อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด
ตอน: เฝ้าคนนอนหลับ
ระวงวิ่งหน้าตื่นมาหาแม่เฒ่าในกระท่อม เธอกำลังง่วนกับการแยกสมุนไพรที่เพิ่งเก็บมา
“แม่เฒ่า แฮ่กๆ แฮ่กๆ” ระวงตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเสียงดังจนแม่เฒ่าตกใจ คงมีแต่แม่เฒ่าเท่านั้นที่ตกใจเพราะไม่มีใครได้ยินเสียงร้องตะโกนที่อยู่ภายในใจของหนุ่มน้อยได้นอกเสียจากแม่เฒ่าเท่านั้น
“เฮ้ยๆ เอ็งใจเย็นๆ สิวะ ดูทำเข้า เดี๋ยวประตูบ้านข้าพังหมด ถีบมาได้ แล้วเอ็งเป็นอะไรหายแล้วหรือไง” แม่เฒ่าหันมามองระวงที่สูดหายใจจนเต็มปอดอย่างหอบเหนื่อย นี่คงรักษาตัวเองจนมีกำลังถึงขนาดถีบประตูเกือบพังได้แล้วสินะ หญิงชราคิดบ่นในใจเพราะท่าทางของระวงเหมือนคนปกติที่ไม่ได้สูญเสียพลังชีวิตไปแม้แต่นิดเดียว
“กะ...ก็ผมพักไปตั้งหนึ่งวันเต็ม ๆ ผมรู้สึกสดชื่นมากเลยครับ” ระวงเดินเข้าไปนั่งใกล้แม่เฒ่าเพื่อจะได้สนทนากันสะดวกขึ้น แต่แม่เฒ่ากลับไม่สนใจ เธอหันไปสนใจสมุนไพรตรงหน้าต่อ ทิ้งให้ระวงทำหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ
“แม่เฒ่ายุ่งอยู่หรือครับ”
“แล้วเอ็งมีธุระอะไรกับข้า” แม่เฒ่ายังคงสนใจแยกสมุนไพรตรงหน้า แต่ไม่ลืมที่จะตอบคำถามของระวง เธอคิดอยู่แล้วว่าระวงต้องตกใจบางอย่างที่เธอรู้
“คือ...คือผมไม่เข้าใจทำไมจำนวนขีดที่หน้าอกผมถึงไม่มี 51 กลับมีแค่ 50 เหมือนเดิมเท่ากับว่าผมรักษาคนป่วยแค่ 50 คนเองนะครับ”
ระวงขมวดคิ้วพร้อมกับเปิดเสื้อมองดูหน้าอกของตนเอง จนแม่เฒ่าต้องหันมามองแต่เธอไม่ได้ตื่นตกใจตามระวง เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบประหนึ่งเตรียมคำตอบมาเรียบร้อยแล้ว
“ก็แน่ล่ะ เอ็งไม่ได้ใช้ความสามารถรักษาคนป่วย แต่เอ็งอาศัยพลังวิญญาณและสายเลือดพิเศษในการรักษา มันเท่ากับว่าเอ็งดึงพลังมาใช้แต่ไม่ได้ฝึกฝนประสบการณ์และความสามารถให้เพิ่มพูน แล้วมันจะขึ้นมาได้ยังไง ข้าถามหน่อย”
แม่เฒ่าจ้องมองระวงไม่วางตาและเธอต้องการคำตอบ ถ้าไม่ฝึกฝนประสบการณ์และความสามารถแต่อาศัยสิ่งที่มีอยู่ในตัว มันจะมีพลังวิญญาณเพิ่มได้ไหม คำตอบคือ ไม่ได้ จำนวนขีดที่เป็นสัญลักษณ์เลขโรมันบนอกของระวงจึงเท่าเดิม
ระวงฟังแม่เฒ่าอธิบายถึงกับทำหน้าหงอย นี่เขาไม่ได้อะไรเพิ่มเติมเลยหรือไง ถ้าได้มาอีกขีดจะได้เข้าร้อยคนไวขึ้น เล่นเสียทั้งพลังงานและเวลาแต่ไม่ได้จำนวนเพิ่มขึ้นเลยสักนิด แม่เฒ่าส่ายหน้ากับสีหน้าของระวง เธอก็เตือนแล้วแต่ไม่ฟัง รู้ทั้งรู้ว่าตนเองยังอ่อนแต่ยังฝืนทำอย่างกับว่าตนเองสามารถทำได้
