เรื่องสั้น Yaoi By Ha.Ma.06 - จบ
เรื่องสั้นที่ถูกรวบรวมไว้ในเรื่องนี้มีทั้งหมด 10 เรื่อง จบเพียงตอนเดียว
Tags: เรื่องสั้น วาย Yaoi
ตอน: เข้าใจผิดแบบนี้ มารักกันไหมพี่
ผมชื่อต้นหอม เรียนอยู่ชั้นปีที่ 1 คณะอักษรศาสตร์ และช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลากลับบ้านที่ผมเฝ้ารอคอยมานาน
สงกรานต์ปีนี้ผมขอเถอะนะ ไม่ออกไปเล่นข้างนอกแน่ ร้อนก็ร้อน ถ้าโดนสาว ๆ จับขึ้นมาและยื้อแย่งผมกันจะทำยังไง
"ไอ้หอม กลับบ้านมาทำไม ไม่โทรหากูว่ะ"
นั่นไงเพื่อนจอมจุ้น มันชื่อโชกุน เพื่อนรักที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ผมไปไหนก็มักจะมีมันไปด้วยเสมอ แต่อย่างว่า ผมทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่ง เลยได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย ส่วนมันไม่อยากเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนผม อยากออกมาใช้ชีวิต มันบอกว่ามหาวิทยาลัยชีวิตเป็นอะไรที่เท่สุด ๆ แล้ว ใครผ่านไปได้ถือว่าเก่งโครต
"มึงเป็นแม่กูหรือไงถึงต้องรายงาน" ผมต้องกวนกลับไป
"ไอ้นี่...ถ้าบอกเป็นพ่อยังว่าไปอย่าง ฮ่า ๆ"
พูดจบก็หัวเราะเสียงดังจนผมต้องเดินหนี จะมีเพื่อนกับเขาทั้งทีก็ไม่ค่อยเต็มบาท ขนาดประชดมันยังไม่รู้ตัวอีก ใครไม่เป็นแบบผมไม่มีทางเข้าใจหรอก
การกลับบ้านของผมไม่มีอะไรมาก ก็แค่กลับในวันเทศกาลเท่านั้นทุกคนในบ้านไม่มีใครสนใจผมเท่าไหร่ แต่ที่ผมอยากกลับมานอนบ้านเพื่อพักผ่อนเพราะมันเงียบกว่าอยู่ที่หอเป็นไหน ๆ
"หยุดครั้งนี้จะอยู่แต่ในห้อง อิอิ" ผมนอนกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข ไม่มีสุขใดเท่าที่นอนของตนเอง
จนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้า เข้ามาอย่างไม่ขาดสายจนผมต้องกดรับ
"เฮ้ย...ออกมาเล่นน้ำ" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
"กูจะนอน มึงไปเล่นเถอะ"
"บ้าหรือไง นี่สี่โมงเย็นแล้ว มึงจะออกมาหรือจะให้กูไปฉุดมึง"
"เออ...รอก่อนแล้วกัน แล้ววันหลังอย่าพูดคำว่าฉุดอีกนะ กูขนลุก" ไอ้บ้านี่ชอบพูดเล่นจนเหมือนจริง ทำเอาขนแขนลุกชันไปหมด
"มาเร็ว ๆ เพื่อน ๆ รออยู่"
พอพูดเอาแต่ใจจบมันก็ตัดสายทันที เพื่อนของมันนะเหรอ จะใครซะอีก เพื่อนในจินตนาการไง ตั้งแต่คบกันมามีผมกับมันนี่แหละที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
ในที่สุดผมก็ต้องมายืนงง ๆ หน้าบ้าน มีแต่วัยรุ่นส่วนพวกผู้ใหญ่ไม่ออกมาเล่นน้ำเหมือนเด็ก ๆ หรอก วุ่นวายจะตาย ขนาดผมเป็นวัยรุ่นยังคิดว่าไม่เห็นสนุกตรงไหน
"เฮ้ย ๆ มาเร็ว"
"อ้าว ไหนล่ะเพื่อนของมึง"
"นั่นไง"
มันชี้ไปหาคนสามคน ทำเอาผมงงเลยทีเดียว ใครว่ะ
"พอดีไปเจอกันแล้วคุยถูกคอเลยลากมาด้วย ไปเถอะพวกเขารอเล่นน้ำอยู่"
ให้มันได้แบบนี้สิ ไปพาใครที่ไหนมาอีกเนี่ย เพื่อนผมมันใจง่ายจริง ๆ แต่ถึงยังไงในเมื่อออกมาแล้วก็ต้องเล่นให้เต็มที่
หนึ่งในสามคนนั้นมีอยู่คนหนึ่งที่ผมไม่ถูกชะตา ทำไมผมถึงไม่ชอบเขานะเหรอ ก็คนนั้นเล่นจ้องหน้าผมไม่วางตาเลยนะสิ ได้ยินโชกุนเรียกว่า วี มากับเพื่อนชายหญิงที่เป็นแฟนกัน ทำไมผมถึงรู้ ก็เล่นจับมือโอบกอดกันซะขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
"เดินไปเล่นตรงนั้นไหม" โชกุนชวนแล้วชี้ไปตรงกลุ่มวัยรุ่น
"ไปสิ" ผมบอก
"น้องพี่ขอป้ายแก้มนะ" จู่ ๆ ก็มีชายร่างสูงกว่าผมยื่นมือมาใกล้จนผมอึ้งก้าวขาหรือหลบไปไหนไม่ได้เลย คือผมตกใจ
หมับ...
