รักร้ายอันตรายข้างรั้ว
ฐิติรัตน์กับคิมหันต์เป็นแฟนกัน มีกำหนดแต่งงานอีกไม่กี่เดือน ก่อนวันแต่งไม่กี่สัปดาห์คิมหันต์ได้รับอุบัติเหตุจนต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล งานแต่งจึงถูกเลื่อนออกไปอย่างช่วยไม่ได้ บิดาและมารดาของคิมหันต์จึงหาบ้านพักเพื่อให้คิมหันต์พักรักษาตัว ฐิติรัตน์จึงย้ายตามไปอยู่ด้วย แต่อยู่อีกหลังหนึ่งที่ใกล้กัน
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
Tags: นิยายรัก ลึกลับ วิญญาณ ความรัก
ตอน: มาอยู่กับผมเถอะ
ทั้งสองนั่งดูโทรทัศน์เรื่องเดียวกันแต่คิดคนละเรื่อง ฐิติรัตน์คิดถึงเพื่อนชายทั้งสองถึงแม้จะจดจำได้รางๆ แต่เธอก็ไม่เคยลืมใบหน้าของพวกเขา ส่วนอีกคนที่นั่งติดกับเธอกลับคิดแต่เรื่องอยากจะให้เธอมาอยู่ด้วย
"รัต" จนแล้วจนรอดคิมหันต์ก็ไม่สามารถอดใจได้ เขาคว้ามือเธอเข้ามากุมไว้
ทำให้ฐิติรัตน์ต้องหยุดคิดถึงเพื่อนที่ตายแล้วหันมาสนใจแฟนหนุ่มที่ยังมีชีวิตอยู่
"มีอะไรหรือคะ พี่คิม"
"รัตจำสมัย ตอนที่พวกเราแอบเล่นกันในป่าหลังบ้านพี่ได้ไหม"
"ออ...จำได้สิคะ ตอนนั้นพี่คิมทั้งน่ารักและใจดีมากๆ เลยค่ะ" ฐิติรัตน์แกล้งหยอกเขาเพื่อให้เขายิ้มตามเธอ แต่เหมือนคนที่เธอคิดจะแกล้งกลับไม่เล่นด้วยและยังเข้าใจผิดอีก
"เดี๋ยวก่อนนะ แล้วตอนนี้พี่ไม่ใจดีแล้วหรือไง" คิมหันต์ขมวดคิ้วเม้มปาก ส่วนมือของเขาก็บีบมือน้อยๆ ของฐิติรัตน์แน่น แน่นจนต้องร้องออกมา
"พี่คิม ปล่อยมือรัตสิคะ รัตเจ็บนะ" ทำไมคนป่วยถึงขี้โมโหแล้วยังมีแรงมากขนาดนี้นะ เธอคิด
"เอ๊ะ...พะ...พี่ขอโทษ" คิมหันต์รีบปล่อยมือแฟนสาวทันทีเมื่อรู้สึกตัว นี่เขาเผลอทำอะไรไป
"ไม่เป็นไรค่ะ รัตว่าพี่คิมขึ้นไปนอนดีกว่าไหม พี่จะได้หายไวๆ ด้วยนะคะ" ไม่กล้าบอกว่าเจ็บ ฐิติรัตน์จึงต้องให้คิมหันต์ทำอย่างอื่นและสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนป่วย คือการนอนหลับ
"ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น รัตโกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ทำรุนแรง" ถึงคำพูดและน้ำเสียงบ่งบอกว่าง้อและรู้สึกผิดแต่ทำไมฐิติรัตน์กลับรู้สึกแปลกๆ
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แล้วพี่คิมเป็นอะไรคะ ทำไมจู่ๆ ถึงนึกเรื่องสมัยเด็กล่ะค่ะ"
