แรกรักพันใจ: มาสฬฎา (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
มีมารดาเลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
Tags: เลขา บอส พระเอกเย็นชา แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง ตลก
ตอน: บทที่ 5 -100%
เมื่อเอาของไปติดสินบนไม่ได้แล้ว วรีวาฏิกาเลยเดินคอตกกลับมายังโต๊ะทำงานหน้าห้องท่านรองประธานด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยว
แต่แล้วยังไม่ทันจะได้หายกลัดกลุ้มใจจากเรื่องเดิม เลขาจำเป็นอย่างวรีวาฏิกาก็พบกับความซวยที่ยิ่งกว่า เพราะแค่นั่งลงประจำที่กดปุ่มเปิดแล็ปท็อปจะทำงาน หน้าจอก็ขึ้นฟ้องหราว่าเครื่อง Error
ตาย งานนี้ตาย ตายแน่ๆ!!
วรีวาฏิการีบโทรศัพท์หาแผนกไอทีทันที ทีแรกเธอโดนปัดอ้างว่ายุ่ง ไม่มีเวลามาดูแล็ปท็อปให้ แต่พอเธอเอาชื่อภควัตน์ขึ้นมาขู่ ให้รู้ว่าเธอต้องดูแลประสานงานให้เขาซึ่งเป็นเจ้านายของเธอโดยตรง และถ้าแล็ปท็อปเธอพังทำงานไม่ได้ขึ้นมา ทางแผนกไอทีไปคิดสภาพเอาเองแล้วกันว่าภควัตน์จะทำยังไง เท่านั้นแหละ! หัวหน้าแผนกไอทีก็ส่งพนักงานขึ้นมาดูแล็ปท็อปให้เธออย่างรวดเร็ว
พอพนักงานไอทีดวงซวยของวันนี้มาดูอาการแล็ปท็อปใกล้ตายของเธอได้สักพัก เขาก็บอกข่าวร้ายกับเธอว่า
“น่าจะเมนบอร์ดพังครับ ต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่ แต่ตอนนี้แผนกผมยุ่งมาก ยังไม่ได้เซตแล็ปท็อปเครื่องใหม่เตรียมไว้สำรองเลย คุณรีบใช้งานมากไหมครับ”
“รีบค่ะ รีบมาก!” วรีวาฏิกาตอบทันควัน “พี่รีบไปเอาตัวใหม่มาเซตให้วาเลยค่ะ ขืนวันนี้วาทำงานให้คุณภควัตน์ไม่ได้ ไม่ใช่แค่วาที่จะตายนะคะ แผนกพี่ตายตามวาไปด้วยแน่ๆ ไปค่ะพี่ วิ่งไปเซตเลย!”
ขู่จบ คุณวทัญจากแผนกไอทีซึ่งแก่กว่าเธออยู่หลายปีก็ถึงกับชะงักไป ก่อนจะรีบบอกต่อ “แต่ถึงผมจะเซตเครื่องให้คุณทัน แต่คุณรู้ใช่ไหมครับว่ากู้ข้อมูลน่าจะใช้เวลาหลายชั่วโมง ผมเกรงว่าถ้าคุณภควัตน์รู้ ทั้งผม ทั้งแผนกผม ตายแน่ๆ ครับ”
โห ถึงจะแก่กว่าเธอหลายปี แต่เขากลับใจเสาะกว่าเธอหลายขุม
วรีวาฏิกาต้องพูดปลอบว่า “เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องห่วงค่ะ วาเซฟงานไว้ในคลาวด์ทุกอัน ไม่มีอันไหนอยู่แค่ที่ตัวเครื่องเลย วาเคยคอมฯ ส่วนตัวพังเลยป้องกันไว้ล่วงหน้า ฉะนั้นพี่แค่เซตเครื่องใหม่ให้วาพอ ที่เหลือวาจัดการเองค่ะ”
“แล้วตอนนี้คุณวาจะทำงานยังไงครับ เซตเครื่องใหม่ ลงวินโดว์ ลงโปรแกรมใหม่ อย่างน้อยก็ใช้เวลาน่าจะเกือบสองชั่วโมง”
