แรกรักพันใจ: มาสฬฎา (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
มีมารดาเลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
Tags: เลขา บอส พระเอกเย็นชา แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง ตลก
ตอน: บทที่ 12 -100%
คำถามนั้นทำเอาคนให้ที่ไม่แม้แต่จะแกะกล่องของขวัญออกดูก่อน เพราะกลัวว่าจะห่อกลับแล้วไม่สวยเหมือนเดิม ได้แต่ยืนนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ นึกขึ้นได้
อย่าบอกนะว่า เน็กไทเส้นนี้เป็นของที่เธอฝากพี่จิตตาซื้อ! ?
โอย ตายๆๆๆ ใครจะโง่เท่าวรีวาฏิกาคนนี้ไม่มีอีกแล้ว! ต่อไปนี้เธอจะเลิกสาระแนทักเรื่องการแต่งกายของคนอื่น เธอสัญญา!
หลังจากเงียบไปนาน หญิงสาวก็หาคำแก้ตัวออกไปได้ในที่สุด
“ก็เน็กไทที่คุณภควัตน์ใส่อยู่ไงคะ ซื้อเองก็เลยชมเองซะเลยค่ะ”
เขามีกรมตลบตะแลงให้ทำงานไหม เธอว่าเธอสมัครเข้าทำงานกรมนี้ได้นะ คุณสมบัติเธอพร้อมมาก บอกเลย
แต่ดูเหมือนคนบางคนจะไม่เชื่อคำโกหกหน้าตายของเธอ! ภควัตน์ถามกลับมาทันทีแบบไม่สนใจคำแก้ตัวนั้นสักนิด
“คุณให้ใครไปซื้อของขวัญให้ผมแทน วรีวาฏิกา!”
และคนที่โดนจับได้คาหนังคาเขาอย่างเธอจะทำอะไรได้ นอกจากสารภาพไปตามตรงว่า
“พี่จิตตาค่ะ” ตอบออกไปเสร็จ เธอก็เหลือบเห็นท่านรองประธานคิ้วผูกโบมากกว่าเดิมทันที ก่อนจะออกคำสั่งใหม่
“คุณ ไปซื้อเน็กไทให้ผมใหม่ ตอนนี้เลย แล้วคราวนี้เลือกด้วยตัวเอง ห้ามฝากคนอื่น!”
พอสั่งจบ คนสั่งก็ทำท่าจะเดินผละออกไปพร้อมกับใช้มือคลายเน็กไทที่ผูกไว้ ถ้าเธอไม่หลุดปากบ่นไปว่า
“แต่ฉันจ่ายเงินพี่จิตตาไปแล้วตั้งเกือบสามพันนะคะ ขืนต้องซื้อให้อีกเส้นก็ล้มละลายกันพอดี”
สิ้นประโยคนั้น คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ยิ่งมีท่าทีหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ก่อนจะควักกระเป๋าเงินออกมา พร้อมหยิบแบงก์สีเทาสามใบวางลงบนโต๊ะเธอ แล้วบอก
“เท่านี้ก็หมดข้ออ้างแล้วใช่ไหม” แล้วเดินหนีไปเลย
เออะ ซื้อก็ซื้อ!
