แรกรักพันใจ: มาสฬฎา (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
มีมารดาเลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
Tags: เลขา บอส พระเอกเย็นชา แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง ตลก
ตอน: บทที่ 6 -35%
ทำงานเป็นเลขาภควัตน์มาได้เกือบหนึ่งเดือน วรีวาฏิกาต้องปรับตัวอย่างมากจนเธอคิดว่าตอนนี้เธอจะไปทำงานที่ไหนกับใครก็ได้ทั้งนั้น เพราะในเมื่อเธอทนเจ้านายอย่างภควัตน์ได้ ไปทำงานที่ไหนก็ผ่านง่ายสบายบรื๋อชัวร์
เธอควบตำแหน่งเลขามาได้สักระยะก็มีการเปลี่ยนแปลงที่แผนกเก่าเธอมากมาย นอกเหนือจากที่ต้องไปเข้าอบรมตามโปรแกรม Management Trainee ที่เธออยู่จนกว่าจะครบแล้ว งานส่วนใหญ่ในแผนกที่เธอเคยรับมาทำ ตอนนี้พี่จุ๋มก็เอากลับไปทำเองเกือบทั้งหมด แล้วพี่จุ๋มยังชมเธอด้วยว่า ไม่คิดว่าจะทำได้ดีขนาดนี้ แถมยังประเมินผลการปฏิบัติงานให้เธอได้เต็มทุกรายการส่งฝ่ายบุคคล ทำเอาคนได้รับคำชมหน้าบานเป็นจานเชิงอยู่หลายวัน
ดังนั้นงานส่วนใหญ่ที่วรีวาฏิกาต้องทำขณะนี้ คือบรรดาการบ้านเมื่อไปเข้าอบรม รวมไปถึงงานเล็กๆ น้อยๆ จากแผนกเก่าที่พี่จุ๋มเจียดมาให้เธอทำบ้างจะได้ฝึกฝีมือ นอกนั้นเวลาส่วนใหญ่ของเธอต้องทุ่มให้กับการตามเจ้านายอย่างภควัตน์ไปประชุมตามที่ต่างๆ และคอยจัดตารางนัดหมายและเอกสารทั้งหลายของเขา
การเป็นเลขาของภควัตน์ทำให้หญิงสาวรู้จักคนในบริษัทเพิ่มขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นท่านประธาน...บิดาของภควัตน์ที่เธอเพิ่งเคยเห็นหน้าแต่ดูท่าทางแล้วใจดีกว่าเจ้านายเธอหลายขุม นอกจากจะไม่เคยดุด่าว่ากล่าวเธอแล้ว ท่านประธานยังเคยสอนงานเธอหลายอย่างเหมือนผู้ใหญ่สอนลูกหลาน ทำเอาเธอซึ้งน้ำใจคุณลุงอยู่หลายต่อหลายครั้ง นอกจากท่านประธานแล้ว ตอนนี้วรีวาฏิกายังสนิทกับพี่จิตตามาก เพราะรบกวนเลขาท่านประธานอยู่บ่อยๆ
นอกจากสองคนนี้ เลขาใหม่อย่างเธอยังรู้จักผู้บริหารของทุกบริษัทในเครือ ทำเอาคนความจำไม่ค่อยดีเรื่องหน้าตาคนอย่างเธอต้องบริหารสมอง กินแปะก๊วยเสริมความจำมันทุกวัน เธอไม่เข้าใจเลยว่าภควัตน์จำคนทั้งหมดนี้ได้ยังไง จำได้แม้กระทั่งยามที่เปิดประตู!
ไม่ใช่แค่สงสัย เธอยังคอยสังเกตอีกด้วยว่าภควัตน์กินอะไรเสริมจากอาหารปกติหรือเปล่า ซึ่งก็ไม่เห็นจะมีอะไรนอกจากวิตามินทั่วไป หลังจากที่พยายามสังเกตเขาได้เดือนนึง วรีวาฏิกาก็ได้ข้อสรุปกับตนเองว่า ภควัตน์แค่เกิดมาแล้วฉลาดเลย ไม่ต้องพยายามอะไรมากมายอย่างเธอ
นี่มันสวรรค์เบี่ยง สวรรค์ลำเอียงชัดๆ!
