เรื่องรักวันไม่ธรรมดา [เรื่องสั้น 5 ตอนจบ]
อะไรก็เกิดขึ้นได้...ในโลกของความรัก เรื่องสั้นรักๆ 5 ตอนจบ ของ "สิรินดา" ความรักมีหลายแง่มุม และแม้มันจะมีมุมมืด แต่ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ เมื่อ ReadAWrite มีโปรเจคดีๆ ก็ขอร่วมแจมด้วยสักหน่อย ชอบไม่ชอบเรื่องของสิรินดายังไง ก็ติชมมาได้นะคะ (^__^)
Tags: #READTOBER2019, สิรินดา, นิยาย, เรื่องสั้น, วัยรุ่น, แจ่มใส
ตอน: เรื่องเล่าต้นฤดูหนาว
[ข้อความทาง Facebook]
สวัสดีค่ะ พี่จะมาแจ้งข่าวค่ะว่าที่น้องเข้ามาร่วมสนุกในเพจ น้องได้รับคัดเลือก ได้รับรางวัลประจำเดือนนี้ ไม่ทราบน้องสะดวกมารับรางวัลไหมคะ ขอโทษที่แจ้งกระชั้นชิดไปหน่อย
หนูถามได้ไหม ว่า...เอ่อ...ของเป็นอะไรคะพี่ (✿◠‿◠) คือว่าตอนนี้ค่อนข้างยุ่งนะคะ
กิฟต์เซตกับบัตรของขวัญมูลค่าหนึ่งพันบาท เพจเรางบน้อย เกรงใจเหมือนกันที่ต้องชวนน้องมา แต่พี่จะขอถ่ายรูปร่วมกับผู้ที่รับรางวัลท่านอื่นๆ อีกสองสามคน ทำ PR เพจไปด้วย พี่จะให้แอดมินติดต่อบอกสถานที่ไปอีกทีนะคะ มีค่าเดินทางให้อีกนิดหน่อย
แต่...หนูไม่เคยซื้อหนังสือพี่เลย รู้สึกแย่จัง แต่ก็ดีใจนะคะที่ได้รางวัล จะพยายามไปค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ แค่น้องเคยอ่านหนังสือของพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว ต้องมาให้ได้นะคะ แล้วพบกันค่ะ (^__^)
[ข้อความ ส่งผ่าน message มือถือ]
ถ้าโทรไปอีกครั้งไม่รับสาย วันจันทร์นี้จะไปหาที่ทำงาน พร้อมกับข้อมูลที่มี จะคุยดีๆ หรือไปถึงที่
รับแล้วค่ะ โทรมาได้เลย
"มุกใช่ไหม"
"ค่ะพี่ หนูเอง" เสียงคนรับสั่นเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"อยากเจอ มีอะไรหลายอย่างที่ต้องคุยต่อหน้า สะดวกให้พี่ไปเจอที่ไหน ไม่ได้ไปปายใช่ไหม"
"ไม่ค่ะ หนูอยู่กรุงเทพฯ แต่ว่า...หนูไม่มีอะไรคุยนะคะ หนู...สารภาพทุกอย่างหมดแล้ว"
"แต่ถ้ามุกไม่ได้อยู่ปายตอนนี้ เรามีเรื่องอื่นต้องคุยกันเพิ่ม"
"ทำไมคะ เรื่องอะไร"
"ไม่อยากเล่าทางโทรศัพท์ แต่อยากให้เห็นด้วยตาดีกว่านั่งอธิบาย เจอกันที่ไหนดี"
.....................
[สนามบินสุวรรณภูมิ]
ร่างสูงดูเหมือนจะผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นฉัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งของการเดินทาง ฉันจะมาส่งเขาที่สนามบิน (ถ้าว่าง) แต่ไม่เคยมารับ เพราะการเดินทางกลับมักไม่แน่นอน และหลายครั้งเป็นการกลับในวันทำงาน ซึ่งฉันจะออกจากที่ทำงานมารับไม่ได้
"เอารถมารับ จะได้ไม่ลำบากต้องขึ้นแท็กซี่กลับเอง"
"นึกว่า..." คนที่ยืนอยู่เหมือนหันไปมองรอบตัว
"นึกว่ายังไม่กลับจากชลบุรีใช่ไหม พอดีเปลี่ยนใจกลับมาเร็วน่ะ"
"พ่อไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ ไหนบอกต้องเฝ้าพ่อ"
พ่อของฉันเป็นอัลไซเมอร์ ป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปีแล้ว จึงต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลบ่อยๆ การลางานไปชลบุรีของฉันจึงเป็นเรื่องปกติ ถ้าช่วงไหนท่านสบายดี ฉันก็จะต้องแวะไปดูทุกสิ้นเดือน
หมอบอกว่าเวลาของท่านเหลือน้อยเต็มที ฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด เพื่อเมื่อท่านจากไป ฉันจะได้ไม่เสียใจว่าไม่ได้ทำดีที่สุดเพื่อท่าน
"พ่อเสียแล้ว เมื่อสองวันก่อน เมื่อวานวุ่นๆ เรื่องเตรียมงาน วันนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว" เขาไม่ได้สังเกตหรือไงว่าฉันใส่ชุดดำ หน้าไม่แต่ง แถมตาแดงๆ อีก
"อะไรนะ...ท่านเสียแล้วเหรอ"
คนพูดทำหน้าตกใจ เพราะก่อนเขาไป พ่อของฉันแค่เข้าโรงพยาบาลเพราะมีไข้ตัวร้อนเท่านั้น มันดูเหมือนการเข้าโรงพยาบาลครั้งก่อนๆ ของท่าน
"มารับไปงานศพด้วยกัน พอดีต้องกลับมาเอาของที่บ้าน"
.....................
