โอบรักธารรุ้ง: อัยย์ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
หมู่บ้านธารรุ้ง แผ่นดินผืนนี้คือทำเลทองของธุรกิจเขา
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: โรแมนติก คู่กัด เกษตรกร รีสอร์ต รุ่นพี่ รุ่นน้อง
ตอน: บทที่ 16 -70%
ไพโรจน์กับพิมพ์ใจหันมามองตากัน เมื่อเห็นภาพสองหนุ่มสาวมาด้วยกันอีกครั้ง แต่ทั้งคู่ก็ออกมาต้อนรับชายหนุ่มด้วยดี และเช่นเคย พิมริสาไม่มีอะไรปิดบังบิดามารดา เธอเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งก็สร้างความตกอกตกใจให้บุพการีไม่น้อย
“ยายพิมนี่ชอบทำอะไรห่ามๆ เสียจริง” มารดาตำหนิลูกสาว
“นี่ดีนะที่ช้างมันไม่ทำอะไร แล้วเที่ยวจูงรถอยู่ในป่าแบบนี้ ไม่ใช่จะมีแต่ช้างที่อันตราย คนก็อันตรายพอกัน โชคดีนะที่คุณไผ่ไปเจอเข้า”
“เข็ดแล้วจ้ะแม่ ต่อไปไม่ทำละ”
“แต่แม่ว่า เดี๋ยวก็คงมีเรื่องนั้นนี้อีก พิมน่ะซุ่มซ่ามก็ที่หนึ่ง ดื้อ ซนมาครบ ดูพี่พรบ้าง ถ้าหนูเรียบร้อยได้สักครึ่งของพี่เขา แม่คงดีใจ”
“แม่ก็...” ผู้เป็นพ่อขัดขึ้น “อย่าไปเปรียบเทียบแบบนั้นเลย คนเราจะให้เหมือนกันได้ยังไง ลูกมันตกใจมาพอแล้ว ยังจะมาอะไรมันอีก อ้า คุณไผ่ครับ ขอเชิญอยู่กินข้าวเย็นกับเราเลยนะครับ”
แต่ชายหนุ่มปฏิเสธ และบอกว่าเขาจะรีบเดินทางไปกรุงเทพฯ สองสามีภรรยาชาวสวนจึงขนพวกกล้วยหอม ส้มโอ น้อยหน่า ลางสาด และขนุนอย่างละนิดละหน่อยให้เขาติดรถไปฝากบิดามารดาที่กรุงเทพฯ ด้วยซึ่งความมีน้ำใจของคนบ้านนอกที่เขาประสบอยู่เรื่อยๆ แบบนี้นี่เองคือเสน่ห์มัดใจให้ต้องผูกพันกับที่นี่
ภาณุรุจผ่านต่างด้าวต่างแดน ผ่านที่อื่นๆ มามาก แต่แผ่นดินที่อบ อวลไปด้วยไมตรีจิตแบบธารรุ้ง ทำให้เขาต้องหยุดปักหมุดให้ชีวิตอย่างไม่ลังเล
“พิมอยากได้อะไรจากกรุงเทพฯ บ้างไหม”
ชายหนุ่มถามเมื่อพิมริสาเดินมาส่งที่รถ เธอหยุดคิดเล็กน้อยก่อนตอบ
“ถ้าไม่รบกวนพี่มากไป พิมอยากฝากซื้อแบตมือถือสักสองก้อน ที่ใช้อยู่มันเริ่มเสื่อมแล้ว”
“ไม่รบกวนอะไรหรอก บ้านพี่อยู่ใกล้ห้างฯ ตั้งสองสามห้างฯ แล้วจะหามาให้ ว่าแต่แค่นี้หรือที่อยากได้ ทำไมน้อยจัง”
“ก็พิมต้องการแค่นี้ แบตมือถือจำเป็นที่สุดสำหรับพิม”
“อ้าว พี่นึกว่าพี่”
หญิงสาวเบือนหน้าหนี อีตาบ้า นึกไม่ถึงว่าคนอย่างเขาจะจีบผู้หญิงเก่ง มิน่า เกดแก้วถึงหลงนัก...นึกแล้วก็ใจแป้วขึ้นมาอีก ช่วงนี้เกือบลืมเพื่อนคนนี้ไปเลย นึกว่าโลกนี้มีแค่เธอคนเดียวที่ภาณุรุจสนใจ
“ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะ” เขาถามพลางสตาร์ตเครื่องยนต์