หลังจากหนึ่งเดือนแห่งการตรากตรำโดนภควัตน์โขกสับเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวสมัยยี่สิบปีก่อนผ่านพ้นไป วันนี้วรีวาฏิกาก็สามารถปลีกตัวมากินข้าวกลางวันกับเพื่อนสนิทอย่างมะลิได้ในที่สุด หากแต่ว่าพอพบกัน แทนที่มะลิจะถามถึงสารทุกข์สุกดิบของเพื่อน คำแรกที่มะลิเอ่ยออกจากปากคือ
“คุณพาร์คเป็นไงบ้างแก สบายดีหรือเปล่า แกดูแลเขาดีไหม เดี๋ยวโทรมไป เสียดายสมบัติของชาติแย่เลย”
เดี๋ยวนะ! นี่มะลิไม่เคยจะใส่ใจความเป็นไปของเธอเลยสินะ
หลังจากกลอกตามองบนให้มะลิรู้ตัวว่าเธอรำคาญท่าทางบ้าผู้ชายของมันมากแค่ไหน วรีวาฏิกาก็ยอมตอบคำถามแต่โดยดี
“คุณพาร์คของแกจะเป็นอะไรล่ะ อยู่สุขสบายดี ตะกละขนาดนั้นจะไปโทรมอะไรได้ นี่แกเชื่อไหม ทำงานกับเขามาเดือนนึง ฉันโดนแย่งขนม แย่งข้าวไปหลายรอบแล้ว แถมเงินก็ไม่ให้ งกชะมัด!”
แต่แทนที่มะลิจะเข้าข้าง เพื่อนสนิทเธอกลับบอกว่า
“แกเสียสละของกินให้เขาก็ถูกแล้วนี่ เดี๋ยวเขากินน้อยแล้วซิกแพคหายจะทำยังไง สาวๆ ทั้งหลายรวมทั้งฉันได้แดดิ้นขาดใจตายกันพอดี”
ย่ะ แม่เจ้าประคุณผู้มีลมหายใจขึ้นอยู่กับซิกแพคของผู้ชาย! สรุปที่กะจะมาระบายนี่ไร้ค่า เสียเวลามาก มะลิไม่แคร์เพื่อนสนิทอย่างเธอสักกระผีก!
หลังจากร่ายความคิดถึงคะนึงหาภควัตน์เสร็จ มะลิก็เริ่มเข้าเรื่องที่อยากจะคุยต่อทันที
“สรุป แกรู้หรือยังว่าที่คุณพาร์คเขาเปลี่ยนไปเหมือนโกรธเกลียดแกมาแต่ชาติปางก่อนน่ะ มันเรื่องอะไร”
“ไม่รู้”
“อ้าว! แล้วแกไม่คิดจะคิดสักหน่อยเหรอ”
“คิดแล้ว แต่คิดไม่ออก แกก็รู้นิสัยฉัน ถ้าอะไรมันหนักหัวนัก ฉันก็ช่างมัน ไม่เก็บเอามาคิดให้เปลืองสมอง เพราะฉะนั้นเขาจะโกรธอะไรฉันก็โกรธไปเถอะ ยังไงก็ย้อนไปแก้ไขอดีตไม่ได้อยู่แล้วนี่ ฉันจะคิดให้ปวดสมองไปทำไม”
“เออ ชิลจังนะแก คิดได้อย่างนี้ก็ดี แล้วอย่ามาโอดครวญกับฉันว่าถูกคุณพาร์คใช้งานเยี่ยงทาสอีกแล้วกัน ถ้าเขาชั่วร้ายกับแก แกก็คิดไปเลยนะว่า ช่างมัน เพราะแกกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้!”