เย็นวันนั้น วรีวาฏิกาเลยต้องรีบจ้ำอ้าวไปห้างสรรพสินค้าหรูที่มีทางเดินเชื่อมกับตึกออฟฟิศ หลังจากเลือกอยู่นานว่าจะเอาเน็กไทลายปัญญาอ่อนหรือลายการ์ตูนให้ดี เธอก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าขืนซื้อลายแบบนั้นไปให้ มีหวังคงโดนไล่กลับมาซื้อเส้นใหม่อีกแหงๆ ดีไม่ดี คราวนี้ภควัตน์อาจจะไม่ใจดีคืนเงินให้เหมือนเส้นแรกก็ได้ เธอจึงตัดสินใจเลือกเน็กไทแบรนด์หรู (ที่กำลังลดราคา) แบบที่เรียบที่สุดไปให้ เพราะสะดุดตากับสีเทาเข้มของเน็กไทที่น่าจะเข้ากันได้ดีกับสีตาของเจ้านายเธอ
เมื่อซื้อเสร็จ เธอก็เดินกลับมายังออฟฟิศและตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องทำงานท่านรองประธานอีกครั้ง หลังจากได้ยินเสียงอนุญาตแว่วๆ เธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับเน็กไทเส้นใหม่
พอยื่นกล่องของขวัญกล่องใหม่ให้แล้ว คนได้ของขวัญก็บังคับให้เธออยู่ก่อน แล้วจึงแกะกล่องของขวัญออก หลังจากพิจารณาเน็กไทเส้นใหม่อยู่นาน ภควัตน์ก็หันมาถามเธอว่า
“ทำไมเลือกเส้นนี้”
“เอ่อ...” วรีวาฏิกาลังเลที่จะตอบ “...เพราะเส้นนี้ สีเหมือนสีตาคุณค่ะ”
จบประโยคนั้นเธอก็พบว่า บิงโก! ในที่สุดวันนี้เธอก็ทำอะไรถูกสักอย่างแล้ว เพราะเจ้าของวันเกิดหันกลับมาพยักหน้าให้อย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคใหม่ที่ทำให้เธอถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ
“ผูกให้ผมหน่อย”
โทษนะ ใครบอกว่าเธอผูกเน็กไทเป็น ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยผูกเน็กไท และบิดาเธอก็ไปอยู่ตึกเล็กกับภรรยาใหม่ ใครจะสอนให้เธอผูกไม่ทราบ
เธอไม่ได้แค่คิด แต่ยังปฏิเสธภควัตน์ไปด้วยเหตุผลข้างต้นนั้น
แต่คนออกคำสั่งหาได้สนใจไม่ ยังบังคับให้เธอผูกเน็กไทเส้นใหม่ให้อยู่ดี และก็อย่างที่บอก เธอผูกไม่เป็นก็คือผูกไม่เป็น ในที่สุดเน็กไทเส้นนั้นเลยออกมาเหมือนเงื่อนพิรอดยังไงชอบกล จะโทษเธอก็ไม่ได้นะ เธอบอกแล้วว่าผูกไม่เป็น! ก็ขนาดผูกโบเธอยังผูกให้สวยไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับเน็กไท!
คนเห็นสภาพเน็กไทบนคอตัวเองได้แต่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะแกะออก และจับมือเธอไปผูก
กรี๊ด! ได้ยินถูกแล้ว จับมือเธอไปผูก!
ถึงแม้การถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงอาจจะเป็นเรื่องคุ้นชินสำหรับภควัตน์ แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอนี่! ตอนโดนจับมือไปผูกเน็กไท วรีวาฏิกาเลยมองเจ้านายตัวเองตาแทบถลน ก่อนจะพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม ถ้าภควัตน์ไม่โน้มตัวลงมาพูดขู่ข้างๆ หูเธอว่า
“อยู่นิ่งๆ แล้วดูไว้ ผมไม่ได้อยากจะจับมือคุณนักหรอก แต่คุณมันปัญญาอ่อน สอนแล้วไม่จำก็เลยต้องทำอย่างนี้”
เพราะถูกด่าว่าปัญญาอ่อน คนโดนด่าว่าโง่กลายๆ เลยโมโหจนลืมประหม่า ตั้งใจดูการผูกเน็กไทแบบสุดๆ พอคนจับมือเธอไปผูกปล่อยมือให้เธอลองทำด้วยตัวเองอีกครั้ง หญิงสาวก็ผูกเน็กไทได้อย่างคล่องแคล่วงดงาม สมแล้วที่ความจำดี ผูกเสร็จเลยเงยหน้าส่งยิ้มให้คนสอนอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้จมูกเธอกับหน้าเจ้าของเน็กไท ห่างกันไม่ถึงคืบ!
วรีวาฏิการีบผละหนีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพย
ขืนไม่ขอโทษ จะโดนด่าตามหลังด้วยความรังเกียจเอาได้ โทษฐานที่เอาหน้าที่เขาย้ำนักย้ำหนาว่าไม่คู่ควรเป็นเลขา เข้าไปใกล้หน้าหล่อๆ ของเขามากเกินควร
ซึ่งที่เธอคิดไว้ผิดเสียที่ไหน เพราะภควัตน์อารมณ์เสียขึ้นมาทันทีอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยปากไล่ให้เธอออกจากห้อง ซึ่งเธอก็ทำตามคำสั่งโดยเร็วอย่างไม่มีขัดขืน เพราะนาทีนี้เธอก็อยากจะเผ่นแน่บอยู่เหมือนกัน!
