อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด
ตอน: ตื่นมาก็วุ่นจริง
“ระวง นั่นเอ็งจะไปไหน” แม่เฒ่าดุระวงที่ทำตัวเป็นเด็ก ข้าวในจานไม่พร่องเลยสักนิดมัวแต่จ้องมองประตูตลอดเวลา ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่นิ่ง
“คือ...คือผมอิ่มแล้วครับ ขอตัวนะครับ” ระวงรีบลุกพรวดวิ่งไปที่ประตูโดยไม่ฟังเสียงของแม่เฒ่าที่ไล่หลังจนแม่เฒ่าต้องส่ายหน้า ตั้งแต่ชายคนนั้นมาที่นี่ระวงก็ทำตัวแปลกไป เป็นห่วงเกินกว่าเหตุและชอบขลุกตัวเฝ้าคนเจ็บในกระท่อมเป็นอาทิตย์ งานนี้ท่าทางจะวุ่นน่าดู
หลังจากระวงออกมาจากกระท่อมของแม่เฒ่า เขารีบตรงดิ่งไปหาชายที่เจ็บและไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมอยู่ไม่สุข รู้สึกกังวลใจแปลกๆ จนทานข้าวต่อไม่ได้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องใจหายเพราะชายร่างบางคนนั้นหายไปจากแคร่
“หายไปไหน” ระวงเหงื่อผุดตามใบหน้าทั้งที่อากาศเย็น เขาเดินหาในกระท่อมกลับไม่เจอ ไปไหน! ทำไมไม่มี!
เขาร้อนใจกับการหายตัวไปของชายร่างบาง จนมาหยุดชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้นไม้เป็นทางยาว เขาจึงเดินตามรอยเลือดนั่นและได้เห็นคนเจ็บนอนคว่ำหน้าอยู่บริเวณประตูหลังกระท่อม
“เฮ้ย! คุณเป็นอะไรไหม”
เลือดที่ไหลตามพื้นทำให้ระวงเหงื่อออก เขาจึงรีบเข้าไปดูคนเจ็บทันที นี่มันบ้าอะไรกัน ทำไมชายคนนี้ถึงดื้อรั้นและยังฝืนสังขารมาถึงประตูหลังได้ เขาตัดสินใจอุ้มชายที่เจ็บมายังแคร่เพื่อเปิดดูแผลที่เขาพันผ้าเอาไว้ แผลเพิ่งจะแห้งสนิทดีตอนนี้กลับมาฉีกอีกแล้ว เขารีบจัดการบาดแผลที่ฉีกขาดด้วยใบสมุนไพรที่แม่เฒ่าเตรียมเอาไว้ จึงนำใบเหล่านั้นมาโป๊ะทันทีพร้อมกับพันผ้าปิดบาดแผลกลับไปเหมือนเดิม
ระหว่างที่ระวงกำลังง่วนอยู่กับการเก็บอุปกรณ์และใบสมุนไพรให้เข้าที่ ชายร่างบางที่นอนปวดแผลอยู่นั้นได้ลืมตาตื่นขึ้น แล้วส่งเสียงดังโวยวาย
“ใครอยู่ตรงนั้น ผมมองไม่ค่อยเห็น กระเป๋าผมอยู่ไหน คอนแทคเลนส์ผมไปไหน ทำไมไม่เปิดไฟ มันมืด เปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงดังโวยวายพร้อมกับร่างที่มีเลือดซึมจากบาดแผลและกำลังลงจากเตียง ทำให้ระวงต้องทิ้งตะกร้ารีบไปผลักดอกเตอร์ให้นอนลงบนแคร่ทันที