“ข้าว่าเอ็งกับพ่อหนุ่มนั่นคงต้องลำบากแล้วล่ะ”
“ทำไมครับ” ระวงสงสัยกับคำพูดของแม่เฒ่า ที่บอกว่าลำบากนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน
“ข้าเห็นชะตาชีวิตของเอ็งสองคนเชื่อมโยงกัน มันเป็นผลพวงมาจากการที่เอ็งดึงพลังวิญญาณมาใช้ทั้งๆ ที่วิญญาณของเอ็งยังไม่แข็งแกร่งพอ หึ ข้าก็เตือนแล้ว นี่ดีแค่ไหนไม่ตายตามไอ้หนุ่มนั่นไป” แม่เฒ่าส่ายหัวและหันกลับไปสนใจสมุนไพรตรงหน้าต่อ ทิ้งให้ระวงหน้าซีดและจมกับความคิดของตนเองต่อไป
เมื่อระวงออกจากกระท่อมของแม่เฒ่า เขาตรงดิ่งไปหาชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งในกระท่อมพักฟื้นและสำรวจร่างกายของชายร่างบางด้วยดวงตาของเขา
คนตรงหน้ารูปร่างไม่สูงใหญ่มากนัก กล้ามเนื้อก็ไม่มี ผิวขาวซีดไม่ค่อยมีน้ำมีนวลเท่าไหร่ คงไม่ค่อยดูแลตนเอง รูปหน้าก็พอดูได้ไม่ถึงขนาดหล่อเหลา ตาชั้นเดียวให้เดาคงตาตี๋อย่างเชื้อสายชาวจีน จมูกรั้นคงดื้อน่าดู ริมฝีปากบางซีดอาจจะยังมีเลือดหล่อเลี้ยงไม่เพียงพอ คงต้องรอให้ร่างกายฟื้นอีกที
หลังจากพิจารณาชายบนแคร่เป็นที่เรียบร้อย เขาจึงตัดสินใจดูแลชายคนนี้ให้ดีที่สุด เมื่อตกมาอยู่ในมือของเขาก็ต้องเป็นหน้าที่ที่เขาต้องรักษาและดูแลจนหาย ยอมรับว่าวินาทีแรกไม่อยากให้มาสิ้นลมหายใจตรงหน้าเพราะเขาไม่เคยรักษาใครแล้วไม่รอด ทุกคนรอดหมด ชายคนนี้ก็เช่นกัน ถึงเขาจะหวังให้การรักษาเพิ่มจำนวนพลังวิญญาณก็ตามแต่เมื่อไม่ได้ก็ต้องดูแลถึงที่สุดอยู่ดี
เมื่อระวงตัดสินใจได้ เขาจึงเดินไปยังตะกร้าใส่สมุนไพรแล้วหยิบใบสมุนไพรที่โขลกเตรียมไว้มาเปลี่ยนอันเก่าที่แปะบนแผลของชายร่างบาง แม่เฒ่าเคยสอนไว้ว่า การดูแลรักษาแผลสดหลังจากเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากร่างกายเป็นเรื่องสำคัญ ดังนั้นเขาไม่อยากพลาดขั้นตอนใดไป
การดูแลของระวงทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนไม่มีสิ่งใดบกพร่อง จนแผลแห้งสนิทดีแต่ชายร่างบางยังคงนอนหน้าซีดอยู่อย่างเดิม มีเพียงลมหายใจเข้าออกและหน้าอกขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ทำให้ระวงรับรู้ได้ว่าชายคนนี้ยังไม่สิ้นลมและยังมีชีวิตอยู่ แต่นี่เข้าสัปดาห์ที่สองแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นแต่อย่างใด จนระวงเริ่มกังวลใจนั่งเฝ้าไม่ห่างจึงทำให้แม่เฒ่านึกเป็นห่วงต้องเดินมาหา