[ข้อความทาง Facebook]
พี่คะ ขอโทษนะคะ อาทิตย์ที่มีรับรางวัล เก๋ติดธุระสำคัญไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ
ว้าแย่จัง ทำยังไงดีค่ะ
เก๋ส่งเพื่อนไปรับแทนได้ไหมคะ
ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่สะดวก พี่ส่งของไปให้ก็ได้ค่ะ ขอที่อยู่ได้ไหมคะ
ได้ค่ะ เดี๋ยวเก๋พิมพ์ที่อยู่ทิ้งไว้ให้ ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษจริงๆ ค่ะ
แย่จัง เราก็เลยไม่ได้เจอกัน ถ้าได้ของ รบกวนโปรโมทแล้วแท็กมาที่เพจพี่ให้หน่อยนะคะ จะได้รู้ว่าได้รับของแล้ว
ได้แน่นอนค่ะพี่ ≧◡≦
.....................
[ข้อความทางไลน์]
13.30 ผอ ไปประชุม
ตกลงนัด 13.30 ใช่ปะ
จะช้าไปมั้ยคะ กลัวรอนาน
ไม่เป็นไรหรอก รอได้ เดี๋ยวไปนั่งนวดเท้ารอ
ขอโทษจริงๆ นะ งานด่วนเข้ามา
ต้องทำโทษด้วยการกินอาหารทะเลซะแล้ว
5555 เครค่า อาหารทะเลต่อจากทริปแม่ฮ่องสอนนะ เอ แต่จอดรถที่ไหนคะ ระวังมีใครเห็นเข้าล่ะ
จอดข้างตึก ไม่เห็นชัวร์ แอบๆ เลยหัวมุมไปก็ไม่มีคนเห็นแล้ว จะรอรับไปเก็บของด้วยไง
อะเคร ตามใจค่า
.....................
[ข้อความทางไลน์]
จ่ายค่าโทสับให้เราเหรอ ขอบคุณค่ะ
ใช่แล้ว อาทิตย์นี้ไปชลบุรีนะ
ไปเย็นนี้เลยเหรอ ก็ไม่ได้เจอกันสิ
ไปเช้าพรุ่งนี้คับ ธุระจริงๆ เย็นนี้เจอกันได้
ดีจัง นึกว่าอาทิตย์นี้ไม่ได้เจอแล้ว งั้นเลิกงานแล้วโทรมานะ จะได้จอง...
.....................
สามเดือนก่อน ฉันเพิ่งกลับมาจากชลบุรี จัดการบ้านที่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานเสร็จเรียบร้อย จึงเปิดคอมพิวเตอร์ ตั้งใจจะเขียนหนังสือที่เขียนค้างไว้ให้จบ แต่ก่อนจะเปิดไฟล์หนังสือ ก็เปิดเพจเฟชบุ๊กที่ตั้งไว้เพื่อคุยกับแฟนนักอ่าน เช็กว่ามีอะไรอับเดทจากสองสามวันที่ผ่านมาหรือเปล่า
หน้าเพจมีแจ้งเดือนว่ามีคนแท็กถึง และมีเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับฉันอับเดทเกือบยี่สิบเรื่อง ฉันค่อยๆ ไล่อ่านไปทีละเรื่อง มีแฟนเพจใหม่ที่ยังไม่เคยคุยด้วยสองสามคน ฉันไล่ดูหน้าเฟชบุ๊กของพวกเขาทีละคน
ฉันไม่ใช่นักเขียนดัง เรื่องที่เขียนจบถูกทำเป็นเล่มพิมพ์แล้วเพียงสองสามเล่ม ส่วนเรื่องเดิมๆ ส่วนใหญ่จะเป็นอีบุ๊ก ฝากขายตามเว็บต่างๆ อยู่พอสมควร จะมีนักอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งอ่านหนังสือของฉันแวะเข้ามาทักในเพจบ้างประปราย ถ้าเป็นแฟนเพจหน้าใหม่ ฉันจะพยายามเข้าไปดูประวัติของพวกเขาก่อน เพื่อให้รู้จัก เข้าใจ life style ของพวกเขาสักเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับข้อความที่พวกฝากไว้
บางคน เราเคยพบกันที่งานสัปดาห์หนังสือ บางคนเคยพบตามอีเวนท์หนังสือต่างๆ การตอบกลับและแสดงว่าเราจำได้ว่าเคยเจอเขาที่ไหน น่าจะสร้างความประทับใจให้กับพวกเขา มากกว่าตอบไปเฉยๆ ฉันคิดอย่างนั้น
