รักร้ายอันตรายข้างรั้ว
ฐิติรัตน์กับคิมหันต์เป็นแฟนกัน มีกำหนดแต่งงานอีกไม่กี่เดือน ก่อนวันแต่งไม่กี่สัปดาห์คิมหันต์ได้รับอุบัติเหตุจนต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล งานแต่งจึงถูกเลื่อนออกไปอย่างช่วยไม่ได้ บิดาและมารดาของคิมหันต์จึงหาบ้านพักเพื่อให้คิมหันต์พักรักษาตัว ฐิติรัตน์จึงย้ายตามไปอยู่ด้วย แต่อยู่อีกหลังหนึ่งที่ใกล้กัน
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
หมู่บ้านจัดสรรที่ฐิติรัตน์กับคิมหันต์ไปพักอาศัยนั้น พวกเขาอยู่เพียงไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น รอบตัวของฐิติรัตน์ และสิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ เธอเห็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน แต่ผู้คนในหมู่บ้านกลับบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอคิดว่าชายข้างบ้านต้องแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเมื่อเธอถูกเขาจับตัวไป
Tags: นิยายรัก ลึกลับ วิญญาณ ความรัก
ตอน: มีคนหายในหมู่บ้าน
"ติ้งน่องแน็ง...ติ้งน่องแน็ง" เสียงนาฬิกาปลุกของฐิติรัฐส่งเสียงร้องไม่หยุด
"เอ๊ะ...เที่ยงคืนแล้วเหรอ" เธอค่อยๆ ลุกจากเตียงด้วยความมึนงง
ทำไมวันนี้เงียบจัง ปกติเวลาแบบนี้เขาต้องเริ่มเล่นแล้วสิ
"หายไปไหนนะ" ฐิติรัตน์เกาะระเบียงมองดูเพื่อนบ้าน ทำไมวันนี้เขาเงียบผิดปกติ
เธอรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้ฟังเพลงในค่ำคืนนี้ อย่างน้อยได้ฟังสักนิดก็ยังดี
"ช่างเถอะ เขาคงไม่อยากเล่นอีกแล้วก็ได้"
ยังไม่ทันที่ฐิติรัตน์จะเข้าห้อง เสียงเพลงก็ดังขึ้น เธอจึงรีบออกไปที่ระเบียงทันที
"เขาเล่นเพลงเพราะจริงๆ" หูก็ฟังเพลงไปแต่ตาคอยดูว่าถุงขนมของเธอยังอยู่ไหม
"มองไม่เห็นประตูเลย" พยายามชะเง้อมองให้เห็นกำแพงฝั่งเพื่อนบ้านแต่มันอยู่ไกลเกินไป จึงไม่รู้ว่าเขาได้หยิบไปแล้วหรือยัง
"ช่างเถอะ" เธอเกาะระเบียงฟังเพลงของเขาต่อ เขาจะมาหยิบหรือไม่หยิบก็คงไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว
ทางด้านเพื่อนบ้าน ชายหนุ่มกำลังบรรเลงเพลงที่ตนฝึกซ้อมตั้งแต่เด็กกับพี่ชาย และเพลงนี้เป็นเพลงแรกที่เขาได้แต่งขึ้นโดยมีคนที่แอบชอบเป็นแรงบันดาลใจ
"ทำไมนายไม่บอกเธอ ว่าเป็นนายล่ะ" เสียงที่ดังจากมุมมืดทำให้ชายหนุ่มยิ้ม
"ให้คิดว่าเป็นนาย นั่นแหละดีแล้ว ฉันไม่อยากบอกเธอ" ความลับบางอย่างควรให้อยู่ในความฝันไปเสียดีกว่า อย่าไปคาดหวังว่าเจ้าตัวจะรู้ได้
คำคืนอันยาวนานกับเสียงเพลงที่หยุดลง และผู้ฟังที่กลับไปนอนบนเตียง
พับๆ...
