจริงๆ อาจเป็นเพราะยาแก้แพ้ที่เธอทานเมื่อคืนถึงได้หลับสนิทขนาดนี้ เธอเหยียดแขนไปข้างหน้าแต่มันเหมือนชนอะไรบางอย่างทำให้เธอปรือตาขึ้นมอง ความเบลอของภาพตรงหน้าค่อยๆ ชัดขึ้น สิ่งที่ปรากฎในสายตาเธอคือเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าซึ่งปลดกระดุมไม่ต่ำกว่าสามเม็ดจนเห็นแผ่นอกขาวเนียน เธอกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้ามองไล่ไปตั้งแต่ลำคอจนถึงริมฝีปากแดง พีชตาโตยกมือขึ้นปิดปากทันที เธอฝันไปใช่มั้ย...พี่โชค!! มานอนอยู่บนเตียงเธอได้อย่างไร ??
พีชกลั้นหายใจดึงแขนเรียวที่กอดเอวเธอไว้ออกอย่างระมัดระวัง เธอขยับตัวออกแต่ขาเจ้ากรรมดันไปพันกับผ้าห่มยิ่งทำให้เธอลำบากในการดึงตัวเองออกไปจากตรงนี้
“อืมมมม” เสียงครางอย่างพอใจของคนข้างกายทำให้เธอหยุดนิ่งพร้อมกับผ่อนลมหายใจอย่างแผ่วเบา มือที่ยกแขนนั้นค้างนิ่งไม่ไหวติง เวลาผ่านไปสักครู่...ผลิตโชคยังคงหลับสนิท หายใจสม่ำเสมอ เธอจึงวางแขนของเขาไว้บนที่นอนพร้อมกับขยับตัวเองออก แต่เขากลับพาดขาตัวเองมาที่ขาของเธอพร้อมกับดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“จะไปไหน เรากำลังสบาย” ชายหนุ่มพึมพำโดยไม่ลืมตา
“ปล่อย แล้วนี่พี่โชคมาอยู่ตรงนี้ได้ไง อื้อ...ปล่อยสิ” เธอดันอกเขาไว้เท่าที่แรงทั้งหมดที่มี
“ขอสิบนาทีนะ นะ เราง่วงมากเลย” เขาบอกอุบอิบในลำคอ “อยู่เฉยๆ ได้มั้ย”
“ม่ายยยย ไม่นะ ปล๊อยยยยยย” เธอเริ่มโวยวายเสียงดังเมื่อรู้สึกอ้อมแขนนั้นรัดเธอแน่นมากขึ้น
“จะร้องทำไม เดี๋ยวพี่ปอนด์ก็เข้ามาหรอก” เขาบอกเบาๆ ก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเขารั้งเธอขึ้นไปอยู่บนตัวเขา
“พี่โชค ทำอะไรเนี่ย ไม่เอา ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้” เธอยันอกเขาไว้พยายามโก่งตัวออกไปแต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นเรียกว่าแทบจะผสมผสานเป็นเนื้อเดียวกับเขาอยู่แล้ว
“ยังไม่ได้เอาเลย แต่ถ้ายังดิ้นอยู่อย่างนี้ โดน...เอาแน่ๆ” เขาหรี่ตามองแล้วหัวเราะในลำคอ
“.....” เธอหยุดดิ้นทันที สบตาเรียวและมองรอยยิ้มมุมปากแบบคนเจ้าเล่ห์นั่นอย่างระวัง
“ไม่ดิ้นแล้วเหรอ ดิ้นอีกสิ เราชอบ” เขากระซิบ ยื่นหน้าเข้าหาเธอจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจ เธอถอยหนีทันที
“ไม่” เธอตอบกลับไปสั้นๆ รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของคนใต้ร่างและอะไรบางอย่างของเขาทำให้เธอหน้าร้อนผ่าว
“เช้าแล้วเหรอ มอร์นิ่งคิสกันหน่อย” เขาบอกพร้อมกับทำปากจู๋จนเธออย่างดีดปากนั่นจริงๆ
“พี่โชค” เธอเรียกเสียงเข้ม จ้องหน้าเรียวอย่างเอาเรื่อง
“หืม” เขาขานรับมองเธอด้วยแววตาพราวระยับ
“หนูจะไปอาบน้ำ พี่โชคควรกลับห้องตัวเองได้แล้ว” เธอบอกวางมือบนแผ่นอกของเขาเพื่อยั้งตัวเองไม่ให้ใกล้เขาไปมากกว่านี้
“ยังมีเวลาเหลือ ไม่เห็นต้องรีบเลย” เขาบอกพร้อมกับลูบผมยาวนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน
“แต่หนูรีบ” เธอแย้ง ตัดสินใจลุกขึ้นแต่เขากับเหนี่ยวคอเธอลงมาพร้อมกับจูบเธอทันทีโดยไม่ให้เธอตั้งตัวเลยสักนิด เขาแตะริมฝีปากเธอเร็วๆ หลายครั้ง
“นุช อย่าห้ามเราเลย” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าติดริมฝีปากเธอ มือทั้งสองข้างประคองวงหน้าเธอไว้ เธอเม้มปากแน่น จ้องเขาอย่างไม่วางตา
“...” เธอส่ายหน้า
“นะ...เราขอ” เขากระซิบพร้อมกับจุมพิตเธอที่มุมปากเบาๆ ไล้ริมฝีปากเธอด้วยปลายนิ้วก่อนจะประกบปากเธอด้วยความเสน่หา เขาจูบเธออย่างอ่อนโยน ยั่วเย้าเธอด้วยปลายลิ้นอย่างมีชั้นเชิง ชายหนุ่มครางลึกในลำคออย่างพอใจ เขาถอนปากออกอย่างช้าๆ อดไม่ได้ที่จะไล้ปลายลิ้นไปที่กลีบปากเห่อแดงเพราะแรงบดเบียดจากเขา