คนสุดท้าย สาวน้อยหน้าใส ผมยาว ยิ้มสวย เธอแท็กฉันมา จากรูปปกหนังสือ พร้อมกับข้อความสั้นๆ ว่า นี่เป็นนิยายที่เพิ่งอ่านจบ เล่มนี้สนุก ไล่ลงไปด้านล่าง มีเพื่อนๆ ของเธอมาคอมเมนต์ว่าไม่น่าเชื่อว่าเธออ่านนิยายรักแบบนี้ด้วย
ฉันอมยิ้ม กด like ไปใต้รูป ตัดสินใจยังไม่ตอบอะไร เพราะเธอแค่แท็กรูปปกหนังสือของฉันมา อาจไม่ได้อยากคุยกันก็ได้
ไม่รู้อะไรดลใจ ฉันอยากรู้จักแฟนเพจคนใหม่คนนี้มากขึ้นอีกนิด จึงคลิกดูเรื่องราวหน้าเฟชของเธอไปเรื่อยๆ
ก็เลยได้รู้วา...เธอเพิ่งกลับมาจากทริปกับเพื่อนที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน...ฉันเลยได้รู้ว่า เธอเรียนที่เดียวกับคนใกล้ตัวของฉัน
ทำไมเธอไม่บอกฉันสักคำว่ารู้จักเขา ทำไมเขาไม่เคยพูดถึง ว่ามีรุ่นน้อง อ่านหนังสือของฉัน
...คิดมากน่า อาจจะเรื่องบังเอิญ...
เขาอาจจะไม่รู้ และเธอก็อาจไม่รู้เช่นกัน
.....................
"อยากไปดูหนังเรื่อง "เรื่องรักฤดูหนาว" วันหลังพาไปดูได้ไหม กำลังฉายอยู่พอดี" ฉันก็เอ่ยขึ้น เมื่ออีกคนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
"ใครเล่น หนังเกาหลีใช่ไหม จะสนุกเหรอ"
"น่าจะสนุกนะ จองตั๋วให้หน่อยสิ อยากไปดูพรุ่งนี้ เลิกงานเร็วน่าจะไปดูทัน เอาโรงหนังใกล้ๆ ที่ทำงานเธอก็ได้"
"พรุ่งนี้เรากลับดึก มีงาน"
"ประชุมเหรอ"
"...มีงานนิดหน่อย"
"เราไม่ดูหนังกันนานแล้วนะ" จริงๆ แล้ว เราไม่ได้ทำอะไรด้วยกันนานแล้ว อาจจะเพราะฉันมัวแต่ยุ่งกับหนังสือเล่มใหม่ และเตรียมตัวสำหรับอีกเล่มที่คุยคอนเซ็บต์กับสำนักพิมพ์แล้ว หรือ...เพราะอะไรก็ไม่รู้
"เอาไว้เรื่องอื่นแล้วกัน"
.....................
[อีเมล์]
จองตั๋วเรียบร้อยแล้วนะ เขาเขียนว่ากรุณาไปรับบัตรก่อนเวลาที่หนังจะฉาย 45 นาที
แสดงว่า 18.00 ต้องไปรับบัตรแล้วนะคะเฮีย ^^ คงทันอยู่หร้อกเน้อ...
[อีเมล์ตอบกลับอัตโนมัติ]
From: info@paihotspringssparesort.com
To: xxx@hotmail.com
Subject: Confirmed Booking 20184016
Dear Mr. xxx,
We are pleased to confirm your reservation as detailed below:
Booking Details
Booking ID : 20184016
Member ID : M00343825
Name : xxx
Nationality : Thailand
Email Address : xxxx@hotmail.com
Hotel : Pai Hotsprings Spa Room Rate
Roomtype : Pi002 - Chalet Mountain View
Bed Type : Twin Beds
Arrival : SEPTEMBER 2, 2018
Departure : SEPTEMBER 4, 2018
# of Nights : 2
# of Rooms : 1
# of Adults : 2
# of Children : 0
2 Sept 2018 to 4 Sep 2018
Breakfast: Included
Price per room: 3,800 THB per night
Total Amount : 3,800 THB
Sincerely yours,
.....................
