รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 18
หญิงสาวสะพายเป้ขึ้นหลังเดินออกจากห้องตัวเองมาหยุดหน้าห้องผลิตโชคก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเมื่อเห็นเลยเวลาที่ควรจะเช็คเอ้าท์นานแล้ว
“พี่ปอนด์ พี่ปอนด์คะ เดี๋ยวไม่ทันเครื่องนะคะ” เธอบอกพร้อมกับเคาะประตูอีกครั้ง
“....”
“เอ๊ะ หรือว่าไปรอที่ล็อบบี้แล้ว” เธอคิดในใจ แต่ก็ลองเคาะประตูอีกครั้งซึ่งไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาจนเธออดไม่ได้ที่จะแนบหูตัวเองไปที่ประตูเพื่อฟังเสียงข้างใน ทันทีที่แนบหูไปนั้น ประตูได้ถูกเปิดออกพร้อมกับมือใหญ่แข็งแรงฉุดเธอเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“วี๊ดดดดด” เธอร้องลั่นแต่ต้องกลืนเสียงตัวเองลงไปเมื่อมือใหญ่นั้นปิดปากเธอไว้ หลังเธอพิงกับผนังห้อง มืออีกข้างของผลิตโชคยันกำแพงเอาไว้ ดวงหน้าเรียวขาวของเขาเอียงคอมองเธออย่างท้าทาย เธอสบตาเรียวยาวของเขาอย่างเอาเรื่อง
“จะร้องทำไม” เขาเอ่ยถาม ปล่อยมือจากปากเธอช้าๆ
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย” เธอบ่นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เขากำลังเก็บเสื้อผ้าบางส่วนใส่กระเป๋าเดินทาง “ทำไมเพิ่งเก็บ แล้วจะทันมั้ยเนี่ย เดี๋ยวตกเครื่องขึ้นมา ลำบากแน่ๆ”
“สบายอยู่แล้ว” เขาตอบแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วพี่ปอนด์ล่ะ ลงไปรอข้างล่างแล้วเหรอ” เธอเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นพี่ปอนด์
“กลับไปแล้ว” เขาตอบสั้นๆ มองหญิงสาวที่หันขวับมาจ้องเขาอย่างดวงตากที่เบิกกว้าง
“อะไรนะ พี่โชค...พูดใหม่ซิ” เธอร้องเสียงหลง กระพริบตาถี่ๆ ภาวนาให้ตัวเองหูแว่วไป
“พี่ปอนด์กลับไปแล้ว” เขาบอกย้ำอีกครั้ง มองหน้าเนียนสีน้ำผึ้งที่ค่อยๆ ซีดลง
“ละ..แล้วทำไมพี่ปอนด์ไม่เรียกหนูเลย แล้วหนูจะกลับยังไง” เธอเดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่น ดวงตากลมโตครุ่นคิด “เวลายังเหลือ หนูเช่ารถจากโรงแรมไปสนามบินเลยดีกว่า” เธอบอกพร้อมกับมองเวลา
“นุชจะทิ้งเราเหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แกล้งหลุบตาต่ำ เขาเห็นเธอชะงักเท้าแล้วหันกับมามองเขา
“แล้วทำไมพี่โชคไม่กลับพร้อมกับพี่ปอนด์ล่ะ หนูจำได้ว่าเราจองตั๋วเครื่องบินกลับพร้อมกัน” เธอเอ่ยถาม
“เราเหนื่อย เหมือนหายใจไม่ทัน” เขาบอกเบาๆ เดินกลับไปยังเตียงนอนด้วยท่าทีอ่อนแรง
“พี่โชคไม่สบายเหรอคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เดินเข้ามาพยุงเขาทันทีโดยไม่ทันระวังตัว
“ใช่ เราเลยเลื่อนเวลากลับ แต่พี่ปอนด์มีธุระเลยกลับก่อน” เขาบอกแล้วนั่งบนเตียงก่อนจะเอนตัวนอนอย่างเหนื่อยอ่อน “นุชจะกลับก็ได้นะ” เขาบอกแล้วนอนมองท่าทีที่อึดอัดของเธอ
