ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: เรื่องร้ายแรง (กว่า)
"ไปกับผมเดี๋ยวนี้" เสียงที่ข้างหูกราดเกรี้ยว โกรธจัด
ฉันพยายามจะบิดตัวหนี แต่มือแข็งปานคีมเหล็กของปรเมศ รวบตัวฉันไว้แล้วปิดปาก ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นโหมดนี้ของเด็กหนุ่มคนนี้เลย หน้าตาของเขาเรียบเฉยแต่แววตาร้ายลึก
"มากับผมถ้าไม่อยากให้ใครแถวนี้เดือดร้อน" เขากระชากกระเป๋าสะพายของฉันไป เดินกลับไปที่ลานจอดรถของคอนโด เขาคงแอบรออยู่นานแล้ว
"จะพาฉันไปไหน" ฉันพยายามจะปัดมือออก แต่ก็ไม่สำเร็จ บริเวณลานจอดรถมืด ไม่มีคน เขากระแทกหมัดเข้าที่ท้องของฉันสองครั้ง จนต้องทรุดตัวลงไปกองกับพืืน จากนั้นอีกฝ่ายก็หยิบกุญแจมาเปิดและลากขึ้นรถ
"เราจะไปจบเรื่องนี้ด้วยกัน...คุณลิน"
"นายจะทำอะไร"
ฉันพยายามจะหนี แต่ก็โดนเข้าอีกหมัด ที่เดิม เขาล้วงเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋าซึ่งมีกลิ่นแรงมาก แล้วก็โปะเข้าที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว ความฉุนของมันทำให้ต้องเม้มปาก กลั้นหายใจ พยายามจะหันหน้าหนีแต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงกลับมาแล้วกดผ้าทับมาอย่างแรงอีกรอบ กลิ่นของมันชวนอาเจียร และทำให้มึนหัวมากๆ ไปพร้อมกัน
ความสามารถในการดื้นรนขัดขืนลดลงเรื่อยๆ ฉันอยากอ้วกและรู้สีกเบลอๆ ไปพร้อมๆ กัน เความคิดสุดท่ายคือ ... ฉันกำลังพบกับเรื่องอะไรอยู่นี่
....
เหมันต์กำลังนั่งทำงานค้างอยู่ที่ห้องพักพร้อมกับฟังเพลงเบาๆ ทุกอย่างที่วางแผนไว้เรียบร้อยดี ต่อไปชีวิตของเขาคงเข้าโหมดปกติ ไม่ต้องคอยระมัดระวังหรือกังวลอะไรอีก
โชคดีที่ไปช่วยคุณนลินได้ทัน
ชายหนุ่มคิดถึงหญิงสาวร่างบาง ดวงตากลมโต หน้าตาที่ดูเหมือนเด็กอายุสิบแปดมากกว่าดอกเตอร์อายุยี่สิบห้า โชคชะตาทำให้เธอต้องมาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ด้วยทั้งๆ ที่เขาพยายามกันเธอออกไปแล้ว
เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เขาขมวดคิ้วเพราะมันเป็นเบอร์ที่ไม่คิดว่าจะโทรมาในยามนี้
"นายโทรมาทำไม"
"วันนี้ฉันถูกอาจารย์เรียก มีรูปขึ้นเฟสเต็มไปหมด ฝีมือนายใช่ไหม" เสียงปรเมศ "นายใช่ไหม ไม่มีใครหยิบโทรศัพท์ของฉันได้นอกจากนาย เพราะเราทำโครงการด้วยกัน"
เหมันต์ไม่ตอบ
"นายคิดดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้"
"คิดดีแล้ว เพราะสิ่งที่นายทำไว้ มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน ถึงเวลาที่ทุกคนจะได้รู้กันเสียทีเมศ"
"คิดถึงผลกระทบของมันหรือยัง นายไม่คิดหรือว่าใครจะเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้" เสียงปรเมศกราดเกรี้ยว "อยู่ดีๆ ไม่ว่าดีมาเสือกยุ่งเรื่องของคนอื่น"
"นายจะทำอะไร....ใคร" ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
"นายทำลายชื่อเสียงของฉัน พวกนาย...รอรับกรรมก็แล้วกัน"
เหมันต์ขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่าปรเมศหมายถึงอะไรจนกระทั่งอีกพักหนึ่ง โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวมีข้อความเข้า เขาได้รับรูปถ่ายสองรูปทางข้อความ ชายหนุ่มทะลึ่งตัวขึ้น