เหมือนกับสวรรค์ส่งเทวดามาช่วยผมจับแขนชายคนนั้นให้หยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะมาถึงแก้มของผม
"คนนี้ห้ามยุ่งนะครับ" เสียงเข้มและแฝงบางอย่างที่ทำให้ขนลุกชัน
"อะไรวะ ทำเป็นหวงไปได้ ไม่ยุ่งก็ได้โว้ย"
นั่นเป็นคำพูดของคนที่อยากป้ายแป้ง แต่ต้องถอยหนีเพราะชายหนุ่มที่ชื่อ วี
"เออ...ขอบใจนะ" ผมหันไปขอบคุณ
"วันหลังระวังตัวบ้างนะ ถึงจะเป็นทอมก็ควรสงวนตัวบ้าง"
ผมอึ้งและค้างไปหลายวิ นี่มันด่าผมใช่ไหมแต่เดี๋ยวก่อน ผมได้ยินไม่ผิดนะ ไอ้บ้านั่นเห็นผมเป็นทอม
"ผมไม่ใช่..." ยังไม่ทันจะพูด มันก็มาดึงผมให้ฝ่าผู้คนออกมาอยู่ที่หนึ่ง
"พาผมมาที่นี่ทำไม" ผมถาม
"ออกมาแบบนี้ค่อยดีหน่อย ดูสิ เสื้อผ้าเปียกหมด เอานี้ไปใส่" ก็จริงที่เสื้อผมเปียกแต่มันเกี่ยวอะไรกับเขาคนนี้กัน ผมไม่เข้าใจ
จู่ ๆ ก็ยื่นเสื้อคลุมให้ผมใส่
"ไม่เปียกมากขนาดนั้น คุณให้ผมใส่เสื้อคุณ แบบนี้เสื้อก็เปียกหมดสิ" ผมดันมือเขาออกไป
แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เขากลับสวมใส่ให้ผมแทน และหน้าแบบนั้นคืออะไร
"ใส่ซะ" พูดจาห้วน ๆ อย่างกับสั่ง
ผมก็ยืนงงๆ ให้เขาทำหน้าแดง ๆ ใส่ผมอีก
"ขอบใจ" ผมคงทำได้แค่นี้
ระหว่างเดินฝ่าฝูงคนกลับไปหาโชกุนและเพื่อนของมัน ผมก็เดินมาพร้อมกับวี ที่ทำท่าทางปกป้องผมอย่างกับผมเป็นผู้หญิงมันไม่ตลกเลยนะทำไมผมรู้สึกแปลก ๆ กับการกระทำของเขา
"ทำไมเปียกแบบนั้น" โชกุนรีบเข้ามาทัก
"แล้วเอาเสื้อใครมาใส่" โชกุนถามอีก
"ของผมเอง" เจ้าของเสื้อรีบตอบและเข้ามาใกล้จนผมต้องขยับหนี
มันใกล้เกินไปไหม...