“ถ้าหนูกลับแล้วใครจะดูแลพี่โชคล่ะ เฮ้อ...” เธอพึมพำ เขานอนมองแล้วแอบยิ้มก่อนจะแกล้งหาวเมื่อเธอจ้องหน้าเขา
“เราง่วงจัง ขอพักก่อนนะ” เขาแกล้งบอกด้วยน้ำเสียงง่วงงุน
“นอนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูเอาของไปไว้ที่ห้องเดิมก่อน” เธอบอกแล้วหันหลังกลับไปแต่ต้องชะงักเมื่อมือขาวนั้นเอื้อมมาจับข้อมือเธอไว้
“อยู่กับเราที่นี่แหละ อย่ากลับไปเลยนะ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“แต่...” เธออึกอัก มองผลิตโชคด้วยความลำบากใจ “คนอื่นจะมองไม่ดีนะคะ”
“คนอื่น...คือใคร เราไม่เคยสนใจคนอื่นเลย” เขาบอกแล้วออกแรงดึงให้หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“ถ้าพี่ปอนด์รู้...หนูต้องโดนดุแน่ๆ” เธอพึมพำ ใจหนึ่งก็อยากหนีให้ห่างผู้ชายคนนี้ แต่อีกใจก็เป็นห่วงสุขภาพของเขา
“พี่ปอนด์รู้อยู่แล้วว่านุชต้องอยู่กับเรา อย่ากังวลเลย” เขาบอก
“ก็ได้ค่ะ แต่พรุ่งนี้เราต้องกลับนะ” เธอบอกพลางดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา “หิวมั้ย เดี๋ยวหนูไปสั่งอาหารให้”
“หิวสิ” เขาบอกเบาๆ “หิวมากเลย” เขาย้ำอีกครั้งพร้อมกับดึงเธอเข้าหาตัวเองมีผลทำให้เธอเซมาอยู่ในอ้อมกอด
“พี่โชค ปล่อยสิ” หญิงสาวดุเสียงเข้ม มองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “หลอกหนูใช่มั้ย”
“เปล่า เราหิวจริงๆ” เขากระซิบ ยื่นหน้ามาฝังจมูกที่แก้มอิ่มแรงๆ “นานเท่าไรแล้ว ที่เรา...” เขากระซิบเสียงแผ่วเบาที่ใบหูบอบบางก่อนจะขบเม้มมีผลให้ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือก
“พี่โชค” เธอพยายามดิ้นออกห่าง ซึ่งเขาก็ปล่อยโดยดีเพราะถ้ายังฝืนเอาแต่ใจหญิงสาวต้องรู้แน่ๆ ว่าเขาหลอกให้เธออยู่กับเขาเพียงลำพัง
“เราขอซุปเห็ดกับแซลมอนย่างนะ” เขาบอกแล้วดึงผ้าห่มมาห่มจนติดคอ “หนาวจัง”
“เดี๋ยวหนูเบาแอร์ให้ค่ะ” เธอตอบกลับมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ต่อโอเปอร์เรเตอร์ข้างล่างแล้วสั่งอาหารตามที่เขาบอก
“เราขอเบียร์สักขวดได้มั้ย” เขาตะโกนบอกไป
“นมร้อนด้วยนะคะ” เธอกรอกเสียงไปพร้อมส่งสายตาดุ เขาเห็นแล้วอดที่จะดึงผ้าขึ้นมาปิดปากแล้วแอบยิ้มไม่ได้
พีชเดินมาหยุดข้างเตียง ใช้หลังมือแตะหน้าผากเขาเบาๆ ก่อนจะเดินไปค้นอะไรกุกกักในกระเป๋าเดินทางแล้วเดินกลับมาพร้อมกับน้ำและยา
“ยาแก้แพ้ค่ะ ทานข้าวแล้วทานยาจะได้นอนหลับสบาย พรุ่งนี้จะได้หาย” เธอบอกแล้ววางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“เราไม่ทานยาได้มั้ย นอนหลับเดี๋ยวก็หาย” เขาต่อรอง ก็เขาไม่ได้เป็นอะไรจะทานยาทำไม
“อย่าดื้อ” เสียงหวานใสโต้กลับมาทันที เขาถอนหายใจมองร่างบางที่เดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วนั่งดูอย่างสบายอารมณ์ เขานอนมองจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัวเองเลย....
