ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: ผมรับผิดชอบทั้งหมดเอง
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น รอบตัวมีเสียงคุยกันเบาๆ เสียงกระทบกันของแก้ว โลหะ หรืออะไรสักอย่างที่ไม่ถึงกับไม่คุ้นเคย สิ่งที่คุ้นเคยกว่าคือกลิ่นแห่งความสะอาดของน้ำยาฆ่าเชื้อรอบกาย
"เป็นอย่างไรบ้างคะ"
เสียงไม่คุ้นเคย สายตาเริ่มปรับได้กับแสงจ้า ฉันอยู่ในโรงพยาบาล แขนข้างซ้ายมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่
"มึนหัวค่ะ แล้วก็เจ็บ..." ฉันก้มลงมองส่วนกลางลำตัวที่อยู่ใต้เสื้อ เดาเอาว่าตอนนี้มันคงช้ำเพราะถูกต่อยก่อนตอบพยาบาล "ฉันอยู่ที่ไหนคะ หมายถึงโรงพยาบาลไหน"
พยาบาลเดินเข้ามาตรวจสายน้ำเกลือ ตอบชื่อโรงพยาบาล จากนั้นหมอและพยาบาลอีกคนก็เดินเข้ามา การสัมภาษณ์อันยาวนานเริ่มต้นขึ้น ฉันรู้สึกว่ามีการอัดเสียงในการคุยครั้งนี้ด้วย
แปลกจัง
"คุณจะให้ญาติเข้ามาพบเลยไหมคะ" หลังจากผ่านไปกว่าสิบห้านาที พยาบาลคนเดิม ซึ่งเดาว่าคงเป็นคนที่ดูแลโซนที่ฉันนอนอยู่
ญาติ...ฉันมีญาติด้วยเหรอ หรือว่าคนที่ทำงาน หรือว่าเพื่อนห้องข้างๆ ที่คอนโด? นึกไม่ออกเลย
พยาบาลคงเข้าใจอาการเงียบนิ่ง ไม่ตอบของฉันว่าโอเค เธอเดินไปที่ไมโครโฟนซึ่งเปิดเสียงออกไปด้านนอก ประกาศเรียกญาติของฉันให้เข้ามาพบ
เด็กหนุ่มร่างสูง ผมยุ่ง หนวดเคราขึ้นที่สันกรามเล็กๆ สวมเพียงเสื้อยืดกางเกงยีนเก่าๆ เดินเข้ามาข้างเตียง
เหมันต์...
"คุณเป็นไงบ้าง" น้ำเสียงของเขายังเรียบๆ เหมือนทุกๆ ครั้งที่เราคุยกัน
"ก็ดี แต่นายมาเป็นญาติฉันได้ยังไง"
เขาหลบตา "ผมไม่รู้จะบอกพยาบาลว่าไง ไม่งั้นจะรอคุณไม่ได้ ติดต่อญาติคุณก็ไม่ได้ด้วย ไม่รู้จักใครสักคน" เขาตอบ
"เรื่องมันเป็นยังไง" ฉันถาม "ฉันมาที่นี่ได้ยังไง"
ความทรงจำสุดท้าย ปรเมศน่าจะโปะยาสลบ และพาฉันไปที่ไหนสักที่ จำได้แค่นั้น
"เรื่องมันยาวครับ แต่ว่าคุณโอเคแล้วหรือยัง หมอบอกว่ายาสลบที่เจ้าเมศใช้มันเป็นขนาดที่แรงมาก สมองคุณอาจกระทบกระเทือนได้"
หมอไม่สามารถบอกได้ชัดว่าปรเมศใช้ยาอะไร เดาว่าคงหายาพวกนี้จากตลาดมืด
ฉันพยักหน้า "ปวดหัว ปวดท้อง มึนไปหมด แล้วก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเอง มันลอยๆ ยังไงก็ไม่รู้"
หลังจากปรเมศลากฉันออกจากรถ เขาก็พาขึ้นห้อง สติอันน้อยนิดของฉันยังจำได้ว่าเขากรอกอะไรบางอย่างใส่ปากฉันด้วย
"คุณยังต้องให้คุณหมอดูอาการอีกสักวันสองวันครับ บ่ายนี้น่าจะย้ายเข้าห้องพิเศษได้แล้ว โชคดีที่ประกันของคุณคุ้มครองค่าใช้จ่ายทั้งหมด"
ฉันพยักหน้า
