อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด
ตอน: ไข้กลับ
“ไง ไอ้หนุ่มนั่นหลับแล้วสินะ” หญิงชรากำลังง่วนกับการแยกใบชาที่ไม่สมประกอบออกจากกระด้งขนาดใหญ่
“ยาของแม่เฒ่าดีจริงครับ” ระวงยิ้มแป้น หมดฤทธิ์เสียทีกับความวุ่นวายของคนป่วย เป็นชายหนุ่มที่ทำให้เขาเสียพลังงานไปมากเลยทีเดียว
ระวงเดินมานั่งใกล้แม่เฒ่าและช่วยแม่เฒ่าแยกสิ่งมีตำหนิออกจากกระด้ง และนำไปใส่ในตะกร้าเพื่อนำไปใช้ประโยชน์ต่อไป
ชาวบ้านในหมู่บ้านแต่ละครอบครัวเดินออกจากที่พักต่างคนต่างไม่พูดจากัน มีเพียงแม่เฒ่าเท่านั้นที่ได้ยินเสียงพูดคุยภายใต้ความเงียบเชียบที่มีเพียงสายลมกับเสียงสัตว์ในป่าดังเป็นระลอกๆ
คนที่มีสายเลือดเดียวกันจะได้ยินเสียงจิตใจของอีกฝั่งได้ นั่นคือ คนในครอบครัว อย่าง พ่อคุยกับลูก ลูกคุยกับพ่อ แม่คุยกับลูก ลูกคุยกับแม่ สามีภรรยาที่ทำพิธีกันเท่านั้นถึงจะคุยและสื่อสารกันรู้เรื่อง สรุปคือ ต้องเป็นคนที่มีสายเลือดเดียวกันถึงจะสื่อสารกันได้ แต่กรณีอย่างแม่เฒ่าที่เป็นผู้อาวุโสสุดในหมู่บ้านและเหลือเพียงคนเดียว มีความสามารถอ่านจิตใจทุกคนได้หมดจึงไม่แปลกที่ใครๆ ต่างหวังมาพึ่งเธอและเป็นเธออีกเหมือนกันที่สามารถพูดคุยกับทุกคนได้อย่างปกติ
ชายหนุ่มคนหนึ่งจูงเด็กน้อยตรงดิ่งมาหาคนทั้งสอง ระวงได้แต่รอฟังคำสั่งของแม่เฒ่า เพราะเขาต้องรับรู้อาการจากคำบอกของแม่เฒ่าเท่านั้น
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว พาเด็กเข้าไปในกระท่อมก่อน เดี๋ยวข้าให้ระวงปรุงยาไปให้ดื่ม”
ชายคนดังกล่าวพาลูกสาวที่อายุไล่เลี่ยกับระวงเข้าไปพักในกระท่อมที่จัดเตรียมเพื่อรักษาคนป่วย เพียงแค่เดินผ่านแม่เฒ่ากับระวงก็สามารถรับรู้ได้ว่า เด็กคนนั้นป่วยเพราะโดนแมลงกัด ถึงทุกคนในหมู่บ้านจะถูกคำสาปให้ร่างกายย้อนกลับไป 10 ปีและไม่มีการเจริญเติบโต ไม่มีวันสิ้นอายุขัยเพราะทุกคนมีอายุหยุดแค่เพียงนั้น แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีฆ่าพวกเราให้สิ้นลมหายใจ แน่นอนโรคทั่วไปไม่สามารถทำอะไรพวกเราได้ แต่สิ่งที่ระรานพวกเราตลอด 20 ปีมานี้ คือ สัตว์มีพิษที่ไม่มีให้เห็นโดยทั่วไป สัตว์มีพิษเหล่านี้เกิดจากคำสาปแช่งของหญิงสาว ที่ตกตะกอนก่อเกิดวิญญาณชั่วร้ายกลายเป็นสัตว์ต่างๆ และมีพิษจนน่ากลัว แต่ที่น่าแปลกสัตว์เหล่านี้ไม่สามารถออกจากบริเวณอาณาเขตหมู่บ้านแม้แต่นิดเดียว จึงไม่มีให้ออกไปเพ่นพ่านในเมืองจนเป็นข่าวให้แตกตื่นและต้องออกตามหา
