เคียงเธอ
หวันยิหวาแอบรักจิระ เพื่อนชายข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เกิด โดยที่ไม่รู้ว่าเขาและเธอมีใจตรงกัน วันหนึ่งหวาไม่สบาย จิระจึงช่วยดูแล...แล้วเขาก็เผลอใจจูบเธอเข้าโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
Tags: จิระ หวันยิหวา แอบรัก เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 7 : เริ่มรุก
เกือบเดือนที่ผ่านมาหลังจากที่หล่อนไม่สบาย จิระก็ทำตัวแปลกขึ้นทุกทีๆ หวันยิหวาแอบสังเกตก็รู้สึกว่าเหมือนเขามีความลับอะไรซ่อนอยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้นสายตาของเขาที่มองมา...มันมีประกายวิบๆ วับๆ ที่มักจะส่งมาให้หล่อนพร้อมกับอมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเสมอๆ
หญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจความหมาย...แต่ก็อดรู้สึกหวั่นไหวในใจไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เขาขับรถมาส่งทั้งขาไปขากลับ พร้อมกับมากินข้าวกลางวันด้วยบางครั้ง...มันหมายความว่าอย่างไร...หล่อนจะคิดไปเองรึเปล่านะว่าเขาเองก็มีใจให้เธอ
"หมอหวา ช่วงนี้หนูอารมณ์ดีจัง กำลังอินเลิฟอยู่รึเปล่าเอ่ย" ลูกค้าร่างท้วมเอ่ยถามหลังจากที่ออกมาจากห้องรักษา ที่ถามคำถามที่เป็นส่วนตัวขนาดนี้ได้ก็เพราะความสนิทสนมที่มีให้กันมานาน สองมืออูมประคองสุนัขพันธุ์ชิสุเอาไว้อย่างทะนุถนอม
ช่วงนี้น้องหมาของคุณป้าขาเป็นแผลเลยมาคลินิกทุกวันเพื่อให้สัตวแพทย์ทำแผลให้ ก็เลยเห็นความเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มและหมอหวา
"ไม่ใช่หรอกค่ะ" หวันยิหวาปฏิเสธ แต่คุณป้าร่างท้วมก็มองด้วยสีหน้าออกแนวจะรู้ทัน
"อย่าหลอกคนแก่เสียให้ยากเลย เด็กสมัยนี้ปากแข็ง ป้าดูแว้บเดียวก็รู้แล้วล่ะ" คุณป้าบอกแล้วลดเสียงลงให้เบาที่สุด
"หมอหวากับพ่อหนุ่มที่ขับรถมารับน่ะ" ป้าร่างท้วมไม่ฟังคำปฏิเสธของหญิงสาวแต่พูดต่อไปเรื่อยๆ หวันยิหวาได้ฟังถึงกับลมหายใจสะดุดก่อนจะรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน หน้านวลเรื่อขึ้นทันตาด้วยความเขินอาย
"ไม่ใช่หรอกค่ะป้า เพื่อนกันจริงๆ" คนตอบตอบแบบอ้อมแอ้มไม่ยอมสบตา คนที่แก่กว่ามากมองใบหน้าที่สีจัดขึ้นของหญิงสาวแล้วยิ้มน้อยๆ ให้อย่างใจดี
"เพื่อนกันทำไมจะรักกันไม่ได้ ป้ากับคุณลุงก็เพื่อนกันนี่แหละ คบไปคบมาก็แต่งงานกันเลย บางทีหากคนสองคนเปิดใจพูดกันผลที่ออกมาคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิดนะจ๊ะ" หวันยิหวานิ่งฟังในสิ่งที่คุณป้าพูด หากเป็นจริงดั่งป้าว่าล่ะ... เหมือนคุณป้าจะรู้ว่า ณ เวลานี้หญิงสาวคงกำลังตัดสินใจ จึงเอ่ยลาขอตัวกลับ แต่ไม่ลืมทิ้งท้าย