“มือถือสิคะ วายังตอบเมลได้ แล้วเดี๋ยววาให้เมสเซนเจอร์ไปเอาเครื่องส่วนตัวที่บ้านมาใช้ก่อน แต่พี่ก็ต้องรีบเซตเครื่องใหม่ให้วาด้วยนะคะ ยังไงวาก็ต้องใช้เครื่องใหม่พี่อยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้อันไหนได้ไวกว่าวาก็ใช้อันนั้นก่อนแหละค่ะ”
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเซตเครื่องให้คุณวาตอนนี้เลย”
วทัญรีบกลับไปที่แผนกไอทีพร้อมแล็ปท็อปของเธอ ระหว่างนั้น วรีวาฏิกาเองก็ให้เมสเซนเจอร์ไปเอาแล็ปท็อปส่วนตัวจากที่บ้านด้วยเช่นกัน ซึ่งอย่างน้อยคงใช้เวลาไปกลับสองชั่วโมง เธอรู้ว่าควรเคลียร์งานในอีเมลผ่านมือถือให้เสร็จ และรีบตรวจเรียงเอกสารที่จะต้องให้ภควัตน์เซ็นในวันนี้
ผ่านไปเกือบ ๑๑.๑๕ น. เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือก็ดังขึ้น วรีวาฏิกาตั้งปลุกทิ้งไว้ เพราะกลัวทำงานจนลืมเวลาเหมือนเมื่อวาน พอได้ยินเสียงนาฬิกา หญิงสาวก็รีบโทร.ไปสั่งอาหารมาให้ภควัตน์ทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ พอนำเอกสารที่เรียงเสร็จแล้วไปให้ภควัตน์เซ็นเสร็จและนำข้าวกลางวันไปเสิร์ฟเขาเรียบร้อย เห็นว่าเหลืออีกห้านาทีจะเที่ยงตรง เธอก็วิ่งไปที่แผนกไอทีเพื่อไปกดดันวทัญต่อทันที
เมื่อไปถึงเห็นวทัญยังขะมักเขม้นลงโปรแกรมใหม่ให้ หญิงสาวก็ใจชื้นว่าพอกินข้าวกลางวันเสร็จเธอก็น่าจะมีแล็ปท็อปใหม่ให้ใช้แน่นอน จะได้ไม่ต้องรอเมสเซนเจอร์อีกต่อไป และด้วยความที่เห็นวทัญอุตส่าห์เร่งทำให้จนไม่ได้ลงไปกินข้าวเที่ยงด้วยซ้ำ เธอเลยมีน้ำใจถามไถ่เขาว่าอยากกินอะไรและลงไปซื้อขึ้นมาให้อย่างกระตือรือร้น
หญิงสาวจัดการอุ่นอาหารแบบจานเดียวที่ไปซื้อมา พร้อมเสิร์ฟให้วทัญถึงโต๊ะทำงาน จากนั้นก็นั่งกินข้าวที่โต๊ะข้างๆ เขาด้วยเสียเลย โดยมีพี่ที่แผนกไอทีอีกคนแซวคนข้างๆ เธออย่างออกนอกหน้าจนวทัญหน้าแดง แต่เธอน่ะเหรอ หน้าด้านหน้าทนหาได้รู้สึกอะไรไม่ ก่อนจะหันไปบอกพี่ที่แซวว่า
“ถ้าพี่อยากมีคนมานั่งกินข้าวข้างๆ ก็นั่งแก้คอมฯ จนไม่ต้องลงไปกินข้าวสิคะ ลองแก้คอมฯ คุณภควัตน์ดูก็ได้ค่ะ เขาอาจให้พี่ไปนั่งข้างเขาพร้อมจ้องยังกับจะกินเลือดกินเนื้อที่พี่ซ่อมไม่เสร็จสักทีให้เป็นของแถม”
พี่ที่โดนเธอเหน็บถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง รีบตะโกนตอบกลับมาว่า “ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ยอมนั่งกินข้าวคนเดียวก็ได้คร้าบ...พี่กลัว...”