"คุณอยากได้อะไรไหม หิวหรือเปล่า เผื่อผมจะไปถามพยาบาลว่าหาอะไรให้คุณกินได้ไหม"
ฉันส่ายหน้า มองเด็กหนุ่มที่หน้าตานิ่งๆ นั้นด้วยความรู้สึกเปลี่ยนไป ดูเขาเป็นห่วงฉันจริงจัง "กินอะไรไม่ลง"
เนื่องจากเป็นห้องฉุกเฉิน ญาติจึงเข้าเยี่ยมได้เพียงนิดเดียว เหมันต์บอกว่าเขาจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบกลับมา เขาถามว่าฉันอยากติดต่อใครหรือไม่ แต่ฉันส่ายหน้า พ่อแม่ที่ต่างจังหวัดไม่ควรรู้เรื่องนี้
"โทรศัพท์ของฉัน?"
"เรายังหาไม่เจอครับ คิดว่าเมศเอามันไปด้วย" หน้าตาคนตอบมีความกังวล "ถ้าคุณจะโทรหาที่บ้าน ใช้ของผมไปก่อน" เขายื่นโทรศัพท์ให้
....
คุณนลินที่นอนอยู่บนเตียงดูบอบบางอ่อนแอเหลือเกิน ผมคิดขณะนั่งแท็กซี่กลับห้องพัก อาบน้ำแต่งตัวใหม่ โทรไปลางาน โทรไปรายงานอาจารย์ที่ปรึกษา และกลับไปโรงพยาบาล
เธอถูกย้ายไปห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว ที่นั่น ผมพบเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนาย และอาจารย์ที่ปรึกษา ผมถูกกันออกมารอหน้าห้องขณะที่ตำรวจกำลังสอบปากคำคนป่วย
"ได้นอนหรือเปล่าเรา"
"นิดหน่อยครับ เจอเมศไหมครับ"
"ยัง ตำรวจตามจากมือถือ"
พออาจารย์พูดถึงมือถือ ทำให้ผมคิดขึ้นได้ "อาจารย์ครับ ตอนที่ผมให้เพื่อแฮกเข้ามือถือเจ้าเมศ มันฝังบอตตัวหนึ่งไว้ในมือถือเจ้านั้น เราอาจตามได้จากทางนั้น" คิดแค่นั้น ผมก็โทรหาเพื่อน ในขณะที่อาจารย์เดินไปคุยกับตำรวจอีกคน
ผมส่งสายให้ตำรวจคุยกับเพื่อน ข้อมูลที่ได้ใหม่ ทำให้ตำรวจน่าจะมีทางตามคนร้ายได้เร็วขึ้น
ผมขบกราม ... ถ้าเจอมัน ผมจะซัดมันสักสองสามหมัด ให้สาสมกับความเลวที่มันทำไว้
ตำรวจเดินกลบไปแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ "แย่หน่อยนะ"
ผมพยักหน้า "แย่ลงเรื่อยๆ ครับ คิดว่าจะเรียบร้อยแล้วเชียว"
"นั่นสิ แย่ลงไปอีก คุณคนนี้จะรับเรื่องนี้ไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ กลัวจะเหมือนยัยแก้ว"
อาจารย์เอ่ยคำนั้นออกมา แล้วก้มหน้า หลบตาผม ผมเห็นแววตาเศร้าๆ และน้ำตารื้นขอบตา พลางสูดหายใจเข้าปอดลึก
"ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ... เราต้องผ่านมันไปให้ได้ครับ"
คนตรงหน้าผมพยักหน้า "มาถึงตอนนี้แล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ละนะ"
ปรเมศ นายมันอสูรร้ายในคราบผู้ชายหน้าตาดีจริงๆ
"เป็นอย่างไรบ้างคะ"
เสียงไม่คุ้นเคย สายตาเริ่มปรับได้กับแสงจ้า ฉันอยู่ในโรงพยาบาล แขนข้างซ้ายมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่