ผลิตโชคลืมตาในความมืดก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เขาหยิบมือถือมาดูเวลาก่อนจะเบิกตากว้างตีสองแล้ว เขาเผลอหลับ...แล้วนี่นุชอยู่ที่ไหน หรือว่า...นุชจะหนีเขาไปแล้ว เขากระโดดลงจากเตียงเพ่งสายตามองฝ่าความมืด ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นร่างบางนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์
“เด็กดื้อ” เขาพึมพำยิ้มๆ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน เขาเดินไปยังเตียงและวางเธอบนที่นอนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงมือตัวเองออกอย่างช้าๆ เขาก้าวขึ้นเตียงนอนตะแคงมองเธอด้วยแววตาแห่งความรัก
“อือ...อืมม์” เสียงครางในลำคอของนุชทำให้เขากลั้นหายใจด้วยยเกรงว่าเธอจะตื่น แขนเรียวเล็กพาดมาที่เอวเขาก่อนจะขยับร่างตัวเองมาเบียดแนบชิดกับเขาเพื่อหาไออุ่น
“พี่โชคขา” เธอเรียกชื่อเขา ปรือตามองเขาก่อนจะซุกหลับสนิทอย่างไม่รู้ตัว
เขาปล่อยลมหายใจตัวเองออกอย่างช้าๆ ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก เขาก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอดตัวเองอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากตัวเองไปที่กลางกระหม่อม กลิ่นยาสระผมอ่อนๆ ทำให้เขาอมยิ้มในความมืด เขาอยากจะสัมผัสผิวเนียนนุ่มในอ้อมแขนนี้ แต่เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้น ทำให้เขาต้องอดกลั้น....ไม่เป็นไร...เขารอได้...
พีชบิดกายอย่างเกียจคร้าน พลิกตัวไปอีกฝั่งพร้อมกับวาดแขนไปบนที่นอนรับรู้ถึงความเย็นเหยียบ เธอซุกผ้าห่มมากกว่าเดิมพลางปรือตาขึ้นมองเห็นแสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา
“เช้าแล้วเหรอ” เธอพึมพำพลิกตัวนอนหงายมองเพดานก่อนจะค่อยๆ ทบทวนความจำคืนที่ผ่านมา “เฮ้ย...นี่มันห้องพี่โชคนี่” เธอลุกขึ้นนั่งทันที ลูบหน้าตัวเองแรงๆ พลางมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวงด้วยเกรงว่าเจ้าของห้องจะนั่งมองเธออยู่
“มองหาใคร” เสียงห้าวดังขึ้น เธอสะดุ้งหันมามองที่ต้นเสียงทันที
“พี่โชค” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองหน้าเรียวขาว ปากแดงก่อนจะไล่สายตามองแผ่นอกขาวเนียนที่มีหยดน้ำเกาะแล้วไหลเป็นทางลงมาก่อนจะซึมหายไปกับผ้าเช็ดตัวที่เขานุ่งอยู่ เธอหันหน้าหนีทันที คนบ้า...มานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ในขณะที่อีกมือนั้นใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จใหม่ๆ
“อายอะไร” ผลิตโชคเอ่ยถามแล้วอมยิ้ม แกล้งเดินมาหยุดตรงหน้า เธอสบตาเขาพร้อมกับเม้มปาก แก้มร้อนผ่าว ชายหนุ่มยื่นมือมาโดยใช้หลังมือแตะที่แก้มเธอ “โหววว แก้มร้อนมาก ไม่สบายเหรอ ทานยาแก้แพ้สักหน่อยมั้ย” เขาเอ่ยถามแล้วหัวเราะ
“หื้อ หนูไม่ได้เป็นอะไร ไปอาบน้ำก่อนล่ะ” เธอบอกแล้วกลิ้งตัวหลุนๆ ไปอีกฝั่ง หยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมาแม้แต่น้อย
“คนบ้า บ้าๆๆๆ ที่สุด มาแกล้งกันแบบนี้ได้ไง รู้มั้ยว่า...ใจหนูสั่นขนาดไหน” เธอยืนพิงประตูโดยไม่ลืมที่จะกดล็อค สองมือประคองแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองไว้ พีชเห็นตัวเองในกระจกบานใหญ่ตรงหน้า แก้มอิ่มของเธอนั้นแดงระเรื่อ แววตาพราวระยับบ่งบอกถึงความสุข หลังๆ มานี้ผลิตโชคมักจะหาโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเธอเสมอ เธอควรระวังตัวให้มากกว่านี้ เพราะเมื่อใดที่เขาอยู่ใกล้ เธอมักจะใจอ่อนไปกับเขาเสมอ