“ระวง เอ็งไม่กินข้าวกินปลาหรือไง นั่งเฝ้าไอ้หนุ่มจนเอ็งจะตามมันไปอยู่แล้ว ไปกินข้าว” แม่เฒ่าส่งเสียงดุเล็กน้อย เธอเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ชายคนนี้เข้ามาในหมู่บ้าน ระวงก็มัวแต่อยู่ในกระท่อมจนเลยเวลาอาหารตลอด แทบจะไม่แตะอาหารที่เธอทำให้เลยด้วยซ้ำ
“ครับ เดี๋ยวผมออกไปครับ” ถึงจะตอบแบบนั้นระวงก็ยังไม่ขยับไปไหน จนแม่เฒ่าทนไม่ไหวเดินไปเขกหัวโป๊กใหญ่
“โอ๊ย เจ็บครับ”
“เจ็บสิดี จะได้เอาความโง่ออกไปบ้าง เอ็งจะห่วงอะไรมันนักว่ะ มาถึงขนาดนี้มันไม่ตายหรอก เอ็งนั่นแหละจะตายเอา”
“แฮะๆ ครับๆ ผมไปแล้ว” ระวงเอามือลูบหัวไปมาเพื่อคลายความเจ็บ แรงเขกของแม่เฒ่าไม่มีใครเกิน ยังแรงดีไม่มีตก งานนี้ระวงได้แต่ทำตามคำสั่งและเดินตามแม่เฒ่าออกไปข้างนอก แต่สายตาคอยเหลือบมองชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะปิดประตูลง
หลังจากที่ระวงกับแม่เฒ่าออกจากกระท่อมไป ชายร่างบางเริ่มขยับตัวพร้อมกับลืมตาตื่นขึ้น
“แม่เฒ่า แฮ่กๆ แฮ่กๆ” ระวงตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเสียงดังจนแม่เฒ่าตกใจ คงมีแต่แม่เฒ่าเท่านั้นที่ตกใจเพราะไม่มีใครได้ยินเสียงร้องตะโกนที่อยู่ภายในใจของหนุ่มน้อยได้นอกเสียจากแม่เฒ่าเท่านั้น
“เฮ้ยๆ เอ็งใจเย็นๆ สิวะ ดูทำเข้า เดี๋ยวประตูบ้านข้าพังหมด ถีบมาได้ แล้วเอ็งเป็นอะไรหายแล้วหรือไง” แม่เฒ่าหันมามองระวงที่สูดหายใจจนเต็มปอดอย่างหอบเหนื่อย นี่คงรักษาตัวเองจนมีกำลังถึงขนาดถีบประตูเกือบพังได้แล้วสินะ หญิงชราคิดบ่นในใจเพราะท่าทางของระวงเหมือนคนปกติที่ไม่ได้สูญเสียพลังชีวิตไปแม้แต่นิดเดียว
“กะ...ก็ผมพักไปตั้งหนึ่งวันเต็ม ๆ ผมรู้สึกสดชื่นมากเลยครับ” ระวงเดินเข้าไปนั่งใกล้แม่เฒ่าเพื่อจะได้สนทนากันสะดวกขึ้น แต่แม่เฒ่ากลับไม่สนใจ เธอหันไปสนใจสมุนไพรตรงหน้าต่อ ทิ้งให้ระวงทำหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ
“แม่เฒ่ายุ่งอยู่หรือครับ”
“แล้วเอ็งมีธุระอะไรกับข้า” แม่เฒ่ายังคงสนใจแยกสมุนไพรตรงหน้า แต่ไม่ลืมที่จะตอบคำถามของระวง เธอคิดอยู่แล้วว่าระวงต้องตกใจบางอย่างที่เธอรู้
“คือ...คือผมไม่เข้าใจทำไมจำนวนขีดที่หน้าอกผมถึงไม่มี 51 กลับมีแค่ 50 เหมือนเดิมเท่ากับว่าผมรักษาคนป่วยแค่ 50 คนเองนะครับ”