"ออ...งั้นรีบเข้าบ้านไปก่อนไหม เดี๋ยวแกไม่สบาย ฉันขี้เกียจพาไปหาหมอ" โชกุนบ่นและไล่ผม
มีหรือผมจะอยู่ต่อ ผมก็กลับนะสิ...สวรรค์ของจริงคือห้องนอนต่างหาก แต่ทำไมเขาถึงตามมาด้วยล่ะ
"คือ...ไม่ต้องตามมาส่งผมก็ได้ครับ" ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำตัวให้ลำบากด้วย เขาน่าจะกลับบ้านสิหรือต้องการเสื้อคืน
"ออ คุณอยากได้เสื้อใช่ไหมครับ" ผมรีบถอดทันที จะได้รีบ ๆ ไป ทำอย่างกับผมเป็นพวกผู้หญิงไปได้
จริงสิ...ผมลืมไปว่าเขาคิดว่าผมเป็นทอม
"ขอบคุณนะครับ" ผมส่งเสื้อคืนแต่เขานิ่ง
"เก็บไว้ก่อนดีกว่าครับ เสื้อคุณมันบางไป"
"ออ...จริง ๆ ผมไม่ใช่ผูู้หญิงนะครับ แค่นี้เอง" ผมพยายามอธิบายอีกครั้ง ผมดูยังไงก็ผู้ชาย เขาเข้าใจผิดแบบนี้ผมก็แย่นะสิ
"งะ...งั้นก็ได้ครับ"
เขารับเสื้อคืนไปและจ้องมองผมไม่หยุด สรุปแล้วเขาเข้าใจใช่ไหมว่าผมไม่ใช่ทอม จะให้แก้ผ้าให้ดูก็ยังได้ แต่ก็ช่างเถอะ บอกไปก็คงไม่สนใจผมหรอก ดูทำหน้าตาจริงจังซะขนาดนั้น
"ขอบคุณมากนะครับ วันนี้ผมสนุกมาก" ผมลาเขาตามปกติ หวังว่าจะไม่เจอกันอีก
ผมคาดหวังแบบนั้น...
แต่....
มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะสิ
"วันนี้ วีกับเพื่อนๆ มากินข้าวด้วย"ืืื
ไอ้โชกุน ไอ้เพื่อนอัธยาศัยดีชวนคนอื่นมากินข้าวร่วมโต๊ะที่บ้านผม มันทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง อยากจะด่าสักร้อยชุด
"อยากกินอะไรเพิ่มบอกแม่ได้เลยนะ เด็กๆ"
"ครับผม" วีขานตอบแทนทุกคนบนโต๊ะอาหาร
นี่ก็อีกคน เวลาไม่ถึงสัปดาห์ เขาตามติดและทำตัวสนิทกับครอบครัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่
โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย
แต่ว่าไปเขาก็ดูมีเสน่ห์เหมือนกันนะ ยิ่งทำตัวสบาย ๆ ยิ่งมีเสน่ห์ ที่สำคัญผมเพิ่งรู้ว่าเขาอายุมากกว่าผม ยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ยังไงไม่รู้
"ไอัหอม เหม่ออะไร...คุณน้าเรียกให้เข้าไปในครัว"
"อืม ๆ ฉันไปก่อน" สงสัยแม่ของผมจะเรียกให้ไปช่วย
"ผมไปด้วยครับ" วีรีบตามผมมาอีกคน
ครั้งนี้ผมไม่ปฏิเสธเขาหรอก เพราะผมเริ่มจะชอบเขาเข้าแล้วนะสิ
ยิ่งนานวันเข้า ผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับความรู้สึกตัวเองที่มีกับวีมากขึ้น ทำยังไงดี ถ้าเขาตามติดและทำดีกับผมมากขนาดนี้ ผมจะอดใจไม่ไหวบอกชอบเขาขึ้นมาจะทำไง
และแล้ว...
เขากับเพื่อนสองคนของเขาก็หายตัวไป และผมต้องกลับไปเรียน
"จะไปแล้วเหรอ รู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วมากเลย" โชกุนทำหน้าเศร้า
"จะบ้าหรือไง เดี๋ยวก็กลับมาอีก" ผมยิ้ม ไอ้เพื่อนบ้าคนนี้ ชอบทำอะไรโอเว่อร์ซะจริง
ใจจริงผมอยากจะถามโชกุนว่าพวกเขาหายกันไปไหน แต่คำตอบที่ได้ก็คงไม่รู้อีกตามเคย
ช่างเถอะ ..
ถึงแม้ผมแอบเสียดายและรู้สึกเศร้าอย่างไม่มีสาเหตุก็ตาม แต่มันก็ดีแล้วเพราะดูท่าทางของเขา เขาน่าจะชอบผู้หญิง ที่มาทำดีด้วยและใกล้ชิดกันขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะเขาคิดว่าผมเป็นทอม และที่สำคัญเขาคิดว่าผมเป็นผู้หญิง
ผ่านไปเร็วมาก สงกรานต์ก็กลับมาอีกครั้งและผมก็กลับบ้านเหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ ปี
แต่ปีนี้ผมขอไม่ออกไปเล่นเหมือนปีที่แล้วอีกแน่ เพราะอะไรนะเหรอ
เพราะผมรู้สึกถึงภาพเก่า ๆ ที่รู้สึกดีกับเขาคนนั้นจะกลับมาอีกนะสิ
ทำไมรู้สึกชอบคนง่ายเกินไปหรือเปล่า
แต่ถ้า...