คนในแผนกที่ยังไม่ไปกินข้าวต่างพากันฮาครืน ก่อนเสียงหัวเราะจะหยุดกึกราวกับมีใครไปปิดสวิตช์ต่อมขำ วรีวาฏิการู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากทางด้านหลังจึงหันไปดู แล้วที่เธอเดาเอาไว้ผิดเสียเมื่อไหร่ เพราะพอหันไปก็พบว่าภควัตน์กำลังยืนจ้องเธออยู่ตรงนั้น!
เออ ดี เมื่อวานนินทาเขาก็ได้ยินผ่านโทรศัพท์ มาวันนี้นินทาให้เขาได้ยินจะจะไปเลย ดีมากวรีวาฏิกา วันนี้มีหวังเธอโดนไล่ออกแน่ๆ!
คนนินทารวบรวมกำลังใจได้ ก็ทำใจดีสู้เสือหันไปยิ้มแหยๆ ให้ภควัตน์ แต่กลับถูกเขามองตอบด้วยสายตาเย็นชา ตามด้วยคำถามว่า
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“คอมฯ เสียเลยเอามาให้พี่วทัญซ่อมค่ะ”
“พี่? อ้อ สนิทกันดีนี่! แล้วทำไมไม่ไปกินในห้องแพนทรี กินในแผนกแบบนี้กลิ่นอาหารรบกวนคนอื่น คุณไม่รู้หรือไง”
ยังไม่ทันจะเอ่ยตอบ พี่วทัญผู้กล้าตายก็ตอบเจ้านายให้แทนว่า
“ขอโทษด้วยครับ พอดีงานมันเร่งผมเลยกลัวเสร็จไม่ทัน เลยทำไปกินไปครับ”
ภควัตน์ตวัดสายตามามองคนตอบอย่างไม่พอใจ ก่อนจะถามขึ้นอีก
“คอมฯ พัง ทำไมไม่เตรียมคอมฯ สำรอง”
“เตรียมไม่ทันครับ ช่วงนี้มีพังหลายเครื่อง คอมฯ สำรองที่เซตไว้แล้วถูกเอาไปใช้หมดสิบเครื่องเลยครับสัปดาห์นี้”
ภควัตน์ส่ายหัวก่อนจะควักมือถือขึ้นมาทันทีโทร.หาหัวหน้าแผนกไอทีที่ไม่อยู่ที่แผนก พอปลายสายรับ ภควัตน์ก็ตำหนิให้ได้ยินกันทั่วหน้า
“คอมฯ พังสิบเครื่องในสัปดาห์เดียว คุณคิดว่าปัญหามันเกิดจากอะไร คุณสั่งคอมฯ ไม่ได้มาตรฐาน หรือมันถึงเวลาต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่แล้วแต่คุณไม่วางแผนล่วงหน้า รู้ไหมว่าคอมฯ พังมันทำให้งานชะงัก ทำให้เวลาที่ควรทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของพนักงานมันรวนไปหมด ผมหวังว่าคุณจะแก้ไขปัญหานี้ภายในสัปดาห์นี้ แล้วมารายงานวิธีแก้ปัญหาให้ผมฟังภายในเย็นนี้ด้วย”
บอกเลยว่าหัวหน้าแผนกไอทีคนนั้นโคตรซวย! แต่ก็สมควรโดนแล้วล่ะ เพราะคอมฯ พังนี่มันน่าหงุดหงิดใจจริงๆ แถมพังพร้อมกันสิบเครื่องแต่หัวหน้ายังดูชิ๊ลชิล พูดตรงๆ นะว่าเธอแอบสมน้ำหน้าในใจ แต่ยังไม่ทันได้สมน้ำหน้าใครต่อ ภควัตน์ก็กลับมาหาเรื่องเธอต่อทันที
“ถ้าคอมฯ พังแล้วพนักงานทุกคนต้องมานั่งเฝ้าแผนกไอที ป่านนี้แผนกนี้คงไม่มีเก้าอี้เหลือแล้วมั้ง วรีวาฏิกา”