แวบแรกที่คิดได้คือ กดโทรศัพท์เข้ามือถือของนลินทันที
เขาโทรไปสองถึงสามครั้ง เธอไม่รับสาย จนกระทั่งครั้งที่สี่
"เธออยู่กับฉัน ไม่ต้องโทรให้เสียเวลาหรอก" เสียงที่ตอบมาเป็นเสียงคุ้นเคย ...ปรเมศ
"นาย! นายทำอะไรเธอ คุณลินอยู่ที่ไหน"
"หึ หึ" เสียงหัวเราะทุ่มต่ำตอบกลับมา "คุณดอกเตอร์นี่ต้องไม่เหลืออะไรให้มองหน้าใครอีกต่อไป จำไว้ว่ามันเป็นเพราะมึงไอ้เหนือ"
"เฮ้ย!...คุณลินเธอไม่เกี่ยวนะ" เหมันต์ตะโกนกลับไป คิดภาพร้ายต่างๆ นานา
หลังจากเขาเอาข้อมูลในโทรศัพท์มือถือและข้อมูลต่างๆ ที่รวบรวมได้เกี่ยวกับความผิดของปรเมศส่งให้คณะ ปรเมศถูกคณะเรียกพบ และรื้อฟื้นเรื่องไม่ดีต่างๆ ที่เขาทำหลายเรื่อง
มีแนวโน้มว่ามหาวิทยาลัยไล่ออก นอกจากนั้น จะดำเนินคดีในหลายๆ คดีที่เป็นเรื่องยักยอกทรัพย์ ขู่กรรโชก มีนักศึกษาหลายคนที่ต้องจ่ายเงินให้ปรเมศกับเรื่องนี้ และมีบางรายต้องลาออกกลางคันเพราะคันความอับอาย
"พวกนายทำให้ฉันไม่มีทางออก ในเมื่อจะเล่นกันอย่างนี้ จะให้ฉันเสียอยู่คนเดียวได้ยังไง หึๆ คิดว่าฉันจะกลัวพวกนายรึ อย่างมากมันก็แค่โดนไล่ออกจากมหา'ลัย แต่ ดอกเตอร์นี่สิ จะเอาหน้าไปไว้ไหน"
นลิน...เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เหมันต์คิดอย่างร้อนรน คว้าเสื้อมาสวม พร้อมกับมือถือ วิ่งลงไปชั้นล่างของที่พักพร้อมกับโทรหาเพื่อนไปพร้อมกัน
เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะลุกลามจนทำให้ปรเมศดึงนลินมาเกี่ยวข้องด้วยแบบนี้ คิดแต่ว่าปรเมศน่าจะขู่นลินเพื่อหวังผลประโยชน์แบบที่เคยทำกับนักศึกษาคนอื่นๆ แค่นั้น
แต่ไม่คิดว่ารายนั้นจะโกรธ จนเอานลินเข้ามาเป็นตัวประกัน...และทำเรื่องร้ายแรงกว่าที่เคยทำมามากนัก
รูปที่ถูกถ่ายมา หญิงสาวนอนหมดสติเหยียดยาวและเปลือยกายไม่มีอะไรติดตัวอยู่สักชิ้นอยู่บนเตียง! เธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ชายหนุ่มคิดอย่างร้อนใจ
เขาโทรศัพท์อีกสองสาย สายแรกคืออาจารย์ที่ปรึกษา และอีกคนคือเพื่อนสนิทที่รู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้น
"ข้าว่าต้องห้องมันแหละ" เพื่อนเดา "เดี๋ยวไปเจอกันที่นั่น"
เหมันต์ใช้เวลากว่าสิบห้านาทีจึงถึงที่พักของปรเมศ เขาต้องรออาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งเป็นผู้ใหญ่มากพอที่เจ้าหน้าที่คอนโดจะอนุญาตให้ทุกคนขึ้นไปที่ห้องของปรเมศได้ หลังจากทุบประตูอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีใครเปิด เจ้าหน้าที่จึงไปหาคีย์การ์ดสำรองมาเปิดให้
ห้องทั้งห้องมืดสนิท และมีข้าวของวางกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ
"สงสัยจะหนีไปตอนที่พวกเรายังมาไม่ถึง"
"คุณนลิน!" ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอนของปรเมศ เปิดไฟ สิ่งที่เขาเห็นคือร่างบางเปลือยกายอยู่กลางเตียง ไม่มีสติ คล้ายๆ กับรูปที่ถูกส่งเข้ามือถือ ไวเท่าความคิด เขาคว้าผ้าห่มมาพันกายเธอก่อนที่อาจารย์ที่ปรึกษาจะเข้ามาพบภาพนั้นเข้า
หลังจากนั้นเจ้าตัวพยายามเขย่าเธอหลายครั้ง ก็ยังไม่ได้สติ
"คุณลิน คุณลินครับ!"