"คือ...พี่อยากให้รัตย้ายมาอยู่ที่บ้าน มาอยู่กับพี่ เราสองคนเป็นแฟนกันนะ หรือรัตไม่รักพี่แล้ว" อะไรก็มักจะปฏิเสธตลอดแล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันเสียที
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ก็คุณแม่พี่คิมกำชับกับพวกเราตั้งแต่เด็กแล้วนะ จำไม่ได้หรือคะ เรื่องคำทำนายของหมอดูไงคะ"
"อืม...พี่เข้าใจแล้ว" คิมหันต์ปล่อยมือแฟนสาวแล้วล้มตัวพิงโซฟานั่งดูรายการโทรทัศน์ต่อด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"คำทำนายที่ว่า ถ้าเราทั้งสองจะแต่งงานกันต้องหลังจากที่รัตอายุ 25 ปีไปแล้ว" จู่ๆ คิมหันต์ก็พูดขึ้น
"พี่คิมจำไม่ได้หรือคะ เพราะพี่ใจร้อนไงยังไม่ทันครบกำหนดพี่คิมก็อยากจะแต่งงานแล้ว พวกท่านยิ่งเชื่อหมอดูอยู่นะคะ"
เธอจำได้ดีถึงคำทำนายนั่น ทำไมพวกผู้ใหญ่อะไรกันมักจะไม่ค่อยสนใจจิตใจของคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะลูกชายของพวกเขาที่มักเอาแต่ใจตลอดเวลา ยิ่งอยู่ด้วยกันมากขึ้นนับวันยิ่งทำให้เธอต้องคิดว่านี่ใช่ความรักที่เธอวาดฝันไว้ไหม
คิมหันต์นั่งฟังเงียบๆ เขาไม่อยากแสดงความคิดเห็นเมื่อฐิติรัตน์พูดเรื่องคำทำนาย ตั้งแต่เด็กยันโตคนในครอบครัวมักจะพูดแต่เรื่องนี้เสมอ เขาไม่ชอบใจสักนิด ที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจคำทำนายนั่นแต่ก็เพราะคำทำนายนั่นจึงทำให้เขาและฐิติรัตน์ได้หมั้นกันแค่นี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว แต่ทุกๆ วันจะต้องเจอหน้าเธอยิ่งไม่อยากให้เธอหลุดมือไปอยู่กับชายอื่น และช่วงนี้เขารู้สึกถึงเรื่องเก่าสมัยยังเด็กยิ่งทำให้เขาอยากครอบครองเธอไว้เพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าหมอนั่นได้ตายจากไปจริงๆ ก็คงจะดี เธอจะได้ไม่รู้ความจริงที่เกิดขึ้น
หลังจากเธอได้กล่อมแฟนหนุ่มเอาแต่ใจให้สงบลงจนกลายเป็นเด็กแสนดีของคุณพยาบาลแล้วก็ใกล้เวลาเดินกลับบ้านของตนเอง แต่ทำไมทางกลับถึงมืดขนาดนี้กันนะ
"ทำไงดี ไม่ได้เอาไฟฉายมาด้วย" เธอมองไฟฟ้าข้างถนนอย่างหวาดระแวง หันซ้ายทีหันขวาที หมู่บ้านนี้จะประหยัดไฟไปถึงไหนกัน
ระหว่างทางเข้าบ้าน แน่นอนเธอต้องเดินผ่านบ้านหลังที่ติดกับเธอ ภายในบ้านหลังนั้นทั้งเงียบและมืดอย่างกับไม่มีใครอยู่อาศัย
แปลก!