ผลิตโชคลงจากรถโดยมีพีชลงตามมาติดๆ เธอหันไปมองรอบๆ อย่างสงสัย ก่อนที่เธอจะอ้าปากถาม ชายหนุ่มได้ฉุดแขนเธอเดินแกมวิ่งไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว
“พี่โชค จะไปไหน เราต้องไปสนามบินนะ” เธอตะโกนบอกแล้ววิ่งตามแรงดึงเขาจนถึงเรือสปีดโบ๊ท
“เข้าไป เร็วๆ” เขาบอกแล้วดันหลังหญิงสาว แม้ว่าเธอจะหันมาประท้วงแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงดันของเขาได้ ทำให้เธอต้องเข้าไปนั่งอยู่ในเรืออย่างจำใจ
“โอเค ออกเรือได้” เขาตะโกนบอก
“พี่โชค จะไปไหน” เธอถาม มองท่าเรือที่ค่อยๆ ห่างออกไป
“เกาะราชา” เขาบอกแล้วดึงเป้ออกจากหลังหญิงสาวมาวางอยู่ข้างตัวเขา
“แต่เราต้องกลับกรุงเทพฯ พี่ปอนด์รอเราอยู่นะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว
“เราบอกพี่ปอนด์แล้วว่าเราจะขอพักสักสองสามวัน” เขาตอบกลับไป
“พี่โชคก็พักไปสิ เอาหนูมาด้วยทำไม เดี๋ยวพี่ปอนด์ว่าหนูแน่ๆ” เธอบ่นแล้วถอนหายใจ
“ไม่มีใครว่านุชหรอก อย่ากลัวเลย” เขาตอบแล้วโอบบ่าเธอไว้ เธอเหลือบมองมือเขาก่อนจะเบี่ยงหัวไหล่ออกไป
“พี่โชคไม่เข้าใจ” เธอพึมพำ
“เรารู้...เราเข้าใจ” เขาบอกแล้วเชยคางเธอขึ้นมามองหน้าเขา “พี่ปอนด์บอกเราหมดแล้วว่าสาเหตุที่นุชหนีเราไป”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์นะ พี่เขาเป็นห่วงพี่โชคและหนูก็เข้าใจ” เธอบอก “หนูไม่คิดว่าจะได้เจอพี่โชคอีกด้วยซ้ำ”
“เราแค่คิดว่า...ไม่มีใครคิดถึงใจเราเลย ว่าช่วงเวลานั้นเราทรมานขนาดไหน” เขาบอกเบาๆ
“พี่โชค ฟังหนูนะ งานเพลงเป็นงานที่พี่รักและเป็นความฝันของพี่ หนูเห็นพี่ดังขนาดนี้ หนูดีใจมาก แต่มันจะดียิ่งกว่านี้ถ้าพี่ไม่มีหนู พี่เข้าใจมั้ย ต่อไปพี่จะมีผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะสมกับพี่ในทุกๆ เรื่อง” เธอตอบกลับพร้อมกับประคองหน้าเรียวขาวของเขาไว้
“แต่เราไม่ต้องการใคร นอกจากนุช” เขาบอกแล้วดึงมือเธอขึ้นมาจุมพิตกลางฝ่ามือ “เราขอได้มั้ย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันบนเกาะ เราจะเป็นคนรักกันเหมือนที่เราเป็น เราขอแค่นี้ นุชให้เราได้มั้ย” เขาถามพลางสบตาเธอ
“....”
“นะ เราขอ” เขาบอกย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ” เธอพยักหน้าอย่างตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“จริงนะ เราดีใจที่สุดเลย” เขาบอกแล้วฉีกยิ้มกว้างก่อนจะสวมกอดเธอพร้อมกับพร่ำบอกรักที่ข้างหู จนเธออดไม่ได้ที่จะกอดตอบ “เรารักนุชนะ รักนุชมากมายที่สุดในโลกชีวิตจักรวาลโบโร่ตอเซ่สวิสท์ดาวน์เซเว่นโอทูเลยแหละ”
“คำบอกรักพี่โชคยาวจัง” เธอกระซิบ
“อย่างอื่นเราก็ยาวนะ” เขาแกล้งกระซิบกลับไป
“บ้า ทะลึ่ง คนลามก” พีชหยิกเขาจนเขาต้องซู๊ดปาก แต่ไม่คลายอ้อมกอดหรอกนะ
“ลามกตรงไหน เราหมายถึงนามสกุลเราไง ยาวมาก นุชอยากใช้มั้ย” เขาถามแล้วหัวเราะในลำคอ
“ใครๆ ก็อยากใช้นามสกุลพี่ทั้งนั้นแหละ” เธอตอบแล้วผละออกจากอ้อมกอดเขา มองน้ำทะเลที่ในเวลานี้เป็นสีฟ้าเข้ม
“เราอยากให้นุชใช้เท่านั้น” เขาบอก
“อีกนานมั้ยคะกว่าจะถึงเกาะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะรู้ดีว่าเธอไม่สามารถให้คำตอบเขาได้
“เป็นชั่วโมงแหละ ง่วงมั้ย เมาเรือหรือเปล่า มาซบไหล่เราได้นะ” เขาบอก เธอยิ้มหันไปมองทะเลข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
เขาขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอพร้อมกับจับศีรษะเธอมาซบไหล่ซึ่งเธอก็โอนอ่อนผ่อนตามโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร เขาก้มลงไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากสัมผัสอ่อนโยนที่มีเพียงเธอและเขาเท่านั้น...ที่รับรู้ได้...