“อ้าว! อย่างนี้ก็ได้เหรอ” วรีวาฏิการ้องประท้วง
“ก็เออสิ! แล้วแกรู้ไว้ด้วยว่าที่บริษัทตอนนี้ลือเรื่องแกกับคุณพาร์คไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
แทนที่วรีวาฏิกาจะตกใจ กลับทำแค่ถอนหายใจ ก่อนเอ่ยว่า
“อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน”
“จ้า...ให้มันจริงเถอะ เขาลือกันว่าคุณพาร์คหึงแกจนตามไปโหดใส่พี่วทัญถึงแผนกไอที”
เพื่อนบอกเท่านั้น คนที่ถูกชาวบ้านนินทาหลุดหัวเราะออกมาทันที แถมยังขำไม่หยุดจนคนเอาเรื่องมาเล่าให้ฟังต้องสะกิด “ขำอะไรนักหนายายวา หยุดขำเลย เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ว่าสรุปวันนั้นคุณพาร์คเขาตามไป เพราะหึงแกจริงหรือเปล่า”
“อ้าว ก็ไหนแกบอกไม่อยากฟังฉันบ่น”
“เออ ฉันไม่อยากฟังแกบ่น” มะลิประชด แต่ยังไม่วายตัดพ้อต่อว่า “ฉันแชตไปถามแกเรื่องคุณพาร์คทีไร แกก็พิมพ์ตอบกลับมาโคตรสั้นไม่ถึงประโยค มีแต่บอกว่าคุณพาร์คของฉันโคตรเลวบ้างละ บางทีก็หาว่าคุณพาร์คของฉันโคตรชั่ว หน้าด้าน แล้งน้ำใจ ซึ่งเรื่องพวกนั้นฉันรู้อยู่แล้วไหม! ฉันไม่เห็นแกจะขยายความอะไรต่อเลย พอฉันไม่ถาม แกก็ไม่เคยเล่า แกทำให้ฉันรู้สึกว่าที่หวังพึ่งแกเป็นแหล่งข่าวเนี่ย ไร้ประโยชน์สิ้นดี! เพราะฉะนั้น บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น!”
“แค่เจอความชั่วร้ายของเจ้านายในแต่ละวัน ฉันก็ไม่อยากจะเอ่ยถึงแล้วไหม ใครจะมีแก่ใจมานั่งพิมพ์บอกยาวๆ กัน วันๆ ฉันคิดแค่ทำงานวันนี้ให้มันจบๆ ไป เนี่ยแล้วแกคิดว่าฉันทำงานสิ้นหวังซังกะตายขนาดนี้ จะอินกับข่าวลือมั่วๆ พวกนี้เหรอ ถ้าแกอยากรู้ฉันก็จะเล่าว่าคุณพาร์คของแกน่ะไม่ได้ตามไปหึงฉัน แต่ที่ตามไปเนี่ย ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะแล้วเขาจะใช้งานฉันช่วงพักกลางวัน ก็เลยตามหามาถึงแผนกไอที แล้วไอ้ที่ไปเหวี่ยงพี่วทัญนั่นไม่จริง ที่โดนเหวี่ยงคือหัวหน้าแผนกไอทีต่างหาก แกคิดดู คอมฯ พังสิบเครื่องรวด แต่หัวหน้านั่งชิล ลูกน้องทำงานกันงกๆ แบบนี้ไม่ให้โดนโทร.ไปเฉ่งจะไหวเหรอ”
“โธ่! หมดกันๆ ความโรแมนติกที่ฉันตั้งใจมาฟัง เสียเวลามาก เสียเวลาสุดๆ”
มะลิโอดครวญยืดยาว ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของวรีวาฏิกาจะดังขึ้น ด้วยความที่วางไว้บนโต๊ะหญิงสาวจึงรีบพลิกหน้าจอโทรศัพท์ดูทันที พอเห็นเป็นเบอร์คุณย่าก็ค่อยโล่งอก บอกตรงๆ ช่วงนี้ภควัตน์ทำให้เธอนอยด์มากเวลาได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือ! พอกดรับสาย วรีวาฏิกาก็เอ่ยทักทายคุณย่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง คุยได้สักพักคุณย่าก็พูดธุระที่โทร.มาหาระหว่างเวลางานว่า
“วา วันนี้มากินข้าวเย็นกับย่านะลูก ย่าให้คนทำของโปรดวาไว้เต็มโต๊ะเลย เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันจะเดือนนึงแล้ว มากินกับย่านะ”
ถ้าคุณย่าบอกขนาดนี้เธอจะปฏิเสธได้ยังไง ปัญหามีอยู่อย่างเดียว ถ้าเธอกลับเร็วทั้งๆ ที่งานไม่เสร็จ เธอจะโดนภควัตน์ฆ่าไหม
ระหว่างที่ยังคิดไม่ตกว่าจะบอกเจ้านายยังไงดี คุณย่าผู้แสนจะรอบคอบมาแต่ไหนแต่ไรก็ได้คิดหาทางออกไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องห่วงละว่าจะโดนเจ้านายเราว่าเอา ย่าชวนพาร์คเขาด้วย มากันให้หมดนี่แหละ ตาพาร์คนี่ก็ยังไง ทำไมต้องใช้งานวาหนักขนาดนี้ ย่าไม่เข้าใจเลย”
โอย! วิธีแก้ปัญหาแบบนี้เธอก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่ามันจะแก้ปัญหาหรือจะสร้างปัญหาเพิ่มให้เธอกันแน่!