อย่าบอกนะว่า เน็กไทเส้นนี้เป็นของที่เธอฝากพี่จิตตาซื้อ! ?
โอย ตายๆๆๆ ใครจะโง่เท่าวรีวาฏิกาคนนี้ไม่มีอีกแล้ว! ต่อไปนี้เธอจะเลิกสาระแนทักเรื่องการแต่งกายของคนอื่น เธอสัญญา!
หลังจากเงียบไปนาน หญิงสาวก็หาคำแก้ตัวออกไปได้ในที่สุด
“ก็เน็กไทที่คุณภควัตน์ใส่อยู่ไงคะ ซื้อเองก็เลยชมเองซะเลยค่ะ”
เขามีกรมตลบตะแลงให้ทำงานไหม เธอว่าเธอสมัครเข้าทำงานกรมนี้ได้นะ คุณสมบัติเธอพร้อมมาก บอกเลย
แต่ดูเหมือนคนบางคนจะไม่เชื่อคำโกหกหน้าตายของเธอ! ภควัตน์ถามกลับมาทันทีแบบไม่สนใจคำแก้ตัวนั้นสักนิด
“คุณให้ใครไปซื้อของขวัญให้ผมแทน วรีวาฏิกา!”
และคนที่โดนจับได้คาหนังคาเขาอย่างเธอจะทำอะไรได้ นอกจากสารภาพไปตามตรงว่า
“พี่จิตตาค่ะ” ตอบออกไปเสร็จ เธอก็เหลือบเห็นท่านรองประธานคิ้วผูกโบมากกว่าเดิมทันที ก่อนจะออกคำสั่งใหม่
“คุณ ไปซื้อเน็กไทให้ผมใหม่ ตอนนี้เลย แล้วคราวนี้เลือกด้วยตัวเอง ห้ามฝากคนอื่น!”
พอสั่งจบ คนสั่งก็ทำท่าจะเดินผละออกไปพร้อมกับใช้มือคลายเน็กไทที่ผูกไว้ ถ้าเธอไม่หลุดปากบ่นไปว่า
“แต่ฉันจ่ายเงินพี่จิตตาไปแล้วตั้งเกือบสามพันนะคะ ขืนต้องซื้อให้อีกเส้นก็ล้มละลายกันพอดี”
สิ้นประโยคนั้น คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ยิ่งมีท่าทีหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ก่อนจะควักกระเป๋าเงินออกมา พร้อมหยิบแบงก์สีเทาสามใบวางลงบนโต๊ะเธอ แล้วบอก
“เท่านี้ก็หมดข้ออ้างแล้วใช่ไหม” แล้วเดินหนีไปเลย
เออะ ซื้อก็ซื้อ!
เย็นวันนั้น วรีวาฏิกาเลยต้องรีบจ้ำอ้าวไปห้างสรรพสินค้าหรูที่มีทางเดินเชื่อมกับตึกออฟฟิศ หลังจากเลือกอยู่นานว่าจะเอาเน็กไทลายปัญญาอ่อนหรือลายการ์ตูนให้ดี เธอก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าขืนซื้อลายแบบนั้นไปให้ มีหวังคงโดนไล่กลับมาซื้อเส้นใหม่อีกแหงๆ ดีไม่ดี คราวนี้ภควัตน์อาจจะไม่ใจดีคืนเงินให้เหมือนเส้นแรกก็ได้ เธอจึงตัดสินใจเลือกเน็กไทแบรนด์หรู (ที่กำลังลดราคา) แบบที่เรียบที่สุดไปให้ เพราะสะดุดตากับสีเทาเข้มของเน็กไทที่น่าจะเข้ากันได้ดีกับสีตาของเจ้านายเธอ
เมื่อซื้อเสร็จ เธอก็เดินกลับมายังออฟฟิศและตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องทำงานท่านรองประธานอีกครั้ง หลังจากได้ยินเสียงอนุญาตแว่วๆ เธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับเน็กไทเส้นใหม่
พอยื่นกล่องของขวัญกล่องใหม่ให้แล้ว คนได้ของขวัญก็บังคับให้เธออยู่ก่อน แล้วจึงแกะกล่องของขวัญออก หลังจากพิจารณาเน็กไทเส้นใหม่อยู่นาน ภควัตน์ก็หันมาถามเธอว่า
“ทำไมเลือกเส้นนี้”
“เอ่อ...” วรีวาฏิกาลังเลที่จะตอบ “...เพราะเส้นนี้ สีเหมือนสีตาคุณค่ะ”