ระวงพยักหน้ารับคำหญิงเฒ่า เขาเดินตามชายหนุ่มเข้าไปและทำการรักษาโดยสมุนไพรที่เตรียมไว้ในกระท่อม โขลกจนแหลกจึงนำไปปิดทับแผลที่แมลงกัด ทิ้งไว้ให้เด็กน้อยที่อายุไล่เลี่ยกับเขานอนพักโดยมีบิดาคอยนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างกาย จังหวะที่รอให้ยาจากใบสมุนไพรเข้าแทรกซึมทำการรักษา จังหวะนั้นระวงก็ปลีกตัวไปต้มยาหม้อ หายไปหลายชั่วโมง และกลับมาพร้อมน้ำสีดำขุ่นในชามไม้ขนาดกลาง เนื่องจากพิษไม่มากนักจึงพักและดื่มยาให้หมดหม้อคนป่วยก็จะหายเป็นปกติ
หลังจากสิ้นสุดการรักษา ระวงเดินเข้าไปหาคนป่วยที่นอนหลับด้วยฤทธิ์ยาผสมกับยานอนหลับจากดอกผักโบ้ง* ในตอนนี้ยังคงหลับสนิทดีอยู่ ยาที่แม่เฒ่าผสมให้ฤทธิ์แรงดีใช้ได้ คนป่วยคงหายซ่าไปอีกนาน
เช้าวันรุ่งขึ้นดอกเตอร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดแผล และรู้สึกว่าตนเองจะมีไข้ เขาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อมองแผลที่อยู่บริเวณหน้าท้อง ตามตัวของเขานั้นมีแต่ผ้าพันเต็มไปหมด โชคดีที่มีกางเกงสวมใส่ไม่เช่นนั้นอาจจะต้องอับอายคนเขาไปทั่ว
ถ้าใครมาเห็นสภาพเขาตอนนี้คงคิดว่าเขานั้นเป็นมัมมี่กลับชาติมาเกิด จะไม่ให้คิดว่าเป็นได้ยังไง ในเมื่อมีแต่ผ้าพันไม่ว่าจะเป็นหน้าท้อง แขนข้างขวาและที่หน้าอก นี่ถ้ามีแผลที่ขาคงไม่ใส่กางเกงให้เขาแน่ แต่พอมาคิดดูแล้วโชคดีแค่ไหนที่ไม่ตาย
“อ้าวตื่นแล้วหรือครับ”
ระวงเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าใส่ใบสมุนไพร เขาจัดแจงโขลกกับครกตำยาอย่างชำนาญ ให้พอแหลกแล้วนำใส่ชามไม้ และตรงมาหาดอกเตอร์ที่กำลังมองการกระทำของระวงอย่างใจจดใจจ่อ เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถละจากเด็กหนุ่มคนนี้ได้เลย
ระวงไม่พูดสิ่งใดเขาง่วนกับการทำแผลให้ชายหนุ่ม ไม่ว่าจะเป็นมือเล็กๆ ของหนุ่มน้อยที่ไม่น่าจะมีแรงยกตัวเขาขึ้นได้ ไม่ว่าการคลายผ้าที่พันออกหรือการนำยาสมุนไพรมาแปะแผลของเขา ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำด้วยความชำนาญขนาดนี้ อย่างกับมีประสบการณ์
“เอาล่ะ แผลแห้งดี มีแต่ที่ท้องฉีกไปหน่อย อีกไม่กี่วันน่าจะหาย เราคงต้องมาเปลี่ยนบ่อยๆ ซะแล้ว”
ระวงบ่นพึมพำกับตนเองโดยไม่สนใจสายตาที่จ้องมองเขาปริบๆ แทนที่หนุ่มน้อยจะสนใจคนป่วยบนเตียงต่อ กลับเก็บทุกอย่างเข้าที่และเตรียมตัวออกจากกระท่อม แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อดอกเตอร์จับแขนของเขาดึงรั้งเอาไว้
“คะ...คือ...จะไปแล้วเหรอครับ”
