รักร้ายอันตรายข้างรั้ว
ฐิติรัตน์กับคิมหันต์เป็นแฟนกัน มีกำหนดแต่งงานอีกไม่กี่เดือน ก่อนวันแต่งไม่กี่สัปดาห์คิมหันต์ได้รับอุบัติเหตุจนต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล งานแต่งจึงถูกเลื่อนออกไปอย่างช่วยไม่ได้ บิดาและมารดาของคิมหันต์จึงหาบ้านพักเพื่อให้คิมหันต์พักรักษาตัว ฐิติรัตน์จึงย้ายตามไปอยู่ด้วย แต่อยู่อีกหลังหนึ่งที่ใกล้กัน
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
Tags: นิยายรัก ลึกลับ วิญญาณ ความรัก
ตอน: คิดมากทำไม
เสียงทำนองเพลงจากเปียโนลอยมากับสายลมเล็ดลอดเข้ามาในห้องของเธอ หญิงสาวขมวดคิ้วมุ้นแล้วลืมตาตื่นด้วยความงงงวย เธอแปลกใจกับท่วงทำนองเพลงที่ได้ยิน มือหนึ่งคว้าโทรศัพท์มือถือบนหัวนอนด้วยความคุ้นชินเพื่อดูเวลา
“งือออ...เที่ยงคืน” ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงเมื่อเจอแสงจากจอมือถือ ทั้งแปลกใจและหงุดหงิดที่ถูกปลุกกลางดึก เธอสงสัยจึงลุกตามเสียงเพลงที่ไพเราะนั่น
สิ่งที่เธอพบและคาดเดากลับเป็นแสงไฟสลัวจากหน้าต่างบ้านข้างเคียงแล้วเสียงเพลงนี้คงมาจากเจ้าของห้องที่เธอจ้องมองเป็นแน่
เวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืนผู้คนมักนอนหลับและที่น่าแปลกเสียงเพลงที่ได้ยินกลับก้องไปทั่ว ทำนองเพลงนี้เหมือนเธอเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
รัตเดินออกไปนอกระเบียงฟังเสียงเปียโนไปยิ้มไป ท่วงทำนองทำให้ชวนคิดถึงวัยเด็กที่ขาดๆ หายๆ
“รัตดื่มสิ”
เด็กชายวัย 9 ขวบยื่นน้ำส้มที่เพิ่งซื้อจากร้านขายน้ำหน้าบ้านยื่นให้เด็กอายุใกล้เคียงกับเขาและคาดหวังให้เธอได้ดื่ม
“ขอบใจจ้ะ” รัตรับน้ำและส่งยิ้มให้เด็กชายใจดีตรงหน้าแล้วหันไปหาเด็กชายอีกคนที่มีใบหน้าใกล้เคียงกัน
“ฟังเพลงเพราะๆ จากเรานะ” เปียโนขนาดเล็กเหมาะสำหรับเด็กวัย 9 ขวบกำลังถูกเล่นไปตามจังหวะท่วงทำนองที่เจ้าของร่ำเรียนมา
เสียงเปียโนใกล้เคียงกับวัยเด็กที่เธอจำได้เพียงแค่หนักแน่นและแสนเศร้าอย่างกับมีบางอย่างที่คนเล่นกำลังปิดบังซ่อนมันอยู่
“เพลงคุ้นจัง หรือจะเป็นสองคนนั้น ไม่ใช่หรอก...เป็นไปไม่ได้”
แน่นอนคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนในวัยเด็กของเธอ จะเป็นไปได้ไงในเมื่อคนทั้งสองที่เธอรู้จักได้ตายจากเธอไปแล้ว
“กลับไปนอนต่อดีกว่า” เมื่อเสียงเพลงหยุดลง เธอจึงหมุนตัวกลับไปนอน
แต่เธอหารู้ไม่ว่า ชายหนุ่มที่อยู่ข้างบ้านได้หายไปพร้อมกับไฟที่ถูกปิดลง
เช้าวันใหม่มาถึง เสียงเรียกเข้าของมือถือบนหัวเตียงส่งเสียงให้เธอต้องตื่นมารับ