ผมเจอเขาอีกครั้ง
ผมจะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน จะต้องบอกว่าชอบให้ได้ ถึงแม้เขาจะติดว่าผมเป็นทอมก็ตาม ก็ยังดีกว่ามานั่งอึดอัดแบบนี้
"คงไม่เจอกันแล้ว" ผมซุกหน้ากับหมอนแล้วบ่นกับตัวเอง ทำไมไม่รีบบอกไปนะ จะได้ไม่มานั่งอึดอัด
ยิ่งผมไม่อยากออกจากบ้านมากเท่าไหร่ แม่ของผมก็มักจะชอบใช้ให้ผมไปเซเว่นเสมอ
"ซื้อน้ำปลา 2 ขวด มาม่าห่อใหญ่ด้วยนะสักสามห่อ"
ผมรับเงินและเดินไปเซเว่น เมนูวันนี้คงไม่พ้นมาม่า
ระหว่างทางไปเซเว่น ก็ต้องคอยหลบน้ำที่พวกเด็ก ๆ เล่นกันอีก หวังว่าจะไม่โดนสาดจนตัวเปียกกลับบ้านหรอกนะ
"จะไปไหน มาป้ายแป้งหน่อย"
ไอ้เด็กบ้า ดักผมไม่ให้ไปไหนเลย ผ่านไปปีเดียววิถีการเล่นน้ำก็เปลี่ยนไปอีก ไม่มีมารยาท
"อย่า..." ยังไม่ทันที่ผมจะด่ากลับ คนที่ผมคิดถึงตลอดเวลาและหายไปไม่บอกก็กลับมายืนตรงหน้าผมอีกครั้ง
"น้องครับ พี่ว่ามันเสียมารยาทนะ"
มือหนึ่งจับข้อมือที่เตรียมจะป้ายหน้าผมให้หยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที และมาพร้อมกับหน้าตาแห่งความเจ็บปวดของเด็กคนนั้นก่อนที่จะถูกปล่อยและหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาจนผมรู้สึกอยากเอารองเท้าเขวี้ยงหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
"ขอบคุณมากครับ" ผมไม่อยากมองหน้าเขา ยังไม่กล้าซบตาเท่าไหร่
"ไม่เป็นไร แค่นี้เอง"
แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่โหมดเงียบ
"คือ...พี่หายไปไหนมา ทำไมหายไปโดยไม่ลากัน" ผมเริ่มพูดก่อนและจ้องมองหน้าของเขา
"คือ ผมกลับบ้านนะครับ ขอโทษนะ ที่ผมไม่ได้บอกก่อนไป"
"ครับ ไม่เป็นไร"
เอาไงดี จะบอกเขาเลยไหม บอกตอนนี้ หน้าเซเว่นนี่แหล่ะ
"พี่วีครับ"
"ครับ" วีจ้องหน้าผม
"คือ...คือว่า...ผมรู้ว่าพี่ชอบผู้หญิง ตอนแรกก็คิดว่าผมเป็นทอมอีก แต่ว่า..."
"จะบอกว่าการกระทำของผมทำให้น้องต้นหอมคิดสินะ ว่าผมชอบต้นหอม"
ทำไมเขาพูดจาน่ารักขนาดนี้นะ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว
"คือ..." ที่สำคัญ ทำไมเขาถึงพูดตรงนัก
"ใช่ครับ ผมชอบน้องเข้าจริง ๆ เป็นแฟนกันไหมครับ"
ตรงเกินไปแล้ว ผมยังไม่ได้ทำใจ
"แต่...แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะ...จะชอบผมจริง ๆ เหรอ" เริ่มไม่แน่ใจ
"ทำไมชอบไม่ได้" เขาทำสีหน้าจริงจังมากจนผมต้องก้มหน้าหนี
"ก็ผมเป็นผู้ชาย" ผมบอก ถึงแม้จะดีใจและไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็ตามเถอะ
"ครับ ผมรู้ตั้งนานแล้ว"
"รู้...ก็ไหนบอกว่าผมเป็นทอม" ผมเงยหน้ามองเขาทันที มันหมายความว่ายังไง
"ก็แค่ตอนแรก พอตัวเปียกก็เลยเห็นชัดขึ้น"
บอกผมไปทำหน้าแดงไป หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าเห็นหมดว่าข้างในเป็นยังไง
"สรุปแล้ว จะเป็นแฟนกับผมไหม"
"ปะ...เป็นสิครับ พอดีผมยังช็อกอยู่" ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ แทนที่ผมจะบอกว่าชอบเขาแต่เขากลับมาขอผมเป็นแฟนแทนซะนี่
"จริงนะ เราสองคนคบกันแล้วใช่ไหมครับ" ทำตาวิบวับไปมาจนผมรู้สึกตื่นเต้น แบบนี่สินะความรู้สึกของการถูกบอกรัก