น้ำเสียงของเขานั้นเย็นเยียบจนคนโดนเหน็บพะว้าพะวัง ก่อนจะรีบแก้ตัว “ไม่ได้มาเฝ้าให้เสียเวลาทำงานนะคะ แค่ซื้ออาหารมาเป็นกำลังใจให้พี่วทัญเขาช่วงพักเที่ยงเฉยๆ แล้วไหนๆ ถ้ามีคนต้องมานั่งซ่อมคอมฯ ให้ดิฉันจนไม่ได้ลงไปกินข้าว เพื่อความแฟร์ ดิฉันก็ไม่ควรลงไปกินข้าวเหมือนกัน เลยลงเอยด้วยการซื้อมากินด้วยกันนี่แหละค่ะ”
“งั้นที่คุณทำให้ผมต้องเดินตามหาจนยังไม่ได้กินข้าว คุณก็ควรต้องรับผิดชอบเหมือนกัน”
“อ้าว แล้วคุณภควัตน์ตามหาวา เอ๊ย ตามหาดิฉันทำไมคะ” เพราะกลัวถูกเขาว่าต่อ วรีวาฏิกาเลยพานพูดผิดพูดถูกรีบเปลี่ยนสรรพนามแทบไม่ทัน
“ผมมีงานด่วนให้คุณทำ กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว เราจะกินไปคุยไป...ไปได้แล้ว วรีวาฏิกา!”
ประโยคหลังเขาหันมาเร่งเพราะเห็นเธอหันไปพูดอะไรสักอย่างกับคนที่ซ่อมคอมฯ ให้ วรีวาฏิกาเลยหุบปากฉับ แล้ววิ่งตามหลังคนที่เดินผละไปไวอย่างกับพายุ
กะอีแค่กินข้าวกลางวัน เขาจะให้เธอพักไม่ได้เลยหรือไงฮึ! คนงก! งกแม้กระทั่งเวลาพักพนักงาน!
แต่แล้วยังไม่ทันจะได้หายกลัดกลุ้มใจจากเรื่องเดิม เลขาจำเป็นอย่างวรีวาฏิกาก็พบกับความซวยที่ยิ่งกว่า เพราะแค่นั่งลงประจำที่กดปุ่มเปิดแล็ปท็อปจะทำงาน หน้าจอก็ขึ้นฟ้องหราว่าเครื่อง Error
ตาย งานนี้ตาย ตายแน่ๆ!!
วรีวาฏิการีบโทรศัพท์หาแผนกไอทีทันที ทีแรกเธอโดนปัดอ้างว่ายุ่ง ไม่มีเวลามาดูแล็ปท็อปให้ แต่พอเธอเอาชื่อภควัตน์ขึ้นมาขู่ ให้รู้ว่าเธอต้องดูแลประสานงานให้เขาซึ่งเป็นเจ้านายของเธอโดยตรง และถ้าแล็ปท็อปเธอพังทำงานไม่ได้ขึ้นมา ทางแผนกไอทีไปคิดสภาพเอาเองแล้วกันว่าภควัตน์จะทำยังไง เท่านั้นแหละ! หัวหน้าแผนกไอทีก็ส่งพนักงานขึ้นมาดูแล็ปท็อปให้เธออย่างรวดเร็ว
พอพนักงานไอทีดวงซวยของวันนี้มาดูอาการแล็ปท็อปใกล้ตายของเธอได้สักพัก เขาก็บอกข่าวร้ายกับเธอว่า
“น่าจะเมนบอร์ดพังครับ ต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่ แต่ตอนนี้แผนกผมยุ่งมาก ยังไม่ได้เซตแล็ปท็อปเครื่องใหม่เตรียมไว้สำรองเลย คุณรีบใช้งานมากไหมครับ”
“รีบค่ะ รีบมาก!” วรีวาฏิกาตอบทันควัน “พี่รีบไปเอาตัวใหม่มาเซตให้วาเลยค่ะ ขืนวันนี้วาทำงานให้คุณภควัตน์ไม่ได้ ไม่ใช่แค่วาที่จะตายนะคะ แผนกพี่ตายตามวาไปด้วยแน่ๆ ไปค่ะพี่ วิ่งไปเซตเลย!”