ระวงขมวดคิ้วพร้อมกับเปิดเสื้อมองดูหน้าอกของตนเอง จนแม่เฒ่าต้องหันมามองแต่เธอไม่ได้ตื่นตกใจตามระวง เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบประหนึ่งเตรียมคำตอบมาเรียบร้อยแล้ว
“ก็แน่ล่ะ เอ็งไม่ได้ใช้ความสามารถรักษาคนป่วย แต่เอ็งอาศัยพลังวิญญาณและสายเลือดพิเศษในการรักษา มันเท่ากับว่าเอ็งดึงพลังมาใช้แต่ไม่ได้ฝึกฝนประสบการณ์และความสามารถให้เพิ่มพูน แล้วมันจะขึ้นมาได้ยังไง ข้าถามหน่อย”
แม่เฒ่าจ้องมองระวงไม่วางตาและเธอต้องการคำตอบ ถ้าไม่ฝึกฝนประสบการณ์และความสามารถแต่อาศัยสิ่งที่มีอยู่ในตัว มันจะมีพลังวิญญาณเพิ่มได้ไหม คำตอบคือ ไม่ได้ จำนวนขีดที่เป็นสัญลักษณ์เลขโรมันบนอกของระวงจึงเท่าเดิม
ระวงฟังแม่เฒ่าอธิบายถึงกับทำหน้าหงอย นี่เขาไม่ได้อะไรเพิ่มเติมเลยหรือไง ถ้าได้มาอีกขีดจะได้เข้าร้อยคนไวขึ้น เล่นเสียทั้งพลังงานและเวลาแต่ไม่ได้จำนวนเพิ่มขึ้นเลยสักนิด แม่เฒ่าส่ายหน้ากับสีหน้าของระวง เธอก็เตือนแล้วแต่ไม่ฟัง รู้ทั้งรู้ว่าตนเองยังอ่อนแต่ยังฝืนทำอย่างกับว่าตนเองสามารถทำได้
“ข้าว่าเอ็งกับพ่อหนุ่มนั่นคงต้องลำบากแล้วล่ะ”
“ทำไมครับ” ระวงสงสัยกับคำพูดของแม่เฒ่า ที่บอกว่าลำบากนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน
“ข้าเห็นชะตาชีวิตของเอ็งสองคนเชื่อมโยงกัน มันเป็นผลพวงมาจากการที่เอ็งดึงพลังวิญญาณมาใช้ทั้งๆ ที่วิญญาณของเอ็งยังไม่แข็งแกร่งพอ หึ ข้าก็เตือนแล้ว นี่ดีแค่ไหนไม่ตายตามไอ้หนุ่มนั่นไป” แม่เฒ่าส่ายหัวและหันกลับไปสนใจสมุนไพรตรงหน้าต่อ ทิ้งให้ระวงหน้าซีดและจมกับความคิดของตนเองต่อไป
เมื่อระวงออกจากกระท่อมของแม่เฒ่า เขาตรงดิ่งไปหาชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งในกระท่อมพักฟื้นและสำรวจร่างกายของชายร่างบางด้วยดวงตาของเขา
คนตรงหน้ารูปร่างไม่สูงใหญ่มากนัก กล้ามเนื้อก็ไม่มี ผิวขาวซีดไม่ค่อยมีน้ำมีนวลเท่าไหร่ คงไม่ค่อยดูแลตนเอง รูปหน้าก็พอดูได้ไม่ถึงขนาดหล่อเหลา ตาชั้นเดียวให้เดาคงตาตี๋อย่างเชื้อสายชาวจีน จมูกรั้นคงดื้อน่าดู ริมฝีปากบางซีดอาจจะยังมีเลือดหล่อเลี้ยงไม่เพียงพอ คงต้องรอให้ร่างกายฟื้นอีกที
หลังจากพิจารณาชายบนแคร่เป็นที่เรียบร้อย เขาจึงตัดสินใจดูแลชายคนนี้ให้ดีที่สุด เมื่อตกมาอยู่ในมือของเขาก็ต้องเป็นหน้าที่ที่เขาต้องรักษาและดูแลจนหาย ยอมรับว่าวินาทีแรกไม่อยากให้มาสิ้นลมหายใจตรงหน้าเพราะเขาไม่เคยรักษาใครแล้วไม่รอด ทุกคนรอดหมด ชายคนนี้ก็เช่นกัน ถึงเขาจะหวังให้การรักษาเพิ่มจำนวนพลังวิญญาณก็ตามแต่เมื่อไม่ได้ก็ต้องดูแลถึงที่สุดอยู่ดี