ฉันร้องไห้ หลังจากไม่ได้ร้องมานานนับปี บอกตัวเองว่า ฤดูหนาวปีนี้ เป็นปีแรกที่ฉันจะไปทะเลคนเดียว
"ใครเขาจะไปทะเลหน้าหนาวกันล่ะ" เขาเคยถามฉันเมื่อหลายปีก่อน
"ไปหน้าหนาวสิดี คนน้อย คนไทยหนีขึ้นเหนือกันหมด มีแต่คนยุโรปที่หนีหนาวมาเมืองไทย ชายหาดไม่เจี๊ยวจ้าวดี"
นับแต่นั้นทุกปี เราจะหาชายหาดสักที่ จองที่พัก และหาหนังสือเล่มโปรดไปนอนอ่านเงียบๆ ตลอดหลายวันแห่งการลาพักร้อน
มันเคยเป็นกิจกรรมที่ "เรา" ชอบทำด้วยกัน
แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปได้เสมอ ... ฉันรู้ดี และเข้าใจได้ แต่การทำใจเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เคยอยู่ข้างๆ ตัวเราเปลี่ยนไปมันไม่ง่ายนัก
ฉันต้องใช้เวลาเกือบปี กว่าจะตัดสินใจ และตกลงใจทำอะไรบางอย่างเพื่อจบเรื่องพวกนี้เสียที
ปาดน้ำตา แล้วกดคลิกที่อโกดา เพื่อจองที่พัก
...ฤดูหนาวปีนี้ ลองไปทะเลคนเดียว ดูสักที...
.....................
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"
"สวัสดี"
"พี่อยู่คนเดียวใช่ไหม"
"ค่ะ พักร้อน"
"หนูได้อีเมลที่พี่ส่งมาแล้วนะคะ"
"ค่ะ"
"ทำไมเขาทำแบบนี้ได้ หนูไม่เข้าใจ"
"...." ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ฉันตอบในใจ
"วันนั้นหนูขับรถไปส่งเขาที่สนามบิน เพราะคิดว่าเขาไปทำงาน แต่เขาก็ไปปายกับอีกคน เขา...ใจร้ายมาก"
และวันที่เขากลับ ฉันก็เป็นคนขับรถไปรับ.... ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายกว่า เพราะฉันรู้ทุกเรื่องแล้วในวันนั้น
"หนูจะฆ่าเขา หนูจะบอกเพื่อนๆ ที่ทำงานเขาให้หมดเลยว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง"
"อยากทำอะไรก็ทำ ตามสบาย"
"พี่ไม่โกรธเลยหรือคะ เขาทำกับพี่ตั้งหลายอย่าง"
ฉันปาดน้ำตาที่ไหลลงข้างแก้ม อยากบอกอีกฝ่ายเหลือเกินว่ามันเลยคำว่าโกรธมามากแล้ว "แค่นี้ก่อนนะ พี่มีนัดกับร้านนวดที่ริมหาดไว้ เอาไว้วันหลังค่อยคุยกัน"
ฉันวางสาย หยิบหนังสือ "คำสารภาพ" ของ มินะโตะ คะนะเอะ นิยายที่เพิ่งซื้อจากร้านหนังสือมือสองใกล้ที่ทำงานเมื่อสองวันก่อน ใส่ลงถุงผ้าใบเล็ก หยิบหมวกสานปีกกว้างที่คงจะพอกันแดดร้อนจัดริมหาดได้พอสมควร แล้วสวมรองเท้าแตะเดินลงมาที่ล็อบบี้รีสอร์ต พนักงานต้อนรับยิ้มให้
"จะให้เรียกรถให้ไหมคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปร้านนวดใกล้ๆ ที่น้องแนะนำเมื่อวาน ขอบคุณมาก"
"ยินดีค่ะพี่"
เมื่อวานนี้ เธอเห็นฉันมาคนเดียว แถมพักเป็นอาทิตย์ เลยชวนคุยเสียยาว พร้อมทั้งแนะนำที่เที่ยวรอบๆ เกาะ
'หน้าหนาวแบบนี้ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวคนไทย อาทิตย์นี้มีคนไทยคนเดียวก็พี่นี่แหละ'
ฉันยิ้ม เพราะแบบนี้ฉันจึงเลือกที่นี่...แขกส่วนใหญ่เป็นต่างชาติ ฉันจะได้ความเป็นส่วนตัวสุดๆ
หลังจากรับแผ่นพับที่เธอส่งให้มาเก็บไว้ และไม่ได้เปิดดู บอกตัวเองว่า อยากมานอนนิ่งๆ มากกว่าจะไปดำน้ำ ดูปะการังอย่างที่เธอพยายามจะแนะนำ
'อยากได้ที่นอนนวดสบายๆ ค่ะ แถวนี้มีไหม'
นั่นคือคำถามปิดท้ายของฉัน และเป็นที่มาของจุดหมายต่อไปของฉันวันนี้
บอกตัวเองว่า ฉันจะต้องตัดความทรงจำทั้งหมดออกไปโดยเร็ว ...เพื่อเริ่มอะไรใหม่ๆ เสียที แน่นอน ความเสียใจ มันคงไม่หายไปง่ายๆ
แต่ฉันรู้ว่ามันจะหยุด และกลายเป็นอะไรสักอย่างที่เป็นเพียงความทรงจำในวันหนึ่ง