"ใครน่ะเหมันต์" อาจารย์ที่ปรึกษาถาม ชายหนุ่มหันไป แล้วนั่งลงอย่างหมดแรง เล่าเรื่องราวทั้งหมดคร่าวๆ เพื่อเชื่อมโยงความเกี่ยวข้องของนลินกับเรื่องราวทั้งหมด
"เราจะทำยังไงกันดีครับอาจารย์" เด็กหนุ่มกุมขมับ ไม่รู้ว่านลินจะเป็นอะไรมากหรือไม่
"เหมันต์เอารถฉันพาคุณคนนี้ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่าปรเมศให้เธอกินอะไรเข้าไปถึงได้หมดสติแบบนี้ ส่วนฉันจะไปหาตำรวจกับปรึกษาผู้ใหญ่ดูว่าจะทำยังไงได้บ้าง นักศึกษาแบบนี้มหาวิทยาลัยคงปล่อยไว้ไม่ได้"
ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้า เขาขับรถพานลินไปโรงพยาบาล ส่งเธอเข้าห้องฉุกเฉินและได้แต่รออยู่หน้าห้อง ผ่านไปพักใหญ่อาจารย์จึงได้ตามมาสมทบ
"ฉันแจ้งความไปแล้ว แต่ตำรวจอยากให้ผู้เสียหายแจ้งความด้วยอีกคน" อาจารย์หมายถึงคนที่ยังอยู่ในห้องฉกเฉิน "ถ้าเธอแจ้งความคดีจะมีน้ำหนักมากพอที่ตำรวจจะตามหาตัวปรเมศ เพราะถือเป็นการทำร้ายร่างกายและกักขังหน่วงเหนี่ยว"
...แต่เธอก็ต้องเสี่ยงเสียชื่อเสียง...เหมันต์คิดในใจ และไม่แน่ใจเลยว่านลินจะยอมแลกกับเรื่องนี้หรือไม่
"อาจารย์กลับไปก่อนก็ได้ครับ ผมเฝ้าเธอเอง มีอะไรเราค่อยตามกันต่อพรุ่งนี้" เด็กหนุ่มส่งกุญแจรถคืนให้
"เอาจริงเหรอ"
เหมันต์พยักหน้า เขารู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อชีวิตของนลิน เพราะเขาเอาเธอเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอมีญาติหรือมีใครใกล้ชิดบ้างก็ไม่รู้ จากที่ไปติดตั้งอุปกรณ์รดน้ำต้นไม้ให้ เธอก็อยู่คนเดียว
"ครับ"
"ก็ตามใจ" อาจารย์ที่ปรึกษาหยิบเงินส่งให้ลูกศิษย์ "เก็บเงินนี่ไว้เผื่อมีอะไรต้องใช้ พรุ่งนี้เช้าส่งข่าวด้วยแล้วกัน"
"ได้ครับ มีอะไรผมจะโทรไปบอก"
"โอเค ฝากด้วยนะเหมันต์"
เด็กหนุ่มพยักหน้า แล้วนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้อง รอคอยเวลา
ฉันพยายามจะบิดตัวหนี แต่มือแข็งปานคีมเหล็กของปรเมศ รวบตัวฉันไว้แล้วปิดปาก ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นโหมดนี้ของเด็กหนุ่มคนนี้เลย หน้าตาของเขาเรียบเฉยแต่แววตาร้ายลึก
"มากับผมถ้าไม่อยากให้ใครแถวนี้เดือดร้อน" เขากระชากกระเป๋าสะพายของฉันไป เดินกลับไปที่ลานจอดรถของคอนโด เขาคงแอบรออยู่นานแล้ว
"จะพาฉันไปไหน" ฉันพยายามจะปัดมือออก แต่ก็ไม่สำเร็จ บริเวณลานจอดรถมืด ไม่มีคน เขากระแทกหมัดเข้าที่ท้องของฉันสองครั้ง จนต้องทรุดตัวลงไปกองกับพืืน จากนั้นอีกฝ่ายก็หยิบกุญแจมาเปิดและลากขึ้นรถ
"เราจะไปจบเรื่องนี้ด้วยกัน...คุณลิน"
"นายจะทำอะไร"