ดอกเตอร์ก้มหน้าเงียบ มาทำแผลแล้วจะไม่พูดสิ่งใดเลยหรือไง รู้สึกกังวลที่ต้องนอนในกระท่อมเงียบๆ คนเดียว แทนที่ระวงจะตอบเขากลับขมวดคิ้วและเอียงคอเล็กน้อย
“มะ...มองอะไร ไปเถอะ ผมไม่อยากกวนแล้ว” น้ำเสียงที่แผ่วเบา เบาจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ระวงได้ยินทุกคำ
ทำให้ระวงต้องเชิดหน้าและลากเก้าอี้ไม้ไผ่มานั่งข้างเตียง พร้อมกับกอดอกจ้องมองดอกเตอร์ไม่วางตา
“จะ...จ้องอะไร” ดอกเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ สายตานั่นหมายความว่าอย่างไร ทำไมต้องมองเขาแบบนั้นด้วย
“คุณชื่ออะไร”
เป็นคำแรกที่ระวงพูดกับชายตรงหน้าอย่างตั้งใจและไพเราะที่สุด ตั้งแต่ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ ทำให้เขานอนไม่หลับมาหลายคืนแถมวุ่นวายจนแผลเปิดเป็นไข้ และตอนนี้ดูท่าทางสงบเสงี่ยมจนเขาอยากขำ สงสัยยาของแม่เฒ่าออกฤทธิ์ดีเกินคาด
แทนที่คนบนเตียงจะตอบกลับ แต่จ้องกลับแทน ทำให้ระวงต้องยิ้มในใจอีกครั้งพร้อมกับถามอีกรอบ
“ว่าไง คุณชื่ออะไร แล้วถูกใครตามล่ามา”
“ถามจริงเถอะ นะ...นายไม่ใช่ปีศาจหรือตัวประหลาดใช่ไหม” เป็นคำตอบที่ทำให้ระวงอยากลงไปนอนกลิ้งขำให้ท้องแข็ง
“ฮ่า ฮ่า คิดได้ยังไงว่าเป็นเจ้าพวกนั้น”
“ห๊ะ! เจ้าพวกนั้น อะไรวะ ตูงง” ดอกเตอร์หันหน้าหนีและบ่นกับตนเองเบาๆ ก็เด็กตรงหน้าพูดโดยไม่ขยับปากไม่ใช่ปีศาจก็ต้องตัวประหลาด
“ผมชื่อระวง เป็นคนในหมู่บ้านนี้ และเป็นหมอยาฝึกหัด ว่าไง ผมแนะนำตัวแล้ว แล้วคุณล่ะ” ระวงจ้องหน้ากลับไปพร้อมกับส่งสายตากดดัน
“คะ...คือ”
“อ้าว ไข้กลับจนลืมชื่อตนเองเลย ฮ่าๆ นายนี่ตลกชะมัด” ระวงหัวเราะภายใต้ใบหน้าที่นิ่งแต่เสียงที่ดอกเตอร์ได้ยินกลับดังชัดเจน และสะดุดคำว่านาย
“นายอย่ามาตีซี้ฉันนะ เด็กกว่าตั้งหลายรอบ เรียกฉันว่านายได้ยังไงต้องคุณสิ คุณ” ดอกเตอร์ของขึ้นทำให้ระวงฟิวขาด ตบแคร่เสียงดังและสั่นสะเทือนจนน่ากลัว
“อย่ามาพูดจาไม่เข้าหู นายเป็นหนี้ฉันเข้าใจไหม ถ้าไม่ใช่ฉันช่วยป่านนี้ตายเป็นผีเฝ้าป่าแล้ว หัดสำนึกเสียบ้าง” ระวงอารมณ์ขึ้นกับท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของคนตรงหน้า และคิดเสียดายที่ตนพูดดีด้วย จึงทำเป็นหยิ่งผยอง
“แต่นายเด็กกว่าฉันต้องเรียกคุณสิ อย่ามาเล่นหัวกันแบบนี้” ถึงจะสะดุ้งจนใจหล่นไปถึงตาตุ่มก็ตาม แต่ดอกเตอร์ก็ต้องทำเก่งสู้กับคนตรงหน้า ท่าทางที่ขัดหูขัดตานั่นทำเขาอารมณ์เสีย
“ว่ายังไงนะ” ระวงกดแผลดอกเตอร์ด้วยความโกรธ อย่ามาเล่นแง่กับเขา จนดอกเตอร์ต้องกัดฟันและดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย ปล่อย เจ็บ”