...เพียงแค่ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้ ช้า ช้า ทีละวัน...เท่านั้นเอง
สวัสดีค่ะ พี่จะมาแจ้งข่าวค่ะว่าที่น้องเข้ามาร่วมสนุกในเพจ น้องได้รับคัดเลือก ได้รับรางวัลประจำเดือนนี้ ไม่ทราบน้องสะดวกมารับรางวัลไหมคะ ขอโทษที่แจ้งกระชั้นชิดไปหน่อย
หนูถามได้ไหม ว่า...เอ่อ...ของเป็นอะไรคะพี่ (✿◠‿◠) คือว่าตอนนี้ค่อนข้างยุ่งนะคะ
กิฟต์เซตกับบัตรของขวัญมูลค่าหนึ่งพันบาท เพจเรางบน้อย เกรงใจเหมือนกันที่ต้องชวนน้องมา แต่พี่จะขอถ่ายรูปร่วมกับผู้ที่รับรางวัลท่านอื่นๆ อีกสองสามคน ทำ PR เพจไปด้วย พี่จะให้แอดมินติดต่อบอกสถานที่ไปอีกทีนะคะ มีค่าเดินทางให้อีกนิดหน่อย
แต่...หนูไม่เคยซื้อหนังสือพี่เลย รู้สึกแย่จัง แต่ก็ดีใจนะคะที่ได้รางวัล จะพยายามไปค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ แค่น้องเคยอ่านหนังสือของพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว ต้องมาให้ได้นะคะ แล้วพบกันค่ะ (^__^)
[ข้อความ ส่งผ่าน message มือถือ]
ถ้าโทรไปอีกครั้งไม่รับสาย วันจันทร์นี้จะไปหาที่ทำงาน พร้อมกับข้อมูลที่มี จะคุยดีๆ หรือไปถึงที่
รับแล้วค่ะ โทรมาได้เลย
"มุกใช่ไหม"
"ค่ะพี่ หนูเอง" เสียงคนรับสั่นเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"อยากเจอ มีอะไรหลายอย่างที่ต้องคุยต่อหน้า สะดวกให้พี่ไปเจอที่ไหน ไม่ได้ไปปายใช่ไหม"
"ไม่ค่ะ หนูอยู่กรุงเทพฯ แต่ว่า...หนูไม่มีอะไรคุยนะคะ หนู...สารภาพทุกอย่างหมดแล้ว"
"แต่ถ้ามุกไม่ได้อยู่ปายตอนนี้ เรามีเรื่องอื่นต้องคุยกันเพิ่ม"
"ทำไมคะ เรื่องอะไร"
"ไม่อยากเล่าทางโทรศัพท์ แต่อยากให้เห็นด้วยตาดีกว่านั่งอธิบาย เจอกันที่ไหนดี"
.....................
[สนามบินสุวรรณภูมิ]
ร่างสูงดูเหมือนจะผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นฉัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งของการเดินทาง ฉันจะมาส่งเขาที่สนามบิน (ถ้าว่าง) แต่ไม่เคยมารับ เพราะการเดินทางกลับมักไม่แน่นอน และหลายครั้งเป็นการกลับในวันทำงาน ซึ่งฉันจะออกจากที่ทำงานมารับไม่ได้
"เอารถมารับ จะได้ไม่ลำบากต้องขึ้นแท็กซี่กลับเอง"
"นึกว่า..." คนที่ยืนอยู่เหมือนหันไปมองรอบตัว
"นึกว่ายังไม่กลับจากชลบุรีใช่ไหม พอดีเปลี่ยนใจกลับมาเร็วน่ะ"
"พ่อไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ ไหนบอกต้องเฝ้าพ่อ"
พ่อของฉันเป็นอัลไซเมอร์ ป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปีแล้ว จึงต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลบ่อยๆ การลางานไปชลบุรีของฉันจึงเป็นเรื่องปกติ ถ้าช่วงไหนท่านสบายดี ฉันก็จะต้องแวะไปดูทุกสิ้นเดือน
หมอบอกว่าเวลาของท่านเหลือน้อยเต็มที ฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด เพื่อเมื่อท่านจากไป ฉันจะได้ไม่เสียใจว่าไม่ได้ทำดีที่สุดเพื่อท่าน
"พ่อเสียแล้ว เมื่อสองวันก่อน เมื่อวานวุ่นๆ เรื่องเตรียมงาน วันนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว" เขาไม่ได้สังเกตหรือไงว่าฉันใส่ชุดดำ หน้าไม่แต่ง แถมตาแดงๆ อีก
"อะไรนะ...ท่านเสียแล้วเหรอ"
คนพูดทำหน้าตกใจ เพราะก่อนเขาไป พ่อของฉันแค่เข้าโรงพยาบาลเพราะมีไข้ตัวร้อนเท่านั้น มันดูเหมือนการเข้าโรงพยาบาลครั้งก่อนๆ ของท่าน
"มารับไปงานศพด้วยกัน พอดีต้องกลับมาเอาของที่บ้าน"
.....................