“มาหาผมเสียที” เสียงคุ้นหูทำให้เธอเด้งตัวรีบตอบกลับอย่างลนลาน
“ค่ะ...คือ...รัตตื่นสาย เดี๋ยวไปหานะคะ” พูดจบรีบกดปิดไม่ให้คนปลายสายพูดทัน
เธอต้องผิดนัดเพราะตื่นสาย เมื่อคืนกลับมาฝันเห็นเพื่อนชายวัยเด็กจนได้ ทั้งๆ ที่เธอน่าจะลืมพวกเขาไปแล้ว แต่วันนี้เธอต้องไปหาแฟนหนุ่มตามที่นัดไว้ แฟนของเธอเป็นคนตรงต่อเวลา เจ้าระเบียบและขี้บ่น
หลังจากวางสายไม่นานรัตต้องรีบไปหาแฟนหนุ่มเพราะเธอเป็นคู่หมั้นต้องทำตามคำสั่งของบิดาและฝ่ายบิดามารดาของฝั่งผู้ชาย
ครอบครัวของคิมหันต์เคร่งครัดในเรื่องการคบกันของเธอและเขาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันพวกเรายังไม่เคยได้หอมแก้มกันเหมือนอย่างกับแฟนทั่วไป และที่สำคัญพวกเขาเชื่อในเรื่องของคำทำนายและอาจเป็นเพราะเธอติดหนี้คิมหันต์จึงทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของฝั่งนั้นได้
อีกทั้งพวกเราสองครอบครัวสนิทกันตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ย่า เธอจึงไม่อาจปฏิเสธชะตาฟ้ากำหนดในครั้งนี้ เพราะชีวิตนี้ถ้าไม่ได้คิมหันต์ช่วยไว้เมื่อครั้งอุบัติเหตุคราวนั้น เธออาจจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ก็ได้ เธออาจไปอยู่กับเพื่อนชายวัยเด็กทั้งสอง
"มาสักที มาช่วยผมหน่อย" คิมหันต์ร้องเรียกรัตให้มาช่วยเขาแทนพยาบาลที่ถูกจ้างมาดูแล อาจจะส่งเสียงดังมากไปนิดจึงทำให้ทั้งรัตและพยาบาลต้องสะดุ้งเล็กน้อย
"เดี๋ยวรัตดูเขาเองค่ะ" รัตยิ้มน้อยๆ ให้กับพยาบาลที่กำลังเข็นพาคิมหันต์ออกไปนอกระเบียง
หลังจากพยาบาลสาวเดินออกจากห้องไปรัตจึงทำหน้าที่ต่อ ถึงแม้คิมหันต์จะหงุดหงิดที่เธอมาช้า แต่เธอต้องอดทนเพราะเขาคือคนป่วย
"ทำไมตื่นสาย รู้ไหมผมต้องรอรัตนานขนาดไหน" ยังไม่หายคาใจเพราะเขาตื่นมานั่งรอให้แฟนสาวมาหาตั้งแต่เช้า
"เมื่อคืนรัตนอนดึกไปหน่อยค่ะ กว่าจะจัดของเสร็จก็มืดแล้วค่ะ รัตว่าแทนที่พี่คิมจะมาหงุดหงิดรัต เรามาทานข้าวกันดีไหมคะ ดูสิน่าทานจัง"
รัตพาคนป่วยมาที่โต๊ะอาหารตรงระเบียงห้องนอนของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนคนขี้หงุดหงิดยังงอนไม่หาย
"ก็เหมือนเดิมทุกวัน" คิมหันต์หันไปมองทางอื่น เขาไม่สนใจข้าวต้มหมูที่เป็นเมนูเดิมๆ ของคนป่วย น่าเบื่อ เบื่อที่ต้องมาเป็นคนเจ็บ เบื่อที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
"น่าๆ พี่คิมจะงอนอะไรรัตนักล่ะค่ะ" รัตพยายามเอาใจเต็มที่ ตักข้าวต้มพร้อมกับแจกรอยยิ้มสวยๆ ที่คิมหันต์ชอบบอกว่าน่ารัก