เสียงผ้าม่านเคลื่อนไหวไปมาเพราะลมจากประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้
"ทำไม ไม่รู้จักระวังตัวกันนะ"
พลังงานที่ไม่มีใครสังเกตเห็นกำลังเคลื่อนเข้าใกล้คนนอนหลับสนิท
"แบบนี้ผมจะไปได้ยังไง"
การรอคอยและความห่วงคนที่ตนรัก จึงไม่อาจจะไปเกิดใหม่ได้ ในเมื่อความจริงยังไม่ปรากฏ เขาจะไม่ไปไหนจนกว่าทุกอย่างจะลงตัว
มือโปร่งแสงได้ลูบบนผมของคนที่หลับและคงไม่รู้สึกว่ามีใครสัมผัสตัวอยู่
"ทำยังไงถึงจะได้อยู่ด้วยกัน"
ถึงจะพูดไปอย่างนั้น เจ้าตัวก็คงไม่รู้สึกอะไร แม้อยากจะเห็นตัวเขา เธอยังไม่สามารถมองเห็นได้เลย
เมื่อถึงเวลาที่เขาห่างจากนัองชายมานาน จึงรีบหายตัวไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับประตูระเบียงที่ถูกปิดลงช้าๆ
อื้อ...
ฐิติรัตน์พลิกตัวไปมาเพื่อให้รู้สึกสบายแล้วซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ เธอฝันว่าตัวเองสระผมด้วยน้ำเย็น เย็นจนรู้สึกหนาว
ในห้องนอนของเพื่อนบ้าน เขากำลังรอพี่ชายให้กลับมาอยู่ใกล้เขาเหมือนทุกที
"ทำไมไม่นอนอีก" เสียงดังมาจากความมืดตรงมุมห้อง ทำให้คนที่นั่งบนเตียงต้องขมวดคิ้ว
"พี่แอบไปหารัตมาใช่ไหม"
"หึงหรือไงน้องชาย"
"จะว่ายังไงดีล่ะ อะไรๆ เธอก็มักจะเห็นพี่สำคัญเสมอ" แม้แต่ยามคับขันยังเรียกหา แทนที่จะเป็นเขา
"ก็ใครเล่นขี้อาย ไม่ยอมบอกไปตรงๆ ล่ะ ถึงพี่จะเป็นผี พี่ก็แย่งคนที่แกชอบได้เหมือนกันนะ"
"ผมไม่มีวันยกให้พี่หรอก ถึงจะเป็นผี ผมก็ไม่กลัว"
"แม้จะเป็นพี่ชายตัวเองอย่างนั้นใช่ไหม"
"คนรักก็คือคนที่เรารัก พี่ก็เป็นแค่พี่ เชอะ" ชายหนุ่มพลิกตัวนอนหันหลังหนีผีโปร่งแสงทันที
"ทำไมพี่รู้สึกเจ็บจัง คำพูดแรงไปไหมไอ้น้องชาย หึ" ร่างโปร่งแสงยกยิ้มกับท่าทางของน้องชายตัวแสบ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนก็ยังเหมือนเดิม ดังนั้นมันจึงดูน่าขำ
เช้าวันใหม่มาถึง เป็นช่วงเวลาปกติอย่างเช่นทุกวันและรัตก็ต้องไปเดินตลาดอย่างเคย
"วันนี้จะทำอะไรให้พี่คิมทานดีน๊า"
อารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนหลับสบาย แถมได้ฟังเพลงเพราะๆ อีกต่างหาก
ระหว่างทางเดินไปตลาด เธอต้องแปลกใจกับผู้คนจำนวนหนึ่งกับตำรวจหลายนายที่มาอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"คุณค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ" ฐิติรัตน์สงสัยจึงเดินเข้าไปถามหญิงคนหนึ่ง
"มีคนหายน่ะหนู เป็นลูกสาวของบ้านหลังนี้ เธอหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"อาจจะไปอยู่ที่ไหนหรือเปล่าคะ หรืออาจจะไปเที่ยวข้างนอกยังไม่กลับมาก็ได้ค่ะ" ฐิติรัตน์เผลอแสดงความคิดเห็น เธอลืมตัวไปนิด
"ไม่ใช่เหรอกครับ ผมตอบแทนเอง"
เสียงชายหนุ่มมาดเข้มใส่ชุดตำรวจพูดขึ้น ทำให้ทั้งฐิติรัตน์และผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันต้องหันไปมอง
"สวัสดีครับ ผมชื่อ..." ยังไม่ทันจะพูดก็มีเสียงใสๆ ของคนในหมู่บ้านที่ฐิติรัตน์ไม่เคยเห็นมาก่อนร้องดังขึ้น