ฉันพยายามจะหนี แต่ก็โดนเข้าอีกหมัด ที่เดิม เขาล้วงเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋าซึ่งมีกลิ่นแรงมาก แล้วก็โปะเข้าที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว ความฉุนของมันทำให้ต้องเม้มปาก กลั้นหายใจ พยายามจะหันหน้าหนีแต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงกลับมาแล้วกดผ้าทับมาอย่างแรงอีกรอบ กลิ่นของมันชวนอาเจียร และทำให้มึนหัวมากๆ ไปพร้อมกัน
ความสามารถในการดื้นรนขัดขืนลดลงเรื่อยๆ ฉันอยากอ้วกและรู้สีกเบลอๆ ไปพร้อมๆ กัน เความคิดสุดท่ายคือ ... ฉันกำลังพบกับเรื่องอะไรอยู่นี่
....
เหมันต์กำลังนั่งทำงานค้างอยู่ที่ห้องพักพร้อมกับฟังเพลงเบาๆ ทุกอย่างที่วางแผนไว้เรียบร้อยดี ต่อไปชีวิตของเขาคงเข้าโหมดปกติ ไม่ต้องคอยระมัดระวังหรือกังวลอะไรอีก
โชคดีที่ไปช่วยคุณนลินได้ทัน
ชายหนุ่มคิดถึงหญิงสาวร่างบาง ดวงตากลมโต หน้าตาที่ดูเหมือนเด็กอายุสิบแปดมากกว่าดอกเตอร์อายุยี่สิบห้า โชคชะตาทำให้เธอต้องมาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ด้วยทั้งๆ ที่เขาพยายามกันเธอออกไปแล้ว
เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เขาขมวดคิ้วเพราะมันเป็นเบอร์ที่ไม่คิดว่าจะโทรมาในยามนี้
"นายโทรมาทำไม"
"วันนี้ฉันถูกอาจารย์เรียก มีรูปขึ้นเฟสเต็มไปหมด ฝีมือนายใช่ไหม" เสียงปรเมศ "นายใช่ไหม ไม่มีใครหยิบโทรศัพท์ของฉันได้นอกจากนาย เพราะเราทำโครงการด้วยกัน"
เหมันต์ไม่ตอบ
"นายคิดดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้"
"คิดดีแล้ว เพราะสิ่งที่นายทำไว้ มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน ถึงเวลาที่ทุกคนจะได้รู้กันเสียทีเมศ"
"คิดถึงผลกระทบของมันหรือยัง นายไม่คิดหรือว่าใครจะเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้" เสียงปรเมศกราดเกรี้ยว "อยู่ดีๆ ไม่ว่าดีมาเสือกยุ่งเรื่องของคนอื่น"
"นายจะทำอะไร....ใคร" ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
"นายทำลายชื่อเสียงของฉัน พวกนาย...รอรับกรรมก็แล้วกัน"
เหมันต์ขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่าปรเมศหมายถึงอะไรจนกระทั่งอีกพักหนึ่ง โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวมีข้อความเข้า เขาได้รับรูปถ่ายสองรูปทางข้อความ ชายหนุ่มทะลึ่งตัวขึ้น
แวบแรกที่คิดได้คือ กดโทรศัพท์เข้ามือถือของนลินทันที
เขาโทรไปสองถึงสามครั้ง เธอไม่รับสาย จนกระทั่งครั้งที่สี่
"เธออยู่กับฉัน ไม่ต้องโทรให้เสียเวลาหรอก" เสียงที่ตอบมาเป็นเสียงคุ้นเคย ...ปรเมศ
"นาย! นายทำอะไรเธอ คุณลินอยู่ที่ไหน"
"หึ หึ" เสียงหัวเราะทุ่มต่ำตอบกลับมา "คุณดอกเตอร์นี่ต้องไม่เหลืออะไรให้มองหน้าใครอีกต่อไป จำไว้ว่ามันเป็นเพราะมึงไอ้เหนือ"