เธอควบตำแหน่งเลขามาได้สักระยะก็มีการเปลี่ยนแปลงที่แผนกเก่าเธอมากมาย นอกเหนือจากที่ต้องไปเข้าอบรมตามโปรแกรม Management Trainee ที่เธออยู่จนกว่าจะครบแล้ว งานส่วนใหญ่ในแผนกที่เธอเคยรับมาทำ ตอนนี้พี่จุ๋มก็เอากลับไปทำเองเกือบทั้งหมด แล้วพี่จุ๋มยังชมเธอด้วยว่า ไม่คิดว่าจะทำได้ดีขนาดนี้ แถมยังประเมินผลการปฏิบัติงานให้เธอได้เต็มทุกรายการส่งฝ่ายบุคคล ทำเอาคนได้รับคำชมหน้าบานเป็นจานเชิงอยู่หลายวัน
ดังนั้นงานส่วนใหญ่ที่วรีวาฏิกาต้องทำขณะนี้ คือบรรดาการบ้านเมื่อไปเข้าอบรม รวมไปถึงงานเล็กๆ น้อยๆ จากแผนกเก่าที่พี่จุ๋มเจียดมาให้เธอทำบ้างจะได้ฝึกฝีมือ นอกนั้นเวลาส่วนใหญ่ของเธอต้องทุ่มให้กับการตามเจ้านายอย่างภควัตน์ไปประชุมตามที่ต่างๆ และคอยจัดตารางนัดหมายและเอกสารทั้งหลายของเขา
การเป็นเลขาของภควัตน์ทำให้หญิงสาวรู้จักคนในบริษัทเพิ่มขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นท่านประธาน...บิดาของภควัตน์ที่เธอเพิ่งเคยเห็นหน้าแต่ดูท่าทางแล้วใจดีกว่าเจ้านายเธอหลายขุม นอกจากจะไม่เคยดุด่าว่ากล่าวเธอแล้ว ท่านประธานยังเคยสอนงานเธอหลายอย่างเหมือนผู้ใหญ่สอนลูกหลาน ทำเอาเธอซึ้งน้ำใจคุณลุงอยู่หลายต่อหลายครั้ง นอกจากท่านประธานแล้ว ตอนนี้วรีวาฏิกายังสนิทกับพี่จิตตามาก เพราะรบกวนเลขาท่านประธานอยู่บ่อยๆ
นอกจากสองคนนี้ เลขาใหม่อย่างเธอยังรู้จักผู้บริหารของทุกบริษัทในเครือ ทำเอาคนความจำไม่ค่อยดีเรื่องหน้าตาคนอย่างเธอต้องบริหารสมอง กินแปะก๊วยเสริมความจำมันทุกวัน เธอไม่เข้าใจเลยว่าภควัตน์จำคนทั้งหมดนี้ได้ยังไง จำได้แม้กระทั่งยามที่เปิดประตู!
ไม่ใช่แค่สงสัย เธอยังคอยสังเกตอีกด้วยว่าภควัตน์กินอะไรเสริมจากอาหารปกติหรือเปล่า ซึ่งก็ไม่เห็นจะมีอะไรนอกจากวิตามินทั่วไป หลังจากที่พยายามสังเกตเขาได้เดือนนึง วรีวาฏิกาก็ได้ข้อสรุปกับตนเองว่า ภควัตน์แค่เกิดมาแล้วฉลาดเลย ไม่ต้องพยายามอะไรมากมายอย่างเธอ
นี่มันสวรรค์เบี่ยง สวรรค์ลำเอียงชัดๆ!