“พี่ไม่ได้ไปสนามรบที่ไหน รับรองกลับมาแขนขาครบแน่ๆ”
นั่นแหละ เธอถึงยิ้มออกแล้วบอกเขาว่า
“ถึงแล้วก็โทร.มาบอกหน่อยนะคะ”
“จ้า โทร.แน่ ไม่ต้องรอให้ถึงหรอก เดี๋ยวพอแวะปั๊มกลางทางจะโทร.ก่อนเลย”
เธอยิ้มตาหยี ใบหน้างามสดใสจนภาณุรุจแทบอยากพับแผนเดิน ทางทั้งหมด แต่ก็ทำไม่ได้ เขานำรถเคลื่อนห่างออกไปจากไร่พิมปทุมมาอย่างช้าๆ เหลือบมองกระจกก็เห็นเจ้าของไร่ยืนผมปลิวสยายโบกมือให้เขาอยู่ไหวๆ
ครู่ใหญ่ถัดมา ชายหนุ่มเลี้ยวซ้ายนำรถเข้าสู่ทางหลวงชนบทอันเป็นถนนหลักที่มุ่งเข้าตัวจังหวัด วกไปวนมาอยู่ระหว่างเขตป่าเขาครึ่งค่อนชั่วโมง เมื่อฟ้าเริ่มมืด เขาก็แวะปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเติมน้ำมันและเติมอาหารให้ตัวเอง
ชายหนุ่มไม่ลืมสัญญา เขากดโทรศัพท์หาบางคน ซึ่งเจ้าตัวก็รับทันที คุยกันสองสามคำก็ต้องล่ำลากันอีกครั้ง
“มืดแล้ว พี่ไผ่ขับรถดีๆ นะคะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ พี่ขับช้ายังกับเต่า พิมก็เห็นอยู่”
“ดีแล้ว ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ”
ภาณุรุจรับคำ รู้สึกชื่นมื่นและมีพลังขึ้นมา ชีวิตที่มีใครสักคนคอยห่วงใยมันดีอย่างนี้นี่เอง จากนั้นชายหนุ่มก็เดินทางต่อ รถของเขาสมรรถนะดี ถนนก็ว่าง...แล้วจะคลานทำไม...เขาคลานเฉพาะขับให้พิมริสานั่งเท่านั้น ปกติเขาเป็นคนขับรถเร็วคนหนึ่ง ยิ่งเดินทางไกลแบบนี้ เขาเหยียบไม่เคยต่ำกว่าร้อยสามสิบ บางทีก็มากกว่านั้น
ขับมาด้วยความเร็วสูงแต่ไม่ประมาท สี่ชั่วโมงให้หลัง รถของภาณุรุจก็ขึ้นทางด่วน เข้าเขตกรุงเทพมหานคร
******************
เสียงนกที่ร้องจิ๊บๆ กับอากาศที่สดชื่นยามเช้าลอยมาแตะจมูก
ภาณุรุจยื่นหน้าออกมาทางหน้าต่างของห้องเล็กๆ บนบ้านต้นไม้ เขาเกือบนึกไปว่าตัวเองอยู่ที่ธารรุ้ง ถ้าไม่เผอิญมองลงไปเห็นบิดายืนอยู่คุยกับคนสวนข้างล่าง
ภาคิณเงยหน้าขึ้นมองลูกชายพร้อมๆ กับที่เขาทักทายขึ้น
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ครับพ่อ”
“ขอบใจไอ้เสือไผ่” ภาคิณชอบเรียกลูกชายคนเดียวแบบนั้น
“เมื่อคืนมาถึงกี่ทุ่มหรือ พ่อไปงานเลี้ยงกลับดึก ตื่นมาแม่แกก็ราย งานแต่เช้าว่าแกมา”
ถึงตรงนี้คนสวนก็ผละไปทำอย่างอื่น ปล่อยให้สองพ่อลูกพูดคุยกันตามสะดวก
“ถึงไม่ดึกครับ แต่รู้สึกเพลียๆ เลยปีนขึ้นมานอนบนนี้ กะว่าจะนอนรอพ่อ แต่ดันหลับไปจริงๆ น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ”