"เฮ้ย!...คุณลินเธอไม่เกี่ยวนะ" เหมันต์ตะโกนกลับไป คิดภาพร้ายต่างๆ นานา
หลังจากเขาเอาข้อมูลในโทรศัพท์มือถือและข้อมูลต่างๆ ที่รวบรวมได้เกี่ยวกับความผิดของปรเมศส่งให้คณะ ปรเมศถูกคณะเรียกพบ และรื้อฟื้นเรื่องไม่ดีต่างๆ ที่เขาทำหลายเรื่อง
มีแนวโน้มว่ามหาวิทยาลัยไล่ออก นอกจากนั้น จะดำเนินคดีในหลายๆ คดีที่เป็นเรื่องยักยอกทรัพย์ ขู่กรรโชก มีนักศึกษาหลายคนที่ต้องจ่ายเงินให้ปรเมศกับเรื่องนี้ และมีบางรายต้องลาออกกลางคันเพราะคันความอับอาย
"พวกนายทำให้ฉันไม่มีทางออก ในเมื่อจะเล่นกันอย่างนี้ จะให้ฉันเสียอยู่คนเดียวได้ยังไง หึๆ คิดว่าฉันจะกลัวพวกนายรึ อย่างมากมันก็แค่โดนไล่ออกจากมหา'ลัย แต่ ดอกเตอร์นี่สิ จะเอาหน้าไปไว้ไหน"
นลิน...เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เหมันต์คิดอย่างร้อนรน คว้าเสื้อมาสวม พร้อมกับมือถือ วิ่งลงไปชั้นล่างของที่พักพร้อมกับโทรหาเพื่อนไปพร้อมกัน
เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะลุกลามจนทำให้ปรเมศดึงนลินมาเกี่ยวข้องด้วยแบบนี้ คิดแต่ว่าปรเมศน่าจะขู่นลินเพื่อหวังผลประโยชน์แบบที่เคยทำกับนักศึกษาคนอื่นๆ แค่นั้น
แต่ไม่คิดว่ารายนั้นจะโกรธ จนเอานลินเข้ามาเป็นตัวประกัน...และทำเรื่องร้ายแรงกว่าที่เคยทำมามากนัก
รูปที่ถูกถ่ายมา หญิงสาวนอนหมดสติเหยียดยาวและเปลือยกายไม่มีอะไรติดตัวอยู่สักชิ้นอยู่บนเตียง! เธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ชายหนุ่มคิดอย่างร้อนใจ
เขาโทรศัพท์อีกสองสาย สายแรกคืออาจารย์ที่ปรึกษา และอีกคนคือเพื่อนสนิทที่รู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้น
"ข้าว่าต้องห้องมันแหละ" เพื่อนเดา "เดี๋ยวไปเจอกันที่นั่น"
เหมันต์ใช้เวลากว่าสิบห้านาทีจึงถึงที่พักของปรเมศ เขาต้องรออาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งเป็นผู้ใหญ่มากพอที่เจ้าหน้าที่คอนโดจะอนุญาตให้ทุกคนขึ้นไปที่ห้องของปรเมศได้ หลังจากทุบประตูอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีใครเปิด เจ้าหน้าที่จึงไปหาคีย์การ์ดสำรองมาเปิดให้
ห้องทั้งห้องมืดสนิท และมีข้าวของวางกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ
"สงสัยจะหนีไปตอนที่พวกเรายังมาไม่ถึง"
"คุณนลิน!" ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอนของปรเมศ เปิดไฟ สิ่งที่เขาเห็นคือร่างบางเปลือยกายอยู่กลางเตียง ไม่มีสติ คล้ายๆ กับรูปที่ถูกส่งเข้ามือถือ ไวเท่าความคิด เขาคว้าผ้าห่มมาพันกายเธอก่อนที่อาจารย์ที่ปรึกษาจะเข้ามาพบภาพนั้นเข้า
หลังจากนั้นเจ้าตัวพยายามเขย่าเธอหลายครั้ง ก็ยังไม่ได้สติ
"คุณลิน คุณลินครับ!"