แล้วที่เธอเห็นเมื่อวานเป็นใครกัน
"มาา...มาา...มาอยู่ด้วยกันไหม" เสียงหลอนๆ ทำเอาเธอหยุดชะงัก
"ใคร! " ฐิติรัตน์หันไปมองทางต้นเสียง แต่สิ่งที่เธอเห็นมีแต่ความมืด
"แย่แล้วเรา..." ถึงขาจะแข็ง เธอก็กลั้นใจก้าวขายาวๆ วิ่งเข้าบ้านทันที คนโบราณเขาถืออย่าทักเสียงแปลกๆ ตอนกลางคืน
"หึหึ" เสียงเบาๆ ในความมืดที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้
ส่วนทางฐิติรัตน์นั้น เธอกลัวมาก มากจนไม่อยากเดินไปไหนนอกเสียจากบ้านที่เธอเพิ่งเช่าอยู่ มันจะเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นไหม ขออย่ามาก่อกวนเธอเลย
ภายในบ้านหลังนั้น ท่ามกลางความมืดมีแสงจากเทียนเพียงหนึ่งเล่มอยู่บนโต๊ะ แสงจากเปลวเทียนทำให้มองเห็นเปียโนกับชายคนหนึ่งกำลังเตรียมพร้อมจะบรรเลงเพลงยามเที่ยงคืนอย่างเช่นทุกวัน เขาคนนั้นกำลังยิ้ม
"ไม่ผิดแน่นอน ต้องเป็นเธอ เธอกลับมาแล้ว...ถ้าไม่มีหมอนั่น" เสียงกัดฟันดังกรอดๆ ท่ามกลางความมืด เขากำลังพูดอยู่กับใครคนหนึ่งที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
"รัต" จนแล้วจนรอดคิมหันต์ก็ไม่สามารถอดใจได้ เขาคว้ามือเธอเข้ามากุมไว้
ทำให้ฐิติรัตน์ต้องหยุดคิดถึงเพื่อนที่ตายแล้วหันมาสนใจแฟนหนุ่มที่ยังมีชีวิตอยู่
"มีอะไรหรือคะ พี่คิม"
"รัตจำสมัย ตอนที่พวกเราแอบเล่นกันในป่าหลังบ้านพี่ได้ไหม"
"ออ...จำได้สิคะ ตอนนั้นพี่คิมทั้งน่ารักและใจดีมากๆ เลยค่ะ" ฐิติรัตน์แกล้งหยอกเขาเพื่อให้เขายิ้มตามเธอ แต่เหมือนคนที่เธอคิดจะแกล้งกลับไม่เล่นด้วยและยังเข้าใจผิดอีก
"เดี๋ยวก่อนนะ แล้วตอนนี้พี่ไม่ใจดีแล้วหรือไง" คิมหันต์ขมวดคิ้วเม้มปาก ส่วนมือของเขาก็บีบมือน้อยๆ ของฐิติรัตน์แน่น แน่นจนต้องร้องออกมา
"พี่คิม ปล่อยมือรัตสิคะ รัตเจ็บนะ" ทำไมคนป่วยถึงขี้โมโหแล้วยังมีแรงมากขนาดนี้นะ เธอคิด
"เอ๊ะ...พะ...พี่ขอโทษ" คิมหันต์รีบปล่อยมือแฟนสาวทันทีเมื่อรู้สึกตัว นี่เขาเผลอทำอะไรไป
"ไม่เป็นไรค่ะ รัตว่าพี่คิมขึ้นไปนอนดีกว่าไหม พี่จะได้หายไวๆ ด้วยนะคะ" ไม่กล้าบอกว่าเจ็บ ฐิติรัตน์จึงต้องให้คิมหันต์ทำอย่างอื่นและสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนป่วย คือการนอนหลับ
"ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น รัตโกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ทำรุนแรง" ถึงคำพูดและน้ำเสียงบ่งบอกว่าง้อและรู้สึกผิดแต่ทำไมฐิติรัตน์กลับรู้สึกแปลกๆ
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แล้วพี่คิมเป็นอะไรคะ ทำไมจู่ๆ ถึงนึกเรื่องสมัยเด็กล่ะค่ะ"
"คือ...พี่อยากให้รัตย้ายมาอยู่ที่บ้าน มาอยู่กับพี่ เราสองคนเป็นแฟนกันนะ หรือรัตไม่รักพี่แล้ว" อะไรก็มักจะปฏิเสธตลอดแล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันเสียที
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ก็คุณแม่พี่คิมกำชับกับพวกเราตั้งแต่เด็กแล้วนะ จำไม่ได้หรือคะ เรื่องคำทำนายของหมอดูไงคะ"