[ข้อความทาง Facebook]
พี่คะ ขอโทษนะคะ อาทิตย์ที่มีรับรางวัล เก๋ติดธุระสำคัญไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ
ว้าแย่จัง ทำยังไงดีค่ะ
เก๋ส่งเพื่อนไปรับแทนได้ไหมคะ
ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่สะดวก พี่ส่งของไปให้ก็ได้ค่ะ ขอที่อยู่ได้ไหมคะ
ได้ค่ะ เดี๋ยวเก๋พิมพ์ที่อยู่ทิ้งไว้ให้ ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษจริงๆ ค่ะ
แย่จัง เราก็เลยไม่ได้เจอกัน ถ้าได้ของ รบกวนโปรโมทแล้วแท็กมาที่เพจพี่ให้หน่อยนะคะ จะได้รู้ว่าได้รับของแล้ว
ได้แน่นอนค่ะพี่ ≧◡≦
.....................
[ข้อความทางไลน์]
13.30 ผอ ไปประชุม
ตกลงนัด 13.30 ใช่ปะ
จะช้าไปมั้ยคะ กลัวรอนาน
ไม่เป็นไรหรอก รอได้ เดี๋ยวไปนั่งนวดเท้ารอ
ขอโทษจริงๆ นะ งานด่วนเข้ามา
ต้องทำโทษด้วยการกินอาหารทะเลซะแล้ว
5555 เครค่า อาหารทะเลต่อจากทริปแม่ฮ่องสอนนะ เอ แต่จอดรถที่ไหนคะ ระวังมีใครเห็นเข้าล่ะ
จอดข้างตึก ไม่เห็นชัวร์ แอบๆ เลยหัวมุมไปก็ไม่มีคนเห็นแล้ว จะรอรับไปเก็บของด้วยไง
อะเคร ตามใจค่า
.....................
[ข้อความทางไลน์]
จ่ายค่าโทสับให้เราเหรอ ขอบคุณค่ะ
ใช่แล้ว อาทิตย์นี้ไปชลบุรีนะ
ไปเย็นนี้เลยเหรอ ก็ไม่ได้เจอกันสิ
ไปเช้าพรุ่งนี้คับ ธุระจริงๆ เย็นนี้เจอกันได้
ดีจัง นึกว่าอาทิตย์นี้ไม่ได้เจอแล้ว งั้นเลิกงานแล้วโทรมานะ จะได้จอง...
.....................
สามเดือนก่อน ฉันเพิ่งกลับมาจากชลบุรี จัดการบ้านที่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานเสร็จเรียบร้อย จึงเปิดคอมพิวเตอร์ ตั้งใจจะเขียนหนังสือที่เขียนค้างไว้ให้จบ แต่ก่อนจะเปิดไฟล์หนังสือ ก็เปิดเพจเฟชบุ๊กที่ตั้งไว้เพื่อคุยกับแฟนนักอ่าน เช็กว่ามีอะไรอับเดทจากสองสามวันที่ผ่านมาหรือเปล่า
หน้าเพจมีแจ้งเดือนว่ามีคนแท็กถึง และมีเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับฉันอับเดทเกือบยี่สิบเรื่อง ฉันค่อยๆ ไล่อ่านไปทีละเรื่อง มีแฟนเพจใหม่ที่ยังไม่เคยคุยด้วยสองสามคน ฉันไล่ดูหน้าเฟชบุ๊กของพวกเขาทีละคน
ฉันไม่ใช่นักเขียนดัง เรื่องที่เขียนจบถูกทำเป็นเล่มพิมพ์แล้วเพียงสองสามเล่ม ส่วนเรื่องเดิมๆ ส่วนใหญ่จะเป็นอีบุ๊ก ฝากขายตามเว็บต่างๆ อยู่พอสมควร จะมีนักอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งอ่านหนังสือของฉันแวะเข้ามาทักในเพจบ้างประปราย ถ้าเป็นแฟนเพจหน้าใหม่ ฉันจะพยายามเข้าไปดูประวัติของพวกเขาก่อน เพื่อให้รู้จัก เข้าใจ life style ของพวกเขาสักเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับข้อความที่พวกฝากไว้
บางคน เราเคยพบกันที่งานสัปดาห์หนังสือ บางคนเคยพบตามอีเวนท์หนังสือต่างๆ การตอบกลับและแสดงว่าเราจำได้ว่าเคยเจอเขาที่ไหน น่าจะสร้างความประทับใจให้กับพวกเขา มากกว่าตอบไปเฉยๆ ฉันคิดอย่างนั้น