“นายทำบ้าอะไรห๊ะ! รู้ไหมแผลฉีกขาดหมดแล้ว ฉันอู่ซ่าถนอมดูแลแผลนายให้สมานกันดี นายตื่นมาเพียงไม่กี่นาทีฉีกหมด นอนลงไปเลยนะห้ามลุก” เสียงดังก้องด้วยความโกรธ แม้ภายนอกคือความเงียบแต่ดอกเตอร์กลับสะดุ้งตกใจเพราะเขาได้ยินเต็มสองหู
“ผะ...ผมมองไม่เห็น คอนแทคเลนส์ผมอยู่ไหน” ดอกเตอร์ควานหาของที่ต้องการในความมืดมิด ทำให้ระวงต้องขมวดคิ้วสงสัยว่าของที่ว่าคืออะไร
ดอกเตอร์ตัดสินใจลงจากเตียงอีกครั้งแต่ระวงเข้ามาผลักคนร่างบางให้นอนติดเตียง แรงคงมากเกินไปจึงทำให้ดอกเตอร์จุกและเจ็บแผลทันที
“โอ๊ย แรงเยอะชะมัด เบาๆ หน่อยสิ”
ดอกเตอร์จ้องเขม็งพร้อมกับกุมแผลที่ถูกปิดทับด้วยยาสมุนไพร แม้จะมีผ้าพันไว้แต่ก็ยังมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผลจนเปื้อนมือของดอกเตอร์ไปหมด ทำให้ดอกเตอร์ต้องยกมือขึ้นมาดู เหงื่อค่อยๆ ไหลผุดตามใบหน้า ถึงมันจะมืดมิดแต่กลิ่นคาวเลือดทีแตะจมูกจนแทบจะอ้วกแม้จะเป็นเลือดของตนเอง เพียงแค่กลิ่นมันก็ชวนให้คิดไปไกล หน้าตาเริ่มซีดเผือด หายใจไม่ทั่วท้อง เขาจึงหน้ามืดเป็นลมทันที
“เฮ้ย!” ระวงรีบเข้าไปดูคนป่วยที่ไม่เจ็บอย่างที่เห็น แค่เลือดทำไมต้องเป็นลมด้วย แล้วของที่ว่าคืออะไร เขาไม่เข้าใจจริงๆ
ระวงเข้าไปดูแผลและทำความสะอาดพร้อมกับรักษาด้วยสมุนไพรเช่นเดิม ทุกอย่างทำด้วยความชำนาญ ปากก็บ่นไปมือก็ทำไป เขาไม่เข้าใจชายคนนี้เลยว่าทำไมถึงวุ่นขนาดนี้
ดอกเตอร์ลืมตาตื่นในเวลาใกล้เช้าด้วยความรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่แผลหน้าท้อง แสงยามรุ่งสางเข้ามาตามหน้าต่างทำให้เขามองเห็นได้มากขึ้น แน่นอนเขาเห็นระวง ถึงแม้จะมัวแต่ก็พอรู้ว่าเป็นเด็ก
ระวงกำลังรื้อค้นกระเป๋าของดอกเตอร์ เขาเดินฝ่าดงหญ้ากลับไปทางเก่าที่พบกับคนเจ็บ เพื่อไปหาของที่ว่าให้กับคนที่ต้องการ และพบว่ามีกระเป๋าเป๋ใบสีน้ำตาลห้อยโตงเตงเกี่ยวกิ่งไม้แกว่งไปมาใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาจึงต้องปีนขึ้นไปเอามาให้และต้องรื้อค้นของในกระเป๋าที่ฉีกขาดโดยมีเพียงกล่องหน้าตาแปลกประหลาดอยู่หน้ากระเป๋าที่ปิดสนิท
“ไอ้หนูทำอะไรอยู่ ผมอยากได้ของของผมคืน” ดอกเตอร์ถามระวง ถึงแม้ว่าจะมองเห็นพร่ามัวแต่ก็พอรู้อยู่ว่าเป็นเด็ก และเขาคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะให้คำตอบเขาได้ว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนและเสื้อผ้าของของเขาหายไปไหนหมด แล้วทำไมมีแต่กางเกงสีหมองสามส่วนที่เขาใส่อยู่