"ถ้าเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเป็นคนรู้ใจเมื่อไร ก็อย่าลืมบอกป้านะหมอหวา"
พอคุณป้ากลับไปได้สักพักตัวต้นเหตุของหัวข้อสนทนาก็มาถึง
"หวา แล้วคุณป้าไม่มาเหรอวันนี้" จิระเอ่ยถามเพราะตั้งแต่เขามารับไปส่งหวันยิหวา ตอนเย็นๆ เขาจะเจอคุณป้าร่างท้วมวัยกลางคนเสมอ
"กลับไปเมื่อกี้นี้" หญิงสาวว่า มือเรียวกำลังถอดเสื้อกาวน์ออก
"มีรถชนกันที่แยกนู้น เลยคลาดกับคุณป้าเลยแฮะ เสียดายๆ" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมมองดูนาฬิกาที่กำลังจะบอกเวลาสิบเก้านาฬิกาในอีกสิบนาที
"ตกลงที่มารับทุกวันนี่ก็เพราะอยากมาเจอคุณป้าใช่ป่ะ" หวันยิหวาทำหน้ารู้ทัน แต่สีหน้าของจิระจู่ๆ ก็จริงจังขึ้นมาโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว
"เปล่า...คนที่เราหลงน่ะ..." ตาสองตาประสานสบกันนิ่ง ดวงตาคู่คมจ้องมองผ่านลึกเข้ามาในนัยน์ตาของหญิงสาว หวันยิหวาพยายามจะหลบตาแต่ทว่าหล่อนกลับไม่ขยับเขยื้อน ร่างทั้งร่างเหมือนหยุดนิ่งรอฟังคำพูดต่อไปจากปากของเขา
"คนที่เราหลงน่ะ..." ตอนนี้คนพูดก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่ต้องพูดถึงคนฟังตอนนี้หัวใจอาจจะหยุดเต้นไปแล้วก็ได้
"น้องหมาชิสุต่างหาก" คนที่ตั้งใจฟังถึงกับผ่อนลมหายใจโล่งอก แต่ก็เสียดายนิดๆ หากชื่อเมื่อกี้เป็นชื่อหล่อนๆ จะทำอย่างไรต่อไปนะ... ส่วนคนที่พูดก็กำลังด่าตัวเองในใจ
'ไอ้จีเอ๊ย มาปอดอะไรเอาตอนนี้วะ...อุตส่าห์มีโอกาสแล้วแท้ๆ ไอ้ซื่อบื้อ...'
ขณะนั่งรถกลับบ้านหวันยิหวาก็ลอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่
'...จะเป็นจริงอย่างที่คุณป้าว่าไหมนะ ว่าผลที่ออกมาจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิด' ขณะที่กำลังมองเพลินๆ อยู่นั้นจิระก็หันมาพอดี หวันยิหวาตกใจจึงแกล้งกลบเกลื่อนทำคิ้วขมวดใส่
"หันมาทำไม มองถนนสิ" คนตัวเล็กแกล้งว่าเสียงดัง
"ก็หวามองหน้าจีก่อน จีก็สงสัยนี่" เอาล่ะสิยัยหวา คราวนี้หล่อนจะแก้ตัวยังไงดีล่ะ
"เปล่าสักหน่อย หวามองหาร้านกินข้าวต่างหาก"
"ไม่ต้องมองหา จีจองไว้แล้ว" จิระหันมามองคนนั่งข้างๆ
"หวา...” ชายหนุ่มเอ่ยเรียก หญิงสาวหันมามองหน้าคมเข้มข้างตัว
“งานเลี้ยงบริษัทศุกร์นี้ หวาไปกับจีใช่ไหม” จิระถามเสียงนุ่ม หวันยิหวาเงยหน้ามองชายหนุ่ม พลันสายตาก็สบกับจิระที่หันหน้ามามองพอดี
“จ้ะ หวาแลกเวรกับพี่หมอไว้แล้วล่ะ”
“ถ้าหวาไม่ไปจีก็เป็นห่วง ไม่อยากให้หวาอยู่บ้านคนเดียว” หวันยิหวาได้ฟังถึงกับอมยิ้ม
'ยัยหวา...ต่อจากนี้จีจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว...'