"ครับ ใช่ครับ"
สงกรานต์ปีนี้ผมขอเถอะนะ ไม่ออกไปเล่นข้างนอกแน่ ร้อนก็ร้อน ถ้าโดนสาว ๆ จับขึ้นมาและยื้อแย่งผมกันจะทำยังไง
"ไอ้หอม กลับบ้านมาทำไม ไม่โทรหากูว่ะ"
นั่นไงเพื่อนจอมจุ้น มันชื่อโชกุน เพื่อนรักที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ผมไปไหนก็มักจะมีมันไปด้วยเสมอ แต่อย่างว่า ผมทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่ง เลยได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย ส่วนมันไม่อยากเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนผม อยากออกมาใช้ชีวิต มันบอกว่ามหาวิทยาลัยชีวิตเป็นอะไรที่เท่สุด ๆ แล้ว ใครผ่านไปได้ถือว่าเก่งโครต
"มึงเป็นแม่กูหรือไงถึงต้องรายงาน" ผมต้องกวนกลับไป
"ไอ้นี่...ถ้าบอกเป็นพ่อยังว่าไปอย่าง ฮ่า ๆ"
พูดจบก็หัวเราะเสียงดังจนผมต้องเดินหนี จะมีเพื่อนกับเขาทั้งทีก็ไม่ค่อยเต็มบาท ขนาดประชดมันยังไม่รู้ตัวอีก ใครไม่เป็นแบบผมไม่มีทางเข้าใจหรอก
การกลับบ้านของผมไม่มีอะไรมาก ก็แค่กลับในวันเทศกาลเท่านั้นทุกคนในบ้านไม่มีใครสนใจผมเท่าไหร่ แต่ที่ผมอยากกลับมานอนบ้านเพื่อพักผ่อนเพราะมันเงียบกว่าอยู่ที่หอเป็นไหน ๆ
"หยุดครั้งนี้จะอยู่แต่ในห้อง อิอิ" ผมนอนกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข ไม่มีสุขใดเท่าที่นอนของตนเอง
จนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้า เข้ามาอย่างไม่ขาดสายจนผมต้องกดรับ
"เฮ้ย...ออกมาเล่นน้ำ" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
"กูจะนอน มึงไปเล่นเถอะ"
"บ้าหรือไง นี่สี่โมงเย็นแล้ว มึงจะออกมาหรือจะให้กูไปฉุดมึง"
"เออ...รอก่อนแล้วกัน แล้ววันหลังอย่าพูดคำว่าฉุดอีกนะ กูขนลุก" ไอ้บ้านี่ชอบพูดเล่นจนเหมือนจริง ทำเอาขนแขนลุกชันไปหมด
"มาเร็ว ๆ เพื่อน ๆ รออยู่"
พอพูดเอาแต่ใจจบมันก็ตัดสายทันที เพื่อนของมันนะเหรอ จะใครซะอีก เพื่อนในจินตนาการไง ตั้งแต่คบกันมามีผมกับมันนี่แหละที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
ในที่สุดผมก็ต้องมายืนงง ๆ หน้าบ้าน มีแต่วัยรุ่นส่วนพวกผู้ใหญ่ไม่ออกมาเล่นน้ำเหมือนเด็ก ๆ หรอก วุ่นวายจะตาย ขนาดผมเป็นวัยรุ่นยังคิดว่าไม่เห็นสนุกตรงไหน
"เฮ้ย ๆ มาเร็ว"
"อ้าว ไหนล่ะเพื่อนของมึง"
"นั่นไง"
มันชี้ไปหาคนสามคน ทำเอาผมงงเลยทีเดียว ใครว่ะ
"พอดีไปเจอกันแล้วคุยถูกคอเลยลากมาด้วย ไปเถอะพวกเขารอเล่นน้ำอยู่"
ให้มันได้แบบนี้สิ ไปพาใครที่ไหนมาอีกเนี่ย เพื่อนผมมันใจง่ายจริง ๆ แต่ถึงยังไงในเมื่อออกมาแล้วก็ต้องเล่นให้เต็มที่
หนึ่งในสามคนนั้นมีอยู่คนหนึ่งที่ผมไม่ถูกชะตา ทำไมผมถึงไม่ชอบเขานะเหรอ ก็คนนั้นเล่นจ้องหน้าผมไม่วางตาเลยนะสิ ได้ยินโชกุนเรียกว่า วี มากับเพื่อนชายหญิงที่เป็นแฟนกัน ทำไมผมถึงรู้ ก็เล่นจับมือโอบกอดกันซะขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
"เดินไปเล่นตรงนั้นไหม" โชกุนชวนแล้วชี้ไปตรงกลุ่มวัยรุ่น
"ไปสิ" ผมบอก
"น้องพี่ขอป้ายแก้มนะ" จู่ ๆ ก็มีชายร่างสูงกว่าผมยื่นมือมาใกล้จนผมอึ้งก้าวขาหรือหลบไปไหนไม่ได้เลย คือผมตกใจ
หมับ...