"ผู้กองเชนค่ะ"
หญิงสาวหน้าตาดี อายุน่าจะน้อยกว่าฐิติรัตน์หลายปี เดินตรงเข้ามาเกาะแขนผู้กองแน่น ประหนึ่งจะประกาศให้คนอื่นรู้ว่าชายคนนี้เป็นของเธอ
"น้องส้มโอครับ พี่ไม่ชอบให้ทำแบบนี้นะครับ"
คเชนทร์หรือใครๆ มักเรียกว่า ผู้กองเชน เขาเป็นตำรวจในพื้นที่และปัญหาที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็อยู่ในความรับผิดชอบของเขาเช่นกัน
ฐิติรัตน์เห็น เธอก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ แค่ดูก็รู้แล้วว่าทั้งสองมีบางอย่างและฝ่ายผู้หญิงก็คงหึงหวง
"ขอตัวก่อนนะคะ" มันไม่ใช่เรื่องของเธอที่ต้องสนใจเพราะเธอมีงานต้องทำมากกว่าสนใจเรื่องของคนอื่น
เธอเดินออกจากจุดเกิดเหตุ มาตลาดเพื่อหาวัตถุดิบทำอาหาร ยอมรับว่าที่นี่ผู้คนไม่มากเท่าไหร่นัก เดินไปทางไหนก็มีแต่คนพูดเรื่องคนหาย
การซื้อของในตลาดสิ้นสุดลงและอาหารก็พร้อมเสริฟคนป่วย
"ทานเยอะๆ นะคะ จะได้มีแรงฝึกเดิน" ฐิติรัตน์บอกแฟนหนุม
"พี่ได้ข่าวว่าคนหาย จริงหรือเปล่า"
จู่ๆ ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่คงไม่แปลกใจเท่าท่าทางที่แปลกๆ ของแฟนหนุ่ม
"จริงค่ะ มีตำรวจมาด้วยนะคะ"
"อืม"
"พี่คิมเป็นอะไรหรือคะ"
"ไม่มีอะไร พี่แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านสักที"
วันนี้คิมหันต์แปลกไป ดูนิ่งและพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องในความคิดของฐิติรัตน์
"พี่เดินได้ก็กลับบ้านกัน"
"อืม"
สิ่งเดียวที่เธอทำให้ได้คือกำลังใจและคอยอยู่ข้างๆ
"เอ๊ะ...เที่ยงคืนแล้วเหรอ" เธอค่อยๆ ลุกจากเตียงด้วยความมึนงง
ทำไมวันนี้เงียบจัง ปกติเวลาแบบนี้เขาต้องเริ่มเล่นแล้วสิ
"หายไปไหนนะ" ฐิติรัตน์เกาะระเบียงมองดูเพื่อนบ้าน ทำไมวันนี้เขาเงียบผิดปกติ
เธอรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้ฟังเพลงในค่ำคืนนี้ อย่างน้อยได้ฟังสักนิดก็ยังดี
"ช่างเถอะ เขาคงไม่อยากเล่นอีกแล้วก็ได้"
ยังไม่ทันที่ฐิติรัตน์จะเข้าห้อง เสียงเพลงก็ดังขึ้น เธอจึงรีบออกไปที่ระเบียงทันที
"เขาเล่นเพลงเพราะจริงๆ" หูก็ฟังเพลงไปแต่ตาคอยดูว่าถุงขนมของเธอยังอยู่ไหม
"มองไม่เห็นประตูเลย" พยายามชะเง้อมองให้เห็นกำแพงฝั่งเพื่อนบ้านแต่มันอยู่ไกลเกินไป จึงไม่รู้ว่าเขาได้หยิบไปแล้วหรือยัง
"ช่างเถอะ" เธอเกาะระเบียงฟังเพลงของเขาต่อ เขาจะมาหยิบหรือไม่หยิบก็คงไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว
ทางด้านเพื่อนบ้าน ชายหนุ่มกำลังบรรเลงเพลงที่ตนฝึกซ้อมตั้งแต่เด็กกับพี่ชาย และเพลงนี้เป็นเพลงแรกที่เขาได้แต่งขึ้นโดยมีคนที่แอบชอบเป็นแรงบันดาลใจ
"ทำไมนายไม่บอกเธอ ว่าเป็นนายล่ะ" เสียงที่ดังจากมุมมืดทำให้ชายหนุ่มยิ้ม
"ให้คิดว่าเป็นนาย นั่นแหละดีแล้ว ฉันไม่อยากบอกเธอ" ความลับบางอย่างควรให้อยู่ในความฝันไปเสียดีกว่า อย่าไปคาดหวังว่าเจ้าตัวจะรู้ได้
คำคืนอันยาวนานกับเสียงเพลงที่หยุดลง และผู้ฟังที่กลับไปนอนบนเตียง
พับๆ...