จบประโยคนั้นเธอก็พบว่า บิงโก! ในที่สุดวันนี้เธอก็ทำอะไรถูกสักอย่างแล้ว เพราะเจ้าของวันเกิดหันกลับมาพยักหน้าให้อย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคใหม่ที่ทำให้เธอถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ
“ผูกให้ผมหน่อย”
โทษนะ ใครบอกว่าเธอผูกเน็กไทเป็น ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยผูกเน็กไท และบิดาเธอก็ไปอยู่ตึกเล็กกับภรรยาใหม่ ใครจะสอนให้เธอผูกไม่ทราบ
เธอไม่ได้แค่คิด แต่ยังปฏิเสธภควัตน์ไปด้วยเหตุผลข้างต้นนั้น
แต่คนออกคำสั่งหาได้สนใจไม่ ยังบังคับให้เธอผูกเน็กไทเส้นใหม่ให้อยู่ดี และก็อย่างที่บอก เธอผูกไม่เป็นก็คือผูกไม่เป็น ในที่สุดเน็กไทเส้นนั้นเลยออกมาเหมือนเงื่อนพิรอดยังไงชอบกล จะโทษเธอก็ไม่ได้นะ เธอบอกแล้วว่าผูกไม่เป็น! ก็ขนาดผูกโบเธอยังผูกให้สวยไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับเน็กไท!
คนเห็นสภาพเน็กไทบนคอตัวเองได้แต่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะแกะออก และจับมือเธอไปผูก
กรี๊ด! ได้ยินถูกแล้ว จับมือเธอไปผูก!
ถึงแม้การถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงอาจจะเป็นเรื่องคุ้นชินสำหรับภควัตน์ แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอนี่! ตอนโดนจับมือไปผูกเน็กไท วรีวาฏิกาเลยมองเจ้านายตัวเองตาแทบถลน ก่อนจะพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม ถ้าภควัตน์ไม่โน้มตัวลงมาพูดขู่ข้างๆ หูเธอว่า
“อยู่นิ่งๆ แล้วดูไว้ ผมไม่ได้อยากจะจับมือคุณนักหรอก แต่คุณมันปัญญาอ่อน สอนแล้วไม่จำก็เลยต้องทำอย่างนี้”
เพราะถูกด่าว่าปัญญาอ่อน คนโดนด่าว่าโง่กลายๆ เลยโมโหจนลืมประหม่า ตั้งใจดูการผูกเน็กไทแบบสุดๆ พอคนจับมือเธอไปผูกปล่อยมือให้เธอลองทำด้วยตัวเองอีกครั้ง หญิงสาวก็ผูกเน็กไทได้อย่างคล่องแคล่วงดงาม สมแล้วที่ความจำดี ผูกเสร็จเลยเงยหน้าส่งยิ้มให้คนสอนอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้จมูกเธอกับหน้าเจ้าของเน็กไท ห่างกันไม่ถึงคืบ!
วรีวาฏิการีบผละหนีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพย
ขืนไม่ขอโทษ จะโดนด่าตามหลังด้วยความรังเกียจเอาได้ โทษฐานที่เอาหน้าที่เขาย้ำนักย้ำหนาว่าไม่คู่ควรเป็นเลขา เข้าไปใกล้หน้าหล่อๆ ของเขามากเกินควร
ซึ่งที่เธอคิดไว้ผิดเสียที่ไหน เพราะภควัตน์อารมณ์เสียขึ้นมาทันทีอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยปากไล่ให้เธอออกจากห้อง ซึ่งเธอก็ทำตามคำสั่งโดยเร็วอย่างไม่มีขัดขืน เพราะนาทีนี้เธอก็อยากจะเผ่นแน่บอยู่เหมือนกัน!
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ม.ค. 2564, 17:35:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ม.ค. 2564, 17:36:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 378
| << บทที่ 12 -70% | บทที่ 13 -25% >> |