“เดี๋ยวก่อน ผมกำลังหาของที่ว่าอยู่ไง” น้ำเสียงลากยาวและเน้นหนักด้วยความหงุดหงิด เพราะหงุดหงิดจึงเผลอพูดคุยอย่างคนปกติ
“หาอะไรอยู่ หาคอนแทคเลนส์ของผมใช่ไหม” คอนแทคเลนส์หลุดเลยทำให้เขามองไม่ค่อยเห็นและที่สำคัญเขามีสำรองไว้จำนวนมากและทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าเป้ของเขา
“ใช่อันนี้หรือเปล่า” ระวงยื่นกล่องขนาดกะทัดรัดให้ดอกเตอร์ดู ดอกเตอร์จึงรับไว้และรีบเปิดกล่องทันที
ในกล่องมีคอนแทคเลนส์ที่เก็บเรียงกันไว้อย่างดี และแน่นอนทั้งหมดนั้นเขาสั่งทำพิเศษสำหรับดวงตาของเขา แล้วใช่ว่าราคาจะถูก ราคาแพงตามคุณสมบัติของมัน ดังนั้น เขาต้องถนอมรักษาและสั่งซื้อกล่องเก็บอย่างดี
การใส่คอนแทคเลนส์ทำให้เขาปรับสภาพสายตาของตนเองได้ดีในความมืด เขามีปัญหาด้านการมองเห็นในความมืดนิดหน่อยและมีสายตาที่สั้นมาก มากจนไม่สามารถมองเห็นได้อย่างปกติ เมื่อสายตาปรับได้อย่างดีแล้วทำให้เขามองเห็นหนุ่มน้อยที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ สายตาของคนทั้งคู่ประสานและมองกันไปมาสุดท้ายดอกเตอร์ก็ต้องเอ่ยปากถาม
“เสื้อผ้าผมอยู่ไหนครับ” คำพูดของดอกเตอร์ทำให้ระวงต้องส่ายหน้าและเผลอบ่นออกมาแบบลืมตัว
“ตื่นมาก็วุ่นวาย ยังไม่หายดียังซ่า แล้วตามหาเสื้อผ้าจะไปไหนอีก” น้ำเสียงที่ดอกเตอร์ได้ยินภายใต้ใบหน้าที่นิ่ง โดยไม่ขยับริมฝีปาก ทำให้ดอกเตอร์จ้องปากของหนุ่มน้อยอย่างจริงจัง
“มองอะไรวะ” ระวงต้องผงะเมื่อดอกเตอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และสายตาจดจ้องที่ปากของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มองปากนายไง ทำได้ยังไงพูดโดยไม่ขยับปาก”
“เฮ้ย คุณได้ยินผมด้วยเหรอ”
“ก็ได้ยินสิ ถามอะไรแปลก ๆ” ดอกเตอร์ขมวดคิ้วมองหน้าระวงอย่างคนมีคำถาม
ระวงกะพริบตาปริบๆ สงสัยกับสิ่งที่ได้ยินหรือว่าจะเป็นผลมาจากการรักษา การจ้องหน้าของทั้งคู่สิ้นสุดลงเมื่อแม่เฒ่าเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำสีดำหนึ่งถ้วย
“ระวงเอาให้เจ้าหนุ่มนี่ดื่ม ก่อนมันจะเป็นไข้ แผลเปิดขนาดนั้นระวังจะป่วยอีก” แม่เฒ่ารับรู้ตั้งแต่ระวงออกจากหมู่บ้านเข้าป่าไปหาของบางสิ่ง ไม่ว่าใครก็แล้วแต่จะทำอะไรในหมู่บ้านนี้เธอรู้หมด เพราะเหลือเธอเพียงคนเดียวที่เป็นเสาหลักและมีญาณอย่างรู้ ไม่ว่าจะสิ่งใดที่ผ่านเข้าออกบริเวณอาณาเขตหมู่บ้านก็ไม่สามารถผ่านเธอไปได้