เสียงผ้าม่านเคลื่อนไหวไปมาเพราะลมจากประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้
"ทำไม ไม่รู้จักระวังตัวกันนะ"
พลังงานที่ไม่มีใครสังเกตเห็นกำลังเคลื่อนเข้าใกล้คนนอนหลับสนิท
"แบบนี้ผมจะไปได้ยังไง"
การรอคอยและความห่วงคนที่ตนรัก จึงไม่อาจจะไปเกิดใหม่ได้ ในเมื่อความจริงยังไม่ปรากฏ เขาจะไม่ไปไหนจนกว่าทุกอย่างจะลงตัว
มือโปร่งแสงได้ลูบบนผมของคนที่หลับและคงไม่รู้สึกว่ามีใครสัมผัสตัวอยู่
"ทำยังไงถึงจะได้อยู่ด้วยกัน"
ถึงจะพูดไปอย่างนั้น เจ้าตัวก็คงไม่รู้สึกอะไร แม้อยากจะเห็นตัวเขา เธอยังไม่สามารถมองเห็นได้เลย
เมื่อถึงเวลาที่เขาห่างจากนัองชายมานาน จึงรีบหายตัวไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับประตูระเบียงที่ถูกปิดลงช้าๆ
อื้อ...
ฐิติรัตน์พลิกตัวไปมาเพื่อให้รู้สึกสบายแล้วซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ เธอฝันว่าตัวเองสระผมด้วยน้ำเย็น เย็นจนรู้สึกหนาว
ในห้องนอนของเพื่อนบ้าน เขากำลังรอพี่ชายให้กลับมาอยู่ใกล้เขาเหมือนทุกที
"ทำไมไม่นอนอีก" เสียงดังมาจากความมืดตรงมุมห้อง ทำให้คนที่นั่งบนเตียงต้องขมวดคิ้ว
"พี่แอบไปหารัตมาใช่ไหม"
"หึงหรือไงน้องชาย"
"จะว่ายังไงดีล่ะ อะไรๆ เธอก็มักจะเห็นพี่สำคัญเสมอ" แม้แต่ยามคับขันยังเรียกหา แทนที่จะเป็นเขา
"ก็ใครเล่นขี้อาย ไม่ยอมบอกไปตรงๆ ล่ะ ถึงพี่จะเป็นผี พี่ก็แย่งคนที่แกชอบได้เหมือนกันนะ"
"ผมไม่มีวันยกให้พี่หรอก ถึงจะเป็นผี ผมก็ไม่กลัว"
"แม้จะเป็นพี่ชายตัวเองอย่างนั้นใช่ไหม"
"คนรักก็คือคนที่เรารัก พี่ก็เป็นแค่พี่ เชอะ" ชายหนุ่มพลิกตัวนอนหันหลังหนีผีโปร่งแสงทันที
"ทำไมพี่รู้สึกเจ็บจัง คำพูดแรงไปไหมไอ้น้องชาย หึ" ร่างโปร่งแสงยกยิ้มกับท่าทางของน้องชายตัวแสบ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนก็ยังเหมือนเดิม ดังนั้นมันจึงดูน่าขำ
เช้าวันใหม่มาถึง เป็นช่วงเวลาปกติอย่างเช่นทุกวันและรัตก็ต้องไปเดินตลาดอย่างเคย
"วันนี้จะทำอะไรให้พี่คิมทานดีน๊า"
อารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนหลับสบาย แถมได้ฟังเพลงเพราะๆ อีกต่างหาก
ระหว่างทางเดินไปตลาด เธอต้องแปลกใจกับผู้คนจำนวนหนึ่งกับตำรวจหลายนายที่มาอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"คุณค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ" ฐิติรัตน์สงสัยจึงเดินเข้าไปถามหญิงคนหนึ่ง