เมื่อแผลเริ่มมีเลือดสีแดงซึมจนดอกเตอร์เวียนหัวเพราะกลิ่นคาว ระวงจึงหยุดและหันมาจ้องหน้าคนป่วยไม่วางตา เขามองชายร่างบางที่หายใจหอบ หน้าแดงก่ำจากพิษไข้ พยายามกุมแผลที่หน้าท้องด้วยสีหน้าที่เหยเก
“ชีวิตของนายอยู่ในกำมือฉัน อย่ามาคิดเชิดหน้าทำตัวหยิ่งผยอง ควรสำนึกบุญคุณคนที่ช่วยบ้าง เก็บปากเสียๆ ของนายเอาไว้ เวลาแผลมันเปิดแล้วเจ็บไหมล่ะ”
ดวงตาของระวงเปลี่ยนไป จากดวงตาที่กลมโตน่ารักเปลี่ยนเป็นดวงตาคมเข้มจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ทำให้ดอกเตอร์ต้องก้มหน้างุด นี่เขามาอยู่ในเมืองเถื่อนหรือไงกัน ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา มีแต่ใช้กำลังกับร่างกายของเขาตลอด เขาควรทำอย่างไรดีกับความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมดและน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มจนเปื้อนมือในตอนนี้
ในวินาทีที่ระวงเห็นน้ำตาบนมือของชายร่างบาง ทำไมเขาต้องพลอยเศร้าไปด้วย จากอารมณ์โกรธเพียงชั่วครู่หายวับไปกับตา เขาก็ผิดที่รุนแรงจนแผลเปิดมากกว่าเก่าและที่สำคัญเขาเป็นหมอยา ไม่น่าทำกับคนป่วยแบบนี้เลย
ความรู้สึกผิดเข้าไปในจิตใจของระวง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ดอกเตอร์และจับมือขาวของร่างบางออกจากการกุมแผล พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาแกะผ้าพันแผลออก เปลี่ยนและใส่ใบสมุนไพรที่เหลือกลับไปใหม่
ส่วนดอกเตอร์มองการกระทำทุกอย่างของระวง รู้สึกว่าตนคงพูดจาไม่ดีจริงอย่างที่หนุ่มน้อยบอก ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนคอยดูแลรักษาเราแท้ๆ กลับเสียมารยาทเพราะคิดว่าเป็นเด็ก พอคิดได้ความรู้สึกผิดก็แล่นเข้า น้ำตาที่กำลังจะไหลออกกลับหยุดเสียดื้อๆ
“ผะ...ผมชื่อ ดอกเตอร์ เรียกผมว่าด็อกก็ได้ครับ” ระวงเงยหน้ามองชายที่ป่วย เขายิ้มในใจ ชายคนนี้ก็มีส่วนที่ใช้ได้เหมือนกัน ถ้างี่เง่ามากกว่าเก่าแน่นอนโดนเขาจับเผาแน่
“คุณก็นอนซะเถอะ อีกไม่นานยาในหม้อน่าจะได้ที่ เดี๋ยวผมออกไปดูก่อน คุณก็นอนหลับซะ แล้วอย่าขยับมากนักเดี๋ยวแผลฉีกอีก” น้ำเสียงและคำพูดของระวงกลับมาปกติเหมือนเดิม ดอกเตอร์ได้แต่พยักหน้าตามคำบอกของระวง สั่นหัวไปมางึกๆ จนระวงนึกขำในใจแต่ต้องเงียบไว้พร้อมกับหันหลังออกจากกระท่อมไป แต่ก่อนจะปิดประตูเขาได้หยุดและพูดทิ้งท้ายจนดอกเตอร์ถึงกับโล่งอก
“คือ...ผมขอโทษ ที่...ทำคุณเจ็บ”