"พรุ่งนี้หวาจะไปมินิบุ๊คแฟร์ ที่ห้าง... จีจะฝากหวาซื้อะไรไหม" หวันยิหวาหันหน้ามาถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าเวรเหรอหวา” จิระเอ่ยถามอย่างสงสัย
“หวาลาไว้สี่วันน่ะ ยังไม่ได้ใช้พักร้อนของปีที่แล้วเลย ก็เลยใช้สักหน่อยก่อนหมดอายุ แล้วตกลงจีจะฝากซื้ออะไรไหม"
"ไม่ดีกว่า" ชายหนุ่มว่า
"เพราะพรุ่งนี้จีจะไปด้วย" จิระรีบเฉลยเรียกสีหน้าแปลกใจจากหวันยิหวาได้อีกครา
"จะไปได้ไงพรุ่งนี้ทำงานไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวเหมือนเพิ่งตั้งสติได้ถามเขากลับในทันที
"ก็รีบไปเคลียร์งานแต่เช้าแล้วพอบ่ายเราค่อยไปด้วยกัน หรือว่าไม่ดีที่มีคนถือของให้น่ะ" แค่นั้นคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ คนที่กำลังขับรถถึงกับยิ้มกว้าง
"พูดแล้วไม่เบี้ยวแน่นะ" หวันยิหวากำชับ
"คร้าบบบ คุณผู้หญิง" จิระลากเสียงยาวเรียกวงค้อนจากหญิงสาวได้อีกวงใหญ่
"พรุ่งนี้ก็ออกไปบริษัทพร้อมกับจีเลยสิ แต่ถ้าหวาเบื่อที่จะต้องรอเราค่อยไปเจอกันที่ห้างก็ได้นะ" ชายหนุ่มว่า
"ไม่เป็นไรหรอก" หวันยิหวาบอก ดวงตากลมภายใต้กรอบแว่นใสมองไปที่เสี้ยวหน้าของเขาหลังได้ยินประโยคสุดท้ายที่เอ่ยออกมา หากชายหนุ่มหันมาสบตากับหวันยิหวาเพียงสักวินาทีเขาคงน่าจะรู้ความนัยที่ปกปิดไว้อย่างแน่แท้
"แค่นี้เองเรารอได้" เจ้าหล่อนบอกเขาไปแค่นี้หากแต่ในใจกลับพูดต่อไปว่า...
'ก็รอมาได้ตั้งยี่สิบปีแล้วนี่นะ ถ้าจะเพิ่มอีกสักสามชั่วโมงก็คงจะไม่เสียหายอะไร...'
เช้าวันนี้หวันยิหวาตื่นเช้าเป็นพิเศษรีบล้างหน้าแปรงฟันจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย ก่อนจะมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมือเรียวเทแป้งเด็กออกมาเพียงเล็กน้อยแล้วค่อยๆ บรรจงแตะลงบนแก้มใสอย่างแผ่วเบา จากผิวแก้มเลื่อนไปที่หน้าผากไล้ลงมาถึงปลายจมูก ปลายคางและลำคอเรียวระหงแล้วแต่งแต้มริมฝีปากด้วยลิปมันสีชมพูอ่อนเป็นอันเสร็จพิธี หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบหวีแปรงมาสางผมยาวที่ยาวเกลี่ยอยู่ที่กลางหลังพร้อมกับมองภาพในกระจก คนที่อยู่ในภาพมองกลับมา ภาพที่เห็นเป็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มอ่อนๆ แววตาคู่สวยมีประกายหวานแอบซ่อนไว้ภายใน นึกไปนึกมาหญิงสาวก็อดคิดไม่ได้ว่าพฤติกรรมของหล่อนตอนนี้เหมือนเด็กสาววัยแรกแย้มที่กำลังจะไปออกเดทหรือเปล่าหนอ...
หวันยิหวาเดินลงมาทำข้าวต้มไข่ใช้เวลาเพียงไม่นานข้าวต้มกลิ่นหอมก็เสร็จสมบูรณ์ส่งกลิ่นฉุยโชยมาแตะจมูก หน้าสวยเงยหน้ามองนาฬิกา...อีกสิบนาทีจะเจ็ดโมงเช้า ...ไม่รู้ว่าหมอนั่นจะตื่นรึยังนะ...ไวเท่าความคิดโทรศัพท์บ้านไร้สายก็ถูกกดเบอร์ไปยังอีกบ้านทันที แต่รออยู่นานก็ไม่มีคนรับสายจึงโทรไปที่เบอร์มือถือ แต่ก็ไม่รับสายอีกเช่นกัน หญิงสาวจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบกุญแจบ้านของเขาที่ชายหนุ่มทำให้อีกชุดบนหลังตู้ โดยคนให้ให้เหตุผลไว้ว่า
…เผื่อมีเหตุฉุกเฉินน่ะ เก็บไว้ก็ไม่เสียหลายนี่...