คนสุดท้าย สาวน้อยหน้าใส ผมยาว ยิ้มสวย เธอแท็กฉันมา จากรูปปกหนังสือ พร้อมกับข้อความสั้นๆ ว่า นี่เป็นนิยายที่เพิ่งอ่านจบ เล่มนี้สนุก ไล่ลงไปด้านล่าง มีเพื่อนๆ ของเธอมาคอมเมนต์ว่าไม่น่าเชื่อว่าเธออ่านนิยายรักแบบนี้ด้วย
ฉันอมยิ้ม กด like ไปใต้รูป ตัดสินใจยังไม่ตอบอะไร เพราะเธอแค่แท็กรูปปกหนังสือของฉันมา อาจไม่ได้อยากคุยกันก็ได้
ไม่รู้อะไรดลใจ ฉันอยากรู้จักแฟนเพจคนใหม่คนนี้มากขึ้นอีกนิด จึงคลิกดูเรื่องราวหน้าเฟชของเธอไปเรื่อยๆ
ก็เลยได้รู้วา...เธอเพิ่งกลับมาจากทริปกับเพื่อนที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน...ฉันเลยได้รู้ว่า เธอเรียนที่เดียวกับคนใกล้ตัวของฉัน
ทำไมเธอไม่บอกฉันสักคำว่ารู้จักเขา ทำไมเขาไม่เคยพูดถึง ว่ามีรุ่นน้อง อ่านหนังสือของฉัน
...คิดมากน่า อาจจะเรื่องบังเอิญ...
เขาอาจจะไม่รู้ และเธอก็อาจไม่รู้เช่นกัน
.....................
"อยากไปดูหนังเรื่อง "เรื่องรักฤดูหนาว" วันหลังพาไปดูได้ไหม กำลังฉายอยู่พอดี" ฉันก็เอ่ยขึ้น เมื่ออีกคนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
"ใครเล่น หนังเกาหลีใช่ไหม จะสนุกเหรอ"
"น่าจะสนุกนะ จองตั๋วให้หน่อยสิ อยากไปดูพรุ่งนี้ เลิกงานเร็วน่าจะไปดูทัน เอาโรงหนังใกล้ๆ ที่ทำงานเธอก็ได้"
"พรุ่งนี้เรากลับดึก มีงาน"
"ประชุมเหรอ"
"...มีงานนิดหน่อย"
"เราไม่ดูหนังกันนานแล้วนะ" จริงๆ แล้ว เราไม่ได้ทำอะไรด้วยกันนานแล้ว อาจจะเพราะฉันมัวแต่ยุ่งกับหนังสือเล่มใหม่ และเตรียมตัวสำหรับอีกเล่มที่คุยคอนเซ็บต์กับสำนักพิมพ์แล้ว หรือ...เพราะอะไรก็ไม่รู้
"เอาไว้เรื่องอื่นแล้วกัน"
.....................
[อีเมล์]
จองตั๋วเรียบร้อยแล้วนะ เขาเขียนว่ากรุณาไปรับบัตรก่อนเวลาที่หนังจะฉาย 45 นาที
แสดงว่า 18.00 ต้องไปรับบัตรแล้วนะคะเฮีย ^^ คงทันอยู่หร้อกเน้อ...
[อีเมล์ตอบกลับอัตโนมัติ]
From: info@paihotspringssparesort.com
To: xxx@hotmail.com
Subject: Confirmed Booking 20184016
Dear Mr. xxx,
We are pleased to confirm your reservation as detailed below:
Booking Details
Booking ID : 20184016
Member ID : M00343825
Name : xxx
Nationality : Thailand
Email Address : xxxx@hotmail.com
Hotel : Pai Hotsprings Spa Room Rate
Roomtype : Pi002 - Chalet Mountain View
Bed Type : Twin Beds
Arrival : SEPTEMBER 2, 2018
Departure : SEPTEMBER 4, 2018
# of Nights : 2
# of Rooms : 1
# of Adults : 2
# of Children : 0
2 Sept 2018 to 4 Sep 2018
Breakfast: Included
Price per room: 3,800 THB per night
Total Amount : 3,800 THB
Sincerely yours,
.....................
