สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: รู้สึกว่ามีคนตาม
เช้าวันทำงานมาถึง โชคก็ต้องไปทำงานและพบกับคนที่ไม่อยากเจอ แต่ถ้าทำตัวเงียบๆ และอยู่กับงานของตัวเอง ก็คงไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย แม้ว่าข่าวการกระโดดน้ำคราวนั้นจะเงียบไปก็ตาม แทบจะไม่มีคนรู้เลยว่าเขาเคยทำเรื่องแบบนั้นมาก่อน
ในระหว่างเดินไปทำงานเขาครุ่นคิดถึงชายหนุ่มที่ได้พบเจอและช่วยชีวิตเขาไว้ในตอนนั้น จริงๆ ทำไมต้องช่วย เขาต่างหากเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตตนเอง
คำพูดเหล่านั้นย้ำเตือนให้โชคต้องระวังตัว เขาคนนั้นอาจจะเป๋นโรคจิตก็ได้
ตึกๆ...กึก...
หันซ้ายหันขวามองไปข้างหลัง พระอาทิตย์ก็ยังไม่ตกดิน ทำไมเขารู้สึกว่าทางไปทำงานถึงแปลกๆ
"รีบไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวสาย"
ผลสุดท้ายก็ไม่มีอะไร คงคิดไปเอง เขาเดินมาถึงหน้าบริษัทกำลังเตรียมเข้าไปข้างในแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอ
"ชิน" โชคเผลอเรียก เพราะคนที่เจอเป็นเพื่อนที่ทำให้เขาตัดสินใจกระโดดน้ำเพื่อให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้
"โชค" ชินหันหลังกลับมามอง
ถึงจะทักกลับ เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเหมือนเดิม คนที่ไว้ใจและรู้จักกันนานมาทำร้ายเหมือนเป็นคนอื่นจะให้เขาต้องทำหน้ายังไง โชคจึงตัดสินใจก้มหน้าเดินผ่าน
"เดี๋ยวก่อน นายจะไม่ยกโทษให้ฉันก็ได้นะ แต่ฉันรักพี่เขาจริงๆ "
โชคหยุดก้าวเท้าแต่เขาก็ยังคงนิ่ง ยกโทษอย่างนั้นหรือ ทำแบบนี้แล้วจะให้ยกโทษ ฝันไปเถอะ
เดินหนีเข้ามาทำงาน แต่ก็ไม่วายเจอคนที่ไม่อยากเจออีก
"โชค พี่มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันหลังเลิกงานนะ"
"ครับ พี่ฝน"
พี่น้ำฝนคนที่โชครัก และคิดอยากจะแต่งงานด้วย แต่เธอกลับเห็นโชคเป็นแค่พี่น้อง ที่สำคัญผู้ชายที่เธอเลือกเป็นชิน เพื่อนที่เขารักกันมานาน
โชครับปากจะคุยกับน้ำฝนแม้ในใจยังรู้สึกรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขายอมรับว่าตัวของเขาเองไม่มีความกล้าพอที่จะยอมรับความจริง
"บ้าชะมัด" โชครู้สึกเจ็บใจปนเสียใจ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับเขาแบบนี้กัน
ช่วงเวลาทำงาน เป็นช่วงเวลาแห่งความทรมาน เพราะเขาต้องเจอหน้าพี่น้ำฝนตลอดเวลา อยากหนีไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่ต้องมองเห็นความเจ็บปวด
เวลาเลิกงานก็มาถึง โชคกลับหนีการเผชิญหน้าและเขาไม่ไปหาน้ำฝนตามนัด เขารีบกลับบ้านทันทีไม่ให้ใครมาตามตัวเขาอีก
"ไม่น่าไปทำงานเลย" การตัดสินใจผิดพลาดคือการไม่ขอลาป่วยและดื้อดึงไปทำงานทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องเจอกับอะไร
"ลาออกดีกว่า" โชคบ่นพึมพำขณะเก็บรองเท้าเข้าตู้ จึงไม่ทันสังเกตว่าคุณแม่ของเขากำลังยืนมองต้อนรับกลับบ้านอยู่
"จะลาออกจากงานหรือลูก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" คนเป็นแม่พอได้ยินสิ่งที่ลูกชายพร่ำบ่น บวกกับหน้าตาหมองคล้ำ ขอบตาดำอย่างกับอดหลับอดนอนมาหลายเดือน ผิดสังเกตขนาดนี้แล้วเธอจะอดถามได้ยังไง
"คือ...ผม" โชคทำตัวไม่ถูก ถ้าจับได้ว่าตนเองเคยคิดจะทำอะไรเพราะผู้หญิงแล้วล่ะก็ แม่ของเขาคงกังวลจนนอนไม่หลับแน่นอน
"เข้ามากินข้าวเย็นกันเถอะ เรื่องอื่นค่อยคุยกันนะลูก"
"ครับ"
โชคก้มหน้าเดินตามแม่ของเขาเข้าไปในบ้านเพื่อทานอาหารที่แม่ของเขาจัดเตรียมเอาไว้
"อ้าว กลับมาแล้วหรือลูก วันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง" พ่อของโชคหยุดอ่านหนังสือพิมพ์และถามลูกชายที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน
"ก็ดีครับ งั้นผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ"
โชคบอกคุณพ่อและคุณแม่ของเขา จากนั้นก็รีบก้าวขาขึ้นไปเก็บของที่ห้อง ถึงแม้ไม่อยากจะทานก็ตาม โชคก็ต้องรีบลงมาทานอาหารและทำตัวเหมือนปกติไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเพราะเขาไม่อยากให้คุณพ่อและคุณแม่ต้องเป็นห่วง และคิดว่าท่านทั้งสองคงรู้อยู่แล้วว่าเขาเจอสิ่งใดมา่ แต่พวกท่านเลี่ยงในการพูดและทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ
ช่วงเวลากับการที่ได้อยู่กับครอบครัวทำให้เขาลืมเรื่องทุกข์ใจไปเสียสนิท ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงจะดี พรุ่งนี้เขาขอไม่ไปทำงานดีกว่าและเขาควรหาที่ทำงานใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้นโชคตัดสินใจไม่ไปทำงาน เขานอนอยู่บนห้องจนคุณพ่อและคุณแม่ของเขาสงสัย
"วันนี้ไม่ไปทำงานหรือลูก" แม่ของโชคถามเขา ตอนที่โชคลงมาหาน้ำดื่มช่วงเวลาสาย
"ไม่ครับ วันนี้ผมหยุด" โชคโกหก และเหมือนท่านจะรู้เพราะยืนนิ่งมองเขา
"มีอะไรอยากจะคุยกับแม่ไหม"
"มะ...ไม่มีครับ"
"ถ้าอย่างนั้นไปซื้อซูชิ มากินกันเถอะ"
"ครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับ" โชครับปากอย่างไว เขาอยากหาอะไรทำมากกว่าอยู่บ้านเฉยๆ
ระยะทางเดินไปที่ร้านซูชินั้นไม่ไกลมากนักเพราะร้านซูชิของคุณลุงเจ้าประจำ อยู่ใกล้กับบ้านของเขานี่เอง
ตึกๆ...ตึกๆ
โชครู้สึกเหมือนมีคนเดินตามจากข้างหลังเขาความรู้สึกเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกับที่เดินตามเขาเมื่อวานนี้ แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เขามั่นใจว่าต้องมีคนสะกดรอยตามแน่นอน
"รีบไปซื้อแล้วรีบกลับบ้านดีกว่า ใกล้จะมืดแล้วด้วย"
โชครีบเดินอย่างคนพะวงหน้าพะวงหลัง ช่วงหลังมานี้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆ ทำไมชีวิตของเขาถึงได้เจอแต่เรื่องที่ไม่อยากเจอ
ในระหว่างเดินไปทำงานเขาครุ่นคิดถึงชายหนุ่มที่ได้พบเจอและช่วยชีวิตเขาไว้ในตอนนั้น จริงๆ ทำไมต้องช่วย เขาต่างหากเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตตนเอง
คำพูดเหล่านั้นย้ำเตือนให้โชคต้องระวังตัว เขาคนนั้นอาจจะเป๋นโรคจิตก็ได้
ตึกๆ...กึก...
หันซ้ายหันขวามองไปข้างหลัง พระอาทิตย์ก็ยังไม่ตกดิน ทำไมเขารู้สึกว่าทางไปทำงานถึงแปลกๆ
"รีบไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวสาย"
ผลสุดท้ายก็ไม่มีอะไร คงคิดไปเอง เขาเดินมาถึงหน้าบริษัทกำลังเตรียมเข้าไปข้างในแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอ
"ชิน" โชคเผลอเรียก เพราะคนที่เจอเป็นเพื่อนที่ทำให้เขาตัดสินใจกระโดดน้ำเพื่อให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้
"โชค" ชินหันหลังกลับมามอง
ถึงจะทักกลับ เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเหมือนเดิม คนที่ไว้ใจและรู้จักกันนานมาทำร้ายเหมือนเป็นคนอื่นจะให้เขาต้องทำหน้ายังไง โชคจึงตัดสินใจก้มหน้าเดินผ่าน
"เดี๋ยวก่อน นายจะไม่ยกโทษให้ฉันก็ได้นะ แต่ฉันรักพี่เขาจริงๆ "
โชคหยุดก้าวเท้าแต่เขาก็ยังคงนิ่ง ยกโทษอย่างนั้นหรือ ทำแบบนี้แล้วจะให้ยกโทษ ฝันไปเถอะ
เดินหนีเข้ามาทำงาน แต่ก็ไม่วายเจอคนที่ไม่อยากเจออีก
"โชค พี่มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันหลังเลิกงานนะ"
"ครับ พี่ฝน"
พี่น้ำฝนคนที่โชครัก และคิดอยากจะแต่งงานด้วย แต่เธอกลับเห็นโชคเป็นแค่พี่น้อง ที่สำคัญผู้ชายที่เธอเลือกเป็นชิน เพื่อนที่เขารักกันมานาน
โชครับปากจะคุยกับน้ำฝนแม้ในใจยังรู้สึกรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขายอมรับว่าตัวของเขาเองไม่มีความกล้าพอที่จะยอมรับความจริง