“ยาของแม่เฒ่าดีจริงครับ” ระวงยิ้มแป้น หมดฤทธิ์เสียทีกับความวุ่นวายของคนป่วย เป็นชายหนุ่มที่ทำให้เขาเสียพลังงานไปมากเลยทีเดียว
ระวงเดินมานั่งใกล้แม่เฒ่าและช่วยแม่เฒ่าแยกสิ่งมีตำหนิออกจากกระด้ง และนำไปใส่ในตะกร้าเพื่อนำไปใช้ประโยชน์ต่อไป
ชาวบ้านในหมู่บ้านแต่ละครอบครัวเดินออกจากที่พักต่างคนต่างไม่พูดจากัน มีเพียงแม่เฒ่าเท่านั้นที่ได้ยินเสียงพูดคุยภายใต้ความเงียบเชียบที่มีเพียงสายลมกับเสียงสัตว์ในป่าดังเป็นระลอกๆ
คนที่มีสายเลือดเดียวกันจะได้ยินเสียงจิตใจของอีกฝั่งได้ นั่นคือ คนในครอบครัว อย่าง พ่อคุยกับลูก ลูกคุยกับพ่อ แม่คุยกับลูก ลูกคุยกับแม่ สามีภรรยาที่ทำพิธีกันเท่านั้นถึงจะคุยและสื่อสารกันรู้เรื่อง สรุปคือ ต้องเป็นคนที่มีสายเลือดเดียวกันถึงจะสื่อสารกันได้ แต่กรณีอย่างแม่เฒ่าที่เป็นผู้อาวุโสสุดในหมู่บ้านและเหลือเพียงคนเดียว มีความสามารถอ่านจิตใจทุกคนได้หมดจึงไม่แปลกที่ใครๆ ต่างหวังมาพึ่งเธอและเป็นเธออีกเหมือนกันที่สามารถพูดคุยกับทุกคนได้อย่างปกติ
ชายหนุ่มคนหนึ่งจูงเด็กน้อยตรงดิ่งมาหาคนทั้งสอง ระวงได้แต่รอฟังคำสั่งของแม่เฒ่า เพราะเขาต้องรับรู้อาการจากคำบอกของแม่เฒ่าเท่านั้น
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว พาเด็กเข้าไปในกระท่อมก่อน เดี๋ยวข้าให้ระวงปรุงยาไปให้ดื่ม”
ชายคนดังกล่าวพาลูกสาวที่อายุไล่เลี่ยกับระวงเข้าไปพักในกระท่อมที่จัดเตรียมเพื่อรักษาคนป่วย เพียงแค่เดินผ่านแม่เฒ่ากับระวงก็สามารถรับรู้ได้ว่า เด็กคนนั้นป่วยเพราะโดนแมลงกัด ถึงทุกคนในหมู่บ้านจะถูกคำสาปให้ร่างกายย้อนกลับไป 10 ปีและไม่มีการเจริญเติบโต ไม่มีวันสิ้นอายุขัยเพราะทุกคนมีอายุหยุดแค่เพียงนั้น แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีฆ่าพวกเราให้สิ้นลมหายใจ แน่นอนโรคทั่วไปไม่สามารถทำอะไรพวกเราได้ แต่สิ่งที่ระรานพวกเราตลอด 20 ปีมานี้ คือ สัตว์มีพิษที่ไม่มีให้เห็นโดยทั่วไป สัตว์มีพิษเหล่านี้เกิดจากคำสาปแช่งของหญิงสาว ที่ตกตะกอนก่อเกิดวิญญาณชั่วร้ายกลายเป็นสัตว์ต่างๆ และมีพิษจนน่ากลัว แต่ที่น่าแปลกสัตว์เหล่านี้ไม่สามารถออกจากบริเวณอาณาเขตหมู่บ้านแม้แต่นิดเดียว จึงไม่มีให้ออกไปเพ่นพ่านในเมืองจนเป็นข่าวให้แตกตื่นและต้องออกตามหา
ระวงพยักหน้ารับคำหญิงเฒ่า เขาเดินตามชายหนุ่มเข้าไปและทำการรักษาโดยสมุนไพรที่เตรียมไว้ในกระท่อม โขลกจนแหลกจึงนำไปปิดทับแผลที่แมลงกัด ทิ้งไว้ให้เด็กน้อยที่อายุไล่เลี่ยกับเขานอนพักโดยมีบิดาคอยนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างกาย จังหวะที่รอให้ยาจากใบสมุนไพรเข้าแทรกซึมทำการรักษา จังหวะนั้นระวงก็ปลีกตัวไปต้มยาหม้อ หายไปหลายชั่วโมง และกลับมาพร้อมน้ำสีดำขุ่นในชามไม้ขนาดกลาง เนื่องจากพิษไม่มากนักจึงพักและดื่มยาให้หมดหม้อคนป่วยก็จะหายเป็นปกติ