ชายหนุ่มพลิกร่างเธอลงบนที่นอนโดยที่เขาเป็นฝ่ายคร่อมเธอไว้เอง เขาไล่สายตามองหญิงสาวด้วยความรัก แก้มเนียนสีน้ำผึ้งนั้นแดงเรื่อๆ เขาจุมพิตที่เปลือกตาเธออย่างอ่อนโยนลากไล้ไปตามสันจมูกแล้วไปหยุดนิ่งที่ปากอิ่มอีกครั้งและอีกครั้ง
“นุช...ให้เรารักนุชได้มั้ย” เขากระซิบถาม
“......” เธออยากจะปฏิเสธ แต่สายตาของเขา สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ร่างกายของเธอเหมือนทรยศ
“นะ คนดี ให้เราได้รัก” เขาบอกย้ำอีกครั้ง ก้มหน้าลงมาหาเธออีกครั้ง
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้สติที่ล่องลอยไปกับความหวาบหวามเมื่อครู่นั้นกลับมาทันที หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง มองหน้าผลิตโชคด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก
“พี่ปอนด์แน่ๆเลย หนูจะทำไงดี” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวั่นเกรง “เห็นมั้ย หนูบอกแล้ว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง” เขาบอกแล้วลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปที่ประตูห้อง เขาหยุดนิ่งชั่วขณะมองตาแมวตรงประตูว่าเป็นใครก่อนจะตัดสินใจเปิด
“ผลิต” ปอนด์เรียกเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบยืนผมยุ่ง หน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า
“กลับห้องกันเถอะ” เขาบอกแล้วเดินออกมาปิดประตูห้องทันทีไม่เปิดโอกาสให้ปอนด์ได้มองเข้าไปได้
“ทำไมทำแบบนี้ ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำยังไง รู้มั้ย..ตอนนี้เรามีคนคอยจับตามองอยู่และถ้าเป็นข่าวด้วยเรื่องนี้แบบนี้ มันไม่ดีแน่ๆ ค่ายคงไม่สนับสนุน” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงที่โมโห เขาตื่นมาตอนเช้าไม่เห็นผลิตโชค แวบแรกที่เขาคิดคือห้องของนุช และไม่ผิดจริงๆ
“ผมรู้...” เขาตอบสั้นๆ เปิดประตูเข้าห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนหงายบนที่นอน ตาเรียวมองเพดานสีขาวอย่างไม่มีจุดหมาย
“ถามจริงๆ ผลิตแกล้งให้นุชรัก แล้วจะทำให้นุชเจ็บเหมือนที่ผลิตได้รับหรือเปล่า ผลิตคิดว่านุชทำให้ผลิตเจ็บปวดใช่มั้ย” ปอนด์ตัดสินใจถาม เพราะใจจริงแล้ว เขารักและเอ็นดูนุชอยู่ไม่น้อย
“ผม...” ชายหนุ่มกัดฟัน เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะความจริงคือ...เขารักนุช แต่เขาอยากให้นุชรับรู้ถึงความเจ็บปวดบ้าง ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็ทิ้งเขาไป
“พี่จะบอกอะไรให้ฟังนะ ความจริงแล้ว...” ปอนด์หยุดพูดเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขากดรับพร้อมกับจุ๊ปากให้ผลิตโชคอยู่เฉยๆ
“ครับ” ปอนด์ขานรับ ก่อนจะอุทานอย่างตกใจ “อะไรนะ รดาไม่สบายโอเคครับ เดี๋ยวผมไปหา” ปอนด์วางสายไปพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผลิตโชคลุกขึ้นนั่งทันทีมองปอนด์อย่างสงสัย
“รดาเป็นอะไร” เขาเอ่ยถามพลางคิดถึงหน้าสวยเฉี่ยว “เมื่อคืนยังโอเคอยู่เลย”
“อาหารเป็นพิษ ท้องเสีย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว” ปอนด์ตอบสั้นๆ “อาบน้ำซะ เดี๋ยวเราจะไปคุยเรื่องงานที่เหลือว่าจะยังไง”
ปอนด์มองชายหนุ่มที่เดินเข้าห้องน้ำด้วยสายตาเป็นห่วง เสร็จงานนี้เขาควรจะบอกความจริงสักทีว่า...อะไรคือเหตุผลที่นุชทิ้งผลิตโชคไป...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ต.ค. 2562, 11:27:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ต.ค. 2562, 11:27:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 482
| << ตอน 15 | ตอน 17 >> |