“พี่ปอนด์ พี่ปอนด์คะ เดี๋ยวไม่ทันเครื่องนะคะ” เธอบอกพร้อมกับเคาะประตูอีกครั้ง
“....”
“เอ๊ะ หรือว่าไปรอที่ล็อบบี้แล้ว” เธอคิดในใจ แต่ก็ลองเคาะประตูอีกครั้งซึ่งไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาจนเธออดไม่ได้ที่จะแนบหูตัวเองไปที่ประตูเพื่อฟังเสียงข้างใน ทันทีที่แนบหูไปนั้น ประตูได้ถูกเปิดออกพร้อมกับมือใหญ่แข็งแรงฉุดเธอเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“วี๊ดดดดด” เธอร้องลั่นแต่ต้องกลืนเสียงตัวเองลงไปเมื่อมือใหญ่นั้นปิดปากเธอไว้ หลังเธอพิงกับผนังห้อง มืออีกข้างของผลิตโชคยันกำแพงเอาไว้ ดวงหน้าเรียวขาวของเขาเอียงคอมองเธออย่างท้าทาย เธอสบตาเรียวยาวของเขาอย่างเอาเรื่อง
“จะร้องทำไม” เขาเอ่ยถาม ปล่อยมือจากปากเธอช้าๆ
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย” เธอบ่นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เขากำลังเก็บเสื้อผ้าบางส่วนใส่กระเป๋าเดินทาง “ทำไมเพิ่งเก็บ แล้วจะทันมั้ยเนี่ย เดี๋ยวตกเครื่องขึ้นมา ลำบากแน่ๆ”
“สบายอยู่แล้ว” เขาตอบแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วพี่ปอนด์ล่ะ ลงไปรอข้างล่างแล้วเหรอ” เธอเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นพี่ปอนด์
“กลับไปแล้ว” เขาตอบสั้นๆ มองหญิงสาวที่หันขวับมาจ้องเขาอย่างดวงตากที่เบิกกว้าง
“อะไรนะ พี่โชค...พูดใหม่ซิ” เธอร้องเสียงหลง กระพริบตาถี่ๆ ภาวนาให้ตัวเองหูแว่วไป
“พี่ปอนด์กลับไปแล้ว” เขาบอกย้ำอีกครั้ง มองหน้าเนียนสีน้ำผึ้งที่ค่อยๆ ซีดลง
“ละ..แล้วทำไมพี่ปอนด์ไม่เรียกหนูเลย แล้วหนูจะกลับยังไง” เธอเดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่น ดวงตากลมโตครุ่นคิด “เวลายังเหลือ หนูเช่ารถจากโรงแรมไปสนามบินเลยดีกว่า” เธอบอกพร้อมกับมองเวลา
“นุชจะทิ้งเราเหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แกล้งหลุบตาต่ำ เขาเห็นเธอชะงักเท้าแล้วหันกับมามองเขา
“แล้วทำไมพี่โชคไม่กลับพร้อมกับพี่ปอนด์ล่ะ หนูจำได้ว่าเราจองตั๋วเครื่องบินกลับพร้อมกัน” เธอเอ่ยถาม
“เราเหนื่อย เหมือนหายใจไม่ทัน” เขาบอกเบาๆ เดินกลับไปยังเตียงนอนด้วยท่าทีอ่อนแรง
“พี่โชคไม่สบายเหรอคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เดินเข้ามาพยุงเขาทันทีโดยไม่ทันระวังตัว
“ใช่ เราเลยเลื่อนเวลากลับ แต่พี่ปอนด์มีธุระเลยกลับก่อน” เขาบอกแล้วนั่งบนเตียงก่อนจะเอนตัวนอนอย่างเหนื่อยอ่อน “นุชจะกลับก็ได้นะ” เขาบอกแล้วนอนมองท่าทีที่อึดอัดของเธอ
“ถ้าหนูกลับแล้วใครจะดูแลพี่โชคล่ะ เฮ้อ...” เธอพึมพำ เขานอนมองแล้วแอบยิ้มก่อนจะแกล้งหาวเมื่อเธอจ้องหน้าเขา
“เราง่วงจัง ขอพักก่อนนะ” เขาแกล้งบอกด้วยน้ำเสียงง่วงงุน
“นอนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูเอาของไปไว้ที่ห้องเดิมก่อน” เธอบอกแล้วหันหลังกลับไปแต่ต้องชะงักเมื่อมือขาวนั้นเอื้อมมาจับข้อมือเธอไว้
“อยู่กับเราที่นี่แหละ อย่ากลับไปเลยนะ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“แต่...” เธออึกอัก มองผลิตโชคด้วยความลำบากใจ “คนอื่นจะมองไม่ดีนะคะ”
“คนอื่น...คือใคร เราไม่เคยสนใจคนอื่นเลย” เขาบอกแล้วออกแรงดึงให้หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“ถ้าพี่ปอนด์รู้...หนูต้องโดนดุแน่ๆ” เธอพึมพำ ใจหนึ่งก็อยากหนีให้ห่างผู้ชายคนนี้ แต่อีกใจก็เป็นห่วงสุขภาพของเขา
“พี่ปอนด์รู้อยู่แล้วว่านุชต้องอยู่กับเรา อย่ากังวลเลย” เขาบอก