พูดแล้วลูกชายก็ไต่บันไดสามสิบขั้นที่วนรอบลำต้นลงมา
(((eBook ลด 30% ที่ mebmarket นะคะ ถึง 22 พฤษภาคมเท่านั้น)))
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
“ยายพิมนี่ชอบทำอะไรห่ามๆ เสียจริง” มารดาตำหนิลูกสาว
“นี่ดีนะที่ช้างมันไม่ทำอะไร แล้วเที่ยวจูงรถอยู่ในป่าแบบนี้ ไม่ใช่จะมีแต่ช้างที่อันตราย คนก็อันตรายพอกัน โชคดีนะที่คุณไผ่ไปเจอเข้า”
“เข็ดแล้วจ้ะแม่ ต่อไปไม่ทำละ”
“แต่แม่ว่า เดี๋ยวก็คงมีเรื่องนั้นนี้อีก พิมน่ะซุ่มซ่ามก็ที่หนึ่ง ดื้อ ซนมาครบ ดูพี่พรบ้าง ถ้าหนูเรียบร้อยได้สักครึ่งของพี่เขา แม่คงดีใจ”
“แม่ก็...” ผู้เป็นพ่อขัดขึ้น “อย่าไปเปรียบเทียบแบบนั้นเลย คนเราจะให้เหมือนกันได้ยังไง ลูกมันตกใจมาพอแล้ว ยังจะมาอะไรมันอีก อ้า คุณไผ่ครับ ขอเชิญอยู่กินข้าวเย็นกับเราเลยนะครับ”
แต่ชายหนุ่มปฏิเสธ และบอกว่าเขาจะรีบเดินทางไปกรุงเทพฯ สองสามีภรรยาชาวสวนจึงขนพวกกล้วยหอม ส้มโอ น้อยหน่า ลางสาด และขนุนอย่างละนิดละหน่อยให้เขาติดรถไปฝากบิดามารดาที่กรุงเทพฯ ด้วยซึ่งความมีน้ำใจของคนบ้านนอกที่เขาประสบอยู่เรื่อยๆ แบบนี้นี่เองคือเสน่ห์มัดใจให้ต้องผูกพันกับที่นี่
ภาณุรุจผ่านต่างด้าวต่างแดน ผ่านที่อื่นๆ มามาก แต่แผ่นดินที่อบ อวลไปด้วยไมตรีจิตแบบธารรุ้ง ทำให้เขาต้องหยุดปักหมุดให้ชีวิตอย่างไม่ลังเล
“พิมอยากได้อะไรจากกรุงเทพฯ บ้างไหม”
ชายหนุ่มถามเมื่อพิมริสาเดินมาส่งที่รถ เธอหยุดคิดเล็กน้อยก่อนตอบ
“ถ้าไม่รบกวนพี่มากไป พิมอยากฝากซื้อแบตมือถือสักสองก้อน ที่ใช้อยู่มันเริ่มเสื่อมแล้ว”
“ไม่รบกวนอะไรหรอก บ้านพี่อยู่ใกล้ห้างฯ ตั้งสองสามห้างฯ แล้วจะหามาให้ ว่าแต่แค่นี้หรือที่อยากได้ ทำไมน้อยจัง”
“ก็พิมต้องการแค่นี้ แบตมือถือจำเป็นที่สุดสำหรับพิม”
“อ้าว พี่นึกว่าพี่”
หญิงสาวเบือนหน้าหนี อีตาบ้า นึกไม่ถึงว่าคนอย่างเขาจะจีบผู้หญิงเก่ง มิน่า เกดแก้วถึงหลงนัก...นึกแล้วก็ใจแป้วขึ้นมาอีก ช่วงนี้เกือบลืมเพื่อนคนนี้ไปเลย นึกว่าโลกนี้มีแค่เธอคนเดียวที่ภาณุรุจสนใจ
“ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะ” เขาถามพลางสตาร์ตเครื่องยนต์
“พี่ไม่ได้ไปสนามรบที่ไหน รับรองกลับมาแขนขาครบแน่ๆ”
นั่นแหละ เธอถึงยิ้มออกแล้วบอกเขาว่า
“ถึงแล้วก็โทร.มาบอกหน่อยนะคะ”
“จ้า โทร.แน่ ไม่ต้องรอให้ถึงหรอก เดี๋ยวพอแวะปั๊มกลางทางจะโทร.ก่อนเลย”
เธอยิ้มตาหยี ใบหน้างามสดใสจนภาณุรุจแทบอยากพับแผนเดิน ทางทั้งหมด แต่ก็ทำไม่ได้ เขานำรถเคลื่อนห่างออกไปจากไร่พิมปทุมมาอย่างช้าๆ เหลือบมองกระจกก็เห็นเจ้าของไร่ยืนผมปลิวสยายโบกมือให้เขาอยู่ไหวๆ