"สักนิดนะ" มือน้อยๆ ของรัตยื่นมาพร้อมกับช้อนที่มีข้าวต้มเตรียมให้คนตรงหน้าอ้าปากนำเข้าไป เพราะเธอเป็นคู่หมั้นที่มีหน้าที่เอาใจคนป่วยตรงหน้า
ผลสุดท้ายคิมหันต์ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับรอยยิ้มและความเอาใจใส่ของรัต เขาจึงยอมกินจนหมดถ้วยและรวมถึงยาหลายเม็ดที่เขาต้องฝืนกลืนลงไป
"รัต" เสียงของคิมหันต์จริงจังและจ้องมองคนข้างๆ ที่กำลังเก็บถ้วยชามทำความสะอาดโต๊ะ
"ค่ะ...พี่คิมมีอะไรหรือเปล่า" น่าสงสัย ปกติคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะจริงจังขนาดนี้ นอกเสียจากไม่พอใจอะไรบางอย่าง
"พี่ขอโทษนะ"
"เรื่องอะไรกันค่ะ พี่คิม" รัตรีบเข้าไปจับมือคนเจ็บเพื่อที่จะเอาใจ ทำไม จู่ๆ เขาต้องเอ่ยคำแบบนี้ออกมา
"พี่ผิดเอง ที่ทำให้เราสองคนไม่ได้แต่งงานกัน"
"พี่คิม...อย่าคิดมากสิ แค่พี่รอดตายมาได้ก็ดีขนาดไหนแล้ว ชีวิตพี่สำคัญกว่างานแต่งอีกนะ เราสองคนแต่งงานกันเมื่อไหร่ก็ได้นี่คะ"
ถึงเธอจะรู้สึกแย่กับการถูกเลื่อนงานแต่งเพราะเราทั้งสองหมั้นหมายกันมานาน นานจนเธอไม่อาจจะคบใครได้ ตั้งแต่เด็กจนโตและมีงานทำคิมหันต์ก็มักจะไปกับเธอตลอด แล้วแบบนี้จะให้เธอหันไปมองใครได้อีก หรือนี่อาจจะเป็นความรักอย่างในนิยายที่เธอเคยวาดฝันไว้ และมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจะให้เธอทิ้งเขาไว้เพียงลำพังได้ยังไง
ส่วนคิมหันต์ได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความคิดของแฟนสาว เขารู้สึกดีขึ้นมากที่มีรัตอยู่ใกล้และอยากให้อยู่กับเขาตลอดไป
“งือออ...เที่ยงคืน” ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงเมื่อเจอแสงจากจอมือถือ ทั้งแปลกใจและหงุดหงิดที่ถูกปลุกกลางดึก เธอสงสัยจึงลุกตามเสียงเพลงที่ไพเราะนั่น
สิ่งที่เธอพบและคาดเดากลับเป็นแสงไฟสลัวจากหน้าต่างบ้านข้างเคียงแล้วเสียงเพลงนี้คงมาจากเจ้าของห้องที่เธอจ้องมองเป็นแน่
เวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืนผู้คนมักนอนหลับและที่น่าแปลกเสียงเพลงที่ได้ยินกลับก้องไปทั่ว ทำนองเพลงนี้เหมือนเธอเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
รัตเดินออกไปนอกระเบียงฟังเสียงเปียโนไปยิ้มไป ท่วงทำนองทำให้ชวนคิดถึงวัยเด็กที่ขาดๆ หายๆ
“รัตดื่มสิ”
เด็กชายวัย 9 ขวบยื่นน้ำส้มที่เพิ่งซื้อจากร้านขายน้ำหน้าบ้านยื่นให้เด็กอายุใกล้เคียงกับเขาและคาดหวังให้เธอได้ดื่ม
“ขอบใจจ้ะ” รัตรับน้ำและส่งยิ้มให้เด็กชายใจดีตรงหน้าแล้วหันไปหาเด็กชายอีกคนที่มีใบหน้าใกล้เคียงกัน