“ครับ ผมจะให้เขาดื่ม” ระวงหยิบและยื่นให้ดอกเตอร์ที่มองมาทางพวกเขาตาแป๋ว ตอนนี้ยังเถอะ ยังไม่มีอาการปวด เพราะฤทธิ์ยาสมุนไพรที่ระวงอุดแผลไว้ยังไม่หมดฤทธิ์ มันเป็นใบคราดชา ใบสมุนไพรที่มีเฉพาะที่นี่ไว้สำหรับระงับปวดเฉพาะที่ เขามักจะใช้เป็นประจำสำหรับผู้ป่วยที่เจ็บหนักอย่างดอกเตอร์เป็นต้น
“ดื่มสิ”
“ม...มันคืออะไร ผมไม่ดื่ม” ดอกเตอร์มองน้ำสีดำในถ้วยไม้แล้วเบ้ปากหันหน้าหนี น้ำดำๆ ไม่น่าดื่ม เขาจะไม่เอาสิ่งแปลกปลอมเข้าร่างกายเด็ดขาด จนระวงหมดความอดทนเม้มปากแน่นด้วยความหงุดหงิด
‘มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้หมอนี่’ ระวงก่นด่าในใจ เอาไงเอากันเรื่องมากนักจับกรอกปากเสียเลย
ความคิดมักมาพร้อมกับการกระทำ มือหนึ่งถือถ้วยอีกมือบีบปากดอกเตอร์แน่น ส่วนตัวของเขากระโดดขึ้นคร่อมทับและล็อกตัวคนป่วยพร้อมกับกรอกน้ำใส่ปากทันที
น้ำสีดำค่อยๆ ไหลลงคอดอกเตอร์ที่พยายามดิ้นไปมาแต่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ เพราะแรงทับขาจากร่างเล็กแต่น้ำหนักมากจนขยับไม่ได้
‘ขม ขมมาก งือ...ช่วยผมด้วย ไอ้เด็กนี่จะฆ่าผม’ เสียงร้องภายในใจที่ไม่มีใครได้ยิน กำลังร้องเรียกให้ใครก็ได้ช่วยเขาที
คงมีแต่แม่เฒ่าเพียงคนเดียวที่ยืนนิ่งจ้องมองหนุ่มน้อยที่ไม่ได้อายุน้อยอย่างที่เห็นใช้กำลังในการรักษาชายหนุ่มร่างบางแต่ดื้อ เอาแต่ใจและขี้ขลาด ซึ่งไม่เหมาะกับหน้าตาที่ซื่อบื้อ
“คือ...คือผมอิ่มแล้วครับ ขอตัวนะครับ” ระวงรีบลุกพรวดวิ่งไปที่ประตูโดยไม่ฟังเสียงของแม่เฒ่าที่ไล่หลังจนแม่เฒ่าต้องส่ายหน้า ตั้งแต่ชายคนนั้นมาที่นี่ระวงก็ทำตัวแปลกไป เป็นห่วงเกินกว่าเหตุและชอบขลุกตัวเฝ้าคนเจ็บในกระท่อมเป็นอาทิตย์ งานนี้ท่าทางจะวุ่นน่าดู
หลังจากระวงออกมาจากกระท่อมของแม่เฒ่า เขารีบตรงดิ่งไปหาชายที่เจ็บและไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมอยู่ไม่สุข รู้สึกกังวลใจแปลกๆ จนทานข้าวต่อไม่ได้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องใจหายเพราะชายร่างบางคนนั้นหายไปจากแคร่
“หายไปไหน” ระวงเหงื่อผุดตามใบหน้าทั้งที่อากาศเย็น เขาเดินหาในกระท่อมกลับไม่เจอ ไปไหน! ทำไมไม่มี!