"บ้าชะมัด" โชครู้สึกเจ็บใจปนเสียใจ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับเขาแบบนี้กัน
ช่วงเวลาทำงาน เป็นช่วงเวลาแห่งความทรมาน เพราะเขาต้องเจอหน้าพี่น้ำฝนตลอดเวลา อยากหนีไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่ต้องมองเห็นความเจ็บปวด
เวลาเลิกงานก็มาถึง โชคกลับหนีการเผชิญหน้าและเขาไม่ไปหาน้ำฝนตามนัด เขารีบกลับบ้านทันทีไม่ให้ใครมาตามตัวเขาอีก
"ไม่น่าไปทำงานเลย" การตัดสินใจผิดพลาดคือการไม่ขอลาป่วยและดื้อดึงไปทำงานทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องเจอกับอะไร
"ลาออกดีกว่า" โชคบ่นพึมพำขณะเก็บรองเท้าเข้าตู้ จึงไม่ทันสังเกตว่าคุณแม่ของเขากำลังยืนมองต้อนรับกลับบ้านอยู่
"จะลาออกจากงานหรือลูก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" คนเป็นแม่พอได้ยินสิ่งที่ลูกชายพร่ำบ่น บวกกับหน้าตาหมองคล้ำ ขอบตาดำอย่างกับอดหลับอดนอนมาหลายเดือน ผิดสังเกตขนาดนี้แล้วเธอจะอดถามได้ยังไง
"คือ...ผม" โชคทำตัวไม่ถูก ถ้าจับได้ว่าตนเองเคยคิดจะทำอะไรเพราะผู้หญิงแล้วล่ะก็ แม่ของเขาคงกังวลจนนอนไม่หลับแน่นอน
"เข้ามากินข้าวเย็นกันเถอะ เรื่องอื่นค่อยคุยกันนะลูก"
"ครับ"
โชคก้มหน้าเดินตามแม่ของเขาเข้าไปในบ้านเพื่อทานอาหารที่แม่ของเขาจัดเตรียมเอาไว้
"อ้าว กลับมาแล้วหรือลูก วันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง" พ่อของโชคหยุดอ่านหนังสือพิมพ์และถามลูกชายที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน
"ก็ดีครับ งั้นผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ"
โชคบอกคุณพ่อและคุณแม่ของเขา จากนั้นก็รีบก้าวขาขึ้นไปเก็บของที่ห้อง ถึงแม้ไม่อยากจะทานก็ตาม โชคก็ต้องรีบลงมาทานอาหารและทำตัวเหมือนปกติไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเพราะเขาไม่อยากให้คุณพ่อและคุณแม่ต้องเป็นห่วง และคิดว่าท่านทั้งสองคงรู้อยู่แล้วว่าเขาเจอสิ่งใดมา่ แต่พวกท่านเลี่ยงในการพูดและทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ
ช่วงเวลากับการที่ได้อยู่กับครอบครัวทำให้เขาลืมเรื่องทุกข์ใจไปเสียสนิท ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงจะดี พรุ่งนี้เขาขอไม่ไปทำงานดีกว่าและเขาควรหาที่ทำงานใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้นโชคตัดสินใจไม่ไปทำงาน เขานอนอยู่บนห้องจนคุณพ่อและคุณแม่ของเขาสงสัย
"วันนี้ไม่ไปทำงานหรือลูก" แม่ของโชคถามเขา ตอนที่โชคลงมาหาน้ำดื่มช่วงเวลาสาย
"ไม่ครับ วันนี้ผมหยุด" โชคโกหก และเหมือนท่านจะรู้เพราะยืนนิ่งมองเขา
"มีอะไรอยากจะคุยกับแม่ไหม"
"มะ...ไม่มีครับ"
"ถ้าอย่างนั้นไปซื้อซูชิ มากินกันเถอะ"
"ครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับ" โชครับปากอย่างไว เขาอยากหาอะไรทำมากกว่าอยู่บ้านเฉยๆ
ระยะทางเดินไปที่ร้านซูชินั้นไม่ไกลมากนักเพราะร้านซูชิของคุณลุงเจ้าประจำ อยู่ใกล้กับบ้านของเขานี่เอง
ตึกๆ...ตึกๆ
โชครู้สึกเหมือนมีคนเดินตามจากข้างหลังเขาความรู้สึกเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกับที่เดินตามเขาเมื่อวานนี้ แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เขามั่นใจว่าต้องมีคนสะกดรอยตามแน่นอน
"รีบไปซื้อแล้วรีบกลับบ้านดีกว่า ใกล้จะมืดแล้วด้วย"
โชครีบเดินอย่างคนพะวงหน้าพะวงหลัง ช่วงหลังมานี้ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆ ทำไมชีวิตของเขาถึงได้เจอแต่เรื่องที่ไม่อยากเจอ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ม.ค. 2564, 16:42:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ม.ค. 2564, 16:42:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 353
| << ชีวิตที่น่าเบื่อ | นายอีกแล้วนะ >> |