ฉันร้องไห้ หลังจากไม่ได้ร้องมานานนับปี บอกตัวเองว่า ฤดูหนาวปีนี้ เป็นปีแรกที่ฉันจะไปทะเลคนเดียว
"ใครเขาจะไปทะเลหน้าหนาวกันล่ะ" เขาเคยถามฉันเมื่อหลายปีก่อน
"ไปหน้าหนาวสิดี คนน้อย คนไทยหนีขึ้นเหนือกันหมด มีแต่คนยุโรปที่หนีหนาวมาเมืองไทย ชายหาดไม่เจี๊ยวจ้าวดี"
นับแต่นั้นทุกปี เราจะหาชายหาดสักที่ จองที่พัก และหาหนังสือเล่มโปรดไปนอนอ่านเงียบๆ ตลอดหลายวันแห่งการลาพักร้อน
มันเคยเป็นกิจกรรมที่ "เรา" ชอบทำด้วยกัน
แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปได้เสมอ ... ฉันรู้ดี และเข้าใจได้ แต่การทำใจเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เคยอยู่ข้างๆ ตัวเราเปลี่ยนไปมันไม่ง่ายนัก
ฉันต้องใช้เวลาเกือบปี กว่าจะตัดสินใจ และตกลงใจทำอะไรบางอย่างเพื่อจบเรื่องพวกนี้เสียที
ปาดน้ำตา แล้วกดคลิกที่อโกดา เพื่อจองที่พัก
...ฤดูหนาวปีนี้ ลองไปทะเลคนเดียว ดูสักที...
.....................
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"
"สวัสดี"
"พี่อยู่คนเดียวใช่ไหม"
"ค่ะ พักร้อน"
"หนูได้อีเมลที่พี่ส่งมาแล้วนะคะ"
"ค่ะ"
"ทำไมเขาทำแบบนี้ได้ หนูไม่เข้าใจ"
"...." ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ฉันตอบในใจ
"วันนั้นหนูขับรถไปส่งเขาที่สนามบิน เพราะคิดว่าเขาไปทำงาน แต่เขาก็ไปปายกับอีกคน เขา...ใจร้ายมาก"
และวันที่เขากลับ ฉันก็เป็นคนขับรถไปรับ.... ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายกว่า เพราะฉันรู้ทุกเรื่องแล้วในวันนั้น
"หนูจะฆ่าเขา หนูจะบอกเพื่อนๆ ที่ทำงานเขาให้หมดเลยว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง"
"อยากทำอะไรก็ทำ ตามสบาย"
"พี่ไม่โกรธเลยหรือคะ เขาทำกับพี่ตั้งหลายอย่าง"
ฉันปาดน้ำตาที่ไหลลงข้างแก้ม อยากบอกอีกฝ่ายเหลือเกินว่ามันเลยคำว่าโกรธมามากแล้ว "แค่นี้ก่อนนะ พี่มีนัดกับร้านนวดที่ริมหาดไว้ เอาไว้วันหลังค่อยคุยกัน"
ฉันวางสาย หยิบหนังสือ "คำสารภาพ" ของ มินะโตะ คะนะเอะ นิยายที่เพิ่งซื้อจากร้านหนังสือมือสองใกล้ที่ทำงานเมื่อสองวันก่อน ใส่ลงถุงผ้าใบเล็ก หยิบหมวกสานปีกกว้างที่คงจะพอกันแดดร้อนจัดริมหาดได้พอสมควร แล้วสวมรองเท้าแตะเดินลงมาที่ล็อบบี้รีสอร์ต พนักงานต้อนรับยิ้มให้
"จะให้เรียกรถให้ไหมคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปร้านนวดใกล้ๆ ที่น้องแนะนำเมื่อวาน ขอบคุณมาก"
"ยินดีค่ะพี่"
เมื่อวานนี้ เธอเห็นฉันมาคนเดียว แถมพักเป็นอาทิตย์ เลยชวนคุยเสียยาว พร้อมทั้งแนะนำที่เที่ยวรอบๆ เกาะ
'หน้าหนาวแบบนี้ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวคนไทย อาทิตย์นี้มีคนไทยคนเดียวก็พี่นี่แหละ'
ฉันยิ้ม เพราะแบบนี้ฉันจึงเลือกที่นี่...แขกส่วนใหญ่เป็นต่างชาติ ฉันจะได้ความเป็นส่วนตัวสุดๆ
หลังจากรับแผ่นพับที่เธอส่งให้มาเก็บไว้ และไม่ได้เปิดดู บอกตัวเองว่า อยากมานอนนิ่งๆ มากกว่าจะไปดำน้ำ ดูปะการังอย่างที่เธอพยายามจะแนะนำ
'อยากได้ที่นอนนวดสบายๆ ค่ะ แถวนี้มีไหม'
นั่นคือคำถามปิดท้ายของฉัน และเป็นที่มาของจุดหมายต่อไปของฉันวันนี้
บอกตัวเองว่า ฉันจะต้องตัดความทรงจำทั้งหมดออกไปโดยเร็ว ...เพื่อเริ่มอะไรใหม่ๆ เสียที แน่นอน ความเสียใจ มันคงไม่หายไปง่ายๆ
แต่ฉันรู้ว่ามันจะหยุด และกลายเป็นอะไรสักอย่างที่เป็นเพียงความทรงจำในวันหนึ่ง
...เพียงแค่ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้ ช้า ช้า ทีละวัน...เท่านั้นเอง
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ต.ค. 2562, 17:04:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ต.ค. 2562, 17:04:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1021
| << เรื่องบังเอิญ...ของสองเรา | ทะเล ความเหงา และเขาอีกคน >> |