เหมือนกับสวรรค์ส่งเทวดามาช่วยผมจับแขนชายคนนั้นให้หยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะมาถึงแก้มของผม
"คนนี้ห้ามยุ่งนะครับ" เสียงเข้มและแฝงบางอย่างที่ทำให้ขนลุกชัน
"อะไรวะ ทำเป็นหวงไปได้ ไม่ยุ่งก็ได้โว้ย"
นั่นเป็นคำพูดของคนที่อยากป้ายแป้ง แต่ต้องถอยหนีเพราะชายหนุ่มที่ชื่อ วี
"เออ...ขอบใจนะ" ผมหันไปขอบคุณ
"วันหลังระวังตัวบ้างนะ ถึงจะเป็นทอมก็ควรสงวนตัวบ้าง"
ผมอึ้งและค้างไปหลายวิ นี่มันด่าผมใช่ไหมแต่เดี๋ยวก่อน ผมได้ยินไม่ผิดนะ ไอ้บ้านั่นเห็นผมเป็นทอม
"ผมไม่ใช่..." ยังไม่ทันจะพูด มันก็มาดึงผมให้ฝ่าผู้คนออกมาอยู่ที่หนึ่ง
"พาผมมาที่นี่ทำไม" ผมถาม
"ออกมาแบบนี้ค่อยดีหน่อย ดูสิ เสื้อผ้าเปียกหมด เอานี้ไปใส่" ก็จริงที่เสื้อผมเปียกแต่มันเกี่ยวอะไรกับเขาคนนี้กัน ผมไม่เข้าใจ
จู่ ๆ ก็ยื่นเสื้อคลุมให้ผมใส่
"ไม่เปียกมากขนาดนั้น คุณให้ผมใส่เสื้อคุณ แบบนี้เสื้อก็เปียกหมดสิ" ผมดันมือเขาออกไป
แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เขากลับสวมใส่ให้ผมแทน และหน้าแบบนั้นคืออะไร
"ใส่ซะ" พูดจาห้วน ๆ อย่างกับสั่ง
ผมก็ยืนงงๆ ให้เขาทำหน้าแดง ๆ ใส่ผมอีก
"ขอบใจ" ผมคงทำได้แค่นี้
ระหว่างเดินฝ่าฝูงคนกลับไปหาโชกุนและเพื่อนของมัน ผมก็เดินมาพร้อมกับวี ที่ทำท่าทางปกป้องผมอย่างกับผมเป็นผู้หญิงมันไม่ตลกเลยนะทำไมผมรู้สึกแปลก ๆ กับการกระทำของเขา
"ทำไมเปียกแบบนั้น" โชกุนรีบเข้ามาทัก
"แล้วเอาเสื้อใครมาใส่" โชกุนถามอีก
"ของผมเอง" เจ้าของเสื้อรีบตอบและเข้ามาใกล้จนผมต้องขยับหนี
มันใกล้เกินไปไหม...
"ออ...งั้นรีบเข้าบ้านไปก่อนไหม เดี๋ยวแกไม่สบาย ฉันขี้เกียจพาไปหาหมอ" โชกุนบ่นและไล่ผม
มีหรือผมจะอยู่ต่อ ผมก็กลับนะสิ...สวรรค์ของจริงคือห้องนอนต่างหาก แต่ทำไมเขาถึงตามมาด้วยล่ะ
"คือ...ไม่ต้องตามมาส่งผมก็ได้ครับ" ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำตัวให้ลำบากด้วย เขาน่าจะกลับบ้านสิหรือต้องการเสื้อคืน
"ออ คุณอยากได้เสื้อใช่ไหมครับ" ผมรีบถอดทันที จะได้รีบ ๆ ไป ทำอย่างกับผมเป็นพวกผู้หญิงไปได้
จริงสิ...ผมลืมไปว่าเขาคิดว่าผมเป็นทอม
"ขอบคุณนะครับ" ผมส่งเสื้อคืนแต่เขานิ่ง
"เก็บไว้ก่อนดีกว่าครับ เสื้อคุณมันบางไป"
"ออ...จริง ๆ ผมไม่ใช่ผูู้หญิงนะครับ แค่นี้เอง" ผมพยายามอธิบายอีกครั้ง ผมดูยังไงก็ผู้ชาย เขาเข้าใจผิดแบบนี้ผมก็แย่นะสิ
"งะ...งั้นก็ได้ครับ"
เขารับเสื้อคืนไปและจ้องมองผมไม่หยุด สรุปแล้วเขาเข้าใจใช่ไหมว่าผมไม่ใช่ทอม จะให้แก้ผ้าให้ดูก็ยังได้ แต่ก็ช่างเถอะ บอกไปก็คงไม่สนใจผมหรอก ดูทำหน้าตาจริงจังซะขนาดนั้น
"ขอบคุณมากนะครับ วันนี้ผมสนุกมาก" ผมลาเขาตามปกติ หวังว่าจะไม่เจอกันอีก
ผมคาดหวังแบบนั้น...
