ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม (yaoi) - จบ
กาย หนุ่มวัย 34 ต้องมารับดูแลปอนด์หลานของหนุ แฟนเจ้านายที่เขารักอย่างกับน้องชาย เพราะความใจดีของเขาที่ต้องให้ปอนด์เข้ามาในชีวิต จากหนุ่มน้อยเป็นหนุ่มไม่น้อยกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นแบบที่เขาต้องกุมขมับ ไม่อยากรักก็ต้องรักแต่จะรักแบบที่ไม่เรียกลุงไหมนั้น ขอทีเถอะ ไม่อยากเป็นแค่ลุง...เปลี่ยนเป็นที่รักจะได้ไหม
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
Tags: นิยายรัก วาย เด็กกว่า
ตอน: ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 4
กาย
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องทำงานและหลังเลิกงานก็ต้องไปรับปอนด์ ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้า ทำผมเขินจนไม่อยากมองหน้าไอ้เด็กบ้า ไม่รู้ว่าปอนด์คิดอะไรอยู่กันแน่ ถ้าผมหักห้ามใจไม่ได้จะทำยังไง ผมไม่ต้องปลุกปล้ำไอ้เด็กแสบให้ยอมจำนนใต้ร่างผมหรือไง นับวันอยู่ด้วยกันยิ่งอันตรายมากขึ้นทุกวัน ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งผมทำร้ายปอนด์ขึ้นมาจริง ๆ ทั้งงานที่ผมทำอยู่รวมถึงแฟนเจ้านายอย่าคุณหนุ พวกเขาไม่คิดฆ่าผมตายหรือไง
ขอเพียงวันนี้ทำตัวเป็นปกติมารับมาส่งก็คงเพียงพอแล้วสินะ อีกไม่กี่ปีปอนด์ก็จะเรียนจบ หางานได้ คงไม่ต้องมาอาศัยผมอยู่อีกต่อไป
“ทำไมคนเยอะจัง” เผลอคิดเรื่องปอนด์จนลืมดูเลยว่านิสิตรอบ ๆ ตัวผมเยอะผิดปกติหรือว่าผมจะคิดไปเอง
ระหว่างนั่งรอปอนด์ที่เดิม ผมจึงมีเวลานั่งคิดทบทวนอีกครั้ง เมื่อวานวันหยุดปอนด์และเป็นวันที่ผมไม่มีงานด่วนเข้ามา เลยทำให้ผมต้องอยู่กับปอนด์ทั้งวัน แต่ที่น่าแปลกตั้งแต่ปอนด์เช็ดผมให้ เขาก็มีท่าทางแปลกไปจากเดิม ไม่ใช่คิดหรือเล่นอะไรแปลก ๆ อีก ทุกวันนี้ผมก็วุ่นวายกับเจ้าเด็กนี่มามากพอแล้ว ถ้าทำอะไรผิดปกติขึ้นมา ผมส่งกลับไปหาน้าของเขาทันที แฟนเจ้านายก็เถอะ ผมจะทิ้งให้ดู
"อ้าวพี่ มารอไอ้ปอนด์หรือครับ" น้ำเสียงกวน ๆ มักมาพร้อมกับหน้าตาล่อบาทา
"อืม" ตอบสั้น ๆ อย่างน่ารำคาญ
"ผมถามจริง ๆ เถอะ พี่เป็นญาติกับปอนด์มันใช่ไหม"
หนุ่มหน้าใสคนเดิมที่มักจะมาเจอกายตรงเวลา ในเวลาที่กายมารับปอนด์กลับบ้านและชอบเข้ามาทักแบบนี้เป็นประจำ
"ไม่..." กายกำลังจะอ้าปากก็มีคนมาขัดเสียก่อน แถมยังจับแขนของเขากระชากให้ลุกขึ้นยืนอีก
"มีอะไรวะ ไอ้ต้า มึงเลิกยุ่งกับลุงกูสักที" ปอนด์ท่าทางหาเรื่องคนที่กำลังยิ้มร่าและทำท่าทางกวน ๆ กลับไป
"ลุงก็ลุงสิ ไม่ใช่เมียนายสักหน่อยทำเป็นหวงไปได้" ต้าลุกขึ้นยืนประจันหน้าปอนด์จนนิสิตที่อยู่รอบ ๆ เริ่มหันมามอง
แต่เดี๋ยวก่อน จะมาทะเลาะอะไรกันตอนนี้ และที่สำคัญใครเป็นเมียใคร
"พอซะที ปอนด์จะกลับบ้านไหม ไม่กลับ ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกัน นายก็นั่งรถกลับเอง" ผมขอทีเถอะ จะทะเลาะกันก็ให้ไปทะเลาะตรงที่ไม่มีคนจะได้ไหม อายคนอื่นเขา
กายสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของปอนด์แล้วเดินออกจากจุดนั้น ทันทีที่ปอนด์รู้สึกตัว เขาก็ทำท่าชี้หน้าไอ้ต้าอย่างหาเรื่อง ก่อนที่จะตามกายไปติดๆ
"ลุง"
"ลุงครับ รอผมด้วย"
เสียงร้องเรียกของปอนด์ไม่สามารถหยุดกายได้
"ลุง" จู่ ๆ ปอนด์ก็ขวางทางกายได้ทัน และประจันหน้ากายจนกายต้องขมวดคิ้ว
"โกรธผมหรือครับ"
กายนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา
"ไม่โกรธแล้วเดินหนีผมทำไม หรือไม่พอใจที่ไอ้ต้ามันพูดว่าลุงเป็น...อุ๊บ...งื้อ" กายเอามือปิดปากปอนด์ได้ทันก่อนที่จะพูดคำคำนั้นออกมา ยังไงก็ยังรับไม่ได้ที่ต้องตกเป็นเมียปอนด์แม้จะเป็นคำพูดก็ตาม
"ลุงหน้าแดง" พอปอนด์ถูกปล่อย ปากก็พลานหาเรื่องทันที
"ไม่ได้หน้าแดง เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ จะกลับบ้านไหมไอ้เด็กบ้า" รีบเดินหนีขึ้นรถก่อนที่จะอับอายไปมากกว่านี้
บนรถของกาย
ผมปวดหัวกับเรื่องราวในแต่ละวัน ไหนจะงาน ไหนจะดูแลวัยรุ่นเลือดร้อน ผมสงสัยจริง ๆ ปอนด์กับต้าเคยมีเรื่องอะไรกัน มันคงไม่เกี่ยวกับการ ดอร์ปเรียนตอนปี 2 ของปอนด์หรอกนะ และเหตุผลที่ไปญี่ปุ่นตอน 1 ปี คงไม่ใช่ว่าหนีอะไรบางอย่าง
“ปอนด์”
“ครับ” ปอนด์รีบขานรับและหันมามองหน้ากายอย่างตั้งใจ
จนกายต้องทำหน้าเมื่อย เมื่อไหร่เจ้าแสบจะสลดหรือสำนึกผิดในสิ่งที่ทำเสียที
“เล่าความจริงมา” ผมทำเสียงเข้ม ถ้าไม่ใช้ไม้นี้ปอนด์คงไม่เล่าให้ผมฟังจนหมดแน่
“ความจริงอะไร” ปอนด์นิ่ง
“ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายต้องหนีไปญี่ปุ่นและดอร์ปเรียนไป และคนที่ชื่อต้า ไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกัน บอกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นเตรียมตัวกลับบ้านได้เลย” ผมใช้คำขู่ และคิดว่าต้องได้ผล
ปอนด์นิ่งและเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่จะเปิดปากเล่าให้ผมฟัง และเป็นไปตามที่ผมคิด สองคนนี้มีเรื่องบาดหมางกันจริง ๆ
“ไอ้ต้าเคยเป็นแฟนกับปัง และมันก็ทิ้งเพื่อนผม”
ผมจำปังได้ สองคนนี้ตัวติดกันแทบไปทุกที่ มีปอนด์ที่ไหนมีปังที่นั่น แต่ผมไม่คิดว่าปังจะเป็นเกย์เพราะท่าทางน่าจะเป็นผู้ชายธรรมดามากกว่า
ทำไมผมถึงรู้เพราะผมก็เป็นไง เห็นแบบนี้ผมก็มีแฟนเป็นหนุ่มน้อยน่ารักเหมือนกัน เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว และปัจจุบันผมเป็นโสด
“อย่าบอกนะว่าที่นายไปญี่ปุ่นกะทันหันจะเกี่ยวกับปังด้วย” ผมสงสัย หลังจากที่ผมกลับมาจากอเมริกาเพราะต้องไปช่วยงานคุณทันกับนาย กลับมาอีกทีปอนด์ก็กำลังจะบินไปญี่ปุ่นกับคุณปิ่นซะแล้ว ไม่ส่งข่าวหรือบอกผมให้เตรียมตัวก่อนเลยสักนิด มันน่าตีจริง ๆ
ปอนด์ไม่ตอบได้แต่นิ่งและหันไปมองนอกรถ ผมจึงรู้ว่าปอนด์ไม่อยากเล่าให้ฟัง คงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับพวกเขา ถึงยังไงก็แล้วแต่ ผมคงไม่ยุ่งกับคนที่ชื่อต้าให้ปอนด์ลำบากใจหรอก อีกอย่างชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่สเปคผม