"มีคนหายน่ะหนู เป็นลูกสาวของบ้านหลังนี้ เธอหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"อาจจะไปอยู่ที่ไหนหรือเปล่าคะ หรืออาจจะไปเที่ยวข้างนอกยังไม่กลับมาก็ได้ค่ะ" ฐิติรัตน์เผลอแสดงความคิดเห็น เธอลืมตัวไปนิด
"ไม่ใช่เหรอกครับ ผมตอบแทนเอง"
เสียงชายหนุ่มมาดเข้มใส่ชุดตำรวจพูดขึ้น ทำให้ทั้งฐิติรัตน์และผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันต้องหันไปมอง
"สวัสดีครับ ผมชื่อ..." ยังไม่ทันจะพูดก็มีเสียงใสๆ ของคนในหมู่บ้านที่ฐิติรัตน์ไม่เคยเห็นมาก่อนร้องดังขึ้น
"ผู้กองเชนค่ะ"
หญิงสาวหน้าตาดี อายุน่าจะน้อยกว่าฐิติรัตน์หลายปี เดินตรงเข้ามาเกาะแขนผู้กองแน่น ประหนึ่งจะประกาศให้คนอื่นรู้ว่าชายคนนี้เป็นของเธอ
"น้องส้มโอครับ พี่ไม่ชอบให้ทำแบบนี้นะครับ"
คเชนทร์หรือใครๆ มักเรียกว่า ผู้กองเชน เขาเป็นตำรวจในพื้นที่และปัญหาที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็อยู่ในความรับผิดชอบของเขาเช่นกัน
ฐิติรัตน์เห็น เธอก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ แค่ดูก็รู้แล้วว่าทั้งสองมีบางอย่างและฝ่ายผู้หญิงก็คงหึงหวง
"ขอตัวก่อนนะคะ" มันไม่ใช่เรื่องของเธอที่ต้องสนใจเพราะเธอมีงานต้องทำมากกว่าสนใจเรื่องของคนอื่น
เธอเดินออกจากจุดเกิดเหตุ มาตลาดเพื่อหาวัตถุดิบทำอาหาร ยอมรับว่าที่นี่ผู้คนไม่มากเท่าไหร่นัก เดินไปทางไหนก็มีแต่คนพูดเรื่องคนหาย
การซื้อของในตลาดสิ้นสุดลงและอาหารก็พร้อมเสริฟคนป่วย
"ทานเยอะๆ นะคะ จะได้มีแรงฝึกเดิน" ฐิติรัตน์บอกแฟนหนุม
"พี่ได้ข่าวว่าคนหาย จริงหรือเปล่า"
จู่ๆ ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่คงไม่แปลกใจเท่าท่าทางที่แปลกๆ ของแฟนหนุ่ม
"จริงค่ะ มีตำรวจมาด้วยนะคะ"
"อืม"
"พี่คิมเป็นอะไรหรือคะ"
"ไม่มีอะไร พี่แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านสักที"
วันนี้คิมหันต์แปลกไป ดูนิ่งและพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องในความคิดของฐิติรัตน์
"พี่เดินได้ก็กลับบ้านกัน"
"อืม"
สิ่งเดียวที่เธอทำให้ได้คือกำลังใจและคอยอยู่ข้างๆ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 22:57:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ย. 2563, 22:57:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 469
| << ทำไมแปลกไป | จับฉันมาทำไม >> |