"มึนหัวค่ะ แล้วก็เจ็บ..." ฉันก้มลงมองส่วนกลางลำตัวที่อยู่ใต้เสื้อ เดาเอาว่าตอนนี้มันคงช้ำเพราะถูกต่อยก่อนตอบพยาบาล "ฉันอยู่ที่ไหนคะ หมายถึงโรงพยาบาลไหน"
พยาบาลเดินเข้ามาตรวจสายน้ำเกลือ ตอบชื่อโรงพยาบาล จากนั้นหมอและพยาบาลอีกคนก็เดินเข้ามา การสัมภาษณ์อันยาวนานเริ่มต้นขึ้น ฉันรู้สึกว่ามีการอัดเสียงในการคุยครั้งนี้ด้วย
แปลกจัง
"คุณจะให้ญาติเข้ามาพบเลยไหมคะ" หลังจากผ่านไปกว่าสิบห้านาที พยาบาลคนเดิม ซึ่งเดาว่าคงเป็นคนที่ดูแลโซนที่ฉันนอนอยู่
ญาติ...ฉันมีญาติด้วยเหรอ หรือว่าคนที่ทำงาน หรือว่าเพื่อนห้องข้างๆ ที่คอนโด? นึกไม่ออกเลย
พยาบาลคงเข้าใจอาการเงียบนิ่ง ไม่ตอบของฉันว่าโอเค เธอเดินไปที่ไมโครโฟนซึ่งเปิดเสียงออกไปด้านนอก ประกาศเรียกญาติของฉันให้เข้ามาพบ
เด็กหนุ่มร่างสูง ผมยุ่ง หนวดเคราขึ้นที่สันกรามเล็กๆ สวมเพียงเสื้อยืดกางเกงยีนเก่าๆ เดินเข้ามาข้างเตียง
เหมันต์...
"คุณเป็นไงบ้าง" น้ำเสียงของเขายังเรียบๆ เหมือนทุกๆ ครั้งที่เราคุยกัน
"ก็ดี แต่นายมาเป็นญาติฉันได้ยังไง"
เขาหลบตา "ผมไม่รู้จะบอกพยาบาลว่าไง ไม่งั้นจะรอคุณไม่ได้ ติดต่อญาติคุณก็ไม่ได้ด้วย ไม่รู้จักใครสักคน" เขาตอบ
"เรื่องมันเป็นยังไง" ฉันถาม "ฉันมาที่นี่ได้ยังไง"
ความทรงจำสุดท้าย ปรเมศน่าจะโปะยาสลบ และพาฉันไปที่ไหนสักที่ จำได้แค่นั้น
"เรื่องมันยาวครับ แต่ว่าคุณโอเคแล้วหรือยัง หมอบอกว่ายาสลบที่เจ้าเมศใช้มันเป็นขนาดที่แรงมาก สมองคุณอาจกระทบกระเทือนได้"
หมอไม่สามารถบอกได้ชัดว่าปรเมศใช้ยาอะไร เดาว่าคงหายาพวกนี้จากตลาดมืด
ฉันพยักหน้า "ปวดหัว ปวดท้อง มึนไปหมด แล้วก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเอง มันลอยๆ ยังไงก็ไม่รู้"
หลังจากปรเมศลากฉันออกจากรถ เขาก็พาขึ้นห้อง สติอันน้อยนิดของฉันยังจำได้ว่าเขากรอกอะไรบางอย่างใส่ปากฉันด้วย
"คุณยังต้องให้คุณหมอดูอาการอีกสักวันสองวันครับ บ่ายนี้น่าจะย้ายเข้าห้องพิเศษได้แล้ว โชคดีที่ประกันของคุณคุ้มครองค่าใช้จ่ายทั้งหมด"
ฉันพยักหน้า
"คุณอยากได้อะไรไหม หิวหรือเปล่า เผื่อผมจะไปถามพยาบาลว่าหาอะไรให้คุณกินได้ไหม"
ฉันส่ายหน้า มองเด็กหนุ่มที่หน้าตานิ่งๆ นั้นด้วยความรู้สึกเปลี่ยนไป ดูเขาเป็นห่วงฉันจริงจัง "กินอะไรไม่ลง"
เนื่องจากเป็นห้องฉุกเฉิน ญาติจึงเข้าเยี่ยมได้เพียงนิดเดียว เหมันต์บอกว่าเขาจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบกลับมา เขาถามว่าฉันอยากติดต่อใครหรือไม่ แต่ฉันส่ายหน้า พ่อแม่ที่ต่างจังหวัดไม่ควรรู้เรื่องนี้
"โทรศัพท์ของฉัน?"