“ก็ได้ค่ะ แต่พรุ่งนี้เราต้องกลับนะ” เธอบอกพลางดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา “หิวมั้ย เดี๋ยวหนูไปสั่งอาหารให้”
“หิวสิ” เขาบอกเบาๆ “หิวมากเลย” เขาย้ำอีกครั้งพร้อมกับดึงเธอเข้าหาตัวเองมีผลทำให้เธอเซมาอยู่ในอ้อมกอด
“พี่โชค ปล่อยสิ” หญิงสาวดุเสียงเข้ม มองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “หลอกหนูใช่มั้ย”
“เปล่า เราหิวจริงๆ” เขากระซิบ ยื่นหน้ามาฝังจมูกที่แก้มอิ่มแรงๆ “นานเท่าไรแล้ว ที่เรา...” เขากระซิบเสียงแผ่วเบาที่ใบหูบอบบางก่อนจะขบเม้มมีผลให้ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือก
“พี่โชค” เธอพยายามดิ้นออกห่าง ซึ่งเขาก็ปล่อยโดยดีเพราะถ้ายังฝืนเอาแต่ใจหญิงสาวต้องรู้แน่ๆ ว่าเขาหลอกให้เธออยู่กับเขาเพียงลำพัง
“เราขอซุปเห็ดกับแซลมอนย่างนะ” เขาบอกแล้วดึงผ้าห่มมาห่มจนติดคอ “หนาวจัง”
“เดี๋ยวหนูเบาแอร์ให้ค่ะ” เธอตอบกลับมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ต่อโอเปอร์เรเตอร์ข้างล่างแล้วสั่งอาหารตามที่เขาบอก
“เราขอเบียร์สักขวดได้มั้ย” เขาตะโกนบอกไป
“นมร้อนด้วยนะคะ” เธอกรอกเสียงไปพร้อมส่งสายตาดุ เขาเห็นแล้วอดที่จะดึงผ้าขึ้นมาปิดปากแล้วแอบยิ้มไม่ได้
พีชเดินมาหยุดข้างเตียง ใช้หลังมือแตะหน้าผากเขาเบาๆ ก่อนจะเดินไปค้นอะไรกุกกักในกระเป๋าเดินทางแล้วเดินกลับมาพร้อมกับน้ำและยา
“ยาแก้แพ้ค่ะ ทานข้าวแล้วทานยาจะได้นอนหลับสบาย พรุ่งนี้จะได้หาย” เธอบอกแล้ววางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“เราไม่ทานยาได้มั้ย นอนหลับเดี๋ยวก็หาย” เขาต่อรอง ก็เขาไม่ได้เป็นอะไรจะทานยาทำไม
“อย่าดื้อ” เสียงหวานใสโต้กลับมาทันที เขาถอนหายใจมองร่างบางที่เดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วนั่งดูอย่างสบายอารมณ์ เขานอนมองจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัวเองเลย....
ผลิตโชคลืมตาในความมืดก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เขาหยิบมือถือมาดูเวลาก่อนจะเบิกตากว้างตีสองแล้ว เขาเผลอหลับ...แล้วนี่นุชอยู่ที่ไหน หรือว่า...นุชจะหนีเขาไปแล้ว เขากระโดดลงจากเตียงเพ่งสายตามองฝ่าความมืด ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นร่างบางนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์
“เด็กดื้อ” เขาพึมพำยิ้มๆ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขน เขาเดินไปยังเตียงและวางเธอบนที่นอนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงมือตัวเองออกอย่างช้าๆ เขาก้าวขึ้นเตียงนอนตะแคงมองเธอด้วยแววตาแห่งความรัก
“อือ...อืมม์” เสียงครางในลำคอของนุชทำให้เขากลั้นหายใจด้วยยเกรงว่าเธอจะตื่น แขนเรียวเล็กพาดมาที่เอวเขาก่อนจะขยับร่างตัวเองมาเบียดแนบชิดกับเขาเพื่อหาไออุ่น
“พี่โชคขา” เธอเรียกชื่อเขา ปรือตามองเขาก่อนจะซุกหลับสนิทอย่างไม่รู้ตัว
เขาปล่อยลมหายใจตัวเองออกอย่างช้าๆ ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก เขาก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอดตัวเองอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากตัวเองไปที่กลางกระหม่อม กลิ่นยาสระผมอ่อนๆ ทำให้เขาอมยิ้มในความมืด เขาอยากจะสัมผัสผิวเนียนนุ่มในอ้อมแขนนี้ แต่เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้น ทำให้เขาต้องอดกลั้น....ไม่เป็นไร...เขารอได้...