ขู่จบ คุณวทัญจากแผนกไอทีซึ่งแก่กว่าเธออยู่หลายปีก็ถึงกับชะงักไป ก่อนจะรีบบอกต่อ “แต่ถึงผมจะเซตเครื่องให้คุณทัน แต่คุณรู้ใช่ไหมครับว่ากู้ข้อมูลน่าจะใช้เวลาหลายชั่วโมง ผมเกรงว่าถ้าคุณภควัตน์รู้ ทั้งผม ทั้งแผนกผม ตายแน่ๆ ครับ”
โห ถึงจะแก่กว่าเธอหลายปี แต่เขากลับใจเสาะกว่าเธอหลายขุม
วรีวาฏิกาต้องพูดปลอบว่า “เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องห่วงค่ะ วาเซฟงานไว้ในคลาวด์ทุกอัน ไม่มีอันไหนอยู่แค่ที่ตัวเครื่องเลย วาเคยคอมฯ ส่วนตัวพังเลยป้องกันไว้ล่วงหน้า ฉะนั้นพี่แค่เซตเครื่องใหม่ให้วาพอ ที่เหลือวาจัดการเองค่ะ”
“แล้วตอนนี้คุณวาจะทำงานยังไงครับ เซตเครื่องใหม่ ลงวินโดว์ ลงโปรแกรมใหม่ อย่างน้อยก็ใช้เวลาน่าจะเกือบสองชั่วโมง”
“มือถือสิคะ วายังตอบเมลได้ แล้วเดี๋ยววาให้เมสเซนเจอร์ไปเอาเครื่องส่วนตัวที่บ้านมาใช้ก่อน แต่พี่ก็ต้องรีบเซตเครื่องใหม่ให้วาด้วยนะคะ ยังไงวาก็ต้องใช้เครื่องใหม่พี่อยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้อันไหนได้ไวกว่าวาก็ใช้อันนั้นก่อนแหละค่ะ”
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเซตเครื่องให้คุณวาตอนนี้เลย”
วทัญรีบกลับไปที่แผนกไอทีพร้อมแล็ปท็อปของเธอ ระหว่างนั้น วรีวาฏิกาเองก็ให้เมสเซนเจอร์ไปเอาแล็ปท็อปส่วนตัวจากที่บ้านด้วยเช่นกัน ซึ่งอย่างน้อยคงใช้เวลาไปกลับสองชั่วโมง เธอรู้ว่าควรเคลียร์งานในอีเมลผ่านมือถือให้เสร็จ และรีบตรวจเรียงเอกสารที่จะต้องให้ภควัตน์เซ็นในวันนี้
ผ่านไปเกือบ ๑๑.๑๕ น. เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือก็ดังขึ้น วรีวาฏิกาตั้งปลุกทิ้งไว้ เพราะกลัวทำงานจนลืมเวลาเหมือนเมื่อวาน พอได้ยินเสียงนาฬิกา หญิงสาวก็รีบโทร.ไปสั่งอาหารมาให้ภควัตน์ทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ พอนำเอกสารที่เรียงเสร็จแล้วไปให้ภควัตน์เซ็นเสร็จและนำข้าวกลางวันไปเสิร์ฟเขาเรียบร้อย เห็นว่าเหลืออีกห้านาทีจะเที่ยงตรง เธอก็วิ่งไปที่แผนกไอทีเพื่อไปกดดันวทัญต่อทันที
เมื่อไปถึงเห็นวทัญยังขะมักเขม้นลงโปรแกรมใหม่ให้ หญิงสาวก็ใจชื้นว่าพอกินข้าวกลางวันเสร็จเธอก็น่าจะมีแล็ปท็อปใหม่ให้ใช้แน่นอน จะได้ไม่ต้องรอเมสเซนเจอร์อีกต่อไป และด้วยความที่เห็นวทัญอุตส่าห์เร่งทำให้จนไม่ได้ลงไปกินข้าวเที่ยงด้วยซ้ำ เธอเลยมีน้ำใจถามไถ่เขาว่าอยากกินอะไรและลงไปซื้อขึ้นมาให้อย่างกระตือรือร้น