หลังจากสิ้นสุดการรักษา ระวงเดินเข้าไปหาคนป่วยที่นอนหลับด้วยฤทธิ์ยาผสมกับยานอนหลับจากดอกผักโบ้ง* ในตอนนี้ยังคงหลับสนิทดีอยู่ ยาที่แม่เฒ่าผสมให้ฤทธิ์แรงดีใช้ได้ คนป่วยคงหายซ่าไปอีกนาน
เช้าวันรุ่งขึ้นดอกเตอร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดแผล และรู้สึกว่าตนเองจะมีไข้ เขาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อมองแผลที่อยู่บริเวณหน้าท้อง ตามตัวของเขานั้นมีแต่ผ้าพันเต็มไปหมด โชคดีที่มีกางเกงสวมใส่ไม่เช่นนั้นอาจจะต้องอับอายคนเขาไปทั่ว
ถ้าใครมาเห็นสภาพเขาตอนนี้คงคิดว่าเขานั้นเป็นมัมมี่กลับชาติมาเกิด จะไม่ให้คิดว่าเป็นได้ยังไง ในเมื่อมีแต่ผ้าพันไม่ว่าจะเป็นหน้าท้อง แขนข้างขวาและที่หน้าอก นี่ถ้ามีแผลที่ขาคงไม่ใส่กางเกงให้เขาแน่ แต่พอมาคิดดูแล้วโชคดีแค่ไหนที่ไม่ตาย
“อ้าวตื่นแล้วหรือครับ”
ระวงเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าใส่ใบสมุนไพร เขาจัดแจงโขลกกับครกตำยาอย่างชำนาญ ให้พอแหลกแล้วนำใส่ชามไม้ และตรงมาหาดอกเตอร์ที่กำลังมองการกระทำของระวงอย่างใจจดใจจ่อ เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถละจากเด็กหนุ่มคนนี้ได้เลย
ระวงไม่พูดสิ่งใดเขาง่วนกับการทำแผลให้ชายหนุ่ม ไม่ว่าจะเป็นมือเล็กๆ ของหนุ่มน้อยที่ไม่น่าจะมีแรงยกตัวเขาขึ้นได้ ไม่ว่าการคลายผ้าที่พันออกหรือการนำยาสมุนไพรมาแปะแผลของเขา ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำด้วยความชำนาญขนาดนี้ อย่างกับมีประสบการณ์
“เอาล่ะ แผลแห้งดี มีแต่ที่ท้องฉีกไปหน่อย อีกไม่กี่วันน่าจะหาย เราคงต้องมาเปลี่ยนบ่อยๆ ซะแล้ว”
ระวงบ่นพึมพำกับตนเองโดยไม่สนใจสายตาที่จ้องมองเขาปริบๆ แทนที่หนุ่มน้อยจะสนใจคนป่วยบนเตียงต่อ กลับเก็บทุกอย่างเข้าที่และเตรียมตัวออกจากกระท่อม แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อดอกเตอร์จับแขนของเขาดึงรั้งเอาไว้
“คะ...คือ...จะไปแล้วเหรอครับ”
ดอกเตอร์ก้มหน้าเงียบ มาทำแผลแล้วจะไม่พูดสิ่งใดเลยหรือไง รู้สึกกังวลที่ต้องนอนในกระท่อมเงียบๆ คนเดียว แทนที่ระวงจะตอบเขากลับขมวดคิ้วและเอียงคอเล็กน้อย
“มะ...มองอะไร ไปเถอะ ผมไม่อยากกวนแล้ว” น้ำเสียงที่แผ่วเบา เบาจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ระวงได้ยินทุกคำ