พีชบิดกายอย่างเกียจคร้าน พลิกตัวไปอีกฝั่งพร้อมกับวาดแขนไปบนที่นอนรับรู้ถึงความเย็นเหยียบ เธอซุกผ้าห่มมากกว่าเดิมพลางปรือตาขึ้นมองเห็นแสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา
“เช้าแล้วเหรอ” เธอพึมพำพลิกตัวนอนหงายมองเพดานก่อนจะค่อยๆ ทบทวนความจำคืนที่ผ่านมา “เฮ้ย...นี่มันห้องพี่โชคนี่” เธอลุกขึ้นนั่งทันที ลูบหน้าตัวเองแรงๆ พลางมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวงด้วยเกรงว่าเจ้าของห้องจะนั่งมองเธออยู่
“มองหาใคร” เสียงห้าวดังขึ้น เธอสะดุ้งหันมามองที่ต้นเสียงทันที
“พี่โชค” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองหน้าเรียวขาว ปากแดงก่อนจะไล่สายตามองแผ่นอกขาวเนียนที่มีหยดน้ำเกาะแล้วไหลเป็นทางลงมาก่อนจะซึมหายไปกับผ้าเช็ดตัวที่เขานุ่งอยู่ เธอหันหน้าหนีทันที คนบ้า...มานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ในขณะที่อีกมือนั้นใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จใหม่ๆ
“อายอะไร” ผลิตโชคเอ่ยถามแล้วอมยิ้ม แกล้งเดินมาหยุดตรงหน้า เธอสบตาเขาพร้อมกับเม้มปาก แก้มร้อนผ่าว ชายหนุ่มยื่นมือมาโดยใช้หลังมือแตะที่แก้มเธอ “โหววว แก้มร้อนมาก ไม่สบายเหรอ ทานยาแก้แพ้สักหน่อยมั้ย” เขาเอ่ยถามแล้วหัวเราะ
“หื้อ หนูไม่ได้เป็นอะไร ไปอาบน้ำก่อนล่ะ” เธอบอกแล้วกลิ้งตัวหลุนๆ ไปอีกฝั่ง หยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมาแม้แต่น้อย
“คนบ้า บ้าๆๆๆ ที่สุด มาแกล้งกันแบบนี้ได้ไง รู้มั้ยว่า...ใจหนูสั่นขนาดไหน” เธอยืนพิงประตูโดยไม่ลืมที่จะกดล็อค สองมือประคองแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองไว้ พีชเห็นตัวเองในกระจกบานใหญ่ตรงหน้า แก้มอิ่มของเธอนั้นแดงระเรื่อ แววตาพราวระยับบ่งบอกถึงความสุข หลังๆ มานี้ผลิตโชคมักจะหาโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเธอเสมอ เธอควรระวังตัวให้มากกว่านี้ เพราะเมื่อใดที่เขาอยู่ใกล้ เธอมักจะใจอ่อนไปกับเขาเสมอ
ผลิตโชคลงจากรถโดยมีพีชลงตามมาติดๆ เธอหันไปมองรอบๆ อย่างสงสัย ก่อนที่เธอจะอ้าปากถาม ชายหนุ่มได้ฉุดแขนเธอเดินแกมวิ่งไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว
“พี่โชค จะไปไหน เราต้องไปสนามบินนะ” เธอตะโกนบอกแล้ววิ่งตามแรงดึงเขาจนถึงเรือสปีดโบ๊ท
“เข้าไป เร็วๆ” เขาบอกแล้วดันหลังหญิงสาว แม้ว่าเธอจะหันมาประท้วงแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงดันของเขาได้ ทำให้เธอต้องเข้าไปนั่งอยู่ในเรืออย่างจำใจ
“โอเค ออกเรือได้” เขาตะโกนบอก
“พี่โชค จะไปไหน” เธอถาม มองท่าเรือที่ค่อยๆ ห่างออกไป
“เกาะราชา” เขาบอกแล้วดึงเป้ออกจากหลังหญิงสาวมาวางอยู่ข้างตัวเขา
“แต่เราต้องกลับกรุงเทพฯ พี่ปอนด์รอเราอยู่นะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว
“เราบอกพี่ปอนด์แล้วว่าเราจะขอพักสักสองสามวัน” เขาตอบกลับไป
“พี่โชคก็พักไปสิ เอาหนูมาด้วยทำไม เดี๋ยวพี่ปอนด์ว่าหนูแน่ๆ” เธอบ่นแล้วถอนหายใจ