หญิงสาวจัดการอุ่นอาหารแบบจานเดียวที่ไปซื้อมา พร้อมเสิร์ฟให้วทัญถึงโต๊ะทำงาน จากนั้นก็นั่งกินข้าวที่โต๊ะข้างๆ เขาด้วยเสียเลย โดยมีพี่ที่แผนกไอทีอีกคนแซวคนข้างๆ เธออย่างออกนอกหน้าจนวทัญหน้าแดง แต่เธอน่ะเหรอ หน้าด้านหน้าทนหาได้รู้สึกอะไรไม่ ก่อนจะหันไปบอกพี่ที่แซวว่า
“ถ้าพี่อยากมีคนมานั่งกินข้าวข้างๆ ก็นั่งแก้คอมฯ จนไม่ต้องลงไปกินข้าวสิคะ ลองแก้คอมฯ คุณภควัตน์ดูก็ได้ค่ะ เขาอาจให้พี่ไปนั่งข้างเขาพร้อมจ้องยังกับจะกินเลือดกินเนื้อที่พี่ซ่อมไม่เสร็จสักทีให้เป็นของแถม”
พี่ที่โดนเธอเหน็บถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง รีบตะโกนตอบกลับมาว่า “ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ยอมนั่งกินข้าวคนเดียวก็ได้คร้าบ...พี่กลัว...”
คนในแผนกที่ยังไม่ไปกินข้าวต่างพากันฮาครืน ก่อนเสียงหัวเราะจะหยุดกึกราวกับมีใครไปปิดสวิตช์ต่อมขำ วรีวาฏิการู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากทางด้านหลังจึงหันไปดู แล้วที่เธอเดาเอาไว้ผิดเสียเมื่อไหร่ เพราะพอหันไปก็พบว่าภควัตน์กำลังยืนจ้องเธออยู่ตรงนั้น!
เออ ดี เมื่อวานนินทาเขาก็ได้ยินผ่านโทรศัพท์ มาวันนี้นินทาให้เขาได้ยินจะจะไปเลย ดีมากวรีวาฏิกา วันนี้มีหวังเธอโดนไล่ออกแน่ๆ!
คนนินทารวบรวมกำลังใจได้ ก็ทำใจดีสู้เสือหันไปยิ้มแหยๆ ให้ภควัตน์ แต่กลับถูกเขามองตอบด้วยสายตาเย็นชา ตามด้วยคำถามว่า
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“คอมฯ เสียเลยเอามาให้พี่วทัญซ่อมค่ะ”
“พี่? อ้อ สนิทกันดีนี่! แล้วทำไมไม่ไปกินในห้องแพนทรี กินในแผนกแบบนี้กลิ่นอาหารรบกวนคนอื่น คุณไม่รู้หรือไง”
ยังไม่ทันจะเอ่ยตอบ พี่วทัญผู้กล้าตายก็ตอบเจ้านายให้แทนว่า
“ขอโทษด้วยครับ พอดีงานมันเร่งผมเลยกลัวเสร็จไม่ทัน เลยทำไปกินไปครับ”
ภควัตน์ตวัดสายตามามองคนตอบอย่างไม่พอใจ ก่อนจะถามขึ้นอีก
“คอมฯ พัง ทำไมไม่เตรียมคอมฯ สำรอง”
“เตรียมไม่ทันครับ ช่วงนี้มีพังหลายเครื่อง คอมฯ สำรองที่เซตไว้แล้วถูกเอาไปใช้หมดสิบเครื่องเลยครับสัปดาห์นี้”
ภควัตน์ส่ายหัวก่อนจะควักมือถือขึ้นมาทันทีโทร.หาหัวหน้าแผนกไอทีที่ไม่อยู่ที่แผนก พอปลายสายรับ ภควัตน์ก็ตำหนิให้ได้ยินกันทั่วหน้า