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องทำงานและหลังเลิกงานก็ต้องไปรับปอนด์ ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้า ทำผมเขินจนไม่อยากมองหน้าไอ้เด็กบ้า ไม่รู้ว่าปอนด์คิดอะไรอยู่กันแน่ ถ้าผมหักห้ามใจไม่ได้จะทำยังไง ผมไม่ต้องปลุกปล้ำไอ้เด็กแสบให้ยอมจำนนใต้ร่างผมหรือไง นับวันอยู่ด้วยกันยิ่งอันตรายมากขึ้นทุกวัน ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งผมทำร้ายปอนด์ขึ้นมาจริง ๆ ทั้งงานที่ผมทำอยู่รวมถึงแฟนเจ้านายอย่าคุณหนุ พวกเขาไม่คิดฆ่าผมตายหรือไง
ขอเพียงวันนี้ทำตัวเป็นปกติมารับมาส่งก็คงเพียงพอแล้วสินะ อีกไม่กี่ปีปอนด์ก็จะเรียนจบ หางานได้ คงไม่ต้องมาอาศัยผมอยู่อีกต่อไป
“ทำไมคนเยอะจัง” เผลอคิดเรื่องปอนด์จนลืมดูเลยว่านิสิตรอบ ๆ ตัวผมเยอะผิดปกติหรือว่าผมจะคิดไปเอง
ระหว่างนั่งรอปอนด์ที่เดิม ผมจึงมีเวลานั่งคิดทบทวนอีกครั้ง เมื่อวานวันหยุดปอนด์และเป็นวันที่ผมไม่มีงานด่วนเข้ามา เลยทำให้ผมต้องอยู่กับปอนด์ทั้งวัน แต่ที่น่าแปลกตั้งแต่ปอนด์เช็ดผมให้ เขาก็มีท่าทางแปลกไปจากเดิม ไม่ใช่คิดหรือเล่นอะไรแปลก ๆ อีก ทุกวันนี้ผมก็วุ่นวายกับเจ้าเด็กนี่มามากพอแล้ว ถ้าทำอะไรผิดปกติขึ้นมา ผมส่งกลับไปหาน้าของเขาทันที แฟนเจ้านายก็เถอะ ผมจะทิ้งให้ดู
"อ้าวพี่ มารอไอ้ปอนด์หรือครับ" น้ำเสียงกวน ๆ มักมาพร้อมกับหน้าตาล่อบาทา
"อืม" ตอบสั้น ๆ อย่างน่ารำคาญ
"ผมถามจริง ๆ เถอะ พี่เป็นญาติกับปอนด์มันใช่ไหม"
หนุ่มหน้าใสคนเดิมที่มักจะมาเจอกายตรงเวลา ในเวลาที่กายมารับปอนด์กลับบ้านและชอบเข้ามาทักแบบนี้เป็นประจำ
"ไม่..." กายกำลังจะอ้าปากก็มีคนมาขัดเสียก่อน แถมยังจับแขนของเขากระชากให้ลุกขึ้นยืนอีก
"มีอะไรวะ ไอ้ต้า มึงเลิกยุ่งกับลุงกูสักที" ปอนด์ท่าทางหาเรื่องคนที่กำลังยิ้มร่าและทำท่าทางกวน ๆ กลับไป
"ลุงก็ลุงสิ ไม่ใช่เมียนายสักหน่อยทำเป็นหวงไปได้" ต้าลุกขึ้นยืนประจันหน้าปอนด์จนนิสิตที่อยู่รอบ ๆ เริ่มหันมามอง
แต่เดี๋ยวก่อน จะมาทะเลาะอะไรกันตอนนี้ และที่สำคัญใครเป็นเมียใคร
"พอซะที ปอนด์จะกลับบ้านไหม ไม่กลับ ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกัน นายก็นั่งรถกลับเอง" ผมขอทีเถอะ จะทะเลาะกันก็ให้ไปทะเลาะตรงที่ไม่มีคนจะได้ไหม อายคนอื่นเขา
กายสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของปอนด์แล้วเดินออกจากจุดนั้น ทันทีที่ปอนด์รู้สึกตัว เขาก็ทำท่าชี้หน้าไอ้ต้าอย่างหาเรื่อง ก่อนที่จะตามกายไปติดๆ
"ลุง"
"ลุงครับ รอผมด้วย"
เสียงร้องเรียกของปอนด์ไม่สามารถหยุดกายได้
"ลุง" จู่ ๆ ปอนด์ก็ขวางทางกายได้ทัน และประจันหน้ากายจนกายต้องขมวดคิ้ว
"โกรธผมหรือครับ"
กายนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา
"ไม่โกรธแล้วเดินหนีผมทำไม หรือไม่พอใจที่ไอ้ต้ามันพูดว่าลุงเป็น...อุ๊บ...งื้อ" กายเอามือปิดปากปอนด์ได้ทันก่อนที่จะพูดคำคำนั้นออกมา ยังไงก็ยังรับไม่ได้ที่ต้องตกเป็นเมียปอนด์แม้จะเป็นคำพูดก็ตาม
"ลุงหน้าแดง" พอปอนด์ถูกปล่อย ปากก็พลานหาเรื่องทันที
"ไม่ได้หน้าแดง เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ จะกลับบ้านไหมไอ้เด็กบ้า" รีบเดินหนีขึ้นรถก่อนที่จะอับอายไปมากกว่านี้
บนรถของกาย
ผมปวดหัวกับเรื่องราวในแต่ละวัน ไหนจะงาน ไหนจะดูแลวัยรุ่นเลือดร้อน ผมสงสัยจริง ๆ ปอนด์กับต้าเคยมีเรื่องอะไรกัน มันคงไม่เกี่ยวกับการ ดอร์ปเรียนตอนปี 2 ของปอนด์หรอกนะ และเหตุผลที่ไปญี่ปุ่นตอน 1 ปี คงไม่ใช่ว่าหนีอะไรบางอย่าง
“ปอนด์”
“ครับ” ปอนด์รีบขานรับและหันมามองหน้ากายอย่างตั้งใจ
จนกายต้องทำหน้าเมื่อย เมื่อไหร่เจ้าแสบจะสลดหรือสำนึกผิดในสิ่งที่ทำเสียที
“เล่าความจริงมา” ผมทำเสียงเข้ม ถ้าไม่ใช้ไม้นี้ปอนด์คงไม่เล่าให้ผมฟังจนหมดแน่
“ความจริงอะไร” ปอนด์นิ่ง
“ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายต้องหนีไปญี่ปุ่นและดอร์ปเรียนไป และคนที่ชื่อต้า ไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกัน บอกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นเตรียมตัวกลับบ้านได้เลย” ผมใช้คำขู่ และคิดว่าต้องได้ผล
ปอนด์นิ่งและเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่จะเปิดปากเล่าให้ผมฟัง และเป็นไปตามที่ผมคิด สองคนนี้มีเรื่องบาดหมางกันจริง ๆ
“ไอ้ต้าเคยเป็นแฟนกับปัง และมันก็ทิ้งเพื่อนผม”
ผมจำปังได้ สองคนนี้ตัวติดกันแทบไปทุกที่ มีปอนด์ที่ไหนมีปังที่นั่น แต่ผมไม่คิดว่าปังจะเป็นเกย์เพราะท่าทางน่าจะเป็นผู้ชายธรรมดามากกว่า
ทำไมผมถึงรู้เพราะผมก็เป็นไง เห็นแบบนี้ผมก็มีแฟนเป็นหนุ่มน้อยน่ารักเหมือนกัน เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว และปัจจุบันผมเป็นโสด
“อย่าบอกนะว่าที่นายไปญี่ปุ่นกะทันหันจะเกี่ยวกับปังด้วย” ผมสงสัย หลังจากที่ผมกลับมาจากอเมริกาเพราะต้องไปช่วยงานคุณทันกับนาย กลับมาอีกทีปอนด์ก็กำลังจะบินไปญี่ปุ่นกับคุณปิ่นซะแล้ว ไม่ส่งข่าวหรือบอกผมให้เตรียมตัวก่อนเลยสักนิด มันน่าตีจริง ๆ
ปอนด์ไม่ตอบได้แต่นิ่งและหันไปมองนอกรถ ผมจึงรู้ว่าปอนด์ไม่อยากเล่าให้ฟัง คงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับพวกเขา ถึงยังไงก็แล้วแต่ ผมคงไม่ยุ่งกับคนที่ชื่อต้าให้ปอนด์ลำบากใจหรอก อีกอย่างชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่สเปคผม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 20:13:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2563, 12:26:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 624
| << ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 3 | ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 5 >> |