ครู่ใหญ่ถัดมา ชายหนุ่มเลี้ยวซ้ายนำรถเข้าสู่ทางหลวงชนบทอันเป็นถนนหลักที่มุ่งเข้าตัวจังหวัด วกไปวนมาอยู่ระหว่างเขตป่าเขาครึ่งค่อนชั่วโมง เมื่อฟ้าเริ่มมืด เขาก็แวะปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเติมน้ำมันและเติมอาหารให้ตัวเอง
ชายหนุ่มไม่ลืมสัญญา เขากดโทรศัพท์หาบางคน ซึ่งเจ้าตัวก็รับทันที คุยกันสองสามคำก็ต้องล่ำลากันอีกครั้ง
“มืดแล้ว พี่ไผ่ขับรถดีๆ นะคะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ พี่ขับช้ายังกับเต่า พิมก็เห็นอยู่”
“ดีแล้ว ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ”
ภาณุรุจรับคำ รู้สึกชื่นมื่นและมีพลังขึ้นมา ชีวิตที่มีใครสักคนคอยห่วงใยมันดีอย่างนี้นี่เอง จากนั้นชายหนุ่มก็เดินทางต่อ รถของเขาสมรรถนะดี ถนนก็ว่าง...แล้วจะคลานทำไม...เขาคลานเฉพาะขับให้พิมริสานั่งเท่านั้น ปกติเขาเป็นคนขับรถเร็วคนหนึ่ง ยิ่งเดินทางไกลแบบนี้ เขาเหยียบไม่เคยต่ำกว่าร้อยสามสิบ บางทีก็มากกว่านั้น
ขับมาด้วยความเร็วสูงแต่ไม่ประมาท สี่ชั่วโมงให้หลัง รถของภาณุรุจก็ขึ้นทางด่วน เข้าเขตกรุงเทพมหานคร
******************
เสียงนกที่ร้องจิ๊บๆ กับอากาศที่สดชื่นยามเช้าลอยมาแตะจมูก
ภาณุรุจยื่นหน้าออกมาทางหน้าต่างของห้องเล็กๆ บนบ้านต้นไม้ เขาเกือบนึกไปว่าตัวเองอยู่ที่ธารรุ้ง ถ้าไม่เผอิญมองลงไปเห็นบิดายืนอยู่คุยกับคนสวนข้างล่าง
ภาคิณเงยหน้าขึ้นมองลูกชายพร้อมๆ กับที่เขาทักทายขึ้น
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ครับพ่อ”
“ขอบใจไอ้เสือไผ่” ภาคิณชอบเรียกลูกชายคนเดียวแบบนั้น
“เมื่อคืนมาถึงกี่ทุ่มหรือ พ่อไปงานเลี้ยงกลับดึก ตื่นมาแม่แกก็ราย งานแต่เช้าว่าแกมา”
ถึงตรงนี้คนสวนก็ผละไปทำอย่างอื่น ปล่อยให้สองพ่อลูกพูดคุยกันตามสะดวก
“ถึงไม่ดึกครับ แต่รู้สึกเพลียๆ เลยปีนขึ้นมานอนบนนี้ กะว่าจะนอนรอพ่อ แต่ดันหลับไปจริงๆ น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ”
พูดแล้วลูกชายก็ไต่บันไดสามสิบขั้นที่วนรอบลำต้นลงมา
(((eBook ลด 30% ที่ mebmarket นะคะ ถึง 22 พฤษภาคมเท่านั้น)))
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2563, 14:10:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2563, 14:10:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 417
| << บทที่ 16 -40% + แจ้งข่าวดี | บทที่ 16 -100% >> |