แต่....
มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะสิ
"วันนี้ วีกับเพื่อนๆ มากินข้าวด้วย"ืืื
ไอ้โชกุน ไอ้เพื่อนอัธยาศัยดีชวนคนอื่นมากินข้าวร่วมโต๊ะที่บ้านผม มันทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง อยากจะด่าสักร้อยชุด
"อยากกินอะไรเพิ่มบอกแม่ได้เลยนะ เด็กๆ"
"ครับผม" วีขานตอบแทนทุกคนบนโต๊ะอาหาร
นี่ก็อีกคน เวลาไม่ถึงสัปดาห์ เขาตามติดและทำตัวสนิทกับครอบครัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่
โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย
แต่ว่าไปเขาก็ดูมีเสน่ห์เหมือนกันนะ ยิ่งทำตัวสบาย ๆ ยิ่งมีเสน่ห์ ที่สำคัญผมเพิ่งรู้ว่าเขาอายุมากกว่าผม ยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ยังไงไม่รู้
"ไอัหอม เหม่ออะไร...คุณน้าเรียกให้เข้าไปในครัว"
"อืม ๆ ฉันไปก่อน" สงสัยแม่ของผมจะเรียกให้ไปช่วย
"ผมไปด้วยครับ" วีรีบตามผมมาอีกคน
ครั้งนี้ผมไม่ปฏิเสธเขาหรอก เพราะผมเริ่มจะชอบเขาเข้าแล้วนะสิ
ยิ่งนานวันเข้า ผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับความรู้สึกตัวเองที่มีกับวีมากขึ้น ทำยังไงดี ถ้าเขาตามติดและทำดีกับผมมากขนาดนี้ ผมจะอดใจไม่ไหวบอกชอบเขาขึ้นมาจะทำไง
และแล้ว...
เขากับเพื่อนสองคนของเขาก็หายตัวไป และผมต้องกลับไปเรียน
"จะไปแล้วเหรอ รู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วมากเลย" โชกุนทำหน้าเศร้า
"จะบ้าหรือไง เดี๋ยวก็กลับมาอีก" ผมยิ้ม ไอ้เพื่อนบ้าคนนี้ ชอบทำอะไรโอเว่อร์ซะจริง
ใจจริงผมอยากจะถามโชกุนว่าพวกเขาหายกันไปไหน แต่คำตอบที่ได้ก็คงไม่รู้อีกตามเคย
ช่างเถอะ ..
ถึงแม้ผมแอบเสียดายและรู้สึกเศร้าอย่างไม่มีสาเหตุก็ตาม แต่มันก็ดีแล้วเพราะดูท่าทางของเขา เขาน่าจะชอบผู้หญิง ที่มาทำดีด้วยและใกล้ชิดกันขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะเขาคิดว่าผมเป็นทอม และที่สำคัญเขาคิดว่าผมเป็นผู้หญิง
ผ่านไปเร็วมาก สงกรานต์ก็กลับมาอีกครั้งและผมก็กลับบ้านเหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ ปี
แต่ปีนี้ผมขอไม่ออกไปเล่นเหมือนปีที่แล้วอีกแน่ เพราะอะไรนะเหรอ
เพราะผมรู้สึกถึงภาพเก่า ๆ ที่รู้สึกดีกับเขาคนนั้นจะกลับมาอีกนะสิ
ทำไมรู้สึกชอบคนง่ายเกินไปหรือเปล่า
แต่ถ้า...
