รักร้ายอันตรายข้างรั้ว
ฐิติรัตน์กับคิมหันต์เป็นแฟนกัน มีกำหนดแต่งงานอีกไม่กี่เดือน ก่อนวันแต่งไม่กี่สัปดาห์คิมหันต์ได้รับอุบัติเหตุจนต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล งานแต่งจึงถูกเลื่อนออกไปอย่างช่วยไม่ได้ บิดาและมารดาของคิมหันต์จึงหาบ้านพักเพื่อให้คิมหันต์พักรักษาตัว ฐิติรัตน์จึงย้ายตามไปอยู่ด้วย แต่อยู่อีกหลังหนึ่งที่ใกล้กัน
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
Tags: นิยายรัก ลึกลับ วิญญาณ ความรัก
ตอน: จับตัวได้แล้ว
เสียงเพลงยามค่ำคืนที่ทุกคนหลับใหล มีเพียงฐิติรัตน์คนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินเต็มสองหู ไม่มีผีตนไหนที่สามารถเล่นได้ไพเราะขนาดนี้แน่ แล้วอีกอย่างเงาที่ปรากฏภายใต้แสงเทียนส่องผ่านทางม่านหน้าต่าง มองยังไงก็เป็นคนอยู่ดี
"หรือเขาจะขังคนเอาไว้ในบ้าน" คงไม่มีเรื่องอื่นที่คิดได้นอกเสียจากมีคนถูกขังข้างใน
ทำยังไงถึงจะได้เห็นตัวเป็นๆ และบอกคุณยายว่าที่เธอเห็นไม่ใช่ผีอย่างที่คุณยายคิด
และแล้วเสียงเพลงก็ถูกหยุดลงพร้อมกับแสงเทียนที่ถูกเคลื่อนที่ ค่อยๆ ลงมาตามชั้นหน้าต่างบ่งบอกว่าคนนั้นกำลังเดินลงมาข้างล่าง
เธอตัดสินใจตามลงไปเพื่อจะได้เห็นแน่ชัด ถึงจะมืดแต่แสงจากดวงจันทร์ช่วยเธอได้เห็นทางจึงไม่เป็นอุปสรรคอันใด เธอเดินออกทางประตูห้องครัวและที่น่าแปลกทำไมถึงมีประตูเชื่อมระหว่างกำแพง ทำให้เธอสามารถเปิดเข้าไปยังบริเวณบ้านของเพื่อนบ้านได้
"มีประตูตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอพูดเบาๆ ด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่ซื้อบ้านมาไม่เคยสังเกตเลยสักนิด
"ก๊อบแก๊บๆ" เอาละสิ เสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้ในตอนดึก ยิ่งทำให้ผิดสังเกตเมื่อต้องเข้ามาอยู่ในเขตของผู้ต้องสงสัย
"ใครนะ" เสียงผู้ชายดังมาจากทางไหนไม่ทราบ ทำให้ฐิติรัตน์ยืนตัวแข็ง
จะทำยังไงดี เธอคิด
"ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เสียงแหบแห้งปนดุและหนักแน่นดังขึ้น รวมถึงเสียงฝีเท้ากำลังตรงดิ่งเข้ามาหาฐิติรัตน์อย่างไม่ทันให้เธอได้ทำใจ
เธอกลั้นใจวิ่งกลับทางเดิมโดยไม่สนใจเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งเข้ามาประชิดตัว
"ขอให้ทันทีเถอะ" อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นเธอจะถึงประตูทางออกแล้ว
"หมับ" ชายคนนั้นจับแขนเธอกระชากแล้วผลักเธอเข้ากำแพงอย่างรวดเร็ว
"ปั๊ก!...โอ๊ย!" แผ่นหลังของเธอกระแทกกับกำแพงอย่างแรง พร้อมกับถูกรวบแขนทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา
"ปล่อยๆ" เธอดิ้นสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด
"อุ๊บ...อื้อๆๆ" ไม่สามารถร้องออกมาได้เพราะถูกมือขนาดใหญ่ของชายน่ากลัวปิดไว้
"ชู่ววว...เงียบซะ...เข้ามาบ้านคนอื่นแบบนี้ เขาเรียกว่าเป็นผู้บุกรุกนะ"
ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว กลัวก็กลัว อยากหนีก็อยากหนี ต้องโทษตัวเองที่ไม่ระวังตัวและใจกล้าเกินไป ชายคนนี้อันตรายเกินกว่าจะเข้าใกล้ เธอสังเกตท่าทางและรูปหน้าของชายที่กำลังทำร้ายเธอ หน้าตาของเขาถูกปกปิดด้วยทรงผมประหลาด เห็นเพียงดวงตาสีน้ำตาลกับฟันสีขาว
"กันช่วยด้วย!" จังหวะที่ชายหนุ่มเผลอปล่อยมือที่ปิดปากเธอ เธอก็เผลอร้องเรียกคนที่เธอคิดถึงตลอดเวลาแม้จะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม
"ตุ๊บ!" จู่ๆ ชายหนุ่มได้เหวี่ยงหญิงสาวให้ไปนั่งพับเพียบอยู่บนสนามหญ้า
เธอเริ่มสั่นกลัวกับแรงมหาศาลของชายที่ไม่รู้จัก
"ไปซะ...อย่าเข้ามาที่นี่อีก"
ชายหนุ่มยืนนิ่ง จึงเป็นจังหวะให้ฐิติรัตน์รีบลุกวิ่งหนี ตั้งแต่นี้ต่อไปเธอจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว
เมื่อรอดพ้นจากอาณาเขตที่น่ากลัว เธอก็เริ่มตัวสั่นนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในห้องครัว ทำไมเธอต้องร้องเรียกหาคนที่จากเธอไป ตั้งแต่มาที่นี่เธอคิดถึงแต่เพื่อนชายที่น่ารักทั้งสองในอดีต และที่น่าแปลกไปอีกพอชายน่ากลัวคนนั้นได้ยินชื่อที่เธอร้องเรียกกลับปล่อยเธออย่างง่ายดาย ถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่เธอสังเกต เธอกลับเห็นดวงตาสั่นไหวของชายผู้นั้น
"กัน...ทำไมนายถึงไม่อยู่กับฉัน"
"หรือเขาจะขังคนเอาไว้ในบ้าน" คงไม่มีเรื่องอื่นที่คิดได้นอกเสียจากมีคนถูกขังข้างใน
ทำยังไงถึงจะได้เห็นตัวเป็นๆ และบอกคุณยายว่าที่เธอเห็นไม่ใช่ผีอย่างที่คุณยายคิด
และแล้วเสียงเพลงก็ถูกหยุดลงพร้อมกับแสงเทียนที่ถูกเคลื่อนที่ ค่อยๆ ลงมาตามชั้นหน้าต่างบ่งบอกว่าคนนั้นกำลังเดินลงมาข้างล่าง
เธอตัดสินใจตามลงไปเพื่อจะได้เห็นแน่ชัด ถึงจะมืดแต่แสงจากดวงจันทร์ช่วยเธอได้เห็นทางจึงไม่เป็นอุปสรรคอันใด เธอเดินออกทางประตูห้องครัวและที่น่าแปลกทำไมถึงมีประตูเชื่อมระหว่างกำแพง ทำให้เธอสามารถเปิดเข้าไปยังบริเวณบ้านของเพื่อนบ้านได้
"มีประตูตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอพูดเบาๆ ด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่ซื้อบ้านมาไม่เคยสังเกตเลยสักนิด
"ก๊อบแก๊บๆ" เอาละสิ เสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้ในตอนดึก ยิ่งทำให้ผิดสังเกตเมื่อต้องเข้ามาอยู่ในเขตของผู้ต้องสงสัย
"ใครนะ" เสียงผู้ชายดังมาจากทางไหนไม่ทราบ ทำให้ฐิติรัตน์ยืนตัวแข็ง
จะทำยังไงดี เธอคิด
"ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เสียงแหบแห้งปนดุและหนักแน่นดังขึ้น รวมถึงเสียงฝีเท้ากำลังตรงดิ่งเข้ามาหาฐิติรัตน์อย่างไม่ทันให้เธอได้ทำใจ
เธอกลั้นใจวิ่งกลับทางเดิมโดยไม่สนใจเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งเข้ามาประชิดตัว
"ขอให้ทันทีเถอะ" อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นเธอจะถึงประตูทางออกแล้ว
"หมับ" ชายคนนั้นจับแขนเธอกระชากแล้วผลักเธอเข้ากำแพงอย่างรวดเร็ว
"ปั๊ก!...โอ๊ย!" แผ่นหลังของเธอกระแทกกับกำแพงอย่างแรง พร้อมกับถูกรวบแขนทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา
"ปล่อยๆ" เธอดิ้นสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด
"อุ๊บ...อื้อๆๆ" ไม่สามารถร้องออกมาได้เพราะถูกมือขนาดใหญ่ของชายน่ากลัวปิดไว้
"ชู่ววว...เงียบซะ...เข้ามาบ้านคนอื่นแบบนี้ เขาเรียกว่าเป็นผู้บุกรุกนะ"
ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว กลัวก็กลัว อยากหนีก็อยากหนี ต้องโทษตัวเองที่ไม่ระวังตัวและใจกล้าเกินไป ชายคนนี้อันตรายเกินกว่าจะเข้าใกล้ เธอสังเกตท่าทางและรูปหน้าของชายที่กำลังทำร้ายเธอ หน้าตาของเขาถูกปกปิดด้วยทรงผมประหลาด เห็นเพียงดวงตาสีน้ำตาลกับฟันสีขาว
"กันช่วยด้วย!" จังหวะที่ชายหนุ่มเผลอปล่อยมือที่ปิดปากเธอ เธอก็เผลอร้องเรียกคนที่เธอคิดถึงตลอดเวลาแม้จะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม
"ตุ๊บ!" จู่ๆ ชายหนุ่มได้เหวี่ยงหญิงสาวให้ไปนั่งพับเพียบอยู่บนสนามหญ้า
เธอเริ่มสั่นกลัวกับแรงมหาศาลของชายที่ไม่รู้จัก
"ไปซะ...อย่าเข้ามาที่นี่อีก"
ชายหนุ่มยืนนิ่ง จึงเป็นจังหวะให้ฐิติรัตน์รีบลุกวิ่งหนี ตั้งแต่นี้ต่อไปเธอจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว
เมื่อรอดพ้นจากอาณาเขตที่น่ากลัว เธอก็เริ่มตัวสั่นนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในห้องครัว ทำไมเธอต้องร้องเรียกหาคนที่จากเธอไป ตั้งแต่มาที่นี่เธอคิดถึงแต่เพื่อนชายที่น่ารักทั้งสองในอดีต และที่น่าแปลกไปอีกพอชายน่ากลัวคนนั้นได้ยินชื่อที่เธอร้องเรียกกลับปล่อยเธออย่างง่ายดาย ถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่เธอสังเกต เธอกลับเห็นดวงตาสั่นไหวของชายผู้นั้น
"กัน...ทำไมนายถึงไม่อยู่กับฉัน"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 22:54:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ย. 2563, 22:54:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 311
| << บ้านหลังนี้แปลกๆ นะ | ทำไมแปลกไป >> |