เขาร้อนใจกับการหายตัวไปของชายร่างบาง จนมาหยุดชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้นไม้เป็นทางยาว เขาจึงเดินตามรอยเลือดนั่นและได้เห็นคนเจ็บนอนคว่ำหน้าอยู่บริเวณประตูหลังกระท่อม
“เฮ้ย! คุณเป็นอะไรไหม”
เลือดที่ไหลตามพื้นทำให้ระวงเหงื่อออก เขาจึงรีบเข้าไปดูคนเจ็บทันที นี่มันบ้าอะไรกัน ทำไมชายคนนี้ถึงดื้อรั้นและยังฝืนสังขารมาถึงประตูหลังได้ เขาตัดสินใจอุ้มชายที่เจ็บมายังแคร่เพื่อเปิดดูแผลที่เขาพันผ้าเอาไว้ แผลเพิ่งจะแห้งสนิทดีตอนนี้กลับมาฉีกอีกแล้ว เขารีบจัดการบาดแผลที่ฉีกขาดด้วยใบสมุนไพรที่แม่เฒ่าเตรียมเอาไว้ จึงนำใบเหล่านั้นมาโป๊ะทันทีพร้อมกับพันผ้าปิดบาดแผลกลับไปเหมือนเดิม
ระหว่างที่ระวงกำลังง่วนอยู่กับการเก็บอุปกรณ์และใบสมุนไพรให้เข้าที่ ชายร่างบางที่นอนปวดแผลอยู่นั้นได้ลืมตาตื่นขึ้น แล้วส่งเสียงดังโวยวาย
“ใครอยู่ตรงนั้น ผมมองไม่ค่อยเห็น กระเป๋าผมอยู่ไหน คอนแทคเลนส์ผมไปไหน ทำไมไม่เปิดไฟ มันมืด เปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงดังโวยวายพร้อมกับร่างที่มีเลือดซึมจากบาดแผลและกำลังลงจากเตียง ทำให้ระวงต้องทิ้งตะกร้ารีบไปผลักดอกเตอร์ให้นอนลงบนแคร่ทันที
“นายทำบ้าอะไรห๊ะ! รู้ไหมแผลฉีกขาดหมดแล้ว ฉันอู่ซ่าถนอมดูแลแผลนายให้สมานกันดี นายตื่นมาเพียงไม่กี่นาทีฉีกหมด นอนลงไปเลยนะห้ามลุก” เสียงดังก้องด้วยความโกรธ แม้ภายนอกคือความเงียบแต่ดอกเตอร์กลับสะดุ้งตกใจเพราะเขาได้ยินเต็มสองหู
“ผะ...ผมมองไม่เห็น คอนแทคเลนส์ผมอยู่ไหน” ดอกเตอร์ควานหาของที่ต้องการในความมืดมิด ทำให้ระวงต้องขมวดคิ้วสงสัยว่าของที่ว่าคืออะไร
ดอกเตอร์ตัดสินใจลงจากเตียงอีกครั้งแต่ระวงเข้ามาผลักคนร่างบางให้นอนติดเตียง แรงคงมากเกินไปจึงทำให้ดอกเตอร์จุกและเจ็บแผลทันที
“โอ๊ย แรงเยอะชะมัด เบาๆ หน่อยสิ”
ดอกเตอร์จ้องเขม็งพร้อมกับกุมแผลที่ถูกปิดทับด้วยยาสมุนไพร แม้จะมีผ้าพันไว้แต่ก็ยังมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผลจนเปื้อนมือของดอกเตอร์ไปหมด ทำให้ดอกเตอร์ต้องยกมือขึ้นมาดู เหงื่อค่อยๆ ไหลผุดตามใบหน้า ถึงมันจะมืดมิดแต่กลิ่นคาวเลือดทีแตะจมูกจนแทบจะอ้วกแม้จะเป็นเลือดของตนเอง เพียงแค่กลิ่นมันก็ชวนให้คิดไปไกล หน้าตาเริ่มซีดเผือด หายใจไม่ทั่วท้อง เขาจึงหน้ามืดเป็นลมทันที
“เฮ้ย!” ระวงรีบเข้าไปดูคนป่วยที่ไม่เจ็บอย่างที่เห็น แค่เลือดทำไมต้องเป็นลมด้วย แล้วของที่ว่าคืออะไร เขาไม่เข้าใจจริงๆ
ระวงเข้าไปดูแผลและทำความสะอาดพร้อมกับรักษาด้วยสมุนไพรเช่นเดิม ทุกอย่างทำด้วยความชำนาญ ปากก็บ่นไปมือก็ทำไป เขาไม่เข้าใจชายคนนี้เลยว่าทำไมถึงวุ่นขนาดนี้