หลังจากหนึ่งเดือนแห่งการตรากตรำโดนภควัตน์โขกสับเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวสมัยยี่สิบปีก่อนผ่านพ้นไป วันนี้วรีวาฏิกาก็สามารถปลีกตัวมากินข้าวกลางวันกับเพื่อนสนิทอย่างมะลิได้ในที่สุด หากแต่ว่าพอพบกัน แทนที่มะลิจะถามถึงสารทุกข์สุกดิบของเพื่อน คำแรกที่มะลิเอ่ยออกจากปากคือ
“คุณพาร์คเป็นไงบ้างแก สบายดีหรือเปล่า แกดูแลเขาดีไหม เดี๋ยวโทรมไป เสียดายสมบัติของชาติแย่เลย”
เดี๋ยวนะ! นี่มะลิไม่เคยจะใส่ใจความเป็นไปของเธอเลยสินะ
หลังจากกลอกตามองบนให้มะลิรู้ตัวว่าเธอรำคาญท่าทางบ้าผู้ชายของมันมากแค่ไหน วรีวาฏิกาก็ยอมตอบคำถามแต่โดยดี
“คุณพาร์คของแกจะเป็นอะไรล่ะ อยู่สุขสบายดี ตะกละขนาดนั้นจะไปโทรมอะไรได้ นี่แกเชื่อไหม ทำงานกับเขามาเดือนนึง ฉันโดนแย่งขนม แย่งข้าวไปหลายรอบแล้ว แถมเงินก็ไม่ให้ งกชะมัด!”
แต่แทนที่มะลิจะเข้าข้าง เพื่อนสนิทเธอกลับบอกว่า
“แกเสียสละของกินให้เขาก็ถูกแล้วนี่ เดี๋ยวเขากินน้อยแล้วซิกแพคหายจะทำยังไง สาวๆ ทั้งหลายรวมทั้งฉันได้แดดิ้นขาดใจตายกันพอดี”
ย่ะ แม่เจ้าประคุณผู้มีลมหายใจขึ้นอยู่กับซิกแพคของผู้ชาย! สรุปที่กะจะมาระบายนี่ไร้ค่า เสียเวลามาก มะลิไม่แคร์เพื่อนสนิทอย่างเธอสักกระผีก!
หลังจากร่ายความคิดถึงคะนึงหาภควัตน์เสร็จ มะลิก็เริ่มเข้าเรื่องที่อยากจะคุยต่อทันที
“สรุป แกรู้หรือยังว่าที่คุณพาร์คเขาเปลี่ยนไปเหมือนโกรธเกลียดแกมาแต่ชาติปางก่อนน่ะ มันเรื่องอะไร”
“ไม่รู้”
“อ้าว! แล้วแกไม่คิดจะคิดสักหน่อยเหรอ”
“คิดแล้ว แต่คิดไม่ออก แกก็รู้นิสัยฉัน ถ้าอะไรมันหนักหัวนัก ฉันก็ช่างมัน ไม่เก็บเอามาคิดให้เปลืองสมอง เพราะฉะนั้นเขาจะโกรธอะไรฉันก็โกรธไปเถอะ ยังไงก็ย้อนไปแก้ไขอดีตไม่ได้อยู่แล้วนี่ ฉันจะคิดให้ปวดสมองไปทำไม”
“เออ ชิลจังนะแก คิดได้อย่างนี้ก็ดี แล้วอย่ามาโอดครวญกับฉันว่าถูกคุณพาร์คใช้งานเยี่ยงทาสอีกแล้วกัน ถ้าเขาชั่วร้ายกับแก แกก็คิดไปเลยนะว่า ช่างมัน เพราะแกกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้!”
“อ้าว! อย่างนี้ก็ได้เหรอ” วรีวาฏิการ้องประท้วง
“ก็เออสิ! แล้วแกรู้ไว้ด้วยว่าที่บริษัทตอนนี้ลือเรื่องแกกับคุณพาร์คไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
แทนที่วรีวาฏิกาจะตกใจ กลับทำแค่ถอนหายใจ ก่อนเอ่ยว่า
“อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน”
“จ้า...ให้มันจริงเถอะ เขาลือกันว่าคุณพาร์คหึงแกจนตามไปโหดใส่พี่วทัญถึงแผนกไอที”
เพื่อนบอกเท่านั้น คนที่ถูกชาวบ้านนินทาหลุดหัวเราะออกมาทันที แถมยังขำไม่หยุดจนคนเอาเรื่องมาเล่าให้ฟังต้องสะกิด “ขำอะไรนักหนายายวา หยุดขำเลย เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ว่าสรุปวันนั้นคุณพาร์คเขาตามไป เพราะหึงแกจริงหรือเปล่า”
“อ้าว ก็ไหนแกบอกไม่อยากฟังฉันบ่น”
“เออ ฉันไม่อยากฟังแกบ่น” มะลิประชด แต่ยังไม่วายตัดพ้อต่อว่า “ฉันแชตไปถามแกเรื่องคุณพาร์คทีไร แกก็พิมพ์ตอบกลับมาโคตรสั้นไม่ถึงประโยค มีแต่บอกว่าคุณพาร์คของฉันโคตรเลวบ้างละ บางทีก็หาว่าคุณพาร์คของฉันโคตรชั่ว หน้าด้าน แล้งน้ำใจ ซึ่งเรื่องพวกนั้นฉันรู้อยู่แล้วไหม! ฉันไม่เห็นแกจะขยายความอะไรต่อเลย พอฉันไม่ถาม แกก็ไม่เคยเล่า แกทำให้ฉันรู้สึกว่าที่หวังพึ่งแกเป็นแหล่งข่าวเนี่ย ไร้ประโยชน์สิ้นดี! เพราะฉะนั้น บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น!”