“ฟังเพลงเพราะๆ จากเรานะ” เปียโนขนาดเล็กเหมาะสำหรับเด็กวัย 9 ขวบกำลังถูกเล่นไปตามจังหวะท่วงทำนองที่เจ้าของร่ำเรียนมา
เสียงเปียโนใกล้เคียงกับวัยเด็กที่เธอจำได้เพียงแค่หนักแน่นและแสนเศร้าอย่างกับมีบางอย่างที่คนเล่นกำลังปิดบังซ่อนมันอยู่
“เพลงคุ้นจัง หรือจะเป็นสองคนนั้น ไม่ใช่หรอก...เป็นไปไม่ได้”
แน่นอนคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนในวัยเด็กของเธอ จะเป็นไปได้ไงในเมื่อคนทั้งสองที่เธอรู้จักได้ตายจากเธอไปแล้ว
“กลับไปนอนต่อดีกว่า” เมื่อเสียงเพลงหยุดลง เธอจึงหมุนตัวกลับไปนอน
แต่เธอหารู้ไม่ว่า ชายหนุ่มที่อยู่ข้างบ้านได้หายไปพร้อมกับไฟที่ถูกปิดลง
เช้าวันใหม่มาถึง เสียงเรียกเข้าของมือถือบนหัวเตียงส่งเสียงให้เธอต้องตื่นมารับ
“มาหาผมเสียที” เสียงคุ้นหูทำให้เธอเด้งตัวรีบตอบกลับอย่างลนลาน
“ค่ะ...คือ...รัตตื่นสาย เดี๋ยวไปหานะคะ” พูดจบรีบกดปิดไม่ให้คนปลายสายพูดทัน
เธอต้องผิดนัดเพราะตื่นสาย เมื่อคืนกลับมาฝันเห็นเพื่อนชายวัยเด็กจนได้ ทั้งๆ ที่เธอน่าจะลืมพวกเขาไปแล้ว แต่วันนี้เธอต้องไปหาแฟนหนุ่มตามที่นัดไว้ แฟนของเธอเป็นคนตรงต่อเวลา เจ้าระเบียบและขี้บ่น
หลังจากวางสายไม่นานรัตต้องรีบไปหาแฟนหนุ่มเพราะเธอเป็นคู่หมั้นต้องทำตามคำสั่งของบิดาและฝ่ายบิดามารดาของฝั่งผู้ชาย
ครอบครัวของคิมหันต์เคร่งครัดในเรื่องการคบกันของเธอและเขาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันพวกเรายังไม่เคยได้หอมแก้มกันเหมือนอย่างกับแฟนทั่วไป และที่สำคัญพวกเขาเชื่อในเรื่องของคำทำนายและอาจเป็นเพราะเธอติดหนี้คิมหันต์จึงทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของฝั่งนั้นได้
อีกทั้งพวกเราสองครอบครัวสนิทกันตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ย่า เธอจึงไม่อาจปฏิเสธชะตาฟ้ากำหนดในครั้งนี้ เพราะชีวิตนี้ถ้าไม่ได้คิมหันต์ช่วยไว้เมื่อครั้งอุบัติเหตุคราวนั้น เธออาจจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ก็ได้ เธออาจไปอยู่กับเพื่อนชายวัยเด็กทั้งสอง
"มาสักที มาช่วยผมหน่อย" คิมหันต์ร้องเรียกรัตให้มาช่วยเขาแทนพยาบาลที่ถูกจ้างมาดูแล อาจจะส่งเสียงดังมากไปนิดจึงทำให้ทั้งรัตและพยาบาลต้องสะดุ้งเล็กน้อย
"เดี๋ยวรัตดูเขาเองค่ะ" รัตยิ้มน้อยๆ ให้กับพยาบาลที่กำลังเข็นพาคิมหันต์ออกไปนอกระเบียง
หลังจากพยาบาลสาวเดินออกจากห้องไปรัตจึงทำหน้าที่ต่อ ถึงแม้คิมหันต์จะหงุดหงิดที่เธอมาช้า แต่เธอต้องอดทนเพราะเขาคือคนป่วย
"ทำไมตื่นสาย รู้ไหมผมต้องรอรัตนานขนาดไหน" ยังไม่หายคาใจเพราะเขาตื่นมานั่งรอให้แฟนสาวมาหาตั้งแต่เช้า