"อืม...พี่เข้าใจแล้ว" คิมหันต์ปล่อยมือแฟนสาวแล้วล้มตัวพิงโซฟานั่งดูรายการโทรทัศน์ต่อด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"คำทำนายที่ว่า ถ้าเราทั้งสองจะแต่งงานกันต้องหลังจากที่รัตอายุ 25 ปีไปแล้ว" จู่ๆ คิมหันต์ก็พูดขึ้น
"พี่คิมจำไม่ได้หรือคะ เพราะพี่ใจร้อนไงยังไม่ทันครบกำหนดพี่คิมก็อยากจะแต่งงานแล้ว พวกท่านยิ่งเชื่อหมอดูอยู่นะคะ"
เธอจำได้ดีถึงคำทำนายนั่น ทำไมพวกผู้ใหญ่อะไรกันมักจะไม่ค่อยสนใจจิตใจของคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะลูกชายของพวกเขาที่มักเอาแต่ใจตลอดเวลา ยิ่งอยู่ด้วยกันมากขึ้นนับวันยิ่งทำให้เธอต้องคิดว่านี่ใช่ความรักที่เธอวาดฝันไว้ไหม
คิมหันต์นั่งฟังเงียบๆ เขาไม่อยากแสดงความคิดเห็นเมื่อฐิติรัตน์พูดเรื่องคำทำนาย ตั้งแต่เด็กยันโตคนในครอบครัวมักจะพูดแต่เรื่องนี้เสมอ เขาไม่ชอบใจสักนิด ที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจคำทำนายนั่นแต่ก็เพราะคำทำนายนั่นจึงทำให้เขาและฐิติรัตน์ได้หมั้นกันแค่นี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว แต่ทุกๆ วันจะต้องเจอหน้าเธอยิ่งไม่อยากให้เธอหลุดมือไปอยู่กับชายอื่น และช่วงนี้เขารู้สึกถึงเรื่องเก่าสมัยยังเด็กยิ่งทำให้เขาอยากครอบครองเธอไว้เพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าหมอนั่นได้ตายจากไปจริงๆ ก็คงจะดี เธอจะได้ไม่รู้ความจริงที่เกิดขึ้น
หลังจากเธอได้กล่อมแฟนหนุ่มเอาแต่ใจให้สงบลงจนกลายเป็นเด็กแสนดีของคุณพยาบาลแล้วก็ใกล้เวลาเดินกลับบ้านของตนเอง แต่ทำไมทางกลับถึงมืดขนาดนี้กันนะ
"ทำไงดี ไม่ได้เอาไฟฉายมาด้วย" เธอมองไฟฟ้าข้างถนนอย่างหวาดระแวง หันซ้ายทีหันขวาที หมู่บ้านนี้จะประหยัดไฟไปถึงไหนกัน
ระหว่างทางเข้าบ้าน แน่นอนเธอต้องเดินผ่านบ้านหลังที่ติดกับเธอ ภายในบ้านหลังนั้นทั้งเงียบและมืดอย่างกับไม่มีใครอยู่อาศัย
แปลก!
แล้วที่เธอเห็นเมื่อวานเป็นใครกัน
"มาา...มาา...มาอยู่ด้วยกันไหม" เสียงหลอนๆ ทำเอาเธอหยุดชะงัก
"ใคร! " ฐิติรัตน์หันไปมองทางต้นเสียง แต่สิ่งที่เธอเห็นมีแต่ความมืด
"แย่แล้วเรา..." ถึงขาจะแข็ง เธอก็กลั้นใจก้าวขายาวๆ วิ่งเข้าบ้านทันที คนโบราณเขาถืออย่าทักเสียงแปลกๆ ตอนกลางคืน
"หึหึ" เสียงเบาๆ ในความมืดที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้
ส่วนทางฐิติรัตน์นั้น เธอกลัวมาก มากจนไม่อยากเดินไปไหนนอกเสียจากบ้านที่เธอเพิ่งเช่าอยู่ มันจะเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นไหม ขออย่ามาก่อกวนเธอเลย
ภายในบ้านหลังนั้น ท่ามกลางความมืดมีแสงจากเทียนเพียงหนึ่งเล่มอยู่บนโต๊ะ แสงจากเปลวเทียนทำให้มองเห็นเปียโนกับชายคนหนึ่งกำลังเตรียมพร้อมจะบรรเลงเพลงยามเที่ยงคืนอย่างเช่นทุกวัน เขาคนนั้นกำลังยิ้ม
"ไม่ผิดแน่นอน ต้องเป็นเธอ เธอกลับมาแล้ว...ถ้าไม่มีหมอนั่น" เสียงกัดฟันดังกรอดๆ ท่ามกลางความมืด เขากำลังพูดอยู่กับใครคนหนึ่งที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 22:52:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ย. 2563, 22:52:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 335
| << คิดมากทำไม | บ้านหลังนี้แปลกๆ นะ >> |