ทำให้ระวงต้องเชิดหน้าและลากเก้าอี้ไม้ไผ่มานั่งข้างเตียง พร้อมกับกอดอกจ้องมองดอกเตอร์ไม่วางตา
“จะ...จ้องอะไร” ดอกเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ สายตานั่นหมายความว่าอย่างไร ทำไมต้องมองเขาแบบนั้นด้วย
“คุณชื่ออะไร”
เป็นคำแรกที่ระวงพูดกับชายตรงหน้าอย่างตั้งใจและไพเราะที่สุด ตั้งแต่ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ ทำให้เขานอนไม่หลับมาหลายคืนแถมวุ่นวายจนแผลเปิดเป็นไข้ และตอนนี้ดูท่าทางสงบเสงี่ยมจนเขาอยากขำ สงสัยยาของแม่เฒ่าออกฤทธิ์ดีเกินคาด
แทนที่คนบนเตียงจะตอบกลับ แต่จ้องกลับแทน ทำให้ระวงต้องยิ้มในใจอีกครั้งพร้อมกับถามอีกรอบ
“ว่าไง คุณชื่ออะไร แล้วถูกใครตามล่ามา”
“ถามจริงเถอะ นะ...นายไม่ใช่ปีศาจหรือตัวประหลาดใช่ไหม” เป็นคำตอบที่ทำให้ระวงอยากลงไปนอนกลิ้งขำให้ท้องแข็ง
“ฮ่า ฮ่า คิดได้ยังไงว่าเป็นเจ้าพวกนั้น”
“ห๊ะ! เจ้าพวกนั้น อะไรวะ ตูงง” ดอกเตอร์หันหน้าหนีและบ่นกับตนเองเบาๆ ก็เด็กตรงหน้าพูดโดยไม่ขยับปากไม่ใช่ปีศาจก็ต้องตัวประหลาด
“ผมชื่อระวง เป็นคนในหมู่บ้านนี้ และเป็นหมอยาฝึกหัด ว่าไง ผมแนะนำตัวแล้ว แล้วคุณล่ะ” ระวงจ้องหน้ากลับไปพร้อมกับส่งสายตากดดัน
“คะ...คือ”
“อ้าว ไข้กลับจนลืมชื่อตนเองเลย ฮ่าๆ นายนี่ตลกชะมัด” ระวงหัวเราะภายใต้ใบหน้าที่นิ่งแต่เสียงที่ดอกเตอร์ได้ยินกลับดังชัดเจน และสะดุดคำว่านาย
“นายอย่ามาตีซี้ฉันนะ เด็กกว่าตั้งหลายรอบ เรียกฉันว่านายได้ยังไงต้องคุณสิ คุณ” ดอกเตอร์ของขึ้นทำให้ระวงฟิวขาด ตบแคร่เสียงดังและสั่นสะเทือนจนน่ากลัว
“อย่ามาพูดจาไม่เข้าหู นายเป็นหนี้ฉันเข้าใจไหม ถ้าไม่ใช่ฉันช่วยป่านนี้ตายเป็นผีเฝ้าป่าแล้ว หัดสำนึกเสียบ้าง” ระวงอารมณ์ขึ้นกับท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของคนตรงหน้า และคิดเสียดายที่ตนพูดดีด้วย จึงทำเป็นหยิ่งผยอง
“แต่นายเด็กกว่าฉันต้องเรียกคุณสิ อย่ามาเล่นหัวกันแบบนี้” ถึงจะสะดุ้งจนใจหล่นไปถึงตาตุ่มก็ตาม แต่ดอกเตอร์ก็ต้องทำเก่งสู้กับคนตรงหน้า ท่าทางที่ขัดหูขัดตานั่นทำเขาอารมณ์เสีย
“ว่ายังไงนะ” ระวงกดแผลดอกเตอร์ด้วยความโกรธ อย่ามาเล่นแง่กับเขา จนดอกเตอร์ต้องกัดฟันและดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย ปล่อย เจ็บ”
เมื่อแผลเริ่มมีเลือดสีแดงซึมจนดอกเตอร์เวียนหัวเพราะกลิ่นคาว ระวงจึงหยุดและหันมาจ้องหน้าคนป่วยไม่วางตา เขามองชายร่างบางที่หายใจหอบ หน้าแดงก่ำจากพิษไข้ พยายามกุมแผลที่หน้าท้องด้วยสีหน้าที่เหยเก
