ผู้จัดการจำเป็นกับแม่บ้านช่างฝัน (yuri) - จบ
เมื่อคนเป็นพี่อย่างขวัญข้าวกลับไม่มาทำงานตามคำสั่งของคุณป้าข้าวสวย เธอผู้เป็นน้องจะต้องมาแทนแฝดผู้พี่ แต่คนที่คุณป้าของเธอต้องการให้ดูแลเป็นพิเศษกลับเป็นแม่บ้านที่ไม่ทำตามคำสั่งใคร

โดยทั้งสองอยู่ในการควบคุมดูแลของคุณป้าข้าวสวยจอมเผด็จการ ที่บังคับให้ขวัญแก้วมาเป็นผู้จัดการแทนขวัญข้าวแฝดผู้พี่ของเธอ และฝากสาวน้อยเอรินไว้ให้ดูแล แต่ทว่าการดูแลสาวน้อยคนนี้กลับทำให้ขวัญแก้วอยากกลับบ้านซะแล้วสิ งานนี้จะเกิดอะไรขึ้น หรือเธอจะตกหลุมพรางของใครบางคนหรือไม่
Tags: นิยายรัก ยูริ หญิงรักหญิง แม่บ้าน ผู้จัดการ แอบรัก พี่น้อง

ตอน: เอริน

เอรินหรือริน สาวน้อยอายุ 24 ปี ประวัติของเธอเป็นปริศนาเมื่อมาอยู่ที่นี่ ที่ร้านของป้าข้าวสวย ใครๆ ในร้านก็มักจะมองว่าเธอเป็นคนของป้าข้าวสวยเพราะไม่ว่าเธอจะทำสิ่งใดผิดพลาดก็ไม่เคยมีใครไล่เธอออกได้

"ไงริน วันนี้หนูมีอะไรมารายงานป้าไหม" เสียงของสาวสูงวัยที่ใครๆ มักจะเกรงกลัวแต่เมื่ออยู่กับเอรินจะเปลี่ยนไปทันที

"ไม่มีค่ะ คุณป้าข้าวสวย" เอรินตอบอย่างชัดเจน ทุกอย่างในร้านไม่ว่าจะเป็นประตู อุปกรณ์ ข้าวของทุกอย่างหรือแม้กระทั่งพนักงานในร้านต้องผ่านสายตาเธอหมด

"พรุ่งนี้ ป้าจะส่งหลานป้าไปหาหนูนะ ไม่รู้ว่าจะถึงกี่โมง"

"หลานคนไหนหรือคะ คุณป้า" เอรินตื่นเต้น คาดหวังว่าจะเป็นคนที่เธออยากเจอมากที่สุด

"ก็เจ้าแก้วนั่นแหละ ทำยังไงได้ขวัญข้าวมันหนีไปแล้วนะสิ ไหนๆ ก็เป็นพี่น้องกันหน้าตาก็เหมือนกันคงดูไม่ออกหรอกว่าใครเป็นใคร ให้แก้วมาแทนพี่สาวมันไปก่อน เดี๋ยวป้าลากตัวจริงกลับมาได้เมื่อไหร่ ฮึ จะจัดการจนไปไหนไม่ได้เลยคอยดู" น้ำเสียงของป้าข้าวสวยเอาจริงอย่างที่ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าขัดใจเธอแล้วจะต้องเจอกับอะไร

"พะ...พี่ขวัญแก้วจะมาหรือคะ" เอรินรู้สึกดีใจมากจนไม่อยากอยู่นิ่ง อยากไปซื้อนั่นซื้อนี่มาเตรียมให้กับคนที่กำลังจะมาถึง

"จริงสิ เธอสองคนเคยเจอกันตอนเด็กสินะ ถ้ายังไงป้าฝากหลานซื่อบื้อให้หนูดูแลสักคนแล้วกัน แต่ต้องเหมือนเดิมนะ ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าหนูเป็นใคร"

หลังจากวางสายสำคัญไปแล้วนั้น เอรินรู้ว่าการมาอยู่ที่นี่ต้องเก็บความลับให้มิดแต่ถ้าไม่ให้เธอแสดงตัวกับขวัญแก้ว เธอก็กลัวว่าขวัญแก้วจะจำเธอไม่ได้ วันทั้งวันเอรินไม่มีสมาธิทำงานเอาแต่เดินไปเดินมา ใจหนึ่งก็คิดว่าขวัญแก้วจำเธอไม่ได้ อีกใจหนึ่งก็หวังว่าจะจำเธอได้ อยากเห็นว่าขวัญแก้วจะเปลี่ยนไปมากน้อยขนาดไหน ถึงแม้เธอจะเห็นภาพถ่ายของขวัญข้าวแล้วและขวัญแก้วก็หน้าตาไม่ต่างกัน ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากเห็นตัวจริงมากกว่า อยากเข้าไปทักทาย อยากเข้าไปคุยและถามความเป็นอยู่ในช่วงที่ไม่เจอกัน ผ่านมา 14 ปีแล้วขวัญแก้วยังจำเธอได้อยู่ไหม

และแล้วช่วงเวลาที่ทำให้เธอตื่นเต้นที่สุดคือตอนได้เห็นขวัญแก้วแม้จะเป็นด้านหลังก็ตาม

"พะ...พี่"

เสียงเบามากแทบไม่ได้ยินแต่ต้องกลืนคำพูดที่ต้องการอย่างรวดเร็ว เธอปรับสีหน้าและท่าทางใหม่ให้สมกับบทบาทที่เธอได้รับมอบหมายมาจากป้าข้าวสวย

"มาหาใคร"

ถึงเธอจะทำท่าทางให้ขวัญแก้วหงุดหงิดแต่ในใจเธอต้องการให้ขวัญแก้วจำเธอได้ และหลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามแสดงให้ขวัญแก้วจำเธอได้นั้น ก็ไม่มีช่วงไหนเป็นผลเลยสักครั้ง จนเธอเริ่มหงุดหงิดและขัดเคืองใจกับการที่ถูกขวัญแก้วเมิน

"เอาเถอะ ถึงยังไงป้าข้าวสวยก็ไม่อยากให้เราบอกใครอยู่แล้ว" เอรินนั่งคุยกับหินสีแดงที่เธอติดตัวมาตั้งแต่เด็กและคนที่ให้เธอกลับจำไม่ได้ว่าเป็นของใคร

ทุกครั้งที่เธอไม่สบายใจเธอจะหยิบสร้อยที่ห้อยคอออกมาดูหินสีแดงทุกครั้ง เจ้าสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่เป็นเหมือนสมบัติอันล้ำค่าและมีคุณค่าต่อจิตใจเธอมากที่สุด ในวันที่เธอได้ทำตกในห้องทำงานของขวัญแก้ว เธอตกใจและหาทุกที่ที่ควรจะทำตกไว้ ซึ่งโชคดีที่เธอรู้จักทุกซอกทุกมุมในห้องทำงานเป็นอย่างดี เธอจึงหาเจอได้ง่ายแม้จะอยู่ในลิ้นชักก็ตาม

"เฮ้อ...ยังดีนะที่พี่เขาไม่เอาไปทิ้ง" เอรินโล่งใจที่สร้อยของเธอยังปลอดภัยดีอยู่



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2563, 07:45:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2563, 07:45:08 น.

จำนวนการเข้าชม : 302





<< ดาดฟ้า   ความฝัน >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account