ผมเจอเขาอีกครั้ง
ผมจะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน จะต้องบอกว่าชอบให้ได้ ถึงแม้เขาจะติดว่าผมเป็นทอมก็ตาม ก็ยังดีกว่ามานั่งอึดอัดแบบนี้
"คงไม่เจอกันแล้ว" ผมซุกหน้ากับหมอนแล้วบ่นกับตัวเอง ทำไมไม่รีบบอกไปนะ จะได้ไม่มานั่งอึดอัด
ยิ่งผมไม่อยากออกจากบ้านมากเท่าไหร่ แม่ของผมก็มักจะชอบใช้ให้ผมไปเซเว่นเสมอ
"ซื้อน้ำปลา 2 ขวด มาม่าห่อใหญ่ด้วยนะสักสามห่อ"
ผมรับเงินและเดินไปเซเว่น เมนูวันนี้คงไม่พ้นมาม่า
ระหว่างทางไปเซเว่น ก็ต้องคอยหลบน้ำที่พวกเด็ก ๆ เล่นกันอีก หวังว่าจะไม่โดนสาดจนตัวเปียกกลับบ้านหรอกนะ
"จะไปไหน มาป้ายแป้งหน่อย"
ไอ้เด็กบ้า ดักผมไม่ให้ไปไหนเลย ผ่านไปปีเดียววิถีการเล่นน้ำก็เปลี่ยนไปอีก ไม่มีมารยาท
"อย่า..." ยังไม่ทันที่ผมจะด่ากลับ คนที่ผมคิดถึงตลอดเวลาและหายไปไม่บอกก็กลับมายืนตรงหน้าผมอีกครั้ง
"น้องครับ พี่ว่ามันเสียมารยาทนะ"
มือหนึ่งจับข้อมือที่เตรียมจะป้ายหน้าผมให้หยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที และมาพร้อมกับหน้าตาแห่งความเจ็บปวดของเด็กคนนั้นก่อนที่จะถูกปล่อยและหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาจนผมรู้สึกอยากเอารองเท้าเขวี้ยงหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
"ขอบคุณมากครับ" ผมไม่อยากมองหน้าเขา ยังไม่กล้าซบตาเท่าไหร่
"ไม่เป็นไร แค่นี้เอง"
แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่โหมดเงียบ
"คือ...พี่หายไปไหนมา ทำไมหายไปโดยไม่ลากัน" ผมเริ่มพูดก่อนและจ้องมองหน้าของเขา
"คือ ผมกลับบ้านนะครับ ขอโทษนะ ที่ผมไม่ได้บอกก่อนไป"
"ครับ ไม่เป็นไร"
เอาไงดี จะบอกเขาเลยไหม บอกตอนนี้ หน้าเซเว่นนี่แหล่ะ
"พี่วีครับ"
"ครับ" วีจ้องหน้าผม
"คือ...คือว่า...ผมรู้ว่าพี่ชอบผู้หญิง ตอนแรกก็คิดว่าผมเป็นทอมอีก แต่ว่า..."
"จะบอกว่าการกระทำของผมทำให้น้องต้นหอมคิดสินะ ว่าผมชอบต้นหอม"
ทำไมเขาพูดจาน่ารักขนาดนี้นะ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว
"คือ..." ที่สำคัญ ทำไมเขาถึงพูดตรงนัก
"ใช่ครับ ผมชอบน้องเข้าจริง ๆ เป็นแฟนกันไหมครับ"
ตรงเกินไปแล้ว ผมยังไม่ได้ทำใจ
"แต่...แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะ...จะชอบผมจริง ๆ เหรอ" เริ่มไม่แน่ใจ
"ทำไมชอบไม่ได้" เขาทำสีหน้าจริงจังมากจนผมต้องก้มหน้าหนี
"ก็ผมเป็นผู้ชาย" ผมบอก ถึงแม้จะดีใจและไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็ตามเถอะ
"ครับ ผมรู้ตั้งนานแล้ว"
"รู้...ก็ไหนบอกว่าผมเป็นทอม" ผมเงยหน้ามองเขาทันที มันหมายความว่ายังไง
"ก็แค่ตอนแรก พอตัวเปียกก็เลยเห็นชัดขึ้น"
บอกผมไปทำหน้าแดงไป หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าเห็นหมดว่าข้างในเป็นยังไง
"สรุปแล้ว จะเป็นแฟนกับผมไหม"
"ปะ...เป็นสิครับ พอดีผมยังช็อกอยู่" ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ แทนที่ผมจะบอกว่าชอบเขาแต่เขากลับมาขอผมเป็นแฟนแทนซะนี่
"จริงนะ เราสองคนคบกันแล้วใช่ไหมครับ" ทำตาวิบวับไปมาจนผมรู้สึกตื่นเต้น แบบนี่สินะความรู้สึกของการถูกบอกรัก
"ครับ ใช่ครับ"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ย. 2563, 22:12:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ย. 2563, 22:12:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 423
| << ความทรงจำวัยเยาว์ | รักมึน ๆ อย่างคนช่างฝัน (Yaoi) >> |