“ชีวิตของนายอยู่ในกำมือฉัน อย่ามาคิดเชิดหน้าทำตัวหยิ่งผยอง ควรสำนึกบุญคุณคนที่ช่วยบ้าง เก็บปากเสียๆ ของนายเอาไว้ เวลาแผลมันเปิดแล้วเจ็บไหมล่ะ”
ดวงตาของระวงเปลี่ยนไป จากดวงตาที่กลมโตน่ารักเปลี่ยนเป็นดวงตาคมเข้มจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ทำให้ดอกเตอร์ต้องก้มหน้างุด นี่เขามาอยู่ในเมืองเถื่อนหรือไงกัน ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา มีแต่ใช้กำลังกับร่างกายของเขาตลอด เขาควรทำอย่างไรดีกับความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมดและน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มจนเปื้อนมือในตอนนี้
ในวินาทีที่ระวงเห็นน้ำตาบนมือของชายร่างบาง ทำไมเขาต้องพลอยเศร้าไปด้วย จากอารมณ์โกรธเพียงชั่วครู่หายวับไปกับตา เขาก็ผิดที่รุนแรงจนแผลเปิดมากกว่าเก่าและที่สำคัญเขาเป็นหมอยา ไม่น่าทำกับคนป่วยแบบนี้เลย
ความรู้สึกผิดเข้าไปในจิตใจของระวง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ดอกเตอร์และจับมือขาวของร่างบางออกจากการกุมแผล พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาแกะผ้าพันแผลออก เปลี่ยนและใส่ใบสมุนไพรที่เหลือกลับไปใหม่
ส่วนดอกเตอร์มองการกระทำทุกอย่างของระวง รู้สึกว่าตนคงพูดจาไม่ดีจริงอย่างที่หนุ่มน้อยบอก ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนคอยดูแลรักษาเราแท้ๆ กลับเสียมารยาทเพราะคิดว่าเป็นเด็ก พอคิดได้ความรู้สึกผิดก็แล่นเข้า น้ำตาที่กำลังจะไหลออกกลับหยุดเสียดื้อๆ
“ผะ...ผมชื่อ ดอกเตอร์ เรียกผมว่าด็อกก็ได้ครับ” ระวงเงยหน้ามองชายที่ป่วย เขายิ้มในใจ ชายคนนี้ก็มีส่วนที่ใช้ได้เหมือนกัน ถ้างี่เง่ามากกว่าเก่าแน่นอนโดนเขาจับเผาแน่
“คุณก็นอนซะเถอะ อีกไม่นานยาในหม้อน่าจะได้ที่ เดี๋ยวผมออกไปดูก่อน คุณก็นอนหลับซะ แล้วอย่าขยับมากนักเดี๋ยวแผลฉีกอีก” น้ำเสียงและคำพูดของระวงกลับมาปกติเหมือนเดิม ดอกเตอร์ได้แต่พยักหน้าตามคำบอกของระวง สั่นหัวไปมางึกๆ จนระวงนึกขำในใจแต่ต้องเงียบไว้พร้อมกับหันหลังออกจากกระท่อมไป แต่ก่อนจะปิดประตูเขาได้หยุดและพูดทิ้งท้ายจนดอกเตอร์ถึงกับโล่งอก
“คือ...ผมขอโทษ ที่...ทำคุณเจ็บ”
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ม.ค. 2564, 18:19:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ม.ค. 2564, 18:19:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 363
| << ตื่นมาก็วุ่นจริง | มีแต่คนแปลก >> |