บานประตูบ้านของชายหนุ่มถูกเปิดออก มีแสงอาทิตย์เพียงเล็กน้อยส่องผ่านลอดเข้ามาในตัวบ้านอย่างสลัวๆ เนื่องจากหน้าต่างทุกบานยังถูกผ้าม่านบดบังแสงเอาไว้เกือบทั้งหมด แววตาคู่สวยสอดส่ายสายตาเผื่อว่าชายหนุ่มจะอยู่ที่ชั้นล่างแต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา
'ยังไม่ตื่นหรือนี่' หญิงสาวคิดในใจ ก่อนช่างใจว่าหล่อนจะขึ้นไปปลุกชายหนุ่มดีหรือเปล่า...แต่พอนึกว่าวันนี้ชายหนุ่มต้องไปทำงานหญิงสาวที่กำลังลังเจใจก็ตัดสินใจทันที
'ขึ้นก็ขึ้น!'
และแล้วหญิงสาวก็เดินไปถึงประตูหน้าห้องนอนเขาจนได้ แม้จะไม่ได้ขึ้นมาชั้นบนของบ้านหลังนี้นานและตัวหล่อนจะไม่เคยได้เข้าไปในห้องของเขาก็เถอะ แต่หล่อนก็จำได้ดีเพราะตอนที่มานอนกับเจลกา น้องสาวคนนี้เคยบอกเอาไว้ว่าห้องของจิระอยู่ข้างๆ ห้องตน ตอนนั้นตัวหล่อนเองถึงกลับนอนไม่ค่อยจะหลับเมื่อประหวัดถึงหน้าใบหน้าของเพื่อนชายคนที่หัวใจบอกว่าเขาเป็นมากกว่าเพื่อน กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาของวันใหม่ไปเสียแล้ว มือเรียวของหญิงสาวยกขึ้นเคาะบานประตูห้องของจิระแต่เคาะอยู่สองสามทีก็ไม่มีคนเปิด จึงถือวิสาสะเปิดประตู้ห้องเข้าไป...
ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จพอดีกับที่ได้ยินเสียงเคาะประตู
"สงสัยคงเป็นยัยหวา..." พูดเสร็จคนหน้าคมก็ยิ้มที่มุมปากทันที เขาแอบอยู่มุมอับหลังประตูรอเวลาให้เจ้าหล่อนทนไม่ได้เปิดประตูห้องเข้ามาดูเอง แล้วก็เป็นไปตามคาดหญิงสาวเปิดประตูเขามาดูจริงๆ แต่ไม่เห็นจิระเพราะเมื่อเปิดประตูเข้ามาบานประตูก็จะบังร่างของชายหนุ่มพอดิบพอดี
หวันยิหวาค่อยๆ แง้มประตูห้องอย่างช้าๆ แต่พอเปิดเข้าไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า
'...สงสัยเข้าห้องน้ำอยู่กระมัง...'