ดอกเตอร์ลืมตาตื่นในเวลาใกล้เช้าด้วยความรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่แผลหน้าท้อง แสงยามรุ่งสางเข้ามาตามหน้าต่างทำให้เขามองเห็นได้มากขึ้น แน่นอนเขาเห็นระวง ถึงแม้จะมัวแต่ก็พอรู้ว่าเป็นเด็ก
ระวงกำลังรื้อค้นกระเป๋าของดอกเตอร์ เขาเดินฝ่าดงหญ้ากลับไปทางเก่าที่พบกับคนเจ็บ เพื่อไปหาของที่ว่าให้กับคนที่ต้องการ และพบว่ามีกระเป๋าเป๋ใบสีน้ำตาลห้อยโตงเตงเกี่ยวกิ่งไม้แกว่งไปมาใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาจึงต้องปีนขึ้นไปเอามาให้และต้องรื้อค้นของในกระเป๋าที่ฉีกขาดโดยมีเพียงกล่องหน้าตาแปลกประหลาดอยู่หน้ากระเป๋าที่ปิดสนิท
“ไอ้หนูทำอะไรอยู่ ผมอยากได้ของของผมคืน” ดอกเตอร์ถามระวง ถึงแม้ว่าจะมองเห็นพร่ามัวแต่ก็พอรู้อยู่ว่าเป็นเด็ก และเขาคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะให้คำตอบเขาได้ว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนและเสื้อผ้าของของเขาหายไปไหนหมด แล้วทำไมมีแต่กางเกงสีหมองสามส่วนที่เขาใส่อยู่
“เดี๋ยวก่อน ผมกำลังหาของที่ว่าอยู่ไง” น้ำเสียงลากยาวและเน้นหนักด้วยความหงุดหงิด เพราะหงุดหงิดจึงเผลอพูดคุยอย่างคนปกติ
“หาอะไรอยู่ หาคอนแทคเลนส์ของผมใช่ไหม” คอนแทคเลนส์หลุดเลยทำให้เขามองไม่ค่อยเห็นและที่สำคัญเขามีสำรองไว้จำนวนมากและทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าเป้ของเขา
“ใช่อันนี้หรือเปล่า” ระวงยื่นกล่องขนาดกะทัดรัดให้ดอกเตอร์ดู ดอกเตอร์จึงรับไว้และรีบเปิดกล่องทันที
ในกล่องมีคอนแทคเลนส์ที่เก็บเรียงกันไว้อย่างดี และแน่นอนทั้งหมดนั้นเขาสั่งทำพิเศษสำหรับดวงตาของเขา แล้วใช่ว่าราคาจะถูก ราคาแพงตามคุณสมบัติของมัน ดังนั้น เขาต้องถนอมรักษาและสั่งซื้อกล่องเก็บอย่างดี
การใส่คอนแทคเลนส์ทำให้เขาปรับสภาพสายตาของตนเองได้ดีในความมืด เขามีปัญหาด้านการมองเห็นในความมืดนิดหน่อยและมีสายตาที่สั้นมาก มากจนไม่สามารถมองเห็นได้อย่างปกติ เมื่อสายตาปรับได้อย่างดีแล้วทำให้เขามองเห็นหนุ่มน้อยที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ สายตาของคนทั้งคู่ประสานและมองกันไปมาสุดท้ายดอกเตอร์ก็ต้องเอ่ยปากถาม
“เสื้อผ้าผมอยู่ไหนครับ” คำพูดของดอกเตอร์ทำให้ระวงต้องส่ายหน้าและเผลอบ่นออกมาแบบลืมตัว
“ตื่นมาก็วุ่นวาย ยังไม่หายดียังซ่า แล้วตามหาเสื้อผ้าจะไปไหนอีก” น้ำเสียงที่ดอกเตอร์ได้ยินภายใต้ใบหน้าที่นิ่ง โดยไม่ขยับริมฝีปาก ทำให้ดอกเตอร์จ้องปากของหนุ่มน้อยอย่างจริงจัง