"เมื่อคืนรัตนอนดึกไปหน่อยค่ะ กว่าจะจัดของเสร็จก็มืดแล้วค่ะ รัตว่าแทนที่พี่คิมจะมาหงุดหงิดรัต เรามาทานข้าวกันดีไหมคะ ดูสิน่าทานจัง"
รัตพาคนป่วยมาที่โต๊ะอาหารตรงระเบียงห้องนอนของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนคนขี้หงุดหงิดยังงอนไม่หาย
"ก็เหมือนเดิมทุกวัน" คิมหันต์หันไปมองทางอื่น เขาไม่สนใจข้าวต้มหมูที่เป็นเมนูเดิมๆ ของคนป่วย น่าเบื่อ เบื่อที่ต้องมาเป็นคนเจ็บ เบื่อที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
"น่าๆ พี่คิมจะงอนอะไรรัตนักล่ะค่ะ" รัตพยายามเอาใจเต็มที่ ตักข้าวต้มพร้อมกับแจกรอยยิ้มสวยๆ ที่คิมหันต์ชอบบอกว่าน่ารัก
"สักนิดนะ" มือน้อยๆ ของรัตยื่นมาพร้อมกับช้อนที่มีข้าวต้มเตรียมให้คนตรงหน้าอ้าปากนำเข้าไป เพราะเธอเป็นคู่หมั้นที่มีหน้าที่เอาใจคนป่วยตรงหน้า
ผลสุดท้ายคิมหันต์ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับรอยยิ้มและความเอาใจใส่ของรัต เขาจึงยอมกินจนหมดถ้วยและรวมถึงยาหลายเม็ดที่เขาต้องฝืนกลืนลงไป
"รัต" เสียงของคิมหันต์จริงจังและจ้องมองคนข้างๆ ที่กำลังเก็บถ้วยชามทำความสะอาดโต๊ะ
"ค่ะ...พี่คิมมีอะไรหรือเปล่า" น่าสงสัย ปกติคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะจริงจังขนาดนี้ นอกเสียจากไม่พอใจอะไรบางอย่าง
"พี่ขอโทษนะ"
"เรื่องอะไรกันค่ะ พี่คิม" รัตรีบเข้าไปจับมือคนเจ็บเพื่อที่จะเอาใจ ทำไม จู่ๆ เขาต้องเอ่ยคำแบบนี้ออกมา
"พี่ผิดเอง ที่ทำให้เราสองคนไม่ได้แต่งงานกัน"
"พี่คิม...อย่าคิดมากสิ แค่พี่รอดตายมาได้ก็ดีขนาดไหนแล้ว ชีวิตพี่สำคัญกว่างานแต่งอีกนะ เราสองคนแต่งงานกันเมื่อไหร่ก็ได้นี่คะ"
ถึงเธอจะรู้สึกแย่กับการถูกเลื่อนงานแต่งเพราะเราทั้งสองหมั้นหมายกันมานาน นานจนเธอไม่อาจจะคบใครได้ ตั้งแต่เด็กจนโตและมีงานทำคิมหันต์ก็มักจะไปกับเธอตลอด แล้วแบบนี้จะให้เธอหันไปมองใครได้อีก หรือนี่อาจจะเป็นความรักอย่างในนิยายที่เธอเคยวาดฝันไว้ และมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจะให้เธอทิ้งเขาไว้เพียงลำพังได้ยังไง
ส่วนคิมหันต์ได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความคิดของแฟนสาว เขารู้สึกดีขึ้นมากที่มีรัตอยู่ใกล้และอยากให้อยู่กับเขาตลอดไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 22:51:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ย. 2563, 22:51:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 301
| << ย้ายบ้านใหม่ | มาอยู่กับผมเถอะ >> |