"ในนี้ก็ไม่มี..." หวันยิหวาว่า พร้อมกับก้าวไปที่ห้องน้ำ แต่ห้องน้ำก็ว่างเปล่าอีกเช่นกัน กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆ ลอยอบอวนอยู่ให้ห้องน้ำแสดงว่าชายหนุ่มเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...แต่เจ้าตัวล่ะ...ไปไหน
"ไปไหนของเขานะ หรือว่าหมอนั่นลืมนัดไปแล้ว..." หญิงสาวกำลังเดินถอยหลังออกพร้อมบ่นพึมพำ แต่เจ้าหล่อนก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงปิดประตูห้อง พอหันหลังกลับไปดูต้นเสียงก็พบกับร่างของชายหนุ่มที่ยืนยิ้มกว้างขวางทางออกไว้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับจิระ หญิงสาวถึงกับหน้าแดงเรื่อใบหน้านวลก้มหน้างุดเพราะสภาพชายหนุ่มมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันไว้ที่เอวและที่พาดคอเอาไว้
"ตาบ้า มายืนแก้ผ้าเป็นชีเปลือยอยู่ได้ ไปใส่เสื้อเลยนะ" หวันยิหวาเอามือปิดตาก่อนรีบเดินหลบร่างสูงเพื่อไปเปิดประตูด้านหลังเขา แต่จิระไวกว่าก้าวที่เดียวเขาก็บังประตูไว้เสียมิด คนที่ปิดหน้าอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามองอย่างเคืองๆ แต่ดูเจ้าหล่อนจะคิดผิดถนัดเมื่อมองดูสภาพของตัวเองตอนนี้ มันเหมือนกับว่าหล่อนกำลังจนมุม
'ข้างหน้าก็นายจี ข้างๆ ก็กำแพง ข้างหลังก็เตียงนอนแล้วฉันจะหนีไปทางไหนดี...' หวันยิหวาโวยวายในใจ ตาคู่สวยรีบมองหาทางหนีทีไล่แต่รู้สึกว่าหนทางหนี...จะไม่มี
"เมื่อกี้เธอว่าใครแก้ผ้าเป็นชีเปลือยเหรอยัยหวา" ชายหนุ่มพุดเสียงเย็นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ขึ้นไปอีก แต่คนอย่างหวันยิหวาหรือจะยอมง่ายๆ หญิงสาวเสียงเข้มขึ้นแม้ปลายประโยคจะออกจะสั่นๆ ก็ตาม
"ก็บอกนายนั่นแหละ แล้วก็หลบด้วย...หวาจะออก" ว่าเสร็จก็รีบเดินหมายจะแทรกตัวไปเปิดประตู แต่คนร่างสูงไม่ยอม พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้อีก ทำให้ตอนนี้แผ่นหลังของหวันยิหวาแนบสนิทกับบานประตู โดยที่เบื้องหน้าก็ต้องเผชิญหน้ากับจิระอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"เรื่องอะไรฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ" ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้อีกจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดเรี่ยเกลี่ยอยู่ที่ใบหน้า
"จะปล่อยหรือไม่ปล่อย" หวันยิหวาทำใจแข็ง แต่หน้าเนียมก้มงุดไม่กล้ามองหน้าเขา
"ไม่ปล่อย" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับน้ำเสียงที่ยียวนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว หวันยิหวาลืมตัวเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนกวนประสาท แต่แล้วก็ต้องชะงัก เพราะปลายจมูกชนเข้ากับปลายคางของร่างสูงที่ก้มลงมาพอดี ตาสบตาพร้อมหน้าคมโน้มเข้าใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว
หวันยิหวาถึงกับหายใจติดขัดเมื่อฝ่ามืออุ่นวางทาบลงมาที่เอวคอด เลือดสูบฉีดแรงขึ้นหัวใจเต้นระรัว ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นหอมของผิวกายของเขาทำเจ้าหล่อนรู้สึกหวิวๆ ในจิตใจ หญิงสาวพอจะเดาได้ว่าเขากำลังทำอะไรต่อไปแล้วก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันไม่ควรที่จะเกิดขึ้น แต่ทำไมไม่มีคำพูดห้ามปรามเขาจากปากของเธอ
...หรือว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นสิ่งที่หล่อนเองก็ต้องการ...
---------------------------------------------
คุณ violette
โอ่ยคู่นี้น่ารักกกกค่า ดีแล้วๆรีบๆบอกเนอะ
คู่น้องอยากตามไปอ่านจังเลยค่า ท่าทางเจจะกวนไม่เบาเลย อิอิ
>> แต่งเองยังเขินเองเลยค่ะ
คู่น้องเจ รับประกันความแสบแน่นอนค่ะ
คุณ นางสาวปลาดาว
นายจีนี่ก็น่ารักนะเนี่ย
>> ฝากเอาไว้ในอ้อมใจรักกันนานๆ นะคะ
คุณ anOO
ไม่อยากให้ยัยขวัญโผล่มาป่วนเลยอ่ะ
>> ออกมาแล้ว ฉุดเธอกลับคงไม่ไหวแล้วค่ะ ^^
ปาลิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ส.ค. 2554, 03:06:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ส.ค. 2554, 03:13:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 2097
| << ตอนที่ 6 : สระผม | ตอนที่ 8 : คนนี้...แฟนผม >> |
anOO 21 ส.ค. 2554, 15:51:44 น.
เอาอีกๆๆๆ นายจีรุกให้หนัก
เอาอีกๆๆๆ นายจีรุกให้หนัก