“คอมฯ พังสิบเครื่องในสัปดาห์เดียว คุณคิดว่าปัญหามันเกิดจากอะไร คุณสั่งคอมฯ ไม่ได้มาตรฐาน หรือมันถึงเวลาต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่แล้วแต่คุณไม่วางแผนล่วงหน้า รู้ไหมว่าคอมฯ พังมันทำให้งานชะงัก ทำให้เวลาที่ควรทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของพนักงานมันรวนไปหมด ผมหวังว่าคุณจะแก้ไขปัญหานี้ภายในสัปดาห์นี้ แล้วมารายงานวิธีแก้ปัญหาให้ผมฟังภายในเย็นนี้ด้วย”
บอกเลยว่าหัวหน้าแผนกไอทีคนนั้นโคตรซวย! แต่ก็สมควรโดนแล้วล่ะ เพราะคอมฯ พังนี่มันน่าหงุดหงิดใจจริงๆ แถมพังพร้อมกันสิบเครื่องแต่หัวหน้ายังดูชิ๊ลชิล พูดตรงๆ นะว่าเธอแอบสมน้ำหน้าในใจ แต่ยังไม่ทันได้สมน้ำหน้าใครต่อ ภควัตน์ก็กลับมาหาเรื่องเธอต่อทันที
“ถ้าคอมฯ พังแล้วพนักงานทุกคนต้องมานั่งเฝ้าแผนกไอที ป่านนี้แผนกนี้คงไม่มีเก้าอี้เหลือแล้วมั้ง วรีวาฏิกา”
น้ำเสียงของเขานั้นเย็นเยียบจนคนโดนเหน็บพะว้าพะวัง ก่อนจะรีบแก้ตัว “ไม่ได้มาเฝ้าให้เสียเวลาทำงานนะคะ แค่ซื้ออาหารมาเป็นกำลังใจให้พี่วทัญเขาช่วงพักเที่ยงเฉยๆ แล้วไหนๆ ถ้ามีคนต้องมานั่งซ่อมคอมฯ ให้ดิฉันจนไม่ได้ลงไปกินข้าว เพื่อความแฟร์ ดิฉันก็ไม่ควรลงไปกินข้าวเหมือนกัน เลยลงเอยด้วยการซื้อมากินด้วยกันนี่แหละค่ะ”
“งั้นที่คุณทำให้ผมต้องเดินตามหาจนยังไม่ได้กินข้าว คุณก็ควรต้องรับผิดชอบเหมือนกัน”
“อ้าว แล้วคุณภควัตน์ตามหาวา เอ๊ย ตามหาดิฉันทำไมคะ” เพราะกลัวถูกเขาว่าต่อ วรีวาฏิกาเลยพานพูดผิดพูดถูกรีบเปลี่ยนสรรพนามแทบไม่ทัน
“ผมมีงานด่วนให้คุณทำ กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว เราจะกินไปคุยไป...ไปได้แล้ว วรีวาฏิกา!”
ประโยคหลังเขาหันมาเร่งเพราะเห็นเธอหันไปพูดอะไรสักอย่างกับคนที่ซ่อมคอมฯ ให้ วรีวาฏิกาเลยหุบปากฉับ แล้ววิ่งตามหลังคนที่เดินผละไปไวอย่างกับพายุ
กะอีแค่กินข้าวกลางวัน เขาจะให้เธอพักไม่ได้เลยหรือไงฮึ! คนงก! งกแม้กระทั่งเวลาพักพนักงาน!
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2563, 21:54:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ธ.ค. 2563, 21:54:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 326
| << บทที่ 5 -50% | บทที่ 6 -35% >> |