"เรายังหาไม่เจอครับ คิดว่าเมศเอามันไปด้วย" หน้าตาคนตอบมีความกังวล "ถ้าคุณจะโทรหาที่บ้าน ใช้ของผมไปก่อน" เขายื่นโทรศัพท์ให้
....
คุณนลินที่นอนอยู่บนเตียงดูบอบบางอ่อนแอเหลือเกิน ผมคิดขณะนั่งแท็กซี่กลับห้องพัก อาบน้ำแต่งตัวใหม่ โทรไปลางาน โทรไปรายงานอาจารย์ที่ปรึกษา และกลับไปโรงพยาบาล
เธอถูกย้ายไปห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว ที่นั่น ผมพบเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนาย และอาจารย์ที่ปรึกษา ผมถูกกันออกมารอหน้าห้องขณะที่ตำรวจกำลังสอบปากคำคนป่วย
"ได้นอนหรือเปล่าเรา"
"นิดหน่อยครับ เจอเมศไหมครับ"
"ยัง ตำรวจตามจากมือถือ"
พออาจารย์พูดถึงมือถือ ทำให้ผมคิดขึ้นได้ "อาจารย์ครับ ตอนที่ผมให้เพื่อแฮกเข้ามือถือเจ้าเมศ มันฝังบอตตัวหนึ่งไว้ในมือถือเจ้านั้น เราอาจตามได้จากทางนั้น" คิดแค่นั้น ผมก็โทรหาเพื่อน ในขณะที่อาจารย์เดินไปคุยกับตำรวจอีกคน
ผมส่งสายให้ตำรวจคุยกับเพื่อน ข้อมูลที่ได้ใหม่ ทำให้ตำรวจน่าจะมีทางตามคนร้ายได้เร็วขึ้น
ผมขบกราม ... ถ้าเจอมัน ผมจะซัดมันสักสองสามหมัด ให้สาสมกับความเลวที่มันทำไว้
ตำรวจเดินกลบไปแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ "แย่หน่อยนะ"
ผมพยักหน้า "แย่ลงเรื่อยๆ ครับ คิดว่าจะเรียบร้อยแล้วเชียว"
"นั่นสิ แย่ลงไปอีก คุณคนนี้จะรับเรื่องนี้ไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ กลัวจะเหมือนยัยแก้ว"
อาจารย์เอ่ยคำนั้นออกมา แล้วก้มหน้า หลบตาผม ผมเห็นแววตาเศร้าๆ และน้ำตารื้นขอบตา พลางสูดหายใจเข้าปอดลึก
"ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ... เราต้องผ่านมันไปให้ได้ครับ"
คนตรงหน้าผมพยักหน้า "มาถึงตอนนี้แล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ละนะ"
ปรเมศ นายมันอสูรร้ายในคราบผู้ชายหน้าตาดีจริงๆ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2563, 08:35:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2563, 08:35:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 676
| << เรื่องร้ายแรง (กว่า) | ผมไม่ยอมให้คุณกลับไปคนเดียวหรอกครับ >> |