เมื่อระวงตัดสินใจได้ เขาจึงเดินไปยังตะกร้าใส่สมุนไพรแล้วหยิบใบสมุนไพรที่โขลกเตรียมไว้มาเปลี่ยนอันเก่าที่แปะบนแผลของชายร่างบาง แม่เฒ่าเคยสอนไว้ว่า การดูแลรักษาแผลสดหลังจากเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากร่างกายเป็นเรื่องสำคัญ ดังนั้นเขาไม่อยากพลาดขั้นตอนใดไป
การดูแลของระวงทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนไม่มีสิ่งใดบกพร่อง จนแผลแห้งสนิทดีแต่ชายร่างบางยังคงนอนหน้าซีดอยู่อย่างเดิม มีเพียงลมหายใจเข้าออกและหน้าอกขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ทำให้ระวงรับรู้ได้ว่าชายคนนี้ยังไม่สิ้นลมและยังมีชีวิตอยู่ แต่นี่เข้าสัปดาห์ที่สองแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นแต่อย่างใด จนระวงเริ่มกังวลใจนั่งเฝ้าไม่ห่างจึงทำให้แม่เฒ่านึกเป็นห่วงต้องเดินมาหา
“ระวง เอ็งไม่กินข้าวกินปลาหรือไง นั่งเฝ้าไอ้หนุ่มจนเอ็งจะตามมันไปอยู่แล้ว ไปกินข้าว” แม่เฒ่าส่งเสียงดุเล็กน้อย เธอเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ชายคนนี้เข้ามาในหมู่บ้าน ระวงก็มัวแต่อยู่ในกระท่อมจนเลยเวลาอาหารตลอด แทบจะไม่แตะอาหารที่เธอทำให้เลยด้วยซ้ำ
“ครับ เดี๋ยวผมออกไปครับ” ถึงจะตอบแบบนั้นระวงก็ยังไม่ขยับไปไหน จนแม่เฒ่าทนไม่ไหวเดินไปเขกหัวโป๊กใหญ่
“โอ๊ย เจ็บครับ”
“เจ็บสิดี จะได้เอาความโง่ออกไปบ้าง เอ็งจะห่วงอะไรมันนักว่ะ มาถึงขนาดนี้มันไม่ตายหรอก เอ็งนั่นแหละจะตายเอา”
“แฮะๆ ครับๆ ผมไปแล้ว” ระวงเอามือลูบหัวไปมาเพื่อคลายความเจ็บ แรงเขกของแม่เฒ่าไม่มีใครเกิน ยังแรงดีไม่มีตก งานนี้ระวงได้แต่ทำตามคำสั่งและเดินตามแม่เฒ่าออกไปข้างนอก แต่สายตาคอยเหลือบมองชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะปิดประตูลง
หลังจากที่ระวงกับแม่เฒ่าออกจากกระท่อมไป ชายร่างบางเริ่มขยับตัวพร้อมกับลืมตาตื่นขึ้น
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2563, 20:17:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ธ.ค. 2563, 20:17:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 414
| << ชายที่ใกล้ตาย | ตื่นมาก็วุ่นจริง >> |