“ไม่มีใครว่านุชหรอก อย่ากลัวเลย” เขาตอบแล้วโอบบ่าเธอไว้ เธอเหลือบมองมือเขาก่อนจะเบี่ยงหัวไหล่ออกไป
“พี่โชคไม่เข้าใจ” เธอพึมพำ
“เรารู้...เราเข้าใจ” เขาบอกแล้วเชยคางเธอขึ้นมามองหน้าเขา “พี่ปอนด์บอกเราหมดแล้วว่าสาเหตุที่นุชหนีเราไป”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์นะ พี่เขาเป็นห่วงพี่โชคและหนูก็เข้าใจ” เธอบอก “หนูไม่คิดว่าจะได้เจอพี่โชคอีกด้วยซ้ำ”
“เราแค่คิดว่า...ไม่มีใครคิดถึงใจเราเลย ว่าช่วงเวลานั้นเราทรมานขนาดไหน” เขาบอกเบาๆ
“พี่โชค ฟังหนูนะ งานเพลงเป็นงานที่พี่รักและเป็นความฝันของพี่ หนูเห็นพี่ดังขนาดนี้ หนูดีใจมาก แต่มันจะดียิ่งกว่านี้ถ้าพี่ไม่มีหนู พี่เข้าใจมั้ย ต่อไปพี่จะมีผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะสมกับพี่ในทุกๆ เรื่อง” เธอตอบกลับพร้อมกับประคองหน้าเรียวขาวของเขาไว้
“แต่เราไม่ต้องการใคร นอกจากนุช” เขาบอกแล้วดึงมือเธอขึ้นมาจุมพิตกลางฝ่ามือ “เราขอได้มั้ย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันบนเกาะ เราจะเป็นคนรักกันเหมือนที่เราเป็น เราขอแค่นี้ นุชให้เราได้มั้ย” เขาถามพลางสบตาเธอ
“....”
“นะ เราขอ” เขาบอกย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ” เธอพยักหน้าอย่างตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“จริงนะ เราดีใจที่สุดเลย” เขาบอกแล้วฉีกยิ้มกว้างก่อนจะสวมกอดเธอพร้อมกับพร่ำบอกรักที่ข้างหู จนเธออดไม่ได้ที่จะกอดตอบ “เรารักนุชนะ รักนุชมากมายที่สุดในโลกชีวิตจักรวาลโบโร่ตอเซ่สวิสท์ดาวน์เซเว่นโอทูเลยแหละ”
“คำบอกรักพี่โชคยาวจัง” เธอกระซิบ
“อย่างอื่นเราก็ยาวนะ” เขาแกล้งกระซิบกลับไป
“บ้า ทะลึ่ง คนลามก” พีชหยิกเขาจนเขาต้องซู๊ดปาก แต่ไม่คลายอ้อมกอดหรอกนะ
“ลามกตรงไหน เราหมายถึงนามสกุลเราไง ยาวมาก นุชอยากใช้มั้ย” เขาถามแล้วหัวเราะในลำคอ
“ใครๆ ก็อยากใช้นามสกุลพี่ทั้งนั้นแหละ” เธอตอบแล้วผละออกจากอ้อมกอดเขา มองน้ำทะเลที่ในเวลานี้เป็นสีฟ้าเข้ม
“เราอยากให้นุชใช้เท่านั้น” เขาบอก
“อีกนานมั้ยคะกว่าจะถึงเกาะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะรู้ดีว่าเธอไม่สามารถให้คำตอบเขาได้
“เป็นชั่วโมงแหละ ง่วงมั้ย เมาเรือหรือเปล่า มาซบไหล่เราได้นะ” เขาบอก เธอยิ้มหันไปมองทะเลข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
เขาขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอพร้อมกับจับศีรษะเธอมาซบไหล่ซึ่งเธอก็โอนอ่อนผ่อนตามโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร เขาก้มลงไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากสัมผัสอ่อนโยนที่มีเพียงเธอและเขาเท่านั้น...ที่รับรู้ได้...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2562, 15:01:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ต.ค. 2562, 15:01:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 505
| << ตอน 17 | ตอน 19 >> |