“มองอะไรวะ” ระวงต้องผงะเมื่อดอกเตอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และสายตาจดจ้องที่ปากของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มองปากนายไง ทำได้ยังไงพูดโดยไม่ขยับปาก”
“เฮ้ย คุณได้ยินผมด้วยเหรอ”
“ก็ได้ยินสิ ถามอะไรแปลก ๆ” ดอกเตอร์ขมวดคิ้วมองหน้าระวงอย่างคนมีคำถาม
ระวงกะพริบตาปริบๆ สงสัยกับสิ่งที่ได้ยินหรือว่าจะเป็นผลมาจากการรักษา การจ้องหน้าของทั้งคู่สิ้นสุดลงเมื่อแม่เฒ่าเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำสีดำหนึ่งถ้วย
“ระวงเอาให้เจ้าหนุ่มนี่ดื่ม ก่อนมันจะเป็นไข้ แผลเปิดขนาดนั้นระวังจะป่วยอีก” แม่เฒ่ารับรู้ตั้งแต่ระวงออกจากหมู่บ้านเข้าป่าไปหาของบางสิ่ง ไม่ว่าใครก็แล้วแต่จะทำอะไรในหมู่บ้านนี้เธอรู้หมด เพราะเหลือเธอเพียงคนเดียวที่เป็นเสาหลักและมีญาณอย่างรู้ ไม่ว่าจะสิ่งใดที่ผ่านเข้าออกบริเวณอาณาเขตหมู่บ้านก็ไม่สามารถผ่านเธอไปได้
“ครับ ผมจะให้เขาดื่ม” ระวงหยิบและยื่นให้ดอกเตอร์ที่มองมาทางพวกเขาตาแป๋ว ตอนนี้ยังเถอะ ยังไม่มีอาการปวด เพราะฤทธิ์ยาสมุนไพรที่ระวงอุดแผลไว้ยังไม่หมดฤทธิ์ มันเป็นใบคราดชา ใบสมุนไพรที่มีเฉพาะที่นี่ไว้สำหรับระงับปวดเฉพาะที่ เขามักจะใช้เป็นประจำสำหรับผู้ป่วยที่เจ็บหนักอย่างดอกเตอร์เป็นต้น
“ดื่มสิ”
“ม...มันคืออะไร ผมไม่ดื่ม” ดอกเตอร์มองน้ำสีดำในถ้วยไม้แล้วเบ้ปากหันหน้าหนี น้ำดำๆ ไม่น่าดื่ม เขาจะไม่เอาสิ่งแปลกปลอมเข้าร่างกายเด็ดขาด จนระวงหมดความอดทนเม้มปากแน่นด้วยความหงุดหงิด
‘มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้หมอนี่’ ระวงก่นด่าในใจ เอาไงเอากันเรื่องมากนักจับกรอกปากเสียเลย
ความคิดมักมาพร้อมกับการกระทำ มือหนึ่งถือถ้วยอีกมือบีบปากดอกเตอร์แน่น ส่วนตัวของเขากระโดดขึ้นคร่อมทับและล็อกตัวคนป่วยพร้อมกับกรอกน้ำใส่ปากทันที
น้ำสีดำค่อยๆ ไหลลงคอดอกเตอร์ที่พยายามดิ้นไปมาแต่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ เพราะแรงทับขาจากร่างเล็กแต่น้ำหนักมากจนขยับไม่ได้
‘ขม ขมมาก งือ...ช่วยผมด้วย ไอ้เด็กนี่จะฆ่าผม’ เสียงร้องภายในใจที่ไม่มีใครได้ยิน กำลังร้องเรียกให้ใครก็ได้ช่วยเขาที
คงมีแต่แม่เฒ่าเพียงคนเดียวที่ยืนนิ่งจ้องมองหนุ่มน้อยที่ไม่ได้อายุน้อยอย่างที่เห็นใช้กำลังในการรักษาชายหนุ่มร่างบางแต่ดื้อ เอาแต่ใจและขี้ขลาด ซึ่งไม่เหมาะกับหน้าตาที่ซื่อบื้อ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ธ.ค. 2563, 15:46:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ธ.ค. 2563, 15:46:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 333
| << เฝ้าคนนอนหลับ | ไข้กลับ >> |