"ใครน่ะเหมันต์" อาจารย์ที่ปรึกษาถาม ชายหนุ่มหันไป แล้วนั่งลงอย่างหมดแรง เล่าเรื่องราวทั้งหมดคร่าวๆ เพื่อเชื่อมโยงความเกี่ยวข้องของนลินกับเรื่องราวทั้งหมด
"เราจะทำยังไงกันดีครับอาจารย์" เด็กหนุ่มกุมขมับ ไม่รู้ว่านลินจะเป็นอะไรมากหรือไม่
"เหมันต์เอารถฉันพาคุณคนนี้ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่าปรเมศให้เธอกินอะไรเข้าไปถึงได้หมดสติแบบนี้ ส่วนฉันจะไปหาตำรวจกับปรึกษาผู้ใหญ่ดูว่าจะทำยังไงได้บ้าง นักศึกษาแบบนี้มหาวิทยาลัยคงปล่อยไว้ไม่ได้"
ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้า เขาขับรถพานลินไปโรงพยาบาล ส่งเธอเข้าห้องฉุกเฉินและได้แต่รออยู่หน้าห้อง ผ่านไปพักใหญ่อาจารย์จึงได้ตามมาสมทบ
"ฉันแจ้งความไปแล้ว แต่ตำรวจอยากให้ผู้เสียหายแจ้งความด้วยอีกคน" อาจารย์หมายถึงคนที่ยังอยู่ในห้องฉกเฉิน "ถ้าเธอแจ้งความคดีจะมีน้ำหนักมากพอที่ตำรวจจะตามหาตัวปรเมศ เพราะถือเป็นการทำร้ายร่างกายและกักขังหน่วงเหนี่ยว"
...แต่เธอก็ต้องเสี่ยงเสียชื่อเสียง...เหมันต์คิดในใจ และไม่แน่ใจเลยว่านลินจะยอมแลกกับเรื่องนี้หรือไม่
"อาจารย์กลับไปก่อนก็ได้ครับ ผมเฝ้าเธอเอง มีอะไรเราค่อยตามกันต่อพรุ่งนี้" เด็กหนุ่มส่งกุญแจรถคืนให้
"เอาจริงเหรอ"
เหมันต์พยักหน้า เขารู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อชีวิตของนลิน เพราะเขาเอาเธอเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอมีญาติหรือมีใครใกล้ชิดบ้างก็ไม่รู้ จากที่ไปติดตั้งอุปกรณ์รดน้ำต้นไม้ให้ เธอก็อยู่คนเดียว
"ครับ"
"ก็ตามใจ" อาจารย์ที่ปรึกษาหยิบเงินส่งให้ลูกศิษย์ "เก็บเงินนี่ไว้เผื่อมีอะไรต้องใช้ พรุ่งนี้เช้าส่งข่าวด้วยแล้วกัน"
"ได้ครับ มีอะไรผมจะโทรไปบอก"
"โอเค ฝากด้วยนะเหมันต์"
เด็กหนุ่มพยักหน้า แล้วนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้อง รอคอยเวลา
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2563, 08:25:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2563, 08:25:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 586
| << คลี่คลาย? | ผมรับผิดชอบทั้งหมดเอง >> |