“แค่เจอความชั่วร้ายของเจ้านายในแต่ละวัน ฉันก็ไม่อยากจะเอ่ยถึงแล้วไหม ใครจะมีแก่ใจมานั่งพิมพ์บอกยาวๆ กัน วันๆ ฉันคิดแค่ทำงานวันนี้ให้มันจบๆ ไป เนี่ยแล้วแกคิดว่าฉันทำงานสิ้นหวังซังกะตายขนาดนี้ จะอินกับข่าวลือมั่วๆ พวกนี้เหรอ ถ้าแกอยากรู้ฉันก็จะเล่าว่าคุณพาร์คของแกน่ะไม่ได้ตามไปหึงฉัน แต่ที่ตามไปเนี่ย ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะแล้วเขาจะใช้งานฉันช่วงพักกลางวัน ก็เลยตามหามาถึงแผนกไอที แล้วไอ้ที่ไปเหวี่ยงพี่วทัญนั่นไม่จริง ที่โดนเหวี่ยงคือหัวหน้าแผนกไอทีต่างหาก แกคิดดู คอมฯ พังสิบเครื่องรวด แต่หัวหน้านั่งชิล ลูกน้องทำงานกันงกๆ แบบนี้ไม่ให้โดนโทร.ไปเฉ่งจะไหวเหรอ”
“โธ่! หมดกันๆ ความโรแมนติกที่ฉันตั้งใจมาฟัง เสียเวลามาก เสียเวลาสุดๆ”
มะลิโอดครวญยืดยาว ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของวรีวาฏิกาจะดังขึ้น ด้วยความที่วางไว้บนโต๊ะหญิงสาวจึงรีบพลิกหน้าจอโทรศัพท์ดูทันที พอเห็นเป็นเบอร์คุณย่าก็ค่อยโล่งอก บอกตรงๆ ช่วงนี้ภควัตน์ทำให้เธอนอยด์มากเวลาได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือ! พอกดรับสาย วรีวาฏิกาก็เอ่ยทักทายคุณย่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง คุยได้สักพักคุณย่าก็พูดธุระที่โทร.มาหาระหว่างเวลางานว่า
“วา วันนี้มากินข้าวเย็นกับย่านะลูก ย่าให้คนทำของโปรดวาไว้เต็มโต๊ะเลย เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันจะเดือนนึงแล้ว มากินกับย่านะ”
ถ้าคุณย่าบอกขนาดนี้เธอจะปฏิเสธได้ยังไง ปัญหามีอยู่อย่างเดียว ถ้าเธอกลับเร็วทั้งๆ ที่งานไม่เสร็จ เธอจะโดนภควัตน์ฆ่าไหม
ระหว่างที่ยังคิดไม่ตกว่าจะบอกเจ้านายยังไงดี คุณย่าผู้แสนจะรอบคอบมาแต่ไหนแต่ไรก็ได้คิดหาทางออกไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องห่วงละว่าจะโดนเจ้านายเราว่าเอา ย่าชวนพาร์คเขาด้วย มากันให้หมดนี่แหละ ตาพาร์คนี่ก็ยังไง ทำไมต้องใช้งานวาหนักขนาดนี้ ย่าไม่เข้าใจเลย”
โอย! วิธีแก้ปัญหาแบบนี้เธอก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่ามันจะแก้ปัญหาหรือจะสร้างปัญหาเพิ่มให้เธอกันแน่!
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ธ.ค. 2563, 17:02:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ธ.ค. 2563, 17:02:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 297
| << บทที่ 5 -100% | บทที่ 6 -65% >> |